Είναι η ηθική προαίσθημα της αθανασίας της ψυχής ;

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Νομίζω αυτή την φράση την άκουσα κάπου πρόσφατα ή κάπως έτσι. Αναρωτιέμαι λοιπόν, είναι η ηθική προαίσθημα της αθανασίας της ψυχής ή απλά φόβος για την μετά θάνατον ζωή ; Συνήθως η πραγματικότητά είναι ότι εκπαιδευόμαστε από μικροί να είμαστε ηθικοί είτε από φόβο για την μετά θάνατον τιμωρία είτε για μην υποστούμε τις συνέπειες του κοσμικού νόμου (Κράτος, Εκκλησία, θεσμοί κλπ). 'Αρα συνήθως είμαστε ηθικοί από φόβο. Τότε γιατί να είναι καλό κάτι που έχει δημιουργηθεί από φόβο ; Μήπως έπειτα από τόσους αιώνες εκπαίδευσης να είμαστε ηθικοί, το μόνο που καταφέραμε είναι να γίνουμε τα πλέον ανήθικα πλάσματα του πλανήτη ; Μήπως χάσαμε πολύτιμο χρόνο ; Μήπως αν αγαπούσαμε δεν θα υπήρχε καν στο λεξιλόγιο η λέξη ηθική ; Πιστεύω ότι η ηθική είναι κάτι που έχει εμφυτευθεί στα μυαλουδάκια των ανθρώπων, ενώ η αγάπη είναι κάτι ανόθεφτο και υγιές, και ότι μπορεί αυτά τα δυο σε πολλές περιπτώσεις να συγκρούονται μεταξύ τους.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
...Πιστεύω ότι η ηθική είναι κάτι που έχει εμφυτευθεί στα μυαλουδάκια των ανθρώπων,...

Ναι μεν, αλλά κι από τη λογική πρόταση "κάνε στους άλλους εκείνο που θα 'θελες να κάνουν και οι άλλοι σε σένα", μιάς και μιλάμε για τον άνθρωπο ως έλλογο κοινωνικο όν!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Η ηθική είναι μία από τις επιβραδύνσεις της ζωής.

Όσοι ζουν κάτω από τη σκέπη της πιστεύουν ότι έχουν φτάσει στο σκοπό τους,
και αν δε τον έφτασαν, μεταχειρίστηκαν την ηθική για να τον φτάσουν
ότι είναι έτοιμοι να δεχτούν με καρτερία το θάνατο αφού εν ζωή υπήρξαν ηθικοί,
τίποτε κακό δε μπορεί να τους περιμένει.

Τότε ο ρυθμός της ζωής επιβραδύνεται και γίνεται παχύρευστος σαν το μέλι
γιατί με την ηθική χάνεται αυτή η ακατανίκητη ορμή μας για τη ζωή
με αυτό το διαρκές κι ελαφρύ τέντωμα των χαλιναριών,
αυτή η αυτοκυριαρχία του καβαλάρη κατά τη διάρκεια των πιο άγριων καλπασμών του..

..γιατί εξακολουθούμε να καβαλάμε τρελά και φλογερά άλογα,
κι όταν διστάζουμε, δεν είναι ο κίνδυνος αυτό που μας κάνει να διστάζουμε,
δεν πρέπει να είναι.

Ηθική = εξαπατήσεις της συνείδησης που εμπεριέχονται μόνο σε κάθε ισχυρή πίστη

Όμως, κάθε απογοητευμένος ιδεαλιστής μπορεί να καταφεύγει στο σπάσιμο των δεσμών της ηθικής
επιστρατεύοντας την περιχαρή περιέργεια με την οποία κάποτε ήταν κολλημένος στη γωνιά του
κι είχε οδηγηθεί σε απελπισία απ'αυτήν, και τώρα χαίρεται και ευδοκιμεί στο αντίθετο της γωνιάς,
σ'αυτό που δεν έχει όρια (και φυσικά η ηθική είναι ένα σαφέστατο λίμιτ), στο ελεύθερο κατ'ουσία...

Επίσης αναπτύσσεται μια αποστροφή για τις μεγάλες ηθικοπλαστικές λέξεις και στάσεις.

Ένα γούστο, που απορρίπτει όλες τις χονδροειδείς συνοριακές επιβολές κατα του να ζεις με κανόνες
και είναι υπερήφανο για την εξάσκησή του στις επιφυλάξεις...

Η ηθική αν θεωρείται προαίσθημα αθανασίας μετά θάνατον (πόσο οξύμωρο ακούγεται αυτό)
τότε και η ανηθικότητα θα πρέπει να θεωρείται αναλόγως προαίσθημα (πρόωρου?) θανάτου
μόνο που εμένα αυτό μου ακούγεται σαν τέχνασμα των μεταθανάτιων ανθρώπων που θα´λεγε
και κάποιος Νίτσε γιατί αν είναι ανήθικος ο ήδη νεκρός με το να λέει - και μάλιστα ανυπόμονα -
ότι θα μπορούσε να αντέχει τόση αποξένωση και ψυχρότητα και την ησυχία του τάφου που τον σκεπάζει,
αυτή την υπόγεια, κρυμμένη, βουβή ανεξερεύνητη μοναξιά που τη λένε ζωή
αλλά θα μπορούσε εξίσου να λέγεται θάνατος
τότε δε μπορεί να πεθάνει δυο φορές, ή μπορεί; :hmm:

Άτοπο...
Άρα η ηθική ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ματάκια μου, προαίσθημα αθανασίας.

Πολύ απλά μας έχει καταβάλλει η ιδέα του θανάτου των προσφιλών μας,
ή ακόμη περισσότερο η ιδέα του προσωπικού μας θανάτου
κι έχουμε αναγάγει τον θάνατο σε ζήτημα ηθικής ή τη ζωή σε ζήτημα μη ηθικής...

Ο θάνατος μας περιμένει (ΟΛΟΥΣ),
να λύσει όλα τα μυστήρια
ακόμη κι αυτά των ηθικών "δολοφονιών"
που κάποιοι τα λένε θυσίες, ηρωϊκές πράξεις κλπ...χεχε
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Himela

Συντονίστρια

Η Himela αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 30,881 μηνύματα.
Συνήθως η πραγματικότητά είναι ότι εκπαιδευόμαστε από μικροί να είμαστε ηθικοί είτε από φόβο για την μετά θάνατον τιμωρία είτε για μην υποστούμε τις συνέπειες του κοσμικού νόμου (Κράτος, Εκκλησία, θεσμοί κλπ). 'Αρα συνήθως είμαστε ηθικοί από φόβο. Τότε γιατί να είναι καλό κάτι που έχει δημιουργηθεί από φόβο ;

Γιατί "ο φόβος φυλάει τα έρμα". Δεν είναι κακό να κάνουμε κάτι καλό από φόβο.

