Η ζωή είναι....

Rempeskes

Επιφανές μέλος

Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
...Aυτο το λες ζωή? :P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

@nt¤wnis|~|¤e

Δραστήριο μέλος

Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
Ένας άντρας, που όλη του τη ζωή μιλούσε για την αστάθεια και την ελαφρότητα των γυναικών σαν κάτι το φυσικό και επόμενο, θα δοκιμάσει όλη τη θλίψη μιας πικρής έκπληξης όταν θα προδοθεί στον έρωτά του -όμοια μ'αυτόν που είχε ανέκαθεν ως πιστεύω και ελπίδα την πίστη και τη σταθερότητα της γυναίκας.
Ένας άλλος, που θεωρεί τα πάντα κενά και κούφια, θα αισθανθεί σαν κεραυνό την ανακάλυψη πως ό,τι γράφει, οι άλλοι το θεωρούν τίποτα ή πως οι προσπάθειες του για να διδάξει είναι εντελώς μάταιες ή πως η μετάδοση της συγκίνησης του είναι πλασματική.
Εάν παραβλέψω την "κόκκινη" διατύπωση, τα ανωτέρω "παθήματα" των ηρώων δύναται να γίνουν αντιληπτά, σε σημαντικό βαθμό, ως αποτελέσματα "αυτοεκπληρούμενων προφητειών" τους....
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Metallou19

Πολύ δραστήριο μέλος

Η Blood Guzzler In Wonderland αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Τεχνικός και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 1,244 μηνύματα.
Η ζωή είναι σαν να οδηγείς στην εθνική με μια κουβέρτα στο παρμπρίζ. Ποτέ δεν ξέρεις τι πρόκειται να σκάσει πάνω σου με 180 km/h.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ophelia

Διάσημο μέλος

Η Μάρα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 2,434 μηνύματα.
...Σαν επίσκεψη στον οδοντίατρο, όσο πιο σφιγμένος είσαι, τόσο πιο πολύ θα πονέσεις...για αυτό λοιπόν ΧΑ-ΛΑ-ΡΑ!!!:)
Όλα θα βρούν τον δρόμο τους...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

@nt¤wnis|~|¤e

Δραστήριο μέλος

Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
Αν η ζωή χωρούσε σε έναν ορισμό, ο κόσμος όλος θα είχε καταρρεύσει από βαρεμάρα...
Αλλά καλό είναι να ψάχνουμε να βρούμε κάνα ορισμό...έτσι για να μη βαριόμαστε...:P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Buggs

Διάσημο μέλος

Ο Buggs αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 3,045 μηνύματα.
...Σαν επίσκεψη στον οδοντίατρο, όσο πιο σφιγμένος είσαι, τόσο πιο πολύ θα πονέσεις...για αυτό λοιπόν ΧΑ-ΛΑ-ΡΑ!!!:) Όλα θα βρούν τον δρόμο τους...

Η γυναίκα μου εχει μια αρχή. Στην επίσκεψη στον οδοντογιατρό κανει την ένεση για πλάκα, σχεδον πονάει δεν πονάει. Για να μήν πονέσει. Είναι κι αυτό μια σιγουρυ μέθοδος για να ειναι κανείς χαλαρός (κλείνει το οφ τοπικ, μην αρχίσουμε να μιλάμε για τους οδοντογιατρούς τώρα εδώ :) )
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Stratos7

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο Stratos7 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 144 μηνύματα.
Η ζωή είναι μια παρθένα. Άν ήτανε π%@τάνα θα ήταν εύκολη...:P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Αν η ζωή χωρούσε σε έναν ορισμό, ο κόσμος όλος θα είχε καταρρεύσει από βαρεμάρα...
Αλλά καλό είναι να ψάχνουμε να βρούμε κάνα ορισμό...έτσι για να μη βαριόμαστε...:P


:thumbup:...:thumbup:...:thumbup:...:thumbup:


Η ζωή είναι για μας ό,τι γνωρίζουμε γι'αυτήν. Για τον παραγωγό πατάτας, που το χωράφι του είναι τα πάντα γι'αυτόν, αυτό το χωράφι είναι μια αυτοκρατορία.

Για τον Καίσαρα, που η αυτοκρατορία του του πέφτει λίγη, η αυτοκρατορία του δεν είναι άλλο από ένα χωράφι. Ο φτωχός κατέχει μια αυτοκρατορία, ο άρχοντας ένα χωράφι. Στην πραγματικότητα δεν κατέχουμε τίποτε άλλο πέρα από τις αισθήσεις μας. Σ'αυτές, και όχι σε όσα βλέπουν, πρέπει να βασίζουμε την πραγματικότητα της ύπαρξής μας.

Ο Ναπολέων, κάνοντας τη διαθήκη του στην Αγία Ελένη, άφησε κληροδότημα σε ένα ληστή που προσπάθησε να δολοφονήσει τον Ουέλινγκτον.
Μεγαλοσύνη όμοια μ'εκείνη της ψυχής της αλλοδαπής γειτόνισσας μου που παρά τη φτώχεια της, με φιλεύει κάτι βελουτέ σουπούλες. Μούρλια! (και δεν είναι νοικοκυρά σε απόγνωση.:P)

Ω μεγάλοι άντρες (της άλλης ζωής) όμοιοι με τη μαγείρισσα του αυτού κόσμου!

Ζωή είναι να ΥΠΑΡΞΕΙΣ πράγματι αυτοκρατορικός, μα εγώ το έκανα όταν ονειρευόμουν, και γι'αυτό ποτέ δεν υπήρξα τίποτα. Ούτε καν ο προσωρινός σεφ μιας αγάπης συνορεύουσας. :/:

Οι στρατιές μου υπέστησαν πανωλεθρία, αλλά η πανωλεθρία υπήρξε ήπια και κανείς δεν πέθανε. Δεν έχασα τα λάβαρά μου.

Πετάω το κουτί με τα σπίρτα (δεν καπνίζω, τα'χω για τα ρεσό.:)), που είναι αδειανό, στην άβυσσο που είναι ο δρόμος, πέρα από το κάγκελο του παράθυρου με το ψευτομπαλκονάκι!

Ανασηκώνομαι κι ακούω. Καθαρά, λες κι αυτό σήμαινε κάτι, το άδειο κουτί με τα σπίρτα αντηχεί στο δρόμο και μου δείχνει πως είναι έρημος.

Πόσο λίγα πράγματα, στη ζωή, στον πραγματικό κόσμο, συνθέτουν τη βάση των καλύτερων στοχασμών;
Το ότι μου έχουν τελειώσει τα σπίρτα, το ότι τα πέταξα στο δρόμο, κακοδιάθετος, γιατί ξέμεινα κι από γλυκό, το ότι είναι Πέμπτη, αέρινη υπόσχεση μιας απαίσιας Παρασκευής, το ότι δεν είμαι κανένας στον κόσμο και όλη η μεταφυσική.

