ΣΥΡΙΖΑ: Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο

Alexis Tsipras is leader of the left-wing Syriza party which came second in the recent Greek election, earning widespread support for its anti-austerity message

As Greece faces the consequences of an inconclusive election, BBC Radio 4's Profile looks at the rise of the leader of the left-wing Syriza Party who rejects EU austerity plans as "null and void" and is now playing a critical role in determining the country's future.

At 37, Alexis Tsipras is Greece's youngest political leader - and a champion for Greek voters, young and old, outraged by tax rises and spending cuts.

His hard-hitting campaign in last week's election catapulted his Syriza coalition of left-wing and green parties into an unexpected second place, presenting a potentially historic opportunity for the Greek left to establish itself as one of the country's main political forces.


He struck me as very intelligent, calm, passionate but also very aware - he could represent the balance of a few hundred thousand kids who weren't very sure of what they were demonstrating about”

The junta cast a long shadow over Greek life, but the Tsipras family was not especially political, and it was the more benign shadow of the nearby Panathinaikos football stadium that dominated Alexis's life growing up in Athens - he remains a fan, attending every home game.

However, his interests were not confined to sport for long. When a new right-wing government threatened unpopular education reforms in 1991, pupils responded by taking over their schools.

17-year-old Alexis led the occupation of his high school, with pupils living, eating and sleeping in their classrooms, guarding the doors and cleaning the school for several months.

Matthew Tsimitakis, then a pupil at another Athens school, remembers meeting the young Alexis Tsipras at the height of the action.

"He struck me as very intelligent, calm, passionate but also very aware - he could represent the balance of a few hundred thousand kids who weren't very sure of what they were demonstrating about."

"I think it has something to do with the fact that he was a member of the communist youth, and was used to dealing with this kind of situation."


At the time, many young Greek students were getting involved in politics - but Mr Tsipras stood out, says Mr Tsimitakis.

"He was very well informed about what was going on in the educational system... he would negotiate with the minister and I think he was the only one who could deal with the press."

These were heady days for the teenage Alexis, experiencing his first taste of political success as the student occupation won concessions from the government - he also met the woman he planned to spend his life with, fellow student activist Betty Baziana.


After high school, he began a course at the National Technical University in Athens to study civil engineering, where the siren call of politics remained strong.

Soon, in a move that foreshadowed later political struggles, he was welding together a new coalition of radical leftist and green student groups.

After university politics came city politics. In 2006 he represented the new left-wing Syriza coalition in the Athens mayoral election. The results were impressive - against seasoned opponents, the political amateur representing a brand new party came third.

His modest, direct approach won support from party workers and the electorate, recalls Elpida Ziouva, a civil servant who works for the Athens assembly:

"No-one had a bad thing to say about him," she says. "He toured around neighbourhoods in Athens, and tried to have close contact with potential voters.

It was his youthful approach that won the voters... it reminded voters of the old times when they used to call politicians by their first name, they were approachable and used to answer direct questions”

Elpida Ziouva
Athens Assembly
"It reminded voters of the old times when people knew politicians by their first name and they used to answer direct questions."

Just four years after entering local government, Mr Tsipras was chosen to lead the national party. At 34 years old, he was now the youngest political leader in Greece.

Over the past two years, he has repeatedly condemned government support for the Greek financial recovery plan proposed by the so-called "troika" - the European Union, the European Central Bank and the International Monetary Fund (IMF).

He has insisted cutting jobs and services is a failing policy and, as international creditors demanded more job cuts and privatisation, Mr Tsipras declared "soon they will tell us to abolish democracy".

His relaxed manner has also grabbed headlines - he chooses to cross Athens by motorbike rather than the limos favoured by other Greek political leaders, and prefers open-necked shirts to a suit and tie.

'Not honest'
Evidently, he enjoys thwarting convention - former student activist Matthew Tsimitakis recalls a presidential party a few years ago, commemorating the end of the junta's rule.


Alexis Tsipras has been accused of supporting violent protests in Greece - which he has denied.
"Alexis decided to go in a simple suit, no tie, and he was escorted by a young black woman, who was an African immigrant - that was considered a shock in conservative Greece.

"Alexis became the symbol of a new generation trying to enter a political scene which was occupied by the elders."

