The Guardian (2006)

Χαμόγελο

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η Χριστίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Δημοσιογράφος. Έχει γράψει 156 μηνύματα.
Το The Guardian έχει δεχτεί αρκετή σκληρή κριτική τόσο για το θέμα με το οποίο καταπιάνεται, ότι τάχα υπερ-εξυμνεί τα κατορθώματα της Ακτοφυλακής αναμασώντας κλισέ ηθικοπλαστικές τακτικές πολλών άλλων ήδη κορεσμένων έργων, όσο και για τον πρωταγωνιστή της Kevin Costner ότι τάχα του ανατέθηκε ένας ρόλος που δεν ταιριάζει πλέον στην ηλικία του, σέρνεται καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας να κάνει τον σούπερ ήρωα ενώ παράλληλα να σώσει με τέτοιου είδους χοντροειδώς πιεσμένους ρόλους την πλέον σταματημένη καριέρα του.


Μετά την απώλεια του πληρώματος του σε μια εφιαλτική αποστολή ο μυθοποιημένος διασώστης Randall καταβεβλημένος και με σωρεία ψυχολογικών προβλημάτων που ενισχύονται κι από τον καταδικασμένο γάμο του δέχεται, αισθανόμενος συμβιβασμό με τον εαυτό του και την ιστορία που κουβαλά, να διδάξει στη Σχολή Ακτοφυλακής εκπαιδεύοντας του νέους φιλόδοξους διασώστες. Ακολουθεί δικές του σκληρές μεθόδους εκπαίδευσης, αμφιλεγόμενες και αποδεικνύεται τελικά και ένας από τους πιο καλούς δασκάλους. Είναι ο επίμονος, ξεροκέφαλος μα έμπειρος που υποτίθεται έχει πάντα δίκαιο και τα κάνει όλα σωστά αλλά και που ο ίδιος δεν συγχωρεί στον εαυτό του λάθη. Μέσα στην ομάδα των μαθητών του, όσων κατάφεραν να παραμείνουν κερδίζοντας το στοίχημα με τον εαυτό τους, ο Randall ξεχωρίζει τον Fischer, ένα πρωταθλητή κολύμβησης με πείσμα ελαφρώς αλαζονικό και νεανικό δυναμισμό που θυμίζουν στον Randall τον εαυτό του στα νειάτα του, έτοιμο να φάει με το κουτάλι τον κόσμο. Ο Fischer εκπαιδεύεται με τρόπο ώστε να διαδεχτεί τον Randall στο δύσκολο έργο της διάσωσης.

Αυτό που μου άρεσε όμως εμένα σε αυτή την ταινία είναι η επανάληψη αυτής της μικρής διαστροφής ο Randall να μην τα παρατά ακόμα κι αν η διαδικασία του ηρωϊσμού δεν τον σηκώνει πλέον, αυτός ο καλπάζων εγωϊσμός να θεωρεί ορισμένα πράγματα δικά του και να τα εγκαταλείπει μόνο όταν αυτά αντιληφθεί ότι βρίσκονται σε ασφαλή χέρια που δεν μπορούν να είναι άλλα από αυτά που μοιάζουν στα δικά του. Το κυνήγι του καθρέφτη. Τότε να αρχίσει να σκέφτεται την υποχώρηση, όταν βλέπει ένα κατασκεύασμα του καθ'εικόνα και καθ'ομοίωσιν του οδηγό. Εγωϊσμός καμουφλαρισμένος με την έγνοια και το πάθος για την ορθή συνέχιση των διασώσεων της Ακτοφυλακής και το αφιέρωμα. Τότε η συνειδητοποίηση πως περιττεύει ή ακόμα πως κάνει και χαλάστρα στο νέο στρώσιμο, ο τόπος που πρέπει να κάνει, η αξιοπρέπεια που ξαφνικά επιβάλλει να ξεχάσει και επειδή δεν υπάρχει τρόπος να ξεχάσει, να απαλλαγεί από το μικρόβιο αυτό, δεν μπορεί να νιώσει ούτε λεπτό "υγιής" (και φαίνεται προς λεπτού μια εξυγίανση όταν αποφασίζει να εγκαταλείψει και επισκέπτεται τη γυναίκα του), ο μόνος τρόπος να αφήσει τόπο σε κάποιον άλλο είναι να εγκαταλείψει την ίδια του τη ζωή. Στην τελευταία αποστολή που δεν άντεξε να μην συμμετέχει, να μην εμφανιστεί πάλι σαν σωτήρας και μοναδικός απόλυτος σούπερ-ήρωας καταφέρνει να διασώσει τον κλώνο του και έπειτα, αφού αποπερατώνει επιβεβαιώνοντας και το τελευταίο δυσκολότερο μάθημα "να ξέρεις τα όρια σου και πότε πρέπει να αφήνεις κάποιους πίσω" αφήνεται να πέσει στη θάλασσα και να χαθεί.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

roumana

Διάσημο μέλος

Η Εμμα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών, επαγγέλεται Γονιός/Οικοκυρικά και μας γράφει απο Ρόδος (Δωδεκάνησα). Έχει γράψει 3,923 μηνύματα.
Χριστινάκι, πολύ ωραία κριτική. Μπράβο κοπέλα μου.:)


(Με έπεισες να πάρω την ταινία να την δω.)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 0 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top