Πόσοι αυτοκράτορες υπήρξα!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

WhiteDrum

Διάσημο μέλος

Η Κατίγκω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Γιατρός και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 2,786 μηνύματα.
The end of the game is to feel real

Darkstar album -1-
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

@nt¤wnis|~|¤e

Δραστήριο μέλος

Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
Ζωή είναι το φαινόμενο εκείνο όπου ένας οργανισμός γεννιέται, αναπτύσσεται και πεθαίνει, αφήνοντας απογόνους.

Τελικά ήταν εύκολ… :confused:...:/:

forget it…:(

πάμε παρακάτω…

Η ζωή είναι για μας ό,τι γνωρίζουμε γι'αυτήν. Για τον παραγωγό πατάτας, που το χωράφι του είναι τα πάντα γι'αυτόν, αυτό το χωράφι είναι μια αυτοκρατορία.
Για τον Καίσαρα, που η αυτοκρατορία του του πέφτει λίγη, η αυτοκρατορία του δεν είναι άλλο από ένα χωράφι. Ο φτωχός κατέχει μια αυτοκρατορία, ο άρχοντας ένα χωράφι. Στην πραγματικότητα δεν κατέχουμε τίποτε άλλο πέρα από τις αισθήσεις μας. Σ'αυτές, και όχι σε όσα βλέπουν, πρέπει να βασίζουμε την πραγματικότητα της ύπαρξής μας.

Αντικειμενική πραγματικότητα δεν υπάρχει...τουλάχιστον όχι για όλους.


Τελικά τι είναι προτιμότερο να λέμε;;

Ο καθένας ζει στη δική του πραγματικότητα;;
ή
Ο καθένας ζει τη δική του πραγματικότητα;

Πιθανόν πολλοί αυτοκράτορες να κυβερνούσαν βασισμένοι κυρίως στη δεδομένη κατάσταση που επικρατούσε στην αυτοκρατορία τους. Κάποιοι άλλοι όμως να κυβερνούσαν βασισμένοι κυρίως στο πού ήθελαν να οδηγήσουν την αυτοκρατορία τους (όραμα = μεταλλάκτης της πραγματικότητας). Θα πρέπει να προσπαθούμε να ζούμε όπως σκεφτόμαστε. Διαφορετικά, μάλλον θα οδηγηθούμε να σκεφτόμαστε όπως ζούμε.

Για να μην υπάρξουν μπερδέματα με άλλα θέματα. Τα παραπάνω αφορούν αυστηρά το θέμα που τίθεται στο thread.

Υ.Γ. καλώς όρισες :)

και καλή τύχη…
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Tsipouro

Διάσημο μέλος

Ο Tsipouro αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Κτηνίατρος και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 3,037 μηνύματα.
Αρχική Δημοσίευση από Αντώνης:
Ο καθένας ζει στη δική του πραγματικότητα;
ή
Ο καθένας ζει τη δική του πραγματικότητα;
Ο καθένας ζει στη δική του πραγματικότητα: Ο καθένας αντιλαμβάνεται τα πράγματα με βάση τη δική του αντίληψη (διαφέρει από άτομο σε άτομο) και τα επεξεργάζεται και αξιολογεί με βάση τα δικά του κριτήρια.

Ο καθένας ζει τη δική του πραγματικότητα: Ο καθένας μας ζει τις δικές του εμπειρίες, οι οποίες αποκτώνται με βάση τις επιλογές που κάνει κάποιος (ή κάποιοι άλλοι γι' αυτόν ενίοτε).

Άρα, με βάση την ερμηνεία που δίνω εγώ
δεν αναφέρονται στο ίδιο πράγμα...

Αρχική Δημοσίευση από Αντώνης:
Υ.Γ. καλώς όρισες :)

και καλή τύχη…
Αν δεν είναι φρόνιμο παιδί θα του χρειαστεί! :)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Αν δεν είναι φρόνιμο παιδί θα του χρειαστεί! :)

No winner believes in luck.
"Νίτσε"

..And i dislike to lose...
"Δεσμώτης"

...ζωή είναι...

...να κατεβαίνεις Σύνταγμα,
και να αγκαλιάζεις τη ξανθιά με τις μπούκλες στα μαλλιά,
που 'χει περασμένη στο λαιμό μια επιγραφή "free hugs".

Ax...:redface::inlove:

..αλλά ως πότε...:baby:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

@nt¤wnis|~|¤e

Δραστήριο μέλος

Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
No winner believes in luck.
"Νίτσε"

..And i dislike to lose...
"Δεσμώτης"

POWER!!! :clapup:
ΕΥΓΕ!!! :clapup:

να κάθεσαι όμως και φρόνιμος εεεε...:D

μη μας αγχώθειθ...:P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

vendetta

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο Thor αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 39 ετών, επαγγέλεται Ξεναγός και μας γράφει απο Νορβηγία (Ευρώπη). Έχει γράψει 1,275 μηνύματα.
...μυστηριώδης και μαγική αρκεί να το καταλάβουμε... :)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Αντικειμενική πραγματικότητα δεν υπάρχει...τουλάχιστον όχι για όλους.

Είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει. Υποκειμενικά αντικειμενικός ρεαλισμός δεν νοείται. Αντικειμενική πραγματικότητα για τους μεν και ανύπαρκτη για τους δε, δεν είναι ίδιον συζήτησης περι της πραγματικότητας αλλά περι του κοινοβο(υ)λευτισμού!

Αυτό που είναι αντικειμενικό είναι μόνο το τυχαίο, και μόνο εφόσον υπάρχει...

Τελικά τι είναι προτιμότερο να λέμε;;

Ο καθένας ζει στη δική του πραγματικότητα;;
ή
Ο καθένας ζει τη δική του πραγματικότητα;

Ας συγκρίνουμε τον πιστό με τον άθεο. Ο μεν πρώτος δεν είναι αναζητητής.
Ο πιστός βαριέται, δεν θέλει να ψάξει, γι' αυτό πιστεύει.
κι όσο πιο τεμπέλης είναι ο άνθρωπος, τόσο συχνότερα ενοχλεί τον Θεό.

Στον δεύτερο, ο αθεϊσμός του βρίσκεται στα χείλη του, παρά στην καρδία του.
Παρατηρεί ο άθεος: "Ο ίδιος ο Θεός μου έδωσε τη δύναμη να μην τον πιστεύω" καθορίζοντας την πραγματικότητα του και χρησιμοποιώντας σαν επιχείρημα αυτό το ίδιο που δεν πιστεύει (!), και το πιστεύει ότι δεν το πιστεύει!

