Αρχική Forum
Νέα Δημοσίευση
Προσωπικές Συζητήσεις
Πολυμέσα - Gallery
Chat
Συνδεδεμένοι Χρήστες
Λίστα Αποκλεισμένων
Υπεύθυνοι του Forum
Chat and Fun
iSchool
D_G
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Δημήτρης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 1,938 μηνύματα.
27-07-09
16:27
Θα μπορούσες να μας τα κάνεις λίιιιιγο πιο λιανά να καταλαβαίνουμε κι εμείς οι πιο αργοί στο μυαλό;
Πάω κάτι να πιάσω, αλλά θα προτιμούσα αντί για ατέλειωτες φιλοσοφίες, δυο λογάκια απλά και σαφή
Sorry που μιλώ έτσι, ξέρω ότι έχεις μια καταπληκτική ικανότητα γραφής, αλλά μου αρέσουν τα σαφή και καθαρά μηνύματα που να είναι κατανοητά σε όλους.
Φιλικά.
Πάω κάτι να πιάσω, αλλά θα προτιμούσα αντί για ατέλειωτες φιλοσοφίες, δυο λογάκια απλά και σαφή
Sorry που μιλώ έτσι, ξέρω ότι έχεις μια καταπληκτική ικανότητα γραφής, αλλά μου αρέσουν τα σαφή και καθαρά μηνύματα που να είναι κατανοητά σε όλους.
Φιλικά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
27-07-09
17:42
Θα μπορούσες να μας τα κάνεις λίιιιιγο πιο λιανά να καταλαβαίνουμε κι εμείς οι πιο αργοί στο μυαλό;
Πάω κάτι να πιάσω, αλλά θα προτιμούσα αντί για ατέλειωτες φιλοσοφίες, δυο λογάκια απλά και σαφή
Sorry που μιλώ έτσι, ξέρω ότι έχεις μια καταπληκτική ικανότητα γραφής, αλλά μου αρέσουν τα σαφή και καθαρά μηνύματα που να είναι κατανοητά σε όλους.
Φιλικά.
Αγαπητέ μου φίλε, ίσως θα μπορούσα να είμαι πιο σαφής, αν μου απευθύνονταν σαφή ερωτήματα επί του θέματος ή ακόμη και οι όποιες σχετικές αντιρρήσεις. Είναι που είναι γενικά το θέμα τόσο αμφιλεγόμενο...
Agap
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
moonlight
Διάσημο μέλος
Η moonlight αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,767 μηνύματα.
27-07-09
17:45
Θα μπορούσες να μας τα κάνεις λίιιιιγο πιο λιανά να καταλαβαίνουμε κι εμείς οι πιο αργοί στο μυαλό;
Πάω κάτι να πιάσω, αλλά θα προτιμούσα αντί για ατέλειωτες φιλοσοφίες, δυο λογάκια απλά και σαφή
Sorry που μιλώ έτσι, ξέρω ότι έχεις μια καταπληκτική ικανότητα γραφής, αλλά μου αρέσουν τα σαφή και καθαρά μηνύματα που να είναι κατανοητά σε όλους.
Φιλικά.
προς νωευς =
αφου στο πα εκατο φορες παιδι μου μιλα απλα!!!Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
27-07-09
19:37
προς νωευς =
Το πνεύμα βοάει, δεν μιλάει...δυστυχώς!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
28-07-09
00:12
συνέχεια (Ξεγυμνώστε τον Θεό σας!)
Παρά ταύτα, η ιστορική ήττα του προλεταριάτου φανέρωσε και την ιστορική αναγκαιότητα, για μία νέα πνευματικότητα. Η παλιά εξαντλήθηκε, στην απόπειρά της να θεραπεύσει τις σχετικές του ανεπάρκειες. Αλλά και η καινούργια πνευματικότητα, θα σπάσει τους δεσμούς της, με την καθαρά αστική ιδέα μίας χάρης, που προορίζεται για έναν μικρό αριθμό ανθρώπων. Τούτο σημαίνει ότι ο καθένας αναλαμβάνει το πεπρωμένο του κόσμου και της ανθρωπότητας. Η απελευθέρωση από τις δυνάμεις του κόσμου, που είναι ένας από τους σκοπούς της καινούργιας πνευματικότητας που έρχεται, καθόλου δε σημαίνει, ότι ο άνθρωπος χωρίζεται από τον κόσμο για να γυρέψει την ίδια του τη σωτηρία, αρνούμενος να μοιραστεί τα αγωνιώδη ερωτήματα(πολιτικά, περιβαλλοντολογικά, υπαρξιακά) και τις οδύνες του κόσμου. Αντίθετα, για να κατέβη κανείς σʼ αυτό τον ανθρώπινο κόσμο, τον γεμάτο αγωνία και κοντά στο χαμό, είναι απαραίτητο να νιώθει πνευματικά ανεξάρτητος από τον κόσμο, πρέπει να κατέχει μία εσωτερική εξουσία πνευματικής αντίστασης απέναντί του, επιδή ο κόσμος κινδυνεύει να ξεσχίσει τον άνθρωπο. Από τον κοινωνικό της χαρακτήρα ακριβώς ελευθερώνεται η νέ πνευματικότητα, για να κάνει τόπο στην προσωπική δημιουργία. Η πνευματικότητα είναι πάντα βαθιά προσωπική, αλλά ο προσανατολισμός της, κοινωνικός και μάλιστα κοσμικός. Δέσμια του κοινωνικού(θεοκρατία, φασισμός, σταλινισμός, αμερικανισμός κ.π), η πνευματικότητα κατευθύνεται αποκλειστικά προς την προσωπική σωτηρία. Ελευθερωμένη από τους κοινωνικούς εξαναγκασμούς, προσανατολίζεται προς δημιουργίες ενέργειες στην κοινωνική και κοσμική ζωή(βλ. πχ σύγχρονο εθελοντισμό). Η ελευθερωμένη πνευματικότητα ενδιαφέρεται για τη σωτηρία όλων. Έτσι, ο Χριστιανισμός πχ, θα όφειλε να είναι συγχρόνως, ελεύθερος από τον κόσμο, επαναστατικός εν σχέσει με τον κόσμο και γερμένος με αγάπη πάνω στον κόσμο. Μα ποτέ του δεν υπήρξε έτσι, τουλάχιστον αφότου έγινε ιστορικός. Περιπτώσεις αναγεννησιακές, όπως πχ ο Νικόλαος Κουζάνος, ο Πίκο ντε λα Μιραντόλα, ο Παράκελσος, ο Έρασμος κ.α., απλά φανέρωσαν ψήγματα μίας τέτοιας πνευματικότητας, ως επείγουσα (τότε) εναλλακτικότητα, στο χριστεπώνυμο αποπνευματισμό της Ιερής Εξέτασης και του Μεσαίωνα. Υπήρξαν εξαιρέσεις, που φώτισαν τη πτωχεία τω πνεύματι, στο προαύλιο των ναών!
Παρά ταύτα, η ιστορική ήττα του προλεταριάτου φανέρωσε και την ιστορική αναγκαιότητα, για μία νέα πνευματικότητα. Η παλιά εξαντλήθηκε, στην απόπειρά της να θεραπεύσει τις σχετικές του ανεπάρκειες. Αλλά και η καινούργια πνευματικότητα, θα σπάσει τους δεσμούς της, με την καθαρά αστική ιδέα μίας χάρης, που προορίζεται για έναν μικρό αριθμό ανθρώπων. Τούτο σημαίνει ότι ο καθένας αναλαμβάνει το πεπρωμένο του κόσμου και της ανθρωπότητας. Η απελευθέρωση από τις δυνάμεις του κόσμου, που είναι ένας από τους σκοπούς της καινούργιας πνευματικότητας που έρχεται, καθόλου δε σημαίνει, ότι ο άνθρωπος χωρίζεται από τον κόσμο για να γυρέψει την ίδια του τη σωτηρία, αρνούμενος να μοιραστεί τα αγωνιώδη ερωτήματα(πολιτικά, περιβαλλοντολογικά, υπαρξιακά) και τις οδύνες του κόσμου. Αντίθετα, για να κατέβη κανείς σʼ αυτό τον ανθρώπινο κόσμο, τον γεμάτο αγωνία και κοντά στο χαμό, είναι απαραίτητο να νιώθει πνευματικά ανεξάρτητος από τον κόσμο, πρέπει να κατέχει μία εσωτερική εξουσία πνευματικής αντίστασης απέναντί του, επιδή ο κόσμος κινδυνεύει να ξεσχίσει τον άνθρωπο. Από τον κοινωνικό της χαρακτήρα ακριβώς ελευθερώνεται η νέ πνευματικότητα, για να κάνει τόπο στην προσωπική δημιουργία. Η πνευματικότητα είναι πάντα βαθιά προσωπική, αλλά ο προσανατολισμός της, κοινωνικός και μάλιστα κοσμικός. Δέσμια του κοινωνικού(θεοκρατία, φασισμός, σταλινισμός, αμερικανισμός κ.π), η πνευματικότητα κατευθύνεται αποκλειστικά προς την προσωπική σωτηρία. Ελευθερωμένη από τους κοινωνικούς εξαναγκασμούς, προσανατολίζεται προς δημιουργίες ενέργειες στην κοινωνική και κοσμική ζωή(βλ. πχ σύγχρονο εθελοντισμό). Η ελευθερωμένη πνευματικότητα ενδιαφέρεται για τη σωτηρία όλων. Έτσι, ο Χριστιανισμός πχ, θα όφειλε να είναι συγχρόνως, ελεύθερος από τον κόσμο, επαναστατικός εν σχέσει με τον κόσμο και γερμένος με αγάπη πάνω στον κόσμο. Μα ποτέ του δεν υπήρξε έτσι, τουλάχιστον αφότου έγινε ιστορικός. Περιπτώσεις αναγεννησιακές, όπως πχ ο Νικόλαος Κουζάνος, ο Πίκο ντε λα Μιραντόλα, ο Παράκελσος, ο Έρασμος κ.α., απλά φανέρωσαν ψήγματα μίας τέτοιας πνευματικότητας, ως επείγουσα (τότε) εναλλακτικότητα, στο χριστεπώνυμο αποπνευματισμό της Ιερής Εξέτασης και του Μεσαίωνα. Υπήρξαν εξαιρέσεις, που φώτισαν τη πτωχεία τω πνεύματι, στο προαύλιο των ναών!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
moonlight
Διάσημο μέλος
Η moonlight αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,767 μηνύματα.
