Αντεκδίκηση διαζευγμένων γονέων με μοχλό τα παιδιά

Great Chaos · 3 Νοεμβρίου 2009

ΓΟΝΙΚΗ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΣΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ

Σπιτάλας Νίκος, καθηγητής

ΟΡΙΣΜΟΣ
Είναι το σύνδρομο κατά το οποίο το παιδί εξαναγκάζεται να αποξενωθεί από τον γονέα ο οποίος δεν έχει την επιμέλεια η/και την γονική μέριμνα. Τότε αρνείται να συναντήσει τον αποξενωμένο γονέα.
Το φαινόμενο αυτό παρουσιάστηκε και ερευνήθηκε προ εικοσαετίας από μελετητές όπως ο Turkat, ο Gardner και νεώτερους όπως οι: Clarke-Stewart Thompson, Wood, Bone, Harvey, Nicholas και πολλούς άλλους.
Στην Ελλάδα δεν έχει ερευνηθεί ακόμη -εκτός από φωτεινές εξαιρέσεις πχ Χριστοδουλάκης, Τσιάντης, Χαραλαμπάκης, κ.α.- όπως θα έπρεπε, με την ακρίβεια και βάθος που αρμόζει στα ελληνικά δεδομένα.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
Το παιδί:
Δεν θέλει να μιλήσει ούτε τηλεφωνικά με τον αποξενωμένο γονέα.
Βαριέται εύκολα την παρέα με τον αποξενωμένο γονέα.
Πολλές φορές του συμπεριφέρεται επιθετικά –κυρίως λεκτικά.
Σε ακραίες περιπτώσεις:
Δεν θέλει καθόλου να τον δει διότι τον φοβάται.
Δεν δέχεται να υπακούσει στη δικαστική απόφαση επικοινωνίας.
Έρχεται εναντίον του σε δικαστήριο.
Το παιδί διακατέχεται από άγχος και έχει ψυχολογικά προβλήματα (όπως μαθησιακές δυσκολίες, δυσλεξία, σύγχυση, ανασφάλεια και άλλα).

ΜΕΘΟΔΟΙ
Η μέθοδος αποξένωσης εξαρτάται από το πνευματικό και μορφωτικό επίπεδο του γονέα-δράστη, από την ηλικία του παιδιού και από τις συνθήκες.
Ξεκινά από την απαγόρευση της συνάντησης (έστω και νόμιμης επικοινωνίας) με τον άλλο γονέα, με την απαγόρευση τηλεφωνικής επικοινωνίας, μέσω απαξίωσης του ονόματος και των πράξεων του άλλου γονέα έως και την βίαια αρπαγή με σκοπό την επίδειξη δυνάμεως.
Σε πολλές περιπτώσεις, η μέθοδος που χρησιμοποιείται για αποξένωση είναι αυτή της συκοφαντικής δυσφήμισης του άλλου γονέα, ενώπιον τρίτων, συγγενών, συναδέλφων, κτλ, ούτως ώστε το παιδί να ντρέπεται για τον γονέα αυτό και να του δημιουργηθούν συναισθήματα ενοχής, ντροπής, φόβου.
Πολλές φορές, επίσης, για επίρρωση των λεγομένων και για να πείσει ο γονέας-θύτης, βεβαιώνει ότι υπάρχει και σεξουαλική παρενόχληση-κακοποίηση από τον άλλο γονέα για δικαστική και νομική μεθόδευση. Αυτό, όπως είναι φυσικό δημιουργεί ακόμη περισσότερα προβλήματα στο παιδί και η αποξένωση έρχεται πολύ πιο γρήγορα.

Τα δικαστήρια αδυνατούν να βρουν την αλήθεια και στέλνουν το "μπαλάκι" στους παιδοψυχιάτρους οι οποίοι με τη σειρά τους στον Εισαγγελέα ή το δικαστή. Εν τω μεταξύ ο χρόνος κυλά, το παιδί αποξενώνεται ακόμη περισσότερο και στην εφηβεία ή και ενηλικίωση έχει ήδη αποξενωθεί τελείως και έχει αποκτήσει ανυπέρβλητα προβλήματα.

ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΟΝΕΑ-ΘΥΤΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΓΟΝΕΑ

Ο γονέας-θύτης κάνει τις παρακάτω ενέργειες:
1.Θα επιμείνει να έρχεστε και πηγαίνετε ακριβώς στους χρόνους που αυτός ορίζει. Θα σας κάνει να υποφέρετε γιʼ αυτό με κάποιο τρόπο.
2. Θα επιμείνει να ρυθμίζει πού πηγαίνετε με το παιδί και κάτω από ποιους όρους. Δεν θα σας ενημερώσει για τίποτα που κάνει ο ίδιος με το παιδί.
3. Θα κάνει τις αλλαγές στις ρυθμίσεις που έχετε με το παιδί αλλά θα σας ανακοινώσει αυτές τις αλλαγές το τελευταίο λεπτό. Εάν παραπονεθείτε θα χάσετε το χρόνο επαφών (επικοινωνία). Εάν πρέπει να αλλάξετε τις ρυθμίσεις απλώς θα αρνηθεί να αποδεχθεί τις αλλαγές και θα χάσετε το χρόνο επαφών.
4. Θα προσφέρει σκόπιμα στο παιδί διάφορες εναλλακτικές δραστηριότητες τις ημέρες που έχετε το παιδί και θα πει έπειτα ότι το παιδί έχει επιλέξει το εναλλακτικό γεγονός. Θα σας αναγκάσει να επιμείνετε στο χρόνο επαφών σας, έτσι ώστε να εμφανιστείτε εσείς ως κακοί.
5. Θα αναπαράγει τα δώρα που κάνετε στο παιδί, για να υπονομεύσει την αξία που τους αποδίδει το παιδί.
6. Θα κρύψει, θα σπάσει, θα εξαφανίσει ή θα είναι σκόπιμα απρόσεκτος με τα πράγματα που δίνετε το παιδί σας.
7. Θα παρερμηνεύσει σκόπιμα κάτι που κάνετε ή λέτε, μέχρι του σημείου που θα σκεφτείτε δύο φορές για να κάνετε οτιδήποτε.
8. Μπορεί να ζητήσει πρόσθετα χρήματα για το παιδί, και να παρουσιάσει το αίτημα κατά τέτοιο τρόπο ώστε υπονεί προφανώς ότι θα χάσετε την επαφή εάν δεν κάνετε την προσφορά.
9. Θα γράψει για να σας ενημερώσει για τις αλλαγές στους χρόνους επαφών αλλά θα ταχυδρομήσει την επιστολή έτσι ώστε αυτή να μην φθάσει σε σας εγκαίρως.
10. Δεν θα σας κρατήσει ενήμερους για την πρόοδο του παιδιού, τις εκθέσεις εκπαίδευσης, τις δραστηριότητες ή ό,τι αναμένετε ως γονέας.
11. Εάν κάνετε κάτι για να βοηθήσετε το παιδί, η μητέρα (ή πατέρας) μπορεί να σας ευχαριστήσει με τρόπο ως να ευχαριστούσε έναν ξένο που κάνει μια εξυπηρέτηση.
12. Ενθαρρύνει άλλους να αγοράσουν τα ενδύματα των παιδιών. Θα επικρίνει τη δική σας προτίμηση ή κατανόηση των αναγκών.
13. Θα επικρίνει το σπίτι, τους φίλους, και το ύφος ζωής σας. Θα χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε από αυτά ως δικαιολογία για να σταματήσει την επαφή.(

ααααααχχχ!!)
14. Θα πει στο παιδί ότι το δικαστήριο «δεν επιτρέπει να δει τον πατέρα περισσότερο από στη δικαστική απόφαση» όταν στην πραγματικότητα η δικαστική απόφαση δηλώνει μόνο τον ελάχιστο χρόνο επαφών.
15. Θα επιτρέψει στο παιδί για να χάσει κάποια εργασία (πχ σχολική) κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, έτσι ώστε αυτή να πρέπει να γίνει στο χρόνο επαφών σας.
16. Θα ερμηνεύσει το χρόνο επαφών σας ως το συνολικό διαθέσιμο χρόνο για όλους τους σκοπούς. Εάν για παράδειγμα οι γονείς σας θέλουν να δουν το εγγόνι τους θα πρέπει αυτή η επαφή να βγει από το χρόνο επαφών σας.
17. Εάν σας δει στο δρόμο όταν είναι με το παιδί, θα σας αγνοήσει και με έμφαση θα ενθαρρύνει το παιδί να κάνει το ίδιο πράγμα.
18. Εάν συμμετέχετε στο σχολείο/τα γεγονότα λεσχών και δείτε το παιδί σας εκεί, θα πει το σας ότι δεν σας επιτρέπεται να το κάνετε. Μπορεί επίσης να έρθει σε επαφή με το σχολείο και να τους ενημερώσει (ανακριβώς) ότι το δικαστήριο σας έχει απαγορεύσει τη συμμετοχή σε τέτοια γεγονότα.
19. Εάν έχετε ένα νέο συνεργάτη θα επιμείνει ότι ο νέος συνεργάτης δεν έχει συμπεριληφθεί στους χρόνους επαφών δεδομένου ότι στενοχωρεί το παιδί.
20. Εάν στείλετε τα δώρα των παιδιών σας στις ειδικές περιπτώσεις, εκείνα θα τα πάρουν σε άσχετη ημέρα.
21. Εάν τηλεφωνήσετε στο παιδί σας και απαντήσει ο άλλος γονιός στο τηλέφωνο, θα πει ότι το παιδί είναι απασχολημένο ή είναι έξω από το σπίτι. Εάν το παιδί πάρει το τηλέφωνο θα ακούει τη συνομιλία ή θα διακόψει το παιδί.
22. Θα υπενθυμίζει συνεχώς σε σας τις ανεπάρκειές σας ως γονέα μπροστά στο παιδί. Οποιεσδήποτε απαντήσεις σε αυτό, θα θεωρηθούν ως "διαπληκτισμός μπροστά στα παιδιά".
[Πηγή]

