Πολιτική επικαιρότητα εν συντομία

Θα χαμογελούσαν ούτως ή άλλως για να μην "τρομάξουν" τις αγορές!

Τα δημοσιονομικά μεγέθη είναι σχετικά: Το δημοσιονομικό πρόβλημα στην Ελλάδα δεν την εμποδίζει να είναι μια ζάπλουτη χώρα σε σύγκριση με τα αφρικανικά δεδομένα - Και όμως πολλοί Αφρικανοί τη συμπονούν.. Πέρασαν ανεπιστρεπτί οι καιροί που ο πάσα ένας ήξερε πολλά για την ελληνική αρχαιότητα και ελάχιστα για τη σύγχρονη Ελλάδα. Η δημοσιονομική κρίση της Αθήνας έφερε στο προσκήνιο, τερατωδώς μεγεθυμένες όλες τις νεοελληνικές αρετές και κακίες, όλα τα χούγια και τα κουσούρια μας, κυρίως τις κακίες και τα κουσούρια. Ο πάσα ένας ξέρει τώρα για την ουσία και τις παραμέτρους του νεοελληνικού προβλήματος. Και όταν λέμε ο πάσα ένας το εννοούμε. Ακόμα και στη μαύρη Αφρική. Μας το υπενθυμίζει με μια ξεκαρδιστική ρουμπρίκα της στη Süddeutsche Zeitung του Μονάχου η Έλενα Βέη, Ελληνίδα γεννημένη στη Γερμανία που μετά από σπουδές θεάτρου στράφηκε στη δημοσιογραφία και εδώ και μερικά χρόνια έχει εγκατασταθεί στο Κεϊπτάουν της Νότιας Αφρικής. Το καταλληλότερο πρόσωπο με άλλα λόγια για να μας μεταφέρει την ελληνομάθεια των Αφρικανών.

Φούρνοι μικροκυμάτων…

Τέσσερις σκηνές περιγράφει η Έλενα Βέη, ας μεταφέρουμε την πρώτη: «Βάζω σε μια εφημερίδα του Κεϊπτάουν αγγελία για να πουλήσω ένα φούρνο μικροκυμάτων. Τρεις μέρες μετά εμφανίζεται ένας ενδιαφερόμενος. Ο Τζον μέσα σε είκοσι λεπτά στέκεται μπροστά στην πόρτα μου. Δεν έχει ιδέα για το πώς λειτουργεί ένας φούρνος μικροκυμάτων, αλλά είναι καταγοητευμένος από τη συσκευή και παζαρεύει την τιμή της στο ελάχιστο δυνατόν. Βγάζει ένα μάτσο χαρτονομίσματα, των 10 και των 20 ραντ, προφανώς έχει κάνει μήνες το σκατό του παξιμάδι για να τα μαζέψει. Δυσκολεύεσαι να επιμείνεις στην τιμή που θα έπρεπε. Ο Τζον λέει ότι είναι από το Μαλάβι, ΄Εσύ;΄ ΄Από την Ελλάδα.΄ Μόλις το ακούει αυτό, σταματάει ξαφνικά το μέτρημα, μου χαϊδεύει το δεξί μπράτσο και ψιθυρίζει με μπάσα φωνή:΄Λυπάμαι ειλικρινά για σένα και την οικογένειά σου. Περνάτε δύσκολους καιρούς.΄ Στα χωριά του Μαλάβι, από όπου κατάγεται ο Τζον, δεν έχουν δει ποτέ φούρνο μικροκυμάτων, αλλά είναι πλήρως ενημερωμένοι για τα ελληνικά δημοσιονομικά μεγέθη.» Δεν έχει ανάγκη σχολιασμού η σκηνή που περιγράφει η Έλενα Βέη, οι αφρικανικές μάζες λυπούνται πλέον την ελληνική φτωχολογιά.

…και εισιτήρια με καπέλο

Ουδέν σχόλιον αυτές τις θερμές ημέρες του Αυγούστου και για την τέταρτη σκηνή, αυτή τη φορά από τη Ζάμπια όπου η Έλενα Βέη περνάει τις διακοπές της: «Σε ένα χωριό στο εσωτερικό της Ζάμπια. Το ξεχαρβαλωμένο λεωφορείο, το μόνο μεταφορικό μέσον στην ευρύτερη περιοχή, κατάμεστο. Μερικοί άντρες με περιεργάζονται καθώς περιμένω. Ένας με πλησιάζει και μου ζητά να αγοράσω εισιτήριο. Μου λέει ένα υπέρογκο ποσό και υποχωρεί στις απαιτήσεις του μόνο όταν του δείχνω την ταμπέλα με την κανονική τιμή που κρέμεται στο παρμπρίζ. ΄Από πού είστε΄, με ρωτάει.΄ Άπό την Ελλάδα.΄΄ Ελλάδα;΄ Ρωτάει. Από την Ευρώπη, θέλω να του εξηγήσω, αλλά με σταματάει ΄Ξέρω, ξέρω΄ Πολύ χαλαρός ξαφνικά, γυρίζει στην παρέα του και λέει: ΄Από την Ελλάδα΄΄Α, από την Ελλάδα΄, λέει ένας. Και οι τρεις με κοιτάζουν με διαπεραστικό βλέμμα. Στην Αφρική οι άνθρωποι έχουν χρόνο. Νομίζεις ότι περνά ένα δεκάλεπτο σιωπής. Και μετά ο εισπράκτορας μου κλείνει το μάτι και λέει: No money,eh;»

