Κανιβαλισμός στην δημοσιογραφία: Ο θάνατός σου, η επιτυχία μου;

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

...

Πόσο λεπτή είναι η γραμμή που χωρίζει την είδηση από τον κανιβαλισμό;

Click για ανάπτυξη...

Περίπου όσο και η εντεταλμένη εθνική προδοσία:

ΔΙΑΤΕΤΑΓΜΕΝΑ ΜΜΕ: Εάν δεν απαλλαγούμε από την καταστροφική επιρροή τους, το τέλος της χώρας μας είναι προδιαγεγραμμένο.

“Απολύτως απαραίτητη προϋπόθεση της ανάπτυξης και της προόδου, κυρίως επειδή αναζητούμε διατηρήσιμες λύσεις και όχι ευκαιριακές, είναι να εγκατασταθεί η άμεση δημοκρατία στη χώρα μας - η οποία θα μας επιτρέψει να ελέγχουμε τα δημόσια οικονομικά, εμποδίζοντας τη δημιουργία νέων χρεών και την υποταγή μας στην ανελέητη δικτατορία των αγορών (όργανο των οποίων αποτελεί η, πλέον, «αποκρατικοποιημένη εξουσία»). Σε κάθε περίπτωση βέβαια, προηγείται, πριν από κάθε τι άλλο, η άμεση εκδίωξη του ΔΝΤ από την Ελλάδα όσο και αν μας κοστίσει αφού, όσο περισσότερο παραμένει, τόσο πιο σκοτεινό και απαισιόδοξο θα γίνεται το μέλλον μας – ενώ οι λύσεις θα περιορίζονται και θα «ακριβαίνουν» συνεχώς” (Πολίτευμα και δημόσιο χρέος).

Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, είναι πραγματικά αδιανόητος ο τρόπος, με τον οποίο επιχειρείται η χειραγώγηση των Ελλήνων από ορισμένα» ΜΜΕ, τα οποία προφανώς εξυπηρετούν συγκεκριμένα, ιδιοτελή συμφέροντα. Ειδικότερα, όταν «αιτιολογείται» η λεηλασία της δημόσιας περιουσίας μας από το ΔΝΤ, κατά το «πρότυπο» της Αργεντινής, με δήθεν «αναλύσεις» δημοσιογράφων, οι οποίοι έχουν από ελάχιστες έως εντελώς ανύπαρκτες οικονομικές γνώσεις, νοιώθει κανείς ότι πρόκειται για μία καθ’ υπόδειξη «παράσταση» ενός θεάτρου σκιών άνευ προηγουμένου.

«Το τίμημα από την πώληση της δημόσιας περιουσίας», αναλύει χαρακτηριστικά ένας δημοσιογράφος, «δεν θα οδηγηθεί στον περιορισμό του ελλείμματος, αλλά απ’ ευθείας στο χρέος. Έτσι, θα μειωθεί το δημόσιο χρέος, οπότε οι Έλληνες θα επιβαρύνονται με λιγότερους τόκους»(!) Δυστυχώς παραλείπει (από άγνοια ή από πρόθεση) να προσθέσει ότι, το έλλειμμα οδηγείται επίσης στο χρέος – οπότε, όπου και να καταγραφεί το τίμημα της πώλησης, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Για παράδειγμα, εάν πουληθούν πάγια του κράτους ύψους 5 δις €, το δημόσιο χρέος δεν θα μειωθεί κατά 5 δις €, αλλά κατά το ποσόν του ελλείμματος που θα το επιβαρύνει, αφαιρουμένων των 5 δις €.

Επίσης παραλείπει να επισημάνει πως, οι κυβερνήσεις μας αύξησαν το δημόσιο χρέος από το 2008 (Πίνακας ΙΙ, άρθρο μας) έως το 2010 κατά 80 δις € - λόγω της παραγωγής τεραστίων ελλειμμάτων, για τα οποία σήμερα σχεδιάζεται η πώληση δημόσιας περιουσίας. Περαιτέρω ότι, δεν υπάρχει πιο ακατάλληλη εποχή από τη σημερινή για την πώληση των παγίων του δημοσίου ή των συμμετοχών του στις επιχειρήσεις, αφού οι τιμές, λόγω της υπαγωγής της χώρας μας στο ΔΝΤ, έχουν καταρρεύσει πλήρως – ειδικά αυτές του χρηματιστηρίου, με αποτέλεσμα η αποτίμηση όλων των εισηγμένων εταιρειών του δημοσίου να είναι εντελώς απαράδεκτη.