ΝΟΜΙΚΕΣ ΚΑΙ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΤΥΠΟΥΣ ΓΟΝΙΚΩΝ ΣΥΝΔΡΟΜΩΝ ΑΠΟΞΕΝΩΣΗΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Richard Α. Gardner, M.D.

COURT REVIEW, VOLUME 28, NUMBER 1, SPRING 1991, p 14-21
American Judges Association

Χαρακτηριστικά, το παιδί βασανίζεται με "μία έχθρα" έναντι ενός γονέα. (Η λέξη έχθρα έχει τοποθετηθεί αποσπασματικά επειδή υπάρχουν ακόμα πολλά συναισθήματα τρυφερότητας και αγάπης που γίνονται αισθητά από τον περιφρονημένο γονέα που δεν επιτρέπεται να εκφραστούν.) Αυτά τα παιδιά μιλούν για το μισητό γονέα με κάθε διασυρμό και ανοσιότητα στο λεξιλόγιό τους - χωρίς την αμηχανία ή ενοχή. Ο διασυρμός του γονέα έχει συχνά τον χαρακτήρα μιας λιτανείας. Μετά από μόνο μία ελάχιστη ώθηση, θα ξεκινήσει ο ρόλος που έχει διαταχτεί. Κάποιος όχι μόνο ανιχνεύει μια προετοιμασμένη ικανότητα στην ομιλία αλλά συχνά ακούει τη φρασεολογία που είναι ίδια με αυτή που χρησιμοποιείται από το "αγαπητό" γονέα. (Πάλι, η λέξη αγαπητός τοποθετείται αποσπασματικά επειδή η εχθρότητα και ο φόβος προς εκείνο τον γονέα μπορεί ομοίως να μην εκφράζεται.) Ακόμη και αφότου χρόνια έχουν περάσει, το παιδί μπορεί να δικαιολογήσει την αποξένωση με μνήμες από δευτερεύουσες φιλονικίες που δοκίμασε στη σχέση με το μισητό γονέα. Αυτές αφορούν συνήθως ασήμαντες αφορμές και η εμπειρία μας μαθαίνει ότι τα περισσότερα παιδιά κανονικά τις ξεχνούν γρήγορα: "Συνήθιζε πάντα να μιλάει πολύ δυνατά όταν μου έλεγε να βουρτσίσω τα δόντια μου," "Συνήθιζε να μου λέει « μην με διακόπτεις», "" και " Συνήθιζε να κάνει πολύ θόρυβο όταν μασούσε στο τραπέζι." Όταν αυτά τα παιδιά καλούνται να δώσουν περισσότερο πειστικούς λόγους για την έχθρα, είναι ανίκανα να τους παρέχουν. Συχνά, ο αγαπητός γονέας θα συμφωνήσει με το παιδί ότι αυτοί οι προφανείς λόγοι δικαιολογούν την τρέχουσα εχθρότητα.
Η έχθρα προς τον γονέα συχνά περιλαμβάνει εκτεταμένα ολόκληρη την οικογένεια αυτού του γονέα.

Οι ξάδελφοι, οι θείες, οι θείοι, και οι παππούδες και γιαγιάδες -με τους οποίους το παιδί μπορεί προηγουμένως να είχε σχέσεις αγάπης- αντιμετωπίζονται τώρα ως το ίδιο απεχθείς. Ευχετήριες κάρτες δεν ανταλλάσσονται. Δώρα σταλμένα στο σπίτι του παιδιού απορρίπτονται, η παραμένουν κλειστά, ή ακόμα και καταστρέφονται [γενικά με την παρουσία του αγαπητού γονέα]. Όταν οι μισητοί συγγενείς του γονέα καλούν το παιδί στο τηλέφωνο, το παιδί θα αποκριθεί με άγριους διασυρμούς ή θα κλείσει το τηλέφωνο γρήγορα στον καλούντα. Η οργή αυτών των παιδιών είναι τόσο μεγάλη που ξεχνούν απολύτως τις στερήσεις που προκαλούν στον ίδιο τους τον εαυτό. Ο αγαπητός πάλι, γονέας είναι χαρακτηριστικά αδιάφορος με τα δυσάρεστα ψυχολογικά αποτελέσματα στο παιδί της απόρριψης αυτών των συγγενών.

Το παιδί μπορεί να εκθέτει μια χωρίς ενοχή αδιαφορία για τα συναισθήματα του μισητού γονέα. Θα υπάρξει μια πλήρης απουσία ευγνωμοσύνης για τα δώρα, τις διατροφές, και άλλες εκδηλώσεις της εμπλοκής από την συνεχιζόμενη στοργή του μισητού γονέα. Συχνά, αυτά τα παιδιά θα θελήσουν να είναι σίγουρα ότι ο αποξενωμένος γονέας συνεχίζει να παρέχει τις πληρωμές υποστήριξης, αλλά συγχρόνως σθεναρά αρνούνται να επικοινωνήσουν με εκείνο τον γονέα. Συνήθως, θα πουν ότι δεν θέλουν ποτέ να δουν ξανά το μισητό γονέα πάλι, ή όχι πριν από τα δέκα ή τα είκοσι τους χρόνια. Σε ένα τέτοιο παιδί μπορώ να πω: "Έτσι θέλετε τον πατέρα σας για να συνεχίζει να πληρώνει για όλα, τα τρόφιμα, τον ιματισμό, το μίσθωμα, και την εκπαίδευσή σας - ακόμη και τα ιδιωτικά γυμνάσια και κολέγια - και όμως ακόμα δεν θέλετε να τον δείτε καθόλου για πάντα πάλι. Είναι δίκαιο αυτό;" Ένα τέτοιο παιδί μπορεί να αποκριθεί: "Είναι δίκαιο. Δεν αξίζει να με δει. Για αυτόν τον άνθρωπο η πληρωμή όλων αυτών των χρημάτων είναι μια καλή τιμωρία."
[Πηγή]

Τα παραπάνω κείμενα το έχω πάρει από το site του Συλλόγου για την Αντρική και Πατρική Αξιοπρέπεια και το πρώτο εξ αυτών έχει υποστεί διορθώσεις από την πλευρά μου. Το δεύτερο αποτελεί απόσπασμα μεγαλύτερου κειμένου, το οποίο έχει ειδικότερο ενδιαφέρον. Έχω φροντίσει να αναφερθώ στον γονέα-εξουσιαστή σε γένος αρσενικό κατά τη γραμματική του έννοια, η οποία περιλαμβάνει και τα δύο φύλα. Στο πρωτότυπο κείμενο έχουν ξεφύγει κάποιες αναφορές απευθείας σε γένος θηλυκό, πράγμα που για ευνόητους λόγους απέφυγα. Ωστόσο, για να μην κρυβόμαστε πίσω απ' το δάκτυλό μας, εφόσον στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων διαζυγίων τα παιδιά κρατούν κοντά τους οι μητέρες, τουλάχιστον στην ελληνική κοινωνία και με δεδομένο ότι οι περιπτώσεις αυτές είναι πλέον ιδιαίτερα κοινές, εκ των πραγμάτων στη συντριπτική πλειοψηφία, ο γονιός-θύτης είναι η μητέρα.

