Το Εμβόλιο ή Της Κοίμησης ...των Μαζών;

Της Κοίμησης… των Μαζών ή, Το Εμβόλιο


Ο φόβος είναι εμβόλιμος στον κόσμου του ανθρώπου. Εμβόλιμος, ως «άνωθεν δεδομένος», αλλά μας έρχεται από εντελώς χθόνιες διαδρομές. Διακρίνει κανείς τον «ενδογενή φόβο, διάκριση ειδική, του οποίου φαίνεται να κάνει ο λόγος «Αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου». Περαιτέρω, είναι πολύ πιο διακριτός, ο «εξωγενής φόβος», ο φόβος εκ του περιβάλλοντος. Είτε έτσι όμως είτʼ αλλιώς, ο φόβος ενυπάρχει στον κόσμο του ανθρώπου, ως ο πλέον ανεπιθύμητος ξένος σʼ αυτόν. Όπως και κάθε εμβόλιο, βασικά!
Ο φόβος, για να φθάσει μέχρι την έδρα της ανθρώπινης αγάπης, πρέπει να διανύσει τη μυθική οδό της υγείας. Η κορύφωση της πορείας του αυτής επέρχεται βασικά, όταν διέρχεται το μοναδικό αληθινό κομμάτι της, τη γέφυρα, που χωρίζει την υγεία απʼ τη ζωή, την «ασθένεια». Από την άλλη, η συνάντηση με την ζωή και την αλήθεια, τον Ιησού Χριστό, στην πίστη και την αγάπη, δεν είναι μία συνάντηση μʼ ένα αντικείμενο, όπως εμφανίζεται ειδικά στη θρησκευτική αντικειμενοποίηση, αλλά μία συνάντηση με ένα υποκείμενο, με το «Συ», δηλαδή συμβαίνει στο υπαρξιακό επίπεδο. Η συνάντηση με τον Θεάνθρωπο είναι συνάντηση υποκειμένων κι όχι ενός υποκειμένου μʼ ένα αντικείμενο. Το υποκείμενο λοιπόν δεν ενεργεί ποτέ πάνω στο υποκείμενο, ως μία εξαναγκαστική πραγματικότητα.
Αντίθετα, η εξουσία είναι μεν μία εξαναγκαστική αντικειμενικότητα, αλλά δε σημαίνει καθόλου την ενέργεια του υποκειμένου πάνω σε υποκείμενο, του πνεύματος πάνω στο πνεύμα. Η εξουσία είναι μία τυπική κατασκευή της αντικειμενικοποίησης, της «ανθρώπινης μάζας», ένα συμβολισμός της πνευματικής κατάστασης των υποκειμένων, ένας συμβολισμός της έλλειψης ελευθερίας των, της απουσίας πνευματικής τους ωριμότητας, της αλλοτρίωσής τους. Διαδραματίζει, η εξουσία, έναν από τους πιο σπουδαίους ρόλους στην ιστορία της κοινωνικής καθημερινότητας.
Αλλά στην αυθεντική πνευματική πραγματικότητα, ούτε ο Θεός ούτε η Αποκάλυψη (Του), αντιπροσωπεύουν μία εξουσία, γιατί δεν πρόκειται για αντικειμενικές πραγματικότητες. Πλην όμως, χωρίς αντικειμενικότητα, βλέπουμε το ίδιο να καταρρέει και η συμβολική αυταπάτη της εξουσίας. Ο άνθρωπος, στην αδυναμία του, γυρεύει μία εξουσία, που να μπορεί πάνω της να στηριχθεί απόλυτα. Αλλʼ η εξουσία πάνω στην οποία στηρίζεται, γεννήθηκε από την αδυναμία του. Είναι μία προβολή της υποκειμενικότητάς του, που είναι ανίκανη να διεισδύσει στον «άλλο», να φθάσει στο «όντως παγκόσμιο συγκεκριμένο». Είναι λοιπόν η αδυναμία ακριβώς της εξουσίας νʼ αφήνει τον άνθρωπο «σκυμμένο πάνω στον εαυτό του»(φίλαυτο), τουτέστιν, στη βασική του ασθένεια. Κι αυτήν την ασθένεια, απʼ όλες καλύτερα στην ιστορία, μπορεί και την υπηρετεί στο έπακρον των συμπτωμάτων της, ο σύγχρονος «Τραπεζικός Καπιταλισμός»: « Τη Υπερμάχω Στρατηγώ, τα νικητήρια…»!

