Γιατί από κάποια ηλικία και μετά θέλουμε απελπισμένα να παντρευτούμε;

Αρχική Δημοσίευση από bisbirikos:

Αυτο ακριβως θελω να πω...
Η επιρροη (μουαχαχα) των γονων σ'αυτο το θεμα ειναι καθοριστικη. Το να ψαχνεις καποιος/α απεγνωσμενα για να παντρευτει νομιζω οτι οφειλεται καθαρα σε κοινωνικα κριτηρια.
Δλδ, προτιμα καποιος/α να φορτωθει ενα ατομο για ολη του τη ζωη (εννοειται οτι παντρευεται με συνοπτικες διαδικασιες κι οχι ατομο που το γνωριζει και το αγαπα) για να γλυτωσει απο το ραφι?

Γι'αυτο τα διαζυγια εχουν κανει παμπλουτους τους δικηγορους? Και προτιμα αυτο το ατομο να βρεθει με 1-2 παιδια και να συνειδητοποιησει οτι δεν αγαπα τον "αιωνιο" συντροφο του και μενει μαζι του για τα παιδια/γιατι δεν εχει κατι καλυτερο/γιατι θα τον πρηξουν?
Και τα παιδια μετα τι θα γινουν?

Click για ανάπτυξη...

Αυτο μπορεί να το βλέπει κάποιος απ έξω ενώ η πραγματικότητα μέσα στο ζευγάρι να είναι ΠΟΛΥ διαφορετική....
Προσωπικά δε γνωρίζω κανέναν άνθρωπο της γεννιάς μας που να παντρεύτηκε επειδή το ήθελε η μαμά του ο μπαμπας του και η κοινωνία....
ΟΛΟΙ το έκαναν επειδή το ήθελαν ΑΥΤΟΙ.
Τα δε διαζύγια που αναφέρεσαι, αν δεν κάνω λάθος, είναι σε αρκετά μικρότερες ηλικίες και αφορούν ως επι το πλήστον έρωτες με την πρώτη ματιά...

Αρχική Δημοσίευση από bisbirikos:

Σορυ αλλα ξαναδιαβασε τι γραφω...
"(εννοειται οτι παντρευεται με συνοπτικες διαδικασιες κι οχι ατομο που το γνωριζει και το αγαπα)"

Click για ανάπτυξη...

το διάβασα... γιαυτό και σου έγραψα ότι...
άλλο το τι βλέπει ο κόσμος κι άλλο το τι ΞΕΡΕΙ το ζευγάρι
ΑΝ μιλάμε ΜΟΝΟ για ράφι... ε φυσικά και δεν συμφωνώ δεν τίθεται τέτοιο θέμα

απλά πολλές φορές ο κόσμος νομίζει ότι το θέμα είναι το ράφι ενώ ο κάθε άνθρωπος ξέρει τι γίνεται μέσα του

Αρχική Δημοσίευση από roumana:

(σας έβαλα στο κλήμα της εμμηνόπαυσης?)

Click για ανάπτυξη...

ευτυχώς ΟΧΙ

Το όλο πράμα το περιγράφει μία πρόταση που είδα σε κάποια γωνιά του ίντερνετ: Ένα από τα σημάδια που δείχνουν ότι... μεγαλώνεις είναι ότι οι φίλοι σου, αντί να τα φτιάχνουν και να χωρίζουν, παντρεύονται και παίρνουν διαζύγιο.

Σε ένα ανέκδοτο νομίζω το είδα, αλλά το περιγράφει πολύ καλά.



Όταν πλησιάζεις σε μία ηλικία... προς 30-35 μεριά σιγά-σιγά σκέφτεσαι ότι "μεγαλώνεις", το βιολογικό ρολόι χτυπά και λοιπά. Είναι ανασφάλεια αρχικά το όλο πράμα. Δηλαδή "Τι θα απογίνω; Θα μείνω για πάντα ένα ρεμάλι της κοινωνίας; Θα βρω ένα σύντροφο;" κτλ. Αλλά τώρα αξίζει να ρισκάρεις να παντρευτείς κάποιον για να καλύψεις αυτήν την ανασφάλεια; Κατ' εμέ όχι.