Προσωπικά δε θεωρώ οτι η προσωπική ηθική του κάθε ανθρώπου στηρίζεται στο φόβο. Εξάλλου υπάρχουν πολλά πράγματα για τα οποία ο νόμος δε μας τιμωρεί, κι όμως τα τηρούμε από προσωπική ηθική (τα έχω γράψει στο θέμα Ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό;). Αυτό σημαίνει οτι ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει κάποια ηθική μόνο και μόνο για να κάνει τη ζωή του καλύτερη, για προσωπικό όφελος, για να νιώθει καλά με τη συνείδησή του.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Γιατί "ο φόβος φυλάει τα έρμα". Δεν είναι κακό να κάνουμε κάτι καλό από φόβο.

Προσωπικά δε θεωρώ οτι η προσωπική ηθική του κάθε ανθρώπου στηρίζεται στο φόβο.
Αυτό ίσως να τιμά τον σοφό νομοθέτη, που κατάφερε να φυλάξει το αφρούρητο, δια μέσου της σκιάς του φόβου, αλλά σίγουρα δεν καθιστά καλό τον ηθικό, ούτε τον ανυψώνει στα μάτια θεών και ανθρώπων...

ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει κάποια ηθική μόνο και μόνο για να κάνει τη ζωή του καλύτερη, για προσωπικό όφελος, για να νιώθει καλά με τη συνείδησή του.
Μόνο που η ηθική, με τους φραγμούς της, την αναλγησία της απέναντι στο ανθρώπινο συναίσθημα και τις φυσικές ανάγκες, με την αοριστία της και τα ανεπίλυτα διλήμματά της, σπανίως κάνει τη ζωή του ανθρώπου καλύτερη. Επίσης, θεωρείται και όχι άδικα, ότι η ηθική η οποία έχει ως άξονά της το προσωπικό όφελος, μόνο ηθική δεν είναι, αντιθέτως θεωρείται ως υποκρισία, το ίδιο μάλιστα ισχύει και για την ηθική που ως στόχο της έχει την κατασίγαση της συνείδησης του ανθρώπου...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Υπό ποίαν έννοια είναι σχεδόν απαραίτητη η ηθική.

(Γενικά, ο γυμνός άνθρωπος είναι επαίσχυντο θέαμα.
Μιλώ ως δημόσιο θέαμα γιατί ιδιωτικά πετούμε τη σκούφια μας :redface:)

Ας υποθέσουμε ότι η μοχθηρία ενός μάγου
ξεσκεπάζει και γυμνώνει ξαφνικά όλους τους συνδαιτημόνες
της πιο κεφάτης συντροφιάς που κάθονται γύρω από ένα τραπέζι.
Πιστεύω πως αυτό θα τους έκοβε όχι μονάχα το κέφι
αλλά και την πιο μεγάλη όρεξη.

Φαίνεται πως εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να απαλλαγούμε
από τη μασκαράτα που λέγεται ντύσιμο.
Αλλά η μεταμφίεση του "ηθικού ανθρώπου",
η κάλυψή του από ηθικές φόρμουλες και έννοιες ευπρέπειας,
με μια λέξη όλος ο καλοσυνάτος τρόπος να κρύβουμε τις πράξεις μας
κάτω από τις έννοιες του καθήκοντος, της αρετής,
της αίσθησης της κοινότητας, της εντιμότητας, της αυταπάρνησης
όλα αυτά είναι δυνατόν να μην έχουν τους λόγους τους;

Δεν εννοώ ότι όλα αυτά θέλουν να αποκρύψουν την ανθρώπινη κακία και αχρειότητα
το άγριο ζώο που υπάρχει μέσα μας
αντίθετα, η σκέψη μου είναι ότι ακριβώς ως εξημερωμένα ζώα
είμαστε θέαμα και έχουμε ανάγκη την ηθική μεταμφίεση
ότι ο εσωτερικός άνθρωπος δεν είναι τόσο άσχημος ώστε
να μπορεί να "αφήνει να τον βλέπουν"(κι έτσι ώστε να είναι όμορφος).

Ο άνθρωπος μεταμφιέζεται με την ηθική,
επειδή έχει γίνει ένα άρρωστο, ασθενικό, σακάτικο ζώο,
που έχει καλούς λόγους να είναι εξημερωμένο
γιατί είναι σχεδόν έκτρωμα, κάτι μισό, αδύναμο, άχαρο..

Την ηθική μεταμφίεση δεν τη χρειάζεται η αγριότητα του σαρκοβόρου ζώου,
αλλά το αγελαίο ζώο με τη βαθιά του μετριότητα,
δειλία και ανία με τον εαυτό του.

Η ηθική - ΑΣ ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥΜΕ! - καλλωπίζει τον άνθρωπο
για να τον κάνει να φαίνεται πιο εξέχων,
πιο σπουδαίος, πιο ευυπόληπτος, πιο "θεϊκός".

Νίτσε...

...συνυπογράφων

Επίσης, πολύ ενδιαφέρον έχει και η εκδίκηση εναντίον του πνεύματος και άλλα μυστικά κίνητρα της ηθικής από τον θείο Φρίντριχ. :)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Την ηθική μεταμφίεση δεν τη χρειάζεται η αγριότητα του σαρκοβόρου ζώου,
αλλά το αγελαίο ζώο με τη βαθιά του μετριότητα,
δειλία και ανία με τον εαυτό του.

Η ηθική - ΑΣ ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥΜΕ! - καλλωπίζει τον άνθρωπο
για να τον κάνει να φαίνεται πιο εξέχων,
πιο σπουδαίος, πιο ευυπόληπτος, πιο "θεϊκός".

Νίτσε...

