Περί ιδιοκτησίας ο λόγος

iJohnnyCash

e-steki.gr Founder

Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
Πολιτική, ίσως μετά το σεξ, η μεγαλύτερη έγνοια των ανθρώπων. Έχουμε εναποθέσει τα συναισθήματά μας, την ειρήνη και τις σχέσεις μας με τους συμπολίτες στην πολιτική. Όλα αυτά δεν αποτελούν παράγωγα της Ελευθερίας; Τόσα πολλά πολιτικά χρώματα και άλλη τόση διχόνοια.

Ο κοινός παρονομαστής της αναρχίας, του κομμουνισμού, του σοσιαλισμού, του καπιταλισμού και του φιλελευθερισμού είναι η ιδιοκτησία. Μια τεράστια έννοια και όχι άδικα, αφού μπορεί να συνοδευτεί από τα επίθετα: ακίνητη, κινητή, υλική, άυλη, παραγωγική και καταναλωτική. Προσωπικά την έννοια αυτή επιλέγω να την συμπυκνώνω ως τον μηχανισμό εκείνο όπου η άντληση οφελών μέσα από συγκεκριμένα όρια περιορίζεται σε συγκεκριμένο άτομο ή ομάδα ατόμων και αποκλείει όλους τους υπόλοιπους. Για αυτό η ιδιοκτησία δεν πρέπει να έχει μόνο αντικείμενο και υποκείμενο, αλλά να είναι αυστηρά συγκεκριμένα και σαφή αυτά τα δυο.

Η ιδιοκτησία είναι θεμέλιο της ελεύθερης οικονομίας, για αυτό και τα αναπτυγμένα κράτη έχουν θεσπίσει κοινός αποδεκτούς δείκτες μέτρησης της ποιότητας πλαισίωσης της ιδιοκτησίας ανά γεωγραφική περιοχή. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τον δείκτη IPRI, ο οποίος αποτυπώνει το επίπεδο της ιδιωτικής/ατομικής ιδιοκτησίας, ή και για τον δείκτη οικονομικής ελευθερίας, ο οποίος με την σειρά του καταμετρά το βαθμό στον οποίο η νομοθεσία μιας χώρας προστατεύει τα δικαιώματα ατομικής ιδιοκτησίας, και τον βαθμό στον οποίο η κυβέρνηση επιβάλλει αυτούς τους νόμους, συνυπολογίζοντας όμως την πιθανότητα απαλλοτρίωσης, την δικαστική ανεξαρτησία και την διαφθορά.

Ζώντας στο δυτικό πολιτισμό θέλει πραγματική προσπάθεια να γίνει αντιληπτό, ότι η αποδοτική πλαισίωση της ιδιοκτησίας είναι απλά το παγόβουνο από βαθιά κοινωνικά θεμέλια στα οποία στηρίζεται η ευημερία, στο βαθμό φυσικά που έχει καταφέρει μεμονωμένα να επιτύχει το κάθε κράτος. Όμως μια απλή αντιπαράθεση με πραγματικά φτωχές χώρες, όπως αυτές της Αφρικής, απογυμνώνει την ευεργετική αλήθεια της φιλελεύθερης θεωρίας. Οι άνθρωποι εκεί έχουν σπίτια, αλλά όχι τίτλους ιδιοκτησίας. Καλλιεργούν γη, μα δεν έχουν συμβόλαια. Υπάρχουν ομάδες επιχειρηματικού τρόπου λειτουργίας και σκέψης, αλλά όχι εταιρικά καταστατικά. Μπορεί αυτές οι διαφορές να μην είναι η ουσία για τους αριστερούς διαμορφωτές γνώμης, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι οι άνθρωποι εκεί αδυνατούν να αντλήσουν κεφάλαια από την περιουσία τους και τον μόχθο τους.

Η αναφορά μου στις φτωχές χώρες δεν ήταν τυχαία. Υπάρχει μαθηματική και αιτιώδη συσχέτιση της πλαισίωσης της ιδιοκτησίας και της φτώχιας. Συγκεκριμένα στις χώρες, όπου ο δείκτης οικονομικής ελευθερίας αυξήθηκε, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ αυξήθηκε περίπου κατά το διπλάσιο σε αντίθεση με τις χώρες όπου ο δείκτης αυτός μειώθηκε. Και μέσα από εμπειρικά παραδείγματα μπορούμε να συνδέσουμε και την έμπρακτη ποιότητα ζωής του ανθρώπου. Στο μυαλό μου έχω ένα οικολογικό παράδειγμα: Στην Ισλανδία όπου στην αλιεία ισχύει το μοντέλο των ατομικών μεταβιβάσιμων ποσοστώσεων (ΑΜΠ) τα αποθέματα ψαριών έχουν αναγεννηθεί και αναπτυχθεί. Κάτι τέτοιο όμως δεν μπορούμε να πούμε ισχύει για τις «ελεύθερες» θάλασσες, όπου η GreenPeace ωρύεται για την εξάντληση των αποθεμάτων ψαριών και απόλυτα δικαίως.