Επίσης, όπως είπαν και πιο πάνω, είναι και οι κοινωνικοί παράγοντες, οι οποίοι μας πιέζουν κάποιες φορές - ασυναίσθητα ή μη - σ' αυτές τις σκέψεις. Του ότι σε κάποια τέτοια ηλικία θα πρέπει να παντρευτείς και να δημιουργήσεις οικογένεια. Ε, με το ζόρι δεν γίνεται.


Και ναι, υπάρχει το... γυναικολογικό πρόβλημα του ότι από κάποια στιγμή και μετά δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν. Αλλά δύο άνθρωποι παντρεύονται για τα παιδιά ή για τους ίδιους;
Και στη χειρότερη περίπτωση υιοθετούν ένα και κάνουν διπλό καλό.

Αρχική Δημοσίευση από underwater:

Για ποιό λόγο να υποβιβάζουν έτσι ορισμένοι άνθρωποι τον εαυτό τους; Στα 35-40 δεν είσαι πολύ νέος για να ξεχάσεις έννοιες όπως έρωτας κι αγάπη και να βάλεις στην θέση τους βόλεμα και "συντροφικότητα";

Click για ανάπτυξη...

Ποτέ μου δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου παντρεμένο. Θέλω απεγνωσμένα όμως να συμβιώσω σε μακρόχρονο δεσμό χωρίς βέρες.
Στα 35-40 είσαι πολύ νέος πράγματι, αλλά είναι και μια πολύ κρίσιμη ηλικία.
Από μια άποψη καταλαβαίνω την κοπέλα. Είμαι σχεδόν 34 και πριν από δυο χρόνια ήμουν ένας άλλος άνθρωπος, οι αλλαγές που συμβαίνουν μεταξύ 30-35 είναι πολύ περισσότερες από αυτές που συμβαίνουν άλλες ηλικίες και μερικές φορές νοιώθεις όχι απλά φόβο αλλά πανικό για τα χρόνια που περνάνε. Βλέπεις τους φίλους σου παντρεμένους κι εσύ μαγκούφης. Μετά την κρίση των 30' σιγά σιγά μεταμορφώνεσαι. Μήπως φοβούνται υπερβολικά την μοναξιά ;
Θα τους πιέζει και το περιβάλλον έμεσα, είμαι σίγουρος ότι αν δεν υπήρχαν οι άλλοι γύρω μας, θα κάναμε τα πάντα με άλλο τρόπο. Ο Σαρτρ είπε ότι η κόλαση είναι οι άλλοι. Και νομίζω ότι ο γάμος στις περισσότερες περιπτώσεις γίνεται για τους άλλους, για την κοινωνία. Από φόβο της μοναξιάς παντρεύονται ελάχιστοι, γιατί αν ήταν αυτός ο λόγος τι τους εμποδίζει να συμβιώνουν με το ταίρι τους χωρίς να περάσουν το κατώφλι της εκκλησίας ;
Ο Νίτσε λέει κάτι σοφό : '''O ένας πηγαίνει στον πλησίον επειδή ψάχνει να βρει τον εαυτό του, και ο άλλος επειδή θέλει να χάσει τον εαυτό του. Η άσχημη αγάπη προς τον εαυτό σας κάνει τη μοναξιά τους φυλακή''. Ο ράφτης της γειτονιάς μου, ηλικιωμένος και σοφός, παντρεμένος φυσικά, έχει κρεμάσει
στο μαγαζί του μια ταμπέλα που γράφει '''Σκέψου πριν παντρευτείς !'' Αν και είναι πολύ ευτυχισμένος με τη γυναίκα του, ποτέ δεν έχει κατεβάσει αυτή την ταμπέλα, ώστε να την βλέπουν όλοι όσοι μπαίνουν μέσα αμέσως. Και δεν
το κάνει για πλάκα, έχω συζητήσει μαζί του και το πιστεύει.

Αρχική Δημοσίευση από princess:

Δεν νομίζω ότι ισχύει κάτι τέτοιο...

Click για ανάπτυξη...

Γιατί πριγκήπισα ? Εγώ νοιώθω σαν να χει περάσει οδοστρωτήρας από πάνω μου τα τελευταία χρόνια, εκτός κι αν έτυχε. Για την κρίση των 30 λένε και γράφουν οι Ψυχολόγοι. Η πρώτη κρίση είναι στην εφηβεία, η δεύτερη λέγεται ''η κρίση των 30'' και η τρίτη είναι η κρίση της μέσης ηλικίας.

