Μεγάλα Ρεζιλίκια

Guest 699855

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Αντί τα τσισάκια να πηγαίνουν στη λεκάνη, πηγαίνανε πάνω στη φόρμα μου. :morning1:

΄Ολα τα δράματα σ΄αυτές τις ηλικίες συντελέστηκαν! Πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο με όλα τα σπόρια να τα έχουν χαμένα και με τους γονείς παρόντες για να γίνει ήπια η μετάβαση. Μας καλόπιασε η νηπιαγωγός και μετά ζητάει από όποιο παιδάκι θέλει, να πει ένα τραγουδάκι. Κανένας εθελοντής! Δεν ξέρω τι σκέφτηκε η μητέρα μου (προφανώς για καλό το έκανε), με παρακινεί να πω εγώ. Τις έριξα φαρμακερές ματιές τραβώντας της συγχρόνως τη φούστα για να καταλάβει ότι δεν ήμουν διατεθειμένη να κάνω κάτι τέτοιο αλλά για κακή μου τύχη μας πήρε είδηση η νηπιαγωγός η οποία έρχεται, με παίρνει από το χέρι και με ανεβάζει πάνω στην έδρα για να με βλέπουν όλοι! Ακόμα και τώρα ανατριχιάζω που το σκέφτομαι! Βρίσκομαι λοιπόν εκεί πάνω με τα καλά μου ρουχαλάκια, τα καλά μου παπουτσάκια, τα κοτσιδάκια μου και τα φιογκάκια μου να τραγουδάω το "μια ωραία πεταλούδα"!!! Ευθυμία στο πλήθος, απελπισία εγώ! Κάπως πήρα τα πάνω μου με το παρατεταμένο χειροκρότημα αλλά τι τα θες ακόμα της το χτυπάω για τον καταναγκασμό που με υπέβαλε!
 

Valder

Τιμώμενο Μέλος

Ο Αυτοκράτωρ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών, επαγγέλεται Χρηματιστής και μας γράφει απο Αυστρία (Ευρώπη). Έχει γράψει 27,424 μηνύματα.
Ας πω κι εγω ένα από τα καλά τα ρεζιλίκια μου να σπάσει το ταμπού των ενηλίκων ρεζιλικιών. Δεν ξέρω αν το χω ξαναπεί, αλλά ας είναι. Προσοχή, είναι σιχαμένο.


Ήμουν μεγάλος. 25+ φάση. Είχα ένα κακό, να είμαι με το μποξεράκι όποτε ερχόταν ο κολλητός, άνεση, κλαιν μαιν κι ετσι.

Πρέπει να τρώγαμε πίτσες Χατ, να χαμε πάρει τρεις τέσσερεις για δυο άτομα, δε θυμάμαι θα σας γελάσω. (αμα έγινε και χωρίς τις πίτσες και μπερδεύομαι απο δυο διαφορετικές μνήμες, είναι ακόμα πιο μεγάλο το ρεζιλίκι)

Εμένα λοιπόν μετά το πολύ φαί, πιέζομαι, με πιάνουν διάφορα...

Είχα ξεκωλιαστεί να τρώω, και λέγε λέγε και λέγε λέγε και κοκακόλες και γέλια κι απ όλα.

Μιλάμε για καταστάσεις ρωμαικού οργίου, ζώον από τα λίγα.

Οπως γέλαγα λοιπόν, μου φεύγει ένας κρότος κωλικός με καύσο μπόλικον, και καταλαβαίνω ότι το "δαιμόνιο" κορνάρει στη γωνία, ανεξέλεγκτο με πίεση δέκα ατμόσφαιρες, έτοιμο για να ξεμυτίσει για να κάνει τη ζημιά.

Του λέω με τρεμάμενη φωνή "θα μου φύγουνε μαλάκα, δε μπορώ έφυγα για μπάνιο, αν φας την πίτσα σε έσκισα".

Η ανησυχία μου βλέπετε, ήταν μη και δεν μείνει πίτσα, όχι μην κάνω εμπριμέ ταπετσαρία όλο το σπίτι.


Σκάει στα γέλια και με πιάνει κι εμένα νευρικό. Φεύγω καρφί εγω, λουσμένος σε κρύο ιδρώτα ως το μπάνιο χοροπηδώντας και λίγο πριν την πόρτα... "You've got mail!"

ΣΠΛΑΦ! Όλα στο πάτωμα από το χαλαρό ξεχειλωμένο μποξεράκι.

Μπροστά στον κολλητό αυτά ο οποίος έχει λυθεί σε γέλιο μαύρο να κακαρίζει κυριολεκτικά "ρε το μαλάκα χέστηκε!"