Πηγή : dw-world.de

«Η άνοδος του Δ’ Ράιχ: πώς η Γερμανία χρησιμοποιεί την χρηματοπιστωτική κρίση για να κατακτήσει την Ευρώπη» είναι ο τίτλος δημοσιεύματος της βρετανικής Daily Mail, ενώ οι Times υποστηρίζουν ότι προϋπόθεση για τη διάσωση της ευρωζώνης είναι η έξοδος της Γερμανίας από το ευρώ. Οι Financial Times, πάλι, μετά και την προχθεσινή πρωτοβουλία Μέρκελ – Σαρκοζί, γράφoυν πως η Γερμανία εδραιώνει διαρκώς τη θέση της στην Ευρώπη, την ώρα που η Γαλλία ευθυγραμμίζεται με αυτήν.
«Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το τί σημαίνει δημοσιονομική ένωση: Πρόκειται για μία οικονομική πολιτική, ένα σύστημα φορολόγησης, ένα σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, ένα χρέος, μία οικονομία και έναν υπουργό οικονομικών. Και όλα τα ανωτέρω θα είναι γερμανικά», γράφει η Daily Mail, η οποία αποκαλεί φράου Μέρκελ τη Γερμανίδα καγκελάριο.
Οι αποφάσεις που ανακοινώθηκαν την Τρίτη αποδίδονται από την εφημερίδα στην πρόθεση της Γερμανίας να επιβάλλει όλους τους όρους της στις οικονομίες των ευρωπαϊκών κρατών, αφού «είναι η μοναδική χώρα που μπορεί να το κάνει αυτό». «Εάν το ευρώ επιβιώσει», όλες οι ευρωπαϊκές χώρες θα γίνουν σαν τους Γερμανούς.
Στην πραγματικότητα θα χάσουν την ελευθερία του να μη μοιάζουν σαν τους Γερμανούς, συμπληρώνει χαρακτηριστικά και εφιστά την προσοχή προς την κυβέρνηση της Βρετανίας: εάν επιτύχει το σχέδιο των Γερμανών, η Ευρώπη θα γίνει στην ουσία μία γερμανική αυτοκρατορία και οι χώρες που δεν ανήκουν στην ευρωζώνη (όπως η Βρετανία) θα βρεθούν στο περιθώριο.
Τα αποτελέσματα της συνάντησης Μέρκελ – Σαρκοζί σχολιάζουν και οι Financial Times. «Η κατεύθυνση προς την οποία κινείται η Γερμανία δεν αποτελεί έκπληξη, αλλά πολύ μεγαλύτερη έκπληξη αποτελεί το γεγονός ότι η Γαλλία στηρίζει τόσο θερμά την πρότασή της. Υποψιάζομαι ότι αυτό έχει να κάνει με την κατάσταση την περασμένη εβδομάδα στις αγορές», επισημαίνει αρθρογράφος της εφημερίδας
Το μήνυμα από τη συνάντηση,προσθέτει, είναι ότι η Γαλλία ευθυγραμμίζεται όλο και περισσότερο με τη Γερμανία, η οποία διασφαλίζει πλέον τη θέση της στην ευρωζώνη. Η ευρωζώνη που θα προκύψει – «εάν τηρηθούν τα όσα ανακοίνωσαν χθες, πράγμα που κάθε άλλο παρά βέβαιο είναι» – θα είναι μικρότερη σε μέγεθος, αλλά με μεγαλύτερη δημοσιονομική πειθαρχία.
Οι περιφερειακές οικονομίες, προσθέτει πάντως, δεν θα ενθουσιαστούν με αυτό το αποτέλεσμα, αφού θα πρέπει να προχωρήσουν με τη λιτότητα και να σεβαστούν τον «χρυσό κανόνα» που εγγυάται την δημοσιονομική πειθαρχία.
Με άρθρο του στους Times, πάλι, ο Ανατόλι Καλέτσκι συγκαταλέγεται στους οπαδούς της εξόδου της Γερμανίας από το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Ο Καλέτσκι, ένθερμος υποστηρικτής της γαλλικής διακυβέρνησης της Ευρώπης, στο άρθρο με τίτλο «Πώς θα σωθεί η ευρωζώνη – διώξτε τη Γερμανία» υποστηρίζει ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για τη γαλλική διπλωματία και τον Γάλλο πρόεδρο να καθιερώσει την ανωτερότητά της χώρας του απέναντι στην γερμανική οικονομική ισχύ ως η κυρίαρχη δύναμη στην Ευρώπη.
Ο αρθρογράφος σημειώνει ότι η ευρωζώνη θα πρέπει να υιοθετήσει μία ευρωπαϊκή οικονομική κυβέρνηση προκειμένου να μη διαλυθεί, ενώ παραθέτει δύο βασικές αρχές πάνω στις οποίες θα στηριχθεί αυτή η ευρωπαϊκή ενσωμάτωση. Η πρώτη αφορά στην έκδοση του ευρωομολόγου και η δεύτερη στη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού υπουργείου Οικονομικών που να ασκεί τη δημοσιονομική πολιτική. Αυτό λοιπόν που θα πρέπει να ξεπεραστεί προκειμένου να πραγματοποιηθεί η οικονομική ενσωμάτωση είναι οι σημαντικές διαφορές μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας για το τι σημαίνει «ομοσπονδιακή Ευρώπη».
Σύμφωνα με τον Καλέτσκι, η Γερμανία θεωρεί ότι είναι ο κυρίαρχος παίκτης, καθώς πληρώνει τον λογαριασμό της κρίσης στην ευρωζώνη, ωστόσο υποστηρίζει ότι εάν ο Σαρκοζί παίξει καλά τα χαρτιά του τότε μπορεί να βάλει τη Γερμανία στη θέση της.
«Το Βερολίνο μέχρι στιγμής έχει αρνηθεί την έκδοση κοινών ευρωπαϊκών ομολόγων και δεν αφήνει την ΕΚΤ να αναχρηματοδοτήσει την Ιταλία, την Ισπανία και την Ελλάδα μέσω της αγοράς του χρέους τους. Επίσης οι Γερμανοί πολιτικοί υποστηρίζουν ότι οι χώρες που δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν το χρέος τους θα πρέπει να βγουν από την ευρωζώνη. Γιατί λοιπόν να μην αλλάξει αυτή η κατάσταση και να είναι η Γερμανία αυτή που θα βρεθεί εκτός ευρώ;», διερωτάται ο Kaletsky και συνεχίζει: «Με δεδομένη την έλλειψη γερμανικής αλληλεγγύης προς τις άλλες χώρες, θα μπορούσε να ζητηθεί από τη Γερμανία ευγενικά να αποχωρήσει από την ευρωζώνη».
Σε αυτή την περίπτωση η Γερμανία θα επέστρεφε στο μάρκο μαζί με τις υπόλοιπες χώρες που θα ήθελαν να την ακολουθήσουν και στην ευρωζώνη θα παρέμενε η Γαλλία με τα υπόλοιπα μέλη. Μάλιστα στα θετικά αποτελέσματα μίας γερμανικής αποχώρησης από το ευρώ συμπεριλαμβάνονται λιγότερες νομικές και θεσμικές δυσκολίες, επαναγορά των κρατικών ομολόγων από την ΕΚΤ και φυσικά η έκδοση του ευρωομολόγου

Πηγή : tvxs

η αγγλια εχει τους λογους της να λεει οτι λεει..

