Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (OCD)

giannisvitara

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο giannisvitara αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται CAD/CAM Designer και μας γράφει απο Λυκόβρυση (Αττική). Έχει γράψει 227 μηνύματα.
Ξέρει κανείς κάποιο βιβλίο σχετικό με αυτή την ασθένεια?:)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

iJohnnyCash

e-steki.gr Founder

Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
Αρχική Δημοσίευση από giannisvitara:
Ξέρει κανείς κάποιο βιβλίο σχετικό με αυτή την ασθένεια?:)
Η Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή με την Ιδεοψυχαναγκαστική νεύρωση είναι το ίδιο; Αν ναι κοιτά αυτό, μπορεί να σε ενδιαφέρει
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

emufear

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο emufear αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 37 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,730 μηνύματα.

MonaXoS

Διάσημο μέλος

Ο Δημήτρης Αγοραστός αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Ψυχολόγος. Έχει γράψει 2,470 μηνύματα.
Αν θες κάτι πιο επίσημο, αλλά στα αγγλικά, δες αυτό, που είναι η επίσημη περιγραφή της ψυχικής διαταραχής Obsessive-Compulsive Disorder, από το DSM IV, το διεθνές τεφτέρι ας πούμε το οποίο σχεδόν όλοι οι ψυχολόγοι χρησιμοποιούν για να φτάσουν σε μια διάγνωση.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

giannisvitara

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο giannisvitara αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται CAD/CAM Designer και μας γράφει απο Λυκόβρυση (Αττική). Έχει γράψει 227 μηνύματα.
:P
Αρχική Δημοσίευση από Exposed_Bone:
Η Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή με την Ιδεοψυχαναγκαστική νεύρωση είναι το ίδιο; Αν ναι κοιτά αυτό, μπορεί να σε ενδιαφέρει

thanx το έχω διαβάσει:P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Puff_Daddy

Νεοφερμένος

Ο Puff_Daddy αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών. Έχει γράψει 97 μηνύματα.
Καλά, σε ποιο thread απάντησα να πάρεις αυτό του Εμπειρίκου, "Μια Περίπτωσις Ιδεοψυχαναγκαστικής Νευρώσεως με Πρόωρες Εκσπερματώσεις και Άλλα Ψυχαναλυτικά Κείμενα, 2001, εκδ. Άγρα."

Είμαι σίγουρος οτι το είχα ξανα-αναφέρει κάπου σε αυτό το forum. . .
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Joji

Περιβόητο μέλος

Η Τζότζι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 20 ετών και επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 6,441 μηνύματα.
Επαναφέρω αυτό το θέμα…

Σκεφτόμουν την συγκεκριμένη διαταραχή τελευταία. Και το πόσο παρεξηγημένη είναι. Ναι, ακόμα και σήμερα. Που πολλοί πιστεύουν πως αφορά αποκλειστικά την καθαριότητα και την οργάνωση.

Έχετε οι ίδιοι ή κάποιο γνωστό/κοντινό σας πρόσωπο, έρθει αντιμέτωποι με την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή; Ποια είναι η εμπειρία σας; Τι ξέρετε για αυτήν; Για… να την απομυθοποιήσουμε λίγο.

IMG_3454.jpeg
 

chester20080

Περιβόητο μέλος

Ο Μπάμπης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών και επαγγέλεται Η.Μ.Μ.Υ.. Έχει γράψει 5,443 μηνύματα.
Επαναφέρω αυτό το θέμα…

Σκεφτόμουν την συγκεκριμένη διαταραχή τελευταία. Και το πόσο παρεξηγημένη είναι. Ναι, ακόμα και σήμερα. Που πολλοί πιστεύουν πως αφορά αποκλειστικά την καθαριότητα και την οργάνωση.

Έχετε οι ίδιοι ή κάποιο γνωστό/κοντινό σας πρόσωπο, έρθει αντιμέτωποι με την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή; Ποια είναι η εμπειρία σας; Τι ξέρετε για αυτήν; Για… να την απομυθοποιήσουμε λίγο.

View attachment 119719
Screenshot_20230812_181627_Chrome.jpg

Ένα απλό παράδειγμα 😅
 

Guest 991793

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Πολύ ωραίο θέμα άνοιξες, Joji :)

Προσωπικά, δεν ξέρω αν έχω ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Σύμφωνα με κάποιες ιστοσελίδες ενημερωτικού περιεχομένου και την προσωπική μου εμπειρία, έχω βιώσει:
  • Εμμονές σχετικά με συμπεριφορές ταμπού και σεξουαλικότητα
  • Εμμονές ότι θα χάσω τον έλεγχο ή θα φερθώ παρορμητικά
  • Εμμονές που σχετίζονται με την πρόκληση κάποιου κακού
  • Εμμονές στο πεδίο των σχέσεων
Ίσως έχω βιώσει και άλλες εμμονές, που δεν τις θυμάμαι.