When the Greek people went to the polls earlier this month, the Syriza coalition won nearly 17% of the vote, confounding expectations and making Mr Tsipras the leader of the second-largest party in the Greek parliament, establishing him as a key political player.

So, his message is a populist one, telling his supporters that he will put an end to austerity, and keep Greece in the euro area, which is an impossibility”


Some suggest he has not fully explained how his opposition to the EU's austerity plans can be squared with his support for the euro and for continuing Greece's EU membership.

Miranda Xafa, an economist and leading member of Greece's free-marketeer Drassi Party, argues that he will not admit the truth: "His message is a populist one, telling his supporters that he will put an end to austerity, and keep Greece in the euro area, which is an impossibility."

The charge is dismissed by long-time friend and Syriza party member Yiannis Bourgeois.

"That's a smear campaign. He repeatedly stated that it is not our choice to leave the eurozone."

But there are more serious criticisms - Mr Tsipras has also been accused of supporting violent anti-austerity demonstrators, which he denies.


Can Alexis Tsipras turn his populist message into election success - and workable policies?
"He was persistent in supporting and saying that the public has the right to revolt if unfair austerity measures are imposed on them," says Dr Vassilis Monastiriotis, an expert on Greek politics at the London School of Economics.

"He didn't back off despite the fact that many people, both in the media and the political spectrum, were criticising his stance for inciting violence in the streets of Athens."

Such criticisms may explain why, when his moment came on Wednesday last week, he was unable to construct a viable coalition government for Greece.

But with a new election looking likely, one opinion poll suggests that he would emerge as the winner - commanding the largest single group of MPs. If that were to happen he could soon be negotiating at Europe's top table.

"We don't know how good a negotiator he is and how solidly he can put forward his position in the European forum where he will be talking to [German Chancellor] Angela Merkel, [French] President [Francois] Hollande and the ECB [European Central Bank]," warns Dr Monastiriotis.

But his supporters, like old friend Yiannis Bourgeois, insist that the charismatic Alexis Tsipras is a different brand of leader:

"The Greek people have had enough of the inadequate negotiators.

"You saw the results - our country is collapsing. Let's try something new."

Click για ανάπτυξη...

ATHENS — It’s fair to say that “sexy” is not an adjective used to describe most Greek politicians.

When Alexis Tsipras, the 37-year-old former student radical poised to become the most powerful man in Greece, sat with no necktie across the negotiating table from middle-aged party bosses, it was clear politics in Athens were about to change.

A motorcycle-riding ex-Communist with a chiselled chin, thick black hair, smouldering eyes and attractive girlfriend, Mr. Tsipras has seduced Greeks with a promise to give them what European leaders say is impossible: keeping Greece in the euro currency while tearing up the bailout that staved off bankruptcy.

To his foes — who include essentially the entire Greek political establishment and the collective leadership of the European Union — he is a reckless charmer, dragging his country to certain collapse on the false promise of easy solutions.

‘He is thorough and scholastic on projects he undertakes, which sometimes can drive colleagues up the wall’
After only three years in parliament, and with no background in finance or law, he would be far out of his depth around a table with the European Central Bank or the International Monetary Fund, they say.

But to his supporters — whose number now reaches far beyond the confines of the radical left — he is a saviour, the only leader bold enough to seize power from the inept and crooked old men who squandered the future of Greek youth.

The economic crisis that has crushed the country over the past five years has badly hurt its young people, more than half of whom are now unemployed.

They have found their champion in Mr. Tsipras and are now poised to hand him victory if Greece goes to new elections next month.

With more to gain than any other politician from a repeat of an inconclusive election last week, he has refused to join a grand coalition with the socialists and conservatives he blames for driving the country into poverty.

On Monday, President Karolos Papoulias, who has been trying to break the deadlock, suggested a government of technocrats or respected personalities be created, with broad parliamentary support. Mr. Tsipras’ party, Syriza, rejected that.

Young Greeks sound almost giddy about Mr. Tsipras. A slogan batted around on the Internet takes advantage of the rhyme, “Come on Alexi for a Greece that’s sexy.”

Alongside the policy proposals on his Facebook page — where his portrait with gelled hair, black shirt and pop-star scowl practically burns through the screen — are a riot of hearts, kisses and smiley faces posted by mostly female fans.