Η πίστη χωρίς νου οδηγεί στην πρόληψη, ενώ ο νους χωρίς πίστη οδηγεί στον κυνισμό θα πει ο demi πιστός.
Αυτός χρησιμοποιεί τη πίστη που αποτελείται από λίγη τεμπελιά, λίγο φόβο, λίγο συμφέρον, λίγη κούραση, λίγη παθητικότητα και τη λογική που είναι επίκτητα προσαρτημένη βαθιά μες το κεφάλι μας.

Ο καθένας ζει στη δική του πραγματικότητα, τη δική του πραγματικότητα, κάτι σαν το "Dream within a dream by Edgar Alan Poe" που τελικά αυτή η πραγματικότητα να είναι υποπροϊόν κάποιου εφιάλτη ή σύντομου ονείρου που διακόπτεται απότομα..

...το ότι ζούμε τη δική μας πραγματικότητα δεν θα πει κιόλας ότι το έχουμε διαλέξει...

Η ανέχεια καραδοκεί σε κάθε κρυφή ελευθερίας ανάσα...


Πιθανόν πολλοί αυτοκράτορες να κυβερνούσαν βασισμένοι κυρίως στη δεδομένη κατάσταση που επικρατούσε στην αυτοκρατορία τους. Κάποιοι άλλοι όμως να κυβερνούσαν βασισμένοι κυρίως στο πού ήθελαν να οδηγήσουν την αυτοκρατορία τους (όραμα = μεταλλάκτης της πραγματικότητας). Θα πρέπει να προσπαθούμε να ζούμε όπως σκεφτόμαστε. Διαφορετικά, μάλλον θα οδηγηθούμε να σκεφτόμαστε όπως ζούμε.


Το μυαλό στήνει παγίδες κι οδοφράγματα. Άντε να σε δώ αν θα λες το ίδιο, στα παραπήγματα της σκέψης σου...

Ό,τι δυσάρεστο μας συμβαίνει στη ζωή - γελοίοι ρόλοι που παίζουμέ, άσχημες συμπεριφορές, παραλείψεις ως προς κάποια αρετή - πρέπει να θεωρούνται απλά εξωτερικά ατυχήματα, που δεν μπορούν να αγγίξουν την ουσία της ψυχής.

Ας τα αντιμετωπίσουμε ως πονόδοντους ή κάλους της ζωής, πράγματα που μας ενοχλούν αλλά είναι εξωτερικά αν και βρίσκονται μέσα μας, ή που τα υποθέτει μόνο η οργανική μας ύπαρξη, ή που ανησυχεί γι'αυτά ό,τι ζωτικό υπάρχει μέσα μας.

Όταν επιτυγχάνουμε αυτή τη συμπεριφορά, που είναι κατά έναν άλλο τρόπο, η συμπεριφορά των μυστικιστών, είμαστε προστατευμένοι όχι μόνο από τον κόσμο αλλά και από μας τους ίδιους.
Εξ ου και ο Οράτιος, που μιλάει για το σωστό άντρα ο οποίος θα έμενε άτρομος ακόμα κι αν γύρω του κατέρρεε το σύμπαν. Η εικόνα είναι παράλογη, αλλά το νόημά της σωστό.

Ακόμα κι αν γύρω μας καταρρέει αυτό που προσποιούμαστε πως είμαστε, γιατί συνυπάρχουμε, πρέπει να παραμένουμε άτρομοι - όχι γιατί είμαστε σωστοί, αλλά γιατί είμαστε εμείς και "είμαι εγώ" θα πει δεν έχω καμία σχέση με τα εξωτερικά πράγματα που καταρρέουνμ, ακόμη κι αν καταρρέουν πάνω σε ό,τι είμαι εγώ γι'αυτά.. (αμάν, ελπίζω να μην ακούστηκα σαν λέκτωρας ψυχολογίας, ή σαν τον Dr Zukav!)

Η ζωή πρέπει να είναι, για τους καλύτερους, ένα όνειρο που αρνείται τις αντιπαραθέσεις..
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

@nt¤wnis|~|¤e

Δραστήριο μέλος

Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
Αντικειμενική πραγματικότητα δεν υπάρχει...τουλάχιστον όχι για όλους.
Είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει. Υποκειμενικά αντικειμενικός ρεαλισμός δεν νοείται. Αντικειμενική πραγματικότητα για τους μεν και ανύπαρκτη για τους δε, δεν είναι ίδιον συζήτησης περι της πραγματικότητας αλλά περι του κοινοβο(υ)λευτισμού!
Αυτό που είναι αντικειμενικό είναι μόνο το τυχαίο, και μόνο εφόσον υπάρχει...

Το διατύπωσα λάθος…. Εννοούσα πως, ακόμα κι αν υπάρχει "αντικειμενική πραγματικότητα", δεν υπάρχει τουλάχιστον ένας ανθρώπινος νους να τη νοήσει, να τη συλλάβει – ίσως να τη συλλαμβάνει κάποιος θεϊκός νους. :confused: Και εννοείται ότι η αντικειμενικότητα δεν αποτελεί προϊόν "δημοκρατικής" απόφασης. Αλλιώς αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα ο ιδεαλιστής κι αλλιώς ο ρεαλιστής. Για τον τελευταίο ενδέχεται ο ιδεαλισμός να αποτελεί απόδραση απʼ την πραγματικότητα, ενώ ο πρώτος πιστεύει πως τη συλλαμβάνει και τη βιώνει. Δεν το έχω πολυψάξει το θέμα, αλλά συνήθως επικεντρώνεται στο ερώτημα:
Πώς μπορώ να ξέρω με βεβαιότητα ότι όλα γύρω μου (οι λιμνούλες, οι ραχούλες…η οθόνη που έχω μπροστά μου…) είναι πραγματικά ή είμαι ένας εγκέφαλος μέσα σε μια γυάλα με φορμόλη;; Αυτό το σκεπτικό – εκτός του ότι με τρομάζει κάπως - καθιστά ακόμα και την υπογραφή μου υποκειμενική. Κάποια στιγμή μάλλον θα την αλλάξω.:P

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω εντρυφήσει και πολύ σε κάτι τέτοια θέματα - από ένα σημείο και μετά έπαψαν να μου κινούν το ενδιαφέρον. Άλλωστε, ακόμα κι αυτοί που πιστεύουν ότι τα πράγματα γύρω τους αποτελούν αντανακλάσεις των "αιώνιων" και "αναλλοίωτων" ιδεών (όπως της εννόησε ο Πλάτων i think), εντούτοις δεν τρώνε πέτρες. Eν γένει, επηρεάζονται κι αυτοί απʼ το περιβάλλον τους, απʼ τις εξωτερικές και εσωτερικές τους καταστάσεις, ακόμα κι αν κάποιες φορές, μέσα απʼ τον στοχασμό τους, ατενίζουν τις "αιώνιες ιδέες" και το απολαμβάνουν.