Αν κάποιος γνωρίζει τις διαφορές μεταξύ ιδεοψυχαναγκαστικής και αγχώδους διαταραχής, ας κάνει τον κόπο να τις αναφέρει εδώ :)
 

Luke87

Δραστήριο μέλος

Ο Luke87 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 36 ετών και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 733 μηνύματα.
Μαρτύριο είναι. Αλλά αν αντισταθείς μπορείς να το πολεμήσεις. Σε σημείο που να σου δημιουργεί πολύ λίγα προβλήματα στη καθημερινή ζωή. Βοηθάει και η Ελληνική κοινωνία. Που αυτή τη στιγμή τουλάχιστον είναι ευαισθητοποιημένη απέναντι σε τέτοιου είδους προβλήματα.
 

Guest 991793

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Βοηθάει και η Ελληνική κοινωνία. Που αυτή τη στιγμή τουλάχιστον είναι ευαισθητοποιημένη απέναντι σε τέτοιου είδους προβλήματα.
Πώς καταλαβαίνεις ότι η ελληνική κοινωνία είναι ευαισθητοποιημένη αυτή τη στιγμή; :)
 

Luke87

Δραστήριο μέλος

Ο Luke87 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 36 ετών και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 733 μηνύματα.
Πώς καταλαβαίνεις ότι η ελληνική κοινωνία είναι ευαισθητοποιημένη αυτή τη στιγμή; :)

Αν ακούσεις τον λόγο περί Αμέα των βουλευτών καταλαβαίνεις. Φαίνεται και από άλλα πράγματα. Υπάρχει μέριμνα, κοινωνική πρόνοια για αυτούς.
 

Joji

Περιβόητο μέλος

Η Τζότζι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 20 ετών και επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 6,441 μηνύματα.
Λοιπόν… Πρέπει να είναι η πρώτη φορά που μιλάω openly για αυτό το θέμα στο φόρουμ, και βασικά, in any part of the net. Ο μόνος άνθρωπος που ξέρει λεπτομέρειες είναι μια φίλη μου που γνώρισα στο λύκειο.

Επί χρόνια δεν το είχα συζητήσει ποτέ και με κανέναν, οπότε αισθάνομαι ότι η συγκεκριμένη κοπέλα είναι Godsent. Με έβγαλε από την τρελή λούπα στην οποία είχα κολλήσει. Για αυτό και την ευχαριστώ.

Όπως ήδη ξέρετε μερικοί, από μικρή (τουλάχιστον δημοτικό) είχα τρελό θέμα με το άγχος. Ξεκίνησε με μια κρίση πανικού στο φροντιστήριο αγγλικών και εξελίχθηκε σε καθημερινές, nonstop κρίσεις που διαρκούσαν περίπου 20 λεπτά. Ως συνέπεια δεν πήγαινα σχολείο. Ειδικά την έκτη πρέπει να την έβγαλα μισή. Άλλαξα 2-3 ψυχολόγους και κατέληξα σε έναν ψυχίατρο, ο οποίος και με βοήθησε να επανενταχθώ στην κοινωνία και στο σχολείο βεβαίως βεβαίως. Οι κρίσεις πανικού ελαττωθήκαν μέχρι που έγιναν 5 maximum/μήνα. Χωρίς φάρμακα. I handled it better than I had anticipated :P Κάτι το οποίο δεν είχα συζητήσει ποτέ όμως, ούτε με τον ψυχίατρο, ούτε με κανέναν, ήταν οι εμμονές που είχα. Εμμονές που θυμίζουν αρκετά όσα περιγράφουν την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Προσωπικά, δεν με βρήκε στην καθαριότητα, αλλά στον φόβο μην κάνω κακό στον εαυτό μου ή μην πάθει κακό κάποιος άλλος αν δεν ακολουθήσω συγκεκριμένα rituals.

Π.χ. ο «αριθμός μου» ήταν το 3. Έπρεπε να ακουμπήσω 3 φορές τα χέρια μου πάνω στο τραπέζι, να χτυπήσω 3 φορές το πόδι μου στο δάπεδο ή τα δάχτυλα μου πάνω στο δέρμα μου. Να μην πατήσω στα κενά ανάμεσα στα πλακάκια στον δρόμο, να κάτσω ακίνητη για 3 δευτερόλεπτα κ.ο.κ. ΚΑΘΕ φορά που μου κόλλαγε κάτι στο μυαλό. Στην αρχή ήταν κάπως αστείο, μέχρι που άρχισε να γίνεται καθημερινά. Σοβαρά νόμιζα ότι είχα μεγάλο πρόβλημα (όχι ότι δεν είναι υψίστης σημασίας, αλλά αργότερα έμαθα ότι δεν είναι κάτι που βιώνω μόνο εγώ). Δεν καθόμουν στο μπαλκόνι για αρκετό καιρό, γιατί νόμιζα ότι θα χάσω έλεγχο και θα θέλω να πηδήξω από κάτω. Επιπλέον πίστευα ότι αν δεν κάνω κάτι από όσα προανέφερα, κάποιος δικός μου άνθρωπος θα πεθάνει. Πάλι άρχισα να αποφεύγω να πηγαίνω σχολείο. Και το χειρότερο είναι ότι είχα διαφορετικά «κολλήματα» κάθε εβδομάδα. Δηλαδή μια ολόκληρη εβδομάδα, το μυαλό μου περιστρεφόταν γύρω από ένα συγκεκριμένο intrusive thought. Μετά έφευγε και ερχόταν άλλο. Για δυο συνεχόμενες εβδομάδες στο δημοτικό, νόμιζα ότι θα πεθάνουμε όλοι επειδή θα έρθει τυφώνας στο σχολείο (πως δεν ξέρω, αλλά μου είχε κολλήσει). Οπότε κοίταγα συνεχώς τα σύννεφα, χωρίς να προσέχω οτιδήποτε άλλο γίνεται γύρω μου. Τώρα το λέω και γελάω αλλά τότε ίδρωνα και έκλαιγα.