O Δάσκαλος έχει εξουσία πάνω στο Μαθητή;
Πρέπει να έχει;
Χωρίς εξουσία, είναι δυνατόν για τον Μαθητή να ακολουθήσει τη Διδασκαλία;

Και για να γίνει πιο "ορισμένο" αυτό που ρωτώ,
όταν ο Γκουρτζίεφ εδίδασκε τον Δρόμο του,
είχε δικαίωμα να "ασκεί" (κάποια έστω) εξουσία στους διδασκόμενους;


Δεν είναι και μια σοφία του Δασκάλου ο χειρισμός της (εξ ορισμού) εξουσίας του;



Πήρα την απόφαση να συνεχίσω να γράφω.
Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι.

Αρχική Δημοσίευση από Exposed_Bone:

Τρόμαξα στην ανάγνωση του, ωστόσο ο μελοδραματισμός δεν σχετίζετε με την εξουσία. Μπορεί η προσκόλληση στο κυνήγι της εξουσίας να επιφέρει τα παραπάνω αρνητικά αποτελέσματα. Ωστόσο πότε η έντονη προσκόλληση ήταν κάτι το θετικό.

Ωστόσο η εξουσία εμπεριέχεται και στις πιο αγνές πράξεις, όπως και αυτή της δημιουργίας (Δημιουργός - δημιούργημα). Αυτό δεν σημαίνει ότι προεξοφλείται ή προοικονομείται το αποτέλεσμα.

Click για ανάπτυξη...

[Τρόμαξα στην ανάγνωση του…] : Γιατί άραγε;

[…ωστόσο ο μελοδραματισμός δεν σχετίζετε με την εξουσία.]:

Ναι, πράγματι, σχετίζεται μόνον με τον «δραματισμό», αφού η ίδια είναι Το Δράμα, που γεννάει όλα τα υπόλοιπα δράματα, στον ανθρώπινο βίο.

[Μπορεί η προσκόλληση στο κυνήγι της εξουσίας να επιφέρει τα παραπάνω αρνητικά αποτελέσματα] :

Δηλαδή, όταν η εξουσία κυνηγάει τους «μη προσκολλημένους», δεν επέρχονται «τα παραπάνω αρνητικά αποτελέσματα»; Εξάλλου, τι σημαίνει «προσκόλληση στο κυνήγι της εξουσίας»; Γιατί ήδη ο «κυνηγός της εξουσίας» είναι …εξουσία!

[Ωστόσο πότε η έντονη προσκόλληση ήταν κάτι το θετικό] :

Μόνον τότε υπάρχει αληθινά «θετικό». Πχ. στον έρωτα, στην διεκδίκηση της ελευθερίας, στην εντιμότητα, στη χρηστοήθεια κλπ κλπ …

[Ωστόσο η εξουσία εμπεριέχεται και στις πιο αγνές πράξεις, όπως και αυτή της δημιουργίας (Δημιουργός - δημιούργημα).] :

- Τι σημαίνει «αγνές πράξεις»; Γιατί αγνότητα και εξουσία, μάλλον αντιφάσκουν.
- Το παράδειγμα «Δημιουργός-δημιούργημα», εν προκειμένω, παραπέμπει, είτε στον καθαγιασμό της «ιδιοκτησίας», είτε σε μία αντίληψη του «Θεού Δημιουργού», τα μάλλα δεσποτικού. Ε, όχι και να ασχολούμαστε ακόμη οι άνθρωποι, με έναν «Θεό Καπιταλιστή»!

Υγ: Μάλλον θα πρέπει να «τρομάξω» του λόγου μου, φίλε μου ΕΒ, με την εξ απαλών ονύχων αντίληψή σου, για την εξουσία!

Αρχική Δημοσίευση από Mittenwald:

O Δάσκαλος έχει εξουσία πάνω στο Μαθητή;
Πρέπει να έχει;
Χωρίς εξουσία, είναι δυνατόν για τον Μαθητή να ακολουθήσει τη Διδασκαλία;

Και για να γίνει πιο "ορισμένο" αυτό που ρωτώ,
όταν ο Γκουρτζίεφ εδίδασκε τον Δρόμο του,
είχε δικαίωμα να "ασκεί" (κάποια έστω) εξουσία στους διδασκόμενους;


Δεν είναι και μια σοφία του Δασκάλου ο χειρισμός της (εξ ορισμού) εξουσίας του;



Πήρα την απόφαση να συνεχίσω να γράφω.
Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι.

