Κατασταλτικοί μηχανισμοί: Πότε ξεπερνάν τα όρια;

Από θαύμα δεν θρηνήσαμε νεκρούς. Και ο κ. Παπουτσής θα πρέπει να ανάψει λαμπάδα στον Θεό που πιστεύει, καθώς μόνο στην καλή του τύχη θα πρέπει να αποδοθεί το γεγονός ότι δεν απολογείται σήμερα για θύματα.

Το σχέδιο εκκένωσης της πλατείας Συντάγματος τις δύο τελευταίες μέρες, ήταν ένα "γιουρούσι" όπως εύστοχα παρατήρησε ο Αϊμάν, Ισπανός δημοσιογράφος που εργάζεται για το Al Jazeera. Ένα γιουρούσι, εναντίον όλων και όποιον πάρει ο χάρος. "Μα καλά τι αστυνομία είναι αυτή που έχετε;" με ρώτησε αγανακτισμένος. "Είστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τουλάχιστον ακόμα" μου είπε με νόημα χαμογελώντας.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Περίπου στη 13.30 υπάρχει πολύς κόσμος συγκεντρωμένος μπροστά από την Βουλή. Δεν είναι κουκουλοφόροι. Δεν πετάνε πέτρες. Είναι γέροι, νέοι, γυναίκες, άντρες, φοιτήτριες και φοιτητές, εργαζόμενοι, άνεργοι που φωνάζουν συνθήματα, ρίχνουν την γνωστή μούντζα προς το κοινοβούλιο, και οι πιο θερμόαιμοι μπροστά - μπροστά άντε να εκτοξεύουν καμιά βρισιά εναντίον των αστυνομικών και να κουνάνε τα κιγκλιδώματα που έχουν στηθεί μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη. Τίποτα το σημαντικό δηλαδή που να δικαιολογεί αυτό που θα ακολουθήσει. Ξαφνικά από παντού, από δεξιά, από αριστερά και από το κέντρο, αρχίζει μια γενική επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων που απωθούν τους διαδηλωτές προς τα σκαλιά της πλατείας Συντάγματος. Φανταστείτε δηλαδή χιλιάδες ανθρώπους να τρέχουν αλλόφρονες προς ένα στενό άνοιγμα το πλάτος του οποίου δεν ξεπερνά τα δέκα μέτρα. Από πίσω τους τα ΜΑΤ, ρίχνουν μέσα στο πλήθος χειροβομβίδες κρότου λάμψης και δακρυγόνα, προκαλώντας πανικό. Άνθρωποι καίγονται από τις φλόγες, πνίγονται από τα δακρυγόνα δεν βλέπουν μπροστά τους και αρχίζουν να ποδοπατούν ο ένας τον άλλον και να κουτρουβαλούν στα σκαλιά. Υπάρχουν άνθρωποι λιπόθυμοι, άλλοι ποδοπατημένοι μέσ' τα αίματα. Παρόλα αυτά οι αστυνομικοί δεν αποχωρούν. Χτυπάνε με τα γκλομπς όποιον βρουν μπροστά τους, ανθρώπους δηλαδή που τρέχουν να σωθούν πατώντας ο ένας πάνω στον άλλον.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Πέρα από την δράση των προβοκατόρων η οποία έχει καταγραφεί σε βίντεο και φωτογραφίες που βγήκαν και θα συνεχίσουν να βγαίνουν τις επόμενες μέρες, πέρα από τους μπαχαλάκηδες την δράση των οποίων απεχθάνομαι και διαφωνώ κάθετα, η πέτρα είναι πλέον εύκολο να φύγει από το χέρι οποιουδήποτε, που τον χτύπησαν, τον ψέκασαν, και είναι άνεργος, άστεγος - ναι, υπάρχουν πλέον νεοάστεγοι - και κάθε μέρα γίνεται φτωχότερος χωρίς να βλέπει διέξοδο από πουθενά.
Δεν σας κρύβω ότι φοβήθηκα βλέποντας μια άνευ προηγουμένου αγριότητα να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου. Ένιωσα τον ίδιο φόβο που έχω νιώσει σε ζόρικες περιοχές του πλανήτη. Ένιωσα τον φόβο του θανάτου. Καθώς νόμιζα πως ήταν η ιδέα μου και πως είχα ξεσυνηθίσει να δουλεύω στην Ελλάδα - έχω να δουλέψω στη χώρα μου από το έτος 2000- ρώτησα παλιούς μου συναδέλφους αν είχαν ξαναζήσει κάτι τέτοιο εδώ. Μου απάντησαν πως δεν είχαν ξαναζήσει κάτι παρόμοιο.
Θα ήθελα λοιπόν ένας λογικός άνθρωπος από το υπουργείο "Προστασίας του Πολίτη" (το βάζω σε εισαγωγικά γιατί πλέον ο τίτλος του μου θυμίζει το Υπουργείο Αγάπης του Όργουελ στο 1984) να μου απαντήσει στις εξής ερωτήσεις:

1. Ποιος έδωσε την εντολή για την γενική επίθεση στις 13.30 και γιατί; Ποιανού ιδέα ήταν να διατάξει τις αστυνομικές δυνάμεις να κυνηγήσουν ένα πανικόβλητο πλήθος που ποδοπατιέται στα σκαλιά πετώντας κρότου - λάμψης και δακρυγόνα χτυπώντας αδιακρίτως, παίζοντας κορώνα γράμματα την πιθανότητα, κάποιος ανάμεσα στους χιλιάδες, να αφήσει την τελευταία του πνοή στην πλατεία.
2. Για ποιο λόγο οι αστυνομικοί δεν σεβάστηκαν το ιατρείο της πλατείας Συντάγματος; Επαγγελματίες γιατροί πνευμονολόγοι και άλλοι, όλοι εθελοντές, φρόντιζαν τραυματίες καθ' όλη την διάρκεια των συγκρούσεων. Δεν ήταν "κουκουλοφόροι", γιατροί ήταν. Φώναζαν στους αστυνομικούς "εδώ είναι ιατρείο" αλλά καμία σημασία δεν έδιναν εκείνοι. Αφιονισμένοι, τους έριχναν δακρυγόνα και τους χτυπούσαν. Όπως μας είπε ένας γιατρός "Αυτά δεν γίνονται ούτε στον πόλεμο. Ακόμα και στον πόλεμο υπάρχει ανακωχή για να μαζέψεις και να φροντίσεις τους τραυματίες." Τα μάζεψαν άρον - άρον οι άνθρωποι και έστησαν το ιατρείο κάτω στο μετρό αλλά ούτε και αυτό γλίτωσε από τις ρίψεις χημικών.
3. Για ποιο λόγο χτυπήθηκαν δάσκαλοι στην Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος; Και αυτοί κουκουλοφόροι; Δεν νομίζω. Τα ΜΑΤ αφού πέταξαν δακρυγόνα στην είσοδο του κτιρίου στην οδό Ξενοφώντος 15, άρχισαν να τους πετούν πέτρες (!) και να ανοίγουν κεφάλια με την ανάποδη του γκλομπ, σύμφωνα με μαρτυρίες των ίδιων. Τρεις τραυματίες, ένας με σπασμένα πλευρά, ένας με ανοιγμένο κεφάλι και ένας με ελαφρά τραύματα στο χέρι. Έλεγαν οι δάσκαλοι: "Όταν μια κοινωνία κακοποιεί τους δασκάλους της βρίσκεται στο κατώτερο σκαλοπάτι που μπορεί να φτάσει"
4. Με ποια λογική οι αστυνομικοί έριξαν χημικά και χτύπησαν ανθρώπους μέσα σε μανάβικα και σουβλατζίδικα στο Μοναστηράκι και στην Πλάκα, προκαλώντας τρόμο σε πελάτες και τουρίστες;
5. Και τέλος κάτι προσωπικό για τον κ. Παπουτσή: Γιατί με χτυπήσατε; Όχι εσείς δηλαδή, ένας από τους άνδρες της αστυνομίας σας. Επειδή όμως εγώ δεν γνωρίζω τον "ανώνυμο" ΜΑΤατζή και γνωρίζω εσάς, θα ήθελα πραγματικά μια απάντηση. Η κατάσταση ήταν σχετικά ήρεμη εκείνη την ώρα και γω τραβούσα με την κάμερα μια διμοιρία των ΜΑΤ που ανέβαινε προς την Βουλή, όταν ένας ξέκοψε από την διμοιρία του, ήρθε προς το μέρος μου και στάθηκε μπροστά μου σε απόσταση αναπνοής. Σταμάτησα να τραβάω και κατέβασα την κάμερα. Με κοιτούσε μες στα μάτια. Του είπα τι θέλει και ως απάντηση εισέπραξα μια, για να θυμάμαι τη μέρα. Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει: "Τον Αυγερόπουλο χτυπάς ρε". Δεν αντέδρασα καθόλου και εκείνος απομακρύνθηκε. Αν είχα αντιδράσει ίσως να τα λέγαμε στο τμήμα όπου θα μου ζητάγατε συγνώμη για την... "παρεξήγηση". Παρεπιπτόντως: Στην Οαχάκα, όταν με είχαν στριμώξει μαζί με τον κάμεραμάν μου οι Μεξικανοί αστυνομικοί, που όπως είπαμε θεωρούνται άγριοι, ανεκπαίδευτοι και διεφθαρμένοι, τους φώναξα "Δημοσιογράφος" και δεν με πείραξαν. Στη χώρα μου τις έφαγα για πρώτη φορά.