Ή το άλλο, έμπαινα στην εκκλησία και πίστευα ότι θα χάσω έλεγχο και θα αρχίσω να βρίζω.

Και το χειρότερο… Πίστευα πως έχω κάνει πράγματα που ΔΕΝ έχω κάνει. Στο δημοτικό (ναι, πάλι) ένα παιδί προκαλούσε συνεχώς προβλήματα. Συνέχεια όμως. Μια φορά είχε βρεθεί ένα σημείωμα από παιδί που έβριζε μια δασκάλα. Και ενώ ήξεραν όλοι πως είναι εκείνος και είχαν και αποδείξεις μάλιστα, εμένα το μυαλό μου είχε κόλλησε πως το έκανα η ίδια και δεν το θυμάμαι. ΞΑΝΑ για μια εβδομάδα, το ίδιο βιολί. Δεν μίλαγα σε κανέναν, ένιωθα τύψεις για κάτι που δεν είχα κάνει, για κάτι που ήδη είχε επιλυθεί. Αυτό νομίζω λέγεται “False memory”. Πείθεις τον εαυτό σου για κάτι το οποίο δεν ισχύει.

Στο λύκειο είχαν ελαττωθεί σημαντικά όλα αυτά. Σαν να είχα «θεραπευτεί» μέσα μου. Άλλωστε λένε πως η καλύτερη θεραπεία για το συγκεκριμένο disorder είναι απλά να αγνοείς την ύπαρξή του.

Τους τελευταίους μήνες με έχει ξανά πιάσει.

Όχι δεν έχω διάγνωση στα χέρια μου, μαζεύω λεφτά να πάω για μια γνωμάτευση από ειδικό. Ίσως ηρεμήσω αν οφείλεται όντως αυτό για όσα περνάω τόσα χρόνια. Δεν ξέρω πόσο έξω μπορεί να πέφτω. Το έχω ψάξει σε βάθος, και έχω καταλήξει πως το OCD ταιριάζει περισσότερο από κάθε τι άλλο σε αυτό.

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε :redface:
 

Guest 302501

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Λοιπόν… Πρέπει να είναι η πρώτη φορά που μιλάω openly για αυτό το θέμα στο φόρουμ, και βασικά, in any part of the net. Ο μόνος άνθρωπος που ξέρει λεπτομέρειες είναι μια φίλη μου που γνώρισα στο λύκειο.

Επί χρόνια δεν το είχα συζητήσει ποτέ και με κανέναν, οπότε αισθάνομαι ότι η συγκεκριμένη κοπέλα είναι Godsent. Με έβγαλε από την τρελή λούπα στην οποία είχα κολλήσει. Για αυτό και την ευχαριστώ.

Όπως ήδη ξέρετε μερικοί, από μικρή (τουλάχιστον δημοτικό) είχα τρελό θέμα με το άγχος. Ξεκίνησε με μια κρίση πανικού στο φροντιστήριο αγγλικών και εξελίχθηκε σε καθημερινές, nonstop κρίσεις που διαρκούσαν περίπου 20 λεπτά. Ως συνέπεια δεν πήγαινα σχολείο. Ειδικά την έκτη πρέπει να την έβγαλα μισή. Άλλαξα 2-3 ψυχολόγους και κατέληξα σε έναν ψυχίατρο, ο οποίος και με βοήθησε να επανενταχθώ στην κοινωνία και στο σχολείο βεβαίως βεβαίως. Οι κρίσεις πανικού ελαττωθήκαν μέχρι που έγιναν 5 maximum/μήνα. Χωρίς φάρμακα. I handled it better than I had anticipated :P Κάτι το οποίο δεν είχα συζητήσει ποτέ όμως, ούτε με τον ψυχίατρο, ούτε με κανέναν, ήταν οι εμμονές που είχα. Εμμονές που θυμίζουν αρκετά όσα περιγράφουν την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Προσωπικά, δεν με βρήκε στην καθαριότητα, αλλά στον φόβο μην κάνω κακό στον εαυτό μου ή μην πάθει κακό κάποιος άλλος αν δεν ακολουθήσω συγκεκριμένα rituals.