28-07-09
08:45
λογικα και συμφωνα με την θρησκεια μας εμεις κανουμε τις επιλογες μας και ειμαστε ελευθεροι πνευματικα να πορευθουμε σ'αυτη τη ζωη... αραγε ομως δεν υπαρχει αυτο που λεμε πεπρωμενο?Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
28-07-09
09:03
Εφόσον υπάρχει ελευθερία, υπάρχει μεν πεπρωμένο, αλλά υπόκειται στις άπειρες μείον μία πιθανότητες. Πάντως το πιο σίγουρο είναι ότι υπάρχει και η άγνοια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
moonlight
Διάσημο μέλος
Η moonlight αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,767 μηνύματα.
28-07-09
09:36
και πως αυτα τα δυο συνδυαζονται?? υπαρχει το πεπρωμενο που λογικα αφου ειναι πεπρωμενο δεν μπορουμε να αποφυγουμε και η ελευθερια να αποφυγουμε αυτο το πεπρωμενο??
τη ζωη παντα την παρομοιαζα εγω ως μια λεωφορο με πολλες παροδους. η λεωφορος ειναι ο δρομος που φτιαχτηκε για τον καθενα απο μας ξεχωριστα να ζησει καθως θα πορευεται σ'αυτην και οι παροδοι ειναι εμπειριες που διαλεγουμε να ζησουμε.. περνουμε την μια παροδο γιατι μας φανηκε οτι θα παμε πιο ευκολα στον προορισμο μας , μετα μια αλλη γιατι μπορει να εχει κατι ομορφο να δουμε και να ζησουμε αλλα ολες μα ολες οι παροδοι καταληγουν στην ιδια λεωφορο....
τη ζωη παντα την παρομοιαζα εγω ως μια λεωφορο με πολλες παροδους. η λεωφορος ειναι ο δρομος που φτιαχτηκε για τον καθενα απο μας ξεχωριστα να ζησει καθως θα πορευεται σ'αυτην και οι παροδοι ειναι εμπειριες που διαλεγουμε να ζησουμε.. περνουμε την μια παροδο γιατι μας φανηκε οτι θα παμε πιο ευκολα στον προορισμο μας , μετα μια αλλη γιατι μπορει να εχει κατι ομορφο να δουμε και να ζησουμε αλλα ολες μα ολες οι παροδοι καταληγουν στην ιδια λεωφορο....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
28-07-09
22:04
Εφόσον, είπαμε! Αν υπάρχουν, και ελευθερία και πεπρωμένο, με κάποιον τρόπο θα πρέπει να συνδυάζονται. Πως; Δεν ξέρω, αφού ούτε ελεύθερος είμαι ακόμη, αλλά ούτε και το πεπρωμένο μου γνωρίζω. Εκτός κι αν δεχτούμε το προτεσταντικό δόγμα του "απόλυτου προορισμού", κάτι που προσωπικά αποστρέφομαι, όσο και την ιουδαϊκή πίστη, ότι ο Θεός προεγνώρισε, αφενός τους "περιούσιούς" Του κι αφετέρου, τους υπόλοιπους ανθρώπους(σκεύη ατιμίας).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
moonlight
Διάσημο μέλος
Η moonlight αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,767 μηνύματα.
29-07-09
02:16
καλα ντε! μη θυμωνεις
και αμα δεν ξερεις εσυ ποιος ξερει??
να το ψαξεις και να μου πεις
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
29-07-09
10:04
καλα ντε! μη θυμωνεις
και αμα δεν ξερεις εσυ ποιος ξερει??
να το ψαξεις και να μου πεις
Θυμός; Ποιος θυμός; Αυτός που σκοτώνει μερικά εκατομμύρια κύταρα σε 7"; Α πα πα!
Λοιπόν, έψαξα και βρήκα αυτό:
[ Η ερμηνεία της λέξης πεπρωμένο στη νεότερη
Ελληνική γλώσσα αποδίδεται ως εξής...
«Αυτό που ορίζεται απο την μοίρα».¨το μοιραίο¨
Σύμφωνα με την διδασκαλία ορισμένων θρησκειών
όπως ο Μωαμεθανισμός ή και άλλων φιλοσοφικών
συστημάτων τα πάντα είναι προγνωσμένα
και προκαθορισμένα απο τον θεό.
Επακόλουθο αυτής της ερμηνείας είναι η μοιρολατρία
(κισμέτ) ή η άρνηση της προσωπικής ελευθερίας,
(κοινώς αδράνεια).
Ο χριστιανισμός απορρίπτει αυτήν την αντίληψη
περί πεπρωμένου και δέχεται οτι η πρόγνωση
του θεού δεν αίρει την ανθρώπινη ελευθερία.
Κατά κάποιον τρόπο δηλαδή αν το ερμηνεύω
σωστά ολα οσα αφορούν την εξέλιξη
ή τη διαμόρφωση μας είναι..
θέλημα και πρόγνωση του δημιουργού
αμα τη λήξη της σκέψης ή πράξης.
Η σκέψη όμως μα και η πράξη επιδέχονται επιλογή.
Παραδοσιακά σε άλλες χώρες μα και
στην Ελλάδα χρησιμοποιείται σα κανόνας
το ρητό οτι...
«το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο».
Πολλοί Έλληνες, παρʼοτι χριστιανοί ορθόδοξοι
το μεγαλύτερο μέρος τους, πιστεύει οτι πράγματι
αυτό ισχύει.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι που υποστηρίζουν
οτι αυτό είναι μοιρολατρία ή μεμψιμοιρία.
Ετσι οι απόψεις δυίστανται και ο καθένας αποδίδει
στη λέξη πεπρωμένο μια δική του ερμηνεία.
Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν οτι το πεπρωμένο
ουδεμία σχέση εχει με το ¨μοιραίο¨.
Η λέξη πεπρωμένο προέρχεται απο το ¨πέπραγμαι¨
που σημαίνει «εχω κάνει».
πέπραγμαι (εχω κάνει)=πεπραγμένο=πεπρωμένο.
Το πεπραγμένο, πεπρωμένο αν είναι δυο λέξεις
με την ίδια έννοια όπως αποδίδεται απο τους αρχαίους
Έλληνες τότε το πεπρωμένο προφανώς επενεργεί
ως αυτούσιος νόμος μιας τετελεσμένης συμπεριφοράς,
αμα την λήξη δηλαδή μιας σκέψης ή πράξης (πεπραγμένο).
Αν είναι ετσι.. «το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο».
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που η διαδικασία
αφορά συνολικά σκέψεις ή πράξεις? (πεπραγμένα).
Μπορούμε να αναφερθούμε και σε πεπρωμένα?
Σε αυτήν την περίπτωση η έννοια των λέξεων
πεπραγμένο, πεπρωμένο να διαφοροποιείται.
Αν η έννοια των δυο λέξεων είναι διαφορετική,
το πεπρωμένο είναι απόρροια του πεπραγμένου.
Μπορούμε να ομιλούμε και για ενα σύνολο
σκέψεων, πράξεων (πεπραγμένων)
τα οποία είναι απόρροια της δομής.
Τότε άμα την λήξη των σκέψεων ή των πράξεων
(πεπραγμένων), το πεπρωμένο πάλι επενεργεί
ως αυτούσιος νόμος ή ως παράγοντας που οδηγεί
ολα τα λογικά όντα στην νομοτελειακή κατάσταση
η οποία τους αποδίδει αυτό που τους ανήκει.
Όπως όμως και να εχει αυτή είναι η διαδικασία
η οποία επαναφέρει την αρμονία της συνύπαρξης.
Αυτό όμως δεν αναιρεί την ανθρώπινη ελευθερία.
Και αυτό γιατί πρίν την τέλεση της σκέψης, πράξης
ή (σκέψεων, πράξεων) ο άνθρωπος εχει ολα
τα περιθώρια επιλογής για να προσδιορίσει
και την σκέψη μα και την πράξη.
Τα πεπραγμένα του κάθε λογικού όντος συνεπώς
(τετελεσμένες σκέψεις, πράξεις) προσδιορίζουν
ή προδιαγράφουν και το αποτέλεσμα.
Το αποτέλεσμα το οποίο είναι η τελική έκβαση,
μιας συγκεκριμένης ή μιας διαμορφούμενης δομής
και μιας εξελικτικής πορείας στο χώρο και στο χρόνο.
Αν ομιλούμε περί πεπραγμένων και αυτό αφορά σύνολο
σκέψεων ή πράξεων μιας πορείας κάποιας χρονικής
διάρκειας, τα οποία είναι απόρροια μιας διαμορφούμενης
δομής, το «πεπρωμένο φυγείν αδύνατο» μεν
αλλά υφίσταται παρέκκλιση δε..
Η ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΗ ΤΟΥ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΥ
ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ
ΤΗΣ ΔΟΜΗΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΤΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΔΡΟΜΗ.
(Άρθρο με τίτλο: Τι είναι πεπρωμένο-Δημοσιεύθηκε: Δευ Ιαν 15, 2007 7:35 pm στο Ελληνική Αστρολογία forum)]
Ελπίζω να σε (δια)φωτίσει, Φεγγαρόφωτό μου!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
moonlight
Διάσημο μέλος
Η moonlight αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,767 μηνύματα.