Μπάνιο ο δικός σας κατευθείαν, σφουγγάρισμα μετά όλα τα καλά.


Συναισθηματικές στιγμές, φιλίες που κρατάνε.
 

Dreamweaver

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο Dreamweaver αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Άεργος/η. Έχει γράψει 1,754 μηνύματα.
Ας πω κι εγω ένα από τα καλά τα ρεζιλίκια μου να σπάσει το ταμπού των ενηλίκων ρεζιλικιών. Δεν ξέρω αν το χω ξαναπεί, αλλά ας είναι. Προσοχή, είναι σιχαμένο.


Ήμουν μεγάλος. 25+ φάση. Είχα ένα κακό, να είμαι με το μποξεράκι όποτε ερχόταν ο κολλητός, άνεση, κλαιν μαιν κι ετσι.

Πρέπει να τρώγαμε πίτσες Χατ, να χαμε πάρει τρεις τέσσερεις για δυο άτομα, δε θυμάμαι θα σας γελάσω. (αμα έγινε και χωρίς τις πίτσες και μπερδεύομαι απο δυο διαφορετικές μνήμες, είναι ακόμα πιο μεγάλο το ρεζιλίκι)

Εμένα λοιπόν μετά το πολύ φαί, πιέζομαι, με πιάνουν διάφορα...

Είχα ξεκωλιαστεί να τρώω, και λέγε λέγε και λέγε λέγε και κοκακόλες και γέλια κι απ όλα.

Μιλάμε για καταστάσεις ρωμαικού οργίου, ζώον από τα λίγα.

Οπως γέλαγα λοιπόν, μου φεύγει ένας κρότος κωλικός με καύσο μπόλικον, και καταλαβαίνω ότι το "δαιμόνιο" κορνάρει στη γωνία, ανεξέλεγκτο με πίεση δέκα ατμόσφαιρες, έτοιμο για να ξεμυτίσει για να κάνει τη ζημιά.

Του λέω με τρεμάμενη φωνή "θα μου φύγουνε μαλάκα, δε μπορώ έφυγα για μπάνιο, αν φας την πίτσα σε έσκισα".

Η ανησυχία μου βλέπετε, ήταν μη και δεν μείνει πίτσα, όχι μην κάνω εμπριμέ ταπετσαρία όλο το σπίτι.


Σκάει στα γέλια και με πιάνει κι εμένα νευρικό. Φεύγω καρφί εγω, λουσμένος σε κρύο ιδρώτα ως το μπάνιο χοροπηδώντας και λίγο πριν την πόρτα... "You've got mail!"

ΣΠΛΑΦ! Όλα στο πάτωμα από το χαλαρό ξεχειλωμένο μποξεράκι.

Μπροστά στον κολλητό αυτά ο οποίος έχει λυθεί σε γέλιο μαύρο να κακαρίζει κυριολεκτικά "ρε το μαλάκα χέστηκε!"

Μπάνιο ο δικός σας κατευθείαν, σφουγγάρισμα μετά όλα τα καλά.


Συναισθηματικές στιγμές, φιλίες που κρατάνε.
 

Samael

Τιμώμενο Μέλος

Ο Samael αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Η.Μ.Μ.Υ. και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 9,997 μηνύματα.
Τώρα ρεζιλίκι δεν ξέρω αν θεωρείται, αλλά είναι από εκείνες τις παιδικές στιγμές ντροπής που με στοιχειώνουν ακόμη και σήμερα κάτι φορές πριν με πάρει ο ύπνος...

Κάπου στα 8-9 μου έτυχε να πάμε οικογενειακώς στην εξωτική Αμαλιάδα για κάτι δουλειές. Σε κάποια φάση εγώ έχω φύγει κι έχω πάει σε κάτι άθλιες κούνιες, που το μόνο που έλεγε κάπως ήταν η τσουλήθρα. Έλα μου όμως που μπροστά ήταν μπαστακωμένο ένα νήπιο και για να σ αφήσει να κάνεις τσουλήθρα φώναζε "ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΟΟ", περιμένοντας να του δώσεις ένα χαλίκι από κάτω!

Δίνω την πρώτη φορά χαλίκι, δίνω τη δεύτερη, τρίτη, τέταρτη... Ε μεγάλο παιδί εγώ τώρα, σε κάποια στιγμή που η υπομονή μου εξαντλήθηκε γυρνάω και του λέω "ε αι παράτα μας" και του ρίχνω μια double μούντζα, περιποιημένη. Όντως μ'αφηνει, περνάω, κάνω τσουλήθρα με ύφος *I'm the boss here*, ώσπου βλέπω μια ξανθιά σαραντάρα να τινάζεται σαν ελατήριο από το παγκάκι και να τρέχει προς το μέρος μας... Κι εκεί αρχίζει το πανηγύρι...