Click για ανάπτυξη...

[O Δάσκαλος έχει εξουσία πάνω στο Μαθητή;]:

Αυτομάτως παύει να είναι Δάσκαλος! Γιʼ αυτό λέει: «Όστις δε υψώσει εαυτόν , θέλει ταπεινωθεί…»

[Πρέπει να έχει;] :

Το «πρέπει», ήδη είναι το σκήπτρο, που κάνει τον Μαθητή «δουλοπρεπή» και τον Δάσκαλο, «Φαρισαίο»!

[Χωρίς εξουσία, είναι δυνατόν για τον Μαθητή να ακολουθήσει τη Διδασκαλία;]:

Εξαρτάται από το περιεχόμενο της Διδασκαλίας! Υπάρχουν οι «διδασκαλίες υποζυγίου»( όπως λέμε «σύνδεση Σπουδών και Αγοράς»!) και οι «διδασκαλίες ισοζυγίου»( όπως λέμε πχ «κλασική παιδεία»)…

[Και για να γίνει πιο "ορισμένο" αυτό που ρωτώ,
όταν ο Γκουρτζίεφ εδίδασκε τον Δρόμο του,
είχε δικαίωμα να "ασκεί" (κάποια έστω) εξουσία στους διδασκόμενους;]:

Και φυσικά όχι! Κάθε «Δρόμος», που ακολουθείται με (και από) άσκηση εξουσίας, οδηγεί γενικά στον «γκρεμό»: « Μονόφθαλμοι οδηγούν τυφλούς»!

[Δεν είναι και μια σοφία του Δασκάλου ο χειρισμός της (εξ ορισμού) εξουσίας του;]

Η μόνη σοφία που μπορεί να επιδείξει η εξουσία, εξαντλείται στη «διαίρεση» και την «αφαίρεση. ( Η «εξορισμού εξουσία» υπάρχει στους δασκάλους των «δούλων», υπηκόων κλπ. Εκεί ισχύει και το γραφικό: Όντινα αγαπάει Κύριος, παιδεύει και μαστιγεί…)

Μα δεν υφίσταται Δάσκαλος-Μαθητής χωρίς την εξουσία του Δασκάλου.
Ακόμα κι αν ο Δάσκαλος είναι ένα βιβλίο, ο Μαθητής το διαβάζει διότι αποδέχεται την "σοφία" του βιβλίου.
Η αμφισβήτηση του Δασκάλου προκύπτει όταν ο ίδιος ο Δάσκαλος αποφασίζει ότι ο Μαθητής πρέπει να αποκολληθεί από τον ίδιο.

Καταλήγοντας:
Η εξουσία συγκεκριμενοποιεί το ρόλο της όταν οι εξουσιαζόμενοι την αποδέχονται.
Γι' αυτό και η άρχουσα τάξη πρέπει να ανακαλύπτει είτε εχθρούς είτε αδυναμίες του συστήματος (που η ίδια συγκρότησε και στηρίζει) για να επιβάλλει την διαρκώς αυξανόμενη ανάγκη της για μεγαλύτερο έλεγχο.
Καλλίτερα από τον ίδιο τον Τ.Τζέφφερσον: "Όταν ένας λαός θυσιάζει την ελευθερία για την ασφάλεια, δεν του αξίζει ούτε το ένα, ούτε το άλλο". Προφητική δήλωση για τον Λαό του.

Αρχική Δημοσίευση από Mittenwald:

...Τ.Τζέφφερσον: "Όταν ένας λαός θυσιάζει την ελευθερία για την ασφάλεια, δεν του αξίζει ούτε το ένα, ούτε το άλλο". Προφητική δήλωση για τον Λαό του.

Click για ανάπτυξη...

Πλην όμως, από τότε(1810) μέχρι σήμερα, εκείνος ο "Λαός" του έχει μπολιαστεί τόσο πολύ από σχεδόν όλους τους υπόλοιπους λαούς του κόσμου, που δεν έχουν νόημα, "ούτε το ένα ούτε το άλλο"!