29-07-09
10:24
μαλιστα αυτο το σημειο τα λεει ολα. νομιζω οτι με καλυπτει απολυτα αυτη η ερμηνεια...
ευχαριστω πολυ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
14-08-09
16:39
Τα δύο "Αν..."
-Αν ο άνθρωπος μετρούσε τον χρόνο ανάποδα, θα ήταν αθάνατος. Μπορεί άραγε; Ας μα το πουν οι Φυσικοί!
-Αν ο άνθρωπος συναποτελείται, όπως λένε οι " Μη Φυσικοί", από σώμα, ψυχή και πνεύμα, τότε Βασιλεία Θεού δεν υπάρχει στη ψυχή μας. Γιατί, το πνεύμα είν' αθανάτο, το πανταχού παρόν!
-Αν ο άνθρωπος μετρούσε τον χρόνο ανάποδα, θα ήταν αθάνατος. Μπορεί άραγε; Ας μα το πουν οι Φυσικοί!
-Αν ο άνθρωπος συναποτελείται, όπως λένε οι " Μη Φυσικοί", από σώμα, ψυχή και πνεύμα, τότε Βασιλεία Θεού δεν υπάρχει στη ψυχή μας. Γιατί, το πνεύμα είν' αθανάτο, το πανταχού παρόν!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
31-08-09
13:38
Για την χειραφέτηση των ανθρώπων (από το «Εβραϊκό Ζήτημα» του Κ. Μαρξ)
Η θρησκεία δεν αποτελεί πια για εμάς την αιτία, αλλά μόνον το φαινόμενο της εγκόσμιας στενοκεφαλιάς. Γιʼ αυτό εξηγούμε τα θρησκευτικά δεσμά των ελεύθερων πολιτών, με τα εγκόσμια δεσμά τους. Εμείς δεν υποστηρίζουμε ότι οι πολίτες θα πρέπει να εξαλείψουν τη θρησκευτική τους στενότητα, για να εξαλείψουν την εγκόσμιά τους στενότητα, Υποστηρίζουμε ότι θα εξαλείψουν τη θρησκευτική τους στενότητα, μόνον όταν θα εξαλείψουν τους γήινους φραγμούς. Εμείς δεν μετατρέπουμε τα εγκόσμια ζητήματα σε θεολογικά. Μετατρέπουμε τα θεολογικά ζητήματα σε εγκόσμια….
Το μυστικό του Εβραίου δεν πρέπει να αναζητηθεί στη θρησκεία του, αντίθετα το μυστικό της θρησκείας του πρέπει να αναζητηθεί στον πραγματικό Εβραίο: ποιο είναι το γήινο βάθρο του ιουδαϊσμού; Η πρακτική ανάγκη, το ιδιωτικό συμφέρον. Ποια είναι η εγκόσμια λατρεία του Εβραίου; Το εμπόριο. Ποιος είναι ο γηινος θεός του; Το χρήμα. Ε, λοιπόν, η χειραφέτηση από το εμπόριο και το χρήμα, επομένως από τον πρακτικό, πραγματικό ιουδαϊσό, θα ήταν η αυτοχειραφέτηση της εποχής μας….
Αφου για μεγάλο χρονικό διάστημα εξηγούσαν την ιστορία με τη δεισιδαιμονία, τώρα εμείς εξηγούμε τη δεισιδαιμονία, με την ιστορία. Το ζήτημα της σχέσης της πολιτικής χειραφέτησης με τη θρησκεία, γίνεται για εμάς, το ζήτημα της σχέσης της πολιτικής χειραφέτησης, με την ανθρώπινη χειραφέτηση. ….
Η θρησκεία δεν αποτελεί πια για εμάς την αιτία, αλλά μόνον το φαινόμενο της εγκόσμιας στενοκεφαλιάς. Γιʼ αυτό εξηγούμε τα θρησκευτικά δεσμά των ελεύθερων πολιτών, με τα εγκόσμια δεσμά τους. Εμείς δεν υποστηρίζουμε ότι οι πολίτες θα πρέπει να εξαλείψουν τη θρησκευτική τους στενότητα, για να εξαλείψουν την εγκόσμιά τους στενότητα, Υποστηρίζουμε ότι θα εξαλείψουν τη θρησκευτική τους στενότητα, μόνον όταν θα εξαλείψουν τους γήινους φραγμούς. Εμείς δεν μετατρέπουμε τα εγκόσμια ζητήματα σε θεολογικά. Μετατρέπουμε τα θεολογικά ζητήματα σε εγκόσμια….
Το μυστικό του Εβραίου δεν πρέπει να αναζητηθεί στη θρησκεία του, αντίθετα το μυστικό της θρησκείας του πρέπει να αναζητηθεί στον πραγματικό Εβραίο: ποιο είναι το γήινο βάθρο του ιουδαϊσμού; Η πρακτική ανάγκη, το ιδιωτικό συμφέρον. Ποια είναι η εγκόσμια λατρεία του Εβραίου; Το εμπόριο. Ποιος είναι ο γηινος θεός του; Το χρήμα. Ε, λοιπόν, η χειραφέτηση από το εμπόριο και το χρήμα, επομένως από τον πρακτικό, πραγματικό ιουδαϊσό, θα ήταν η αυτοχειραφέτηση της εποχής μας….
Αφου για μεγάλο χρονικό διάστημα εξηγούσαν την ιστορία με τη δεισιδαιμονία, τώρα εμείς εξηγούμε τη δεισιδαιμονία, με την ιστορία. Το ζήτημα της σχέσης της πολιτικής χειραφέτησης με τη θρησκεία, γίνεται για εμάς, το ζήτημα της σχέσης της πολιτικής χειραφέτησης, με την ανθρώπινη χειραφέτηση. ….
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
D_G
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Δημήτρης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 1,938 μηνύματα.
01-09-09
17:50
Ενα άρθρο από το Βήμα της Κυριακής, που αν και συνήθως έχω πλήρη διάσταση απόψεων με τον συγγραφέα του τις περισσότερες φορές λόγω αντιλαϊκών απόψεων, ρίχνοντάς του όμως μια ματιά το συγκεκριμένο άρθρο μου κίνησε το ενδιαφέρον. Είναι του Γιάννη Μαρίνου:
Η Ιστορία θέλει την Ευρώπη να έχει αφετηρία την ελληνική μυθολογία και βάση τις πολιτικές και πολιτιστικές αξίες που πήγασαν από την αρχαία Ελλάδα και την αρχαία Ρώμη. Αυτά τα δύο συστήματα αξιών και κανόνων εμπλουτίσθηκαν και συνδιαμορφώθηκαν υπό την καταλυτική επήρεια της χριστιανικής θρησκείας, που κυριάρχησε στην ευρωπαϊκή κυρίως ήπειρο και στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, με ενοποιητικό κρίκο την Αναγέννηση. Ας θυμηθούμε ότι ο Απόστολος Παύλος διδάσκοντας τον χριστιανισμό στο μεγαλύτερο μέρος τού τότε γνωστού κόσμου επονομάστηκε Απόστολος των Εθνών. Αλλωστε και ο διαφωτισμός, με καθυστέρηση αιώνων, βασίσθηκε στις θεμελιώδεις αρχές και αξίες του χριστιανισμού, όπως διακηρύχθηκαν από τον Απόστολο Παύλο, έστω και αν πολύ βολικά το λησμονούν αυτό οι «προοδευτικοί» πολέμιοι της καθοριστικής χριστιανικής συμβολής στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Μολονότι ακόμη και ο άθεος Βολταίρος αναγνώρισε τον χριστιανικό χαρακτήρα της Ευρώπης.
Νομίζω ότι η αγνόηση της πολιτιστικής και ανθρωπιστικής διάστασης και των συνεκτικών δεσμών, που δημιούργησε η χριστιανική θρησκεία στον γεωγραφικό χώρο της Ευρώπης, απ΄ όπου διαδόθηκε σε ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη αυτό που ονομάζεται δυτικός πολιτισμός, συνιστά ανεπίτρεπτη αγνόηση της Ιστορίας ή προσέγγισή της με παρωπίδες. Από τον φόβο του θρησκευτικού φονταμενταλισμού, ο οποίος βαρύνεται και με πλήθος εγκλημάτων (που όμως και αυτά συνθέτουν την Ιστορία της Ευρώπης και σφράγισαν τον πολιτισμό της), καταλήγουμε στον αθεϊστικό φονταμενταλισμό: πρόκειται για κληρονομιά εν μέρει και του καταρρεύσαντος μαρξιστικού προτύπου δικτατορικής διακυβέρνησης, η οποία ποικιλότροπα στηρίχθηκε από την «προοδευτική» αριστερή διανόηση της Δυτικής Ευρώπης και εξακολουθεί ακόμη να επηρεάζει αποφασιστικά. Ο αθεϊστικός φονταμενταλισμός είναι αυτός κυρίως που υπαγορεύει την αγνόηση του ρόλου της χριστιανικής θρησκείας στη διαμόρφωση και επικράτηση του δυτικού πολιτισμού. Ο εβραίος διανοούμενος, καθηγητής Weiler, αντιτείνει: «Είναι όντως γελοίο να μην αναγνωρίζεται ο χριστιανισμός ως ένα εξόχως σημαντικό στοιχείο στον καθορισμό τού τι εννοούμε ως ευρωπαϊκή ταυτότητα στο καλό και στο κακό της, στην τέχνη, στη λογοτεχνία, στη μουσική και στη γλώσσα, ακόμη και στην πολιτική κουλτούρα μας».