βασικα πιστευω οτι εχουμε εναν 3 ευρωπαικο πολεμο αναμεσα στην γερμανια και την υπολοιπη ευρωπη..

οικονομικον τωρα..

και θα δουμε ποιος θα νικησει..παντως μεχρι τωρα στους πολεμους η Γερμανια χανει..

οταν η Γερμανια πια δεν θα εχει να πουλησει στην υπολοιπη ψτωχη σε λιτοτητα ευρωπη,,να δουμε τι θα κανουν..

Και όμως, μπορεί να γίνει και από Οικονομικής και από Νομικής πλευράς

Το μέγεθος μετράει. Αυτό είναι το δίδαγμα από τη διαμάχη για το ανώτατο όριο του δημόσιου χρέους των Ηνωμένων Πολιτειών και την υποβάθμιση της πιστοληπτικής αξιολόγησης της Αμερικής από τον οίκο Standard & Poor’s, που καμιά τους δεν οδήγησε σε αύξηση των αποδόσεων των αμερικανικών ομολόγων. Αυτό είναι το δίδαγμα και από την περίπτωση της Ιαπωνίας, η οποία συνδυάζει τις χαμηλότερες αποδόσεις ομολόγων στον κόσμο με ένα από τα υψηλότερα δημόσια χρέη.
Το δίδαγμα αυτό έχει προφανείς συνέπειες για τις χώρες της Ευρωζώνης: πρέπει να συγκεντρώσουν από κοινού το χρέος τους – με ή χωρίς τη συμμετοχή της Γερμανίας. Τα πλεονεκτήματα της δημιουργίας μιας αγοράς ομολόγων με μέγεθος ανταγωνιστικό προς της Αμερικής και της Ιαπωνίας ξεπερνά τα σχετικά κόστη.
Το μέγεθος θα επιτρέψει τη διασφάλιση χαμηλών επιτοκίων για τον δανεισμό των ευρωπαϊκών κρατών. Ο συνολικός όγκος των τίτλων του αμερικανικού δημοσίου που κυκλοφορούν σήμερα ανέρχεται σε 9,500 δις δολάρια (6,600 δις ευρώ). Για την Ιαπωνία, ο όγκος των τίτλων της είναι 75,000 δις γεν (7,900 δις ευρώ). Ακόμα κι αν υπολογίσουμε το κομμάτι του χρέους που κατέχει ο δημόσιος τομέας των δύο αυτών κρατών, και ιδιαίτερα της Ιαπωνίας, ο όγκος των τίτλων που κυκλοφορεί στην αγορά παραμένει πολύ μεγάλος. Στην πραγματικότητα πρόκειται για τίτλους που είναι αδύνατο για τους επενδυτές να αποφύγουν. Έτσι δεν το κάνουν. Οι επενδυτές είναι σήμερα πρόθυμοι να χρηματοδοτήσουν για 10 χρόνια την Ουάσιγκτον με 2.3% ετησίως και το Τόκιο με 1% ετησίως.
Ας συγκρίνουμε αυτά τα στοιχεία με την εθνικά κατατεμαχισμένη αγορά κρατικών ομολόγων της Ευρώπης. Στα τέλη του 2010 κυκλοφορούσαν ιταλικά ομόλογα ύψους 1,500 δις ευρώ γερμανικά ομόλογα ύψους 1,400 δις ευρώ, ομόλογα της Γαλλίας ύψους 1,300 δις ευρώ και της Βρετανίας ύψους 1,100 δις ευρώ. Όλες αυτές οι αγορές έχουν αξιοσημείωτο μέγεθος. Αλλά οι επενδυτές μπορούν να τις εγκαταλείψουν πολύ πιο εύκολα από ό,τι θα μπορούσαν να εγκαταλείψουν τα αμερικανικά ή τα ιαπωνικά ομόλογα. Για να το δούμε αλλιώς, μια έξοδος των επενδυτών ενός δεδομένου μεγέθους από τα ομόλογα μιας ευρωπαϊκής χώρας προκαλεί πολύ περισσότερα προβλήματα από ό,τι μια ανάλογου μεγέθους έξοδος των επενδυτών από τις μεγαλύτερες αγορές.
Και αυτό έχει δύο συνέπειες. Η μία είναι ότι τα περισσότερα, αν όχι και όλα τα ευρωπαϊκά κράτη καταβάλλουν υψηλότερες αποδόσεις από ό,τι θα έκαναν αν λειτουργούσαν ως ενιαία οντότητα. Η άλλη είναι ότι καθίστανται ευάλωτα στον πανικό των αγορών από τη στιγμή που οι επενδυτές θα αρχίσουν να ανησυχούν για τους κινδύνους αναχρηματοδότησής τους. Και είναι κυρίως αυτό που έχει οδηγήσει στον αποκλεισμό της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας από τις αγορές και που μολύνει τώρα τις αγορές ομολόγων της Ισπανίας, της Ιταλίας, ακόμη και της Γαλλίας.
Όταν ο πανικός καταστεί υπολογίσιμη απειλή μόνο οι δρακόντειες δημοσιονομικές περικοπές μπορούν να καθησυχάσουν τις αγορές, όπως το πρόγραμμα λιτότητας που εφάρμοσε προληπτικά πέρυσι η Βρετανία και που και άλλα κράτη της Ευρωζώνης αναγκάστηκαν να υιοθετήσουν έκτοτε. Αλλά αυτά τα προγράμματα πιέζουν την οικονομία και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα αποδώσουν. Η παρατεταμένη στασιμότητα επιδεινώνει το βάρος του δημοσίου χρέους και υπονομεύει το αξιόχρεο τόσο όσο και οι δημοσιονομικές ατασθαλίες.
Αν όμως μια αγορά ομολόγων έχει σημαντικό μέγεθος, όλη αυτή η αυτοεκπληρούμενη δυναμική μπορεί να αντιστραφεί. Η Αμερική και η Ιαπωνία έχουν τα απαραίτητα δημοσιονομικά περιθώρια προκειμένου να χρηματοδοτήσουν βραχυπρόθεσμα δημοσιονομικά μέτρα στήριξης της οικονομίας τους. Μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα δημοσιονομικά τους περιθώρια για να εκκινήσουν την ανάπτυξη που στη συνέχεια θα βελτιώσει τις δημοσιονομικές τους προοπτικές.
