3.10 to Yuma (2007)

Ο Dan Evans (Christian Bale), ένας βετεράνος του βρετανικού εμφυλίου, ο οποίος του έχει αφήσει κάποια αναπηρία στο πόδι, διατηρεί ένα ράντσο στη μικρή πόλη Bisbee της Αριζόνας, όπου διαμένει με τη γυναίκα και τους δύο γιους του. Η περιοχή έχει πληγεί από ανομβρία, τα δάνεια τρέχουν κι ο Evans κινδυνεύει να χάσει το ράντσο του, αφού ήδη οι δανειστές του τον απειλούν με τα χειρότερα, καίγοντας παραδειγματικά τον αχυρώνα του.

Ενώ τα περιθώρια έχουν στενέψει ασφυκτικά, μια ληστεία χρηματαποστολής από τη συμμορία του διαβόητου επικηρυγμένου Ben Wade (Russell Crowe), έρχεται να φέρει τα πάνω κάτω. Η συμμορία εξαφανίζεται με τη λεία της, αλλά ο Wade παραμένει επιδεικτικά στο Bisbee σκοτώνοντας την ώρα του με μια γυναίκα. Όμως στην Άγρια Δύση η απροσεξία δε συγχωρείται κι έτσι ο Wade συλλαμβάνεται ενώ ο Evans βρίσκεται κατά τύχη μπροστά.

Ο Wade δείχνει να το διασκεδάζει, όμως δε συμβαίνει το ίδιο με τους κατοίκους της πόλης, που φοβούνται την εκδίκηση της συμμορίας του. Μπροστά σ' αυτόν τον κίνδυνο, ο σερίφης αναζητά εθελοντές που θα φυγαδεύσουν τον Wade, στη μακρινή Contention προκειμένου να τον επιβιβάσουν στο τρένο για τις φυλακές της Yuma, όπου θα δικαστεί και θʼ απαγχονιστεί. Η ευκαιρία είναι μοναδική και ο Evans δεν την αφήνει να προσπεράσει. Ζητά από τον εκπρόσωπο της εταιρείας στην οποία ανήκαν τα κλοπιμαία, διακόσια δολάρια για να συμμετάσχει στο απόσπασμα. Η αποστολή μοιάζει με αυτοκτονία, όμως το να χάσει το ράντσο του ισοδυναμεί με θάνατο για τον ίδιο και την οικογένειά του, αλλά ακόμη χειρότερα, με ατίμωσή του, ενώπιον του μεγαλύτερου γιου του.

Σε μια κίνηση αντιπερισπασμού, ο σερίφης στέλνει την άμαξα/κλούβα, με κάποιον δικό τους στη θέση του κρατούμενου προς την αντίθετη κατεύθυνση, ενώ κρύβει τον Wade στο ράντσο του Evans για να περάσουν τη νύχτα. Η μέρα ξημερώνει και το απόσπασμα ξεκινάει για την Contention, ενώ η συμμορία γρήγορα θα βρεθεί στο κατόπι της. Η αποστολή είναι να επιβιβάσουν τον Wade στο τρένο των τρεις και δέκα με προορισμό τη Yuma…
------------------

Πρόκειται για remake της ομώνυμης ταινίας του 1957, που είχε σκηνοθετήσει ο Delmer Daves με πρωταγωνιστές τους Glenn Ford και Van Heflin. Στα πενήντα όμως χρόνια που πέρασαν μέχρι την αναβίωση, τίποτα δεν έχει μείνει πια το ίδιο, ακόμη και ο μύθος των ταινιών Western. Έτσι, στη σύγχρονη εκδοχή της, η ταινία έχει ενσωματώσει κάποιους νεοτερισμούς φιλοδοξώντας να γίνει γνωστή ως ένα «εναλλακτικό Western». Αυτό, άλλους και προπάντων τους νεότερους μπορεί να τους ενθουσιάσει, κάποιους άλλους όμως, μεταξύ των οποίων κι εμένα, μάλλον θα τους απογοητεύσει.

Το σενάριο, που βασίζεται σε ένα διήγημα του Elmore Leonard, στη σύγχρονη εκδοχή του προσπαθεί να γίνει πιο περίπλοκο, ανακατεύοντας όμως την ίδια τράπουλα. Η κυριότερη καινοτομία έγκειται στη δόμηση των χαρακτήρων. Ο χαρακτήρας του Evans, παραμένει ο κλασικός Αμερικανός γελαδάρης, σκληρός και αφοσιωμένος στις πατροπαράδοτες αξίες της οικογένειας και του δολαρίου. Ο Evans είναι ένας άνθρωπος του λόγου κι όχι των λόγων κι η σημαντικότερη διαφορά με την εκδοχή του ʼ57 είναι πως εδώ , το επίκεντρο κατέχει η σχέση με το γιο του, ο οποίος ακολουθεί κρυφά την αποστολή. Αυτό που τον πονάει περισσότερο, ακόμη κι από το ενδεχόμενο να χάσει το ράντσο του, είναι ο θαυμασμός για τον Wade, που διακρίνει στα μάτια του γιου του. Έτσι ο Evans παραμένει ένας χαρακτήρας βγαλμένος από το καλούπι των χρυσών εποχών του αμερικάνικου Western. Η εμβάθυνση στις ψυχολογικές του πτυχές, αποτελεί μια καλοδεχούμενη καινοτομία.