Αρα η πολιτιστική ταυτότητα της Ευρώπης, όπως προκύπτει από τις ρίζες της, την Ιστορία και το ανθρωπιστικό περιεχόμενό της είναι απόρροια του χριστιανισμού ως κυρίαρχης θρησκείας του γεωγραφικού αυτού χώρου. Και γι΄ αυτό δεν νοείται να μη συνιστά και αυτή βασικό στοιχείο, που θα πρέπει να λαμβάνεται υπ΄ όψιν κατά τον καθορισμό των ορίων της Ευρώπης μαζί φυσικά με τη γεωγραφία. Το να αναγνωρίζεται σθεναρά ότι δεν θα πρέπει να προσδιορισθούν για την Ευρωπαϊκή Ενωση σύνορα, πλην εκείνων που επιβάλλουν το κοινοτικό κεκτημένο και οι θεμελιώδεις ανθρωπιστικές και δημοκρατικές αρχές, οδηγεί βαθμιαία σε μια πλανητική Ευρώπη, η οποία λογικά δεν μπορεί να υπάρξει, αφού θα πάψει να είναι Ευρώπη. Γιατί Ευρώπη χωρίς πολιτιστική ταυτότητα δεν νοείται, το δε πολυπολιτισμικό υποκατάστατο, εν ονόματι του οποίου απορρίπτεται η χριστιανική πηγή του ευρωπαϊκού και κατά προέκταση του δυτικού πολιτισμού, είναι παραίτηση από την έννοια της Ευρώπης.
Συνεπώς είναι επείγουσα ανάγκη να προσδιορισθούν επιτέλους τα όριά της, με βάση τα προαναφερθέντα και κυρίως το όραμα των ιδρυτών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Οπως είχε τονισθεί προ ετών σε σχετική ημερίδα στις Βρυξέλλες η Ευρώπη δεν μπορεί να στρέφεται κατά της ταυτότητάς της. Δεν μπορεί να στρέφεται κατά του εαυτού της. Αυτό υποστήριξε με σθένος ο φινλανδός ευρωβουλευτής κ. Αρι Βατάνεν, ενώ ο ευρωβουλευτής της Μάλτας κ. Φένεκ υποστήριξε: «Ο χριστιανισμός μάς έκανε Ευρωπαίους. Αλλιώς θα ήμαστε μουσουλμανικές χώρες, όπως και οι χώρες της Βόρειας Αφρικής». Το Ισλάμ το επιδίωξε προ αιώνων δύο φορές διά του ξίφους, ανεπιτυχώς. Τώρα το επιδιώκει με την ένταξη της Τουρκίας.
Είναι γνωστή η ένσταση. Η Ευρώπη δεν είναι χριστιανική λέσχη. Ασφαλώς δεν είναι κλειστή λέσχη μόνο για χριστιανούς. Δεν μπορεί όμως να απεκδυθεί της πολιτιστικής ταυτότητάς της, που ταυτίζεται εν πολλοίς με τον χριστιανισμό. Σε αυτήν καταφεύγουν από κάθε άλλη περιοχή διωκόμενοι ή πενόμενοι μετανάστες, με άλλη θρησκευτική πίστη και πολιτιστική ταυτότητα, και γίνονται δεκτοί ως ευρωπαίοι συμπολίτες, με την προϋπόθεση ότι σέβονται τις αξίες, τους νόμους και την ισότητα όλων, κάτι όμως που δεν είναι αυτονόητο για πολλούς αλλόθρησκους.
Αν οι Ευρωπαίοι και πολύ περισσότερο οι Ελληνες δεν προσαρμοστούν εγκαίρως στις κοσμογονικές μεταβολές που συντελούνται με μπροστάρη τον καλπασμό των τεχνολογικών ανακαλύψεων, τότε το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης αλλά και της Ελλάδας, ως μέλους της, φοβούμαι ότι δεν θα είναι ρόδινο και ελπιδοφόρο όπως το ελπίσαμε και το δρομολόγησαν οι θεμελιωτές της. Η πρόσφατη πρωτοφανής οικονομική κρίση και το αβέβαιο μέλλον της παγκόσμιας και ιδιαίτερα της ευρωπαϊκής οικονομίας, η αυξανόμενη ανεργία καθώς και το ασυγκράτητο κύμα των λαθρομεταναστών, που μαζί με τη διεκδίκηση του δικαιώματος επιβίωσης και ενός καλύτερου αύριο μεταφέρουν συχνά και τη φιλοδοξία να επιβάλουν βαθμιαία και την κυριαρχία της ισλαμικής θρησκείας στη θρησκευτικά αδιάφορη Ευρώπη, δεν επιτρέπουν μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας. Τα πρόσφατα γεγονότα στην Αθήνα από φανατικούς μουσουλμάνους που έχουν καταφύγει στην Ελλάδα προοιωνίζονται απρόβλεπτης εκτάσεως δεινά. Βεβαίως είναι απαράδεκτο να μη διευκολύνεται η ανέγερση ενός μεγάλου τεμένους για να προσεύχονται. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το θρησκευτικό τους «πιστεύω» μπορεί να γίνει ανεκτό να εκδηλώνεται με πράξεις μίσους κατά των άπιστων (χριστιανών και εβραίων).
Η Ιστορία θέλει την Ευρώπη να έχει αφετηρία την ελληνική μυθολογία και βάση τις πολιτικές και πολιτιστικές αξίες που πήγασαν από την αρχαία Ελλάδα και την αρχαία Ρώμη. Αυτά τα δύο συστήματα αξιών και κανόνων εμπλουτίσθηκαν και συνδιαμορφώθηκαν υπό την καταλυτική επήρεια της χριστιανικής θρησκείας, που κυριάρχησε στην ευρωπαϊκή κυρίως ήπειρο και στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, με ενοποιητικό κρίκο την Αναγέννηση. Ας θυμηθούμε ότι ο Απόστολος Παύλος διδάσκοντας τον χριστιανισμό στο μεγαλύτερο μέρος τού τότε γνωστού κόσμου επονομάστηκε Απόστολος των Εθνών. Αλλωστε και ο διαφωτισμός, με καθυστέρηση αιώνων, βασίσθηκε στις θεμελιώδεις αρχές και αξίες του χριστιανισμού, όπως διακηρύχθηκαν από τον Απόστολο Παύλο, έστω και αν πολύ βολικά το λησμονούν αυτό οι «προοδευτικοί» πολέμιοι της καθοριστικής χριστιανικής συμβολής στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Μολονότι ακόμη και ο άθεος Βολταίρος αναγνώρισε τον χριστιανικό χαρακτήρα της Ευρώπης.
Νομίζω ότι η αγνόηση της πολιτιστικής και ανθρωπιστικής διάστασης και των συνεκτικών δεσμών, που δημιούργησε η χριστιανική θρησκεία στον γεωγραφικό χώρο της Ευρώπης, απ΄ όπου διαδόθηκε σε ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη αυτό που ονομάζεται δυτικός πολιτισμός, συνιστά ανεπίτρεπτη αγνόηση της Ιστορίας ή προσέγγισή της με παρωπίδες. Από τον φόβο του θρησκευτικού φονταμενταλισμού, ο οποίος βαρύνεται και με πλήθος εγκλημάτων (που όμως και αυτά συνθέτουν την Ιστορία της Ευρώπης και σφράγισαν τον πολιτισμό της), καταλήγουμε στον αθεϊστικό φονταμενταλισμό: πρόκειται για κληρονομιά εν μέρει και του καταρρεύσαντος μαρξιστικού προτύπου δικτατορικής διακυβέρνησης, η οποία ποικιλότροπα στηρίχθηκε από την «προοδευτική» αριστερή διανόηση της Δυτικής Ευρώπης και εξακολουθεί ακόμη να επηρεάζει αποφασιστικά. Ο αθεϊστικός φονταμενταλισμός είναι αυτός κυρίως που υπαγορεύει την αγνόηση του ρόλου της χριστιανικής θρησκείας στη διαμόρφωση και επικράτηση του δυτικού πολιτισμού. Ο εβραίος διανοούμενος, καθηγητής Weiler, αντιτείνει: «Είναι όντως γελοίο να μην αναγνωρίζεται ο χριστιανισμός ως ένα εξόχως σημαντικό στοιχείο στον καθορισμό τού τι εννοούμε ως ευρωπαϊκή ταυτότητα στο καλό και στο κακό της, στην τέχνη, στη λογοτεχνία, στη μουσική και στη γλώσσα, ακόμη και στην πολιτική κουλτούρα μας».
Αρα η πολιτιστική ταυτότητα της Ευρώπης, όπως προκύπτει από τις ρίζες της, την Ιστορία και το ανθρωπιστικό περιεχόμενό της είναι απόρροια του χριστιανισμού ως κυρίαρχης θρησκείας του γεωγραφικού αυτού χώρου. Και γι΄ αυτό δεν νοείται να μη συνιστά και αυτή βασικό στοιχείο, που θα πρέπει να λαμβάνεται υπ΄ όψιν κατά τον καθορισμό των ορίων της Ευρώπης μαζί φυσικά με τη γεωγραφία. Το να αναγνωρίζεται σθεναρά ότι δεν θα πρέπει να προσδιορισθούν για την Ευρωπαϊκή Ενωση σύνορα, πλην εκείνων που επιβάλλουν το κοινοτικό κεκτημένο και οι θεμελιώδεις ανθρωπιστικές και δημοκρατικές αρχές, οδηγεί βαθμιαία σε μια πλανητική Ευρώπη, η οποία λογικά δεν μπορεί να υπάρξει, αφού θα πάψει να είναι Ευρώπη. Γιατί Ευρώπη χωρίς πολιτιστική ταυτότητα δεν νοείται, το δε πολυπολιτισμικό υποκατάστατο, εν ονόματι του οποίου απορρίπτεται η χριστιανική πηγή του ευρωπαϊκού και κατά προέκταση του δυτικού πολιτισμού, είναι παραίτηση από την έννοια της Ευρώπης.
