Διάρκεια και ποιότητα ζωής...

Αρχική Δημοσίευση από Apro

έχω ακούσει αρκετές φορές οτί η ζωή του ανθρώπου είναι μικρή...προσωπικά, δεν έχω κάτσει ποτέ να σκεφτώ, αν είναι μικρή η μεγάλη αλλά...

Για καποιους ανθρωπους η Ζωη φαινεται τεραστια και ογκωδης, βαναυση και επωδυνη, οποτε επιζητουν να περναν τα χρονια γρηγορα και απλοικα.αυτοι κατα τη γμωμη μου ειναι οι μιζεροι της ζωης, οι αδιαφοροι, αυτοι που τελοσπαντων δε προθυμοποιουνται να ψαξουν τις αληθειες τους.
Για καποιους αλλους, αντιθετως, μοιαζει μικρη. Οι ιδιοι δυσκολευονται να κανουν οσα θελουν νιωθωντας πολλες φορες πως δεν τους φτανει το 24 ωρο.
Σε αυτους τους τελευταιους συγκαταλεγομαι κι εγω εν μερει.
Οφειλεις, λενε , να την απολαμβανεις καθε στιγμη και καθε δευτερολεπτο.
Εχω την εντυπωση πως αυτο το καταλαβαινει καποιος, οχι εκεινη τη στιγμη, αλλα επειτα απο μινι απολογισμους που κανει αλλοτε καθε βραδυ, αλλοτε καθε τελος εποχης, αλλοτε καθε τελος 5ετιας και παει λεγοντας.
Πχ, Προσφατως αναρωτιομουν και ''μετρουσα'' τι εκανα σε μια 5 ετια(απο τα 17 μου μολις τελειωσα το σχολειο δηλαδη μεχρι και σημερα που πλεον εχω μπει στην αγορα, ψηφιζω.)
Τον τελευταιο χρονο, μετα τα γεννεθλια των 22 μου χρονων καθως μου εφερναν την τουρτα σε ενα μαγαζι στο Γκαζι(σουπερ παρεμπιπτοντως), μεσα στη χαρα μου να σβησω τα κερακια θυμηθηκα πως επρεπε να κανω μια ευχη...
Πρωτη μου φορα που''μπλοκαρα'' γιατι δεν ξερα τι ακριβως ευχη ηθελα να κανω. Ισως οχι γιατι ολες μου εχουν πραγματοποιηθει αλλα γιατι καταλαβα πως η ζωη παρα τις ευχες σου στα φερνει οπως εκεινη οριζει. Τελικα κατεληξα στο να ευχηθω να περασει ομορφα αυτη η βραδια με την παρεα μου...

Το βραδυ καθως γυρνουσα σπιτι και ειχα αφησει τις φιλες σπιτια τους, δακρυσα γιατι...μεγαλωσα.
Την επομενη μερα που μιλουσα με τη μητερα μου ... εκλαψα, κι αυτη τη φορα δεν ηταν δακρυα αλλα λυγμοι. επειδη ενιωθα να μεγαλωνω. Τα 22 μου χρονια οταν τα εκλεισα λοιπον ηταν σοκ.
Ξερεις, ειναι ωραιο να μεγαλωνεις τελικα. Αλλωστε τα δακρυα μου ηταν φοβου και ανασφαλειας για το αυριο το δικο μου, κι οχι θλιψης.

Δε με στεναχωρει που η ζωη ειναι μικρη για μενα. Με στεναχωρει που οσα θελω σαυτη τη ζωη θα τα τελειοποιησω στην επομενη. Υπαρχει επομενη να χαρω? χεχ. Αυτο λεγεται ανικανοποιητο και δεν το κρυβω πως ανηκω στους ανικανοποιητους και απαιτητικους ανθρωπους της ζωης. Και δε με λυπει, αντιθετα με χαροποιει γιατι δε βολευομαι ποτε καπου, καπως και με κατι... Ομως υπαρχουν οι στιγμες εκεινες που ικανοποιουμαι πληρως οσο κανεις (λεω εγω) κι αυτο ολο μαζι λεγεται κυκλοθυμια χαρακτηρα.(να προτιμαται η μακροθυμια γενικοτερα, ειναι καλυτερη!)
Ο χρονος αντιστροφα δε μετρα οποτε δε κανω και υποθεσεις αν θα γυρνουσε αντιστροφα.
Δεν κανω ποτε υποθεσεις γιατι δεν πιστευω στα φαντασματα.
Ο χρονος ειναι αυτος που ειναι...και υπαρχουν οι στιγμες που σταματα ξαφνικα. Σαυτες ειναι οι στιγμες ευτυχιας και απολυτης χαρας κι εκστασης.

Ειχα εναν καθηγητη. Δε φορουσε ποτε ρολοι. Δεν ειχε και κινητο. Δεν ξερω πως ερχοταν παντα στην ωρα του στο μαθημα, ξερω πως μας κρατουσε παραπανω να μας διδαξει πολιτικο ρεπορταζ. Για οτιδηποτε τον χρειαζομασταν τον περναμε στην εφημεριδα του ή στο σπιτι του. Το περιεργο ειναι πως... τον βρισκαμε πάντα. (και όχι, δεν ηταν σπιτι δουλεια, δουλεια σπιτι. Ειχε φοβερη κοινωνικη ζωη, οικογενεια και δυο υπεροχα παιδια-κουκλοι για την ακριβεια-.) Το μυστικο του δεν το μαθαμε ποτε.

Τωρα για τον θανατο, τι να σου πω... Δεν τον φοβαμαι. Φοβαμαι τα γηρατια ομως και την ανημπορια. φοβαμαι ειπα? κακως. Θαθελα να ζησω λιγο, αλλα καλα. Δε με νοιαζει αν θα πεθανω σε μερικα χρονια η αυριο γιατι μεχρι εκεινη τη στιγμη θα εχω κανει οσα μπορω και ισως περα των δυνατοτητων μου.

Το θεμα σου δεν ειναι ανουσιο, οπως καθε θεμα κατα τη γνωμη μου δεν ειναι ανουσιο.
Ειναι αναπαντητα τα ερωτηματα σου κι αυτα που γεννιουνται μεσα απο το θεμα σου.

υσ. θελεις να τελειωσεις την τελευταια σου φραση?