Την ίδια επιλογή μπορούν να κάνουν και οι χώρες της Ευρωζώνης, αν βεβαίως αποφασίσουν να το επιλέξουν. Η αντικατάσταση όλων των εθνικών κρατικών ομολόγων (όχι όμως των δανείων) με ένα κοινό ευρωπαϊκό ομόλογο θα δημιουργήσει μια αγορά αξίας 5,500 δις ευρώ. Η αγορά αυτή θα διαθέτει τις εγγυήσεις κυβερνήσεων που έχουν λιγότερο χρέος, μικρότερα ελλείμματα και μεγαλύτερη φορολογική ικανότητα από τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία. Έτσι το ευρωομόλογο θα οδηγήσει σε χαμηλότερες αποδόσεις από το σημερινό μέσο όρο της Ευρωζώνης και θα ελαχιστοποιηθεί η πιθανότητα μιας μαζικής φυγής επενδυτών.
Επομένως τι περιμένει η Ευρωζώνη; Η συνήθης απάντηση είναι πως από τη στιγμή που η έκδοση του ευρωομολόγου απαιτεί κοινές και διαφορετικές εγγυήσεις, είναι πολιτικά μη εφικτή. Συν τοις άλλοις, συνεχίζει το επιχείρημα, το κοινό ευρωπαϊκό ομόλογο ενέχει οικονομικούς κινδύνους από τη στιγμή που συνετά και σπάταλα κράτη θα πληρώνουν τις ίδιες αποδόσεις και τα χρέη των σπάταλων θα προστεθούν στο παθητικό των χωρών του πυρήνα που ακόμα διαθέτουν σχετική ασφάλεια. Αλλά αυτές οι αντιρρήσεις είναι λιγότερο πειστικές από ό,τι φαίνονται.
Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι περιορισμού των κινδύνων των κοινών εγγυήσεων. Η έκδοση των ευρωομολόγων θα μπορούσε να γίνεται μετά από αποφάσεις μιας κατάλληλης πλειοψηφίας. Τα εθνικά Συντάγματα θα μπορούσαν να περιλάβουν την προτεραιότητα των υποχρεώσεων των ευρωομολόγων. Θα μπορούσε να τεθεί ένα όριο στο σύνολο των ευρωομολόγων που θα εκδίδονταν, για παράδειγμα με την υιοθέτηση της ιδέας του ‘Μπλε’ (κοινού ευρωπαϊκού) ομολόγου και του ‘Κόκκινου’ (εθνικού) ομολόγου, κατά την πρόταση του Ινστιτούτου Μπρύγκελ. Και το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους θα μπορούσε εύκολα να διαφοροποιηθεί μέσα από την χρέωση των κρατών ανάλογα με το μερίδιο δανεισμού τους.
Η πραγματική απάντηση είναι ότι η Ευρώπη περιμένει τη Γερμανία που ο λαός της έχει αλλεργία σε οτιδήποτε μοιάζει με ‘ένωση δημοσιονομικών μεταβιβάσεων’ και που η ηγεσία της πιστεύει ότι το γερμανικό δημόσιο θα πληρώνει υψηλότερες αποδόσεις με το ευρωομόλογο παρά με τα σημερινά υπερασφαλή γερμανικά ομόλογα. Η λύση σε αυτό είναι η εισαγωγή του ευρωομολόγου να μην περιλάβει τη Γερμανία. Ας πάρουμε την Ευρωζώνη χωρίς τη Γερμανία και τους εταίρους της που κουβαλούν τα ίδια μυαλά – την Ολλανδία, την Αυστρία, τη Φιλανδία και τη Σλοβακία. Ας αποκλείσουμε και την Ελλάδα που σε κάθε περίπτωση απαιτεί ειδικούς χειρισμούς. Οι υπόλοιπες 11 χώρες θα μπορούσαν κάλλιστα να δημιουργήσουν μια αγορά ομολόγων ύψους 3,500 δις ευρώ με μακροοικονομικά μεγέθη μόνο οριακά χειρότερα εκείνων της Ευρωζώνης σαν σύνολο.
Δεν υπάρχει κανένα οικονομικό εμπόδιο ούτε αξεπέραστα νομικά εμπόδια. Αν το ήθελαν τα κράτη, θα μπορούσαν κάλλιστα να υπογράψουν μια νέα συνθήκη που θα ήταν συμβατή με τα καθήκοντά τους απέναντι στη νομισματική ένωση έτσι όπως ορίστηκαν στη Συνθήκη της Λισσαβόνας. Η νέα αυτή συνθήκη δεν παραβιάζει τη ρήτρα της ‘μη διάσωσης’: η συμφωνία για κοινό δανεισμό δεν σημαίνει ότι το ένα κράτος αναλαμβάνει το χρέος του άλλου.
Όλα αυτά όμως αφήνουν απέξω την πολιτική. Σίγουρα δεν θα αρέσει στις Βρυξέλλες η ιδέα μιας ομάδας κρατών της Ευρωζώνης που προχωρούν μόνα τους. Δεν αντίκειται ωστόσο στο ευρωπαϊκό πνεύμα. Οι χώρες που θέλουν να προχωρήσουν στην έκδοση του ευρωομολόγου για να προστατέψουν την ευημερία τους μπορούν κάλλιστα να το κάνουν αντί να παραμένουν εγκλωβισμένες στις γερμανικές αρνήσεις. Καμία ένσταση σε αυτό δεν δικαιολογείται από την στιγμή που το Βερολίνο δεν πληρώνει το σχέδιο.
Πώς θα φαινόταν μια τέτοια κίνηση στη Γερμανία; Οικονομικά το Βερολίνο μπορεί να διαπίστωνε ότι το πιστωτικό του πλεονέκτημα θα διαβρώνονταν αν οι επενδυτές έβλεπαν μια εναλλακτική αγορά ομολόγων σε ευρώ που θα ήταν μεγαλύτερη και οικονομικά ελκυστική. Πολιτικά μπορεί οι Γερμανοί ψηφοφόροι να φοβούνταν μην μείνουν πίσω από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ακόμη περισσότερο από ό,τι φοβούνται σήμερα να μην καταλήξουν οι ταμίες της Ευρώπης. Σε κάθε περίπτωση η ισχύς είναι πράγματι στα χέρια των κρατών των υπολοίπων κρατών της Ευρωζώνης. Και πρέπει να τη χρησιμοποιήσουν.