Συνεπώς είναι επείγουσα ανάγκη να προσδιορισθούν επιτέλους τα όριά της, με βάση τα προαναφερθέντα και κυρίως το όραμα των ιδρυτών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Οπως είχε τονισθεί προ ετών σε σχετική ημερίδα στις Βρυξέλλες η Ευρώπη δεν μπορεί να στρέφεται κατά της ταυτότητάς της. Δεν μπορεί να στρέφεται κατά του εαυτού της. Αυτό υποστήριξε με σθένος ο φινλανδός ευρωβουλευτής κ. Αρι Βατάνεν, ενώ ο ευρωβουλευτής της Μάλτας κ. Φένεκ υποστήριξε: «Ο χριστιανισμός μάς έκανε Ευρωπαίους. Αλλιώς θα ήμαστε μουσουλμανικές χώρες, όπως και οι χώρες της Βόρειας Αφρικής». Το Ισλάμ το επιδίωξε προ αιώνων δύο φορές διά του ξίφους, ανεπιτυχώς. Τώρα το επιδιώκει με την ένταξη της Τουρκίας.
Είναι γνωστή η ένσταση. Η Ευρώπη δεν είναι χριστιανική λέσχη. Ασφαλώς δεν είναι κλειστή λέσχη μόνο για χριστιανούς. Δεν μπορεί όμως να απεκδυθεί της πολιτιστικής ταυτότητάς της, που ταυτίζεται εν πολλοίς με τον χριστιανισμό. Σε αυτήν καταφεύγουν από κάθε άλλη περιοχή διωκόμενοι ή πενόμενοι μετανάστες, με άλλη θρησκευτική πίστη και πολιτιστική ταυτότητα, και γίνονται δεκτοί ως ευρωπαίοι συμπολίτες, με την προϋπόθεση ότι σέβονται τις αξίες, τους νόμους και την ισότητα όλων, κάτι όμως που δεν είναι αυτονόητο για πολλούς αλλόθρησκους.
Αν οι Ευρωπαίοι και πολύ περισσότερο οι Ελληνες δεν προσαρμοστούν εγκαίρως στις κοσμογονικές μεταβολές που συντελούνται με μπροστάρη τον καλπασμό των τεχνολογικών ανακαλύψεων, τότε το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης αλλά και της Ελλάδας, ως μέλους της, φοβούμαι ότι δεν θα είναι ρόδινο και ελπιδοφόρο όπως το ελπίσαμε και το δρομολόγησαν οι θεμελιωτές της. Η πρόσφατη πρωτοφανής οικονομική κρίση και το αβέβαιο μέλλον της παγκόσμιας και ιδιαίτερα της ευρωπαϊκής οικονομίας, η αυξανόμενη ανεργία καθώς και το ασυγκράτητο κύμα των λαθρομεταναστών, που μαζί με τη διεκδίκηση του δικαιώματος επιβίωσης και ενός καλύτερου αύριο μεταφέρουν συχνά και τη φιλοδοξία να επιβάλουν βαθμιαία και την κυριαρχία της ισλαμικής θρησκείας στη θρησκευτικά αδιάφορη Ευρώπη, δεν επιτρέπουν μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας. Τα πρόσφατα γεγονότα στην Αθήνα από φανατικούς μουσουλμάνους που έχουν καταφύγει στην Ελλάδα προοιωνίζονται απρόβλεπτης εκτάσεως δεινά. Βεβαίως είναι απαράδεκτο να μη διευκολύνεται η ανέγερση ενός μεγάλου τεμένους για να προσεύχονται. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το θρησκευτικό τους «πιστεύω» μπορεί να γίνει ανεκτό να εκδηλώνεται με πράξεις μίσους κατά των άπιστων (χριστιανών και εβραίων).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
13-09-09
22:34
Κινούμενη σκόνη, με μορφή
Αν το ανθρώπινο πλάσμα θα φθάσει να έχει την πνευματικότητα, τουλάχιστον, του Ηράκλειτου του Σκοτεινού, απέναντι στην πραγματικότητα, τη συνειδητότητα ενός κοινού γαιοσκώληκα μέσα στη γη και την αντίληψη ενός αληθινά κβαντικού Επιστήμονα για τη σκόνη, αυτό θα είναι με λίγα λόγια, μία ριζικά νέα πνευματικότητα. Θα είναι ο καιρός, για τον οποίον ειπώθηκε: « Και θέλουσι προσκυνήσει τον Θεό, εν πνεύματι και αληθεία». Μόνον όταν φθάσει ο άνθρωπος σε τέτοιο ύψος, ώστε
-να αντιλαμβάνεται, πως δεν είναι παρά ένα απλό κινούμενο συννεφάκι σκόνης με μοναδική μορφή,
-να συνειδητοποιεί την ύπαρξη του, χάρη της γης και
-να βρίσκεται σε αδιάλειπτη χαρά, με την ασταμάτητη αλλαγή γύρω του,
μόνον τότε θα μπορεί αιώνια, να είναι σταθερά, η μορφή του: μοναδικός και πρόσωπο!
Από όλες τις γλώσσες που μίλησε το ανθρώπινο πλάσμα, αφότου υπάρχει σαν τέτοιο, μοναδική, που αποδίδει ακέραια αυτό το συγχρονισμό αντίληψης, συνείδησης και συναίσθησης, πάνω στο ανθρώπινο πλάσμα, υπήρξε και είναι η μουσική. Στην οκτάβα της ενυπάρχει, και το μυστικό της μορφής του, ο Άνθρωπος. Μόνον ο Άνθρωπος θα είναι σε θέση, να αλλάζει ελεύθερα τη μορφή του όποτε θέλει, και με χαρά, αφού επιτέλους, θα είναι ελεύθερος: ελεύθερος από τις αναγκαιότητες, της κάθε αλλαγής!
Ο Άνθρωπος, αυτή η κινούμενη μάζα σκόνης, θʼ αναγνωρίζει στην ελευθερία του, δύο κύριες επιλογές, δύο «όρια της πραγματικότητας»: τη λύπη και τη χαρά. Την απόστασή τους, την είπαν αμαρτία, μα τη συνύπαρξή τους, χαρμολύπη. Στης χαρμολύπης το διάβα, σʼ αυτό που εμείς ακόμη ονομάζουμε ιστορία, μόνον οι νότες μπορούσαν, μπορούν και θα μπορούν, να περνούν ελεύθερα τα χαρακώματα που μας χωρίζουν, κι από αλλήλους κι από…τη σκόνη μας. Γιατί οι νότες, μπορούν και γίνονται, οκτάβες. Είναι υπόθεση τεκτονικής τους θέασης, στόχευσης, συνέπειας και αποτελεσματικότητας!
Υγ:
Των οποίων όραμα όμως, κύριε Μαρίνε, δεν υπήρξε και τόσο όμοιο με εκείνο των ιδρυτών του Χριστιανισμού, όσο με εκείνο, του Ιουδαϊσμού!
Αν το ανθρώπινο πλάσμα θα φθάσει να έχει την πνευματικότητα, τουλάχιστον, του Ηράκλειτου του Σκοτεινού, απέναντι στην πραγματικότητα, τη συνειδητότητα ενός κοινού γαιοσκώληκα μέσα στη γη και την αντίληψη ενός αληθινά κβαντικού Επιστήμονα για τη σκόνη, αυτό θα είναι με λίγα λόγια, μία ριζικά νέα πνευματικότητα. Θα είναι ο καιρός, για τον οποίον ειπώθηκε: « Και θέλουσι προσκυνήσει τον Θεό, εν πνεύματι και αληθεία». Μόνον όταν φθάσει ο άνθρωπος σε τέτοιο ύψος, ώστε
-να αντιλαμβάνεται, πως δεν είναι παρά ένα απλό κινούμενο συννεφάκι σκόνης με μοναδική μορφή,
-να συνειδητοποιεί την ύπαρξη του, χάρη της γης και
-να βρίσκεται σε αδιάλειπτη χαρά, με την ασταμάτητη αλλαγή γύρω του,
μόνον τότε θα μπορεί αιώνια, να είναι σταθερά, η μορφή του: μοναδικός και πρόσωπο!
Από όλες τις γλώσσες που μίλησε το ανθρώπινο πλάσμα, αφότου υπάρχει σαν τέτοιο, μοναδική, που αποδίδει ακέραια αυτό το συγχρονισμό αντίληψης, συνείδησης και συναίσθησης, πάνω στο ανθρώπινο πλάσμα, υπήρξε και είναι η μουσική. Στην οκτάβα της ενυπάρχει, και το μυστικό της μορφής του, ο Άνθρωπος. Μόνον ο Άνθρωπος θα είναι σε θέση, να αλλάζει ελεύθερα τη μορφή του όποτε θέλει, και με χαρά, αφού επιτέλους, θα είναι ελεύθερος: ελεύθερος από τις αναγκαιότητες, της κάθε αλλαγής!
Ο Άνθρωπος, αυτή η κινούμενη μάζα σκόνης, θʼ αναγνωρίζει στην ελευθερία του, δύο κύριες επιλογές, δύο «όρια της πραγματικότητας»: τη λύπη και τη χαρά. Την απόστασή τους, την είπαν αμαρτία, μα τη συνύπαρξή τους, χαρμολύπη. Στης χαρμολύπης το διάβα, σʼ αυτό που εμείς ακόμη ονομάζουμε ιστορία, μόνον οι νότες μπορούσαν, μπορούν και θα μπορούν, να περνούν ελεύθερα τα χαρακώματα που μας χωρίζουν, κι από αλλήλους κι από…τη σκόνη μας. Γιατί οι νότες, μπορούν και γίνονται, οκτάβες. Είναι υπόθεση τεκτονικής τους θέασης, στόχευσης, συνέπειας και αποτελεσματικότητας!