...συνυπογράφων

Επίσης, πολύ ενδιαφέρον έχει και η εκδίκηση εναντίον του πνεύματος και άλλα μυστικά κίνητρα της ηθικής από τον θείο Φρίντριχ. :)

Ο ίδιος ο Φρίντριχ όμως φίλτατε Δεσμώτη, ενώ γράφει όλα αυτά όλο του το έργο έχει μια δική του ηθική. Ο συνήγορος του διαβόλου θα μπορούσε να του πει ότι η δικιά του ηθική είναι η ηθική του Υπερανθρώπου. 'Οταν γράφει ας ούμε για το πώς να πολεμάτε και να σέβεστε τον εχθρό σας, αυτό τι άλλο είναι παρά ηθική ; Μήπως δηλαδή κι αυτός πέφτει σε αντιφάσεις ;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Ο ίδιος ο Φρίντριχ όμως φίλτατε Δεσμώτη, ενώ γράφει όλα αυτά όλο του το έργο έχει μια δική του ηθική. Ο συνήγορος του διαβόλου θα μπορούσε να του πει ότι η δικιά του ηθική είναι η ηθική του Υπερανθρώπου. 'Οταν γράφει ας ούμε για το πώς να πολεμάτε και να σέβεστε τον εχθρό σας, αυτό τι άλλο είναι παρά ηθική ; Μήπως δηλαδή κι αυτός πέφτει σε αντιφάσεις ;


Καλά τώρα η γενεαλογία της ηθικής κατά Νίτσε είναι θέμα μπομπάτο.
Στην κριτική του περι ηθικής φιλοσοφικής παράδοσης, πάντως είναι ρηξικέλευθος
όσο κανείς άλλος.

Οι ηθικοί και η ανάγκη τους για ηθική συμβαδίζει μια χαρά με το "οι πιστοί και η ανάγκη τους για πίστη".

Ουσιαστικά για τον Νίτσε η ηθική ήταν το όχημα για να την πει στον Πλάτωνα
και σε μερικούς Χριστιανόπληκτους πως μέτρο της ηθικής είναι η πίστη (σας) και
κάποιες Θεϊκές εντολές.

Στην ιδέα του υπερανθρώπου στο Ζαρατούστρα, ο Νίτσε -έχεις δίκιο- παρουσιάζει μια άλλη ηθική αλλά
με το μοτίβο του ΙΔΑΝΙΚΟΥ τρόπου ηθικής συμπεριφοράς (αφού την έχει ορίσει και διαφοροποιήσει πρώτα).

Μέμφεται δηλ. την ηθική των αξιών στα ήδη υπάρχοντα ηθικά συστήματα
που λένε πως το χαρακτηριστικό των ηθικών πράξεων είναι η άρνηση του εαυτού,
η αυταπάρνηση, η αυτοθυσία ή η συμπάθεια κι ο οίκτος.

Το πιο συνηθισμένο σφάλμα της υπόθεσης αυτών που τα ορίζουν έτσι
είναι ότι παραδέχονται πως υπάρχει κάποια συναίνεση των λαών, ή τουλάχιστον των εξημερωμένων λαών,
σχετικά μ'ορισμένες αρχές της ηθικής (ΠΟΣΟ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΣΗΜΕΡΑ Ε? ΔΕΧΕΣΑΙ ΚΑΡΑΤΟΜΗΣΗ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΩΝ? ΑΡΑ ΗΘΙΚΟΣ)
κι ύστερα συνάγουν απ'αυτό πως οι αρχές αυτές
είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΕΣ και για σενα και για μένα

ή αντίστροφα, αφού καταλάβουν την αλήθεια ότι οι ηθικές αξιολογήσεις
είναι κατ'ανάγκη διαφορετικές στους διάφορους λαούς, συνάγουν ύστερα απ'αυτό
πως καμιά ηθική δεν είναι υποχρεωτική.

Και τα δύο συμπεράσματα είναι εξίσου παιδαριώδη.

Το λάθος που κάνουν οι πιο εκλεπτυσμένοι απ'αυτούς είναι ότι ανακαλύπτουν και κριτικάρουν
τις ίσως τρελές γνώμες ενός λαού για την ηθική του, ή των ανθρώπων για κάθε ανθρώπινη
ηθική, άρα για την καταγωγή της, για τη θρησκευτική της έγκριση,
για την προκατάληψη της ελεύθερης θέλησης και άλλα παρόμοια
κι ύστερα νομίζουν πως έχουν κριτικάρει την ιδια την ηθική.

Πρόσεξε το αυτό.

Έχει διαφορά η αξία που έχει η ηθική για τον άνθρωπο από τη γνώμη του για την ηθική
όπως ακριβώς είναι εντελώς ανεξάρτητη η αξία ενός φαρμάκου για τον άρρωστο
από τη γνώμη του για την ιατρική.


Μια ηθική θα μπορούσε βέβαια να γεννηθεί από μια πλάνη:
αλλά η διαπίστωση αυτή δεν θα άγγιζε το πρόβλημα της αξίας της,
όπως πχ αν είναι το προαπαιτούμενο για την αθανασία (πρόβλημα καθαρά χριστιανικό).

Κανένας δεν εξέτασε μέχρι σήμερα την αξία αυτού του "φαρμάκου",
του πιο ξακουστού από όλα, που λέγεται ηθική περισσότερο από τον Νίτσε.


Στη Γενεαλογία σε ορισμένα χωρία (όπως στην έννοια της Μνησικακίας στην ηθική των δούλων)
ο Νίτσε σε σχέση με την ηθική των δούλων φαίνεται να προτιμά την ηθική των κυρίων
αφού η τελευταία εκφράζει τη βούληση για δύναμη.

Βέβαια δε θεωρεί αυτή την ηθική ιδανική και δεν προτείνει να την ακολουθήσουν.
Απλώς σε ορισμένα χωρία δηλώνεται η προτίμηση του φιλοσόφου σ'αυτόν τον τρόπο συμπεριφοράς:

να βλέπω έναν άνθρωπο που να δικαιώνει τον άνθρωπο,
να βλέπω ένα συμληρωματικό και λυτρωτικό έυστοχο χτύπημα εκ μέρους του ανθρώπου
χάρη στο οποίο να μπορεί να διατηρηθεί η πίστη στον άνθρωπο.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Το πιο συνηθισμένο σφάλμα της υπόθεσης αυτών που τα ορίζουν έτσι
είναι ότι παραδέχονται πως υπάρχει κάποια συναίνεση των λαών, ή τουλάχιστον των εξημερωμένων λαών,
σχετικά μ'ορισμένες αρχές της ηθικής (ΠΟΣΟ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΣΗΜΕΡΑ Ε? ΔΕΧΕΣΑΙ ΚΑΡΑΤΟΜΗΣΗ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΩΝ? ΑΡΑ ΗΘΙΚΟΣ)
κι ύστερα συνάγουν απ'αυτό πως οι αρχές αυτές
είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΕΣ και για σενα και για μένα

ή αντίστροφα, αφού καταλάβουν την αλήθεια ότι οι ηθικές αξιολογήσεις
είναι κατ'ανάγκη διαφορετικές στους διάφορους λαούς, συνάγουν ύστερα απ'αυτό
πως καμιά ηθική δεν είναι υποχρεωτική.