Πηγή : Σοφοκλέους 10

Aναφέρθηκα σ αυτό στο ποστ 18 εδώ https://www.e-steki.gr/επικαιρότητα/οι-έλληνες-δεύτεροι-στην-κατάταξη-ευτυχίας-στην-ευρώπη-85000/2/

Η βλάβη που έχει υποστεί η ελληνική οικονομία είναι άνευ προηγουμένου και μία σειρά εμπορικών κλάδων έχουν καταρρεύσει ενώ δεν αναμένεται η ανάρρωση τους στα επόμενα χρόνια. Ένας από αυτούς που έχουν χτυπηθεί περισσότερο είναι ο κλάδος των αυτοκινήτων και το διάγραμμα της εικόνας αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο τη δραματική κατάσταση που επικρατεί σε αυτόν, καθώς οι νέες άδειες αυτοκινήτων έχουν μειωθεί σχεδόν κατά 70% φτάνοντας στα επίπεδα του 1977. Με την αγορά κατοικίας σε άσχημη κατάσταση και με τον κλάδο αυτοκινήτων συντετριμμένο, τα σημάδια για οικονομική ανάκαμψη τη δείχνουν ακόμη πολύ – πολύ μακριά.

Πηγή : XrimaNews.gr

Κακό για την οικονομία - Καλό για το περιβάλλον.. Τουλάχιστον βγαίνει κάποιος κερδισμένος..

Ο καθηγητής του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης Νουριέλ Ρουμπινί προέβλεψε όχι μόνο οικονομική αδυναμία αλλά και την απειλή του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος παράλληλα με την εξάπλωση των εξεγέρσεων σε ολόκληρο τον κόσμο. Η ανισότητα, η φτώχεια, η ανεργία και η έλλειψη ελπίδας θα προκαλέσουν περισσότερες εξεγέρσεις, σύμφωνα με τον Ρουμπινί, ο οποίος θεωρεί πως η μεσαία τάξη διεθνώς νιώθει την πίεση από την πτώση του εισοδήματος της και από τη μείωση των ευκαιριών.
Ο Ρουμπινί υποστήριξε πως ο καπιταλισμό διέρχεται της κρίσης που προέβλεψε ο Καρλ Μαρξ πριν από ένα αιώνα, εξαιτίας της μεταφοράς του πλούτου και της δύναμης από την εργατική τάξη στο κεφάλαιο.
Οι προτάσεις του για την εύρεση λύσης είναι: περισσότερη τόνωση υπό τη μορφή της επένδυσης στην ανάπτυξη, αύξηση της φορολογίας των πλουσίων, μείωση του χρέους, μεγαλύτερος έλεγχος του χρηματοοικονομικού συστήματος, εγγυήσεις από τις κεντρικές τράπεζες, διάσπαση τραπεζών που είναι αρκετά μεγάλες ώστε να δημιουργήσουν συστημική κρίση σε περίπτωση κατάρρευσης τους.

Πηγή: Globes του Ισραήλ

Ο κλάδος των αυτοκινήτων είναι το πλέον λογικό να έχει πάθει τέτοια ζημιά και πιο συγκεκριμένα οι αντιπροσωπίες.

Δεν νομίζω πως όλος ο κλάδος τραβάει τα ίδια όμως, ίσα ίσα τα συνεργεία πρέπει να έχουν δουλειά μιας και τα σέρβις θα γίνουν πιο συχνά. Αναγκάζεται ο κόσμος να προσέχει περισότερο το σαραβαλάκι από το να πάρει καινούριο.

Εγώ νομίζω πως λόγο κρίσης τα μυαλά του έλληνα συμαζεύτηκαν λίγο. Παλιότερα με το άκουσμα και μόνο της λέξης "απόσυρση" όλοι γυρνούσαν με έναν κατάλογο αντιπροσωπίας στα χέρια. Τώρα σαν να ψιλοκαταλαβαίνουν οτι ένα καινούριο αμάξι μόνο θα τους βάλει σε καινούρια έξοδα και ο πρώτος που θα οφελειθεί θα είναι ή ο γερμανός ή ο γάλλος ή ο ιταλός...

Όλο το άρθρο θα το βρείτε εδώ.

Αρχική Δημοσίευση από Rainbow Blues:

Ο κλάδος των αυτοκινήτων είναι το πλέον λογικό να έχει πάθει τέτοια ζημιά και πιο συγκεκριμένα οι αντιπροσωπίες.

Δεν νομίζω πως όλος ο κλάδος τραβάει τα ίδια όμως, ίσα ίσα τα συνεργεία πρέπει να έχουν δουλειά μιας και τα σέρβις θα γίνουν πιο συχνά. Αναγκάζεται ο κόσμος να προσέχει περισότερο το σαραβαλάκι από το να πάρει καινούριο.

Εγώ νομίζω πως λόγο κρίσης τα μυαλά του έλληνα συμαζεύτηκαν λίγο. Παλιότερα με το άκουσμα και μόνο της λέξης "απόσυρση" όλοι γυρνούσαν με έναν κατάλογο αντιπροσωπίας στα χέρια. Τώρα σαν να ψιλοκαταλαβαίνουν οτι ένα καινούριο αμάξι μόνο θα τους βάλει σε καινούρια έξοδα και ο πρώτος που θα οφελειθεί θα είναι ή ο γερμανός ή ο γάλλος ή ο ιταλός...

Click για ανάπτυξη...