Εκείνη να ωρύεται: "Δεν ντρέπεσαι λιγάκι να κάνεις χειρονομίες σ'ένα παιδάκι που δεν γνωρίζεις και βλέπεις ότι είναι και μικρότερο από εσένα;! Ντροπή σου!!"
Εγώ να ψελλιζω κάτι του τύπου "πλάκα έκανα, συγγνώμη" και να συνεχίζει αυτή: "Αυτές τις πλάκες να τις κάνεις στην οικογένειά σου και όπου αλλού σε παίρνει, όχι στον γιο μου, κατάλαβες;"

Έχει γυρίσει ένα ολόκληρο πάρκο και μας κοιτάει. Θέαμα, όχι αστεία. Μαζεύω, λοιπόν, κάθε ίχνος χαμένης μου αξιοπρέπειας και γυρίζω στους γονείς μου αθόρυβα.

ΥΓ1: Έκτοτε δεν ξαναπάτησα το πόδι μου ούτε στην Αμαλιάδα, ούτε στον νομό Ηλείας γενικότερα.

ΥΓ2: Μετά, κορίτσια, αναρωτιόμαστε γιατί έχουν γίνει όλοι μαμάκηδες. Αι σιχτήρ.

Σε αυτή την ιστορία με ξεπερνάει το οτι η μάνα έτρεξε να κάνει σκηνή αντί να πάρει το καμάρι της και να το λούσει με το betadin, που μάζευε χαλίκια απο κάτω:rofl:.

Όταν ήμουν γύρω στα 6-7 ήμουν ένα βράδυ στην πλατεία του χωριού και κορόιδευα ένα χαζό κορίτσι που ήταν στην τάξη μου.
Αυτή πήγε τα είπε στην μάνα της, η οποία ήρθε μέσα στην πλατεία με έπιασε από το χέρι και άρχισε να φωνάζει "Άμα ξανακοροιδέψεις τη Χαρούλα, θα σου τραβήξω την καρέκλα στο κεφάλι!" ενώ με το άλλο χέρι της είχε σηκώσει μια πλαστική καρέκλα.

Θυμάμαι ακόμα τη σκηνή και τη φάτσα της. Μόλις με έπιασε και άρχισε να φωνάζει κατουρήθηκα κατευθείαν πάνω μου. Ευτυχώς ήταν παραδίπλα η γιαγιά μου και ήρθε και με πήρε.





Εγώ πάντως δεν ξέρω ούτε έναν.

Θα κάνω μια σχετικά αυθαίρετη υπόθεση και θα πω οτι η Χαρούλα σήμερα πιθανών να έχει αρκετά θεματάκια εξαιτίας της μάνας της :P .

Πωπω, εμένα στο δημοτικό είχε έρθει και με έπιασε μάνα παιδιού, επειδή έδερνα τον γιο της (που μου έσπαγε τα νεύρα :P). Η πιο επική στιγμή του διαλόγου μεταξύ της δόλιας μάνας και του 9χρονου σκατού, που ήμουν, ήταν η εξής:

-Αν ξαναπειράξεις τον Αλέξανδρο θα έχεις να κάνεις μαζί μου, κατάλαβες;
-Αν δεν μου σπάει τα νεύρα δεν θα τον πειράζω...
-ΑΚΟΥΣ ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΩ ΕΓΩ;;;

Κουκουβάγιες μάνες... :laugh:

Διπλωματικός απο τότε βλέπω :bleh: .

Η ανησυχία μου βλέπετε, ήταν μη και δεν μείνει πίτσα, όχι μην κάνω εμπριμέ ταπετσαρία όλο το σπίτι.

Με μια πρόταση : " We always want what kills us" :hehe: .
 
Τελευταία επεξεργασία:

Scandal

Διαχειριστής

Ο Πέτρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Web developer και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 16,661 μηνύματα.
Ήμουν κάπου Γυμνάσιο, αρχές δεκαετίας 00. Τότε ξέρετε, πολλοί δεν είχαμε internet και ακούγαμε τα κλασικά λαϊκά που μας σέρβιρε η τηλεόραση και το ραδιόφωνο.
Ήταν λοιπόν περίοδος πανελληνίων, εγώ εθισμένος στη δυνατή μουσική και στα στερεοφωνικά. Ήταν απόγευμα και άκουγα τέρμα τα γκάζια Άντζελα Δημητρίου με ανοιχτό το παράθυρο του σαλονιού. :paladin::paladin:
Σε κάποια φάση χτυπάει το κουδούνι και ήταν η μάνα του γείτονά μου του Θανάση που έδινε πανελλήνιες με στόχο το πολυτεχνείο: Ξέρω ότι γλεντάτε και διασκεδάζετε, αλλά ο γιος μου δίνει πανελλήνιες και ακούγεστε μέχρι το παράθυρό του. :music2:

Μην πέσετε να με φάτε, τελικά πέρασε πολυτεχνείο το παιδί :lol:
 

Samael

Τιμώμενο Μέλος

Ο Samael αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Η.Μ.Μ.Υ. και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 9,997 μηνύματα.
Ήμουν κάπου Γυμνάσιο, αρχές δεκαετίας 00. Τότε ξέρετε, πολλοί δεν είχαμε internet και ακούγαμε τα κλασικά λαϊκά που μας σέρβιρε η τηλεόραση και το ραδιόφωνο.
Ήταν λοιπόν περίοδος πανελληνίων, εγώ εθισμένος στη δυνατή μουσική και στα στερεοφωνικά. Ήταν απόγευμα και άκουγα τέρμα τα γκάζια Άντζελα Δημητρίου με ανοιχτό το παράθυρο του σαλονιού. :paladin::paladin:
Σε κάποια φάση χτυπάει το κουδούνι και ήταν η μάνα του γείτονά μου του Θανάση που έδινε πανελλήνιες με στόχο το πολυτεχνείο: Ξέρω ότι γλεντάτε και διασκεδάζετε, αλλά ο γιος μου δίνει πανελλήνιες και ακούγεστε μέχρι το παράθυρό του. :music2:

Μην πέσετε να με φάτε, τελικά πέρασε πολυτεχνείο το παιδί :lol:

Μου θύμησες έναν τύπο που έμενε κοντά στο φροντιστήριο που έκανα Αγγλικά . Επι 5 χρόνια όποτε είχα, σε μια προκαθορισμένη ώρα της ημέρας, άρχιζε να παίζει metal απο το σπίτι του και να ακούγεται σε όλη την γειτονιά. Κάναμε το αστείο οτι μάλλον θα δίνει πανελλήνιες :hehe: . Πάντως πραγματικά τέτοια συνέπεια δεν είχα ξαναδεί στην ζωή μου,για τόσα χρόνια ο τύπος δεν ξέφευγε δευτερόλεπτο απο το πρόγραμμα του :hehe: .
 

Scandal

Διαχειριστής

Ο Πέτρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Web developer και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 16,661 μηνύματα.
Μου θύμησες έναν τύπο που έμενε κοντά στο φροντιστήριο που έκανα Αγγλικά . Επι 5 χρόνια όποτε είχα, σε μια προκαθορισμένη ώρα της ημέρας, άρχιζε να παίζει metal απο το σπίτι του και να ακούγεται σε όλη την γειτονιά. Κάναμε το αστείο οτι μάλλον θα δίνει πανελλήνιες :hehe: . Πάντως πραγματικά τέτοια συνέπεια δεν είχα ξαναδεί στην ζωή μου,για τόσα χρόνια ο τύπος δεν ξέφευγε δευτερόλεπτο απο το πρόγραμμα του :hehe: .
Εμένα ένας γείτονας, περίπου εποχές δημοτικού που ξυπνάγαμε να πάμε σχολείο, κάθε πρωί κάπου στις 7:30 - 8:00 έβαζε τέρμα πρώτα το παναθηναϊκέ μεγάλε και τρανέ και μετά καπάκι Σάκη Ρουβά :lol:
Αυτό το πράγμα ΚΑΘΕ πρωί.
 

Samael

Τιμώμενο Μέλος

Ο Samael αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Η.Μ.Μ.Υ. και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 9,997 μηνύματα.
Εμένα ένας γείτονας, περίπου εποχές δημοτικού που ξυπνάγαμε να πάμε σχολείο, κάθε πρωί κάπου στις 7:30 - 8:00 έβαζε τέρμα πρώτα το παναθηναϊκέ μεγάλε και τρανέ και μετά καπάκι Σάκη Ρουβά :lol:
Αυτό το πράγμα ΚΑΘΕ πρωί.