Πλείστα άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες την διετία 2005-2007 αναφέρονται στο σύνδρομο αυτό και στην Ελλάδα. Υπολογίζεται ότι ο αριθμός των αποξενωμένων παιδιών στην Ελλάδα ανέρχεται σε εκατοντάδες χιλιάδες και είναι ο υψηλότερος τόσο σε ποσοστά όσο και σε απόλυτους αριθμούς σε όλο τον κόσμο!! [Πηγή]

Έχω υπογραμμίσει σε κάποιο σημείο την περίπτωση που ο γονέας-θύτης επικαλείται σεξουαλική παρενόχληση των παιδιών από τον άλλο γονέα, επειδή τυγχάνει να γνωρίζω περίπτωση από τον οικογενειακό μου κύκλο, όπου η μητέρα έχει μεταχειριστεί ακριβώς αυτήν τη μέθοδο, με αποτέλεσμα ο πατέρας να καταστεί ράκος, καθώς κάποιο βράδυ κοιμήθηκε άνθρωπος και το πρωί ξύπνησε "Δουρής". Το παράδοξο είναι ότι οι μέθοδοι αυτές χρησιμοποιούνται ακόμη και σε περιπτώσεις πλήρως συναινετικών διαζυγίων. Ενδιαφέρον παρουσιάζει μάλιστα, το γεγονός πως αναφέρεται πως στις περισσότερες περιπτώσεις, σίγουρα προηγήθηκε το λεγόμενο "Σύνδρομο της Στοκχόλμης", το οποίο με απλά λόγια είναι η ψυχολογική αντίδραση των θυμάτων οικογενειακής ή άλλης μορφής βίας ή απαγωγής, όπου το θύμα αναπτύσσει και παρουσιάζει έντονα συναισθήματα πιστής υπακοής, θαυμασμού, ταύτισης ή ακόμη και «αγάπης» απέναντι στον βασανιστή ή απαγωγέα του.

Πιστεύετε ότι οι μέθοδοι αυτές συνάδουν με την εικόνα μιας μητέρας (και σπανιότερα πατέρα) η οποία διατείνεται ότι αγαπά το παιδί της; Είναι θεμιττό να χρησιμοποιούνται τα παιδιά ως όργανα εκδίκησης του ενός γονιού προς τον άλλο;

Τι πιστεύετε πως είναι αυτό που κάνει την Ελληνίδα μητέρα (και σπανιότερα πατέρα) να είναι η πιο εκδικητική στον κόσμο;

Ποιες πιστεύετε πως θα είναι οι συνέπειες μιας τέτοιας πράξης στον ψυχισμό και τη μετέπειτα συμπεριφορά του παιδιού;

Πώς κρίνετε την αποκοπή του παιδιού από τα υπόλοιπα αγαπημένα του πρόσωπα, ιδιαίτερα παππούδες ή γιαγιάδες, οι οποίοι συχνά δεν φταίνε σε τίποτε και το προχωρημένο της ηλικίας τους καθιστά ιδιαίτερα ευαίσθητους;

Πώς θα χαρακτηρίζατε έναν τέτοιο γονιό;

Εσείς πώς θα αντιμετωπίζατε μια τέτοια κατάσταση εναντίον σας;( :mad:

)

Oralee · 04-11-09

Είναι φρικτό, απάνθρωπο και δείχνει έλλειψη επιπέδου, καλλιέργειας ή έστω αξιοπρέπειας. Αλλά δυστυχώς συμβαίνει. Και το χειρότερο όλων είναι πως πρακτικά δεν μπορεί κάποιος να κάνει τίποτα άμεσα γι' αυτό. Μόνο να κυνηγήσει το θέμα δικαστικά και να περιμένει (..και να περιμένει ...και να περιμένει) να εκδικαστεί η υπόθεσή του. Που κι αυτό δεν εξασφαλίζει και πολλά..

Isiliel · 04-11-09

Kαι που είναι η κοινωνική πρόνοια προς ένα παιδί που στην ουσία κακοποιείται; :mad:

Αυτές οι υποθέσεις δεν θα έπρεπε να έχουν προτεραιότητα;

<<ΝΙΚΟΛ>> · 04-11-09

δεν πιστευω οτι ειναι συγκεκριμενα η μητερα ή ο πατερας!ειναι περισσοτερο θεμα εγωισμου!συνηθως συμβαινει με τις μητερες γτ θελουν να δειξουν κυριαρχες του <<παιχνιδιου>> για διαφορους λογους...ειτε ειναι απατημενες ή γενικα αδικημενες και προσπαθουν να <<τιμωρησουν>> αυτον π εχουν απεναντι τους χρησιμοποιοντας τ παιδι!εμενα προσωπικα μ εχει τυχει τ αντιθετο...να τ κανει ολα αυτα ο πατερας ο οποιος δεν εχει κ τν απιμελεια....(αυτο και αν ειναι τ κουφο....γτ συνηθως αυτα τα κανει αυτος π εχει τν επιμελεια!)
το παιδι θα πιστευει καταρχας οτι αυτο φταιει για ολα...οπως κ ολα τα παιδια σε απλους χωρισμους ποσο μαλλον μ ολη αυτη την κατασταση.οι μελλοντικες επιπτωσεις εχουν ν κανουν με τν χαρακτηρα πιστευω και μ τν αν υπαρχει καποιο στηριγμα...πχ εγω ειχα τν μητερα μου π πραγματικα ηταν ηρωιδα...κ μ βοηθησε ν καταλαβω πολλα για ολη αυτη τν κατασταση.δν μ κατηγορησε ποτε τν πατερα μου παρολο π περναγαμε δυσκολα εξαιτιας του.

πραγματικα περασα μια περιοδο π δεν ηθελα ν δω τν πατερα μου...δν ηθελα ν ειμαι μονη μαζι του...τν φοβομουνα γενικα...ειχε πολλα ξεσπασματα θυμου...οχι τοσο σωματικη βια αλλα λεκτικη που για μενα ειναι τ χειροτερο....(αν κ ειχα κ τν φοβια γτ ειχα δει κ βιαιες σκηνες προς τν μητερα μ..)
μεσα σ ολα αυτα μπλεκουν και τ δικαστηρια...οπου τ δικιο σου δν τ βρισκεις ουτε σ χιλια χρονια....δικαστηρια για αλλαγη επιμελειας κ αλλα τετοια τρελα...ασφαλιστηκα μετρα....οτι να ναι... :whatever:

το οτι μπαινουν στην μεση κ παππουδες και γιαγιαδες για μενα ειναι τ λιγοτερο βασικα...λογικο ν πληγωνονται αλλα ειναι πολυ σοβαροτερο τ θεμα απο αυτο.
αυτο π ηθελα να πω (γτ ξεφυγα λιγο...κατεληξα ν πω τν ιστορια της ζωης μου... :redface:

) ειναι οτι πανω απ ολα βασανιζονται τ παιδια....... τ οποια δν φταινε σ τπτ κ γινονται παιχνιδακι καποιων που δν εχουν τν λεπτοτηταν λυσουν τ οποια προβληματα τους μονοι τους και να μν αποτελειωσουν μια ηδη <<διαλυμενη>> οικογενεια....
δεν ξερω αν ειναι λογικα και γενικα σωστα αυτα π ειπα...μιλησα απο καθαρα προσωπικη εμπειρια κ ειμαι επηρεασμενη απο αυτη....(κ απ οτι καταλαβατε μαλλον, τ αποτελεσμα στο παιδι ολων αυτων ειναι πληγες που δεν θ ξεπεραστουν και μετα απο αρκετα χρονια....ελπιζω στο μελλον... :redface:

)

χαος μου τ αρθρο σ ειναι ολοσωστο....απλα δν μπορουσα ν αναφερθω σ τοσα...ουτα αυριο δεν θ τελειωνα τ γραψιμο...

Isiliel · 04-11-09

Όταν ήμουν περίπου 10 ετών, μετά από έναν ομηρικό καυγά, οι γονείς μου με ρώτησαν αν ποτέ χώριζαν με ποιον θα ήθελα να μείνω. Πολλές φορές πάντως στην παιδική μου ηλικία, συγγενείς και φίλοι της οικογένειας με ρωτούσαν ποιον απ' τους δύο αγαπάω περισσότερο, λες και η αγάπη μου ήταν κάποιο είδους έπαθλο που θα αναδείκνυε τον καλύτερο.
(Συνέβαινε και σε εσάς αυτό;)

Όταν ζητάς από ένα παιδί να απορρίψει έναν από τους δύο γονείς του, είναι σαν να του ζητάς να απορρίψει ένα κομμάτι του εαυτού του σε μια περίοδο που κάθε κομμάτι του είναι σημαντικό για την εξέλιξή του.

Στην ερώτηση των γονιών μου, απάντησα πως με ενδιέφερε μόνο να παραμείνω στο δωμάτιό μου.
Η απάντηση ήταν φυσικά απλοϊκή, όμως τώρα που μεγάλωσα συνειδητοποιώ πως αυτό που είπα, στην πραγματικότητα σήμαινε πως δεν ήθελα να πειράξουν τις ισορροπίες της ζωής μου. Να αλλοιώσουν τον κόσμο μου.

