Όταν η κατάθλιψη παραφυλά

Dreamer_SW

Διάσημο μέλος

Η Dreamer_SW αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 27 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 3,832 μηνύματα.
Καλησπέρα Lysippe :give_rose:

Πίστεψέ με, σ' αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι καθόλου εν βρασμώ. Το «εν βρασμώ» εμπεριέχει κάτι το αιφνίδιο με έκρηξη αντίδρασης, δίχως να υπάρξει σκέψη. Ίσα ίσα, το αντίθετο συμβαίνει. Έχουν περάσει πολύ χρόνο στη μαυρίλα κι έχουν ξοδέψει ώρες να σκέφτονται τη ματαιότητα και τον θάνατο ως ανακουφιστική λύση. Επίσης, μπορεί να ταυτίζεται η περίπτωση αυτών που εκφράζουν τη πρόθεσή τους ν' αυτοκτονήσουν με αυτών που επιλέγουν να το κάνουν πράξη, αλλά με μια όχι και τόσο σίγουρη λύση - και ταυτίζεται ως κραυγή βοήθειας. Ναι, ένα σωστό περιβάλλον είναι απαραίτητο πρώτα για να δει τα σημάδια κι έπειτα για να προσφέρει υποστήριξη, το οποίο συνεπάγεται πολλά πράγματα, που, δυστυχώς, πολλές φορές λείπουν. Εκεί χωρούν και τα «δεν με καταλαβαίνουν»... Γιατί, εάν μιλάμε για την αντίθετη περίπτωση, την αναμενόμενη, θα υπάρξει στήριγμα, αφού έχουν δει νωρίς τα σημάδια, και τότε ο άλλος μπορεί να περάσει ξυστά απ' τη κατάθλιψη.

Συμφωνώ με αυτά που λες ότι υπάρχουν κάποιοι που αυτοκτονούν επειδή με τα χρόνια έχουν συσσωρεύσει μαυρίλα μέσα τους και πολύ άσχημα συναισθήματα τα οποία δεν μπορούν άλλο όχι να διαχειριστούν αλλά να αντέξουν. Αυτοί που λένε ότι θα αυτοκτονήσουν ή δείχνουν έστω σημάδια νομίζω ότι το σκέφτονται να το πράξουν αλλά δεν είναι σίγουροι ή απλά θέλουν να ζητήσουν όντως βοήθεια. Βέβαια μερικοί αυτοτραυματίζονται ή κάνουν απόπειρες, αρκετοί από αυτούς δεν το λένε ποτέ σε κανέναν μετά από χρόνια, άλλοι ίσως το πουν και κάποιοι δεν τους καταλαβαίνει κανείς πχ ότι αυτοτραυματίστηκε γιατί πολλές φορές δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι ο άνθρωπος μας δίπλα που περνάει δύσκολα ότι μπορεί να σκεφτεί να κάνει κάτι αντίστοιχο. Αλλά υπάρχουν όμως και κάποιοι που αυτοκτονούν μετά από μία αποτυχία πχ ή χωρισμό πόσα τέτοια περιστατικά έχουμε ακούσει, ακόμα και μετά από ένα τσακωμό. Αυτά τα αναφέρω ως "εν βρασμώ". Όσο για το άλλο συμφωνώ απόλυτα που λες αρκεί κάποιος να το καταλάβει από νωρίς και να θέλει βέβαια να βοηθήσει τον εαυτό του ή και να τον αφήνουν. Τεσπα.

Ναι, δυστυχώς, ισχύουν όλα αυτά. Γενικά, δεν μπορείς να ξέρεις... Το μόνο που εύχομαι για όλους είναι να υπάρχουν άτομα που να μπορούν να σκύψουν και να τον αφουγκραστούν, γιατί τοτε υπάρχει κι ο τρόπος, άρα μπορεί ν' ακουστεί απ' τον καταθλιπτικό - και τότε βρίσκεται κι η λύση. Για το τελευταίο που λες, τι εννοείς; Μιλάμε πάλι για κατάθλιψη, αλλά για τη περίπτωση που δεν έχουν έρθει αυτοκτονικές σκέψεις; Είναι σίγουρο πως θα πει ότι πρέπει να τον δει. Όμως, σε περίπτωση άρνησης, μπορεί να βοηθήσει συμβουλευτικά για τον καλύτερο τρόπο χειρισμού του, οπότε, με συνεχή συμπαράσταση και παρότρυνση, ίσως μπορέσει να οδηγηθεί τελικά σε εκείνον - εάν όχι αμέσως, τότε σε Χ διάστημα.

