Η Κατάρρευση των Εθνών

parafernalia

Περιβόητο μέλος

Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,800 μηνύματα.
Η παγκόσμια κρίση είναι προ των πυλών, η Ελλάδα στο χείλος της χρεοκοπίας. Οι πολιτικοί μιλάνε για την περιβόητη ανάπτυξη μου θα μας βγάλει από την ύφεση. Πως θα σας φαινότανε όμως αν σας λέγανε ότι η ανάπτυξη είναι αυτή που στο τέλος θα μας οδηγήσει στην κατάρρευση; :hmm:

Ο Βρετανός συγγραφέας, περιβαλλοντολόγος και ποιητής Πολ Κίνγκσνορθ, συνιδρυτής του Προγράμματος Σκοτεινό Βουνό (Dark Mountain Project), υποστηρίζει ότι είναι ήδη αργά για τον πολιτισμό μας. Ζούμε σε ένα οικονομικό σύστημα που βασίζεται αποκλειστικά στην οικονομική μεγέθυνση για να επιβιώσει, κάτι το οποίο δεν είναι βιώσιμο μακροπρόθεσμα. Αντί λοιπόν να χάνουμε τον χρόνο μας προσπαθώντας να περιορίσουμε τις συνέπειες της ανάπτυξης, λέει ο Κίνγκσνορθ, καλά θα κάνουμε να αναζητήσουμε τρόπους επιβίωσης μετά την πτώση του πολιτισμού.

Σε ένα άρθρο του που κυκλοφόρησε στην The Guardian, μνημονεύει τον αναρχικό πολιτικό φιλόσοφο Λεοπόλδο Κορ και το έργο του "Η κατάρρευση των εθνών". Στο βιβλίο αυτό, ο Κορ απέδειξε ότι το μεγάλο μας πρόβλημα δεν είναι το οποιοδήποτε υπάρχων σύστημα αλλά το μέγεθός του. Μια ιδέα τόσο απλή και κατανοητή που όμως κανένας δεν τόλμησε να αναλύσει περισσότερο.

Αξίζει κανείς να αφιερώσει λίγο χρόνο σε αυτή τη δημοσίευση αφού αναπτύσσει μία συλλογιστική "προ Χριστών προφητείας" την οποία κανείς δεν μπορεί πια να αντιπαρέλθει. Το μόνο που ίσως να προβληματίζει είναι ποια λύση μπορεί να υπάρξει. Σύμφωνα με τους Κίνγκσνορθ και Κορ, καμία απολύτως! :worry: Είναι νομοτελειακό να συμβεί αλλά όπως γλυκά γράφει στο τέλος, ο κόσμος θα γίνει έστω και για λίγο "μικρός και ελεύθερος" για μια ακόμα φορά. :)

-----------------



Το να ζεις μια κατάρρευση είναι παράδοξη εμπειρία. Ένα από τα πιο παράξενα που συμβαίνουν είναι πως κανείς δεν παραδέχεται πως πρόκειται πράγματι περί κατάρρευσης. Σήμερα είναι αδύνατο μεν να συνεχιστεί η εθελοτυφλία για τις συνέπειες μισού αιώνα «ανάπτυξης» βασισμένη σε δανεικό χρήμα, αλλά ενώ σωριάζονται οι οικονομίες και οι βεβαιότητές μας, οι ηγέτες μας κρατιούνται στο ύψος τους: κανείς δε θέλει να είναι ο πρώτος που θα παραδεχτεί πως το οικοδόμημα έχει πια ραγίσει πέραν πάσης δυνατότητας αποκατάστασης.