“I would marry you in a sec!!” one gushed.

The romance is more than skin deep. “I like him because he’s part of our generation. My generation is the one that’s really suffering,” said Haroula Romanos, a 21-year-old math student.

“We have no future and I really believe he can change that. That he’s good-looking I’m afraid will turn against him because they won’t take him seriously. It’s a pity because he’s the only one with ideas. He has guts.”

The idea of a handsome young radical also appeals to people old enough to be the student’s grandparents in a country still haunted by the legends of the struggle against the 1967-74 dictatorship.

‘The left must warn the people responsibly’
“My husband tells me ‘are you crazy?’ But why not vote for him? He’s a good-looking guy, he’s young and the country needs young people. It seems he cares about the country, and I think he would work hard,” said retired teacher Lia Manousaki, 65.

Breaking into laughter, she added, “On the other hand, he is so young he could be my son, so I’m not sure.”

Those close to him insist Mr. Tsipras is more than just a pretty face. A civil engineer by training, he is described as a methodical planner and perfectionist whose rise is due more to strategy and hard work than good looks and good luck.

“He is thorough and scholastic on projects he undertakes, which sometimes can drive colleagues up the wall. It may have to something to do with his civil engineering background,” said a staffer who did not want to be named.

Political analysts say he could not have risen so far without careful planning. While other parties have vacillated over how to save Greece and keep the euro, Mr. Tsipras has never wavered from the position the solution is within reach if Athens reverses the harsh austerity demanded by Brussels.

“Tsipras and his party capitalized in the best way on society’s view of the bailout and austerity. They read it well and were rightly placed. All other party views were muddled,” said pollster Costas Panagopoulos, head of ALCO.

Syriza’s platform still reads like a manifesto of what was, until last week, a group with little chance of sharing power and determining policy.

Mr. Tsipras would withdraw from NATO and close its bases, halt repayment of the national debt, reverse privatizations, seize banks, eliminate sales tax and impose a 75% tax on the rich.

First and foremost, he would tear up the e130-billion bailout that calls for Greece to radically scale back public-sector pensions and wages in return for loans to keep the country afloat.

EU leaders say in no uncertain terms that would mean the end of funding, certain bankruptcy and Greece’s ejection from the euro, which nearly 80% of Greeks want to keep.

Syriza officials brush off the threats, saying the EU cannot pull the plug on Greece because of the damage it would do to the rest of the currency zone.

But even some of Mr. Tsipras’s closest allies are wary of making promises to Greeks that cannot be kept.

Alekos Alavanos, the veteran leftist who picked Mr. Tsipras as his successor as Syriza leader, said the party needs to admit to voters that rejecting the bailout probably means leaving the single currency.

“The left must warn the people responsibly. Not only by telling them that the road away from the bailout is also the road that leads to exiting the euro, but also that it will be particularly painful, but with prospects,” he wrote in an opinion piece on the news website tometopo.gr.

Reuters

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από giosx:

Κοίτα να δείς, όταν μας βολεύει η καπιταλιστική ειδησεογραφία, την αναπαράγουμε και κοκορευόμαστε κιόλας, άμα λάχει...
Αν όμως δεν...βολεύει, τότε είναι μαύρη προπαγάνδα κλπ κλπ, τα γνωστά τσιτάτα!!
Οπότε κι η πίτα ολάκερη κι ο σκύλος χορτάτος.

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από giosx:

Spoiler

Δυστυχώς η χώρα θα μετρήσει τα σκαλιά της κρίσης με το κεφάλι, ένα – ένα.
Για αυτό δεν φταίει μόνο ο Τσίπρας, αυτό θα είναι το αποτέλεσμα της συνισταμένης των απόψεων της Ελληνικής κοινωνίας, το σταυρόλεξο της κρίσης ήταν για δυνατούς λύτες και ο λαός μας απέδειξε ότι δεν είναι δυνατός λύτης.
Ο Λαός είναι παραδομένος σε μύθους και βάσει των μύθων αυτών διαμορφώνει απόψεις, δημιουργεί πλειοψηφικά ρεύματα και σχηματίζει κυβερνήσεις (που τον προδίδουν) και βέβαια, η Αριστερά πάντοτε ζούσε από, και με τους μύθους της. Το άρθρα της Αριστερής γραφίδας είναι γεμάτα από τέτοιους μύθους, φράσεις και λέξεις που στην Ελληνική κοινωνία έχουν μια μυθική διάσταση, έτσι ώστε μας απομακρύνουν από αυτό που εναγωνίως ζητάμε να απομακρυνθούμε, την πραγματικότητα.
Ας προσπαθήσω να ψαρέψω μερικούς μύθους μόνο στα οικονομικά, γιατί έχουμε σε όλα τα επίπεδα... π.χ μετανάστες.
1. Επαχθές χρέος (και όχι απεχθές με γελοιότητα).
Ένα δάνειο χαρακτηρίζεται επαχθές όταν πληρεί δυο όρους :
α) Έχει συναφθεί από μη δημοκρατικό καθεστώς.
β) Έχει καταναλωθεί στην προσπάθεια του καθεστώτος για καταπίεση του λαού.
Στην Ελλάδα τα δάνεια πάρθηκαν από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις και δόθηκαν στην κατανάλωση (μισθοί , συντάξεις, διάφορα επιδόματα, ακόμη και μαΐμού ΜΚΟ'ς) σε ποσοστό άνω του 70%. Τα υπόλοιπα έγιναν υποδομές και φυσικά υπήρχε ένα κομμάτι του υπολοίπου αυτού 30% που έγινε μίζες, αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν κάνει το χρέος επαχθές, αν ήταν έτσι κάθε χώρα του κόσμου θα έσβηνε το χρέος της, γιατί κάθε χώρα έχει διαφθορά, έστω και μικρή.
2. Οι πολιτικοί μας δεν διαπραγματεύτηκαν (οι γραφίδες το λένε “με τα παντελόνια κατεβασμένα”).
Η διαπραγμάτευση δεν είναι τίποτα άλλο από την αποτύπωση του συσχετισμού δυνάμεων δυο πλευρών μια δεδομένη στιγμή. Η διαφορά μεταξύ καλής και κακής διαπραγμάτευσης σε αυτό το επίπεδο είναι σε λεπτομέρειες , δεν είναι τυχαίο ότι ο Βενιζέλος μπήκε στο παιχνίδι για να “διαπραγματευτεί πραγματικά σε αντίθεση με τον Παπακωνσταντίνου”και έφαγε τα μούτρα του. Αργότερα την ίδια τύχη είχαν και άλλοι.
Μπορούμε να αφεθούμε σε θεωρίες συνωμοσίας ότι όλοι είναι προδότες, να θεωρήσουμε ότι πάσχουν από μια περίεργη ασθένεια που τους κάνει εντός των συνόρων να διαπραγματεύνται σκληρά, και με το που μπαίνουν σε αεροπλάνο τα ξεχνάνε όλα, ή να δεχτούμε την απλή αλήθεια, ότι η διαπραγματευτική μας θέση ήταν και είναι ιδιαιτερα ασθενής;;
Φυσικά το τρίτο δεν αρέσει πολύ, γιατί δείχνει ότι και όταν οι τσαμπουκάδες του ΣΥΡΙΖΑ πάνε να διαπραγματευτούν θα φάνε και αυτοί τα μούτρα τους και δεν θα βγούμε από την κρίση με έναν γερό τσαμπουκά στο Eurogroup όπως ονειρευόμαστε.
3. “Οικοπεδοφάγοι και μεγαλοκαρχαρίες”.
