Αγχώδη ερωτήματα σχετικά με το κοινωνικά αποδεκτό βάρος

παίζει ρόλο και ο μεταβολισμός του κάθε ενός, αλλά εδώ που τα λέμε άμα δεν κάθεσαι όλη μέρα σε μια καρέκλα-πολυθρόνα-καναπέ και κουνάς λίγο τον πισινό σου, ε πόσο να παχύνεις...

εγώ σήμερα ας πούμε έχω φάει μια μερίδα κρέας με ρύζι, 3-4 μπιφτέκια, μία γαβάθα σαλάτα (για να χωνέψω πάντα ), 3 κομμάτια κέικ, 2 μπανάνες, 2 μήλα και 2 choco orange (όχι 2 κουτιά ε ) και με τόσο τρέξιμο, ανέβασμα σε σκάλα, μπογιάτισμα κτλ που χω ρίξει, ε, την νιώθω μια λιγούρα (για να μην πω ότι λιμοκτονώ ). ευτυχώς έχει μείνει μισό κέικ ακόμα .

Λοιπόν ines, άκου και μένα, γιατί αυτά που λες τα έχω περάσει στο μέγιστο.
Στην ηλικία σου, είχα τρελό κόλλημα με τις δίαιτες, σε σημείο να φτάσω στα όρια νευρικής ανορεξίας (πιθανότατα να τα πέρασα κιόλας, είχα όλα σχεδόν τα συμπτώματα). Ο λόγος; Ακριβώς τα ίδια με αυτά που λες κι εσύ.
Συν τοις άλλοις πίστευα οτι αν αρχίσω να τρώω όσο θέλω, θα γινόμουν τετράπαχη μιας και ο μεταβολισμός μου είχε συνηθίσει στις δίαιτες.
Ε λοιπόν ξέρεις κάτι; Όταν σταμάτησα να ζυγίζομαι κάθε μέρα και να προσέχω τόσο πολύ τι τρώω (αυτό βέβαια δεν έγινε απο τη μια μέρα στην άλλη, μου πήρε κάπου 2-3 χρόνια για να ξεκολλήσω εντελώς και να μην έχω συνέχεια στο μυαλό τον counter με τις θερμίδες που έφαγα εκείνη τη μέρα), έβαλα μεν κάποια κιλάκια και δεν με λές αδύνατη πλέον, αλλά ούτε παχουλή με λες. Συγκεκριμένα απο τα 47 κιλά που ήμουν τις εποχές αυτές, έφτασα τώρα στα 58 περίπου, με κάποια σκαμπανεβάσματα (χάνω το καλοκαίρι και πάω στα 56, το χειμώνα βάζω και πάω 59-60) και τρώω Ο,ΤΙ ΜΟΥ ΚΑΠΝΙΣΕΙ. Πραγματικά στην ηλικία σου πίστευα οτι ποτέ δεν θα καταφέρω να τρώω ο,τι να ναι και να μην παχαίνω, αλλα τελικά είμαι ακόμα νέα και δεν είχα καταστρέψει τόσο το μεταβολισμό μου. Και ούτε πρόβλημα με την εμφάνιση μου έχω, δεν με έχει κοιτάξει ποτέ στραβά πωλήτρια, ο φίλος μου δεν έχει κανένα πρόβλημα με το σώμα μου (ίσα ίσα που δεν θέλει να ήμουν πιο αδύνατη). Εντάξει, αν ερχόταν η νεράιδα με το μαγικό ραβδάκι, ίσως μέσα σε αυτά που θα της ζητούσα να συμπεριλαμβάνεται και το να ζυγίζω μερικά κιλάκια λιγότερο. Αλλά δεν με καίει καθόλου. Προτιμώ με χίλια την απόλυτη ελευθερία στο φαγητό που έχω τώρα, και που τότε αποτελούσε μακρινό όνειρο, όπως ακριβώς τα λέτε κι εσείς, παρά να ζυγίζω μερικά κιλά λιγότερο. Σε όποιον αρέσω στην τελική, σε μένα τουλάχιστον αρέσω πάρα πολύ και αυτό μου αρκεί
Ναι, υπάρχουν άντρες που γουστάρουν μόνο κοκκαλιάρες, και στην ηλικία σου είναι και πολύ περισσότεροι γιατί έτσι είναι η μόδα και επηρεάζονται. Θα δείς όμως οτι καθώς μεγαλώνεις και ανακαλύπτουν και αυτοί το σέξ, αυτό το πρότυπο ξεθωριάζει και προτιμούν πλέον τις γυναίκες με κάποιες καμπύλες (καμπύλες ε, όχι δίπλες! ).
Tο μόνο που μου λείπει απο τότε είναι κάποια αποκαλύπτικά ρούχα που πλέον δεν μου πάνε (όχι οτι δεν μου μπαίνουν, απλά δεν μου πάνε), όπως τα τοπάκια που αφήνουν ακάλυπτη την κοιλιά.
Αλλά προκειμένου να νιώθω ΕΛΕΥΘΕΡΗ, να μην είναι όλη μέρα στο μυαλό μου ο counter, να μην ονειρεύομαι αυτό που θέλω να φάω αλλά να το τρώω, να μην ψάχνω πως να μαγειρέψω κάτι ώστε να γίνει νόστιμο και με λίγες θερμίδες (αν και αυτό ομολογώ οτι ήταν μια καλή πρόκληση, είχα φτιάξει τότε μια συνταγή δικής μου επινόησης για τσιζκεικ διαίτης με τις μισές θερμίδες και μια χαρά γευση! Αν την βρώ ποτέ και τη θέλετε να σας την δώσω ). Για μένα αυτά αξίζουν και με το παραπάνω τα τοπάκια που παλιώνουν στο συρτάρι. Και δεν έχω μετανιώσει ούτε στιγμή που βγήκα απο αυτή τη φυλακή. Άλλωστε, ούτε χοντρή έγινα Νομίζω οτι γενικά έχω βρει τη χρυσή τομή, ώστε να είμαι όσο το δυνατόν περισσότερο ευτυχισμένη. Γιατί το φαί ΕΙΝΑΙ απόλαυση.