Η γονική αλλοτρίωση είναι το χειρότερο έγκλημα που μπορεί να κάνει ένας ενήλικας σε μια παιδική ψυχή και τα τραύματα που θα δημιουργήσει θα το ακολουθούν πιθανότατα ακόμη και μετά την ενηλικίωση, στις σχέσεις του με άλλους ανθρώπους, στις σεξουαλικές του σχέσεις, ή ακόμη και στη σχέση με το δικό του παιδί.

Αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι ο "μηχανισμός επιβίωσης" που κάνει το παιδί να πιστέψει πως αυτές οι σκέψεις είναι κυρίως δικές του και δεν προέρχονται από άλλους. Άραγε μεγαλώνοντας μπορεί να διακρίνει αυτό το παιδί την πλύση εγκεφάλου που υπέστη, ή διατηρεί για όλη του τη ζωή ένα ανεξήγητο κατά τα άλλα μίσος προς το γονιό-θύμα;
Σε τι συναισθηματικό αδιέξοδο μπορεί να οδηγηθεί ένας άνθρωπος που κατευθύνεται από συναισθήματα που δεν είναι καν δικά του, αλλά έχουν εγκατασταθεί μέσα του σαν ένας ιός των υπολογιστών;
Πόσοι από εμάς υποφέρουμε από ήπιες εκφάνσεις του ίδιου συνδρόμου χωρίς καν να το γνωρίζουμε;

Τον τελευταίο καιρό μέσα από την εμπειρία τη δική μου αλλά και περιπτώσεων που βλέπω γύρω μου καταλήγω στο συμπέρασμα ότι γάμος και τεκνοποίηση είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα που κακώς μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι εκλογής συντρόφου. Αυτός που θα μοιραστεί μαζί μας τις δουλειές του σπιτιού, που έχει τα ίδια ενδιαφέροντα με μας, που μπορεί να μας εξασφαλίσει μια άνετη ζωή κτλ, αποδεικνύεται τελικά καλή ή κακή επιλογή, μετά από έναν αξιοπρεπή χωρισμό...

Δεν επιλέγουμε σύντροφο με κριτήριο τις πιθανές αντιδράσεις κάποιου μετά το διαζύγιο, αυτές είναι όμως που ενδεχομένως θα ταλαιπωρήσουν εμάς και τα παιδιά μας σε περίπτωση που η σχέση φτάσει στο σημείο αυτό.

Φαίνεται πως όταν φύγει από τη μέση η ...κτητική αντωνυμία, αποκαλύπτεται αυτός που ξέρει να αγάπα αλλά ξέρει και να χωρίζει...

cibyllian · 04-11-09

Δεν υπάρχει, κατά την άποψή μου, χειρότερο πράγμα από αυτό!
Όταν ένα ζευγάρι αποφασίζει να χωρίσει, αυτό πρέπει να αφορά αυτούς και μόνο, αυτή η σχέση διαλύεται και μόνο. Η σχέση του κάθε γονιού με το παιδί δεν παύει να υπάρχει, επειδή παύει να υπάρχει η σχέση μεταξύ των γονέων.
Η καταχρηστική συμπεριφορά του ενός από τους δύο, ή και των δύο (γιατί γίνονται και τέτοια), με την οποία προσπαθούν στην πλάτη των παιδιών να "τιμωρήσουν", να δυσκολέψουν, να κατασκοπεύσουν, να εκνευρίσουν ή να παρεμποδίσουν την ζωή του άλλου γονέα, εκτός από φοβερή "κατινιά", είναι εγκληματική για την ψυχολογία του παιδιού.

Με ποίο δικαίωμα μπορεί ο ένας γονιός να "καταρρίψει" την εικόνα που έχει το παιδί για τον άλλο; Με ποίο δικαίωμα "στερεί" στο παιδί του τη σχέση με τον πατέρα του ή τη μητέρα του;
Η μόνη περίπτωση που δέχομαι κάτι τέτοιο, είναι αν ο γονιός είναι επικίνδυνος για τη σωματική ακεραιότητα του παιδιού, π.χ. τρέλα ή παιδεραστία. Σε όποια άλλη περίπτωση η συμπεριφορά αυτή είναι κατακριτέα!!!

Oralee · 04-11-09

Γνωρίζω δύο παιδιά που όταν ήταν μικρά οι μανάδες τους, τους έκαναν αρνητική πλύση εγκεφάλου σχετικά με τον πατέρα τους και εκείνος δεν μπόρεσε να κάνει κάτι ιδιαίτερο, παρόλο που προσπάθησε όσο γινόταν. Το ένα είναι τώρα 26 χρονών, παντρεμένο με παιδί και το άλλο είναι 36, ανύπαντρο και με μια εντελώς τυχάρπαστη άποψη για την ζωή, σε σημείο που θεωρώ πλέον βέβαιο πως δεν θα κάνει ποτέ του οικογένεια. Και τα δύο παιδιά είναι αγόρια. Θεωρώ πως σε μεγάλο βαθμό τους επηρέασαν τα βιώματά τους και εξάλλου έχω και η ίδια μια σχετική εμπειρία και ξέρω πως μπορεί να επηρεάζει.
Ευτυχώς η δική μου εμπειρία ήταν πολύ light και περιοριζόταν σε μπαράζ αρνητικών σχολίων του ενός για τον άλλον και σε εκδήλωση μίσους του πατέρα μου για τον πατριό μου. Ακόμα και αυτό όμως θυμάμαι πως με μπέρδευε απίστευτα και έφτανα στο σημείο να μη ξέρω τι να νιώσω και ποιος έχει άδικο και δίκιο..
Μεγαλώνοντας βέβαια συνειδητοποίησα πως απλώς ..με παρέσυρε το ρέμα του χώρισμου και μπόρεσα μετά από αρκετή σκέψη να καταλάβω τόσο τα κίνητρα, όσο και τον ψυχισμό των γονιών μου και να δικαιολογήσω διάφορα πράγματα. Φυσικά σε άλλες περιπτώσεις τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και το κακό είναι πως δεν υπάρχει καμία ιδιαίτερη (νομική ή άλλη) προστασία προς τον πατέρα που υπόκειται κάτι τέτοιο..

prime · 04-11-09

Θεωρώ ότι η συμπεριφορά αυτή είναι εν γένει απαράδεκτη.
Θα πω όμως ότι ο κάθε χωρισμός έχει πολλές συνιστώσες και η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.

Πρόσφατο παράδειγμα από τη δουλειά μου : ζευγάρι με ένα παιδί 3 ετών χωρίζει λόγω εξωσυζυγικής σχέσης του αντρός. Το διαζύγιο συναινετικό και μάλιστα η πρώην σύζυγος τηρούσε ευλαβικά το δικαίωμα επικοινωνίας που είχε συμφωνηθεί. Ο πρώην της όμως άρχισε να ''εκθέτει'' το παιδί στην σύντροφό του η οποία κακολογούσε τη μητέρα στο παιδί και χρησιμοποιούσε συχνά εξυβριστικούς όρους. Περαιτέρω ο πατέρας σταμάτησε να πληρώνει διατροφή για το παιδί ενώ ο ίδιος ζούσε πολυτελή ζωή με τη σύντροφο του .
Τι γίνεται σε αυτήν την περίπτωση?

Δεύτερο παράδειγμα: Ζευγάρι με 2 τέκνα στην εφηβεία παίρνει συναινετικό διαζύγιο, την επιμέλεια των παιδιών έχει η μητέρα. Ο άντρας ξαναπαντρεύεται με μια γυναίκα που είχε 2 παιδιά από προηγούμενο γάμο και μένουν όλοι μαζί. (Να σημειώσω ότι τα παιδιά της νέας συζύγου μεγάλωσαν ουσιαστικά χωρίς πατέρα, ο οποίς τους εγκατέλειψε πολύ νωρίτερα.) Πληρώνει κανονικά τις διατροφές στα δικά του παιδιά και έχει επικοινωνία με αυτά. Τα παιδιά του όμως άρχισαν να απομακρύνονται καθώς ο πατέρας τους επένδυε πολύ περισσότερο στα παιδιά της νέας συζύγου και κάλυπτε όχι μόνο τις οικονομικές αλλά και τις ουσιαστικές τους ανάγκες.
Κερασάκι στην τούρτα :Φέτος πέρασαν στο πανεπιστήμιο ο γιος του και ο γιος της συζύγου του.Ο πατέρας λοιπόν αυτός πήγε με τη σύζυγό του και το γιο της να φροντίσουν τα της εγγραφής και εύρεσης απιτιού στην πόλη φοίτησης ενώ ο γιος του πήγε μόνος του στην πόλη που πέρασε για να βρει σπίτι. Θλιβερό?
Αυτό το παιδί γιατί να θέλει να έχει επαφές με τον πατέρα του?