Αυτό μάλλον θα έπρεπε να το βάλω πρώτο μια και είναι στην ρίζα του Ελληνικού προβλήματος. Είναι βαθιά ριζωμένη στην καρδια του Έλληνα η απέχθεια για τον πλούσιο (όχι για τον πλούτο, θέλουμε να γίνουμε πλούσιοι και φυσικά αν γίνουμε δεν θα μας νοιάζει η απέχθεια των άλλων). Θεωρούμε ότι πλούσιος και άπληστος είναι συνώνυμα (φυσικά μονο οι άλλοι είναι άπληστοι). Θα πρότεινα στους αρθρογράφους και σε κάθε έναν που συμφωνεί μαζί τους κάθε Κυριακή να πηγαίνουν τα παιδιά τους βόλτα στον Ελαιώνα που “γλίτωσε από τους μεγαλοκαρχαρίες”, εκεί ανάμεσα στις στοίβες από τα παλιά λάστιχα, τα σκουπίδια , τους καταυλισμούς τσιγγάνων και κάνοντας σλάλομ μην πατήσουν καμιά κουράδα να λένε στα παιδιά τους πόσο τυχερά είναι που ο Ελαιώνας “γλίτωσε”. Έλα όμως που εγώ κάθε Κυριακή όλους αυτούς τους βλέπω στην μαρίνα του Φλοίσβου που δεν “γλίτωσε”, ...περίεργα πράγματα…..
4. Οι τραπεζίτες πήραν τα λεφτά του κράτους και δεν τα έριξαν στην οικονομία.
Μύθος συνδεδεμένος με τον προηγούμενο μια και οι κακοί τραπεζίτες είναι κακοί πλούσιοι και αυτοί.
Στην πραγματικότητα έγινε ακριβώς το ανάποδο, το κράτος πήρε τα λεφτά των τραπεζών μέσω ομολόγων που μετά τα κούρεψε και οι δανειακές ανάγκες το κράτους δεν επέτρεψαν στις τράπεζες να ρίξουν χρήμα στην αγορά.
Οι ελεγκτές που θέλουν να στείλουν οι αρθρογράφοι αν πάνε να ελένξουν θα κάνουν ακριβώς αυτό που θα έκαναν ελεγκτές που θα πήγαιναν να ελέγξουν τους “οικονομικούς εγκεφάλους” του ΣΥΡΙΖΑ , δεν θα έβρισκαν τίποτα και θα έφευγαν.
5. Οι ευρωπαίοι κερδίζουν από την κρίση μας (“το κάνουν με το αζημίωτο”).
Οι ευρωπαίοι μας δανείζουν με 3,5% την στιγμή που οι πιθανότητες για περαιτέρω αθέτηση του χρέους μας εντός των επομενων μηνών είναι πάνω από 80% !
Εσύ θα το έκανες αυτό για έναν φίλο σου? Θα πήγαινες να πάρεις δάνειο 100.000 ευρώ σε μια τράπεζα με 2% (κάποιοι από αυτούς που μας δανείζουν το περνούν και με 5%!) και θα το έδινες για να σώσει ένας φίλος σου την εταιρεία του με 3,5% , την στιγμή που η τράπεζα θα σου έλεγε ότι η εταιρεία του φίλου σου είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα βαρέσει κανόνι?
Φυσικά σε έναν περίπλοκο κόσμο υπάρχουν έμμεσες παράπλευρες απώλειες και οφέλη, η πτώση του ευρώ ευνόησε τις Γερμανικές εξαγωγές. Από την άλλη τα χρηματιστήρια έχουν χάσει ένα τρις από την αβεβαιότητα , αυτό με την σειρά του μειώνει τις επενδύσεις , τις θέσεις εργασίας , την αγοραστική δύναμη και πάει λέγοντας.
Η ευρώπη χάνει από την κρίση, αν κέρδιζε δεν θα θα ήθελε η κρίση να τελειώσει το συντομότερο.
6. Η Ευρώπη μας εκβιάζει (” κάτι εκβιαστές να .... με το συμπάθειο”)
Αν είναι εκβιασμός το να μην σου δίνω την δυνατότητα να ξοδεύεις λεφτά που δεν έχεις, τότε είναι εκβιαστές.
Το ότι η Ελληνική κοινωνία θεώρησε εκβιασμό το να μην της επιτρέπουν να ζει πάνω από τις δυνάμεις της, είναι πολύ ενδιαφέρον, η αριστερά ήρθε και κάθισε πάνω στον μύθο ότι όλοι μας χρωστάνε στον αιώνα τον άπαντα, οπότε η χρηματοδότηση των ελλειμμάτων μας από τους εταίρους είναι υποχρέωση τους.