Ανάμεσα στα αντικείμενά μου υπήρχαν στυλό, κάποια φυλλάδια από γερμανικές θεατρικές παραστάσεις του Βερολίνου που είχαν ξεμείνει από πρόσφατο ταξίδι(ανάμεσα τους φυλλάδιο από την παράσταση του Berliner Ensemble με τίτλο Freedom and Democracy I Hate you το οποίο επίσης σκίστηκε επιτόπου) αλλά και ένας διαφημιστικός σελιδοδείκτης από gay βιβλιοπωλείο του Βερολίνου ο οποιός έγινε αντικείμενο έντονου χλευασμού και αντιδικίας ανάμεσα στους 10 αστυνομικούς που με «εξέταζαν».

Κατά τη διάρκεια του κλήρου για το περιεχόμενο της τσάντας μου, ο πιο αφοσιωμένος εργάτης της ομάδας χώνοντας στην κυριολεξία ένα γκλόμπ πάνω από το παντελόνι μου, στον πρωκτό μου με ρωτούσε τι ομάδα είμαι στο ποδόσφαιρο.
Μεταφέρθηκα με περιπολικό στον 11ο όροφο της ΓΑΔΑ για εξακρίβωση προσωπικών στοιχείων σ’ ένα τμήμα με επιγραφή «ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΤΑ ΖΩΗΣ» όπου μετά από μια ώρα αφέθηκα ελεύθερος. Η συμπεριφορά των αστυνομικών οργάνων στην ΓΑΔΑ αλλά και στο περιπολικό ήταν παραπάνω από φιλική και άψογη.
Δεν υπέγραψα κανένα έγγραφο προσαγωγής κι ούτε έλαβα γνώση των σχετικών εγγράφων που συμπληρώθηκαν.

Οδηγούμενος πια ελεύθερος στην Λεωφ. Αλεξάνδρας έλειπε μέσα από την τσάντα μου ο χρυσός βαφτιστικός μου σταυρός και 20 ευρώ.
Θα ζητήσω την αρωγή παντός δικαστηρίου εντός και εκτός της Ελληνικής Δημοκρατίας για τον εντοπισμό και την δίκαιη τιμωρία των βιαστών μου, των ηθικών αυτουργών του βιασμού μου αλλά και του βανδαλισμού των ποιημάτων του Γιώργου Σεφέρη.

Μετά ταπεινοτάτης τιμής,

«Σ υ γ ν ώ μ η…. Ναι, αλλά από ποιόν;

ΠΑΝΤΑ θεωρούσα κακό, κάποιος να κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του.

ΟΜΟΙΩΣ πάντα πίστευα, ότι οι Έλληνες Πολίτες, έχουν την καλύτερη Αστυνομία στον Κόσμο.

ΕΔΩ και ένα μήνα οι Συνάδελφοί μας των Αθηνών, βιώνουν όμως μια πραγματικά απίστευτη κατάσταση.

ΕΔΩ και ένα μήνα, οι αδικοπραξίες, οι βλασφημίες, οι ύβρεις, οι επιθέσεις κατά των Συναδέλφων μας, ιδιαιτέρως δε σε αυτούς που υπηρετούν στην Δ. Α. Επιχειρήσεων, έχουν λάβει διαστάσεις επιδημίας.

ΕΔΩ και ένα μήνα οργανωμένες μειοψηφίες επιβάλουν την θέλησή τους στους πολλούς.

ΕΔΩ και ένα μήνα προσβάλλονται βάναυσα οι Συνάδελφοί μας, ωσάν αυτοί να είναι υπεύθυνοι για ό,τι συμβαίνει στην δόλια Πατρίδα μας.

ΕΔΩ και ένα μήνα σημειώνεται παντελής απουσία Φυσικής και Πολιτικής Ηγεσίας, ου μην αλλά και Συνδικαλιστικής.

ΒΛΕΠΑΜΕ την τεταμένη ατμόσφαιρα και πιέσαμε, ώστε να βγουν τα «οχήματα φραγμού», προκειμένου να «απομακρύνουμε» τους Συναδέλφους μας από τα ταραχοποιά εκείνα στοιχεία, των οποίων η δραστηριότητα διαφάνηκε νωρίς.

ΕΙΧΑΜΕ αποφασίσει, σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους αγανακτισμένους, να θέσουμε το βασικό αμυντικό μας εργαλείο, την ασπίδα, παρά πόδα. Και το κάναμε…

ΑΣ μην ξεχνάμε, ότι από τα πρώτα (οικονομικά) θύματα του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου, είμαστε κατά κύριο λόγο εμείς.