Εν τέλει:
Η εξωτερική πραγματικότητα είναι ανεξάρτητη και πραγματική ή είναι ένα νοητικό κατασκεύασμα;; Τείνω να πιστεύω το πρώτο…εάν δεχτούμε την απολυτότητα της διάζευξης.

Τελικά τι είναι προτιμότερο να λέμε;;
Ο καθένας ζει στη δική του πραγματικότητα;;
ή
Ο καθένας ζει τη δική του πραγματικότητα;
Ας συγκρίνουμε τον πιστό με τον άθεο. Ο μεν πρώτος δεν είναι αναζητητής. Ο πιστός βαριέται, δεν θέλει να ψάξει, γι' αυτό πιστεύει.
κι όσο πιο τεμπέλης είναι ο άνθρωπος, τόσο συχνότερα ενοχλεί τον Θεό.

Στον δεύτερο, ο αθεϊσμός του βρίσκεται στα χείλη του, παρά στην καρδία του.
Παρατηρεί ο άθεος: "Ο ίδιος ο Θεός μου έδωσε τη δύναμη να μην τον πιστεύω" καθορίζοντας την πραγματικότητα του και χρησιμοποιώντας σαν επιχείρημα αυτό το ίδιο που δεν πιστεύει (!), και το πιστεύει ότι δεν το πιστεύει!
Ένας τέτοιος άθεος μπορεί κάλλιστα να είναι ασυνείδητα ένθεος. Πάντως, είναι ενδιαφέρουσα κατηγορία! Ίσως σε πολλούς από αυτούς να κρύβεται στα μύχια της ψυχής τους μια επιθυμία: να είναι οι "άσωτοι υιοί" ενός "Πατέρα" – Θεού, που τους αγαπάει όσο κι αν αυτοί είναι αντάρτες και τον αμφισβητούν. Κι όταν η νεότητα περάσει ή έρθει ο καιρός που τα πράγματα δυσκολέψουν και δεν αντέχουν άλλο, ίσως τότε να λειτουργήσει η ενδόμυχη ασφαλιστική τους δικλείδα, που θα τους κάνει να πέσουν, με δάκρυα στα μάτια, στην ασφαλή αγκαλιά του "Πατέρα".
Ο καθένας ζει στη δική του πραγματικότητα, τη δική του πραγματικότητα, κάτι σαν το "Dream within a dream by Edgar Alan Poe" που τελικά αυτή η πραγματικότητα να είναι υποπροϊόν κάποιου εφιάλτη ή σύντομου ονείρου που διακόπτεται απότομα..
Μήπως ο θάνατος αποτελεί το μεγάλο ξύπνημα;; :confused:
Μήπως η ζωή μας είναι κάτι σαν τον μοναχό που ονειρεύεται πως είναι πεταλούδα, η οποία ονειρεύεται πως είναι μοναχός που ονειρεύεται πως είναι πεταλούδα;; :confused:
Μπερδεύτηκα...:(


...το ότι ζούμε τη δική μας πραγματικότητα δεν θα πει κιόλας ότι το έχουμε διαλέξει...
Η ανέχεια καραδοκεί σε κάθε κρυφή ελευθερίας ανάσα....
Πιθανόν πολλοί αυτοκράτορες να κυβερνούσαν βασισμένοι κυρίως στη δεδομένη κατάσταση που επικρατούσε στην αυτοκρατορία τους. Κάποιοι άλλοι όμως να κυβερνούσαν βασισμένοι κυρίως στο πού ήθελαν να οδηγήσουν την αυτοκρατορία τους (όραμα = μεταλλάκτης της πραγματικότητας). Θα πρέπει να προσπαθούμε να ζούμε όπως σκεφτόμαστε. Διαφορετικά, μάλλον θα οδηγηθούμε να σκεφτόμαστε όπως ζούμε.
Το μυαλό στήνει παγίδες κι οδοφράγματα. Άντε να σε δώ αν θα λες το ίδιο, στα παραπήγματα της σκέψης σου...
Μπορούμε να επηρεάσουμε την εξωτερική μας πραγματικότητα, αλλά βλέπεις, ζούμε μέσα της, μας επηρεάζει κι αυτή. Δε θα μου άρεσε όμως να ξεκινήσω λέγοντας "πήδα την πραγματικότητα", και στο τέλος να υποκύψω στη σκέψη πως "η πραγματικότητα μας πηδάει". Δεν ξέρω, βέβαια, πώς θα κελαηδάω μετά από 20…30…χρόνια, αλλά δεν θα ήθελα να πιστέψω κάτι τέτοιο, τουλάχιστον όχι τόσο πολύ ώστε να χαραχθεί στο πρόσωπό μου εκείνη η τραγική ""ωριμότητα"", ίδιον βαθιάς αποδοχής ενός ""αναπόφευκτου"" συμβιβασμού…
Παραπάνω εννοούσα βασικά το όραμα, που είναι επενδυμένο με πάθος και συναίσθημα. Και για να μην τα μπερδέψουμε, δεν υιοθετώ αντιλήψεις τύπου: "είμαστε ό, τι σκεφτόμαστε."




Ό,τι δυσάρεστο μας συμβαίνει στη ζωή - γελοίοι ρόλοι που παίζουμέ, άσχημες συμπεριφορές, παραλείψεις ως προς κάποια αρετή - πρέπει να θεωρούνται απλά εξωτερικά ατυχήματα, που δεν μπορούν να αγγίξουν την ουσία της ψυχής.
Ας τα αντιμετωπίσουμε ως πονόδοντους ή κάλους της ζωής, πράγματα που μας ενοχλούν αλλά είναι εξωτερικά αν και βρίσκονται μέσα μας, ή που τα υποθέτει μόνο η οργανική μας ύπαρξη, ή που ανησυχεί γι'αυτά ό,τι ζωτικό υπάρχει μέσα μας.