Δεν θα διαφωνήσω καθόλου

Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, από συνοδοιπόρος του παραγωγικού κεφαλαίου και αργότερα συμμέτοχος στα κέρδη, αυτονομήθηκε – αντλώντας πλέον τα κέρδη του από την υπερφορολόγηση των πολιτών, με τη βοήθεια των κυβερνήσεων
Οι εχθροί του πλανήτη είναι οι πλεονασματικές οικονομίες – συγκεκριμένα εκείνες οι βιομηχανικές χώρες, οι οποίες στηρίζουν τα υπερβολικά πλεονάσματα τους αφενός μεν στην εκμετάλλευση, στην καταπίεση καλύτερα των Πολιτών τους, αφετέρου στα τεχνητά υποτιμημένα νομίσματά τους.
Επομένως η Γερμανία, η οποία είναι επί πλέον ο μεγάλος εχθρός της Ευρώπης, διασφαλίζοντας την υποτίμηση του νομίσματος της εις βάρος των χωρών του Νότου, η Κίνα, η χώρα στην οποία εδρεύει ο απολυταρχικός καπιταλισμός και η Ιαπωνία – η οποία, μεταξύ άλλων, συνεχίζει να στηρίζει την ανάπτυξη της στις εξαγωγές, όπως ακριβώς η Γερμανία και η Κίνα, εμποδίζοντας με κάθε τρόπο τις εισαγωγές από άλλες χώρες.
Εάν οι τρεις αυτές χώρες είχαν την εντιμότητα να εισάγουν όσα ακριβώς εξάγουν, τότε δεν θα υπήρχαν τα μεγάλα ελλείμματα στα ισοζύγια εξωτερικών συναλλαγών, τα οποία «εκβάλλουν» στους αρνητικούς προϋπολογισμούς και από εκεί στα δημόσια χρέη. Επομένως, δεν θα υπήρχαν οι απίστευτες κρίσεις που βιώνουμε σήμερα – ενώ θα μπορούσε να υπάρξει μία πραγματικά ενωμένη Ευρώπη, καθώς επίσης ένας σχετικά ειρηνικός πλανήτης.
Οι παράγοντες αυτοί (οι πλεονασματικές χώρες συγκεκριμένα, σε συνδυασμό με το αυτονομημένο τους κερδοσκοπικό-χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο) ανατροφοδοτούν τις επαναλαμβανόμενες κρίσεις που βιώνουμε – οι οποίες ουσιαστικά «παράγουν» τα δημόσια ελλείμματα και αυξάνουν τα χρέη.
Κυρίως όμως «εκτρέφουν» τα συναλλαγματικά, χρηματιστηριακά και λοιπά «μέτωπα» του πρώτου παγκόσμιου οικονομικού πολέμου, ενώ ενισχύουν τόσο το Καρτέλ, όσο και το διεθνές, μανιοκαταθλιπτικό Χρηματοπιστωτικό σύστημα – τα οποία έχουν πλέον καταλάβει δικτατορικά τη σκιώδη εξουσία, με τη βοήθεια της «διατεταγμένης» Πολιτικής, έχοντας απώτερο στόχο τη μονοπώληση των πάντων.
Ειδικότερα, μετά την κρίση των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής εξασφάλισης (subrimes), οι τράπεζες συμβούλευσαν «ύπουλα» τα κράτη να διασώσουν τις τράπεζες - τον ίδιο τους τον εαυτό δηλαδή, με τη βοήθεια των φορολογουμένων Πολιτών τους. Στη συνέχεια, αντιλαμβανόμενες ότι το κόστος διάσωσης αύξησε τα δημόσια χρέη δυσανάλογα, απαίτησαν υψηλότερο «τίμημα» δανεισμού: μεγαλύτερα επιτόκια
Περαιτέρω, διαπιστώνοντας ότι τα μεγαλύτερα επιτόκια αύξαναν τα ελλείμματα των χωρών ενώ, σε συνδυασμό με τις μάλλον ανόητες πολιτικές λιτότητας, δημιουργούσαν «ασφυκτικές» υφέσεις στα κράτη, μεγεθύνοντας τα δημόσια χρέη τους τόσο σε απόλυτα, όσο και σε σχετικά μεγέθη (χρέος/ΑΕΠ), έπαψαν να τα δανείζουν – να «εξυπηρετούν» δηλαδή τα ομόλογα τους, πολλά από τα οποία σήμερα ουσιαστικά αγοράζονται από τις κεντρικές (ο μεγαλύτερος δανειστής του αμερικανικού δημοσίου είναι η Fed).
Παράλληλα, γνωρίζοντας ότι αρκετές άλλες μεγάλες τράπεζες θα αντιμετώπιζαν προβλήματα επιβίωσης για πολλούς διαφορετικούς λόγους (πτώση της αξίας των κρατικών ομολόγων, επισφάλειες στην πραγματική οικονομία λόγω ύφεσης κλπ.), έπαψαν επίσης να αλληλοδανείζονται – προκαλώντας «συνθήκες εκτάκτου ανάγκης» στη διατραπεζική αγορά και ειδικά στη Fed (στην ΕΚΤ επίσης, όπου σήμερα μία ευρωπαϊκή τράπεζα δανείσθηκε έκτακτα 500 εκ. δολάρια - προσοχή, δολάρια και όχι ευρώ!), από την οποία απορρόφησαν μεγάλα ποσά σε δολάρια, προς όφελος τους (ο μεγαλύτερος φόβος των Η.Π.Α. σήμερα είναι οι ευρωπαϊκές τράπεζες, οι οποίες δανείζονται από τη Fed, μέσω των υποκαταστημάτων τους στις Η.Π.Α. – ιδίως οι γερμανικές και οι γαλλικές).
Ο συνδυασμός λοιπόν όλων των παραπάνω, ενδυναμωμένος από τις εσφαλμένες πολιτικές του περιπλανώμενου Ευρωθιάσου, από την ευρύτερη κρίση της πολιτικής , από τα τεράστια αμερικανικά ελλείμματα και χρέη, καθώς επίσης από την προοπτική μίας επόμενης, κρατικής διάσωσης δήθεν «συστημικών» τραπεζών (αμερικανικών, ευρωπαϊκών και άλλων), δημιούργησε τις σημερινές, πολύ πιο εκρηκτικές συνθήκες διεθνώς - από τις οποίες πολύ δύσκολα θα ξεφύγουμε.
Η ΕΛΛΑΔΑ
Όσον αφορά ειδικά την Ελλάδα θέλουμε να τονίσουμε ξανά ότι, η δραχμή δεν είναι ο κρυφός φόβος μας (αν και ενδεχομένως ο εφιάλτης της Γερμανίας), όσο και αν θέλουν να μας εκβιάσουν, υποθέτοντας ότι αυτό είναι το πρόβλημα μας. Η δραχμή δεν οδήγησε τη χώρα μας στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, ενώ λειτουργούσε σε κάποιο βαθμό θετικά στα προβλήματα της ανταγωνιστικότητας και του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών μας.
Εκτός αυτού, τυχόν επαναφορά της δραχμής στη σωστή χρονική στιγμή (πριν από ένα χρόνο), με την ταυτόχρονη μετατροπή των ελληνικών ομολόγων στο ίδιο νόμισμα, θα μπορούσε να μειώσει έως και 50% το δημόσιο χρέος μας - καθιστώντας το απόλυτα βιώσιμο . Εάν δε στη συνέχεια, σε δεύτερο στάδιο δηλαδή μετά τον εύλογο πληθωρισμό και την υποτίμηση, συνδεόταν μία «νέα δραχμή» με το χρυσό, τότε θα μπορούσαν ίσως να δημιουργηθούν καινούργια δεδομένα, σε έναν διαφορετικό χώρο ανάπτυξης της Ελλάδας (Βαλκάνια, Εγγύς Ανατολή, Β. Αφρική κλπ.).
Ειδικότερα ένα νόμισμα, όποιο και αν είναι αυτό, αντιπροσωπεύει ουσιαστικά εμπράγματες αξίες – και η Ελλάδα έχει ήδη πάρα πολλές, όσο και αν αξιολογείται σκόπιμα σαν να μην είχε. Απλούστατα δεν τις εκμεταλλεύεται σωστά, αφού δυστυχώς «άγεται και φέρεται» τις τελευταίες δεκαετίες από «ανεπαρκείς» κυβερνήσεις, οι οποίες αδυνατούν να διαχειριστούν έντιμα και ορθολογικά τον τεράστιο φυσικό και ανθρώπινο πλούτο της.
Ο μεγάλος φόβος μας λοιπόν δεν είναι η δραχμή, αλλά η κακοδιαχείριση, η πιθανότητα «ενδοτικής» παροχής εμπράγματων εγγυήσεων για το δημόσιο χρέος μας, η συνεχιζόμενη σπατάλη του δημοσίου, η διαφθορά, η ατιμωρησία των πολιτικών, η έλλειψη επιχειρηματικού πλαισίου, τα δίδυμα ελλείμματα, τα τεχνητά διογκωμένα δημόσια χρέη από το ΔΝΤ, η εκ μέρους της κυβέρνησης δουλική αντιμετώπιση των «εισβολέων», η απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας, κάποια διατεταγμένα ΜΜΕ, ο επιχειρούμενος αφελληνισμός, η λεηλασία της χώρας μας μέσω της παγίδας των ιδιωτικοποιήσεων, καθώς επίσης η «ερήμην» υποταγή της σε οικονομικούς κατακτητές.
Ολοκληρώνοντας, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η Ελλάδα είναι ένα μικρό καράβι – το οποίο είναι δυνατόν να αλλάξει εύκολα πορεία και να αποφύγει την κακοκαιρία, αρκεί ο καπετάνιος του να είναι ικανός. Αντίθετα πολλές άλλες χώρες, όπως οι Η.Π.Α., η Γαλλία, η Μ. Βρετανία, η Ιαπωνία, η Γερμανία κλπ. δεν έχουν αυτήν την «πολυτέλεια» – οπότε ουσιαστικά είναι σε πολύ δυσκολότερη «διαχειριστική» και διαπραγματευτική θέση, από ότι η χώρα μας.
Πηγή : Β.Βιλιάρδος - Οικονομολόγος