Το να ακούς τους ηγέτες μας σε αυτήν την ιστορική συγκυρία, είναι σα να ακούς το κήρυγμα ενός ιερέα που έχει χάσει την πίστη του αλλά αρνείται απεγνωσμένα να το παραδεχτεί, ακόμα και στον εαυτό του. Δείτε τους Νικ Κλεγκ (Nick Clegg), Ντέιβιντ Κάμερον (David Cameron) κι Εντ Μίλιμπαντ (Ed Miliband) να ξεστομίζουν βαρύγδουπες κοινοτοπίες στους εναπομείναντες οπαδούς των κομμάτων τους. Ακούστε τους 'Ανγκελα Μέρκελ (Angela Merkel), Νικολά Σαρκοζί (Nicolas Sarkozy) και Γιώργο Παπανδρέου πώς παριστάνουν πως όλα πάνε καλά στην ευρωζώνη. Μελετήστε τις εκφράσεις που παίρνει το πρόσωπο του Μπάρακ Ομπάμα (Barack Obama) και του Μπεν Μπερνάνκε (Ben Bernanke) όταν αναφέρονται στην «ανάπτυξη» λες και πρόκειται περί μιας θεότητας που για να εξευμενισθεί χρειάζεται να ρίξουμε άλλον έναν σκασμό λεφτά που δεν έχουμε στον κρατήρα ενός ηφαιστείου.

Σε τέτοιους καιρούς, ο κόσμος αναζητά αλλού για απαντήσεις. Οι καιροί των κρίσεων είναι επίσης καιροί ανοίγματος, καιροί όπου αντιλήψεις που είχαν αναπτυχθεί στο περιθώριο της κοινωνίας μετακινούνται στην κεντρική της σκηνή. Όταν ο κόσμος διαλύεται, η αναζήτηση νέων τρόπων σκέψης γίνεται απτή, και πάντα υπάρχουν ένα σωρό άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να ανταποκριθούν στη ζήτηση, ξεπροβάλλοντας στο προσκήνιο για να μας πουν τις γιγάντιες τους ιδέες.

Τι θα λέγατε όμως αν σας έλεγα πως οι ιδέες τους είναι μέρος της κρίσης; Τι θα συνέβαινε αν το πρόβλημά μας είχε να κάνει ακριβώς με το γιγαντισμό;

Η κρίση που εξελίσσεται παγκοσμίως είναι κρίση μεγέθυνσης. Αλλά όχι, όπως συνήθως λέγεται, κρίση που οφείλεται σε πολύ μικρή ανάπτυξη, αλλά σε πολύ μεγάλη. Οι τράπεζες έγιναν τόσο γιγάντιες που τυχόν κατάρρευσή τους θα συμπαρέσυρε την παγκόσμια οικονομία· για να αποτραπεί κάτι τέτοιο, οι τράπεζες διασώθηκαν με πελώριες ποσότητες δημοσίου χρήματος, πράγμα που με τη σειρά του επισπεύδει την κοινωνική αναταραχή στους δρόμους των δυτικών κρατών. Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) έγινε τόσο γιγάντια και ανεξέλεγκτη, που κινδυνεύει να καταρρεύσει μόνη της· οι επιχειρήσεις έγιναν τόσο γιγάντιες που γονατίζουν τις δημοκρατίες και δημιουργούν μια παγκόσμια πλουτοκρατία για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους. Η παγκόσμια οικονομία συνολικά έγινε τόσο γιγάντια που αλλάξει τη σύσταση της ατμόσφαιρας και προκαλεί τη μεγαλύτερη οικολογική κρίση στην ιστορία.

Ένας άνθρωπος που δεν θα είχε εκπλαγεί από αυτή τη κρίση γιγαντισμού, αν και δεν έζησε να τη δει, ήταν ο Λεοπόλδος Κορ (Leopold Kohr). Ο Κορ θα μπορούσε αξιόπιστα να διεκδικήσει τον τίτλο του σημαντικότερου πολιτικού διανοητή που έχετε ακούσει ποτέ. Σε αντίθεση με τον Μαρξ (Marx) δε δημιούργησε παγκόσμια κινήματα και δεν ενέπνευσε επαναστάσεις· σε αντίθεση με το Χάγεκ (Hayek) δεν ξανάγραψε τον κανονισμό λειτουργίας της οικονομίας στο σύγχρονο κόσμο. Ο Κορ ήταν ένας πολύ χαμηλών τόνων κι έντονα αυτοκριτικός άνθρωπος, αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος που αγνοήθηκε από τους «μεγάλους» του τελευταίου μισού αιώνα. Αγνοήθηκε διότι δεν έτρεφε τον εγωκεντρισμό και την εξουσιομανία τους, είτε ήταν πλουτοκράτες, είτε επαναστάτες. Το κεντρικό μήνυμα του Κορ προκαλούσε άμεσα τη ματαιοδοξία τους: «όπου κάτι πάει στραβά», επέμενε ο Κορ, «υπάρχει κάτι που είναι υπερβολικά μεγάλο».