Π.χ. ο «αριθμός μου» ήταν το 3. Έπρεπε να ακουμπήσω 3 φορές τα χέρια μου πάνω στο τραπέζι, να χτυπήσω 3 φορές το πόδι μου στο δάπεδο ή τα δάχτυλα μου πάνω στο δέρμα μου. Να μην πατήσω στα κενά ανάμεσα στα πλακάκια στον δρόμο, να κάτσω ακίνητη για 3 δευτερόλεπτα κ.ο.κ. ΚΑΘΕ φορά που μου κόλλαγε κάτι στο μυαλό. Στην αρχή ήταν κάπως αστείο, μέχρι που άρχισε να γίνεται καθημερινά. Σοβαρά νόμιζα ότι είχα μεγάλο πρόβλημα (όχι ότι δεν είναι υψίστης σημασίας, αλλά αργότερα έμαθα ότι δεν είναι κάτι που βιώνω μόνο εγώ). Δεν καθόμουν στο μπαλκόνι για αρκετό καιρό, γιατί νόμιζα ότι θα χάσω έλεγχο και θα θέλω να πηδήξω από κάτω. Επιπλέον πίστευα ότι αν δεν κάνω κάτι από όσα προανέφερα, κάποιος δικός μου άνθρωπος θα πεθάνει. Πάλι άρχισα να αποφεύγω να πηγαίνω σχολείο. Και το χειρότερο είναι ότι είχα διαφορετικά «κολλήματα» κάθε εβδομάδα. Δηλαδή μια ολόκληρη εβδομάδα, το μυαλό μου περιστρεφόταν γύρω από ένα συγκεκριμένο intrusive thought. Μετά έφευγε και ερχόταν άλλο. Για δυο συνεχόμενες εβδομάδες στο δημοτικό, νόμιζα ότι θα πεθάνουμε όλοι επειδή θα έρθει τυφώνας στο σχολείο (πως δεν ξέρω, αλλά μου είχε κολλήσει). Οπότε κοίταγα συνεχώς τα σύννεφα, χωρίς να προσέχω οτιδήποτε άλλο γίνεται γύρω μου. Τώρα το λέω και γελάω αλλά τότε ίδρωνα και έκλαιγα.

Ή το άλλο, έμπαινα στην εκκλησία και πίστευα ότι θα χάσω έλεγχο και θα αρχίσω να βρίζω.

Και το χειρότερο… Πίστευα πως έχω κάνει πράγματα που ΔΕΝ έχω κάνει. Στο δημοτικό (ναι, πάλι) ένα παιδί προκαλούσε συνεχώς προβλήματα. Συνέχεια όμως. Μια φορά είχε βρεθεί ένα σημείωμα από παιδί που έβριζε μια δασκάλα. Και ενώ ήξεραν όλοι πως είναι εκείνος και είχαν και αποδείξεις μάλιστα, εμένα το μυαλό μου είχε κόλλησε πως το έκανα η ίδια και δεν το θυμάμαι. ΞΑΝΑ για μια εβδομάδα, το ίδιο βιολί. Δεν μίλαγα σε κανέναν, ένιωθα τύψεις για κάτι που δεν είχα κάνει, για κάτι που ήδη είχε επιλυθεί. Αυτό νομίζω λέγεται “False memory”. Πείθεις τον εαυτό σου για κάτι το οποίο δεν ισχύει.

Στο λύκειο είχαν ελαττωθεί σημαντικά όλα αυτά. Σαν να είχα «θεραπευτεί» μέσα μου. Άλλωστε λένε πως η καλύτερη θεραπεία για το συγκεκριμένο disorder είναι απλά να αγνοείς την ύπαρξή του.

Τους τελευταίους μήνες με έχει ξανά πιάσει.

Όχι δεν έχω διάγνωση στα χέρια μου, μαζεύω λεφτά να πάω για μια γνωμάτευση από ειδικό. Ίσως ηρεμήσω αν οφείλεται όντως αυτό για όσα περνάω τόσα χρόνια. Δεν ξέρω πόσο έξω μπορεί να πέφτω. Το έχω ψάξει σε βάθος, και έχω καταλήξει πως το OCD ταιριάζει περισσότερο από κάθε τι άλλο σε αυτό.

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε :redface:

Πήγαινε σε κάποιον ειδικό, είναι κρίμα να σε βασανίζει τόσα χρόνια.
Πάντως έχω να πω ότι φαίνεσαι ιδιαίτερα δυνατός άνθρωπος
🤗🤗🤗
 

ilias90

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο ilias90 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 1,771 μηνύματα.
(Σου) γράφω εδώ κάποια βασικά για την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή από το βιβλίο βασικά στοιχεία κλινικής ψυχιατρικής του Νίκου Μάνου, γιατί στο ίντερνετ θα βρεις πολλές βλακείες:

Το βασικό χαρακτηριστικό της ψυχαναγκαστικής καταναγκαστικής διαταραχής είναι επαναλαμβανόμενοι ψυχαναγκασμοί ή/και καταναγκασμοί. που είναι αρκετά σοβαροί ώστε να προκαλούν υποκειμενική ενόχληση, να καταναλίσκουν περισσότερο από 1 ώρα την ημέρα από τον χρόνο του ατόμου ή να προκαλούν σημαντική έκπτωση της λειτουργικότητάς του.
Οι ψυχαναγκαμοί είναι επίμονες ιδέες, σκέψεις, παρορμήσεις ή εικόνες που το άτομο βιώνει ως εισβολή και ως ακατάλληλες (ως δηλ. «δυστονικές προς το εγώ») και που του προκαλούν έντονο άγχος και δυσφορία.
Οι πιο κοινοί ψυχαναγκασμοί είναι επαναλαβμανόμενες σκέψεις μόλυνσης (πχ μήπως μολυνθεί κάνοντας χειραψία), αμφιβολίες (πχ αν τραυμάτισε κάποιον σε τροχαίο ή αν κλείδωσε την πόρτα), τάξης/τακτοποίησης (πχ έντονη δυσφορία αν κάποια αντικείμενα είναι μη συμμετρικά τακτοποιημένα), παρορμήσεις επιθετικότητας ή βίας (πχ να σκοτώσει το παιδί του ή σεξουαλικές εικόνες/φαντασιώσεις (πχ επαναλαμβανόμενες πορνογραφικές εικόνες.)
Το άτομο προσπαθεί να αγνοήσει ή να καταστείλει τους ψυχαναγκασμούς ή να τους εξουδετερώσει με κάποια άλλη σκέψη ή πράξη (πχ με κάποιον καταναγκασμό.)

Οι καταναγκασμοί είναι επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές (πλύσιμο χεριών, τακτοποίηση, έλεγχος) ή νοητικές πράξεις (πχ προσευχή, μέτρημα, επανάληψη λέξεων σιωπηλά), τις οποίες το άτομο νιώθει αναγκασμένο να τις εκτελέσει (αν προσπαθήσει να τις αντισταθεί νιώθει υπέρμετρο άγχος) ως απάντηση σε ένα ψυχαναγκασμί ή σύμφωνα με κανόνες που πρέπει να τηρηθούν αυστηρά. Οι καταναγκασμοί δεν γίνονται για ευχαρίστηση, αλλά για να ανακουφίσουν το άγχος που δημιουργούν κάποιοι ψυχαναγκασμοί ή για να αποτρέψουν κάτι που το άτομο φοβάται.

Διαγνωστικά κριτήρια:

Α. Είτε ψυχαναγκασμοί είτε καταναγκασμοί:
1. επαναλαμβανόμενες και επίμονες σκέψεις, παρορμήσεις ή εικόνες που βιώνονται και προκαλούν έντονο άγχος ή υποκειμενική ενόχληση.
2. σκέψεις, παρορμήσεις ή εικόνες που δεν είναι απλώς υπερβολικές ανησυχίες για πραγματικά προβλήματα της ζωής.
3. το άτομο προσπαθεί να αγνοήσει ή να καταστείλει τέτοιες σκέψεις, παρορμήσεις ή εικόνες ή να τις εξουδετερώσει με κάποια άλλη σκέψη ή πράξη.
4. το άτομο αναγνωρίζει ότι όλα αυτά είναι προϊόν του μυαλού.

Καταναγκασμοί:
1. επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές ή νοητικές πράξεις τις οποίες το άτομο νιώθει αναγκασμένο να εκτελέσει ως απάντηση σε ένα ψυχαναγκασμό ή σύμφωνα με κανόνες που πρέπει να τηρηθούν αυστηρά.

Β. Σε κάποιο σημείο στην πορεία της διαταραχής το άτομο έχει αναγνωρίσει ότι οι ψυχαναγκασμοί/καταναγκασμοί είναι υπερβολικοί ή παράλογοι.

Γ. Οι ψυχαναγκασμοί/καταναγκασμοί προκαλούν έντονη υποκειμενική ενόχληση, καταναλίσκουν χρόνο (περισσότερο από 1 ώρα την ημέρα) ή παρεμποδίζουν σημαντικά την καθημερινή φυσιολογική ρουτίνα του ατόμου, την επαγγελματική (ή τη σχετική με τις σπουδές) λειτουργικότητά του ή τις συνηθισμένες κοινωνικές του δραστηριότητες ή σχέσεις.

Δ. Η διαταραχή δεν οφείλεται στα άμεσα φυσιολογικά αποτελέσματα της δράσης μιας ουσίας (πχ κάποια ουσία κατάχρησης, κάποιο φάρμακο) ή μιας γενικής κατάστασης.

Τέλος, δυο δικά μου λόγια:
1. Μπορεί να δεις ότι έχεις κάποια από τα συμπτώματα, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έχεις ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Όλοι μας έχουμε τέτοια στοιχεία σε ελαφριά μορφή. Όπως και να έχει, πήγαινε το συντομότερο σε έναν επαγγελματία ψυχικής υγείας.
2. Έχω γνωρίσει αυθεντική περίπτωση ιδεοψυχαναγκαστικού, που έπρεπε να πλύνει τα χέρια του 16 φορές (ούτε μία παραπάνω ή λιγότερη), αλλιώς πίστευε ότι θα πεθάνει όλη η οικογένειά του. Το πίστευε πραγματικά, όμως. Γι' αυτό σταματήστε τα «αχ, πόσο ψυχαναγκαστικός είμαι» (δεν το λέω για εσένα), γιατί αν σας ακούσει κάποιος που είναι όντως, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ενοχλητικό είναι γι' αυτόν.
 
Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

Δροσουλίτης

Δραστήριο μέλος

Ο Δροσουλίτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 47 ετών και επαγγέλεται Οικονομολόγος. Έχει γράψει 436 μηνύματα.
Λοιπόν… Πρέπει να είναι η πρώτη φορά που μιλάω openly για αυτό το θέμα στο φόρουμ, και βασικά, in any part of the net. Ο μόνος άνθρωπος που ξέρει λεπτομέρειες είναι μια φίλη μου που γνώρισα στο λύκειο.
Το ότι έχεις αναγνωρίσει την ύπαρξη όλων αυτών που αναφέρεις διαχρονικά και αποδέχεσαι πως σου έχουν δημιουργήσει αλλά και δημιουργούν πρόβλημα στην καθημερινότητά σου είναι εξαιρετικά σπουδαίο διότι το έκανες ουσιαστικά μόνη σου. Το καλύτερο όλων είναι το ότι ξέρεις πως χρειάζεται αντιμετώπιση μαζί με ειδικό και μάλιστα το θέλεις πολύ αυτό. Είμαι σίγουρος πως θα έχεις πολύ καλά αποτελέσματα με το επόμενό σου βήμα! Καλή δύναμη!
 

Volkswagen Fan

Επιφανές μέλος

Ο Fotis. αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 24 ετών, επαγγέλεται Οικονομολόγος και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 26,976 μηνύματα.
Λοιπόν… Πρέπει να είναι η πρώτη φορά που μιλάω openly για αυτό το θέμα στο φόρουμ, και βασικά, in any part of the net. Ο μόνος άνθρωπος που ξέρει λεπτομέρειες είναι μια φίλη μου που γνώρισα στο λύκειο.

Επί χρόνια δεν το είχα συζητήσει ποτέ και με κανέναν, οπότε αισθάνομαι ότι η συγκεκριμένη κοπέλα είναι Godsent. Με έβγαλε από την τρελή λούπα στην οποία είχα κολλήσει. Για αυτό και την ευχαριστώ.

Όπως ήδη ξέρετε μερικοί, από μικρή (τουλάχιστον δημοτικό) είχα τρελό θέμα με το άγχος. Ξεκίνησε με μια κρίση πανικού στο φροντιστήριο αγγλικών και εξελίχθηκε σε καθημερινές, nonstop κρίσεις που διαρκούσαν περίπου 20 λεπτά. Ως συνέπεια δεν πήγαινα σχολείο. Ειδικά την έκτη πρέπει να την έβγαλα μισή. Άλλαξα 2-3 ψυχολόγους και κατέληξα σε έναν ψυχίατρο, ο οποίος και με βοήθησε να επανενταχθώ στην κοινωνία και στο σχολείο βεβαίως βεβαίως. Οι κρίσεις πανικού ελαττωθήκαν μέχρι που έγιναν 5 maximum/μήνα. Χωρίς φάρμακα. I handled it better than I had anticipated :P Κάτι το οποίο δεν είχα συζητήσει ποτέ όμως, ούτε με τον ψυχίατρο, ούτε με κανέναν, ήταν οι εμμονές που είχα. Εμμονές που θυμίζουν αρκετά όσα περιγράφουν την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Προσωπικά, δεν με βρήκε στην καθαριότητα, αλλά στον φόβο μην κάνω κακό στον εαυτό μου ή μην πάθει κακό κάποιος άλλος αν δεν ακολουθήσω συγκεκριμένα rituals.

Π.χ. ο «αριθμός μου» ήταν το 3. Έπρεπε να ακουμπήσω 3 φορές τα χέρια μου πάνω στο τραπέζι, να χτυπήσω 3 φορές το πόδι μου στο δάπεδο ή τα δάχτυλα μου πάνω στο δέρμα μου. Να μην πατήσω στα κενά ανάμεσα στα πλακάκια στον δρόμο, να κάτσω ακίνητη για 3 δευτερόλεπτα κ.ο.κ. ΚΑΘΕ φορά που μου κόλλαγε κάτι στο μυαλό. Στην αρχή ήταν κάπως αστείο, μέχρι που άρχισε να γίνεται καθημερινά. Σοβαρά νόμιζα ότι είχα μεγάλο πρόβλημα (όχι ότι δεν είναι υψίστης σημασίας, αλλά αργότερα έμαθα ότι δεν είναι κάτι που βιώνω μόνο εγώ). Δεν καθόμουν στο μπαλκόνι για αρκετό καιρό, γιατί νόμιζα ότι θα χάσω έλεγχο και θα θέλω να πηδήξω από κάτω. Επιπλέον πίστευα ότι αν δεν κάνω κάτι από όσα προανέφερα, κάποιος δικός μου άνθρωπος θα πεθάνει. Πάλι άρχισα να αποφεύγω να πηγαίνω σχολείο. Και το χειρότερο είναι ότι είχα διαφορετικά «κολλήματα» κάθε εβδομάδα. Δηλαδή μια ολόκληρη εβδομάδα, το μυαλό μου περιστρεφόταν γύρω από ένα συγκεκριμένο intrusive thought. Μετά έφευγε και ερχόταν άλλο. Για δυο συνεχόμενες εβδομάδες στο δημοτικό, νόμιζα ότι θα πεθάνουμε όλοι επειδή θα έρθει τυφώνας στο σχολείο (πως δεν ξέρω, αλλά μου είχε κολλήσει). Οπότε κοίταγα συνεχώς τα σύννεφα, χωρίς να προσέχω οτιδήποτε άλλο γίνεται γύρω μου. Τώρα το λέω και γελάω αλλά τότε ίδρωνα και έκλαιγα.