Θα έλεγα πως αυτοί οι ρόλοι και οι συμπεριφορές αποτελούν μία ανοησία, προϊόν συχνά μιας κομφορμιστικής αντίληψης περί ηθικής και αξιοπρέπειας, την οποία έτσι μας δίδαξαν και αυτή ενσταλάχτηκε μέσα μας. Η ολοκληρωτική απαλλαγή είναι ουτοπία, που σχετίζεται με την ουτοπία της ολοκληρωτικής συναισθηματικής απεξάρτησης από τους άλλους και τη γνώμη τους για μας. Αναγκαστικά, λοιπόν, είμαστε καταδικασμένοι να προσποιούμαστε έως ένα σημείο, εφόσον συνυπάρχουμε.
Η ουσία της ψυχής αντιπροσωπεύει για μένα τις ανάγκες εκείνες που είναι βαθιά ριζωμένες στην ανθρώπινη φύση, και των οποίων η πραγμάτωση συνεπάγεται ευδαιμονία. Παρά τα εξωτερικά ατυχήματα, όπως εγώ τα καταλαβαίνω, οι ανάγκες αυτές αξιώνουν να αναγνωριστούν (αυτεπίγνωση), να εκδηλωθούν. Με άλλα λόγια, ο αυθεντικός και συχνά και ασυνείδητος εαυτός μας ζητάει θέαση, κι όταν τούτο παρεμποδίζεται αρχίζει να επαναστατεί. Μας στέλνει προειδοποιητικά σήματα, τα οποία, όταν τα παραβλέπουμε, ενδέχεται να βρεθούμε σε κάποια ακραία κατάσταση πόνου (εκτός κι αν η κοινωνική προσαρμογή και ο κομφορμισμός έχουν οξειδώσει την ευαισθησία μας στα προειδοποιητικά σήματα και γινόμαστε αναίσθητοι).
Κατά ένα μαγικό τρόπο ο εαυτός μας ξέρει τι πραγματικά θέλει, αλλά μας το λέει μονάχα με τον τρόπο που ξέρει: τα συναισθήματα. Με αυτά προσπαθεί να μας μιλήσει, αλλά πολλές φορές αρνούμαστε ή δεν έχουμε το θάρρος να τον ακούσουμε ή δεν γνωρίζουμε τον τρόπο. Η κοινωνία μας τροφοδοτεί με μύθους, προκαταλήψεις, ηθικές, λογικές που λειτουργούν μια χαρά για το καλοπροσαρμοσμένο άτομο, αλλά μʼ αυτό τον τρόπο καταπιέζεται η αλήθεια μέσα μας. Για να λέμε όμως ότι καταπιέζεται η αλήθεια σημαίνει ότι ο εαυτός μας γνωρίζει αυτή την αλήθεια. Με άλλα λόγια, υπάρχει ασυνείδητη γνώση!! Πόσες φορές, άλλωστε, έχουμε νιώσει συναισθήματα που δεν μπορούμε να περιγράψουμε;; Πόσες φορές έχουμε αντιληφθεί πράγματα μέσω διαίσθησης;; Αυτά που διατυπώνουμε ίσως να αποτελούν το 1% αυτών που έχουμε νιώσει και βιώσει!!

Δεν ξέρω κατά πόσο οι μυστικιστές, όπως λές, επιτυγχάνουν μια συμπεριφορά εκδηλώνοντας τον αυθεντικό εαυτό τους, μέσω της αυτεπίγνωσης και της βύθισης στο ασυνείδητο. Και αν υποθέσω ότι η αγάπη τους για το Θεό είναι μεγαλύτερη απʼ την αγάπη τους για τη γνώση….κάτι δε μου κολλάει καλά. ;)

Δεν ξέρω κατά πόσο κατάλαβα τα παρακάτω που έγραψες περί μυστικιστών, Οράτιου κ.α…, ίσως ορισμένα τους σημεία μου φαντάζουν υπερβολικά φιλόδοξα για την ανθρώπινη φύση. Δέχομαι πάντως ότι η γνώση αυτού που είμαστε και η εμπιστοσύνη μας σʼ αυτό, δύναται νʼ αποτελέσει μια τεράστια δύναμη που θα μας κρατήσει άτρομους, σε κάποιες περιπτώσεις, μπροστά στα εξωτερικά πράγματα που καταρρέουν, όπως λες, ακόμα κι αν καταρρέουν πάνω σε ό, τι είμαστε εμείς γιʼ αυτά.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Η ζωή είναι ...μια επιμένουσα ευφυία και υπομένουσα την ευφυία.
Η ενστικτώδης επιμονή της ζωής υπό τη μορφή της ευφυίας είναι για μένα ένας από τους πιο προσωπικούς και σταθερούς μου στοχασμούς.

Από τη γέννηση ως το θάνατό του o άνθρωπος ζει σκλάβος της εξωτερικότητας του εαυτού του που είναι ίδιον των ζώων. Όλη του τη ζωή δεν ζει, αλλά φυτοζωεί σε μεγαλύτερο βαθμό και με μεγαλύτερη πολυπλοκότητα. Καθοδηγείται από κανόνες που δεν ξέρει ότι υπάρχουν, ούτε πως αυτοί τον καθοδηγούν, κι οι ιδέες του, τα συναισθήματά του, οι πράξεις του, είναι όλα ασυνείδητα - όχι γιατί τους λείπει η συνείδηση, αλλά γιατί δεν έχουν δύο συνειδήσεις.

Την ασαφή διαίσθηση μιας ψευδαίσθησης, αυτό και τίποτα περισσότερο έχουν οι ευφυείς.

Βλέπω πως οι άνθρωποι είναι σε όλα σκλάβοι της υποσυνείδητης ιδοσυγκρασίας τους, των εξωτερικών περιστάσεων των άλλων, των ορμών για συναναστροφή ή το αντίθετο..

Πόσες φορές δεν τους άκουσα να λένε αυτή τη φράση που συμβολίζει όλο το παράλογο , όλο το τίποτα, όλη τη λεκτική άγνοια των ζωών τους. Είναι η φράση που χρησιμοποιούν για οποιαδήποτε υλική απόλαυση:

"είναι ό,τι μπορείς να πάρεις από αυτή τη ζωή"...
Να το πάρεις; Για να το πας πού; Για να το κάνεις τι;

Θα ήταν λυπηρό να τους ξυπνήσουμε από τη σκιά για να τους θέσουμε μια τέτοια ερώτηση..Έτσι μιλάει ένας υλιστής, γιατί όποιος μιλάει έτσι είναι, αν και υποσυνείδητα, υλιστής.
Τι να σκέφτεται, άραγε να πάρει από τη ζωή, και με ποιον τρόπο;
Που σκέφτεταινα πάει τις χοιρινές μπριζόλες, το κοκκινέλι και την περιστασιακή του φιλενάδα;
Σε ποιον ουρανό που δεν πιστεύει;

Σε ποια γή , όπου το μόνο που θα πάρει μαζί του είναι η σήψη που ήταν λανθάνουσα καθ'όλη τη ζωή του;
Δεν γνωρίζω φράση τραγικότερη αλλά ούτε και αποκαλυπτικότερη της ανθρώπινης ανθρωπότητας.
Έτσι θα μιλούσαν τα φυτά αν μπορούσαν να ξέρουν ότι απολαμβάνουν τον ήλιο.
Έτσι θα μιλούσαν για τις υπνοβατικές τους ηδονές τα ζώα που ειναι κατώτερα από τον άνθρωπο στην έκφραση του εαυτού τους.