Ο Κορ γεννήθηκε το 1909 στο Όμπερντορφ, ένα μικρό αυστριακό χωριό. Η παιδική του ηλικία στο μικρό αυτό χωριό, σε συνδυασμό με τις σπουδές οικονομικών και πολιτικής θεωρίας στο LSE, τις εμπειρίες του από αναρχικές κομμούνες κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, και τελικά η αναγκαστική του αυτοεξορία όταν οι ναζί κατέλαβαν την Αυστρία (ο Κορ ήταν εβραίος), συνέβαλαν όλα στη δυσπιστία του για την εξουσία και την κατάχρησή της.

Όταν εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ, ο Κορ άρχισε να συγγράφει το βιβλίο που θα καθόριζε την πνευματική του κληρονομιά. Το έργο του «η κατάρρευση των εθνών», που δημοσιεύτηκε το 1957, συνηγόρησε υπέρ μιας θέση που στην εποχή της έμοιαζε ακραία: πως τα μικρά κράτη, τα μικρά έθνη και οι μικρές οικονομίες είναι πιο φιλειρηνικές, παραγωγικές και δημιουργικές από τις μεγάλες δυνάμεις και τα υπερκράτη. Επρόκειτο για έναν ισχυρισμό που εκείνο τον καιρό δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο εκτός κλίματος. Βρισκόμαστε τότε στη χαραυγή της διαστημικής εποχής, σε μια εποχή γενικευμένης εμπιστοσύνης στο προοδευτικό, γιγάντιο και τεχνολογικό μέλλον της ανθρωπότητας. Οι προβαλλόμενοι πολιτικοί διανοητές μιλούσαν, εντελώς σοβαρά, για την ανάγκη μιας παγκόσμιας κυβέρνησης, ως το επόμενο βήμα στην ενοποίηση της ανθρωπότητας. Ο Κορ αντέβαινε πλήρως στο πνεύμα των καιρών. Αργότερα σχολίασε πικρόχολα πως οι επικριτές του «απαξίωσαν τις απόψεις μου παρουσιάζοντάς με σαν ποιητή».

Η θέση του Κορ ήταν πως τα κοινωνικά προβλήματα δεν προκαλούνται από κάποια συγκεκριμένη μορφή κοινωνικής ή οικονομικής οργάνωσης, αλλά από το μέγεθός της. Ο σοσιαλισμός, ο αναρχισμός, ο καπιταλισμός, η δημοκρατία ή η μοναρχία, όλα μπορούν να λειτουργήσουν μια χαρά αν παραμείνουν στη λεγόμενη «ανθρώπινη κλίμακα»: μια κλίμακα όπου οι άνθρωποι θα παίζουν ρόλο στη λειτουργία του συστήματος και θα ελέγχουν τη ζωή τους. Αν όμως οποιοδήποτε σύστημα φτάσει στη γιγάντια κλίμακα των συγχρόνων κρατών, μετατρέπεται αναγκαστικά σε καταπιεστικό. Όπως έδειξαν πολυάριθμες επαναστάσεις, η αλλαγή του συστήματος, ή της ιδεολογίας που πρεσβεύει, δε θα αλλάξει τον καταπιεστικό του χαρακτήρα διότι «το πρόβλημα δεν είναι τι είναι γιγάντιο, αλλά ο γιγαντισμός αυτός καθ' αυτόν».