Δυστυχώς φοβάμαι ότι πολλοί άνθρωποι όταν περνάς μία δύσκολη περίοδο δεν μπορούν να σε καταλάβουν ή δεν θέλουν να σε καταλάβουν ή απλά δεν θέλουν να ασχοληθούν (εάν δεν θέλουν, οκ δεν μπορείς να τους πιέσεις δικαίωμά τους). Σίγουρα όμως υπάρχουν και αυτοί που θα κάτσουν να αφουγκραστούν όπως λες τον άλλον και να κάνουν τα πάντα ώστε να τον στηρίξουν. Πάντως σε έναν καταθλιπτικό μην πεις τι να κάνει, γιατί δεν θα το κάνει. Ναι αυτό ακριβώς εννοώ, αν και κατάθλιψη χωρίς αυτοκτονικό ιδεασμό νομίζω πως σπάνια συμβαίνει ίσως κάνω λάθος. Διάβασα κάποτε σε μία έρευνα αν θυμάμαι καλά ότι 1/3 στους εφήβους και φοιτητές ότι σε κάποια φάση της ζωής τους, είχαν σκέψη να κάνουν κακό στο εαυτό τους. Κατάλαβα τι λες :redface:.

Ναι, οι αιτίες μπορεί να είναι πολλές, μέσα σ' αυτούς και θέματα με τον θυροειδή. Ακόμα κι όγκος στον εγκέφαλο μπορεί να προκαλέσει καταθλιπτικά συμπτώματα (ακόμα θυμάμαι τη περίπτωση της Βέτας Μπετίνη). Για μένα, δεν είναι κακό να ξεκινάει κανείς με ένα τσεκ απ, ώστε να αποκλείζονται οι σωματικές αιτίες.

Έχω την εντύπωση ότι ο ψυχίατρος πρώτα σε παραπέμπει σε ιατρικές εξετάσεις για να αποκλείσει παθολογικές αιτίες ή όχι.

Για να φτάσει στη συνταγογράφηση έχουν προηγηθεί κάποιες συνεδρίες, οπότε εκεί ζυγιάζει και τον άλλο. Πάντως, αναλόγως τη περίπτωση, μπορεί να υπάρξει και νοσηλεία, οπότε εκεί υπάρχει παρακολούθηση εκ των έσω. Κατά τ' άλλα, μη το βλέπεις μονόπλευρα. Δυστυχώς, σε όλες τις περιπτώσεις μπορεί να συμβεί το αναπόφευκτο - ακόμα και δίχως φαρμακευτική αγωγή. Εάν ο άλλος θέλει να βάλει τέρμα, θα το βάλει. Εκτός εάν εννοείς τη περίπτωση που κάνει κάτι λάθος στη δοσολογία από άγνοια, μα πιστεύω πως δεν εννοούσες αυτό, μιας και δίνονται εξ αρχής οδηγίες επί της αγωγής.

Καταλαβαίνω τι λες στο πρώτο. Καλά εννοείται ότι και ακόμα χωρίς φαρμακευτική αγωγή μπορεί να γίνει το κακό εννοείται αλλά τα φάρμακα εννοώ ότι (έχω ακούσει /δεν ξέρω) ότι εντείνουν κάποιες φορές αυτοκτονικές ιδέες κάτι τέτοιο. Εννοώ όταν επίτηδες κάποιος κάνει συνέχεια λάθη στην δοσολογία όταν δεν είναι υπό παρακολούθηση. Βέβαια και κάποιος που είναι υπό παρακολούθηση μπορεί να ξεγελάσει τον άλλον και να κάνει και καλά ότι ακολουθεί την συνταγογράφηση.


Υγ: Όσο αφορά την Μαρία, όλα οκ <3
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Guest 986132

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Καλησπέρα και σε σένα, Σοφία. :happy:

Συμφωνώ με αυτά που λες ότι υπάρχουν κάποιοι που αυτοκτονούν επειδή με τα χρόνια έχουν συσσωρεύσει μαυρίλα μέσα τους και πολύ άσχημα συναισθήματα τα οποία δεν μπορούν άλλο όχι να διαχειριστούν αλλά να αντέξουν. Αυτοί που λένε ότι θα αυτοκτονήσουν ή δείχνουν έστω σημάδια νομίζω ότι το σκέφτονται να το πράξουν αλλά δεν είναι σίγουροι ή απλά θέλουν να ζητήσουν όντως βοήθεια. Βέβαια μερικοί αυτοτραυματίζονται ή κάνουν απόπειρες, αρκετοί από αυτούς δεν το λένε ποτέ σε κανέναν μετά από χρόνια, άλλοι ίσως το πουν και κάποιοι δεν τους καταλαβαίνει κανείς πχ ότι αυτοτραυματίστηκε γιατί πολλές φορές δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι ο άνθρωπος μας δίπλα που περνάει δύσκολα ότι μπορεί να σκεφτεί να κάνει κάτι αντίστοιχο. Αλλά υπάρχουν όμως και κάποιοι που αυτοκτονούν μετά από μία αποτυχία πχ ή χωρισμό πόσα τέτοια περιστατικά έχουμε ακούσει, ακόμα και μετά από ένα τσακωμό. Αυτά τα αναφέρω ως "εν βρασμώ". Όσο για το άλλο συμφωνώ απόλυτα που λες αρκεί κάποιος να το καταλάβει από νωρίς και να θέλει βέβαια να βοηθήσει τον εαυτό του ή και να τον αφήνουν. Τεσπα.