Great Chaos · 4 Νοεμβρίου 2009

Αρχική Δημοσίευση από Isiliel:
Όταν ζητάς από ένα παιδί να απορρίψει έναν από τους δύο γονείς του, είναι σαν να του ζητάς να απορρίψει ένα κομμάτι του εαυτού του σε μια περίοδο που κάθε κομμάτι του είναι σημαντικό για την εξέλιξή του.

Μου συνέβαινε συχνά κι εγώ ο κύριος ευθαρσώς απαντούσα μέσα μου: Τη ΜΑΜΑ μουουουου (σαν λύκος ένα πράγμα). :clapup:

Απ' έξω μου έπαιρνα συμβατικό ύφος κι έλεγα: Και τους δύο...

Η γονική αλλοτρίωση είναι το χειρότερο έγκλημα που μπορεί να κάνει ένας ενήλικας σε μια παιδική ψυχή και τα τραύματα που θα δημιουργήσει θα το ακολουθούν πιθανότατα ακόμη και μετά την ενηλικίωση, στις σχέσεις του με άλλους ανθρώπους, στις σεξουαλικές του σχέσεις, ή ακόμη και στη σχέση με το δικό του παιδί.

Υπάρχουν και χειρότερα εγκλήματα απέναντι στα παιδιά, όπως για παράδειγμα η σεξουαλική κακοποίηση. Ωστόσο πράγματι τούτο αποτελεί ένα από τα χειρότερα. Όλα τα τραύματα της παιδικής ψυχής ταλανίζουν τον άνθρωπο κατά την ενήλικη ζωή του, κυρίως σε σχέση με τον εαυτό του. Ας μην ξεχνάμε ότι στα παιδικά μάτια ο κάθε γονιός αντιπροσωπεύει το "πρότυπο" του αντίστοιχου φύλου. Προφανώς λοιπόν η αποξένωση του ενός γονιού επηρεάζει τη σχέση που έχει μετέπειτα το παιδί με το φύλο του γονιού-θύμα. Πιστεύω όμως ότι θα επηρεάσει και την εικόνα του παιδιού απέναντι στο άλλο φύλο, αυτό στο οποίο ανήκει ο γονιός-εξουσιάστής.

Εδώ θυμάμαι μια ρήση ενός βουδιστή μοναχού από μια ταινία: "Ο πόθος δημιουργεί ανάγκη για εξουσία και η εξουσία προδιάθεση για έγκλημα"...

Αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι ο "μηχανισμός επιβίωσης" που κάνει το παιδί να πιστέψει πως αυτές οι σκέψεις είναι κυρίως δικές του και δεν προέρχονται από άλλους. Άραγε μεγαλώνοντας μπορεί να διακρίνει αυτό το παιδί την πλύση εγκεφάλου που υπέστη, ή διατηρεί για όλη του τη ζωή ένα ανεξήγητο κατά τα άλλα μίσος προς το γονιό-θύμα;

Απ' όσον γνωρίζω, η άρνηση του παιδιού να παραδεχτεί ότι το μίσος δεν είναι προϊόν της δικής του επεξεργασίας, αλλά πλύσης εγκεφάλου, ή ακόμη χειρότερα του "Συνδρόμου της Στοκχόλμης", συνεχίζεται και σε μεγαλύτερες ηλικίες. Σε άλλα σημεία των άρθρων, τμήματα των οποίων δημοσίευσα, επιβεβαιώνεται αυτή μου η άποψη.

Σε τι συναισθηματικό αδιέξοδο μπορεί να οδηγηθεί ένας άνθρωπος που κατευθύνεται από συναισθήματα που δεν είναι καν δικά του, αλλά έχουν εγκατασταθεί μέσα του σαν ένας ιός των υπολογιστών;
Πόσοι από εμάς υποφέρουμε από ήπιες εκφάνσεις του ίδιου συνδρόμου χωρίς καν να το γνωρίζουμε;

"Θα δεις, όλες οι αλήθειες σου ήταν ξένες"...

Δεν επιλέγουμε σύντροφο με κριτήριο τις πιθανές αντιδράσεις κάποιου μετά το διαζύγιο, αυτές είναι όμως που ενδεχομένως θα ταλαιπωρήσουν εμάς και τα παιδιά μας σε περίπτωση που η σχέση φτάσει στο σημείο αυτό.

Φαίνεται πως όταν φύγει από τη μέση η ...κτητική αντωνυμία, αποκαλύπτεται αυτός που ξέρει να αγάπα αλλά ξέρει και να χωρίζει...

Πριν παντρευτώ, είχα προβλέψει, μέσα στο μοντέλο οικογένειας που ήθελα να δομήσω, και την περίπτωση διαζυγίου. Είχαμε συμφωνήσει τη συμπεριφορά που θα μας άρμοζε σε τέτοια περίπτωση. Δεν βαριέσαι, έπεα πτερόεντα... :/:

Αρχική Δημοσίευση από cibyllian:
Η καταχρηστική συμπεριφορά του ενός από τους δύο, ή και των δύο (γιατί γίνονται και τέτοια), με την οποία προσπαθούν στην πλάτη των παιδιών να "τιμωρήσουν", να δυσκολέψουν, να κατασκοπεύσουν, να εκνευρίσουν ή να παρεμποδίσουν την ζωή του άλλου γονέα, εκτός από φοβερή "κατινιά", είναι εγκληματική για την ψυχολογία του παιδιού.

Σήμερα το πρωί, έθεσα σ' έναν συνάδελφο απ' τη δουλειά, το ερώτημα που είχα θέσει στο εναρκτήριο ποστ του θέματος: "Τι πιστεύετε πως είναι αυτό που κάνει την Ελληνίδα μητέρα (και σπανιότερα πατέρα) να είναι η πιο εκδικητική στον κόσμο;". Εκείνος μου απάντησε ακριβώς αυτό: Επειδή εμείς έχουμε την κατινιά στο αίμα μας ως λαός γενικότερα!!

Από τις απαντήσεις της Ντίνας, προκύπτει κι άλλο ένα αξιόλογο σημείο: Στην Ελλάδα υπάρχει τεράστιο νομικό κενό σε ό,τι αφορά την ισοτιμία των διαζευγμένων γονέων, αλλά και τη μέριμνα προς τα κακοποιημένα παιδιά. Αυτά για όσες θεωρούν ότι υπάρχει πρόβλημα ισότητας εναντίον των γυναικών, από άποψης νομικού συστήματος...

Τα άρθρα που δημοσίευσα αναφέρουν ακόμη ότι στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι το φαινόμενο της γονικής αποξένωσης απαντάται σε τεράστιους αριθμούς (έχουμε παγκόσμια πρωτοπορία σε τούτο το θέμα, όπως και σε διάφορα άλλα αρνητικά), ελάχιστοι το έχουν ερευνήσει, οι οποίοι μάλιστα αναφέρονται ως "φωτεινές εξαιρέσεις". Αντίθετα, εάν πατήσετε το λινκ του πρώτου άρθρου, θα δείτε στο τέλος μια τεράστια βιβλιογραφία από ξένους μελετητές, ο πρώτος εκ των οποίων είναι ο συγγραφέας του δεύτερου άρθρου.

Αλήθεια, εάν κάποιος παιδοψυχολόγος ανακαλύψει ότι πράγματι το παιδί είναι θύμα ψυχολογικής βίας, δεν μπορεί να γίνει κάτι αγαπητές μου δικηγορίνες; :hmm:

Αρχική Δημοσίευση από Prime:
Δεύτερο παράδειγμα: Ζευγάρι με 2 τέκνα στην εφηβεία παίρνει συναινετικό διαζύγιο, την επιμέλεια των παιδιών έχει η μητέρα. Ο άντρας ξαναπαντρεύεται με μια γυναίκα που είχε 2 παιδιά από προηγούμενο γάμο και μένουν όλοι μαζί. (Να σημειώσω ότι τα παιδιά της νέας συζύγου μεγάλωσαν ουσιαστικά χωρίς πατέρα, ο οποίς τους εγκατέλειψε πολύ νωρίτερα.) Πληρώνει κανονικά τις διατροφές στα δικά του παιδιά και έχει επικοινωνία με αυτά. Τα παιδιά του όμως άρχισαν να απομακρύνονται καθώς ο πατέρας τους επένδυε πολύ περισσότερο στα παιδιά της νέας συζύγου και κάλυπτε όχι μόνο τις οικονομικές αλλά και τις ουσιαστικές τους ανάγκες.Κερασάκι στην τούρτα :Φέτος πέρασαν στο πανεπιστήμιο ο γιος του και ο γιος της συζύγου του.Ο πατέρας λοιπόν αυτός πήγε με τη σύζυγό του και το γιο της να φροντίσουν τα της εγγραφής και εύρεσης απιτιού στην πόλη φοίτησης ενώ ο γιος του πήγε μόνος του στην πόλη που πέρασε για να βρει σπίτι. Θλιβερό?
Αυτό το παιδί γιατί να θέλει να έχει επαφές με τον πατέρα του?

