Τελικά, δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να βοηθήσουμε σε καταστάσεις ανάγκης;

Σημερα το απογευμα γυριζα με μια φιλη μου απο το κεντρο της πολης που ζω στη Γερμανια, οπου ειχαμε παει για ψωνια. Καποια στιγμη μεσα στο λεωφορειο ακουγεται κατι σαν κραυγη και βλεπουμε ενα κοριτσακι 16- 17 χρονων που καθοταν πισω μας να πεφτει στο πλαι του καθισματος της και να παθαινει σπασμους. Φωναξα στον οδηγο να σταματησει και ενας νεαρος του ειπε να ειδοποιησει ασθενοφορο. Στο μεταξυ το κοριτσακι τρανταζοταν ολοκληρο και εβγαζε σαλια απο το στομα. Γονατισα διπλα της, της γυρισα το κεφαλι στο πλαι(για να μην πνιγει) και προσπαθησα να της μιλαω οσο πιο ηρεμα γινοταν. Καποια στιγμη οι σπασμοι σταματησαν και το κοριτσακι εκανε εμετο(την ωρα που ενας επεμενε να της δωσουμε νερο να πιει ). Απεκτησε επαφη με το περιβαλλον, μου ειπε το ονομα της και συνηλθε λιγο, αλλα ηταν πολυ τρομαγμενη. Παιδια, το λυπηθηκε η ψυχη μου, ενα παιδακι μονο του, να του συμβει κατι τετοιο. Ηρθε το ασθενοφορο και το πηρε μετα απο λιγο. Εδειχνε καλυτερα
Αυτο που μου εκανε εντυπωση ηταν η συμπεριφορα καποιων επιβατων, που ουτε μετακινηθηκαν απο την θεση τους. Δεν μπορουσαν η' δεν ηθελαν να βοηθησουν?
Δεν ειμαι γιατρος αλλα εχω κανει μαθηματα πρωτων βοηθειων και δυστυχως μονο αυτα μπορουσα να της προσφερω. Η φιλη μου μου ειπε οτι αυτη δεν θα μπορουσε να κανει τιποτα και την ιδια εντυπωση ειχα για πολλους συνεπιβατες μου. Σιγουρα καποιος γιατρος θα μπορουσε να προσφερει πολυ περισσοτερα, αλλα δεν μπορουμε να θεωρουμε οτι παντα θα υπαρχει ενας γιατρος εκει κοντα .
Απλα, μου εκανε εντυπωση γιατι οι Γερμανοι ειναι υποχρεωμενοι να παρουν μαθηματα πρωτων βοηθειων για να παρουν διπλωμα οδηγησης. Παιδια, αν το βλεπατε το κοριτσακι θα σας επιανε η ψυχη σας, εμοιαζε τοσο αβοηθητο.
Τελικα δεν μπορουμε η' δεν θελουμε να βοηθησουμε σε κατι τετοιες περιπτωσεις?

Ο ατομισμός θριαμβεύει στην κοινωνία μας και τα αίτια είναι φυσικά πολιτικοοικονομικά. Αντί να λέμε καλημέρα ο ένας στον άλλον, απορούμε και νιώθουμε τουλάχιστον αμήχανα όταν κάποιος άγνωστος μας πιάνει την κουβέντα.

Βέβαια η ερώτηση του thread είναι πιο ειδική. Θέλω να πιστεύω ότι ΑΝ μπορούμε, βοηθούμε σε καταστάσεις ανάγκης με τα λίγα ψήγματα ανθρωπινότητας που μας έχουν απομείνει.

Στην περιπτωση της kassie δεν ηταν μονο οτι μπορει να μην ηθελαν να βοηθησουν γιατι...απλως δεν γουσταραν.Σιγουρα υπαρχουν και αυτοι.
Πολλες φορες ενα τετοιο θεαμα μπορει να τον κοκκαλωσει τον αλλο.Και ναι, τοσο πολυ που να μην μπορει να κανει τιποτα αλλο απο το να κοιτα.
Ακομα υπαρχουν αλλοι, που εχουν φοβιες με οποιοδηποτε περιστατικο ιατρικης φυσεως.Δεν θελουν να ερθουν σε επαφη με "αρρωστα" ατομα.Ναι, για αυτους ενα επιληπτικος ειναι αρρωστος και μην σας φανει αστειο αν μαλιστα ακουσετε οτι μπορει να φοβαται μην κολλησει τιποτα.
Οι πιθανοτητες ειναι πολλες.Ακομακαι ο φοβος οποιοδηποτε "μπλεξηματος".