Αντλώντας από την ιστορική εμπειρία, ο Κορ έδειξε πως όποτε οι άνθρωποι αποκτούν υπέρμετρη εξουσία την καταχρώνται, ανεξαρτήτως συστήματος. Το βασικό άρα είναι η οριοθέτηση του ποσού εξουσίας που επιτρέπεται να διαθέτει οποιοδήποτε άτομο, οργάνωση ή κυβέρνηση. Η λύση στα προβλήματα του κόσμου δεν είναι η έλλειψη ενότητας, αλλά πολυμορφίας. Ο κόσμος θα έπρεπε να σπάσει σε μικρότερα κράτη, λίγο πολύ ισότιμα ως προς το μέγεθος και την ισχύ τους, πράγμα που θα απέτρεπε την μεγέθυνση και τις δυνατότητές κυριαρχίας της οποιασδήποτε από τις πολιτικές αυτές οντότητες. Τα μικρά κράτη και οι μικρές οικονομίες είναι πιο ευέλικτά, πιο ανθεκτικά στις συγκυριακές οικονομικές αναστατώσεις, λιγότερο ικανά στη διεξαγωγή αξιοσημείωτων πολέμων, περισσότερο ελεγχόμενα από τους υπηκόους τους. Επιπλέον, είναι πιο δημιουργικά. Στο «η κατάρρευση των εθνών» υπάρχει μια εκτενής περιήγηση στη μεσαιωνική Ευρώπη και σε εκείνη της πρώιμης νεωτερικότητας, που με πολύ πειστικό τρόπο επιχειρηματολογεί υπέρ της θέσης πως τα περισσότερα από τα θαύματα του δυτικού πολιτισμού, από τους καθεδρικούς ναούς και τα μεγάλα καλλιτεχνικά έργα ως τις επιστημονικές επαναστάσεις, παρήχθησαν από μικρά κράτη.

Για να εκτιμήσετε πλήρως την πνευματώδη, προφητική χάρη της θεώρησης του Κορ, θα χρειαστεί να διαβάσετε ολόκληρο το «η κατάρρευση των εθνών». Μερικές φορές θα ανατριχιάσετε από την οικειότητα των προβλέψεών του. Ο γιγαντισμός, προέβλεπε ο Κορ, οδηγεί μόνον σε περαιτέρω γιγαντισμό, μιας που «οτιδήποτε ξεπερνά ορισμένα όρια αρχίζει να υποφέρει από το άλυτο πρόβλημα των μη διαχειρίσιμων διαστάσεών του». Πέραν των ορίων αυτών, προκειμένου να διαχειριστεί την ισχύ που ήδη κατέχει, αναγκάζεται να συσσωρεύει κι άλλη ισχύ. Η μεγέθυνση γίνεται ανατροφοδοτούμενη και ασταμάτητη, και τελικά δεν υπάρχει παρά μία και μόνη πιθανή κατάληξη: η κατάρρευση.

Να λοιπόν που φτάσαμε στο σημείο που είχε προβλέψει ο Κορ εδώ και πενήντα χρόνια, όπου «αντί να υπηρετεί η ανάπτυξη την ζωή, καλείται η ζωή να υπηρετήσει την ανάπτυξη, διαστρέφοντας τον ίδιο τον πυρήνα της ύπαρξης». Η κρίση γιγαντισμού του Κορ πάλλεται ολόγυρά μας και όπως αναμένεται, προσπαθούμε να την αντιμετωπίσουμε μεγεθύνοντας όσα την προκάλεσαν: ζητάμε πιο ενιαίες δημοσιονομικές πολιτικές, πιο σφιχτή παγκόσμια διακυβέρνηση, εφαρμογές της γαιομηχανικής, περισσότερη οικονομική ανάπτυξη. Αποφασισμένοι καθώς είμαστε να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να συνεχιστεί η λειτουργία της μηχανής της ανάπτυξης, μας φαίνεται πως το μεγάλο εξακολουθεί να είναι τόσο όμορφο όσο ήταν πάντοτε.