Και τα δύο συμπεράσματα είναι εξίσου παιδαριώδη.

Το ποιο είναι το σφάλμα στην πρώτη περίπτωση, το καταλαβαίνω. Στη δεύτερη περίπτωση όμως, γιατί είναι λάθος το συμπέρασμα;

Επίσης, πως είναι δυνατόν να είναι και τα δύο συμπεράσματα εξίσου παιδαριώδη; Η ηθική είναι ή δεν είναι υποχρεωτική, ποια άλλη οδός υπάρχει;

Απορίες, χωρίς να έχω τις απαντήσεις, απλά με ζαλίζουν λίγο τα θεωρητικά...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Επίσης, πως είναι δυνατόν να είναι και τα δύο συμπεράσματα εξίσου παιδαριώδη; Η ηθική είναι ή δεν είναι υποχρεωτική, ποια άλλη οδός υπάρχει;


Είναι παιδαριώδη στη βάση του επανακαθορισμού από τον Νίτσε
και στο ότι αποδεικνύουμε την ορθότητα ( = το ήθος ποικίλλει ανάλογα με τη χώρα, την ιστορία, τις ιδιομορφίες της ανάπτυξης της, τους κατοίκους της, τα πιστεύω τους) καταλήγοντας στο ότι είναι αναγκαία μια ηθική απλώς όχι αυτή που μας πιπιλάνε. :)

Πόσο δίκιο έχεις να νιώθεις εξάντληση από τα θεωρητικά σχήματα...
Οι αποδείξεις κουράζουν την αλήθεια, που 'λεγε κι ο Αξελός (αν θυμάμαι καλά).

Κι επειδή μιλάμε ακαθόριστα για την ηθική του κυρ Νίτσε,
κάτσε να τη θέσουμε επι τάπητος:

Όπως αναφέρει ο Νίτσε στην πρώτη πραγματεία της Γενεαλογίας της Ηθικής
οι μέχρι της δικής του εποχής θεωρίες χαρακτηρίζονταν από την ηθική του κυρίου και
την ηθική του δούλου. Ο φιλόσοφος δείχνει μεγαλύερη εμπιστοσύνη στην ηθική των
κυρίων επειδή στηρίζεται στη βούληση για δύναμη. Όμως η ηθική αυτή δεν αποτελεί το πρότυπο ηθικής έκφρασης αλλά το στάδιο εκείνο πριν την έλευση του υπερανθρώπου.

Ο υπεράνθρωπος λοιπόν αποτελεί το ιδανικό τύπο ηθικής συμπεριφοράς. Έχει
προηγηθεί ο θάνατος του Θεού και του ανθρώπου που συμβολίζει την αδυναμία του
Χριστιανισμού να αποτελέσει και στο μέλλον τη βάση των ηθικών θεωριών. Η ιδέα του
υπερανθρώπου, όπως παρουσιάζεται στο Ζαρατούστρα, έρχεται να
αντικαταστήσει την ηθική παράδοση και να θεμελιώσει νέο σύστημα αξιών.
Αποτελεί το διανοητικό εκείνο κατασκεύασμα που θα συντελέσει στην υπέρβαση της
σημερινής πραγματικότητας του μηδενισμού, της διανοητικής και ηθικής κατάπτωσης.
Η ενεργητικότητα, η ανάγκη για ικανοποίηση των ενστίκτων, η βούληση για κυριαρχία
και φυσική ελευθερία αντικαθιστά τα χαρακτηριστικά του δούλου όπως το φόβο,
τον οίκτο, την ελεημοσύνη. Αφού ο φιλόσοφος είναι υποστηριχτής της δύναμης για
βούληση και της κατάφασης της ζωής, δίνει στον υπεράνθρωπο τη μορφή ενός
υπέρτερου πλάσματος με υπερφυσικές διαστάσεις, που ενδιαφέρεται για την κυριαρχία
και την επιβολή του στη φύση.

Η ιδέα του υπερανθρώπου ενσαρκώνει την επιθυμία του φιλοσόφου να
επαναπροσδιορίσει τις ηθικές αξίες, να αντικαταστήσει τις υπάρχουσες ηθικές θεωρίες
με ένα νέο κώδικα συμπεριφοράς και όχι να υποστηρίξει την κατάργηση κάθε ηθικού
αξιώματος.
Με την ιδέα αυτή ο άνθρωπος από όργανο του χρέους της χριστιανικής
πίστης μετατρέπεται σε απελευθερωμένο πνεύμα της θέλησης. Στη δεύτερη πραγματεία
της Γενεαλογίας της Ηθικής αναφέρεται στην έλευση του υπερανθρώπου που θα
οδηγήσει τον άνθρωπο στην επανασύνδεση με τη φύση του. Προαναγγέλει την
εμφάνιση του που θα λυτρώσει την ανθρωπότητα από τη θλιβερή πραγματικότητα, την
οποία τώρα βιώνει. Αυτή η έλευση συμβολίζει την απελευθέρωση του ανθρώπινου
γένους από τα δεσμά της ηθικής του δούλου που τον έκανε να περιφρονήσει τις φυσικές
κλίσεις του και να ενωθούν με την άσχημη συνείδηση. Αποτελεί την έξοδο από το
μηδενισμό, στον οποίο έχουν παρασύρει τον άνθρωπο οι θεωρίες εκείνες που
διακατέχονται από το χριστιανικό πνεύμα. Ο υπεράνθρωπος θα δώσει νέα αξία στη ζωή
του ελευθερώνοντας τη θέλησή του.

".... αυτός που θα ελευθερώσει ξανά τη θέληση
και που θα δώσει ξανά στη γη τον σκοπό τηςκαι στον άνθρωπο την ελπίδα του, αυτός ο
Αντίχριστος και ο αντιμηδενιστής, αυτός ο νικητής του Θεού και του μηδενός -πρέπει
να'ρθει μια μέρα".

Θα θριαμβεύσει με τον θάνατο του Θεού.
Βέβαια ένα ελάττωμα ήταν πως δε δίνει μια καθαρή εικόνα στην έννοια του υπερανθρώπου.
Δεν παρουσιάζει εκείνες τις ηθικές αξίες και το συγκεκριμένο είδος δικαίου που σκοπεύει να
ακολουθήσει ο υπεράνθρωπος για να δώσει νέα πνοή στην ηθική φ ιλοσοφία και να την
απαλλάξει από τις δεσμεύσεις της παράδοσης...