Στην περιπτωση της isiliel ειναι γραψα...δισμος!Ειναι γεγονος οτι οι συνθηκες ζωης και τα προβλημτα εχουν κανει πολλους ρομποτακια σε σημειο να μην ξερουν που πατανε (και δεν το λεωειρωνικα.Η μητερα μου πολλες φορες, με τοσα που εχει στο μυαλο της δεν με εχει προεξει στο δρομο!).
αλλα απο εκει και περα δεν μπορω να δεχτω παλικαρια σαν εμας στην ηλικια των 20-25 π.χ. να μην βοηθησουμε μια τετοια κυρια.
Νταξ' ξερουμε οτι ζουμε σε περιεργες εποχες αλλα ειναι κριμα να μας ζητα βοηθεια ενας συναθρωπος μας και να μην αντιδρουμε καθολου.
Φοβος...;
Πανικος...;
Ατομικισμος....;
Απανθρωπια...;
Πειτε το οπως θελετε...

Το ξαναλεω...κριμα οταν βλεπουμε ενα συναθρωπο μας σε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ αναγκη, αντι να του απλωνουμε το χερι για βοηθεια, να τον περιφρονουμε με τοση ανεση...

Δυστυχως τα "λογια" του Αντωνη Σαμαρακη εχουν βγει αληθινα...
"Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη, όσο είναι σήμερα. Και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη, όσο είναι σήμερα"

Κι εγώ πιστεύω ότι αν κάποιος μπορεί να βοηθήσει και ξέρει πώς να το κάνει, θα το κάνει.Πολλές φορές, για ιατρικά περιστατικά, κάποιος μπορεί να νομίζει ότι αν πάει να κάνει κάτι θα χειροτερέψει τα πράγματα.Εκεί δε μπορώ να τον κατηγορήσω.Πολύ λίγοι, θέλω να πιστεύω ότι είναι αυτοί που ξέρουν τί μπορούν να κάνουν και δεν το κάνουν γιατί φοβούνται το μπλέξιμο ή απλά δε νοιάζονται.
Στη περίπτωση της Isiliel για μένα δεν υπάρχει δικαιολογία.Και το μόνο που χρειαζόταν ήταν να μιλήσει κάποιος στη γυναίκα και να της δώσει λίγο κουράγιο.Αυτό θα ήταν υπεραρκετό.
Πάλι καταλήγουμε στο ότι είναι θέμα παιδείας, όπως σχεδόν όλα.
Πολύ καλό μου φαίνεται το μέτρο των Γερμανών για τα μαθήματα πρώτων βοηθειών στους υποψήφιους οδηγούς.

Παιδιά σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχει και μία άλλη παράμετρος...
Την παροιμία όποιος έχει καεί στον χυλό φυσάει και το γιαούρτι την γνωρίζεται ??? Νομίζω το έχω αναφέρει ξανά το περιστατικό, θα σας το ξαναγράψω όμως... Πριν από καιρό βρέθηκα στο πάρτι μιας φίλης στο σπίτι της. Κατά τις 5 τα ξημερώματα είχαμε μείνει εγώ, αυτή άλλες 3 φίλες της και ένας φίλος της. Ξαφνικά βρήκαν στο μπάνιο μια κοπέλα αναίσθητη. Το ασθενοφόρο δεν τη έπαιρνε αν δεν την συνόδευε κάποιος... πήγα εγώ λοιπόν και καθόμουν στο νοσοκομείο έξω από την εντατική (η κοπέλα είχε φτιάξει ένα πολύ καλό κοκτέιλ από αλκοόλ και χάπια) όταν είδα έναν μεσήλικα σε έξαλλη κατάσταση να με κυνηγάει σε όλο το νοσοκομείο λέγοντας ότι σκότωσα την κόρη του και άλλα τέτοια! Το καλό της υπόθεσης είναι ότι την κοπέλα ούτε καν την γνώριζα, ούτε το όνομά της, ούτε καν την είχα δει στο σπίτι... Το αποτέλεσμα ήταν να μου κάνει και μήνυση ο τύπος και ευτυχώς που συνήλθε η κόρη του και του είπε δεν με ήξερε, γιατί ποιος ξέρει πως θα ξεμπέρδευα μετά...