Ναι, ναι, έχεις δίκιο σ' αυτό. Δεν μου ήρθαν στο μυαλό, όταν έγραφα.

Για τα υπόλοιπα --> :thumbup:

Δυστυχώς φοβάμαι ότι πολλοί άνθρωποι όταν περνάς μία δύσκολη περίοδο δεν μπορούν να σε καταλάβουν ή δεν θέλουν να σε καταλάβουν ή απλά δεν θέλουν να ασχοληθούν (εάν δεν θέλουν, οκ δεν μπορείς να τους πιέσεις δικαίωμά τους). Σίγουρα όμως υπάρχουν και αυτοί που θα κάτσουν να αφουγκραστούν όπως λες τον άλλον και να κάνουν τα πάντα ώστε να τον στηρίξουν. Πάντως σε έναν καταθλιπτικό μην πεις τι να κάνει, γιατί δεν θα το κάνει. Ναι αυτό ακριβώς εννοώ, αν και κατάθλιψη χωρίς αυτοκτονικό ιδεασμό νομίζω πως σπάνια συμβαίνει ίσως κάνω λάθος. Διάβασα κάποτε σε μία έρευνα αν θυμάμαι καλά ότι 1/3 στους εφήβους και φοιτητές ότι σε κάποια φάση της ζωής τους, είχαν σκέψη να κάνουν κακό στο εαυτό τους. Κατάλαβα τι λες :redface:.

Εάν εξαιρέσουμε την οικογένειά μας, που δεν την επιλέγουμε και πολλά πράγματα πάνε αλυσιδωτά για τον άλφα ή βήτα λόγο, οι υπόλοιποι είναι επιλογή μας. Άνθρωποι που ανήκουν στις παραπάνω κατηγορίες που αναφέρεις, δεν λογιζονται για μένα δικοί μας άνθρωποι (φίλοι, σύντροφος κλπ), παρά απλώς παρέα/γνωστοί. Εκεί μη περιμένουμε πολλά πράγματα, και πιστεύω πως είμαστε σε θέση να είμαστε υποψιασμένοι με χειροπιαστά πράγματα. Βέβαια, το να έρθουν οι σωστοί άνθρωποι, που μπορούμε να κουμπώσουμε κι έχουμε χημεία/συνεννόηση, είναι και λιγάκι τυχερό. Όταν υπάρχουν τέτοια άτομα, η διαδικασία της αντιμετώπισης μπορεί να γίνει ευκολότερα και γρηγορότερα. Σε αντίθετη περίπτωση, είναι δυσκολότερες οι καταστάσεις κι απαιτούν περισσότερο χρόνο στο να ομαλύνουν και πάλι. Το οφείλουμε, όμως, στον εαυτό μας - και μακάρι να βρίσκουμε όλοι τη δύναμη να το προσπαθούμε.

Ισχύει αυτό που λες για το τι να λέμε, αλλά πιστεύω πως πολλά μπορούν να διαμορφωθούν αναλόγως τα άτομα που απαρτίζουν τη φάση, και ισχυρό όπλο είναι να χρησιμοποιείται το «μαζί». Γενικά, θέλει τεράστια υπομονή, κατανόηση και προσπάθεια απ' τους τρίτους. Κι εάν ο ΧΥΖ δεν έχει περάσει από αντίστοιχη φάση ή δεν μπορεί να μπει στα παπούτσια τού άλλου, τότε κλάφ' τα Χαράλαμπε.

Για τον αυτοκτονικό ιδεασμό, θα σε γελάσω. Πάντως, δεν το βρίσκω παράξενο να συμβαίνει, για τον απλούστατο λόγο πως θέματα ψυχικής υγείας αποτελούν ακόμα ταμπού, οπότε το πρόβλημα κλωσσάται σαν αυγό από κότα στο κοτέτσι, άρα το πρόβλημα ολοένα και χειροτερεύει, και σαφώς θα έλθουν κι οι αυτοκτονικοί ιδεασμοί.

Έχω την εντύπωση ότι ο ψυχίατρος πρώτα σε παραπέμπει σε ιατρικές εξετάσεις για να αποκλείσει παθολογικές αιτίες ή όχι.


Σ' αυτό δεν έχω ιδέα.

Καταλαβαίνω τι λες στο πρώτο. Καλά εννοείται ότι και ακόμα χωρίς φαρμακευτική αγωγή μπορεί να γίνει το κακό εννοείται αλλά τα φάρμακα εννοώ ότι (έχω ακούσει /δεν ξέρω) ότι εντείνουν κάποιες φορές αυτοκτονικές ιδέες κάτι τέτοιο. Εννοώ όταν επίτηδες κάποιος κάνει συνέχεια λάθη στην δοσολογία όταν δεν είναι υπό παρακολούθηση. Βέβαια και κάποιος που είναι υπό παρακολούθηση μπορεί να ξεγελάσει τον άλλον και να κάνει και καλά ότι ακολουθεί την συνταγογράφηση.