και ένα δεύτερο (βασικό ελάττωμα) ήταν ότι με τη θεωρία του υπερνθρώπου δε ταυτίστηκε
ο βίος και η πολιτεία του Νίτσε.


Κι ως γνωστόν αν δε στηρίζεις τα λόγια σου με τη ζωή σου,
ξέρεις τι φταίει..και πολύ καλά...

Δεν σε σώζει η επίκληση της πλειοψηφίας, δε σε σώζουν υψηλοί στοχασμοί
ούτε ακόμα και τα μεταθανάτια κλαδιά ελαίας...

Δε μειώνουν πάντως την υψηλή αισθητική και φιλοσοφική ισχύ που αποπνέουν
ως γενικά σχήματα και ανησυχίες.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

loukassss

Νεοφερμένος

Ο loukassss αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 43 ετών. Έχει γράψει 98 μηνύματα.
Η ηθικοί κανόνες δεν βρίσκονται εκεί για να αποτελέσουν το ύψιστο πρότυπο τελείωσης την ανθρώπινης προσωπικότητος και αυτοσκοπό. Παρά μόνο για να συγκροτήσουν μια στοιχειώδη κοινωνικότητα ομαλής συμβίωσης ως μέλη μιας ευρύτερης κοινωνίας. Βάζουν φρένο στις ανεξέλεγκτες ορμές την ανθρωπίνης φύσεως για εξουσία, εκμετάλλευση, απληστία και εγκληματικότητα. Ο ρόλος τους δηλαδή είναι ανασταλτικός ή και υποχρεωτικός. Φυσικά η ηθική συμπεριφορά μπορεί να περικλείει νοσηρές καταστάσεις εξίσου ανεπιθύμητες με εκείνες της ανήθικης κάτω απο ένα προσεκτικά σχεδιασμένο προσωπείο. Γ 'αυτό νομίζω ο άνθρωπος πρέπει να διέρχεται το στάδιο της ηθικότητος και να το υπερβαίνει αυτοβούλως και εκουσίως ετσι ώστε πλέον οι ηθικοί αυτοί κανόνες να υπολείπονται αυτού και να του είναι πλέον ''άχρηστοι''. Η καταληξή τους δεν μπορεί παρά να είναι η αγάπη που αυξάνει για τον συνάνθρωπο και που εκφράζεται με μύριους τρόπους. Γνώμη μου είναι πως για την πραγμάτωση όλων αυτών χρειάζεται μια ''άνωθεν έμπνευση'' ως κινητήρια δύναμη.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

αναγνώστης

Νεοφερμένος

Η αναγνώστης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φιλόλογος και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 22 μηνύματα.
Πιστεύω ότι ηθική είναι η εσωτερική σχέση του ανθρώπου με τα πράγματα όπου αυτός ανακαλύπτει μόνος του,με δική του προσπάθεια μέσα από τον εαυτό του το σωστό τρόπο με τον οποίο θα σκεφθεί,θα μιλήσει,θα συμπεριφερθεί και θα πράξει.Ο σωστός τρόπος πράξης ενός ανθρώπου είναι το αποτέλεσμα της πορείας σε όλη του τη ζωή ανακάλυψης αυτογνωσίας η οποία τον βοηθά να γνωρίζει πώς να ενεργεί.Όταν ο άνθρωπος πράττει με αυτογνωσία πράττει και συμπεριφέρεται σωστά.Με αυτή την έννοια εννοώ το να αντιλαμβάνεται κάποιος τα πράγματα και να συμπεριφέρεται σωστά.Όχι να πράττει σύμφωνα με τις αναμονές και επιθυμίες των άλλων οι οποίες θεωρούνται σωστές και το να υπακούει σε αυτές να θεωρείται σωστό.

Η ηθική υπάρχει δεν μπορούμε να την καταργήσουμε επειδή η ηθική αυτή διαστρεβλώνεται και παρουσιάζεται ψευδής από το ιερατείο της χριστιανικής εκκλησίας και γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης για να κυριαρχούν στους ανθρώπους με το πιο αγαθό πρόσωπο που μπορούν να έχουν για τους άλλους,πιο πειστικό για την αρετή του κι απ'των ίδιων των πολιτικών και να τους υποδουλώνουν προκειμένου να το επιτύχουν αυτό μιλώντας για μια αρετή,ηθική που ποτέ δεν ήταν έτσι.Χρειάζεται να ανακαλύψουμε ποια είναι η σημασία της ηθικής για εμάς για να μπορέσουμε να την εφαρμόσουμε.Δεν μπορεί να γίνει με την από καθέδρας διδασκαλία ή με τον εξαναγκασμό της ηθικής αλλά με το να οικοδομήσουμε εμείς το χαρακτήρα μας μέσα από τις εσωτερικές μας δυνάμεις.Εκεί θα βρούμε το σωστό,το καλό,το ωφέλιμο για εμάς.Η επιλογές μας μας ωφελούν ή μας βλάπτουν και άρα είναι καλές ή κακές δηλαδή σωστές ή λανθασμένες και εξαρτάται από τη δική μας επιθυμία και το ψάξιμο,τον αγώνα και την προσπάθεια να το βρούμε και όχι από το τι ορίζουν και ανυψώνουν οι άλλοι ως σωστό και λάθος.Η ηθική υπάρχει και μέσα από αυτήν ο άνθρωπος διαμορφώνει το χαρακτήρα του και αποκτά παιδεία,δε γίνεται να την απορρίψουμε επειδή κάποιοι την έχουνε διαστρεβλώσει.Δεν μπορούμε να καταργήσουμε το Θεό επειδή παρότι αυτή διατηρείται η ίδια κάποιοι έχουν αλλάξει το νόημά της.Πρέπει να τη βρούμε μέσα μας και να τη διαμορφώσουμε.