Αυτό, αν κι ενίοτε συμβαίνει, το χρησιμοποιούν συχνά οι "εγκατελειμμένες" μητέρες ως πρόσχημα για να κατηγορήσουν τον πατέρα, που έκανε το λάθος να ξαναπαντρευτεί γυναίκα που ήδη είχε παιδιά. Πού να δείτε τι γίνεται εάν η δεύτερη γυναίκα δεν έχει προηγουμένως παιδιά και ο άντρας τολμήσει να κάνει παιδί μαζί της. Φυσικά, εάν η μητέρα αγαπητή Prime είχε καταφέρει ν' αποξενώσει τα παιδιά της από τον πατέρα τους επί τόσα χρόνια, ενώ τα θετά του παιδιά διατηρούσαν μαζί του τις σχέσεις αγάπης που αρμόζουν σε μια οικογένεια, είναι αναμενόμενο ο πατέρας να συνοδεύσει το θετό παιδί κι όχι το φυσικό.

Αυτό που δεν κατάλαβα από τα γραφόμενά σου είναι το εξής: Θεωρείς δηλαδή ότι σε τέτοιες περιπτώσεις η μητέρα δικαιούται ν' αποξενώσει τον πατέρα από τα παιδιά του;

Isiliel · 04-11-09

Θα πω όμως ότι ο κάθε χωρισμός έχει πολλές συνιστώσες και η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.

Ειλικρινά prime, δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχουν οι υποθέσεις που ανέφερες με το παρόν θέμα.
Περιπτώσεις υπάρχουν πολλές και ίσως και πολύ χειρότερες από αυτές, όμως εδώ συζητάμε κάτι πολύ συγκεκριμένο:
Τη συκοφάντηση του ενός γονέα από τον άλλο με υποχείριο το παιδί.
Υπάρχει έστω και μια περίπτωση κάτι τέτοιο να είναι δικαιολογημένο; :hmm:

Μελιώ · 04-11-09

Πιστεύετε ότι οι μέθοδοι αυτές συνάδουν με την εικόνα μιας μητέρας (και σπανιότερα πατέρα) η οποία διατείνεται ότι αγαπά το παιδί της; Είναι θεμιττό να χρησιμοποιούνται τα παιδιά ως όργανα εκδίκησης του ενός γονιού προς τον άλλο;

Μʼαρέσει που ρωτάς κιολας …

Τώρα αν πω εγώ η κακιώσα ...

" Δεν της βρίσκετε κανένα γκόμενο της μανταμίτσας να ηρεμήσει μπας και αφήσει το παιδί ήσυχο "

θα κατεβάσω πολύ το επίπεδο ? :hmm:

Θα μου πεις …για ποιο επίπεδο μιλάμε εδώ πλέον η λέξη επίπεδο μοιάζει με ανέκδοτο ..
Τελικά ώρες ώρες σκέφτομαι πως η μητρότητα και η πατρότητα δεν είναι και τόσο υψηλά στη σκάλα των αξιών μας όσο θέλουμε να πιστεύουμε , ακόμα κι ο γατούλης μου του πατάω μια φωνή και κάθεται κλαρίνο μπροστά στα παιδιά του καμιά φορά κιολας τους δίνει και καμιά «σπρωξιά» με τη μουσούδα του ..

Τι πιστεύετε πως είναι αυτό που κάνει την Ελληνίδα μητέρα (και σπανιότερα πατέρα) να είναι η πιο εκδικητική στον κόσμο;

Δεν νομίζω πως είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο , εντάξει δεν ανέτρεξα και σε στατιστικές όμως όλοι μας έχουμε ακούσει κατά καιρούς πολλά τέτοια περιστατικά διεθνώς άλλωστε η ανάγκη εκδίκησης (ίσως η πιο ανόητη ανάγκη επιτρέψτε μου κατʼ εμέ πάντα ) , είναι θαρρώ πανανθρώπινη , και μπροστά της δυστυχώς η μητρότητα γίνεται απλώς ...μικρότητα !

Όπως επίσης όλοι μας έχουμε ακούσει αρκετά τέτοια περιστατικά και από γυναίκες άλλων εθνικοτήτων που έφεραν στον κόσμο παιδιά με Ελληνες , νομίζω πως ο σύλλογος τον οποίο αναφέρεις πρέπει να έχει αρκετές τέτοιες περιπτώσεις .
Άλλωστε και η βιβλιογραφία του σαιτ δείχνει πως το φαινόμενο είναι παγκόσμιο δυστυχώς ...

Βέβαια ουσιαστικά λίγο ενδειαφέρει αν το φαινόμενο είναι κυρίως ελληνικό ή τζαμαχιριανό
αντρικό ή γυναικείο , όλοι μας θαρρώ έχουμε να διηγηθούμε περιστατικά από τον οικογενειακό ή φιλικό μας κύκλο , αυτό όμως που σίγουρα ενδειαφέρει και χρήζει κινητοποίησης είναι το νομικό πλαίσιο
που αφορά τέτοιες υποθέσεις .
Από την άλλη βέβαια κατανοώ και την διστακτικότητα ενδεχομένως του νομοθέτη καθώς και των
δικαστών διότι υποθέτω πως όταν υπάρχει έστω και η υπόνοια σεξουαλικής κακοποίησης ,
επιχείρημα το οποίο
χρησιμοποιούν δλδ αυτές οι μητέρες , ένα δικαστήριο προτιμά να αδικήσει ίσως τον ένα γονέα
ειδικά όταν οι ..αποδείξεις σε τέτοιες καταγγελίες είναι συνήθως μόνο καταθέσεις
και όχι χειροπιαστά στοιχεία , από το να αφήσει ένα παιδί να κακοποιείται .
Θα μου πείτε και τι φταίει ο γονιός που ουδέποτε κακοποίησε αλλά δεν μπορεί και να το αποδείξει ?
Δυστυχώς και εδώ ισχύει η ρήση περί της αποδείξεως πως δεν είσαι ελέφαντας ...

Ποιες πιστεύετε πως θα είναι οι συνέπειες μιας τέτοιας πράξης στον ψυχισμό και τη μετέπειτα συμπεριφορά του παιδιού;

Θαρρώ δεν χρειάζεται να εισαι ο Παρασκευόπουλος ή ο Γιωργας για να καταλάβεις τις συνέπειες
αν και μια παράθεση ψυχολόγου θα ήταν ενδειαφέρουσα ειδικά αν έχει έρθει σε επαφή με παιδιά
που έχουν υποστεί μια τέτοια κατάσταση .

Πώς κρίνετε την αποκοπή του παιδιού από τα υπόλοιπα αγαπημένα του πρόσωπα, ιδιαίτερα παππούδες ή γιαγιάδες, οι οποίοι συχνά δεν φταίνε σε τίποτε και το προχωρημένο της ηλικίας τους καθιστά ιδιαίτερα ευαίσθητους;

Ασχολίαστο …

Πώς θα χαρακτηρίζατε έναν τέτοιο γονιό;

Με το πιο πλούσιο "γαλλικό" μου λεξιλόγιο αλλά δεν είναι της παρούσης

Εσείς πώς θα αντιμετωπίζατε μια τέτοια κατάσταση εναντίον σας;(

Χάος άκουσέ με ειλικρινά δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα ..
Το σίγουρο είναι πως αφού θα εξαντλούσα όλα τα μέσα που αφορούν ανθρώπινη επαφή , και κάθε
προσπάθεια επικοινωνίας του γονέα εκδικητή με άτομα που ίσως θα μπορούσαν να τον επειρεάσουν δλδ
κοινούς φίλους , συγγενείς κλπ , σαφώς μετά το λόγο θα είχε η δικαιοσύνη η οποία όμως τουλάχιστον
στην Ελλάδα όπως προαναφέραμε , έχει τόσο χρονοβόρες διαδικασίες που μέχρι να βγει
μια άκρη ο γονιός που βάλλεται θα φτάσει στο σημείο να ...χρήζει νοσηλείας !