Ας μη μας εκπλήσσει αυτό. Δε θα εξέπληττε ούτε τον Κορ, που σε αντίθεση με τους ουτοπικούς συναδέρφους του ήξερε καλά να ξεχωρίζει την επιθυμία για ριζική ανατροπή από τις πιθανότητες αυτή να γίνει πραγματικότητα. Αντ' αυτού, το άχαρο αλλά ανακουφιστικά ειλικρινές του συμπέρασμα είναι πως, σαν ένας θνήσκων αστέρας, το παγκόσμιο σύστημα τελικά θα καταρρεύσει κάτω από το ίδιο του το βάρος, και ο κύκλος της μεγέθυνσης θα ξαναρχίσει από την αρχή. Αλλά πριν συμβεί αυτό, «μεταξύ δύο εποχών πνευματικών παγετώνων κυριαρχίας από υπερδυνάμεις», ο κόσμος θα γίνει για λίγο «μικρός και ελεύθερος, για μια ακόμα φορά».
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
...
Ας μη μας εκπλήσσει αυτό...

Παράφραση από ανέκδοτα αρχεία:
Στη Γιάλτα, το 1945, ουσιαστικά συμφωνήθηκε η γεωστρατηγική συναίνεση Δύσης -Ανατολής, για "ειρηνική συνύπαρξη χωρών με διαφορετικά κοινωνικοπολιτικά συστήματα", με το κωδικό "Ψυχρός Πόλεμος" και που η διάρκειά του καθοριζόταν, για τους "επόμενους δύο 30ετής κύκλους". Το Καλοκαίρι 1974, σύμφωνα με τις συμφωνίες εκείνες, θα έπρεπε να είχε διαμορφωθεί στην νοτιοανατολική Μεσόγειο, το "Τετράγωνο του Διαβόλου", κατά χαριτολόγημα του Τσόρτσιλ προς το Στάλιν. Δεδομένου, ότι η ΕΣΣΔ θα ήταν το πρώτο κράτος που θα αναγνώριζε το "Κράτος του Ισραήλ", ως αντιστάθμισμα θα έπαιρνε Από τον ΟΗΕ)τη θέση της Αγγλίας, ως εγγυήτρια δύναμη του(μελλοντικού) "ανεξάρτητου κυπριακού κράτους"...
Το "τετράγωνο του διαβόλο" συμπεριλάμβανε κύρια τις χώρες Τουρκία-Ελλάδα-Κύπρο-Ισραήλ και ήταν βασικά προϊόν εμπνεύσεων του Α. Ωνάση, μετά την αποτυχία του στην "Υπόθεση της Τζέντας" με τους "Σαουδάραβες"(και τους Αμερικανούς!).Σχετικό ήταν και το Σχέδιο Ωμέγα, με τους Γ.Παπαδόπουλο και Ν. Μαρκεζίνη. Αναφορικά με εκείνους τους πολιτικούς σχεδιασμούς ήταν:
- Η Κυβέρνηση Σπ. Β. Μαρκεζίνη, για "εκδημοκρατισμό και προσέγγιση με τους Σοβιετικούς".
- Το ταξίδι του Σπ. Μαρκεζίνη στη Μόσχα και αντίστοιχα το ταξίδι του Σπ. Άγκνιου στην Αθήνα.
- Η έναρξη των "γεγονότων του Πολυτεχνείου", που όχι άδικα/απερίσκεπτα το ΚΚΕ, με ραδιοφωνικά του μηνύματα, κατάγγελνε ως ¨προβοκατόρικα".
- Ο γαμος της Χριστίνας με το Σοβιετικό Καούζοφ(νομίζω;).
- Η ταυτόχρονη πτώση της τριάδας Σπ. Μαρκεζίνη-Γ. Παπαδόπουλου-Ν. Μαρκεζίνη, από τον πράκτορα του τοπικού συνδέσμου CIA και Μοσάντ Δ. Ιωαννίδη.
- Η "τραγωδία της Κύπρου" και
- εντέλει, τα "διαολοσκορπίσματα" που ζούμε σήμερα, εδώ στην Ελλάδα κυρίως: στη χώρα που το' χει, από το κλίμα της φαίνεται, να γεννάει Εφιάλτες! Στη χώρα, που σήμερα δεν θα μπορέσει να φτιάξει τις "ΑΟΖ"της προς εθνικό όφελός της, χωρίς τη συνεργασία της με τους...Ρώσους και τους Κινέζους!!!
:hmm::whistle::(
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
... εντέλει, τα "διαολοσκορπίσματα" που ζούμε σήμερα, εδώ στην Ελλάδα κυρίως: στη χώρα που το' χει, από το κλίμα της φαίνεται, να γεννάει Εφιάλτες!...! .