Υγ:
Των οποίων όραμα όμως, κύριε Μαρίνε, δεν υπήρξε και τόσο όμοιο με εκείνο των ιδρυτών του Χριστιανισμού, όσο με εκείνο, του Ιουδαϊσμού!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
15-10-09
13:47
Άρειο Άρθρο( όπως λέμε «κανόνας πρώτος»)
[FONT="]Αυτή είναι η Βασιλεία Θεού[/FONT][FONT="], η ομοιότητα στη διαφορετικότητα να ενώνει τους ανθρώπους, σʼ έναν κόσμο ασφαλή και ελεύθερο, χάρη της συνύπαρξής τους: γιατί η συνύπαρξη, δεν μπορεί παρά να είναι, η κοινή τους συνείδηση![/FONT]
[FONT="]Αυτή είναι η Βασιλεία Θεού[/FONT][FONT="], η ομοιότητα στη διαφορετικότητα να ενώνει τους ανθρώπους, σʼ έναν κόσμο ασφαλή και ελεύθερο, χάρη της συνύπαρξής τους: γιατί η συνύπαρξη, δεν μπορεί παρά να είναι, η κοινή τους συνείδηση![/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
10-11-09
16:22
Το «χρήμα»
Η πίστη, και κατά τον Παύλο( Προς Εβρ. Ια, 1), είναι «ελπιζομένων πεποίθησις», δηλαδή «βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων». Η πίστη είναι ταυτόχρονα εγωισμός και απόλυτη αυτοάρνηση. Διότι δρω γιʼ αυτό που πιστεύω( πχ Θεό ή χρήμα), σημαίνει δρω για μένα, αλλά η αξία της δράσης μου, δεν αποδίδεται σʼ εμένα: την κατέχει, έτσι κι αλλιώς, ή ο Θεός ή το χρήμα( ή όποιο άλλο ουσιαστικό της πίστης σου).
Η πίστη, έτσι κι αλλιώς, είναι ένα πάθος, πάθος όμως γένους και όχι είδους. Είναι δηλαδή επίθετο ανθρώπινο, που κάνει τον άνθρωπο γένος, από είδος. Είναι θεμελιακό στοιχείο «εξημέρωσης», προς «πολιτισμό»: αν ως τέτοιον εννοήσουμε το γενικό πλαίσιο συνύπαρξης του ανθρώπου, με τα υπόλοιπα «οικόσιτα», προς ικανοποίησή του. Γιατί, κατά το βάθος της κάθε «ανθρώπινης συνείδησης», το κάθε ζητούμενό της, προσδοκά την ικανοποίηση. Ο θάνατος αρχίζει τη μουρμούρα του, αφότου κανείς αρχίζει να μπαίνει σε ύφεση των προσδοκιών ικανοποίησης. Χωρίς την προσδοκία ικανοποίησης, ο κάθε άνθρωπος «χάνει το νόημα της ζωής»(του).
Το μέτρο της πίστης είναι ανάλογο με το μέγεθος της σκιάς, που φωτίζει στο «βάθος της ψυχής-συνείδησης» του κάθε ανθρώπου, η προσδοκούμενή του ικανοποίηση.
Το πάθος εμπνέει καθετί μεγάλο στις πράξεις μας, και απʼ αυτό παίρνουν φτερά οι ιδέες μας, απʼ αυτό γεννιέται ακόμη και η προσδοκία της αθανασίας ή ακόμη και η ασύδοτη ελευθερία της ατομικότητας. Κάθε κίνηση του απείρου, καταξιώνεται, μέσω του πάθους. Το μέγιστο πάθος είναι εκείνο που προσμένει το αδύνατο. Είναι εκείνο που ποθεί το άτομο, και όσο περισσότερο εκείνα εναντίον των οποίων μάχεται είναι ουσιαστικά(πράγματα) μεγάλα και ισχυρά(«τρομερά»), όσο περισσότερο ο σκοπός και τα εμπόδια είναι υψηλότερα( θόλος-θάλλος), τόσο μεγαλύτερο και επίφοβο γίνεται και το ίδιο( το άτομο).
Η πίστη, ως πάθος, έχει μία σχέση πολύρροπη, με το χρόνο.. Αναζητά το χρόνο, γιατί δεν υπάρχει πίστη, παρά μόνον αν υπήρξε ιστορικό γεγονός. Γιατί η πίστη η ίδια είναι ιστορικό γεγονός, είναι εν χρόνω(παρόν) και προς χρόνο(μέλλον). Δεν υπήρξε πάντα η πίστη. Αν υπήρχε από πάντοτε, θα ήταν ενύπαρξη, δεν θα ήταν πια, η πίστη. Γιατί αυτή υπάρχει, μόνον όταν ζητάει κι όταν παίρνει χρόνο. Χρειάζεται πάντα, μία συναλλαγή χρόνου: «ελεύθερου χρόνου»!
Η πίστη είναι τρόπος και όχι τόπος. Είναι τρόπος πρόσληψης του τόπου, πρόσληψης, μʼ άλλα λόγια, βεβαιοτήτων τοπικότητας, αλλά εν χρόνω, γιατί η πίστη είναι πάντοτε «εν δυνάμει». Κι όταν δε, «ενεργείται διʼ αγάπης», δεν έχει «χρείαν του χρήματος»…
Η πίστη, και κατά τον Παύλο( Προς Εβρ. Ια, 1), είναι «ελπιζομένων πεποίθησις», δηλαδή «βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων». Η πίστη είναι ταυτόχρονα εγωισμός και απόλυτη αυτοάρνηση. Διότι δρω γιʼ αυτό που πιστεύω( πχ Θεό ή χρήμα), σημαίνει δρω για μένα, αλλά η αξία της δράσης μου, δεν αποδίδεται σʼ εμένα: την κατέχει, έτσι κι αλλιώς, ή ο Θεός ή το χρήμα( ή όποιο άλλο ουσιαστικό της πίστης σου).
Η πίστη, έτσι κι αλλιώς, είναι ένα πάθος, πάθος όμως γένους και όχι είδους. Είναι δηλαδή επίθετο ανθρώπινο, που κάνει τον άνθρωπο γένος, από είδος. Είναι θεμελιακό στοιχείο «εξημέρωσης», προς «πολιτισμό»: αν ως τέτοιον εννοήσουμε το γενικό πλαίσιο συνύπαρξης του ανθρώπου, με τα υπόλοιπα «οικόσιτα», προς ικανοποίησή του. Γιατί, κατά το βάθος της κάθε «ανθρώπινης συνείδησης», το κάθε ζητούμενό της, προσδοκά την ικανοποίηση. Ο θάνατος αρχίζει τη μουρμούρα του, αφότου κανείς αρχίζει να μπαίνει σε ύφεση των προσδοκιών ικανοποίησης. Χωρίς την προσδοκία ικανοποίησης, ο κάθε άνθρωπος «χάνει το νόημα της ζωής»(του).
Το μέτρο της πίστης είναι ανάλογο με το μέγεθος της σκιάς, που φωτίζει στο «βάθος της ψυχής-συνείδησης» του κάθε ανθρώπου, η προσδοκούμενή του ικανοποίηση.
Το πάθος εμπνέει καθετί μεγάλο στις πράξεις μας, και απʼ αυτό παίρνουν φτερά οι ιδέες μας, απʼ αυτό γεννιέται ακόμη και η προσδοκία της αθανασίας ή ακόμη και η ασύδοτη ελευθερία της ατομικότητας. Κάθε κίνηση του απείρου, καταξιώνεται, μέσω του πάθους. Το μέγιστο πάθος είναι εκείνο που προσμένει το αδύνατο. Είναι εκείνο που ποθεί το άτομο, και όσο περισσότερο εκείνα εναντίον των οποίων μάχεται είναι ουσιαστικά(πράγματα) μεγάλα και ισχυρά(«τρομερά»), όσο περισσότερο ο σκοπός και τα εμπόδια είναι υψηλότερα( θόλος-θάλλος), τόσο μεγαλύτερο και επίφοβο γίνεται και το ίδιο( το άτομο).
Η πίστη, ως πάθος, έχει μία σχέση πολύρροπη, με το χρόνο.. Αναζητά το χρόνο, γιατί δεν υπάρχει πίστη, παρά μόνον αν υπήρξε ιστορικό γεγονός. Γιατί η πίστη η ίδια είναι ιστορικό γεγονός, είναι εν χρόνω(παρόν) και προς χρόνο(μέλλον). Δεν υπήρξε πάντα η πίστη. Αν υπήρχε από πάντοτε, θα ήταν ενύπαρξη, δεν θα ήταν πια, η πίστη. Γιατί αυτή υπάρχει, μόνον όταν ζητάει κι όταν παίρνει χρόνο. Χρειάζεται πάντα, μία συναλλαγή χρόνου: «ελεύθερου χρόνου»!
Η πίστη είναι τρόπος και όχι τόπος. Είναι τρόπος πρόσληψης του τόπου, πρόσληψης, μʼ άλλα λόγια, βεβαιοτήτων τοπικότητας, αλλά εν χρόνω, γιατί η πίστη είναι πάντοτε «εν δυνάμει». Κι όταν δε, «ενεργείται διʼ αγάπης», δεν έχει «χρείαν του χρήματος»…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
25-11-09
10:28
Δεν μπορεί, παρά να αποτελεί ένα απ' τα ακροτελεύτια άρθρα ενός "θεϊκού συντάγματος", για μία ανθρωπότητα αγάπης και αλληλοκατανόησης:
" Η αρχή της ευσπλαχνίας βρίσκεται στην καρδιά όλων των θρησκειών, των ηθικών και πνευματικών παραδόσεων, καλώντας μας να φερόμαστε στους άλλους, όπως θα επιθυμούσαμε να μας φερθούν. Η ευσπλαχνία μας παρακινεί να εργαζόμαστε ακούραστα να ελαφρύνουμε τον πόνο των υπόλοιπων όντων, να εκθρονίζουμε τους εαυτούς μας από το κέντρο του κόσμου μας και να τοποθετούμε εκεί κάποιον άλλο, να τιμούμε την απαράβατη ιερότητα κάθε ανθρώπου, φερόμενοι σε όλους, χωρίς εξαιρέσεις, με απόλυτη δικαιοσύνη, ισότητα και σεβασμό.