Και ποιος ξέρει αν εγώ, που μιλώ αυτή τη στιγμή, γράφοντας αυτές τις λέξεις με την ακαθόριστη εντύπωση ότι θα διαρκέσουν (ζωή είναι να γράφουμε σε ένα blog τα προσωπικά μας ακαθόριστα;;;;;;), δεν σκέφτομαι επίσης ότι η μνήμη του να τις έχω γράψει είναι αυτό που "θα πάρω από αυτή τη ζωή"...

Και όπως το άχρηστο κουφάρι του κοινού ανθρώπου πέφτει στον λάκκο, με τον ίδιο τρόπο πέφτει στην κοινή λήθη και το επίσης άχρηστο κουφάρι της πρόζας που σκαρώνω στα μέτρα μου.
Οι χοιρινές μπριζόλες, το κρασί, η κοπέλα του άλλου - γιατί να τα κοροϊδεύω;
Αν όμως γράφοντας αυτά, τα συνδυάζω με συνομιλία στο msn, με κάποια άγνωστη γνωστή μου, ίσως να ένα άλλου τύπου και βεληνεκούς σκάρωμα.. :hmm:

Τα έγραψα τότε που μίλαγα μαζί σου. Η σήψη της ανάμνησης τώρα, γεννά φωσφορισμούς..:hmm:

Ζωή είναι να'χεις να θυμάσαι, perhaps..
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
...Εννοούσα πως, ακόμα κι αν υπάρχει "αντικειμενική πραγματικότητα", δεν υπάρχει τουλάχιστον ένας ανθρώπινος νους να τη νοήσει, να τη συλλάβει – ίσως να τη συλλαμβάνει κάποιος θεϊκός νους. :confused:

Για μένα, αν συλλογιστώ πανούκλες, καταιγίδες, πολέμους, είναι αποτέλεσμα της ίδιας τυφλής δύναμης, που δρα πότε διαμέσου ασύνειδων μικροβίων, πότε διαμέσου ασύνειδων ακτίνων και υδάτων, πότε διαμέσου ασύνειδων ανθρώπων.

Ένας σεισμός κι ένα μακελειό δεν έχουν για μένα καμιά διαφορά παρεκτός αυτή που υπάρχει μεταξύ του δολοφονώ με μαχαίρι και δολοφονώ με εγχειρίδιο. Το τέρας (για σένα θεϊκός νους) που ενυπάρχει στα πράγματα (πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, μη χέ..) χρησιμοποιεί με τον ίδιο τρόπο - ευτυχώς ή δυστυχώς γι'αυτό που απ'ό,τι φαίνεται, του είναι αδιάφορο - τη μετακίνηση ενός βράχου στο ύψωμα ή τη μετακίνηση της ζήλιας ή του φθόνου σε μια καρδιά.

Ο βράχος πέφτει και σκοτώνει έναν άνθρωπο. Ο φθόνος ή η ζήλια οπλίζουν ένα χέρι, και το χέρι σκοτώνει έναν άνθρωπο. Big difference.

Έτσι είναι ο κόσμος, κοπριά ενστικτωδών δυνάμεων, που εξακολουθεί να λάμπει στον ήλιο παίρνοντας χρυσές αποχρώσεις φωτεινές και σκοτεινές. Αυτές οι αποχρώσεις θα είναι μάλλον οι αντικειμενικές χρωματικές αντιθέσεις της πραγματικότητας...:P


Δεν ξέρω κατά πόσο οι μυστικιστές, όπως λές, επιτυγχάνουν μια συμπεριφορά εκδηλώνοντας τον αυθεντικό εαυτό τους, μέσω της αυτεπίγνωσης και της βύθισης στο ασυνείδητο.

..προκειμένου να αντιμετωπίσουν τη βιαιότητα της αδιαφορίας (ή μιας άδικης πραγματικότητας που τους σέρβιρε μια ανώτερη διάνοια) οι μυστικιστές ανακάλυψαν ότι η καλύτερη λύση είναι η απάρνηση. Αρνούμαστε τον κόσμο, του γυρίζουμε την πλάτη σαν να ήταν ένα έλος που βρεθήκαμε στην όχθη του. Τον αρνούμαστε όπως ο Βούδας, αρνούμενοι την απόλυτή του πραγματικότητα. Τον αρνούμαστε όπως ο Χριστός, αρνούμενοι τη σχετική πραγματικότητα. Τον αρνούμαστε.

Και εννοείται ότι η αντικειμενικότητα δεν αποτελεί προϊόν "δημοκρατικής" απόφασης. Αλλιώς αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα ο ιδεαλιστής κι αλλιώς ο ρεαλιστής.

Ας μιλήσω για την πραγματικότητά μου.
Δεν αγανακτώ γιατί η αγανάκτησή είναι για τους δυνατούς. Δεν αποδέχομαι τη μοίρα μου γιατί η αποδοχή είναι για τους ευγενείς. Δεν σιωπώ γιατί η σιωπή είναι για τους σπουδαίους.
Κι εγώ δεν είμαι ούτε δυνατός, ούτε ευγενής ούτε σπουδαίος (εκτός από όταν ένιωσα μόνο λίγο σαν έφτιαξα για πρώτη φορά μακαρονάδα φούρνου δικής μου εμπνεύσεως. :redface:)

Υποφέρω και ονειρεύομαι.(δεν χρειάζομαι όπιο, έχω το χάρισμα της ονειροπόλησης. :))
Παραπονιέμαι επειδή είμαι αδύναμος και, επειδή είμαι καλλιτέχνης, περνάω την ώρα μου υφαίνοντας μουσικά τα παράπονά μου και τακτοποιώντας τα όνειρά μου σύμφωνα με το πως μου φαίνονται πιο ωραία. (πώς λέει κι ο ποιητής Antoin De Saint Exupery δια στόματος μικρού πρίγκηπα: "κάνε τη ζωή σου ένα όνειρο και το όνειρό σου πραγματικότητα")

Το μόνο για το οποίο λυπάμαι είναι που δεν είμαι παιδί για να μπορώ να πιστέψω στα όνειρά μου, που δεν είμαι τρελός για να μπορώνα απομακρύνω από την ψυχή μου όλους (κι όλα) αυτούς που με περικυκλώνουν. :/: (άσε που δεν έχω δική μου τριανταφυλλιά)

Εκλαμβάνοντας το όνειρο ως πραγματικό, ζώντας υπερβολικά τα όνειρα, το ψεύτικο τριαντάφυλλο της ονειρικής ζωής μου απέκτησε τελικά αυτό το αγκάθι: ούτε καν τα όνειρά μου δεν με ευχαριστούν, γιατί τους βρίσκω ελαττώματα.:(
Ούτε ζωγραφίζοντας αυτό το γυαλί (Led) με πολύχρωμες σκιές μπορώ να κρύψω από τον εαυτό μου τη φασαρία του κόσμου.