Είναι ανάγκη να ταυτίζουμε τη λέξη ηθική με αυτό που πραγματικά σημαίνει.Χρειάζεται να της δίνουμε τη σημασία που αυτή αληθινά,με όρους ηθικής έχει.Και να κατακρίνουμε τα ψέματα που μας παρουσιάζουν οι άλλοι σαν ηθική.Για να μην την αναιρέσουμε είναι ανάγκη να μην ταυτίσουμε τη λέξη ηθική με την προπαγάνδα της εκκλησίας που ταυτίζει την ηθική με τη διαστρέβλωση της αλήθειας.Κι έτσι να υποταχθούμε στην κατάργηση της ηθικής από το ιερατείο της εκκλησίας που επιδιώκει να διαλύσει την ηθική όπου ο κυρίαρχος τρόπος με τον οποίο το πετυχαίνει είναι η αντιμαχία με την ηθική.
Θεωρώ πως η αγάπη δεν μπορεί να υπάρξει μόνη της χωρίς ηθική γιατί η ηθική κατευθύνει τις πράξεις μας προς το συνάνθρωπό μας,καθοδηγεί τη συμπεριφορά μας απέναντι σε αυτόν και καθορίζει τη συνέχιση μιας σχέσης και δείχνει αν αυτή η σχέση είναι δυνατή,αξίζει,γίνεται προσπάθεια από τους δύο επειδή ο ένας αγαπά τον άλλο και μπορεί να συνεχιστεί.Η ηθική είναι αυτή που μας κάνει εγκρατείς και να ενεργούμε δίκαια και να μπορούμε να διατηρούμε τη σχέση μας με τον άλλο.Αυτή αποδεικνύει ότι αξίζουμε και ότι μπορεί μια σχέση να διατηρηθεί.Η ηθική αποδεικνύει την αγάπη προς τον άλλο.Πιστεύω πως δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη χωρίς ηθική απέναντι στον άλλο.Δεν μπορεί να υπάρχει καμία σχέση φιλική,συνεργατική,επαγγελματική χωρίς ηθική.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Αρχική Δημοσίευση από Δεσμώτης:
Η ενεργητικότητα, η ανάγκη για ικανοποίηση των ενστίκτων, η βούληση για κυριαρχία
και φυσική ελευθερία αντικαθιστά τα χαρακτηριστικά του δούλου όπως το φόβο,
τον οίκτο, την ελεημοσύνη. Αφού ο φιλόσοφος είναι υποστηριχτής της δύναμης για
βούληση και της κατάφασης της ζωής, δίνει στον υπεράνθρωπο τη μορφή ενός
υπέρτερου πλάσματος με υπερφυσικές διαστάσεις, που ενδιαφέρεται για την κυριαρχία
και την επιβολή του στη φύση.
Ωστόσο, θα μπορούσε κανείς να προσέξει εδώ, ότι αυτού του είδους τα ηθικά συστήματα έχουν ήδη δοκιμαστεί και κυριαρχήσει στις μέρες μας, αποτελώντας μάλιστα το ηθικό υπόβαθρο του σύγχρονου φιλελεύθερου καπιταλισμού. Στη σημερινή συγκυρία, τη θέση του Υπερανθρώπου μπορούν κάλλιστα να καταλάβουν τα Golden boys των μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων κλπ. Εντούτοις, η κυριαρχία αυτού του τύπου της ηθικής, έχει αποδειχτεί ότι καταλήγει σε απανθρωπιά, πείνα, εκμετάλλευση και δυστυχία για το 99% των ανθρώπων, των αδύναμων, των οποίων η εξαφάνιση δεν έχει ακόμη επιλεγεί, απλώς επειδή κάθε κυρίαρχος έχει ανάγκη από πλήθη να εξουσιάζει κι επειδή, όπως προέβλεψε ο Μαρξ, ο καπιταλισμός μπορεί να παράγει χρήμα μόνο από την εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας (στις μέρες μας και από την εκμετάλλευση της ανθρώπινης πίστης) κι όχι από την εκμετάλλευση των μηχανών.


Πιστεύω ότι ηθική είναι η εσωτερική σχέση του ανθρώπου με τα πράγματα όπου αυτός ανακαλύπτει μόνος του,με δική του προσπάθεια μέσα από τον εαυτό του το σωστό τρόπο με τον οποίο θα σκεφθεί,θα μιλήσει,θα συμπεριφερθεί και θα πράξει.Ο σωστός τρόπος πράξης ενός ανθρώπου είναι το αποτέλεσμα της πορείας σε όλη του τη ζωή ανακάλυψης αυτογνωσίας η οποία τον βοηθά να γνωρίζει πώς να ενεργεί.Όταν ο άνθρωπος πράττει με αυτογνωσία πράττει και συμπεριφέρεται σωστά.Με αυτή την έννοια εννοώ το να αντιλαμβάνεται κάποιος τα πράγματα και να συμπεριφέρεται σωστά.Όχι να πράττει σύμφωνα με τις αναμονές και επιθυμίες των άλλων οι οποίες θεωρούνται σωστές και το να υπακούει σε αυτές να θεωρείται σωστό.
Έχεις χρησιμοποιήσει τόσες φορές τη λέξη "σωστό", που με κάνεις κι αναρωτιέμαι: Με ποιον ακριβώς τρόπο μπορεί να οριστεί ή έστω να προσεγγιστεί τι είναι σωστό και τι όχι, ειδικά όταν αποκλείεις τη γνώμη των πολλών από έναν τέτοιον ορισμό; :hmm:

[...] με το να οικοδομήσουμε εμείς το χαρακτήρα μας μέσα από τις εσωτερικές μας δυνάμεις.Εκεί θα βρούμε το σωστό,το καλό,το ωφέλιμο για εμάς.Η επιλογές μας μας ωφελούν ή μας βλάπτουν και άρα είναι καλές ή κακές δηλαδή σωστές ή λανθασμένες και εξαρτάται από τη δική μας επιθυμία και το ψάξιμο,τον αγώνα και την προσπάθεια να το βρούμε και όχι από το τι ορίζουν και ανυψώνουν οι άλλοι ως σωστό και λάθος.
Εδώ λοιπόν φαίνεται να ορίζεις το ηθικώς ορθό με βάση την ωφέλεια την οποία μας επιδαψιλεύει η κάθε πράξη μας. Ωστόσο, τι θα συμβεί, εφόσον το προσωπικό μου καλό προϋποθέτει το κακό για πλήθος ανθρώπων, πολύ δε περισσότερο για την πλειοψηφία αυτών; Είναι ηθική αυτή που επικεντρώνεται και αιτιολογείται περιστρεφόμενη γύρω από τον στέρεο άξονα του Εγώ μας; Μήπως αυτό καλείται self-righteousness η οποία θεωρείται ως μέγιστη υποκρισία και ανηθικότητα;

Είναι ανάγκη να ταυτίζουμε τη λέξη ηθική με αυτό που πραγματικά σημαίνει.Χρειάζεται να της δίνουμε τη σημασία που αυτή αληθινά,με όρους ηθικής έχει.Και να κατακρίνουμε τα ψέματα που μας παρουσιάζουν οι άλλοι σαν ηθική.
Δηλαδή, τι πραγματικά σημαίνει; Εάν ορίζουμε τη σημασία της ηθικής με όρους ηθικής, τούτοι οι όροι ηθικής βάσει ποιων όρων θα περιγράφονται; Πώς θα ξεχωρίσουμε, μέσα σ' αυτό που οι άλλοι μας παρουσιάζουν ως ηθική, πού βρίσκεται η αλήθεια και πού το ψέμα; Βάσει εκείνου που μας είναι προσωπικά αρεστό;

Η παραπάνω φράση μου θυμίζει κυκλικό επιχείρημα δίκην ουροβόρου όφεος.

