Ο Διαβολάκος της πολιτικής ασέβειας

: Προσωπικά δεν βρίσκω κάτι από την ιστορική περίοδο 1945-2015, που θα μπορούσε να με κάνει «εθνικά υπερήφανο» η «Ελλάδα»(Κράτος και «εθνικά συμφέροντα» μαζί). Εσείς;
Ενόψει λοιπόν της εύλογης απουσίας τέτοιου είδους (εθνικών) αναστολών, στη σημερινή κοινωνία της ελληνικής επικράτειας, η διαβολική σκέψη έχει ως εξής:
-Οι Γερμανοί μας χρωστάνε κάπου 1,50 τρις €, για πολεμικές αποζημιώσεις και το «κατοχικό δάνειο». Σ’ αυτά αν προστεθούν και τα απορρέοντα δικαιώματα μερικών εκατοντάδων χιλιάδων σημερινών ελληνικών οικογενειών, για τη συνεισφορά τους στην ανοικοδόμηση της σημερινής Γερμανίας, πάμε τουλάχιστον στα 3 τρις €. Με τόσα χρήματα για επενδύσεις στη σημερινή Ελλάδα, ε, «γινόμαστε Γερμανοί»: στο «επίπεδο ζωής», σε «σοβαρότητα», σε «ισχύ», ίσως και σε «μόρφωση»!
-Η 50χρονη σχεδόν πια συμβίωση μερικών εκατομμυρίων μεταπολεμικών Ελλήνων στη μεταπολεμική Γερμανία, υπήρξε αποδεδειγμένα εξαιρετικά γόνιμη, από πολλές πλευρές και για «αμφότερες τις πλευρές». Αλλά στη προσωπική μου μνήμη επ’ αυτού, πρώτη θέση έχει, η σχεδόν μόνιμη έκτοτε γκρίνια σχεδόν κάθε «Γερμανολαζού»( λαϊκή ελλαδική μετονομασία για τους μεταπολεμικούς Έλληνες μετανάστες, στη «Δυτική Γερμανία»…), για την εν Ελλάδι κατάσταση του δημόσιου βίου, εξυμνώντας παράλληλα την γερμανική αντιστοιχία. Και όσον αφορά την οργανωμένη όψη της σημερινής συντεταγμένης γερμανικής κοινωνίας, εκτιμώ, ότι ένα συντριπτικά μεγάλο ποσοστό των σημερινών Πολιτών της χώρας μας θα την προτιμούσε «χίλιες φορές περισσότερο», σε αντικατάσταση της σημερινής δικής μας: της σπάταλης, της ρεμουλιάρας και αναποτελεσματικής!
- Έτσι κι αλλιώς, όλοι είμαστε Πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με συνταγματικές διακρίσεις μεταξύ μας πετσοκομμένες τόσο πολύ, που κοντεύουμε πια όλοι να μοιάζουμε, χωρίς ουσιαστικά συνταγματικά δικαιώματα, στο «επίπεδο της καθημερινότητας». Φορολογούμενοι εκείνοι, φορολογούμενοι κι εμείς. Τι άλλο έμεινε πια σήμερα, ως ουσιαστικό περιεχόμενο στη μεταπολεμική έννοια «εθνικό», πέραν του «φόρου»(Κράτος, Τράπεζες, Ασφαλιστικά Ταμεί); Εδώ πια λείπει, ακόμη και το ουσιαστικότερο κάθε «εθνικής σημασίας», το μέτρο της: το εθνικό νόμισμα.
- Να προτείνουμε λοιπόν στους σημερινούς Γερμανούς:
[FONT=&quot] Αντί να κάνουμε «συνταγματικές αναθεωρήσεις», που θα μας κάνουν «να μοιάζουμε, αν και διαφορετικοί», να κάνουμε «Κοινό Ελληνο-Γερμανικό Σύνταγμα» και κοινή ελληνο-γερμανική οικονομία, ώστε να «συγκλίνουμε». Η ευρωπαϊκή ενότητα θέλει συγκλίσεις και όχι αποκλίσεις «διαφορετικών συμφερόντων», νομίζω!.