Τέλος ότι, τυχόν πώληση ακινήτων και οικοπέδων εκ μέρους του δημοσίου σήμερα, θα οδηγήσει στην κατάρρευση της αγοράς ακίνητης περιουσίας – με το λιγότερο καταστροφικά αποτελέσματα τόσο για τους ιδιοκτήτες ακινήτων, όσο και για τις τράπεζες (επισφάλειες, χαμηλότερες εγγυήσεις κλπ).

Εάν λοιπόν για το σκοπό αυτό επέλεξε η κυβέρνηση μας το δρόμο προς το ΔΝΤ, διασπείροντας ψευδείς ελπίδες, διογκώνοντας τα ελλείμματα στο τέλος του 2009 και «απαξιώντας» να δανεισθεί με τα χαμηλά επιτόκια που μας προσφέρονταν, χωρίς να αναζητήσει ούτε καν τη «βοήθεια» των Εθνικών ομολόγων, είναι κάτι που πραγματικά αδυνατούμε να πιστέψουμε.

Συνεχίζοντας, η συμμετοχή του δημοσίου σε όλες στις εισηγμένες επιχειρήσεις του, την πώληση των οποίων ανακοίνωσε «πραξικοπηματικά» το ΔΝΤ (ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΟΠΑΠ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΤΤ, ΑΤΕ, ΕΘΝΙΚΗ κλπ), τοποθετείται σήμερα μόλις στα 9 δις € - ενώ με την ενδεχόμενη πώληση τους θα υπήρχε απώλεια εσόδων στο δημόσιο, αφού δε θα εισέπραττε πλέον τα μερίσματα του. Εκτός αυτού, θα ακολουθούσαν σίγουρα «αυξήσεις τιμών καταναλωτή» από τους ξένους αγοραστές τους (η σταδιακή πώληση κάποιων μη κοινωφελών επιχειρήσεων σε Έλληνες, θα ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό), καθώς επίσης «στρατιές ανέργων», όπως έχει συμβεί σε όλες τις χώρες, οι οποίες στο παρελθόν λεηλατήθηκαν από τους συνδίκους πτώχευσης (ΔΝΤ).

Οι αυξήσεις των τιμών όμως, σε μία εποχή που η χώρα μας μαστίζεται από τον απίστευτο φορολογικό πληθωρισμό που μας επιβλήθηκε (στασιμοπληθωρισμό), εν μέσω μίας παγκόσμιας ύφεσης, όπου οι άλλες χώρες ενισχύουν την οικονομία τους, αντί να την «απομυζούν», θα αποτελούσαν το τελειωτικό χτύπημα για την Ελλάδα και τα πραγματικά εισοδήματα των Πολιτών της. Μεταξύ άλλων βέβαια, το να αποκαλούμε «αποκρατικοποίηση» την εκποίηση, το ξεπούλημα καλύτερα της δημόσιας περιουσίας, ωραιοποιώντας το, είναι μία ακόμη «γκεμπελική» μέθοδος χειραγώγησης του πλήθους.

Ολοκληρώνοντας, εάν πρόκειται να πουλάμε πάγια για να αποπληρώνουμε τους τόκους και τις αμοιβές των συνδίκων πτώχευσης του ΔΝΤ, καθώς επίσης τις απίστευτες συνεχιζόμενες σπατάλες, τα σκάνδαλα και τη διαφθορά του δημοσίου, μέχρι τη στιγμή που τελικά θα χρεοκοπήσουμε, το μέλλον της χώρας μας είναι δυστυχώς προδιαγεγραμμένο. Όλοι γνωρίζουμε άλλωστε ότι, όταν ένας ιδιώτης ή μία επιχείρηση αρχίζουν να πουλούν περιουσιακά στοιχεία για την κάλυψη των εξόδων τους, απλά μεταθέτουν τη χρεοκοπία τους στο μέλλον – επιδεινώνοντας διαρκώς τις προϋποθέσεις.

Ο μοναδικός τρόπος για να ξεφύγουμε από τα προβλήματα μας είναι η ανάπτυξη (ανάπτυξη ή χρεοκοπία) – επιλέγοντας ίσως συνειδητά τη χρεοκοπία, εάν δεν μας επιτραπεί κάτι άλλο. Όλοι οι υπόλοιποι «δρόμοι» οδηγούν δυστυχώς στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, η οποία θα έχει ως αποτέλεσμα να μετατραπεί η πάμπλουτη χώρα μας σε ένα άβουλο προτεκτοράτο, με εξαθλιωμένο, εξαγριωμένο και πεινασμένο «πλήθος» - σε έναν λαό δηλαδή, ο οποίος ποτέ ξανά δεν θα μπορέσει να γίνει ελεύθερος Πολίτης.