Το καλυτερο που χω ακουσει σχετικα με το θεμα (και ειναι καποιου που δεν θυμαμαι:p): Αν δεν υπηρχαν ανδρες, ο κοσμος θα ηταν γεματος με ευτυχισμενες χοντρες γυναικες με μουστακι!

Η σοβαρη μου απαντηση ειναι παν μετρον αριστον

Ειμαι σιγουρη οτι αυτο δεν ειναι ευτυχια..Αυτες οι ατακες ειναι για να σκασουν χαμογελα, οχι για να φιλοσοφεις

Καταρχήν να ξεκαθαρίσω οτι το κοινωνικά αποδεκτό βάρος είναι πρόβλημα που αφορά και τα δύο φύλα. Πιστεύω οτι εντάσσεται στη θεωρία της κοινωνικά αποδεκτής εμφάνισης που με τη σειρά της εντάσσεται στη θεωρία του κοινωνικά αποδεκτού.

Τι εστί όμως κοινωνικά αποδεκτό; Εκεί είναι η ουσία του παρόντος θέματος. Εξίμισι δισεκατομμύρια άνθρωποι ζούν επάνω στη Γη και συναναστρέφονται ο ενας με τον άλλο, επιλέγουν, κρίνουν κλπ. Ολα αυτά γίνονται με κάποια κριτήρια, μέρος των οποίων προέρχεται μέσω επιρροής από τα ΜΜΕ που σκόπιμα προβάλλουν υλικό που να μας οδηγεί στο να κρίνουμε. Πχ παλιά διαφήμιση του γιαουρτιού "Αγελαδίτσα" έδειχνε εναν καλογυμνασμένο νεαρό να απολαμβάνει το εν λόγω προϊόν. Άλλο παράδειγμα το Cosmopolitan: "10 συμβουλές για να γίνεις η θεα που θα τον ρίξει στο κρεβάτι με μια ματιά".