Τι και εαν δεν είναι στην τηλεόραση, φτιάχνουν τα δικά τους πρωινάδικα μερικοί :hehe:
 

Guest 896561

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Σε εξοχικό με την πρώην και φιλικά ζευγάρια, όπου έμεναν σε διπλανά εξοχικά γονείς και φίλοι των παιδιών, ήπια τόσο πολύ που κατέληξα να κοιμάμαι μόνο με το μποξεράκι σε ένα κεντρικό μέρος σαν πλατειάκι έξω, το οποίο βρίσκονταν στο κέντρο του συγκροτήματος και σε κοινή θέα από όλα τα εξοχικά:redface:
 

Guest 890013

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Λοιπόν εχω πολλά ρεζιλίκια, χοντρά ρεζιλίκια και άλλα πολλά. Σήμερα θα ξεκινήσω με κάτι πολύ λάιτ ομως.
Πρέπει να ήμουν πρώτη λυκείου και βρισκόμουν στο φροντιστήριο.Κάθε φορά ερχόταν και με έπαιρνε ο πατέρας μου με το αμάξι για να γυρίσουμε σπίτι.Εκείνη τη μέρα, καταβαίνω απο το μάθημα και βλέπω τον πατέρα μου , ανοίγω την πίσω πόρτα να αφήσω την τσάντα, κλείνω και πάω να περάσω μπροστά στην θέση του συνοδηγού να φύγουμε.Έλα μου ντε που ο πατέρας μου με το που έκλεισα την πίσω πόρτα νόμιζε πως είχα μπεί στο αμάξι και ξεκίνησε να φεύγει.
Να φωνάζω , να κάνω νοήματα, τα παιδιά να με κοιτάνε να κάνουν νοήματα και αυτά μπας και σταματήσει,τίποτα.
Έτσι με έκανε ρεζίλι ο πατέρας μου εκείνη τη μέρα :(
 

Nick890

Επιφανές μέλος

Ο Nick890 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 25 ετών και μας γράφει απο Ασία. Έχει γράψει 9,797 μηνύματα.
Πάλι καλά εσύ βρήκες το αμάξι .Εγώ στο ίδιο σκηνικό μπήκα σε λάθος (όμοιο) αμάξι και είπα στον ξένο πάμε
 

Chem2000

Διάσημο μέλος

Η Chem2000 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 23 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Νίκαια (Αττική). Έχει γράψει 2,867 μηνύματα.
Αν και γενικά η ζωή μου είναι αρκετά δομημένη στο κριντζ αυτή τη στιγμή μου έρχεται στο μυαλό μόνο ένα περιαστατικό στο οποίο είχα νιώσει άβολα και όλες το θυμούνται με γέλιο :loltooth:
Ήμουν στα εξωτικά Ιώαννινα,προ κόβιντ,και θυμάμαι να έχουμε τελειώσει το μάθημα νωρίς.Τι να κάνουμε,κανονίζουμε να πάμε να φάμε τίποτα γιατί κλασικά "ποιος μαγειρεύει μεσημεριανό;".Πάμε και καθόμαστε όμορφα και ωραία,μας φέρνουν ποτηράκια με νερό κι εγώ κλασικά άρχισα να πίνω πάαααρα πολύ νερό.Σε κάποια φάση έρχεται ο σερβιτόρος για να παραγγείλουμε κι εγώ κατουριόμουν άπειρα.Επειδή ήταν και πρωί (όχι ώρα 7 που λέει και ο Κιάμος) αντί να γυρίσω να πω στα κορίτσια ότι πρέπει να πάω τουαλέτα να κατουρήσω,γύρισα και το είπα στον σερβιτόρο,σε φάση "πάω τουαλέτα γιατί κατουριέμαι".Ο σερβιτόρος έμεινε με τα μάτια γουρλωμένα και αναφώνησε ένα "οοοοοοοοοοοοκ",εγώ έγινα κόκκινη σα παντζάρι και τα κορίτσια είχαν πέσει στα πατώματα από το γέλιο.Μαντέψτε ποια ντρεπόταν να παραγγείλει μετά....:vroum:
 

Paragontas7000

Διάσημο μέλος

Ο Paragontas7000 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 21 ετών. Έχει γράψει 2,331 μηνύματα.
Εχω σηκωσει το χερι στο μετρο οταν ερχοταν να κανει σταση (τιγκα στον κοσμο εντωμεταξυ ο σταθμος ) :D
 

Scandal

Διαχειριστής

Ο Πέτρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Web developer και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 16,661 μηνύματα.
Μιας που το ευνοούν τα τρέχοντα γεγονότα (Τσιτσιπάς κτλ) :)