Ή το άλλο, έμπαινα στην εκκλησία και πίστευα ότι θα χάσω έλεγχο και θα αρχίσω να βρίζω.

Και το χειρότερο… Πίστευα πως έχω κάνει πράγματα που ΔΕΝ έχω κάνει. Στο δημοτικό (ναι, πάλι) ένα παιδί προκαλούσε συνεχώς προβλήματα. Συνέχεια όμως. Μια φορά είχε βρεθεί ένα σημείωμα από παιδί που έβριζε μια δασκάλα. Και ενώ ήξεραν όλοι πως είναι εκείνος και είχαν και αποδείξεις μάλιστα, εμένα το μυαλό μου είχε κόλλησε πως το έκανα η ίδια και δεν το θυμάμαι. ΞΑΝΑ για μια εβδομάδα, το ίδιο βιολί. Δεν μίλαγα σε κανέναν, ένιωθα τύψεις για κάτι που δεν είχα κάνει, για κάτι που ήδη είχε επιλυθεί. Αυτό νομίζω λέγεται “False memory”. Πείθεις τον εαυτό σου για κάτι το οποίο δεν ισχύει.

Στο λύκειο είχαν ελαττωθεί σημαντικά όλα αυτά. Σαν να είχα «θεραπευτεί» μέσα μου. Άλλωστε λένε πως η καλύτερη θεραπεία για το συγκεκριμένο disorder είναι απλά να αγνοείς την ύπαρξή του.

Τους τελευταίους μήνες με έχει ξανά πιάσει.

Όχι δεν έχω διάγνωση στα χέρια μου, μαζεύω λεφτά να πάω για μια γνωμάτευση από ειδικό. Ίσως ηρεμήσω αν οφείλεται όντως αυτό για όσα περνάω τόσα χρόνια. Δεν ξέρω πόσο έξω μπορεί να πέφτω. Το έχω ψάξει σε βάθος, και έχω καταλήξει πως το OCD ταιριάζει περισσότερο από κάθε τι άλλο σε αυτό.

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε :redface:

Αρχικά είναι σημαντικό το γεγονός ότι αναγνωρίζεις το πρόβλημα που έχεις και κανείς προσπάθειες να το ελέγξεις. Θεωρώ ότι είναι καλή ιδέα να συμβουλευτείς έναν ειδικό ώστε να ξεπεράσεις κάθε πράγμα που σου χαλάει την ποιότητα ζωής και σε κάνει να ζεις υποτονικά και με φόβο. Όντως τα γεγονότα που περιγράφεις θυμίζουν απόλυτα σε OCD καθώς και εγώ σε μια φάση της ζωής μου ψαχνόμουν πάνω σε αυτά. Όμως ένας ειδικός θα σου απαντήσει με βεβαιότητα και θα σε κάνει να νιώσεις πολύ καλύτερα.
 

Samael

Τιμώμενο Μέλος

Ο Samael αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Η.Μ.Μ.Υ. και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 10,062 μηνύματα.
Μαρτύριο είναι. Αλλά αν αντισταθείς μπορείς να το πολεμήσεις. Σε σημείο που να σου δημιουργεί πολύ λίγα προβλήματα στη καθημερινή ζωή. Βοηθάει και η Ελληνική κοινωνία. Που αυτή τη στιγμή τουλάχιστον είναι ευαισθητοποιημένη απέναντι σε τέτοιου είδους προβλήματα.
Really doubt . Πιστεύω οτι η πλειοψηφία δεν έχει την παραμικρή ιδέα . Και ο λόγος είναι απλός : ο άνθρωπος με OCD δεν φαίνεται διαφορετικός απο αυτόν που δεν έχει OCD . Μέσα στο κεφάλι έχει σημασία τι συμβαίνει όμως .

Όπως είπε και ο Ηλίας λίγο πολύ όλοι έχουν κάποια traits , αυτό που κάνει την διαφορά είναι η ένταση και η σοβαρότητα όμως των "συμπτωμάτων" . Το να σκεφτείς π.χ. να ελέγξεις την πόρτα άλλη μια φορά μην τυχόν ξέχασες να κλειδώσεις είναι φυσιολογικό . Το να έχει περάσει 1 ή 2 ώρες και να ανοίγεις την πόρτα , να την κλειδώνεις και πάλι απο την αρχή για να βεβαιωθείς οτι την έχεις κλειδώσει δεν είναι .

Και ακόμα και το παράδειγμα με την καθαριότητα κατ'εμέ δεν είναι τόσο ενδεικτικό γενικά γιατί ο άλλος σκέφτεται cute , καθαρίζεται 10 φορές για να είναι σίγουρος . Εαν όμως σκεφτείς περιπτώσεις στυλ Howie Mandel :


Αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι την πραγματική έκταση του προβλήματος . Όταν κάποιος έχει σε καθημερινό επίπεδο άγχος για κάτι που ένας άλλος είναι unaware και φτάνει στο σημείο να ξυρίζει το κεφάλι του , να μην μπορεί να είναι κοντά στα παιδιά του όταν είναι άρρωστα κτλπ. πλέον αυτό το άτομο δεν είναι ο εαυτός του . Κάνει πράγματα που ειδάλλως δεν θα έκανε .
 