Η ηθική αποδεικνύει την αγάπη προς τον άλλο.
Κι όμως, συχνότατα η ηθική αντιστρατεύεται την αγάπη. Ένα παράδειγμα μπορεί κανείς να δει στη συζήτηση που προέκυψε μετά τη δημοσίευση του πρώτου μας ηθικού διλήμματος, από τις παραδόσεις του Χάρβαρντ (θα ήταν ενδιαφέρον, μιας και ενδιαφέρεσαι αλλά και θεωρητικολογείς επί του ζητήματος της ηθικής, να βλέπαμε τη δική σου άποψη επί του πρακτέου, σε περιπτώσεις ηθικών διλημμάτων). Άλλη περίπτωση που μου έρχεται στο μυαλό είναι ένας γονιός που βάζει δεύτερη την αγάπη του για το παιδί του και το εκδιώκει απ' το σπίτι, λόγω ηθικού του ολισθήματος. Πολύ δε περισσότερο όταν η ηθική μας προστάζει να καταδώσουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, φίλο ή συγγενή, στις αρχές λόγω κάποιας παρανομίας του. Τέλος, η ηθική μπορεί να μας οδηγήσει -κι είναι συνηθέστατο κάτι τέτοιο- στο να διακόψουμε την ερωτική μας σχέση με κάποιον που πιθανώς θ' αγαπούμε για όλη μας τη ζωή, επειδή παρέβη τις ηθικές προϋποθέσεις διατήρησης της σχέσης αυτής (όπως βλέπουμε η ηθική διέπει τις ανθρώπινες σχέσεις, ασχέτως συναισθήματος, δίκην συμβατικής υποχρέωσης).

Δυστυχώς αγαπητή μου, παρά την έκταση του κειμένου σου και τις ολοφάνερα καλές σου προθέσεις, η ανάγνωσή του με μπέρδεψε περισσότερο, παρά με διαφώτισε, με όλον το σεβασμό. Προσδοκώ ευκρινέστερες απαντήσεις, αν και η έννοια της ηθικής δεν είναι από τη φύση της ευκρινής και φοβάμαι ότι κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με ειλικρίνεια και σαφήνεια γι' αυτήν...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

αναγνώστης

Νεοφερμένος

Η αναγνώστης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φιλόλογος και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 22 μηνύματα.
[...] με το να οικοδομήσουμε εμείς το χαρακτήρα μας μέσα από τις εσωτερικές μας δυνάμεις.Εκεί θα βρούμε το σωστό,το καλό,το ωφέλιμο για εμάς.Η επιλογές μας μας ωφελούν ή μας βλάπτουν και άρα είναι καλές ή κακές δηλαδή σωστές ή λανθασμένες και εξαρτάται από τη δική μας επιθυμία και το ψάξιμο,τον αγώνα και την προσπάθεια να το βρούμε και όχι από το τι ορίζουν και ανυψώνουν οι άλλοι ως σωστό και λάθος.
Εδώ λοιπόν φαίνεται να ορίζεις το ηθικώς ορθό με βάση την ωφέλεια την οποία μας επιδαψιλεύει η κάθε πράξη μας. Ωστόσο, τι θα συμβεί, εφόσον το προσωπικό μου καλό προϋποθέτει το κακό για πλήθος ανθρώπων, πολύ δε περισσότερο για την πλειοψηφία αυτών; Είναι ηθική αυτή που επικεντρώνεται και αιτιολογείται περιστρεφόμενη γύρω από τον στέρεο άξονα του Εγώ μας; Μήπως αυτό καλείται self-righteousness η οποία θεωρείται ως μέγιστη υποκρισία και ανηθικότητα;
Όταν λέω να βρούμε τον σωστό μέσα από τις πνευματικές μας δυνάμεις εννοώ να κάνουμε έναν διάλογο με τον εαυτό μας,να κρίνουμε βαθύτερα και με ειλικρίνεια τις πράξεις μας και να σκεφθούμε για το αν αυτές ήταν δίκαιες για τους άλλους,ποια ήταν η πραγματική αιτία γι΄αυτές,ποια επίδραση είχαν στους γύρω μας,αν αντιπροσωπεύουν εμάς ή τον αυθαίρετο,επιπόλαιο χαρακτήρα μας.Είναι μια προσπάθεια να κρίνουμε καθαρότερα και ενσυνείδητα τον εαυτό μας,τις πεποιθήσεις και τις πράξεις μας και να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας. Κάτι τέτοιο καταργεί τις δικαιολογίες,τους εξωραϊσμούς ή τις απλοποιήσεις των αιτιών των πράξεών μας και μας βοηθά να βρούμε τις πραγματικές μας επιδιώξεις και τις προθέσεις μας για ότι κάναμε.Οι ερωτήσεις για ποιο λόγο πράξαμε έτσι σε οποιαδήποτε περίπτωση και η αναθεώρησή των σκέψεών μας μας επιτρέπει να καταλάβουμε ποιος είναι ο χαρακτήρας μας και πώς θέλαμε πραγματικά να είμαστε.
Έτσι,βρίσκουμε τι είναι δίκαιο και τι ηθικό σε κάθε περίπτωση και ενεργούμε σωστά απέναντι στους άλλους και μ'αυτό τον τρόπο ωφελούμε και εμάς.
Δεν εννοώ ότι οι άνθρωποι πρέπει να επιλέγουν αυτό που τους συμφέρει προσωπικά, που ικανοποιεί τις απαιτήσεις τους και τους βολεύει κάτι που παραβιάζει τη ζωή και τις ανάγκες των άλλων αλλά ότι χρειάζεται να κάνουν μια συζήτηση με τον εαυτό τους για να βρουν την αλήθεια για το τι είναι ηθικό.
Περιγράφω δηλαδή μια διαδικασία αυτογνωσίας και όχι αυταρέσκειας.