Click για ανάπτυξη...

Τις τελευταίες ημέρες όμως ο Πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και το κόμμα του, έμμεσα και άμεσα, υφίστανται μια τρομακτική επίθεση που δεν μπορεί να θεωρηθεί απλά αυθόρμητη και ασύντακτη και ακόμη και αν δεν είσαι ψηφοφόρος τους σε κάνει να οργίζεσαι.


Του Άκη Γαλδαδά, στο protagon.gr

Δεν μπορείς να μένεις βουβός με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω σου όσο και αν καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις να χαρίσεις κάποια πολύ σοφή κουβέντα σαν αντίδωρο σε αυτούς που σε διαβάζουν (ακόμη). Στις προηγούμενες εκλογές ψήφισα Οικολόγους Πράσινους και έτσι είμαι για άλλη μια φορά στο στρατόπεδο των «χαμένων». Ένας από τους λόγους που δεν πήγε η ψήφος μου στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ήταν και ο Αλέξης Τσίπρας. Το είχα γράψει άλλωστε και πριν τις εκλογές ότι ο Πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι, κατά τη γνώμη μου βέβαια, περίπου σαν το είδωλο του Σαμαρά όταν αυτός κοιτάζεται στον καθρέφτη του. Μόνο που ο ένας παρουσιάζεται ως αριστερόστροφος ενώ ο άλλος ως δεξιόστροφος. Έχουν μικρό ειδικό βάρος και οι δυο, μιαν έπαρση που ευκαιριακά μόνον, όταν είναι ανάγκη, προσπαθούν να την κρύβουν πίσω από ένα πιο χαμηλότονο ύφος, χρησιμοποιούν στερεότυπες και πολύ της μόδας εκφράσεις που φτηναίνουν τον πολιτικό τους λόγο, κουβέντες σαν από πρόσφατη κονσέρβα δηλαδή. Ψάχνουν με αγωνία για εντυπωσιακές αλλά ρηχές απαντήσεις που θα βουλώσουν το συνομιλητή τους, δεν διαθέτουν, με δική τους ευθύνη, αξιόλογα επιτελεία που να τους δίνουν πόντους με τη δουλειά τους στο παρασκήνιο, πριν γίνουν επαγγελματίες πολιτικοί πρέπει να είχαν περίπου τις ίδιες ώρες δουλειάς, που μάλλον είναι ελάχιστες, θέλουν να γίνουν και οι δυο πρωθυπουργοί, αμφιβάλλω αν έχουν τα προσόντα και κάτι να προσφέρουν ακόμη στην ελληνική πολιτική. Με δυο λόγια δεν ενσαρκώνουν ό,τι οι πολίτες αυτή τη στιγμή θα ήθελαν να εμφανιστεί για να σωθεί η Ελλάδα και οι υπήκοοί της.

Τις τελευταίες ημέρες όμως ο Πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και το κόμμα του, έμμεσα και άμεσα, υφίστανται μια τρομακτική επίθεση που δεν μπορεί να θεωρηθεί απλά αυθόρμητη και ασύντακτη και ακόμη και αν δεν είσαι ψηφοφόρος τους σε κάνει να οργίζεσαι. Το εκλογικό αποτέλεσμα φαίνεται πως έπεσε σαν ένα μικρό βότσαλο στην έως τώρα δεδομένα ασάλευτη επιφάνεια του νερού, ταράζοντας όμως πολύ τα βουρκόψαρα που έβοσκαν καλά και πλούσια στο βρώμικο βυθό. Και άρχισε ο πόλεμος. Γιατί από το λόγο του Γιώργου Παπανδρέου στο Καστελόριζο, σαν μέσα από το υγρό μιας ενδοφλέβιας ένεσης, είχε αρχίσει να μας επιβάλλεται η εικόνα του έντιμου και δουλευταρά Ευρωπαίου που έχει αγανακτήσει από την αχαρακτήριστη συμπεριφορά του μασκαρά και παλιοτεμπέλη Έλληνα. Και οι αντίρροπες αυτές συμπεριφορές θα μας κόστιζαν, κατά τον τότε Πρωθυπουργό της Ελλάδας, ακόμη και τη γεωγραφική μας ακεραιότητα. Μας είχαν κάνει τάχα μεγάλη χάρη που ενταχθήκαμε στο κοπάδι με τους άλλους λαούς-καταναλωτές προϊόντων, στην πολυτελή ευρωπαϊκή στάνη (τι άλλο είναι μια ΕΕ χωρίς στοιχειωδώς ανθρώπινες δομές, μας κράτησαν στη ζεστή αγκαλιά τους πληρώνοντας τα τροφεία μας και τους μισθούς μας, χάρη στην πίεση και τη συμπαράστασή τους θα ισιώναμε τα στραβά της μηχανής μας για να πάρει πάλι εμπρός, θα ερχόταν άνθρωποι που ξέρουν για να μας βάλουν στη σωστή ράγα. Τα δεχτήκαμε όλα και σκύψαμε μέχρι που το κούτελο ακούμπησε στο χώμα. Και οι απέξω απορούσαν με την παρατεταμένη αυτή γιόγκα εκατομμυρίων Ελλήνων και με τους αξιωματούχους της Αθήνας να πηγαίνουν στις Βρυξέλλες με τα παντελόνια κατεβασμένα ήδη από το αεροπλάνο, χωρίς να ζητούν τίποτα και μόνο να γυρίζουν πίσω φορτωμένοι οδηγίες για πιο πολύ σκύψιμο.