Μακάριοι οι δημιουργοί πεσιμιστικών συστημάτων! Όχι μόνο γνωρίζουν την ευχαρίστηση του να έχεις φτιάξει κάτι, αλλά και χαίρονται για την ερμηνεία τους, και θεωρούν ότι συμμετέχουν στην οικουμενική οδύνη.

Δεν παραπονιέμαι για τον κόσμο. Δεν διαμαρτύρομαι εξ ονόματος της οικουμένης. Δεν είμαι πεσιμιστής. Υποφέρω και παραπονιέμαι, αλλά δεν ξέρω αν αυτό που είναι κακό είναι η οδύνη, ούτε και ξέρω αν είναι ανθρώπινο να υποφέρει κανείς. Τι με νοιάζει αν αυτό είναι αλήθεια ή όχι!
Υποφέρω και δεν ξέρω αν το αξίζω. (Ελάφι που το κυνηγούν.)

Δεν είμαι πεσιμιστής, είμαι θλιμμένος.

Τα παραπάνω με καθιστούν ρεαλιστή ή ιδεαλιστή;

Εν τέλει:
Η εξωτερική πραγματικότητα είναι ανεξάρτητη και πραγματική ή είναι ένα νοητικό κατασκεύασμα;; Τείνω να πιστεύω το πρώτο…εάν δεχτούμε την απολυτότητα της διάζευξης.

Το να ρωτήσεις: αν η πραγματικότητα (ορθά επεσήμανες "εξωτερική". Παλαμακισμός) είναι πραγματική και ανεξάρτητη των υποκειμενικών αισθήσεων και αναλύσεων προϋποθέτει ότι αμφιβάλλεις για την πραγματικότητα της.

Μια τέτοια αμφιβολία προσβάλλει εκείνους των οποίων ολόκληρο το ζειν συνίσταται ίσως σ'αυτό το υποτιθέμενο κειμήλιο όπου τείνεις κι εσύ. (φυτιλιά)
Εκείνος λοιπόν που εξωτερικεύει αυτή την αμφιβολία, πρέπει να περιμένει αντίσταση απ'όλες τις πλευρές. (χιχι, όλα εδώ πληρώνονται!)

Από τα δοκίμια του Λοκ και του Λάϊμπνιτς ή μάλλον από τη γένεση της Μεταφυσικής ως σήμερα δε συνέβη κανένα γεγονός που να σταθεί αποφασιστικότερο για την απόφανση περι αντικειμενικής πραγματικότητας από την πραγματεία του David Hume δημοσιεύοντας τα Philosophical Essays concerning Human Undesrtanding που μεταφράστηκαν στη γερμανική το 1755 και άσκησαν μεγάλη επίδραση στον Καντ. Ο Χιουμ είναι ο πρώτος μέσα στην ιστορία της Φιλοσοφίας, που βλέπει την ανάγκη να τεθεί κάτω από ριζική αμφισβήτηση το κύρος της Μεταφυσικής παρόλο ότι έτσι έχασε από τα μάτια του τη βλάβη που προκύπτει αν αφαιρεθεί από τη λογική η θέα των αχανών οριζόντων, από τους οποίους εμπνεόμενη η λογική μπορεί να επιβάλλει στη θέληση τον ανώτατο σκοπό όλων των προσπαθειών της.

Κι αυτό έδειχνε να φέρνει πιο κοντά τη λογική της πίστης προς τη πραγματικότητα της κατ'αίσθηση αντίληψης χωρίς υποκειμενικό κύρος (η ζάχαρη γλυκιά, το δωμάτιο ζεστό, το αψέντι τσουχτερό) παρά στο κάτι πάνω και πέρα απ'αυτή...

Μήπως η ζωή μας είναι κάτι σαν τον μοναχό που ονειρεύεται πως είναι πεταλούδα, η οποία ονειρεύεται πως είναι μοναχός που ονειρεύεται πως είναι πεταλούδα;; :confused:
Μπερδεύτηκα...:(

Σαν τον Τσουάνγκ Τσού που ονειρεύτηκε πως ήταν μια πεταλούδα αλλά όταν ξύπνησε δεν ήταν σίγουρος ότι ήταν ο Τσουάνγκ Τσού που ονειρεύτηκε πως ήταν πεταλούδα ή αν ήταν πεταλούδα που ονειρεύτηκε πως ήταν ο Τσουάνγκ Τσου...;)




Θα έλεγα πως αυτοί οι ρόλοι και οι συμπεριφορές αποτελούν μία ανοησία, προϊόν συχνά μιας κομφορμιστικής αντίληψης περί ηθικής και αξιοπρέπειας, την οποία έτσι μας δίδαξαν και αυτή ενσταλάχτηκε μέσα μας.

Αυτό το "ενσταλάχτηκε μέσα μας" με ερεθίζει.:redface::redface:

Κατά ένα μαγικό τρόπο ο εαυτός μας ξέρει τι πραγματικά θέλει, αλλά μας το λέει μονάχα με τον τρόπο που ξέρει: τα συναισθήματα. Με αυτά προσπαθεί να μας μιλήσει, αλλά πολλές φορές αρνούμαστε ή δεν έχουμε το θάρρος να τον ακούσουμε ή δεν γνωρίζουμε τον τρόπο.


Μια μέρα, άρχισα να κλαίω ασυναίσθητα.
Δεν καταλάβαινα το γιατί.
Τα δάκρυα ξεχείλιζαν όλο και περισσότερο.
Άνοιξα το ψυγείο. Πήρα μία crunch.
Κι έπαψα να κλαίω στο πρώτο κομμάτι της ρυζο-σοκολατούλας.
Ο εαυτός μου ήξερε τι θέλει πριν από μένα.
Τώρα έμαθα. Crunch = no more tears...:confused:
...you're so right...:D
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

@nt¤wnis|~|¤e

Δραστήριο μέλος

Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
Η ζωή είναι ...μια επιμένουσα ευφυία και υπομένουσα την ευφυία.
Η ενστικτώδης επιμονή της ζωής υπό τη μορφή της ευφυίας είναι για μένα ένας από τους πιο προσωπικούς και σταθερούς μου στοχασμούς.

Από τη γέννηση ως το θάνατό του o άνθρωπος ζει σκλάβος της εξωτερικότητας του εαυτού του που είναι ίδιον των ζώων. Όλη του τη ζωή δεν ζει, αλλά φυτοζωεί σε μεγαλύτερο βαθμό και με μεγαλύτερη πολυπλοκότητα. Καθοδηγείται από κανόνες που δεν ξέρει ότι υπάρχουν, ούτε πως αυτοί τον καθοδηγούν, κι οι ιδέες του, τα συναισθήματά του, οι πράξεις του, είναι όλα ασυνείδητα - όχι γιατί τους λείπει η συνείδηση, αλλά γιατί δεν έχουν δύο συνειδήσεις.