:hmm::hmm::hmm::Φθάνουμε πλέον στη κορύφωση του ηθικοπολιτειακού αίσχους, με την κλιμακούμενη προεδρική εκτροπή του κ. Κάρολου, από την 05.10.2009 και μέχρι σήμερα, από "Πρόεδρος όλων των Ελλήνων", σε "συνεργάτη των Τραπεζιτών και των εν Ελλάδι... " πρακτορίσκων τους (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Μέγκα-Σκάι και Προβόπουλος"). Ο καημός τους, για "πάσει θυσία Κυβέρνηση", εμπεριέχει τόσο φανερή δόνηση "λογικών προεκτάσεων", που δεν απέχει στην πράξη, από απειλές/άλλοθι για δικτατορία! Σε μία τέτοια περίπτωση, αν δεν είναι ακραιφνώς "Αντιμνημονιακή", θα είναι ακριβώς κάτι "σαν την Άλωση της Πόλης", για τον Ελληνισμό. Η κατάρρευσή του ως ένα "ιστορικό έθνος", θα είναι η τελική, από κάθε άποψη: ακόμη και δημογραφική!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νεογέννητος

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο Νεογέννητος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών. Έχει γράψει 848 μηνύματα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νεογέννητος

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο Νεογέννητος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών. Έχει γράψει 848 μηνύματα.
«Είμαστε στα πρόθυρα μιας παγκόσμιας μεταμόρφωσης. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι η σωστή μεγάλη κρίση και τα έθνη θα δεχτούν πιο εύκολα τη νέα τάξη πραγμάτων» - Ντέιβιντ Ροκφέλερ

«Υπονομεύστε την εθνική ομοιογένεια των κρατών της ΕΕ» - ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ για τη μετανάστευση

Θες περισσότερα;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 772419

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Η Παγκόσμια κρίση ξεκινάει απο τους πλούσιους.Σε αρχικό επιπεδο.Οι μεγαλοι ηγέτες ή και δικτάτορες κανουν καθορισμούς σε βάρος των πολιτών.Για να μην αρχίσω να αναλύω,αυτο που πρεπει να καταλαβαίνει ο καθένας μας είναι ότι χρήμα υπάρχει.Το όλο θέμα είναι η διαχείριση της οικονομίας και κατα ποσο μοιράζεται δίκαια στους πολίτες.Αν η μοιρασιά γίνεται άνιση,τοτε η κρίση θα γιγαντώνεται και καποια στιγμή θα είναι ανεπανόρθωτη.Δεν προκειται ποτέ να βρεθούν οι κοινωνίες σε αναπτυξη,αλλά σε άεναο οικονομικό αδιέξοδο.

Και φυσικά η κρίση δεν έχει σχέση μόνο με το ποσο μεγάλή είναι.Σημασία έχει ο τροπος που την αντιμετωπίζει καποιος.Οταν αδιαφορείς,η κριση μεγαλώνει.Οταν δεν αδιαφορείς,αλλα προωθείς συμφέροντα που και πάλι γιγαντώνουν την κρίση δημιουργείς εναν φαύλο κύκλο προβλημάτων.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 2 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top