Αρχική Δημοσίευση από underwater:

Εγώ πάντως περνάω ακόμα κρίση των 25.

Click για ανάπτυξη...

Μπορεί να περνάς ετεροχρονισμένη εφηβεία. Εγώ ουσιαστικά δεν έφυγα ποτέ από την περίοδο της εφηβείας μου. Γεροντοέφηβος.
Οι χρυσές ευκαιρίες πάντως στη ζωή είναι μεταξύ 20 και 30, όχι ότι μετά δεν έχεις ευκαιρίες, αλλά πριν τα 30 χτίζεις το μέλλον σου. Αν την μεγάλη κατραπακιά την φας στα 32, τότε είναι πιο δύσκολο να συνέλθεις. Αν την φας στα 25 δεν τρέχει τίποτα. Τις δοκιμασίες που πέρασα στην ηλικία σου τις θεώρησα παιχνιδάκι, ενώ τις πρόσφατες πολύ πιο δύσκολη υπόθεση. Εμείς του 73/74 είμαστε πολύ πιο decadance και πολύ πιο κουρασμένοι, το παρατηρώ σε όλους όσους γνωρίζω.
Τα παιδιά που γεννήθηκαν το 76/78 είναι η μέρα με τη νύχτα με τους κατά 5 χρόνια μόλις μεγαλύτερους τους. Πάω για το τήλιο μου.

Αρχική Δημοσίευση από kajira:

Σε κάποιον που είναι 20 ίσως όλα αυτά να μοιάζουν με συμβιβασμό, όμως στην πραγματικότητα δεν είναι.

Click για ανάπτυξη...

αυτό ακριβώς λέω κι εγώ απ την αρχή....
ξέρω ότι σε πολλούς φάνηκε συμβιβασμός αυτό που έκανα... δεν είναι όμως

Αρχική Δημοσίευση από kajira:

Πάντως σκεφτόμουν πως μπορεί να ερωτευτείς κάποιον σε μεγαλύτερη ηλικία για εντελώς διαφορετικούς λόγους απ' ότι θα τον ερωτευόσουν στα 20 σου. Στα 20 ψάχνεις εμφάνιση, τρέλα, κοινωνικότητα και έξω καρδιά. Στα 30 σου η εμφάνιση δεν παίζει πια τον πρώτο ρόλο (τι να τον κάνω αν είναι κούκλος, αλλά όταν ανοίγει το στόμα του δεν ξέρω που να κρυφτώ; ), δεν ψάχνεις τρέλα, αλλά διάθεση για ζωή (σε μετρημένα επίπεδα όμως.. έχεις πια καταλάβει ότι δεν είναι όλα θέμα καλοπέρασης), ψάχνεις έναν άντρα να σε κανει να νιώθεις καλά και να σε προσέχει (κι όχι απλά κάποιον πολύ ωραίο για να σε κοιτάνε όλοι και να ζηλεύουν..) και σαφώς ψάχνεις πάλι κοινωνικότητα και έξω καρδιά, αλλά πιο πολύ ως στοιχεία καλοπέρασης και όχι ως στοιχεία πραγματικής εξαλλοσύνης! (ελπίζω να με πιάνετε)

Σε κάποιον που είναι 20 ίσως όλα αυτά να μοιάζουν με συμβιβασμό, όμως στην πραγματικότητα δεν είναι.

Click για ανάπτυξη...

Αυτό που δεν μου αρέσει στις περισσότερες γυναίκες, χωρίς να είναι ούτε κατά διάννοια μομφή για σένα αυτό, είναι το εξής. Όσο είναι ανώριμες ζητάνε τον τέλειο εραστή. 'Οσο μεγαλώνουν ζητάνε τον τέλειο μπαμπά -προστάτη που θα τους παρέχει ασφάλεια, σταθερότητα και στήριξη. Η πλειοψηφία αναζητά δηλαδή είτε ασφάλεια είτε περιπέτεια και τρέλλες, τα δυο άκρα δηλαδή. Την αγάπη την έχουν χεσμένη, γιατί απλούστατα δεν μπαίνουν στον κόπο να κατεργαστούν το δύσκολο υλικό της και να δουν ότι η αγάπη δεν έχει καμμία σχέση ούτε με την ασφάλεια ούτε με την περιπέτεια όμως.