Αντίθετα, ο χαρακτήρας του Wade, μοιάζει σαν να αντλεί το μύθο του από άλλο είδος ταινιών. Γοητευτικός, μποέμ, πολυλογάς και με αέρα κοσμοπολίτη, μοιάζει να ζει επικίνδυνα μόνο για την έξαψη της στιγμής. Αυτό που για τους άλλους αποτελεί αποστολή αυτοκτονίας, για τον ίδιο φαντάζει ως ένα ευχάριστο παιχνίδι του μυαλού, που το αντιμετωπίζει με χαρακτηριστική ελαφρότητα, όπως και την ιδέα της φυλακής και της κρεμάλας. Η σχέση που αναπτύσσει με τον Evans είναι αμφιλεγόμενη και κυμαίνεται από συμπάθεια και ίσως σεβασμό, μέχρι το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι. Ο Wade, ενώ είναι ο «κακός» της ταινίας, παρουσιάζεται με τρόπο θετικότερο από τους διώκτες του. Ο Russell Crowe αμφιταλαντεύεται υποκριτικά μεταξύ του Μονομάχου και του Ένας Υπέροχος Άνθρωπος, σε καμμία όμως περίπτωση δεν πείθει ως επικηρυγμένος λήσταρχος της Άγριας Δύσης, παρά το επίτευγμά του να σκοτώσει κάποιον μʼ ένα πιρούνι. Σε γενικές γραμμές ο χαρακτήρας είναι υπερβολικά καλλιεργημένος για Western και θα μπορούσε κάλλιστα να προέρχεται από ταινίες όπως το Oceanʼs Eleven. Το τέλος, αν και αρκετά αναπάντεχο, δεν είναι ωστόσο καθόλου πειστικό. Η σκηνοθεσία του James Mangold, ενώ στην αρχή δίνει όλα τα διαπιστευτήρια ενός πολύ καλού Western, με καλή ατμόσφαιρα και προσεγμένη φωτογραφία, ωστόσο δεν αποφεύγει τους πλατειασμούς, ενώ οι πάντα αναμενόμενες σκηνές με το αναπόφευκτο πιστολίδι, μοιάζουν να ανήκουν σε αστυνομική ταινία που διαδραματίζεται σε μια σύγχρονη μεγαλούπολη.

Θα μπορούσα τελειώνοντας να πω, ότι παρακολούθησα μια ταινία που φορούσε τον μανδύα ενός Western, αλλά ουσιαστικά Western δεν ήταν.

Βαθμολογία 6.5/10 Καλή

εμενα μου αρεσε πολυ...ισως επειδη ειχε ωραιο καστ..

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

Θα μπορούσα τελειώνοντας να πω, ότι παρακολούθησα μια ταινία που φορούσε τον μανδύα ενός Western, αλλά ουσιαστικά Western δεν ήταν.

Click για ανάπτυξη...

Το Unforgiven το εχεις δει;

Ωστοσο το 3.10 to yuma ειναι αρκετα καλη ταινια..

Κατ'αρχην τα spaghetti western καμια σχεση δεν εχουν με αυτες τις ταινιες που μιλαμε και εσυ αυτο το ξερεις σιγουρα καλυτερα.

Για το unforgiven θελω να πω οτι εχουν μεγαλο βαθος οι χαρακτηρες του και καμια σχεση δεν εχει με τα παλια western, με τους πιστολερο, τους τσαμπουκαδες, τις ληστειες και ολα αυτα που εχω απολαυσει και παλαιοτερα (βλ. Sergio Leone ) Εξαλου αυτο ακριβως εχει το νοημα της παραθεσης πανω στο σωστο σχολιο του great chaos..

Ουτε σε εμενα αρεσε ιδιαιτερα το 3.10 to yuma και κυριως το τελος του που δεν θυμαμαι καλα αλλα θυμαμαι οτι ειναι επιπολαιο, πολυ λιγο, λες και βλεπεις ταινια της σειρας..

Κατά τη γνώμη μου, το Unforgiven είναι η καλύτερη ταινία western που έχω δει ποτέ! Ο Klint Eastwood γνώριζε καλά το είδος και με την ταινία εκείνη, όπως και με το Pale Rider, το πήγε ένα βήμα μπροστά. Δυστυχώς όμως η προσπάθεια αναβίωσης του είδους αυτού, που εκείνη την εποχή ήδη είχε χρόνια χωρίς σημαντική εκπροσώπηση, δεν καρποφόρησε.

Είδα τη Yuma με ιδιαίτερη προσδοκία, αφού ο Russell Crowe μου αρέσει ως ηθοποιός, αλλά δυστυχώς φαίνεται πως η εποχή μας δεν ευνοεί την επιβίωση των παλιών μύθων...

Δεν βαριέσαι αδερφέ, εδώ και το Λούκυ Λουκ τον έβαλαν ν' αντικαταστήσει το διάσημο στριφτό του με ένα στάχυ...