Είναι ανάγκη να ταυτίζουμε τη λέξη ηθική με αυτό που πραγματικά σημαίνει.Χρειάζεται να της δίνουμε τη σημασία που αυτή αληθινά,με όρους ηθικής έχει.Και να κατακρίνουμε τα ψέματα που μας παρουσιάζουν οι άλλοι σαν ηθική.
Δηλαδή, τι πραγματικά σημαίνει; Εάν ορίζουμε τη σημασία της ηθικής με όρους ηθικής, τούτοι οι όροι ηθικής βάσει ποιων όρων θα περιγράφονται; Πώς θα ξεχωρίσουμε, μέσα σ' αυτό που οι άλλοι μας παρουσιάζουν ως ηθική, πού βρίσκεται η αλήθεια και πού το ψέμα; Βάσει εκείνου που μας είναι προσωπικά αρεστό;


Απέναντι σε αυτό που μας παρουσιάζουν οι άλλοι ως ηθική και όσον αφορά το αν είναι αυτό αλήθεια,πιστεύω ότι ο κάθενας χρειάζεται να βρει τη σημασία που έχει κάθε τρόπος δράσης,να αναρωτηθεί αν κάτι τον σέβεται,του δίνει τη δυνατότητα να εξελίξει τον εαυτό του μέσα από αυτό και να γίνει καλύτερος είτε ως προσωπικότητα είτε στις επιμέρους ικανότητες και αν μέσα από αυτό μπορεί να εκφράσει την προσωπική του ταυτότητα.Αν για παράδειγμα του παρουσιάσουν ότι η ζωή έχει ως αποκλειστικό σκοπό την επιβίωση και ότι πρέπει να εργαστεί στον επαγγελματικό χώρο και να συμβιβαστεί με οποιουσδήποτε όρους οι οποίοι είναι απρεπείς,σκληροί και απάνθρωποι αφού αποσκοπούν στο κέρδος αυτό θα είναι κακό.Αν οι γονείς παρουσιάσουν στο παιδί τους ως ηθικό να μην αντιμιλά σ'αυτούς και να μην είναι ενάντια σε αυτό που απαιτούν να κάνει χωρίς να το λαμβάνουν υπόψη ή όντας αυτό ενάντια στη δική του επιθυμία τότε το παιδί στερείται την ελεύθερη έκφραση,την προσωπική του ταυτότητα και την ελευθερία να πραγματοποιεί ότι προσδοκά το ίδιο απ'τη ζωή του τότε αυτό είναι λάθος,ψέμα που παρουσιάζεται ως σωστό.Σε αυτές τις περιπτώσεις ο άνθρωπος μπορεί μόνο κρίνοντας τον εαυτό του,ανακαλύπτοντας τι επιθυμεί να κάνει στη ζωή του και αν αυτό που του παρουσιάζουν ως σωστό ή ηθικό έχει μια σημασία,βοηθά την προσωπικότητά του,σέβεται την ελευθερία του τότε αυτό είναι σωστό και είναι καλό να το κάνει.Αυτό όμως θα το έχει αποφασίσει ο ίδιος με την κρίση του κι όχι επειδή του το επιβάλλουν οι άλλοι.Και τότε μόνο θα το κάνει και καλά.

Κι όμως, συχνότατα η ηθική αντιστρατεύεται την αγάπη. Ένα παράδειγμα μπορεί κανείς να δει στη συζήτηση που προέκυψε μετά τη δημοσίευση του πρώτου μας ηθικού διλήμματος, από τις παραδόσεις του Χάρβαρντ (θα ήταν ενδιαφέρον, μιας και ενδιαφέρεσαι αλλά και θεωρητικολογείς επί του ζητήματος της ηθικής, να βλέπαμε τη δική σου άποψη επί του πρακτέου, σε περιπτώσεις ηθικών διλημμάτων). Άλλη περίπτωση που μου έρχεται στο μυαλό είναι ένας γονιός που βάζει δεύτερη την αγάπη του για το παιδί του και το εκδιώκει απ' το σπίτι, λόγω ηθικού του ολισθήματος. Πολύ δε περισσότερο όταν η ηθική μας προστάζει να καταδώσουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, φίλο ή συγγενή, στις αρχές λόγω κάποιας παρανομίας του. Τέλος, η ηθική μπορεί να μας οδηγήσει -κι είναι συνηθέστατο κάτι τέτοιο- στο να διακόψουμε την ερωτική μας σχέση με κάποιον που πιθανώς θ' αγαπούμε για όλη μας τη ζωή, επειδή παρέβη τις ηθικές προϋποθέσεις διατήρησης της σχέσης αυτής (όπως βλέπουμε η ηθική διέπει τις ανθρώπινες σχέσεις, ασχέτως συναισθήματος, δίκην συμβατικής υποχρέωσης).
Πιστεύω ότι το ηθικό είναι μια μητέρα να καταδώσει το παιδί της εάν έχει κάνει ανήθικες πράξεις.Αλλά και να μην το κάνει δε θα την κατηγορούσα.Το δικαστήριο θα την κρίνει ένοχη αλλά οι άνθρωποι δε θα την κρίνουν γιατί δεν μπορούν,το ίδιο θα έκαναν και αυτοί.Στην περίπτωση μιας σχέσης,και να μην μπορείς πρέπει να τη σταματήσεις αν κάτι έγινε λάθος έτσι που να μην μπορεί να συνεχιστεί.Στη δική μου περίπτωση εγώ λέω τώρα ότι αυτό θα έκανα.Όμως,αν μου συμβεί ξέρω ότι το πιο πιθανόν είναι να μην το κάνω και να είμαι σε μια κατάσταση που δε θα φανταζόμουν χρόνια πριν,μικρότερη ότι θα βρισκόμουν.Αυτό που λέμε σε τέτοιες περιπτώσεις ότι <<Κοίτα πώς κατέληξε αυτός...>> αλλά ξέρουμε ότι το ίδιο θα κάναμε και εμείς,ότι το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και σε εμάς.Κι αυτό πιστεύω είναι που μπορεί να μας βοηθήσει εδώ.Ότι και άλλοι θα μπορούσαν να το πάθουν και θα έκαναν το ίδιο πράγμα.Κι ίσως αυτό θα πρέπει να κάνουμε,να κατανοούμε αυτό το πράγμα παρά να κρίνουμε εάν είναι σωστό ή λάθος,ηθικό ή ανήθικο.Ας θεωρήσουμε πως απλά δεν υπάρχει εδώ.Πως είναι η εξαίρεση στον κανόνα και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι'αυτό.
Στην περίπτωση με το βαγόνι εγώ νομίζω ότι θα έστρεφα το τιμόνι στο ένα παιδί και όχι στους πέντε ανθρώπους.Δε νομίζω να σκεφτόμουν τίποτε άλλο παρά από όσα βλέπω και θα έπραττα με βάση αυτά.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 1 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top