Με το πέρασμα του χρόνου άρχισαν να υπάρχουν ενδείξεις ότι οι περιβόητοι αυτοί ευεργέτες που χαρίζουν( εκατομμύρια, ό,τι κάνουν το κάνουν με το αζημίωτο, είναι κι αυτοί λαδιάρηδες, αγενείς, εκβιαστές, στυγνοί. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ναι, δεν είχε κανένα σπουδαίο πρόγραμμα για το μετά από μια εκλογική του νίκη, αλλά επιτέλους είπε πως αν αποκτήσει εξουσία θα βάλει πλώρη για να τους αντιμετωπίσουμε σαν τέτοιους και να φερθούμε ανάλογα. Άρχισε το πέπλο να σηκώνεται. Και φάνηκαν από κάτω κάτι εκβιαστές ναα, που απειλούσαν για μελλοντικό κακό αν δεν ξαναβγάζαμε τους ντόπιους κλέφτες, του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Ν.Δ., τους μασκαρεμένους τώρα με την προβιά του καλού και καρτερικού προβάτου. Μας έκανε κακό που ζήτησαν οι ουσιαστικοί νικητές των εκλογών να βγει στο φως η έκθεση της BlackRock για τις Τράπεζες; Ποιος πιστεύει ότι οι ενδιαφερόμενοι εκεί στο εξωτερικό για επενδύσεις εδώ στο εσωτερικό, πληρώνοντας δεν θα την έχουν ήδη στα χέρια τους; Είναι κακό να κάνουμε πως δεν ακούμε καν τις απειλές τους για εκδίωξή μας από της Ευρωζώνη τη στιγμή που ακόμη το κόστος γι αυτούς είναι θα είναι τεράστιο; Είναι κακό να ψάξουμε έχοντας και τη βοήθεια έντιμων ελεγκτών, Ελλήνων και ξένων, για το τι έχει μπει στις συμφωνίες και στα μνημόνια και είναι εκ του πονηρού; Είναι κακό το Κράτος να έχει ελεγκτές δικούς του μέσα στις διασωληνωμένες πλέον Τράπεζες για να βλέπει αν δίνονται στην αγορά όσα χρήματα πρέπει να δοθούν και να ελέγχει πόσα πηγαίνουν σε τσέπες που δεν πρέπει; Το πάθημα με την PROTON Bank δεν έγινε μάθημα; Είναι καλό που Έλληνες ειδοποίησαν τον ανεκδιήγητο Μπαρόζο να βγει σε χρόνο μηδέν και να γειώσει την επιστολή Τσίπρα, ένα κείμενο κάθε άλλο παρά ανεδαφικό ως προς το σκεπτικό του; Από την άλλη δεν ακούστηκε κιχ για όταν αυτοί οι «έντιμοι» και προσηλωμένοι στους νόμους έκοψαν την τωρινή δόση του απεχθούς δανείου σε δυο κομμάτια και απειλούν να μην μας τη δώσουν όλη, πέρα από κάθε λογική και νομική αιτιολόγηση; Και μετά απαιτούν από εμάς συνέπεια εκατό τοις εκατό; Είναι κακό να ελεγχθούν οι ιστορίες με τα ορυχεία χρυσού σε Χαλκιδική και Κιλκίς; Να γλυτώσει το Αεροδρόμιο του Ελληνικού από τους οικοπεδοφάγους όπως ο Ελαιώνας γλύτωσε από τους… βωβούς μεγαλοκαρχαρίες; (ναι ξέρω, καλύτερα πουλημένα για πενταροδεκάρες και τίγκα στο τσιμέντο) Είναι τόσο κακό που ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., πολύ ρεαλιστικά, λέει πως δεν έγινε και τίποτα αν δεν έχουμε αύριο υψηλού επιπέδου εκπροσώπηση στο ΕΚΟΦΙΝ (συγκαλείται ούτως ή άλλως κάθε μήνα) και δεν θα ναυαγήσουν τα καράβια μας που δεν θα γίνει μεθαύριο ουσιαστική συζήτηση στο ΝΑΤΟ για τα Σκόπια, οπότε θα αναβληθεί για άλλη μια φορά η εύρεση λύσης; Κανάλια, ραδιόφωνα, εφημερίδες λυσσομανούν ενάντια στον Τσίπρα και τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. υλοποιώντας το «τώρα βαράμε αυτούς». Επειδή όμως τα συμφέροντά μας είναι αντίθετα από τα δικά τους δεν τους πιστεύουμε. Ούτε πιστεύουμε πως είναι πολύ αγνή η κίνηση Παπαδήμου να στείλει, στον κατάλληλο χρόνο, ανυπόγραφη και δήθεν απόρρητη επιστολή στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας διεκτραγωδώντας μέσα σ’ αυτήν τα χάλια της Οικονομίας. Μετά από το ατόπημά του να τακτοποιήσει (προς όφελός της κυρίως) τη Ζίμενς, που το είχαμε τότε επισημάνει, ο κυρ. Παπαδήμος, ο ερωτοχτυπημένος με το πρωθυπουργικό αξίωμα, τώρα παρεμβαίνει με τρόπο ανεπίτρεπτο και παιδαριώδη για να πιέσει κι αυτός να γεννηθεί μια εκτρωματική κυβέρνηση.