Κάπου στα 24 - 25 μου πήγαινα σε σύλλογο τένις και παίζαμε με άλλους αρχάριους ενήλικες 30 - 40 ετών εκείνοι άντρες και γυναίκες.
Εγώ κλασικά τέρμα άμπαλος (το επίπεδο απόδοσης ήταν: άντρες > εγώ > γυναίκες - μην το πάρετε σεξιστικά, πραγματικά οι κοπέλες στην ομάδα ήταν σαν κι εμένα: δεν το είχαν το αθλητικό).
Σε κάποια φάση μας βάζει τρεις στη σειρά ταυτόχρονα να προπονηθούμε στο σερβίς.
Παιδιά, δεν ξέρω πως το κατάφερα, ίσως ούτε επαγγελματίας τενίστας μπορεί να το προσποιηθεί αυτό, αλλά το μπαλάκι έφυγε στα δεξιά μου οριζόντια (ας πούμε με απόκλιση 90 μοίρες από το κανονικό) και βούλωσε το μάτι του διπλανού μου. :hypno: :hypno: :hypno:

Δεν ήξερα που να κρυφτώ. Ήρθε και ο προπονητής και ζήταγε από το παιδί να ακολουθεί το δάκτυλό του καθώς του το κούναγε πέρα δώθε μπροστά από τα μάτια του κτλ.
Τη μεθεπόμενο φορά ξανά ήρθε ο τύπος που του βούλωσα το μάτι, μελανιασμένος. :P

Όταν έγινε το συμβάν δεν μου είπε κάτι παραπάνω πέρα ότι "εντάξει δεν το 'θελες", αλλά πραγματικά είμαι σίγουρος ότι με σιχτίριζε από μέσα του. :P

Τώρα που το σκέφτομαι είναι αστείο λόγω ασχετοσύνης, αλλά καταλαβαίνω ότι θα μπορούσαν τα πράγματα να ήταν πολύ χειρότερα :P
 

Chem2000

Διάσημο μέλος

Η Chem2000 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 23 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Νίκαια (Αττική). Έχει γράψει 2,867 μηνύματα.
Το ότι κατουρήθηκα πάνω μου στη Τετάρτη δημοτικού ενώ γυρνούσα από το σχολείο θεωρείται μεγάλο ρεζιλίκι; :lol:
 

Skiyo

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο George αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 1,795 μηνύματα.
Το ότι κατουρήθηκα πάνω μου στη Τετάρτη δημοτικού ενώ γυρνούσα από το σχολείο θεωρείται μεγάλο ρεζιλίκι; :lol:
εγώ στη τρίτη δημοτικού μέσα στη τάξη στη ώρα του μαθήματος μου είχε πέσει το μολύβι και πήγα να το πιάσω, όπως έσκυβα άθελα μου έκλασα δυνατά μπροστά σε όλους τους συμμαθητές μου και όλοι γελούσαν ακόμα και η δασκάλα μου :no::'(
 

nPb

Επιφανές μέλος

Ο nPb αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 19,752 μηνύματα.
εγώ στη τρίτη δημοτικού μέσα στη τάξη στη ώρα του μαθήματος μου είχε πέσει το μολύβι και πήγα να το πιάσω, όπως έσκυβα άθελα μου έκλασα δυνατά μπροστά σε όλους τους συμμαθητές μου και όλοι γελούσαν ακόμα και η δασκάλα μου :no::'(

Πες μου ότι σου δημιούργησε τραύμα για το κλάσιμο..:cool2:
 

yorkie

Πολύ δραστήριο μέλος

Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
Ξημερώματα και έχοντας αϋπνίες ( αν και κοπάνησα 4 ποτάκια σε έξοδο) δηλώνω έτοιμη να μοιραστώ κάποια περιστατικά.

1) αποκαμωμένη από 9 ωρο στη σχολή και στο καπάκι προπόνηση χορού (άρα ψυχή τε και σώματι νεκρή, σημειώστε), φεύγω για το σπίτι φίλης να ετοιμαστούμε γιατί το βράδυ έπαιζε παντειακό παρτάκι. Τέλειο το πάρτυ, όλα καλά και ανθηρά, ώσπου φτάνει η στιγμή να φύγω. Περιμένω έναν φίλο, λοιπόν, να περάσει να με πάρει και νομίζοντας πως είναι ο σταματημένος με τα αλάρμ, μπαίνω μέσα με φόρα, βγάζω τακούνια και ακουμπάω πατουσακια στο ταμπλό του αυτοκινήτου (ή πως λέγεται) και αρχίζω ενθουσιασμένη να λέω τα δικά μου κλασικά(άντε να με σταματήσει κανεις αν έχω όρεξη). Σε κάποια φάση γυρίζω απηυβδυσμενη αλλά με νάζι να παραπονεθώ γιατί δεν ξεκινά... εε όπως αντιλαμβάνεστε δεν ήταν ο φίλος μου. Ναι, είχα μπει σε λάθος αμαξι. Βέβαια εδώ να πω πως ήταν παραπλήσιο σε χρωμα, μάρκα κτλ με του φίλου. Και ναι βγήκα σαν τη βρεγμένη γάτα. Στο μεταξύ ο τύπος σοκαρισμένος και ανέκφραστος και εγώ να ψελίζω κάτι ασυναρτησίες. Δεν είχε χιουμορ, κακώς :tongue:

2) στη σχολή πάλι, με 11 ωρο πρόγραμμα αυτή τη φορά ( οι ανώμαλοι μας είχαν βάλει 5 ώρες κενό με 2 τρίωρα στα άκρα) όντας αποκαμωμένη και άυπνη σχεδόν, παρά τους δυο καφέδες και τις προσπάθειες να μείνω ακμαία, λύγισα... Μας παίρνει, λοιπόν, ο ύπνος στον ξακουστό 7ο όροφο (οι παντειακοι ξέρουν). Έλα μου ,όμως, που ενώ τον είχαμε γλυκοπάρει ανοίγει η πόρτα του ασανσέρ και βγαίνει ο καθηγητής τον οποιο είχαμε μετά (είναι οι όροφοι με τα γραφεία τους και άρα έχει νεκρα συνήθως). :cold:
Πέτυχα σε χιουμορίστα καθηγητή ευτυχώς, αλλά και πάλι...

3) ήμουν για διακοπές με το τότε αμόρε. Ξυπνάμε το πρωί και τον πιάνει η προκοπή (τέτοιους θέλουμε) να πάει για καφέδες και να φτιάξει πρωινό ενώ ήμουν για μπάνιο. Βγαίνω με όρεξη από το μπάνιο και να σου οι αγκαλίτσες κτλ κτλ.. Ελάτε όμως που δεν είχε κλειδώσει και μπουκάρει μέσα η καθαρίστρια (πριν τα πολλά πολλά, αλλά με εμένα τσιτσίδι) η οποία αφού έπαθε ένα μινι εγκεφαλικό έφυγε λέγοντας «μπράβο βρε παιδιά, όχι μπράβο. Τέτοια θέλω να βλέπω» :worry:
Από εκείνη τη στιγμή όποτε μας πετύχαινε (όχι σε τέτοια φάση ξανά ευτυχώς) άρχιζε τα «πόσο μ αρέσει να βλέπω αγαπημένα ζευγαράκια» και άλλα τέτοια αλλά με πολύ κριντζ ύφος και μας έφτυνε(αυτό το φτου φτου μη σε ματιάσω που έχει και σάλιο μαζί). Ήταν μάλλον η πιο αμήχανη συνθήκη στην οποια έχω έρθει. Το γυμνό ήταν πολύ καλύτερη συνθήκη από τα κριντζόλογα.

4) έξοδος με τύπο σε ακαθόριστο πλαίσιο (δηλ χυμαδιο καφές οτιναναι και όχι πρόταση για ραντεβού με χώσιμο) και μάλιστα με τύπο που δεν με ενδιέφερε. Τεσπα πάμε για τον ρημαδιασμενο τον καφέ και εν τελει ο τύπος αποφάσισε να χωθεί. Εκείνος 180 μοίρες στροφή, ενώ στη σχολή ήταν φιλικά και φιλικά και λαλαλα, οπότε ήμουν σε φάση «οκ γιατί όχι ένας καφες» του ρθε να βγάλει κάθε κριντζεροατάκα που ξέρει. Και να σου τα «χάνεται κάποιος όταν σε κοιτά στα μάτια» και λοιπές μπούρδες ή κοπλιμέντα διάφορα που ηταν απείρως εκτός κοντεξτ και όπως και να έχει δεν τα λες τόσο νωρίς, πόσο μάλλον για κάποια που δεν σε γουστάρει. Τεσπα, με πιάνει το στραβό μου (στην αρχή με έκαναν να νιώθω αμήχανα και μετά απλά τσίτωσα) και αφού παρακάμπτω 1-2 τέτοια, τα σχολιάζω και βγαίνω στην αντεπίθεση. Πετάγεται μια ηλικιωμένη από το δίπλα τραπέζι και αναφωνεί δυνατά «τι θες να σου λένε και εσένα πια;». Γυρνάω και ρίχνω resting bitch face, καλούμε τον σερβιτόρο να πληρώσουμε και όπου φύγει φύγει.