Για παλαιότερα φάρμακα έχουν ακουστεί πολλά, μα πλέον πολλά έχουν αλλάξει. Βέβαια, αυτά μπορούν πάντοτε να συζητηθούν και με τον ίδιο τον γιατρό, για όποιον ασθενή έχει προβληματισμούς. Όμως, πιστεύω πως όταν ακολουθούνται οι οδηγίες + γίνεται ψυχοθεραπεία, τότε όλα μπορούν να 'ναι ευοίωνα.

Για το δεύτερο σκέλος, ναι, μπορούν να συμβαίνουν κι αυτά. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Όμως, θέλω να πιστεύω πως είναι δύσκολο, μιας και τα φάρμακα σε κάνουν να αισθάνεσαι καλύτερα, οπότε για ποιον λόγο να κάνει παλαβομάρες; Άσε που, για να φτάσει κανείς να κάτσει στη καρέκλα του ψυχιάτρου/ψυχολόγου, πάει να πει πως έχει δει πως χρειάζεται βοήθεια.

Υγ: Όσο αφορά την Μαρία, όλα οκ <3

Ευτυχώς, γιατί θα έχανα τη δουλειά μου από διερμηνέας - πυροσβέστης κι άιντε να ξανάβγαινα στη ρούγα τής ανεργίας. :loltooth:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Dreamer_SW

Διάσημο μέλος

Η Dreamer_SW αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 27 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 3,832 μηνύματα.
:flowers:
Ναι, ναι, έχεις δίκιο σ' αυτό. Δεν μου ήρθαν στο μυαλό, όταν έγραφα.
Για τα υπόλοιπα --> :thumbup:

:)

άσε και πόσα παιδιά στις πανελλήνιες βλέπουν τα θέματα αγχώνονται ζητάνε άδεια να βγουν έξω για να καταναλώσουν χάπια και μετά τα βρίσκουν νεκρά ; Βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο αυτά τα παιδιά έκαναν κάτι τέτοιο προμελετημένα από συσσώρευση άγχους πίεσης ή ήταν εν βρασμώ; Αλλά αν ήταν εν βρασμώ να μου πεις γιατί είχαν μαζί τους χάπια. Όταν έδινα εγώ πανελλήνιες το 2014 είχα ακούσει στις ειδήσεις ότι ένα παιδί αντί να πάει στο σχολείο του να δώσει εξετάσεις ανέβηκε σε μία ταράτσα και έπεσε στο κενό. :( Γενικά πολλά παιδιά από άγχος εξετάσεων, φόβου αποτυχίας μπορεί να το κάνουν αυτό δυστυχώς!



Εάν εξαιρέσουμε την οικογένειά μας, που δεν την επιλέγουμε και πολλά πράγματα πάνε αλυσιδωτά για τον άλφα ή βήτα λόγο, οι υπόλοιποι είναι επιλογή μας. Άνθρωποι που ανήκουν στις παραπάνω κατηγορίες που αναφέρεις, δεν λογιζονται για μένα δικοί μας άνθρωποι (φίλοι, σύντροφος κλπ), παρά απλώς παρέα/γνωστοί. Εκεί μη περιμένουμε πολλά πράγματα, και πιστεύω πως είμαστε σε θέση να είμαστε υποψιασμένοι με χειροπιαστά πράγματα. Βέβαια, το να έρθουν οι σωστοί άνθρωποι, που μπορούμε να κουμπώσουμε κι έχουμε χημεία/συνεννόηση, είναι και λιγάκι τυχερό. Όταν υπάρχουν τέτοια άτομα, η διαδικασία της αντιμετώπισης μπορεί να γίνει ευκολότερα και γρηγορότερα. Σε αντίθετη περίπτωση, είναι δυσκολότερες οι καταστάσεις κι απαιτούν περισσότερο χρόνο στο να ομαλύνουν και πάλι. Το οφείλουμε, όμως, στον εαυτό μας - και μακάρι να βρίσκουμε όλοι τη δύναμη να το προσπαθούμε.

Καλά ναι όσον αφορά την οικογένεια. Αλλά δυστυχώς υπάρχουν και γονείς που έχουν κόμπλεξ με τους ειδικούς ψυχικής υγείας και σκέφτονται σιγά μην στείλω εγώ το παιδί μου σε ψυχολόγο ή σιγά μην πάω εγώ σε ψυχολόγο τρελός είμαι; Γενικά και οι γονείς πολλές φορές δημιουργούν προβλήματα στα παιδιά τους, επειδή έχουν αυτοί. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις που το πάω:redface:.
Για τα άλλα συμφωνώ απόλυτα αλλά όσο και να θέλει κάποιος να πατήσει στα πόδια του μόνος του, εάν δεν έχει κανέναν για υποστήριξη έστω στις αρχές δεν θα το καταφέρει ποτέ. Θεωρώ ότι είναι καλό ο κάθε άνθρωπος να έχει στήριγμα στην ζωή του, ώστε να μοιράζεται ότι τον απασχολεί πάντως χωρίς να κατακρίνεται. Σίγουρα υπάρχουν ελάχιστοι άνθρωποι που γνωρίζεις στην ζωή σου και μπορείς να εμπιστευτείς και ανοιχθείς ένα δύο το πολύ. Είναι θέμα εμπιστοσύνης όλα, και με όποιον κολλήσεις.