Άλλο εφαλτήριο που προκαλεί κριτική είναι το περιβάλλον μας. Πχ " Έλα ρε Νίκο, που θα πας με δαύτο το βουζέλι... εδω μέχρι κι ο Σωτήρης τα χει την Πένυ που είναι από τα καλύτερα μωρά όλης της Αθήνας.
Άλλα παραδείγματα: Γονείς: πόσες φορές οι γονείς σας δεν έχουν πει στο τραπέζι "Καλά ρε Δημήτρη κι αυτό θα το φας; Όταν σε γνώρισα ήσουν παιδαράς...τώωωρα έχεις απογίνει" και έρχεται η απάντηση από τον Δημητράκη "Πρόσεξε Σοφάκι γιατί η μπογιά μου περνάει ακόμα και θα με δεις να φεύγω με καμιά Ουκρανή που θα ναι και κορμάρα". Εκκλησία: Είδατε ποτέ τον Αδάμ και την Ευα του γνωστού εβραϊκού παραμυθιού να είναι παχύσαρκοι, ή κάποιον άγιο να είναι παχύσαρκος; Αρχαία Ελλάς: Όλα τα αγάλματα τι απεικονίζουν; Παχύσαρκους/ες Αρχαίους/ες; Δεν το νομίζω. Καλά εκεί υπήρχε και η φιλοσόφηση του πάχους περι υγείας και λοιπών θεμάτων οπότε υποθέτω οτι οι παχύσαρκοι ίσως και να ήταν αυστηρά μειοψηφία. (>1%)

Έτσι έρχεται ο Αλέξανδρος, η Έλλη, ο Jack, η Kate, ο Luc, η Jannine, κλπ και σκέφτονται... "Άρα αυτό είναι το φυσιολογικό". Εξίμισι δισεκατομμύρια απόψεων, συνδιασμένα, δεν θα σημάνει αυτομάτως και τρελές αποκλίσεις στα κριτήρια αλλά πιθανότατα το αντίθετο. Βέβαια θα υπάρχουν και κάποιες μειοψηφίες πχ Οι λάτρεις των κοκκαλιάρηδων γυναικών, οι λάτρεις των παχύσαρκων, οι λάτρεις των μακρυμάλληδων, οι λάτρεις των ανδρών με σώμα τύπου Ράμπο κλπ. Οι υπόλοιποι/ες όταν θα δούμε την Heidi Klum/τον Γιάννη Τσιμιτσέλη θα πέσουμε/νε ξεροί/ες ή έστω τα βλέμματα μας θα μαγευτούν λίγο.

Ελάτε, έτσι έχει η κατάσταση! Τι να κάνουμε, το ξέρω, κι εγω θα ήθελα να τρώω όσο θέλω και να παραμείνω 85 κιλά ή να βάψω το μαλλί μου μωβ και δεν ξέρω κι εγω τι άλλο... αλλά δεν μπορώ και δεν είναι φυσιολογικό αντίστοιχα. Οι άνθρωποι είναι όντα με κρίση, ενίοτε καλή, ενίοτε κακή (που ακόμα και το τι είναι καλή κρίση και κακή κρίση, διαφέρει ανάλογα με την... κρίση μας(!) και γενικεύεται και αυτό στο βαθμό του κοινωνικά αποδεκτού) και ζούμε με ανθρώπους και οχι μόνοι μας, οπότε θα δεχθούμε βροχή κρίσεων από τους άλλους. Τέλος._

Για την ιστορία:

Έχω ύψος 1,85 και ζυγίζω 85 κιλά και με θεωρώ ωραίο (ας είμαστε ειλικρινείς και μην κοροϊδευόμαστε, κανένα άτομο δεν είναι τυφλό και μετριόφρον απέναντι στον εαυτό του άσχετα αν πρέπει να εκφραζόμαστε έτσι για να μη μας πούν οι γύρω μας ψώνια). Επιπρόσθετα, μου αρέσουν οι καλλίγραμμες γυναίκες (αυτό θεωρώ ποιότητα στην εμφάνιση γιατί συνολικά για μένα ποιότητα έχει μια γυναίκα όταν μαζί με την ποιότητα της εμφάνισης, έχει και ποιότητα χαρακτήρα).