5) το σκηνικό μας αυτή τη φορά: πρωινό, πολύ πρωινό ξύπνημα και πέρασμα από κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Μπαίνω σε ένα μαγαζί να πάρω καφέ στο χέρι και βγαίνοντας βλέπω τύπο να κάθεται στο πεζουλάκι του δρόμου σε ψιλοάθλια κατάσταση και κάπως κουρνιασμένος. Βλέπω και το προτεταμένο χέρι με το ποτηρακι και σκέφτηκα ότι ήταν άστεγος. Αμ δε! Ρίχνω κέρμα που λέτε και ακούγεται σπλατς. Ήταν τύπος με hangover και το ποτήρι ο καφες του :swoon2:
 
Τελευταία επεξεργασία:

Guest 896561

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Ήταν κάπου γύρω στο 2013-2015 (από εκείνη την εποχή έχω κάπως συγκεχυμένες αναμνήσεις, μιας και δεν τα πήγαινα πολύ καλά με τη νηφαλιότητα, τότε.)

Είχα ξεκινήσει, λοιπόν, στο σπίτι, χαλαρά με μπύρες κατά τις 12 το πρωί/μεσημέρι (μεγάλη διαφωνία για το πως αποκαλείται η ώρα αυτή) και συνέχισα απτόητος καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας να τα πίνω με τους γονείς στο πατρικό μου. Πρέπει να το σπάσαμε κατά τις 6 το απόγευμα αλλά εμένα εκείνη την ώρα άρχισε να μου ανοίγει πραγματικά η διάθεση για μπεκρούλιασμα.

Μιλάω με κάτι φίλους στο τηλέφωνο, κανονίζουμε στα γρήγορα για τσίπουρα και ξεκινάμε. Κατά τις 10 αυτοί βαρέθηκαν και εγώ ήθελα κι άλλο, έμενε κοντά και ένας φίλος, το κανονίσαμε. Αυτός με τη δικιά του και εγώ, σε μια μπυραρία. Συνεχίζω με μπύρες, μην τα πολυλογώ, το τελειώσαμε κατά τις 2 το βράδυ. Συνολικά ήπια γύρω στις 20 μισόλιτρες μπύρες (το ρεκόρ μου) συν τα τσίπουρα. Εδώ αρχίζει το καλό, γιατί είχα 05:30 η ώρα ξύπνημα για να πάω στη δουλειά...

Χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι ήμουν τόσο off, που, βάζοντας ξυπνητήρι και ενώ η ώρα είχε πάει 2:30 μου γράφει το χαρακτηριστικό "το ξυπνητήρι θα χτυπήσει σε τρεις ώρες" και εγώ σκέφτομαι εκστασιασμένος για κάποιον λόγο "ουάου, έχω τρεις ολόκληρες ώρες να κοιμηθώ"

Ξυπνάω κανονικά την ώρα που έπρεπε και αντιλαμβάνομαι με την μία ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά. Όλα γυρνάνε, τρομερός πονοκέφαλος, γενικά τρομερό χανγκόβερ. Παίρνω στη δουλειά, τους λέω ότι και καλά είμαι άρρωστος και μου λένε ότι τέτοια ώρα δύσκολα να βρουν άτομο να με αναπληρώσει, οπότε με βαριά καρδιά και ασυντόνιστα πόδια, ξεκινάω.

Στο αστικό, σε κάποια φάση νιώθω να έχει πέσει τόσο πολύ η πίεσή μου που σηκώνομαι όρθιος και πιάνομαι από τις χειρολαβές. Εκεί ήταν το καλύτερο. Κυριολεκτικά πέφτω όρθιος, κρεμάμενος από τη χειρολαβή με τα πόδια λυγισμένα και να σκέφτομαι παράλληλα ότι, αν κάποιος παλιός συμμαθητής με έβλεπε θα έλεγε μετά στην παρέα "παιδιά τον θυμάστε τον Ηλία; Αφήστε τα, πρεζάκι κατέληξε."

Το ρεζίλι δεν σταματάει εδώ, μιας και, βγαίνοντας από το λεωφορείο και κουβαλώντας μια σακούλα με τα ρούχα της δουλειάς, κατάφερα να κλείσει η πόρτα με εμένα έξω και τα ρούχα μέσα στο λεωφορείο!!! Για καλή μου τύχη, μέσα σε όλο αυτό το πανηγύρι, η πόρτα μπλόκαρε και άρχισε να ανοιγοκλείνει (όσοι ξέρουν από αστικά Θεσσαλονίκης καταλαβαίνουν), οπότε τελικά άρπαξα τα ρούχα σκεφτόμενος για κάποιο λόγο ότι αυτό ήταν σημάδι από τον Θεό (θρήσκος τότε) ότι θα πάει καλά η μέρα και κοιτώντας τους σαστισμένους επιβάτες να με παρακολουθούν αποσβολωμένοι...
 

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Top