Βίντεο το οποίο διέρρευσε στο διαδίκτυο αποκαλύπτει για πρώτη φορά ειδικό λογισμικό κατασκευασμένο στην Κίνα για ιντερνετικές επιθέσεις σε στόχους των ΗΠΑ, επιβεβαιώνοντας ότι πίσω από τις επιθέσεις στο ΔΝΤ, την CIA και άλλους στόχους κρυβόταν όντως η κινεζική κυβέρνηση, σύμφωνα με άρθρο των Epoch Times. Στο βίντεο που έχει διάρκεια μερικών δευτερολέπτων φαίνεται το λογισμικό που παρέχει τη δυνατότητα επιλογής στόχου από το χρήστη, ο οποίος και είναι αυτός που θα πέσει θύμα επίθεσης.
Το λογισμικό έχει κατασκευαστεί από το Electrical Engineering University of China's People's Liberation Army και το βίντεο συμπεριλήφθηκε κατά λάθος σε κυβερνητικό ντοκιμαντέρ όπου ωστόσο πέρασε απαρατήρητο αρχικά. Στο μικρό απόσπασμα φαίνεται ότι αφού επιλεγεί το IP του στόχου το πρόγραμμα επιτίθεται έχοντας λίστα με τους πιθανούς στόχους τους οποίους και ανακαλεί στη μνήμη του.
Παρόμοια αποκάλυψη δεν έχει συμβεί ποτέ στο παρελθόν και φυσικά η κυβέρνηση της Κίνας μέχρι σήμερα αρνείται ότι κατασκευάζει λογισμικά επίθεσης εναντίον αμερικανικών στόχων.