ΥΓ. Ας μην ξεχνάμε ότι, η υπερχρέωση της Ελλάδας δεν οφείλεται τόσο στη φοροδιαφυγή, όπως επίσης προσπαθούν να μας «πείσουν» κάποια ΜΜΕ - αφού τα έσοδα του κράτους αυξήθηκαν από τα 37.500 δις € το 2003, στα 52.700 δις € το 2010. Οφείλεται κυρίως στις δαπάνες (σπατάλη του δημοσίου, διαφθορά, κομματικές προσλήψεις, τόκοι κλπ), οι οποίες εκτοξεύθηκαν στην κυριολεξία στα ύψη.

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
Αθήνα, 14. Φεβρουαρίου 2011

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από Noisette:

Δεν μπορώ να καταλάβω ποια είναι τα κριτήρια των βραβείων αυτών; Ποιος θα βγάλει την πιο αιματοβαμμένη εικόνα; Τέτοια είναι τα παραδείγματα που "πρέπει" να παίρνουμε οι νέοι φωτογράφοι?

Click για ανάπτυξη...

σωστα...

συν τοις άλλοις, αυτές οι εικόνες,
μας αποσπούν για μισό δευτερόλεπτο
από την σημαντική μας δουλειά στο "γυναικείο σαλόνι"

μπαν σε οσους ποστάρουν κόκκινο και μαύρο

Αρχική Δημοσίευση από Isiliel:

Όσα σκοτωμένα παιδάκια κι αν δω, τι πρόκειται ν' αλλάξει;

Click για ανάπτυξη...

δεν ξέρω
η μονη πρόχειρη απάντηση που έχω
είναι πως, στις φωτό που σοκάρουν,
σκέφτομαι σα να βρίσκομαι στη θέση του θύματος
και αντιμετωπίζω το καθε παιδί σα να ήταν δικό μου






υγ. ύστερα βέβαια μπαινω στο γυναικείο σαλόνι, για να συνδεθώ παλι με την πραγματικότητα
οh wait
με ποιά;

Οι εικόνες λένε, αξίζουν όσο χίλιες λέξεις...

Και αυτό νομίζω συμβαίνει εδώ γιατί κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για τον πόλεμο ή άλλες φρικαλέες καταστάσεις με τον ρεαλισμό που μπορεί να μιλήσει μια φωτογραφία. Τα λογύδρια κάθε παγκόσμιου "ηγέτη", πολιτικού, υπεύθυνου ή μη γι' αυτές τις φρικαλεότητες, και το δικό μου μέσα, φαντάζουν εξωσυμπαντικές κοτσάνες μπροστά στην ωμότητα της στιγμής. Υπό αυτό το πρίσμα και μόνο, θα τολμούσα να χαρακτηρίσω χρήσιμες αυτές τις φωτογραφίες από τις εμπόλεμες ζώνες, γιατί υπενθυμίζουν με το ρεαλιστικότερο τρόπο στον καθένα, υπεύθυνο ή όχι, σε κάθε γωνιά του κόσμου, τι είναι ο πόλεμος. Επειδή είναι τα οπτικά πειστήρια που θυμίζουν στους υπεύθυνους τα εγκλήματά τους και σε μας τι επιτρέπουμε να συμβαίνει με την άγνοια ή την παθητικότητά μας. Τσιγκλάνε την ηρεμία μας δημιουργώντας ίσως ενοχές συνεισφέροντας με την όποια δυναμική τους στο να φτάσει ο κόμπος στο χτένι όσον αφορά αυτά τα γεγονότα (έχει φτάσει άραγε; )
Ίσως και σε κάποια πιο πρακτικά ζητήματα, όπως αυτό που ανέφερε ο D_G παραπάνω.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι τα βραβεία.
Βραβείο για την ψυχραιμία (ή την αναισθησία; δεν ξέρω) απέναντι σε μια κάνη που στρέφεται σε έναν άμαχο;
βραβείο για την άρτια τεχνικά φωτογραφία; για την ...ωραία φωτογραφία;
Χωρίς να έχω πολλές φωτογραφικές γνώσεις, νομίζω ότι συνήθως αυτές οι φωτογραφίες δεν έχουν κάτι φωτογραφικά ή τεχνικά επιβραβεύσιμο -είναι συχνά δε και βιαστικά τραβηγμένες. Όλη τους την δυναμική την γεννά η στιγμή, η κατάσταση που φωτογραφίζεται, η πιο ζωντανή εικόνα του να έχεις χάσει ίσως ότι σημαντικότερο είχες: τον Άνθρωπο μέσα σου. Κι αυτό δεν χρειάζεται κανένα βραβείο. Μόνο όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διάδοση μπας και βοηθήσει κάποιους άλλους να μην φτάσουν ποτέ σε αυτό το σημείο...