Εντάξει, χορτάσαμε από αφέλειες και εκ μέρους του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Αυτό το κυνηγητό του Ολάντ, να συναντηθεί με τον Τσίπρα όταν ακόμη δεν είχε καν ορκιστεί ποιος το σκέφθηκε; Το χθεσινό μελό για τη 13η συνιστώσα του κόμματος που είναι η ψήφος του ελληνικού λαού και το παλιομοδίτικο περί «λαϊκής κυριαρχίας» μας παραπέμπουν σε πολιτικό λόγο δεκαετιών πίσω. Ψευτομαγκιά και όχι πολιτικό επιχείρημα εκείνο το κλισέ «τους χάλασα τη σούπα», κατώτερο των περιστάσεων το χθεσινό του Βασίλη Μουλόπουλου «ψάχνουν για μαλάκες», βλακώδες και όπως αποδείχθηκε ανεφάρμοστο το άλλο, το προεκλογικο, για το κατέβασμα στους δρόμους του κόσμου ώστε ν’ αλλάξουν την ψήφο τους οι βουλευτές των άλλων κομμάτων. Όμως τώρα πρέπει τα δυο πρώην μεγάλα κόμματα να συρρικνωθούν κι άλλο, να καταρρεύσουν οριστικά, για να χάσουν οι εντολοδόχοι τους το γερό τους πάτημα στη χώρα. Η Ελλάδα δεν χάνεται επειδή δεν μπαίνει στην συγκυβέρνηση και ο Τσίπρας. Χάνεται επειδή οι τρεις προηγούμενες κυβερνήσεις ήταν ενάντια στα συμφέροντα της χώρας και επειδή ολόκληρο το καράβι της Ευρώπης βουλιάζει και κάπως πρέπει να ξυπνήσει επιτέλους η καπετάνισσα. Και θα ξυπνήσουν όσοι πρέπει να ξυπνήσουν μόνον όταν οι λαοί τις Ευρώπης αρχίσουν να τους στέλνουν τα χαμπέρια ότι οι άβουλοι τοποτηρητές τους, καλή ώρα σαν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τη Ν.Δ., χάνουν και ξανα-χάνουν στις κάλπες.

Click για ανάπτυξη...