Πηγή : XrimaNews.gr

Απανωτές είναι οι αποφάσεις των δικαστηρίων οι οποίες δικαιώνουν υπερχρεωμένους πολίτες και υποχρεώνουν τις τράπεζες να διαγράψουν ακόμη και το 50% των απαιτήσεών τους από δάνεια και κάρτες και να μειώσουν κατακόρυφα τις δόσεις των οφειλετών.
Πανω από 30-40 δικαστικές αποφάσεις, οι οποίες στην πλειοψηφία τους είναι θετικές για τους προσφυγόντες πολίτες εκτιμάται ότι έχουν εκδοθεί από τον περασμένο Μάιο, από τα ειρηνοδικεία όλης της χώρας.
Με εκρηκτικούς ρυθμούς αυξάνονται και οι προσφυγές δανειοληπτών στα Ειρηνοδικεία μέσω δικηγορικών γραφείων και καταναλωτικών οργανώσεων, ξεπερνώντας πλέον τις 7.000 σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Καταναλωτή.
Δεδομένου δε ότι στις τράπεζες τα αιτήματα για εξωδικαστικό συμβιβασμό (πρώτο στάδιο του νόμου 3869/2010) εκτιμάται ότι έχουν φτάσει τις 50.000-60.000 (δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία) και ελάχιστα μόνο γίνονται δεκτά, θεωρείται σίγουρο ότι από το φθινόπωρο και μετά οι περισσότερες από αυτές τις υποθέσεις θα καταλήξουν στα δικαστήρια.
Η κυβέρνηση εκτιμούσε αρχικά ότι τουλάχιστον 150.000 δανειολήπτες θα έκαναν χρήση του νόμου, ωστόσο οι ολοένα και επιδεινούμενες οικονομικές συνθήκες δείχνουν ότι ο αριθμός αυτός θα είναι τελικά πολύ μεγαλύτερος.
Μετά την απόφαση-σταθμό του Ειρηνοδικείου Αθηνών για τη διαγραφή χρέους 200.000 ευρώ σε συνταξιούχο, ακολούθησε σωρεία ανάλογων αποφάσεων. Τέσσερις από αυτές που εκδόθηκαν το προηγούμενο διάστημα παρουσιάζει σήμερα η «Ελευθεροτυπία»:
1 Συγκεκριμένα εξεδόθη απόφαση που δικαιώνει άνεργη πολύτεκνη μητέρα με μια κύρια κατοικία και ένα όχημα στην κυριότητά της, η οποία είχε οφειλές ύψους 204.000 ευρώ σε τράπεζες. Η πολύτεκνη μητέρα προσέφυγε στο Ειρηνοδικείο, το οποίο αποφάσισε ότι πλέον θα καταβάλλει για μια τετραετία το ποσόν των 220 ευρώ μηνιαίως. Συνολικά θα πληρώσει 20.447 ευρώ σε μια τετραετία. Προστατεύτηκε επίσης από την εκποίηση η κύρια οικία και για το σκοπό αυτό αποφάσισε το Ειρηνοδικείο η αιτούσα να καταβάλλει το ποσόν των 250 ευρώ μηνιαίως για μια εικοσαετία, δηλαδή 60.000 ευρώ για τη διάσωση της κυρίας οικίας της, ενώ οι καταβολές θα ξεκινήσουν το 2013. Επιπλέον δεν κρίθηκε απαραίτητη η εκποίηση του οχήματός της.
2 Σε άλλη περίπτωση άνεργος οικογενειάρχης με επίδομα ανεργίας 499,75 ευρώ ως μηνιαίο εισόδημα και άνεργη σύζυγο και χωρίς ιδιόκτητη κατοικία και οφειλή ύψους 18.000 ευρώ σε μια τράπεζα, έκανε την αίτησή του στο Ειρηνοδικείο και το δικαστήριο αποφάσισε ότι ο άνεργος πρέπει να μην πληρώνει τίποτα απολύτως καθώς βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία καταβολής και ελάχιστου ποσού. Το δικαστήριο ανέβαλε τη συζήτηση και όρισε νέα δικάσιμο για να ξαναδεί την υπόθεση του αιτούντος τον Ιανουάριο του 2012. Εως τότε ο άνεργος δεν θα πληρώνει ούτε ένα ευρώ στην τράπεζα.
3 Σε άλλη περίπτωση συνταξιούχος με σύνταξη 1.160 ευρώ μηνιαίως χωρίς οικία και οφειλές ύψους 56.697 ευρώ, προσέφυγε στο Ειρηνοδικείο και το δικαστήριο διέγραψε το μισό του χρέους αποφασίζοντας ότι πρέπει η συνταξιούχος από εδώ και πέρα να καταβάλλει το ποσόν των 460 ευρώ μηνιαίως για 4 έτη. Δηλαδή από εκεί που χρώσταγε 56.000 ευρώ, τώρα οφείλει περίπου 22.000 ευρώ.
4 Ιδιαίτερα σημαντική είναι και η απόφαση του Ειρηνοδικείου Νέας Ιωνίας, το οποίο έκρινε ότι η πρώτη κατοικία οφειλετών προστατεύεται από μέτρα αναγκαστικής εκτέλεσης που κινούν οι τράπεζες, εφόσον ο οφειλέτης καταθέσει αίτηση ασφαλιστικών μέτρων.
Η υπεράσπιση του οφειλέτη κατέθεσε λοιπόν, αίτηση ασφαλιστικών μέτρων και πέτυχε να εκδοθεί απόφαση που «μπλόκαρε» ουσιαστικά τις επιθετικές κινήσεις της τράπεζας και προστάτευσε την κατοικία του έως ότου εκδοθεί η απόφαση του Ειρηνοδικείου.
Δικηγόροι αλλά και μέλη καταναλωτικών οργανώσεων που ασχολούνται ενεργά με το νόμο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά επισημαίνουν ότι παρά τον καταιγισμό ευνοϊκών αποφάσεων από τα Ειρηνοδικεία, οι περισσότερες τράπεζες συνεχίζουν να μη συναινούν στις προσπάθειες για εξωδικαστικό συμβιβασμό με οφειλέτες που αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα. «Ενοχλούν με απειλητικά τηλεφωνήματα, δίνουν παραπλανητικές πληροφορίες και στις περισσότερες περιπτώσεις αποθαρρύνουν τους οφειλέτες από το να καταφύγουν στο Ειρηνοδικείο λέγοντας ότι δεν θα κερδίσουν τίποτα», λέει χαρακτηριστικά στην «Ε» δικηγόρος που ασχολείται με το θέμα.
Από τις υπάρχουσες πληροφορίες, πάντως, προκύπτει πως ακόμη καμία τράπεζα δεν έχει προσφύγει κατά απόφασης Ειρηνοδικείου.
Πηγή : Σοφοκλέους 10

Ακόμη πιο ψηλά, στα 2.275,33 ευρώ διαμορφώθηκε τον Ιούλιο το κόστος διαβίωσης ενός μεσαίου ελληνικού νοικοκυριού, σύμφωνα με έρευνα του Ελληνικού Κέντρου Καταναλωτών (ΕΛΚΕΚΑ). Αυξήθηκε κατά 2,4% -ή 53,28 ευρώ- σε σχέση με το αντίστοιχο περυσινό διάστημα, όταν είχε μετρηθεί στα 2.222,04 ευρώ.

Πηγή : eNet.gr

το μηνα?

με τοσα εισαι πλουσιος..

με 1000 ευρω μια χαρα εισαι.