Όπως καταλαβαίνεις μετά από όσα πέρασα τότε, έχω γίνει λίγο επιφυλακτικός στο που θα μπλέκομαι και πού όχι... Σίγουρα αν δω κάποιον μπροστά μου να πεθαίνει δεν θα κάτσω με σταυρωμένα τα χέρια αλλά πολύ, πολύ προσεκτικά!

Ακριβως founes...σε τετοια περιστατικα αναφερομουν οταν εγραψα πριν οτι υπαρχει φοβος "μπλεξηματος"...

Το κακό σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι πάντα κάποιος πρέπει να φταίει και πάντα πρέπει να είναι κάποιος που είναι κοντά για να ξεσπάσουμε.
Είδατε τι μπλεξίματα έχει ο founes εγώ 2 φορές έχω περιλθάψει θύματα απο τροχαία ατυχήματα (ευτηχώς ελαφρά) αλλα έχω μάθει όταν δω ότι όλα βρίσκονται υπο έλεγχο να φευγω.
Την τελευταία φορά μάλιστα το αφέντικό του τύπου ήθελε να αφήσω και το τηλέφωνο μου και χώρια ότι γκρίνιαζε που κάλεσα και την τροχαια, φυσικά και δεν το άφησα γιατί τον είχα ικανό να πεί ότι είχα και εγώ εμπλοκή στο τρακάρισμα.
Γενικά δεν ξέρεις ποιός είναι αυτός που έχει πάθει το ατύχημα και τι έχει ακόμα και η λογική του να κάνω C.P.R (Καρδιοαναπνευστική επαναφορά) μπορεί να κρύβει κινδύνους και για εσένα.

Αρχική Δημοσίευση από Γιάννης:

Το κακό σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι πάντα κάποιος πρέπει να φταίει και πάντα πρέπει να είναι κάποιος που είναι κοντά για να ξεσπάσουμε.
Είδατε τι μπλεξίματα έχει ο founes εγώ 2 φορές έχω περιλθάψει θύματα απο τροχαία ατυχήματα (ευτηχώς ελαφρά) αλλα έχω μάθει όταν δω ότι όλα βρίσκονται υπο έλεγχο να φευγω.
Την τελευταία φορά μάλιστα το αφέντικό του τύπου ήθελε να αφήσω και το τηλέφωνο μου και χώρια ότι γκρίνιαζε που κάλεσα και την τροχαια, φυσικά και δεν το άφησα γιατί τον είχα ικανό να πεί ότι είχα και εγώ εμπλοκή στο τρακάρισμα.
Γενικά δεν ξέρεις ποιός είναι αυτός που έχει πάθει το ατύχημα και τι έχει ακόμα και η λογική του να κάνω C.P.R (Καρδιοαναπνευστική επαναφορά) μπορεί να κρύβει κινδύνους και για εσένα.

Click για ανάπτυξη...

εεετσι ακριβώς ...

Έγω πιστεύω ότι αν θέλεις μπορείς να βοήθησεις. Άλλο τώρα αν πολλοί δεν θέλουν.

Και εγώ θα είχα πάει με το ασθενοφόρο.
Αν οι άλλοι είναι γαϊδούρια! Αλλά μου έκανε εντύπωση που δεν την έπερνε το ασθενοφόρο. Δλδ θα την αφήναν να πεθάνει??? Μιλάμε έχω συγκλονιστεί.

Δηλαδή αν εγώ καλέσω το ασθενοφόρο και είμαι μόνος δεν με παίρνει??

Σχετικά με το θέμα. Ξέρεται πόσες φορές έχω σκεφτεί να βοηθήσω κάποιον στο δρόμο πχ που κουβαλάει κάτι βαρύ! Συνήθως είναι μεγάλοι άνθρωποι ή κοπέλες! Μετά σκέφτομαι ότι θα με περάσουν για εξωγήινο! Έιδικά οι κοπέλες θα σκεφτούν ότι της την πέφτω κιόλας! Και στην Πάτρα που το έβλεπα πολύ λόγω φοιτητών και κουβαλήματος τσαντών δεν το έκανα! Είναι και λίγο χωριό το μέρος. Στην πολυκατοικία μου το κάνω. Για τους γονείς μου όχι.