Τελευταία επεξεργασία:

Luke87

Δραστήριο μέλος

Ο Luke87 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 36 ετών και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 733 μηνύματα.
Really doubt . Πιστεύω οτι η πλειοψηφία δεν έχει την παραμικρή ιδέα . Και ο λόγος είναι απλός : ο άνθρωπος με OCD δεν φαίνεται διαφορετικός απο αυτόν που δεν έχει OCD . Μέσα στο κεφάλι έχει σημασία τι συμβαίνει όμως .

Όπως είπε και ο Ηλίας λίγο πολύ όλοι έχουν κάποια traits , αυτό που κάνει την διαφορά είναι η ένταση και η σοβαρότητα όμως των "συμπτωμάτων" . Το να σκεφτείς π.χ. να ελέγξεις την πόρτα άλλη μια φορά μην τυχόν ξέχασες να κλειδώσεις είναι φυσιολογικό . Το να έχει περάσει 1 ή 2 ώρες και να ανοίγεις την πόρτα , να την κλειδώνεις και πάλι απο την αρχή για να βεβαιωθείς οτι την έχεις κλειδώσει δεν είναι .

Και ακόμα και το παράδειγμα με την καθαριότητα κατ'εμέ δεν είναι τόσο ενδεικτικό γενικά γιατί ο άλλος σκέφτεται cute , καθαρίζεται 10 φορές για να είναι σίγουρος . Εαν όμως σκεφτείς περιπτώσεις στυλ Howie Mandel :


Αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι την πραγματική έκταση του προβλήματος . Όταν κάποιος έχει σε καθημερινό επίπεδο άγχος για κάτι που ένας άλλος είναι unaware και φτάνει στο σημείο να ξυρίζει το κεφάλι του , να μην μπορεί να είναι κοντά στα παιδιά του όταν είναι άρρωστα κτλπ. πλέον αυτό το άτομο δεν είναι ο εαυτός του . Κάνει πράγματα που ειδάλλως δεν θα έκανε .

Δε διαφωνούμε φίλε μου. Αν δε κάνω λάθος θεωρήται και αναπηρία εξ' άλλου. Προσωπικά υποφέρω από κάτι παρεμφερές. Αν βρεις την φαρμακευτική αγωγή που ταιριάζει στο άτομο σου μπορείς να έχεις μια σχεδόν κανονική ζωή. Συν κάποια θετικά όπως πχ ορισμένα φάρμακα σου εξαλείφουν τελείως το άγχος, σε φέρνουν σε κατάσταση Nirvana. Αλλοι θεωρητικά φυσιολογικοί φτάνουν στα 40 και δεν αντέχουν τη καθημερινότητα θέλουν να αυτοκτονήσουν.
 

Samael

Τιμώμενο Μέλος

Ο Samael αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Η.Μ.Μ.Υ. και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 10,062 μηνύματα.
Δε διαφωνούμε φίλε μου. Αν δε κάνω λάθος θεωρήται και αναπηρία εξ' άλλου. Προσωπικά υποφέρω από κάτι παρεμφερές. Αν βρεις την φαρμακευτική αγωγή που ταιριάζει στο άτομο σου μπορείς να έχεις μια σχεδόν κανονική ζωή. Συν κάποια θετικά όπως πχ ορισμένα φάρμακα σου εξαλείφουν τελείως το άγχος, σε φέρνουν σε κατάσταση Nirvana.
Εξαρτάται σε τι ένταση είναι τα συμπτώματα σου , αλλά ναι μπορεί να σε κάνει κάλλιστα δυσλειτουργικό η πάθηση αυτή όπως και άλλες . Για την Ελληνική κοινωνία πάντως και το θέμα των φαρμάκων είναι ταμπού . Άδικο όμως δεν έχεις , στο τέλος της ημέρας ο κάθε άνθρωπος απλά προσπαθεί να είναι χαρούμενος και να απολαμβάνει την ζωή όσο πιο πολύ μπορεί . Το καλύτερο combo είναι φάρμακο + ψυχοθεραπεία . Αλλά εξίσου πολύ σημαντικό είναι το θετικό feedback που μπορείς να δημιουργήσεις . Λόγου χάρη εαν τα προηγούμενα σε βοηθήσουν αρχικά , ασχολείσαι πιο εύκολα με πράγματα που σου αρέσουν και σε ενδιαφέρουν οπότε αυτό μειώνει ακόμα περαιτέρω το όποιο θέμα υπάρχει .
Αλλοι θεωρητικά φυσιολογικοί φτάνουν στα 40 και δεν αντέχουν τη καθημερινότητα θέλουν να αυτοκτονήσουν.
Υπάρχει μια αντίφαση σε αυτό . Φυσιολογικός και να θες να αυτοκτονήσεις δεν πάνε μαζί . Οπότε και αυτοί ανάλογη βοήθεια χρειάζονται .
 

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Top