Εδώ ένας μπορεί να πάει σε 5 ψυχολόγους και να μην του κερδίσει κανείς την εμπιστοσύνη, φαντάσου. Ακόμα και στην αναζήτηση ενός ειδικού το Point είναι να βρεις αυτόν που θα σε κάνει να νιώσεις ασφαλής μαζί του. Δεν είναι πάντα τόσο εύκολα να μιλήσεις σε έναν "άγνωστο" και να του ανοιχθείς. Εγώ δηλαδή θα το κάνω με αυτόν που μου έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη 10000% και τον θεωρώ πραγματικά ότι αποτελεί έναν σημαντικό άλλο στην ζωή μου και νιώθω ότι πραγματικά ενδιαφέρεται και το δείχνει. Αλλιώς πολύ δύσκολα και δεν βρίσκεται εύκολα ένας τέτοιος Άνθρωπος σπανίζουν πλέον τέτοιοι δυστυχώς. Υπάρχουν ψυχολόγοι που ναι μεν κάνουν καλά την δουλειά τους, αλλά βλέπεις ότι είναι ψυχροί ,ανάποδοι και απομακρυσμένοι. Είναι άλλοι που κάνουν καλά την δουλειά τους είναι κοντά σου με την έννοια ότι σου έχουν επιτρέψει από την πρώτη στιγμή να βασιστείς πάνω τους. Τεσπα.

Ισχύει αυτό που λες για το τι να λέμε, αλλά πιστεύω πως πολλά μπορούν να διαμορφωθούν αναλόγως τα άτομα που απαρτίζουν τη φάση, και ισχυρό όπλο είναι να χρησιμοποιείται το «μαζί». Γενικά, θέλει τεράστια υπομονή, κατανόηση και προσπάθεια απ' τους τρίτους. Κι εάν ο ΧΥΖ δεν έχει περάσει από αντίστοιχη φάση ή δεν μπορεί να μπει στα παπούτσια τού άλλου, τότε κλάφ' τα Χαράλαμπε. Για τον αυτοκτονικό ιδεασμό, θα σε γελάσω. Πάντως, δεν το βρίσκω παράξενο να συμβαίνει, για τον απλούστατο λόγο πως θέματα ψυχικής υγείας αποτελούν ακόμα ταμπού, οπότε το πρόβλημα κλωσσάται σαν αυγό από κότα στο κοτέτσι, άρα το πρόβλημα ολοένα και χειροτερεύει, και σαφώς θα έλθουν κι οι αυτοκτονικοί ιδεασμοί.


Αυτό ξαναπέστο. Όταν είμαστε απέξω θεωρούμε ότι τα πάντα γίνονται όλα είναι εύκολα, και ότι 1+1=2. Δεν μπαίνουμε όμως στα παπούτσια του άλλου όπως λες για να δούμε το πως αυτός ο άνθρωπος σκέφτεται και δρα. Και λογικό είναι για εμένα να σκέφτεται ότι αυτός δεν μας καταλαβαίνει και να εκνευρίζεται. :( Αυτός ο άνθρωπος θέλει στήριγμα πάνω από όλα και κατανόηση και έναν άνθρωπο να τον ακούει αν δεν τα έχει αυτά τότε άστα μαυρίζει η ζωή του μετά. Ναι συμφωνώ για τα υπόλοιπα που λες.


Σ' αυτό δεν έχω ιδέα.

:redface:

Για παλαιότερα φάρμακα έχουν ακουστεί πολλά, μα πλέον πολλά έχουν αλλάξει. Βέβαια, αυτά μπορούν πάντοτε να συζητηθούν και με τον ίδιο τον γιατρό, για όποιον ασθενή έχει προβληματισμούς. Όμως, πιστεύω πως όταν ακολουθούνται οι οδηγίες + γίνεται ψυχοθεραπεία, τότε όλα μπορούν να 'ναι ευοίωνα. Για το δεύτερο σκέλος, ναι, μπορούν να συμβαίνουν κι αυτά. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Όμως, θέλω να πιστεύω πως είναι δύσκολο, μιας και τα φάρμακα σε κάνουν να αισθάνεσαι καλύτερα, οπότε για ποιον λόγο να κάνει παλαβομάρες; Άσε που, για να φτάσει κανείς να κάτσει στη καρέκλα του ψυχιάτρου/ψυχολόγου, πάει να πει πως έχει δει πως χρειάζεται βοήθεια.

