Προσφυγή χωρών στο μηχανισμό στήριξης ΕΕ-ΔΝΤ

Για ακόμη μια φορά με πιάνει ο καημός μου, τόσες φιλοσοφίες, τόσος θυμός και οργή και τόσοι πολλοί αγανακτισμένοι και εξεγέρσεις και το αποτέλεσμα ... τίποτα. Αναφέρομαι και επικεντρώνομαι καθαρά και μόνο στην Ελλάδα αν και το συγκρίνω με τα όσα μας παράθεσες Parafernalia! Οι άνθρωποι εκεί, οι Ισπανοί μοιάζουν αποφασισμένοι, μοιάζουν οργανωμένοι, μοιάζουν περισσότερο αν θέλειςεπαναστάτες. Και δεν είναι το πρώτο τους δείγμα αυτό. Όσοι παρακολουθούσαν, τα ομολογούμενος δυσεύρετα (βλέπεις τα δικά μας ΜΜΕ είναι απασχολημένα με άλλες πτυχές της καταστάσεως αυτής), μηνύματα του Ισπανικού λάου το γνωρίζουν καλά αυτό. Δεν ζηλεύω, σαφώς και δεν ζηλεύω απλά αναρωτιέμαι γιατί όχι και εμείς.

Αν και νεαρός σε ηλικία, χωρίς αμφιβολία η Ελλάδα πέρασε την μεγαλύτερη κοινωνική κρίση. Δεν είχα ξανά ζήσει τόσο μεγάλη πολιτική αποδιοργάνωση. Μάλιστα μέσα στην απειρία μου, και πιθανών μέσα στον ρομαντισμό μου, είχα ρωτήσει κάποιον που τον εμπιστεύομαι την κρίση του στα πολιτικά, λες και είναι κάποιος σπουδαίος μέντορας, πόσο απέχουμε από την σοβαρότητα και την κρισιμότητα καταστάσεων όπως χούντα κτλ. Παρόλα αυτά γοργά-γοργά όλη αυτή η κατάσταση, αν και πιθανών καταστροφική είχε μια μυστηριώδη υφή, διαλύθηκε περίπου όπως ένα εφηβικό πάρτι που οι γονείς επέστρεψαν μια ώρα αρχύτερα. Το δε εκλογικό αποτέλεσμα ήταν... ΝΔ, και πιο συγκεκριμένα Σαμαράς.

Θα αφήσω στην άκρη όλα εκείνα τα μηνύματα και επιθυμίες που θέλανε ένα νέο πολιτικό τοπίο, νέους ανθρώπους και άλλες νοοτροπίες. Θα αφήσω στην άκρη ποίους είχαμε υποδείξει ως φταίχτες. Θα αφήσω πολλές πράγματα στην άκρη και θα σταθώ μόνο στον συμβολισμό του Σαμαρά. Σύμφωνα με άτυπες και επίσημες σφυγμομετρήσεις, από επίσημα ή ανεπίσημα στόματα ο επόμενος πιθανός "σωτήρας" μας ήταν ο Τσίπρας. Αν και προσωπικά θεωρώ αδιάφορη αυτή την λεπτομέρεια για αυτή μου την συλλογιστική μου προσέγγιση, αλλά θα την σεβαστώ και θα την θεωρήσω χάρη απλούστευσης ως την δεδομένη εναλλακτική και επιθυμία της Ελλάδας. Έπειτα όμως από τοσο κακό και φασαρία ...καταλήξαμε στον Σαμαρά. Ναι μπορεί να είναι ικανότερος από τον Τσίπρα, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να ήταν ακόμη και ένα ερασιτεχνικό επιτελείο και μπορεί μάλλον να ήταν ανίκανο να διαχειριστεί όλο αυτό το τεράστιο πλάνο. Όμως άλλοι φωνάζανε για τις τράπεζες, άλλοι για νομότυπες μαφίες και συμμορίες και άλλοι για επικίνδυνα στραβούς πολιτικούς. Όλοι όμως συγκλύναμε στο "φτάνει πια!". Ο Σαμαράς όμως πως ακριβώς είναι ένα λογικό συνεπακόλουθο όλης αυτής της κατάστασης; Αν αφαιρέσουμε όλες τις φαμφάρες και τα περίτεχνα προεκλογικά στολίδια ο Σαμαράς πρεσβεύει το "τίποτα" και πιο συγκεκριμένα ότι δεν κάνουμε τίποτα και συνεχίζουμε από εκεί που είχαμε μείνει και όλα αυτά ήταν ένα διάλειμμα παλιμπαιδισμού. Και να μην παρεξηγηθώ, δεν στέκομαι στο εντός Ευρώπη ή εκτός. Καμία σχέση. Αναφέρομαι στο ότι ο Σαμαράς πότε δεν πλαισίωσε το πρόβλημα στην κρισιμότητα που απασχόλησε την Ελλάδα. Όλοι μιλούσαμε για ριζοσπαστικές αλλαγές, ανεξαρτήτου χρώματος, υφής και κατεύθυνσης. Οι περισσότεροι δε βλέπαμε και μιλάγαμε για πολυεθνικό πρόβλημα, ίσως και κάποιοι και έξω από τα όρια της ΕΕ. Αντίθετα ο Σαμαράς το μόνο σοβαρό που είπε & έκανε είναι ο ίδιος θα εποπτεύει την δημόσια διοίκηση. ΟΥΑΟΥ! Και για να κλείνω, ξεκινήσαμε κάτι ... γιατί το αφήσαμε;

Συνοψίζοντας, μπορεί να έχουμε μια πλούσια ιστορία και να είμαστε οι εμπνευστές πολλών πολύτιμων κοινωνικών μηχανισμών αλλά οι Ισπανοί μας αφήνουν την σκόνη τους και σαφώς φαίνεται να καταλαβαίνουν περισσότερο τι τους γίνεται. Εύχομαι να μην τα παρατήσουν αν και οι προκλήσεις τους είναι πολλές.

Υ.γ.: Κάτι που έκανε τρομερά εντύπωση, ναι δεν λέω. Ζήτω ο πολιτισμός του 21ου αιώνα. Αλλά οι εξεγέρσεις με πυροτεχνήματα μου φαίνεται σαν χιουμοριστικός πίνακας