Μπορούμε να πούμε ότι η ελευθερία και τα δικαιώματα του ανθρώπου είναι η έκβαση της ιδιοκτησίας; Ισχυρίζομαι πως ναι. Η αντίθετη όχθη του ελεύθερου ανθρώπου είναι ο δούλος, ο οποίος επί της ουσίας είναι εκείνος, που όχι μόνο δεν του ανήκουν (ιδιοκτησία) τα παράγωγα του μόχθου του, αλλά και κατά επέκταση δεν είναι σε θέση να ζητήσει το επιθυμητό αντάλλαγμα. Ο John Locke το 1689 είχε διατυπώσει ότι:
Αρχική Δημοσίευση από John Locke:
Κάθε άνθρωπος είναι ιδιοκτήτης του προσώπου του: εδώ δεν διαθέτει κανείς κανένα δικαίωμα, παρά μόνον αυτός ο ίδιος. […] ο μόχθος του σώματός του, και η εργασία των χεριών του, μπορούμε να πούμε, του ανήκουν αυτοδίκαια. Οτιδήποτε αποσπά ο άνθρωπος από την φυσική του κατάσταση, αναμιγνύοντας με αυτό το μόχθο του, και συνδέοντάς το έτσι με κάτι δικό του, το καθιστά με την ενέργεια αυτή, ιδιοκτησία του
Είναι σαφές νομίζω ότι χωρίς ιδιωτική κυριότητα, θα ήταν αδύνατο στους ανθρώπους να θεσπίσουν και να διασφαλίσουν την ελευθερία τους, και ως εκ τούτου το κλειδί που «ξεκλειδώνει» τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα καθιστά πραγματικά, είναι η ελευθερία της κατοχής και της ανταλλαγής ιδιοκτησίας.

Για τον Murray Rothbard, εμπνευστή και του όρου Αναρχοκαπιταλισμός, τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν νόημα μόνο ως δικαιώματα ιδιοκτησίας. Πιο συγκεκριμένα ενδεικτικά για την ελευθερία του λόγου αναφέρει ότι:
Αρχική Δημοσίευση από Murray Rothbard:
Ένα άτομο δεν έχει «δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου», αλλά έχει το δικαίωμα να νοικιάσει μια αίθουσα και να απευθυνθεί στα άτομα που εισέρχονται. Δεν έχει «δικαίωμα στην ελευθερία του Τύπου», αλλά έχει το δικαίωμα να γράψει ή να δημοσιεύσει ένα φυλλάδιο, και να το πωλήσει σε εκείνους που είναι πρόθυμοι να το αγοράσουν (ή να το δώσει δωρεάν σε εκείνους που είναι πρόθυμοι να το δεχθούν). Έτσι, αυτό που έχει σε κάθε μία από αυτές περιπτώσεις, είναι δικαιώματα ιδιοκτησίας, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος της ελεύθερης σύμβασης και μεταβίβασης, που αποτελούν μέρος των εν λόγω δικαιωμάτων κυριότητας. Δεν υπάρχει κάποιο extra δικαίωμα «στην ελευθερία του λόγου», ή στην ελευθερία του Τύπου, πέρα από τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, που ένα άτομο μπορεί να έχει σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση
Το Κράτος οφείλει να προφυλάσσει σαν κόρη οφθαλμού την ιδιοκτησία. Ο Richard Pipes κάνει αφοπλιστική τοποθέτηση γύρω από το θέμα λέγοντας:
Αρχική Δημοσίευση από Richard Pipes:
Η αποδυνάμωση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας με μεθόδους όπως η αναδιανομή του πλούτου για σκοπούς της κοινωνικής πρόνοιας, και οι παρεμβάσεις σε συμβατικά δικαιώματα για χάρη των «αστικών δικαιωμάτων», υπονομεύει την ελευθερία, στις πιο εξελιγμένες δημοκρατίες, καθώς η συσσώρευση του πλούτου σε περίοδο ειρήνης και η τήρηση των δημοκρατικών διαδικασιών, δίνουν την εντύπωση ότι όλα είναι καλά

Αν λοιπόν η αφετηρία και η βάση της κοινωνίας είναι η θεμελίωση της ιδιοκτησίας και η πηγή έμπνευσης του νόμου, τότε επιτυγχάνεται άμεσα και η κοινωνική συνοχή και η ειρήνη. Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι μια τις επιδιώξεις των «γκέτο» και των ομάδων μαφίας ανά την υφήλιο ήταν η διασφάλιση των «κεκτημένων» των μελών τους.

Έμπνευση από Stefan Melnik
Εσάς ποία η γνώμη σας για την ιδιοκτησία;
Είναι θεμιτή στα πλαίσια μιας οποιοδήποτε κοινωνίας;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
...

Εσάς ποία η γνώμη σας για την ιδιοκτησία;
Είναι θεμιτή στα πλαίσια μιας οποιοδήποτε κοινωνίας;

Μόνον η ιδιοκτησία του κορμιού (μας) είναι ιερή και αδιαπραγμάτευτη. Πέραν τούτου, κάθε άλλη ατομική ιδιοκτησία υποκρύπτει, κλοπή και κατεργαριά!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 2 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
    • *
  • Φορτώνει...
Top