Θα πω κάτι ...
μπορεί να φανεί ακραίο , τρελλο , άκυρο , μπορεί να πέσουν όλοι να με φάνε όμως …

Αν εγώ έβλεπα πως το παιδί μου βιώνει μια τέτοια κατάσταση και γνώριζα πως όλες οι κατηγορίες εις
βάρος μου είναι πέρα για πέρα ψευδείς και ανυπόστατες , θα ….
.... Το έκλεβα … :redface:

Αλήθεια σας λέω …
Αυτό θα έκανα ως μητέρα τουλάχιστον αυτό θα έκανα και όχι μόνο θα το έκλεβα
αλλά θα άλλαζα και χώρα , ονοματεπώνυμο τα πάντα ..
Κοινώς θα παρανομούσα σε απίστευτο σημείο , και ίσως κάποτε θα έδινα λόγο γι αυτό όμως , θα ήταν ο μόνος τρόπος να σώσω το παιδί μου από αυτήν την κατάσταση .
Αν το παιδί είναι σχετικά μικρό σε ηλικία , θα του το παρουσίαζα ως παιχνίδι , δεν θα έλεγα ποτέ τίποτα κακό για τον πατέρα του , και στο μέλλον σιγά – σιγά θα το ξαναέφερνα σε επαφή μαζί του αρχικά τηλεφωνικά αφού θα είχα σιγουρέψει μετά από συνομιλίες , πως έχει ξεπεράσει όλον αυτόν τον παροξυσμό του μίσους …

Λυπάμαι που θα το πω αλλά στην παράνοια μόνο με "παράνοια" μπορώ να απαντήσω
κι ίσως αυτή η παράνοια να είναι και η πιο ... λογική !
Άλλωστε έχω κάνει τόσα τρελλά πράγματα για έναν έρωτα να μην κάνω ίσως τη μεγαλύτερη
τρέλλα της ζωής μου για το παιδί μου ?
υγ : και τώρα καταδικάστε με που θα ' λεγε κι η Ρόζα ...

cibyllian · 5 Νοεμβρίου 2009

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:
Αλήθεια, εάν κάποιος παιδοψυχολόγος ανακαλύψει ότι πράγματι το παιδί είναι θύμα ψυχολογικής βίας, δεν μπορεί να γίνει κάτι αγαπητές μου δικηγορίνες;

Απ' όσο ξέρω, χωρίς να είμαι δικηγόρος βέβαια, τα δικαστήρια στην Ελλάδα στερούν την επιμέλεια από τη μητέρα πάρα πολύ δύσκολα, π.χ. εάν είναι ναρκομανής ή αν είναι τρελή.

Αν και γυναίκα, θεωρώ ότι δυστυχώς ο πατέρας είναι ο "ριγμένος" σε αυτήν την ιστορία. Τα παιδάκια δεν έχουν ανάγκη μόνο τη μητέρα τους, αλλά και τον μπαμπά τους. Κατά τη γνώμη μου, όταν αποφασίζεται η επιμέλεια, θα πρέπει να εξετάζεται το που τα παιδιά θα έχουν καλύτερη διαβίωση και δεν το λέω από οικονομικής απόψεως.
Δεν θέλω να παρεξηγηθώ, δεν υποτιμώ το γεγονός ότι η μάνα έχει -συνήθως και όχι πάντα- μεγαλύτερο δέσιμο με τα παιδιά. Δεν λέω ότι τα αγαπάει περισσότερο, αλλά όπως και να το κάνουμε για μια μάνα τα παιδιά είναι το παν. Όμως και ο πατέρας αγαπάει τα παιδιά του και θέλει να είναι ουσιαστικό μέρος στη ζωή του.
Δυστυχώς πολλές "μανούλες" συγχέουν λίγο τα πράγματα και νομίζουν ότι το γεγονός ότι έχουν την επιμέλεια συνεπάγεται και ότι τα παιδιά τους ανήκουν. Τα παιδιά δεν ανήκουν σε κανέναν. Δεν πρέπει να στερούνται του δικαιώματός τους να αγαπούν και να αγαπιούνται και από τους δύο γονείς. Συνεπώς, να είναι μέρος της ζωής και των δύο.
Ο καθένας από τους δύο γονείς είναι ελεύθερος να συνεχίσει, εάν θέλει, τη ζωή του. Το γεγονός αυτό δεν πρέπει να αποκλείει τα παιδιά από τη ζωή του, ούτε όμως και τα παιδιά πρέπει να χρησιμοποιούνται από τον έτερο γονέα ως εμπόδιο.

Αναφέρεται συχνά ότι ο τάδε πατέρας έκανε μια σχέση και "έκοψε" με τα παιδιά του. Ρε παιδιά, πιστεύω ότι ο κάθε σωστός γονέας που πραγματικά τον ενδιαφέρουν τα παιδιά του, δεν θα έβαζε καμία καινούργια σχέση πάνω από αυτά, σε βαθμό που να επηρεάσει την επαφή του. Είναι θέμα ανθρώπου και όχι θέμα λύσης ή μη του γάμου. Δεν υπάρχουν άλλωστε πατεράδες σε οικογένειες που δεν έχουν χωρίσει, οι οποίοι δεν νοιάζονται για τα παιδιά τους; Ή ακόμα και μανάδες;
Δεν είναι θέμα φύλου και λύσης ή μη του γάμου. Είναι θέμα ανθρώπου.

Σε αυτό το σημείο θέλω να πω όμως το εξής, για μένα καταλυτικό ρόλο παίζει ο γονέας που έχει την επιμέλεια και συνεπώς περνάει περισσότερο χρόνο με τα παιδιά. Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι την επιμέλεια έχει η μητέρα και ο πατέρας θέλει να βλέπει τα παιδιά όσο περισσότερο μπορεί και έχει καλή σχέση μαζί τους. Η "μανούλα" όμως φροντίζει να υπενθυμίζει στα παιδιά πόσο "κακός" είναι ο πατέρας τους, που τους "άφησε" (εδώ ξεχνάμε ότι σε ένα χωρισμό συνήθως φταίνε και οι δύο). Τα παιδιά βέβαια δεν μπορούν να ξέρουν και δεν χρειάζεται πάντα να ξέρουν ποίοι ακριβώς ήταν οι λόγοι που οδήγησαν σε ρήξη το ζευγάρι. Ο πατέρας που λέγαμε πριν, έχει αποφασίσει ότι δεν θέλει να κατηγορεί τη μάνα στα παιδιά, όχι γιατί δεν έχει κάτι να πει, αλλά γιατί δεν θέλει να στεναχωρεί τα παιδιά, διότι όπως και να το κάνουμε μάνα τους είναι. Η "μανούλα" λοιπόν φροντίζει να δημιουργεί πάντα ένταση στη σχέση του πατέρα με τα παιδιά. Κάποια στιγμή ο πατέρας κάνει μια καινούργια σχέση και εκεί γίνεται ο χαμός. Η "μανούλα" λέει τα γνωστά "τα βλέπετε; εμ βέβαια, ούτε που τον νοιάζει για εσάς, που έχει γκόμενα, που αυτό, που εκείνο"! Τα παιδάκια βέβαια λογικό είναι να έχουν "δηλητηριαστεί" από όλο αυτό και να αρχίσουν να "παγώνουν". Ποίος φταίει εδώ;
Θα μου πείτε ότι κάποια στιγμή θα καταλάβουν... μπορεί, αλλά μέχρι τότε γιατί πρέπει να μην έχουν καλή σχέση με τον μπαμπά;

Πόσο καλύτερα θα ήταν για όλους, αν η μανούλα τους δεν ανακατευόταν στη σχέση τους με τον μπαμπά και δεν τον κατηγορούσε;
Πόσο πιο ευτυχισμένα και ασφαλή νοιώθουν τα παιδιά χωρισμένων γονιών που έχουν πολιτισμένη σχέση μεταξύ τους;
Χαίρομαι ειλικρινά και βγάζω το καπέλο σε ζευγάρια, που χώρισαν, αλλά διατήρησαν τόσο καλή σχέση, που τρώνε στις γιορτές μαζί όλοι, που συνεννοούνται για ότι αφορά τα παιδιά σε τέτοιο βαθμό, που η μόνη διαφορά για τα παιδιά είναι ότι απλά οι γονείς τους δεν μένουν πια μαζί. Γιατί υπάρχουν και τέτοιοι ευτυχώς!

Εννοείται- το ξαναλέω- ότι δεν μιλάω για extreme καταστάσεις που οδήγησαν σε χωρισμό, όπως π.χ. οικογενειακή βία, που φοβάσαι για την ακεραιότητα των παιδιών.