ΗΜΕΡΑ με την ημέρα, απέναντι στους Συναδέλφους μας έβγαιναν όλο και περισσότερο γκρίζοι «αγανακτισμένοι».

ΟΙ Συνάδελφοί μας, μετά τα δεκαοκτάωρα της Κερατέας, άρχισαν να «χτυπάνε» εικοσάωρα στο Σύνταγμα.


Η Κοινωνία μας παρακολουθούσε με τρόμο τα τεκταινόμενα πέριξ του Κοινοβουλίου.

ΟΠΟΙΟΣ ή όποια είχε προβλήματα στο σπίτι του, στην οικογένειά του, στον περίγυρό του, με τον εαυτό του, τα «ξεφόρτωνε» πάνω στους Συναδέλφους μας.

ΟΙ λέξεις, ψυχραιμία, αυτοκυριαρχία, μην προκαλείτε ήταν η μόνιμη απάντηση άνωθεν στις αναφερόμενες μέσω ασυρμάτου αδικοπραξίες προς το Κέντρο Επιχειρήσεων. Προφανώς κάποιοι εκεί μέσα να αγνοούν ότι και οι Αστυνομικοί έχουν Κεντρικό Νευρικό Σύστημα. Κ. Ν. Σ.

ΔΗΘΕΝ «κοινωνικοί αγωνιστές», πρεζάκηδες, χαοτικοί, πρόστυχες γυναίκες, ξεπεσμένοι συνδικαλιστές, χούλιγκανς, σκίνχεντς και το κάθε «καρυδιάς καρύδι» ερχόταν και «ξεφόρτωνε» μπροστά στους Συναδέλφους μας. Προφανώς και αυτοί αγνοούσαν ότι καταφέρονταν εναντίον της «Δημοσίας Δυνάμεως».

ΕΝΔΕΚΑΧΡΟΝΑ, τέκνα μεταναστών, που η μόνη Ελληνική λέξη που μπορούσαν να προφέρουν ήταν το «μαλάκα», δεν δίσταζαν να την απευθύνουν εναντίον μας!!!

ΚΑΙ φθάσαμε στις 28 και 29 Ιουνίου, οπότε το σχέδιο ανωμαλίας έφθασε στην κορύφωσή του. Οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους.

30.000 κιλά πέτρες και μάρμαρα. 1.500.000 ευρώ ζημιές. Η ζημιά στον τουρισμό απερίγραπτη. Μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις έκλεισαν. Εμπρησμοί. Λεηλασίες. Φόβος και τρόμος στους ανυποψίαστους και ήσυχους συμπολίτες μας. Δακρυγόνα. ΑΠΟ όλα αυτά η τηλεόραση δεν είδε τίποτα. Δεν μπορούσε να δεί τον «Κανόνα Προσταγής» της Ελληνικής Πολιτείας προς τους Ενστόλους Αστυνομικούς. Είδε μόνο τις (ανύπαρκτες) σχέσεις «Αστυνομίας – ακροδεξιών».

ΜΙΑ ματιά στις προσαγωγές και στις συλλήψεις που έγιναν τις δύο ημέρες θα ήταν αρκούντως αποκαλυπτική. Ιδιαιτέρως αυτές του Τούρκου «Αχμέτ» και του Αλγερινού «Χασάν». Αλλά αυτά μάλλον αφορούν την πραγματική δημοσιογραφία…

ΑΦΗΣΑ τελευταίους τους 131 τραυματίες και ακρωτηριασμένους Συναδέλφους μας, οι οποίοι με αυταπάρνηση, γενναιότητα, αλληλεγγύη και πολύ κόπο κράτησαν όρθια την Δημοκρατία και την Ελευθερία στον ρημαγμένο αυτόν τόπο. Την Δημοκρατία όπως την επέβαλαν με την ψήφο τους οι Συμπολίτες μας.

ΚΟΝΤΑ σε αυτούς να μην παραλείψω τους Συναδέλφους μας της Υποδ/νσεως Τροχαίας Αθηνών και της Δ/νσεως Αμέσου Δράσεως Αττικής με την ΄Αμεση Δράση και τις ομάδες ΔΙ.ΑΣ. και ΔΕΛΤΑ.

Καλή η συγνώμη κύριε πρόεδρε της ΠΟΑΣΥ, αλλά από τότε που βγήκε, χάθηκε το φιλότιμο!!!
Δημήτριος Λ. Ντούμας
A' Αντιπρόεδρος Ε.Α.Υ.Α».