Είναι επίσης αναγκαίο, στην προσωπική αλλά και τη δημόσια ζωή, να απέχουμε συνεχώς και με ενσυναίσθηση από την πρόκληση πόνου. Το να δρούμε ή να μιλάμε βίαια από κακία, σοβινισμό ή προσωπικό συμφέρον, να αποδυναμώνουμε, να εκμεταλλευόμαστε ή να αρνούμαστε τα δικαιώματα οποιουδήποτε και να υποδαυλίζουμε το μίσος υποβιβάζοντας τους άλλους, ακόμη και τους εχθρούς μας, είναι μια άρνηση απέναντι στην κοινή μας ανθρωπιά. Αναγνωρίζουμε ότι έχουμε αποτύχει να ζήσουμε τη ζωή μας ευσπλαχνικά και ότι κάποιοι από εμάς έχουν αυξήσει τη συνολική δυστυχία στο όνομα της θρησκείας.
Γιʼ αυτό καλούμε όλους τους άνδρες και τις γυναίκες να αποκαταστήσουν την ευσπλαχνία στο κέντρο της ηθικής και της θρησκείας, να γυρίσουν στην αρχαία παραδοχή πως κάθε ερμηνεία των γραφών που παρακινεί τη βια το μίσος και την περιφρόνηση είναι αθέμιτη. Τους καλούμε να εξασφαλίσουν ότι δίδεται στους νέους πληροφόρηση ακριβής και γεμάτη σεβασμό για τις άλλες θρησκείες και παραδόσεις. Να ενισχύσουν μια θετική εκτίμηση των πολιτιστικών και θρησκευτικών διαφορών. Να καλλιεργήσουν μια ενημερωμένη ενσυναίσθηση στα βάσανα όλων των ανθρώπων, ακόμη κι αυτών που θεωρούνται εχθροί.
Χρειάζεται επειγόντως να κάνουμε την ευσπλαχνία, μια καθαρή, φωτεινή και δυναμική ενέργεια στον πολωμένο κόσμο μας. Ριζωμένη σε μια αρχέγονη αποφασιστικότητα να υπερβεί τον εγωισμό, η ευσπλαχνία μπορεί να σπάσει πολιτικά, δογματικά, ιδεολογικά και θρησκευτικά σύνορα. Γεννημένη από τη βαθιά μας αλληλεξάρτηση, η ευσπλαχνία είναι σημαντική για τις ανθρώπινες σχέσεις και την πραγμάτωση της ανθρωπιάς. Είναι η οδός προς τη φώτιση, αναντικατάστατη στη δημιουργία μιας δίκαιης οικονομίας και μιας ειρηνικής παγκόσμιας κοινότητας." .
!!!
Η Χάρτα της Ευσπλαχνίας
" Η αρχή της ευσπλαχνίας βρίσκεται στην καρδιά όλων των θρησκειών, των ηθικών και πνευματικών παραδόσεων, καλώντας μας να φερόμαστε στους άλλους, όπως θα επιθυμούσαμε να μας φερθούν. Η ευσπλαχνία μας παρακινεί να εργαζόμαστε ακούραστα να ελαφρύνουμε τον πόνο των υπόλοιπων όντων, να εκθρονίζουμε τους εαυτούς μας από το κέντρο του κόσμου μας και να τοποθετούμε εκεί κάποιον άλλο, να τιμούμε την απαράβατη ιερότητα κάθε ανθρώπου, φερόμενοι σε όλους, χωρίς εξαιρέσεις, με απόλυτη δικαιοσύνη, ισότητα και σεβασμό.
Είναι επίσης αναγκαίο, στην προσωπική αλλά και τη δημόσια ζωή, να απέχουμε συνεχώς και με ενσυναίσθηση από την πρόκληση πόνου. Το να δρούμε ή να μιλάμε βίαια από κακία, σοβινισμό ή προσωπικό συμφέρον, να αποδυναμώνουμε, να εκμεταλλευόμαστε ή να αρνούμαστε τα δικαιώματα οποιουδήποτε και να υποδαυλίζουμε το μίσος υποβιβάζοντας τους άλλους, ακόμη και τους εχθρούς μας, είναι μια άρνηση απέναντι στην κοινή μας ανθρωπιά. Αναγνωρίζουμε ότι έχουμε αποτύχει να ζήσουμε τη ζωή μας ευσπλαχνικά και ότι κάποιοι από εμάς έχουν αυξήσει τη συνολική δυστυχία στο όνομα της θρησκείας.
Γιʼ αυτό καλούμε όλους τους άνδρες και τις γυναίκες να αποκαταστήσουν την ευσπλαχνία στο κέντρο της ηθικής και της θρησκείας, να γυρίσουν στην αρχαία παραδοχή πως κάθε ερμηνεία των γραφών που παρακινεί τη βια το μίσος και την περιφρόνηση είναι αθέμιτη. Τους καλούμε να εξασφαλίσουν ότι δίδεται στους νέους πληροφόρηση ακριβής και γεμάτη σεβασμό για τις άλλες θρησκείες και παραδόσεις. Να ενισχύσουν μια θετική εκτίμηση των πολιτιστικών και θρησκευτικών διαφορών. Να καλλιεργήσουν μια ενημερωμένη ενσυναίσθηση στα βάσανα όλων των ανθρώπων, ακόμη κι αυτών που θεωρούνται εχθροί.
Χρειάζεται επειγόντως να κάνουμε την ευσπλαχνία, μια καθαρή, φωτεινή και δυναμική ενέργεια στον πολωμένο κόσμο μας. Ριζωμένη σε μια αρχέγονη αποφασιστικότητα να υπερβεί τον εγωισμό, η ευσπλαχνία μπορεί να σπάσει πολιτικά, δογματικά, ιδεολογικά και θρησκευτικά σύνορα. Γεννημένη από τη βαθιά μας αλληλεξάρτηση, η ευσπλαχνία είναι σημαντική για τις ανθρώπινες σχέσεις και την πραγμάτωση της ανθρωπιάς. Είναι η οδός προς τη φώτιση, αναντικατάστατη στη δημιουργία μιας δίκαιης οικονομίας και μιας ειρηνικής παγκόσμιας κοινότητας." .
!!!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
30-11-09
08:55
Η Χαρά! Που είναι η Χαρά; Χάθηκε η Χαρά!
Σου φαίνεται ο κόσμος τούτος χαρούμενος ή, έστω ακόμη, χαζοχαρούμενος; Θαρρώ, πως ούτε κι οι «τυφλοί» θα μπορούσαν να υποθέσουν κάτι τέτοιο! Ο κόσμος αυτός , ο κόσμος μας, δε δέχτηκε τον Ιησού Χριστό. Εκείνος ήταν και είναι η τέλεια έκφραση της ζωής, όπως τη θέλει ο Θεός. Η αποσπασματική ζωή του κόσμου έχει ακεραιοποιηθεί μέσα στη ζωή Του. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο κτύπος της καρδιάς του κόσμου κι ο κόσμος Τον θανάτωσε. Αλλά μʼ αυτό το φονικό πέθανε ο ίδιος ο κόσμος. Έχασε την τελευταία του ευκαιρία να γίνει ο παράδεισος, που ο Θεός τον προόρισε να γίνει. Μπορούμε να χτίζουμε ολοένα νέους ουρανοξύστες, νέες πόλεις. Μπορούμε να οικοδομήσουμε μία ανθρωπινότερη κοινωνία, που ενδεχόμενα να μας αποτρέψει ακόμα κι απʼ το να εξολοθρεύομε ο ένας τον άλλο. Αλλά την ώρα που ο Ιησούς Χριστός, η αληθινή ζωή του κόσμου, διώχτηκε απʼ τον κόσμο, την ώρα εκείνη σήμανε και η αρχή του τέλους. Το διώξιμο αυτό είχε κάτι τελειωτικό: Εκείνος σταυρώθηκε για πάντα και έκτοτε «βρίσκεται σε αγωνία έως το τέλος του κόσμου», όπως το διαπίστωσε (και μας το είπε) κι ο Πασκάλ.
Συχνά ο Χριστιανισμός μολοντούτο φαίνεται να κηρύττει, ότι αν οι άνθρωποι δοκιμάσουμε, «βάζοντας τα δυνατά μας», να ζήσουμε τη «χριστιανική ζωή», η σταύρωση μπορεί με κάποιον τρόπο να παραγραφτεί. Αυτό συμβαίνει επειδή ο Χριστιανισμός λησμόνησε τον εαυτό του, λησμόνησε πως πρέπει πάντα πρώτʼ απʼ όλα να βρίσκεται στο σταυρό. Όχι πως αυτός κόσμος δεν μπορεί να γίνει καλύτερος. Ίσα-ισά, ένας από τους σκοπούς που έχουμε είναι ασφαλώς να εργαστούμε για την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία. Όμως, ενώ μπορεί να γίνει καλύτερος, δεν μπορεί να γίνει ο τόπος που ο Θεός θέλησε να είναι.. Γιατί ο Θεός δεν θέλησε έναν κόσμο γυάλινο, έναν κόσμο από άμμο και διοξείδιο του πυριτίου, συμμαζεμένο μόλις σε μερικά τσιπάκια, αλλά έναν αειφόρο παράδεισο, του νερού και της χλωροφύλλης, του έρωτα και της χαράς.