Oralee · 05-11-09

Aν δεν απατώμαι (κι αυτό γιατί δεν ασχολούμαι καθόλου με οικογενειακό δίκαιο), σε περίπτωση που υπάρχει αποδεδειγμένη άσκηση ψυχολογικής βίας από την μητέρα στο παιδί, μπορείς να ασκήσεις ασφαλιστικά μέτρα για πιο γρήγορη (αν και προσωρινή) ρύθμιση της καταστάσης.
Κατά τα άλλα, συμφωνώ απόλυτα πως η εν γένει συμπεριφορά της μητέρας παίζει μεγάλο ρόλο στην ψυχολογία του παιδιού. Δυστυχώς οι περισσότεροι (όχι όλοι) άντρες έχουν αδυναμίες και δεν είναι λίγες οι φορές που μπορεί να φερθούν περίεργα αξιολογώντας λάθος τις επιλογές τους. Πχ ο δικός μου πατέρας στις αρχές του διαζυγίου ειδικώς που ήταν και πικραμένος, είχε τύχει πολλάκις να αποφύγει τις συναντήσεις μας και αρνήθηκε πεισματικά να με πάει διακοπές, αν και τον παρακάλεσα κλαίγοντας, διότι είχε ήδη κανονίσει με μια κοπέλα που έβγαινε τότε και δεν μπορούσε να αλλάξει τα σχέδια του. Ο μόνος λόγος που δεν του κράτησα κακία ποτέ ήταν γιατί η μαμά μου τον δικαιολόγησε και λειτούργησε σαν "πυροσβεστήρας" (ευτυχώς όπως είπα πριν η δικιά μου κατάσταση ήταν light). Και ξέρω και άλλες περιπτώσεις με τέτοιες "αψυχολόγητες" αντιδράσεις αντρών, στις οποίες τα παιδιά είτε συνέχισαν να μιλάνε με τον πατέρα (αν η μητέρα βοήθησε) είτε έκοψαν και κάθε επαφή (όταν η μητέρα αντί να δικαιολογήσει, έριξε και λάδι στη φωτιά!)

Deslic · 15-11-09

καλημερα σας , ειμαι καινουργιο μελος και με ενδιαφερει αφανταστα το θεμα , θα ηθελα να καταθεσω , αναπτηξω καποια θεματα που με απασχολουν,τι γινεται στη περυπτωση που η μητερα εχει την επιμελεια και εινααι ηρεμη και πυροσβεστηρας για πολλεσ καταστασεισ αλλα ο πατερας ειναι εγωιστης και πληγωνει το παιδι απειλωντας το και κανωντας μισητη τη μητερα στα ματια του ? επανηλημενως κατηγοριες και εξευτελησμος στην προσωπικοτητα τις μητερας?

Great Chaos · 15-11-09

Χμμμ, το έχω ξανακούσει αυτό, δεν μου κάνει εντύπωση. Πάντως δεν το βρίσκω σοφό απ' την μεριά του γονιού που δεν ζει μαζί με το παιδί, να προσπαθεί να διαβάλει τον άλλο γονιό, με τον οποίο το παιδί έχει καθημερινή επαφή. Δείχνει χαμένος αγώνας. Ωστόσο κάποιοι το κάνουν, θα πρέπει να το πούμε.

Καλώς ήρθες ανάμεσά μας αγαπητή Deslic. Θα είχε πράγματι ενδιαφέρον να μας μιλήσεις για τις εμπειρίες σου.

mindcircus · 15-11-09

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:
Δείχνει χαμένος αγώνας. Ωστόσο κάποιοι το κάνουν, θα πρέπει να το πούμε.

δειχνει.. αλλα αναρωτιεμαι οπως και η ισιλιελ ποσο χαμενος ειναι τελικα.. διοτι δεν εχουν ολα τα παιδια- εξελισσομενα σε ενηλικες- το μυαλο αν θες, την ωριμοτητα, τον χαρακτηρα, την ορεξη για αυτοκριτικη και αυτογνωσια ωστε να ριξουν την μουντζα εκει που αξιζει τελικα. Αναρωτιεμαι τελικα, χαμενος αγωνας η ''χαμενα''παιδια, ''χαμενοι'' ανθρωποι που δεν γνωριζουν ως τα ωριμα...αντα τους τον τροπο να βρουν το κινητρο που θα τους υποδειξει την αληθεια για τα παιδικα τους χρονια? :hmm:

Deslic · 15-11-09

καλημερα και παλι .. εθχαριστω για την απαντηση , η ιστορια μου ειναι μεγαλη , με 2 λογια δεν θα ηθελα το παιδι μου να καταληξει με παιδοψυχολογους και αμετρητες συνεδριασεις διαβαλωντας του την πσυχοσυνθεση οτι καποιο προβλημα εχει το παιδι και οχι ο πατερας που ειναι ανωριμος να δεχθει την πραγματικοτητα ενος διαγυγιου .Το προβλημα και η ανησυχια μου ειναι το παιδι και η πσυχικη του γαληνη , ποσως με ενδιαφερει η ανωριμοτητα και το εγωιστικο ,εγωκεντρικο υποβαθρο του πρωην συζηγου ,για το παιδι ενδιαφερωμαι και αγωνιω... θελωντας να κανω μια δευτερη αρχη στη ζωη μου ,ευελπιστω σε μια ομαλη ψυχικα υγειη επικοινωνοια με το παιδι και γιατι οχι ακομα ακομα με τον πατερα της, εαν ποτε αυτο καθεστει εφυκτο...το μυαλουδακι του ειναι πολυ σθγχησμενο με τα μηνυματα που λανβανει ... 10 ετων αθωα ψυχουλα .

Great Chaos · 15-11-09

Έχω κι εγώ μια κόρη 10 ετών και τα προβλήματα που αντιμετωπίζω είναι διαφορετικά, όμως οι εμπειρίες είναι παρόμοιες. Πες μου κάτι Deslic, το παιδί επικοινωνεί καλά με τον πατέρα; Θέλει να τον βλέπει;

Εκείνος προσπαθεί να επιτύχει την επανασύνδεσή σας, χρησιμοποιώντας ως μέσον το παιδί για να σου δυσκολέψει το να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου; Προσπαθεί να διαβρώσει την ηθική σου υπόσταση στο παιδί;

Συγνώμη που παίρνω το θάρος να ρωτώ αυτά τα πράγματα, όμως μου ήρθε κάπως σαν deja vu.

Deslic · 15-11-09

το παιδι επικοινωνει,βλεπει,καθημερινα τον πατερα του , με την ανεχεια την δικια μου ,για την ισοροπια τις ψυχικης του υγειας,τον αφινω και συμετασχει ενεργα σε ολες τις δραστηριοτητες τισ κορης μας , μεχρι και στο σπιτι των αφηνω και μπαινωβγαινει για να νιωθει το παιδι οτι εχει και τους δυο μας ανα πασα στιγμη μας χρειασθει.ναι με διαβαλει και πολλες φορες μπροστα στο παιδι και σε συγγενεις ,ναι υπονομευει καθε μου προσπαθεια για δημιουργεια σχεσεις μιλωντας στο παιδι με τα χειροτερα λογια πχ, να τωρα η μανα σου θα βρει γκομενο και θα σε παραμελει , κατι που οθτε καν υφθσταται...η υθικη μου υποσταση εχει καταρακοθει χωρις να αφησω να φανει αυτο στο παιδι ,πολλες φορες ουτε που συμετασχω στα κακοβουλα λογοπαιγνια του σκεπτωμενη το παιδι και το αποτελεσμα αυτης τις διαμαχης ..αναρωτιεμαι ομως μηπως απο την υπερβολικη αγαπη στο παιδι κανω κακο στον εαυτο μου ,μηπως να γινω ποιο σκληρη , να βαλω ορους και ορια ,οσο σκληρο και αν ειναι αυτο για το παιδι? παρεπηπτωντως το παιδι ηθελε μεχρι και να μεινει μαζι του ,να φυγει απο μενα και να μεινει μαζι του , κατι βεβαια το οποιο δεν εγηνε ...

Great Chaos · 15-11-09

Αλήθεια, το παιδί πώς θ' αντιδρούσε εάν έβλεπε κάποιον με τον οποίο έχεις σχέση;

Για ποιο λόγο σου είπε το παιδί ότι θέλει να πάει να μείνει με τον πατέρα του; Πώς το αιτιολόγησε;

Λοιπόν φαίνεται πως ο πρώην σου έχει κάνει ρουά ματ. Η πλάστιγκα έχει γύρει προς την άλλη πλευρά. Φαίνεται λοιπόν πως όποιος δεν υπολογίζει τις συνέπειες που θα έχει αυτό για το παιδί και καταφεύγει στην κακολογία, στην ηθικολογία και στη συκοφαντία με σκοπό να προσκομίσει οφέλη, ακόμη και εκδίκηση, τελικά πάντοτε ανταμοίβεται. Η μέθοδος αν και μακιαβελική, είναι εντούτοις κυνικά αποτελεσματική. :/:

Έχει ο πρώην μαμά ικανή να κρατήσει το παιδί και να το φροντίσει;

Αντεκδίκηση διαζευγμένων γονέων με μοχλό τα παιδιά

Περιβόητο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Επιφανές μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Επιφανές μέλος

Περιβόητο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Περιβόητο μέλος

Επιφανές μέλος

Δραστήριο μέλος

Περιβόητο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Νεοφερμένος

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος

Νεοφερμένος

Περιβόητο μέλος

Νεοφερμένος

Περιβόητο μέλος