Δεν έχω ιδέα, αλλά λογικό είναι ότι όσο περνάν τα χρόνια να γίνονται καλύτερα. Βέβαια δεν συμβαίνει ντε και καλά, θα έπρεπε όμως να γίνεται. Καλά ναι όταν υπάρχει ειλικρινής συνεργασία τότε οκ, όταν όμως όχι και αυτό εννοώ στο 2ο σκέλος τότε άστα. Μπορεί απλά να πάει κάποιος στο ειδικό μόνο και μόνο για να μην στεναχωρήσει τους δικούς τους που του λένε να πάει και δεν πάει , να πάει εκεί και να μην είναι ειλικρινής και να μην ακολουθεί αυτά που του λέει ο ειδικός. Αυτό μπορεί να συμβαίνει πολλές περιπτώσεις για αυτό είπα να κάνεις αυτές τις παλαβομάρες. Αυτός να θέλει να κάνει το κακό αλλά να δείχνει παράλληλα και και στους άλλους μόνο και μόνο για να μην τους πληγώσει ότι τάχα φροντίζει τον εαυτό του. Στην ουσία όμως κοροϊδεύει και τον εαυτό του έτσι και πληγώνει και τους δικούς του χειρότερα γιατί είτε εάν κάνει παλαβομάρες θα καταλήξει να αυτοκτονήσει είτε θα καταλάβουν ότι κάτι τρέχει είτε ο ειδικός είτε οι δικοί του άνθρωποι, εκτός αν ξέρει να "κρύβεται" καλά.


Ευτυχώς, γιατί θα έχανα τη δουλειά μου από διερμηνέας - πυροσβέστης κι άιντε να ξανάβγαινα στη ρούγα τής ανεργίας. :loltooth:

χαχαχαχαχα :lol: <3
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Himela

Συντονίστρια

Η Himela αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 30,797 μηνύματα.
Δυστυχώς φοβάμαι ότι πολλοί άνθρωποι όταν περνάς μία δύσκολη περίοδο δεν μπορούν να σε καταλάβουν ή δεν θέλουν να σε καταλάβουν ή απλά δεν θέλουν να ασχοληθούν (εάν δεν θέλουν, οκ δεν μπορείς να τους πιέσεις δικαίωμά τους). Σίγουρα όμως υπάρχουν και αυτοί που θα κάτσουν να αφουγκραστούν όπως λες τον άλλον και να κάνουν τα πάντα ώστε να τον στηρίξουν.
Δεν μπορείς να απαιτείς την κατανόηση των φίλων και συγγενών για αυτά που περνάς τη στιγμή που ακόμα και ένας ειδικός ψυχικής υγείας μπορεί να κάνει καιρό να "καταλάβει". Επίσης δεν είναι και δουλειά ούτε υποχρέωση κανενός δικού σου ανθρώπου να σε καταλάβει. Δεν είναι θέμα "θέλω - δε θέλω", είναι οτι δεν μπορώ και δεν έχω και υποχρέωση να μπορώ. Για αυτό υπάρχουν οι ψυχολόγοι.

Οι ψυχολόγοι, όπως έχω πει πολλές φορές, δεν υπάρχουν για να σε αναγκάζουν να κάνεις κάτι που δε θες. Αν ας πούμε είναι ένας παχύς άνθρωπος σίγουρα ο ψυχολόγος δεν θα του πει ποτέ "αδυνάτισε". Θα προσπαθήσει να βρει το αίτιο που τον κάνει να είναι λαίμαργος και να παχαίνει (αν δεν υπάρχει παθολογικό αίτιο) και θα προσπαθήσει να διορθώσει αυτό. Πχ έστω οτι ο παχύς αυτός άνθρωπος τρώει επειδή νιώθει οτι η κοινωνία δεν τον αποδέχεται. Αυτό είναι το αίτιο. Ο ψυχολόγος θα προσπαθήσει να λύσει ΑΥΤΟ, το αίτιο δηλαδή, και να το αντικαταστήσει από κάποιο θετικό συναίσθημα. Θα τον κάνει λοιπόν να αποδεχτεί ο ίδιος τον εαυτό του, ώστε να τον αποδεχτούν και οι άλλοι. Όταν εκλείψει αυτό το αρχικό αίτιο, ο άνθρωπος από μόνος του θα αποφασίσει ΑΝ ΘΕΛΕΙ να κάνει κάποια αλλαγή. Ο ψυχολόγος δεν καταπιέζει κανέναν να κάνει ή να μην κάνει κάτι.