Ο Χριστιανισμός δεν καταδικάζει τον κόσμο. Ο κόσμος καταδίκασε τον εαυτό του, όταν στο Γολγοθά καταδίκασε τον Ένα, τον Λόγο, που ήταν ο αληθινός εαυτός του: «Εν τω κόσμω ήν, και ο κόσμος διʼ αυτού εγένετο και ο κόσμος αυτόν ουκ έγνω»!
Αν συλλογιστούμε σοβαρά το αληθινό νόημα- την αληθινή έκταση που παίρνουν αυτά τα λόγια- τότε γνωρίζουμε ότι, ως Χριστιανοί και όσοι είμαστε Χριστιανοί, είμαστε πρώτα από όλα μάρτυρες αυτού του τέλους: του τέλους κάθε φυσικής χαράς, του τέλους κάθε ικανοποίησης του ανθρώπου με τον κόσμο και με τον εαυτό του, του αληθινού τέλους της ζωής της ίδιας, αν τη θεωρήσουμε αυτήν, ως μία λογική και λογικά οργανωμένη «επιδίωξη της ευτυχίας».
Αν και στη διάρκεια της μακρόχρονης ιστορίας του οι Χριστιανοί πάρα πολύ συχνά λησμονήσαμε το νόημα του σταυρού και χαρήκαμε τη ζωή σα «σα να μη συνέβη τίποτα», παρά ταύτα γνωρίζουμε, πως στον κόσμο μέσα, όπου ο Ιησούς Χριστός θανατώθηκε, η «φυσική ζωή» έλαβε τέλος. Κι όμως, από την πρώτη του αρχή ο Χριστιανισμός στάθηκε η διακήρυξη της χαράς, της μόνης δυνατής χαράς πάνω στη γη. Κάθε άλλη χαρά, που θεωρούμε συνήθως δυνατή, έγινε με τον Χριστιανσιμό αδύνατη ή μη πραγματική. Μέσα σε αυτήν όμως την αδυνατότητα, κάτω στον έσχατο βυθό αυτής της σκοτεινιάς, ο Χριστιανισμός ανάγγειλε και μετάδωσε μία νέα χαρά, που τα περικλείει όλα και με τη χαρά αυτή μεταμόρφωσε το Τέλος σε Αρχή. Χωρίς τη διακήρυξη της χαράς αυτής ο Χριστιανισμός είναι ακατανόητος (αν όχι και ανόητος!). Μονάχα ως χαρά η Εκκλησία θριάμβεψε στον κόσμο, και έχασε τον κόσμο όταν έχασε την χαρά, όταν έπαψε να μαρτυράει τη χαρά. Από όλες τις κατηγορίες κατά των Χριστιανών, την τρομερότερη την πρόφερε ο αξιομνημόνευτος Νίτσε, όταν είπε πως οι Χριστιανοί δεν έχουμε χαρά…
Σου φαίνεται λοιπόν ο κόσμος τούτος χαρούμενος ή, έστω ακόμη, χαζοχαρούμενος;
Υγ: Το παρόν κείμενο είναι και αποτελεί παραφρασμένη μεταφορά αποσπάσματος από το βιβλίο του Αλέξανδρου Σμέμαν " Για να ζήσει ο κόσμος" (Εκδόσεις ΔΟΜΟΣ, σελ. 32-34
Σου φαίνεται ο κόσμος τούτος χαρούμενος ή, έστω ακόμη, χαζοχαρούμενος; Θαρρώ, πως ούτε κι οι «τυφλοί» θα μπορούσαν να υποθέσουν κάτι τέτοιο! Ο κόσμος αυτός , ο κόσμος μας, δε δέχτηκε τον Ιησού Χριστό. Εκείνος ήταν και είναι η τέλεια έκφραση της ζωής, όπως τη θέλει ο Θεός. Η αποσπασματική ζωή του κόσμου έχει ακεραιοποιηθεί μέσα στη ζωή Του. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο κτύπος της καρδιάς του κόσμου κι ο κόσμος Τον θανάτωσε. Αλλά μʼ αυτό το φονικό πέθανε ο ίδιος ο κόσμος. Έχασε την τελευταία του ευκαιρία να γίνει ο παράδεισος, που ο Θεός τον προόρισε να γίνει. Μπορούμε να χτίζουμε ολοένα νέους ουρανοξύστες, νέες πόλεις. Μπορούμε να οικοδομήσουμε μία ανθρωπινότερη κοινωνία, που ενδεχόμενα να μας αποτρέψει ακόμα κι απʼ το να εξολοθρεύομε ο ένας τον άλλο. Αλλά την ώρα που ο Ιησούς Χριστός, η αληθινή ζωή του κόσμου, διώχτηκε απʼ τον κόσμο, την ώρα εκείνη σήμανε και η αρχή του τέλους. Το διώξιμο αυτό είχε κάτι τελειωτικό: Εκείνος σταυρώθηκε για πάντα και έκτοτε «βρίσκεται σε αγωνία έως το τέλος του κόσμου», όπως το διαπίστωσε (και μας το είπε) κι ο Πασκάλ.
Συχνά ο Χριστιανισμός μολοντούτο φαίνεται να κηρύττει, ότι αν οι άνθρωποι δοκιμάσουμε, «βάζοντας τα δυνατά μας», να ζήσουμε τη «χριστιανική ζωή», η σταύρωση μπορεί με κάποιον τρόπο να παραγραφτεί. Αυτό συμβαίνει επειδή ο Χριστιανισμός λησμόνησε τον εαυτό του, λησμόνησε πως πρέπει πάντα πρώτʼ απʼ όλα να βρίσκεται στο σταυρό. Όχι πως αυτός κόσμος δεν μπορεί να γίνει καλύτερος. Ίσα-ισά, ένας από τους σκοπούς που έχουμε είναι ασφαλώς να εργαστούμε για την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία. Όμως, ενώ μπορεί να γίνει καλύτερος, δεν μπορεί να γίνει ο τόπος που ο Θεός θέλησε να είναι.. Γιατί ο Θεός δεν θέλησε έναν κόσμο γυάλινο, έναν κόσμο από άμμο και διοξείδιο του πυριτίου, συμμαζεμένο μόλις σε μερικά τσιπάκια, αλλά έναν αειφόρο παράδεισο, του νερού και της χλωροφύλλης, του έρωτα και της χαράς.
Ο Χριστιανισμός δεν καταδικάζει τον κόσμο. Ο κόσμος καταδίκασε τον εαυτό του, όταν στο Γολγοθά καταδίκασε τον Ένα, τον Λόγο, που ήταν ο αληθινός εαυτός του: «Εν τω κόσμω ήν, και ο κόσμος διʼ αυτού εγένετο και ο κόσμος αυτόν ουκ έγνω»!
Αν συλλογιστούμε σοβαρά το αληθινό νόημα- την αληθινή έκταση που παίρνουν αυτά τα λόγια- τότε γνωρίζουμε ότι, ως Χριστιανοί και όσοι είμαστε Χριστιανοί, είμαστε πρώτα από όλα μάρτυρες αυτού του τέλους: του τέλους κάθε φυσικής χαράς, του τέλους κάθε ικανοποίησης του ανθρώπου με τον κόσμο και με τον εαυτό του, του αληθινού τέλους της ζωής της ίδιας, αν τη θεωρήσουμε αυτήν, ως μία λογική και λογικά οργανωμένη «επιδίωξη της ευτυχίας».
Αν και στη διάρκεια της μακρόχρονης ιστορίας του οι Χριστιανοί πάρα πολύ συχνά λησμονήσαμε το νόημα του σταυρού και χαρήκαμε τη ζωή σα «σα να μη συνέβη τίποτα», παρά ταύτα γνωρίζουμε, πως στον κόσμο μέσα, όπου ο Ιησούς Χριστός θανατώθηκε, η «φυσική ζωή» έλαβε τέλος. Κι όμως, από την πρώτη του αρχή ο Χριστιανισμός στάθηκε η διακήρυξη της χαράς, της μόνης δυνατής χαράς πάνω στη γη. Κάθε άλλη χαρά, που θεωρούμε συνήθως δυνατή, έγινε με τον Χριστιανσιμό αδύνατη ή μη πραγματική. Μέσα σε αυτήν όμως την αδυνατότητα, κάτω στον έσχατο βυθό αυτής της σκοτεινιάς, ο Χριστιανισμός ανάγγειλε και μετάδωσε μία νέα χαρά, που τα περικλείει όλα και με τη χαρά αυτή μεταμόρφωσε το Τέλος σε Αρχή. Χωρίς τη διακήρυξη της χαράς αυτής ο Χριστιανισμός είναι ακατανόητος (αν όχι και ανόητος!). Μονάχα ως χαρά η Εκκλησία θριάμβεψε στον κόσμο, και έχασε τον κόσμο όταν έχασε την χαρά, όταν έπαψε να μαρτυράει τη χαρά. Από όλες τις κατηγορίες κατά των Χριστιανών, την τρομερότερη την πρόφερε ο αξιομνημόνευτος Νίτσε, όταν είπε πως οι Χριστιανοί δεν έχουμε χαρά…
Σου φαίνεται λοιπόν ο κόσμος τούτος χαρούμενος ή, έστω ακόμη, χαζοχαρούμενος;
Υγ: Το παρόν κείμενο είναι και αποτελεί παραφρασμένη μεταφορά αποσπάσματος από το βιβλίο του Αλέξανδρου Σμέμαν " Για να ζήσει ο κόσμος" (Εκδόσεις ΔΟΜΟΣ, σελ. 32-34
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Χρήστες Βρείτε παρόμοια
-
Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:Tα παρακάτω 3 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
-
Φορτώνει...