Επεξήγηση: Στο παρόν θέμα προτείνεται να γίνει κουβέντα, για το φαινόμενο της όποιας ασέβειας επιδείχθηκε από την μεταπολιτευτική ελληνική πολιτική τάξη (Πολιτικοί και Πολίτες μαζί) προς τον εαυτό της και προς τρίτους, αλλά και από τρίτους προς αυτήν....
[/FONT]

Μεθύσι από ξινισμένο κραασί



Τρεκλίζοντας, από τη Βίβλο, προς το ...βιβλίο, φως φανάρι μ' εμάς τους Έλληνες (ή Ελλαδίτες; ), η ιστορία κάνει τις φάρσες της, κινούμενη κυκλικά! Τότε που ήτανε να πάνε σε επανίδρυση, μετά το χαμό του 33χρονου Μεγαλέξανδρου, περιέπεσαν σε «εκτός νόμου» κατάσταση, χάρη στις ηθικόλογες κριτικές των Χασιδίμς («Ευλαβείς», κάτι σαν τους σημερινούς «Παθητικούς Καπνιστές»!), που αποστρέφονταν τον «οίνο» ως ευφραίνοντα, τις μεταμορφωτικές επιπτώσεις του εκρωμαϊσμού και την παρηγορητική συγκατάβαση του εκχριστιανισμού. Για χίλια χρόνια περίπου (146 πΧ-850 περίπου μΧ), ο ελληνισμός θα παρέμενε βδέλυγμα!
Τότε, για να φθάσουν τα πράγματα σε τέτοια κατάντια για τον ελληνισμό, η ιστορία χρειάστηκε έναν Φαληρέα (Δημήτριο), που, αφού κατάκλεψε τον Δήμο Αθηναίων, κατέφυγε στην Αίγυπτο, για να πείσει τον Πτολεμαίο Λαγίδη, να γράψει την «Βίβλο», με τα πέντε βιβλία της.( «Το πέντε», που λέει και ένας φίλος μου, «είναι πονηρός αριθμός»!). Τυπικά, ο Φαληρέας απαντούσε στο αγωνιώδες ερώτημα του Λαγίδη: «Πώς να φτιάξω έναν νέο λαό;». «Με ένα νέο μυαλό!», του απάντησε εκείνος. «Και πως γίνονται τα μυαλά νέα;», ρωτάει ξαφνιασμένος ο Πτολεμαίος, ο αποκληθείς και Σωτήρας. Για να εισπράξει το αδιάψευστο: «Μα τον Δία, αλλάζοντας τους Θεούς τους, φυσικά!».
Χρειάστηκαν άλλα χίλια χρόνια περίπου, ώσπου να φθάσουμε, από τη δεύτερη «Μακεδονική Δυναστεία», στο «1821» και την παρηγορητική μαρτυρία του «ελληνοχριστιανισμού», περί υπάρξεως ελληνισμού: στις τέχνες, στις επιστήμες, στα μουσεία, άρα και σε κάποια μυαλά. («Αλλά και τα μυαλά, με αίμα δεν τρέφονται;», θα διερωτηθεί ενδεχόμενα και κάποιος …ρατσιστής.). Τελικά όμως, σ’ αυτόν τον τόπο, φαίνεται πως χύθηκε τόσο «αδικοχαμένο» αίμα, κοντά τώρα (και μόλις!) δύο αιώνες ελεύθερου για τον ελληνισμό «εθνικού βίου», επειδή έλλειπε ένα έκτο βιβλίο της «Βίβλου». Έμελλε να το γράψει το ελλαδικό Υφυπουργείο Εξωτερικών και υπό τη διοίκηση του σημερινού Πρωθυπουργού μας. Τίτλος του εν λόγω βιβλίου : «Οι Έλληνες Εβραίοι». Αμέσως μετά το «Δευτερονόμιο», στη …Βίβλο!
Ύστερα, σου λέει, πως φτάσαμε στο Μνημόνιο! Γκλουουκ… αυτό το κρασί ήταν ξινισμένο!

Τι κριμα που εχω μονο μια θετικη να βαλω Λαμπη respect