Την ασαφή διαίσθηση μιας ψευδαίσθησης, αυτό και τίποτα περισσότερο έχουν οι ευφυείς.

Βλέπω πως οι άνθρωποι είναι σε όλα σκλάβοι της υποσυνείδητης ιδοσυγκρασίας τους, των εξωτερικών περιστάσεων των άλλων, των ορμών για συναναστροφή ή το αντίθετο..




Οι ηθικές και οι αξίες έχουν ως σημείο αναφοράς τον μέσο άνθρωπο, εκείνον που απωθεί τον φόβο του θανάτου και της μοναξιάς αναζητώντας καταφύγιο στον εξασφαλισμένο κόσμο του συμβιβασμού και της καθημερινότητας. Γίνεται μία ύπαρξη απρόσωπη και αυτοματική, ένα μέλος του είδους, ένα κομμάτι της μάζας, που προσπαθεί να απαλλαχτεί απʼ το άγχος ενσταλάζοντας μέσα του (:redface:) πρότυπα συμπεριφορών και αξίες των συμβατικών κοινωνικών σχέσεων, της κατεστημένης κοσμικότητας. Πολλές προσπάθειες για ατομική διαφοροποίηση ίσως απλώς να αποτελούν μέρος μιας αδρής ομοιογενοποίησης. Κάποιες φορές ίσως να νομίζουμε ότι σκεφτόμαστε και ότι επαναστατούμε, ανασχηματίζοντας απλώς τις προκαταλήψεις που μας έχουν φυτέψει ή επιχειρώντας μια επιφανειακή διαφοροποίηση νομίζοντάς την για ριζική. Το άτομο παύει να είναι ελεύθερο επιζητώντας την καλή γνώμη των άλλων, την κοινωνική καταξίωση, συμβιβαζόμενο με τις απαιτήσεις που του θέτει η κοινωνία, κι ως εκ τούτου συγχέει τις δικές τους επιθυμίες με εκείνες των άλλων, με τις επιδιώξεις που η κοινωνία επιβάλλει. Η ριζική διαφοροποίηση, το να ζεις σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία σου περισσότερο παρά με τις κατεστημένες αρχές, το να είσαι μια αυθεντική ύπαρξη, ελεύθερη να δημιουργήσει δικές της αξίες και να ζήσει σύμφωνα με αυτές κυρίως, είναι μία υπέρβαση που λίγοι μονάχα μπορούν να πραγματοποιήσουν. Η απαισιόδοξη οπτική θέλει την προσπάθεια για αυτό το σκοπό να εκφυλίζεται σε μια ολοένα αυξημένη επίγνωση της αδυναμίας μας να τον επιτύχουμε.

Εάν τις επόμενες μέρες πιάσω δουλειά – που πολύ το εύχομαι- θα μπω κι εγώ σε ένα "δρόμο" όπως κάνουν και τόσοι άλλοι, μετά από χρόνια ίσως να παντρευτώ όπως και τόσοι άλλοι, να έχω παιδιά όπως και τόσοι άλλοι…και να φιλοσοφώ εκ του ασφαλούς. ;)

Και πόσοι είναι άραγε αυτοί που μπορούν να ατενίζουν με ορθάνοιχτα μάτια το "τελικό ναυάγιο", έχοντας ως σκοπό της ζωής τους να γίνουν ο εαυτός τους πριν πεθάνουν, εν αντιθέσει με τα απρόσωπα άτομα της μάζας;; Πόσες είναι αυτές οι βαθιά μοναχικές και ηρωικές υπάρξεις που ζουν με την ευθύνη του κινδύνου;;

Παλιότερα, δε θυμάμαι πού, διάβασα την παρακάτω ιστορία – την διατυπώνω όπως τη θυμάμαι:
Κάποτε, στις Ινδίες, το ισχυρό ρεύμα ενός ποταμού παρέσερνε έναν βαρκάρη προς τον καταρράκτη. Εκείνος προσπαθούσε με όλες του τις δυνάμεις, αλλά το ρεύμα τραβούσε ανελέητα τη βάρκα του προς τον γκρεμό. Τότε, λίγο πριν το τέλος, ο βαρκάρης, λες και τον κυρίευσε μια δαιμονική υπερηφάνεια, πέταξε τα κουπιά, σηκώθηκε όρθιος πάνω στη βάρκα και φώναξε:
Δεν ελπίζω τίποτα!!
Δε φοβούμαι τίποτα!!
Είμαι ελεύθερος!!
Κι έπεσε στον καταρράκτη και πνίγηκε…
Δεν ξέρω εάν εμπνεύστηκε από αυτή την ιστορία ο Καζαντζάκης, αλλά, όπως και ναʼ χει, υπάρχουν άνθρωποι που, αφού έχουν σκεφτεί το τέλος και έχουν κατατρομάξει, έκαναν ιδανικό τους να μετουσιώσουν τον τρόμο τους αυτό σε δύναμη, θάρρος και έρωτα για τη ζωή, έρωτα για γνώση, σε μια βαθιά επιθυμία για αυτοπροσδιορισμό και αυτοεξέλιξη.

Εγώ προσωπικά, ίσως και λόγω ηλικίας, ποτέ δεν ένιωσα ότι αντικρίζω κατάματα τον καταρράκτη. Και όπως πολύ ωραία παρατήρησε εκείνος που διηγήθηκε την ιστορία αυτή: όποιος λέει ότι είναι ελεύθερος χωρίς να βλέπει τον καταρράκτη, είναι τουλάχιστον...πιστός!!
Κι εγώ ποτέ δεν είπα ότι είμαι άθεος…

Απʼ την άλλη πλευρά όμως δεν έχω κατασταλλάξει σε κάποια συγκεκριμένη πίστη. Ούτε θα έλεγα ότι η ζωή μου διαπνέεται έντονα από κάποιου είδους θρησκευτικότητα, αν και έχω σκεφτεί πολλές φορές πάνω σε τέτοια ζητήματα…και κάποτε έχω βιώσει κάποια ακαθόριστα συναισθήματα…αλλά τι να σου εξηγώ τώρα… ;)

Σε κάποιο σημείο είπα πως, εάν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα, ίσως να τη συλλαμβάνει κάποιος θεϊκός νους. Εσύ μου απάντησες – δεν ξέρω αν κάνω λάθος – συλλογιζόμενος τον χριστιανικό Θεό, με τον οποίο εγώ δεν επιθυμώ να έχω καμία σχέση. Οι ιδιότητες που του προσδίδουν προσβάλλουν τη λογική μου...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Γιώργος

Τιμώμενο Μέλος

Ο Γιώργος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Ελβετία (Ευρώπη). Έχει γράψει 30,791 μηνύματα.
...πόρνη :P :P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 3 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top