Η αλλαγή αυτή που θα κάνει ο άνθρωπος δεν είναι καν αλλαγή αλλά μετατόπιση. Αντικαθιστά δηλαδή το κουτάκι της μη αποδοχής (αρνητικό) με την αποδοχή και την αγάπη εαυτού (κάτι θετικό). Αυτή είναι η δουλειά του ψυχολόγου. Και σίγουρα αυτό δε γίνεται με το να δίνει διαταγές ή απαγορεύσεις. Μέσω της συζήτησης μόνος του ο άνθρωπος "βγάζει" πράγματα τα οποία ο ψυχολόγος ερμηνεύει, τα μεταφράζει, του τα εξηγεί ώστε να τα καταλάβει.

Υπάρχουν σίγουρα και ειδικοί ψυχικής υγείας που θα απαιτούν πράγματα όταν η κατάσταση είναι στο απροχώρητο, αν πχ κάποιος κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, τότε δεν υπάρχει χρόνος για ψυχανάλυση, πρέπει να τον βάλεις σε έλεγχο, αλλά αυτό είναι της ψυχιατρικής.

Θέλω να πω λοιπόν (για πολλοστή φορά) σε σένα αλλά και σε άλλους που διαβάζουν αυτό το ποστ οτι το να ξέρεις οτι έχεις κάποιο θέμα που δε σε αφήνει να ζήσεις και να επιλέγεις να μην πας σε ειδικό ψυχικής υγείας είναι ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ με το να σπάσεις το χέρι σου και να μην πας στο γιατρό και να επιλέξεις να κάνεις τα πάντα με ένα χέρι και να πονάς καθημερινά από το σπάσιμο που δεν περνάει ποτέ. Μη σού πω οτι είναι και χειρότερο.

Η ψυχανάλυση κρατάει χρόνια και μπορεί και ποτέ να μην οδηγήσει σε ριζικές αλλαγές στη ζωή του ανθρώπου, παρά μόνο μικρές αλλαγές αν ο ίδιος το θέλει. Είναι μια μακροχρόνια και δύσκολη διαδικασία. Πάρα πολύς κόσμος σταματάει τις συνεδρίες ή τις διακόπτει και τις συνεχίζει μετά από καιρό λόγω αυτής της μεγάλης δυσκολίας. Παρ' όλα αυτά η ψυχανάλυση σε γιατρεύει σε βάθος χρόνου. Δεν μπορείς να επιλέγεις να ζεις τα υπόλοιπα 70 χρόνια της ζωής σου μην παίρνοντας βοήθεια. Απλά δεν γίνεται.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Dreamer_SW

Διάσημο μέλος

Η Dreamer_SW αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 27 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 3,832 μηνύματα.
Καλημέρα Σύλβια <3


Δεν μπορείς να απαιτείς την κατανόηση των φίλων και συγγενών για αυτά που περνάς τη στιγμή που ακόμα και ένας ειδικός ψυχικής υγείας μπορεί να κάνει καιρό να "καταλάβει". Επίσης δεν είναι και δουλειά ούτε υποχρέωση κανενός δικού σου ανθρώπου να σε καταλάβει. Δεν είναι θέμα "θέλω - δε θέλω", είναι οτι δεν μπορώ και δεν έχω και υποχρέωση να μπορώ. Για αυτό υπάρχουν οι ψυχολόγοι.

Δεν είπα ποτέ, ότι είναι υποχρέωση ενός δικού μου ανθρώπου να με καταλάβει ούτε ήθελα να εννοηθεί κάτι τέτοιο, αλήθεια. Άλλωστε για αυτό έγραψα " εάν δεν θέλουν, οκ δεν μπορείς να τους πιέσεις δικαίωμά τους". Το ξέρω και το κατανοώ πως το λες, αλλά θα ήταν όμορφο να έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου να μπορεί να σε ακούει, να σε καταλαβαίνει και να σε στηρίζει στις δύσκολες στιγμές σου, όπως είναι εκεί και στις ευχάριστες. Αλλά σίγουρα δεν έχει υποχρέωση κανένας, απλά είπα, ότι θα ήταν ωραίο. Γι' αυτό, υπάρχουν οι ψυχολόγοι δεν διαφωνώ, αλλά δεν είναι πάντα εύκολο σε κάποιον να πάει. Μπορεί να θέλει να πάει, αλλά να μην τον "αφήνουν" έμμεσα, μπορεί οκ και να μην θέλει/μπορεί να πάει για διάφορους άλλους λόγους. Τότε αυτός ο άνθρωπος ουσιαστικά μένει μόνος :/:


Οι ψυχολόγοι, όπως έχω πει πολλές φορές, δεν υπάρχουν για να σε αναγκάζουν να κάνεις κάτι που δε θες. Αν ας πούμε είναι ένας παχύς άνθρωπος σίγουρα ο ψυχολόγος δεν θα του πει ποτέ "αδυνάτισε". Θα προσπαθήσει να βρει το αίτιο που τον κάνει να είναι λαίμαργος και να παχαίνει (αν δεν υπάρχει παθολογικό αίτιο) και θα προσπαθήσει να διορθώσει αυτό. Πχ έστω οτι ο παχύς αυτός άνθρωπος τρώει επειδή νιώθει οτι η κοινωνία δεν τον αποδέχεται. Αυτό είναι το αίτιο. Ο ψυχολόγος θα προσπαθήσει να λύσει ΑΥΤΟ, το αίτιο δηλαδή, και να το αντικαταστήσει από κάποιο θετικό συναίσθημα. Θα τον κάνει λοιπόν να αποδεχτεί ο ίδιος τον εαυτό του, ώστε να τον αποδεχτούν και οι άλλοι. Όταν εκλείψει αυτό το αρχικό αίτιο, ο άνθρωπος από μόνος του θα αποφασίσει ΑΝ ΘΕΛΕΙ να κάνει κάποια αλλαγή. Ο ψυχολόγος δεν καταπιέζει κανέναν να κάνει ή να μην κάνει κάτι.

Ναι, σε αυτό συμφωνώ απόλυτα. Απλά πολλές φορές κάποιοι άνθρωποι δεν αποδέχονται τον εαυτό τους, επειδή πρώτα κάποιοι άλλοι τους απέρριψαν ή τους απορρίπτουν (και η απόρριψη πονάει!!!), τους κατέκριναν άσχημα ή τους κατακρίνουν (και αυτό πονάει!!), τους έκαναν τα χίλια τα δύο ή συνεχίζουν να τους κάνουν. Και αν αυτό επαναλαμβάνεται διαρκώς ακόμα και την ώρα που αυτός ο άνθρωπος πάει στον ειδικό, δεν γίνεται τίποτα ή αν γίνει με πολύ δυσκολία!

Δηλαδή πάει στον ειδικό, μετά συναντά τους ανθρώπους αυτούς που τον κάνουν να αισθάνεται χάλια, δεν καταφέρνει να πραγματοποιήσει την συμβολή του ψυχολόγου και να διαχειριστεί το περιστατικό νιώθει περισσότερο χάλια και άχρηστος γιατί αφενός πήγε όλο αυτό στράφι, και δεύτερον σκέφτεται μήπως αυτοί οι άνθρωποι που τον κάνουν να αισθάνεται χάλια έχουν δίκιο και άρα επομένως δεν υπάρχει λόγος να αντικαταστήσει το αρνητικό συναίσθημα. Και που ξέρω εγώ θα σκεφτεί -ίσως- κάποιος άνθρωπος, πχ αν και η ψυχολόγος δεν με θεωρεί χαζό καταβάθος πχ , επειδή με βοηθάει να αντικαταστήσω αυτό το συναίσθημα με κάτι άλλο. Ή μπορεί να σκέφτεται αξίζω εγώ ή άσχημη και η χαζή λόγου χάρη να αναζητήσω βοήθεια;

Η αλλαγή αυτή που θα κάνει ο άνθρωπος δεν είναι καν αλλαγή αλλά μετατόπιση. Αντικαθιστά δηλαδή το κουτάκι της μη αποδοχής (αρνητικό) με την αποδοχή και την αγάπη εαυτού (κάτι θετικό). Αυτή είναι η δουλειά του ψυχολόγου. Και σίγουρα αυτό δε γίνεται με το να δίνει διαταγές ή απαγορεύσεις. Μέσω της συζήτησης μόνος του ο άνθρωπος "βγάζει" πράγματα τα οποία ο ψυχολόγος ερμηνεύει, τα μεταφράζει, του τα εξηγεί ώστε να τα καταλάβει. Υπάρχουν σίγουρα και ειδικοί ψυχικής υγείας που θα απαιτούν πράγματα όταν η κατάσταση είναι στο απροχώρητο, αν πχ κάποιος κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, τότε δεν υπάρχει χρόνος για ψυχανάλυση, πρέπει να τον βάλεις σε έλεγχο, αλλά αυτό είναι της ψυχιατρικής.

Δεν είναι πάντα εύκολο να κάνει αυτήν την μετατόπιση που λες. Γιατί για να την κάνει αυτή εκτός ότι θα αλλάξει στάση προς τον εαυτό του, θα αλλάξει στάση απέναντι και στους άλλους. Και αυτοί οι άλλοι θα αρχίσουν να συμπεριφέρονται χειρότερα και να του προκαλούν τύψεις και ενοχές, να τον απειλούν αλλά και με άλλους χίλιους τρόπους. Φυσικά και ο ψυχολόγος κάνει καταπληκτική δουλειά στον άνθρωπο που έχει αναζητήσει την βοήθειά του, αρκεί αυτός να την θέλει πραγματικά και δεύτερον να τον "αφήνουν" όμως. Στο άλλο που λες όταν η κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο ναι, δεν το συζητώ εννοείται εκεί παίρνεις δραστικά μέτρα.

Θέλω να πω λοιπόν (για πολλοστή φορά) σε σένα αλλά και σε άλλους που διαβάζουν αυτό το ποστ οτι το να ξέρεις οτι έχεις κάποιο θέμα που δε σε αφήνει να ζήσεις και να επιλέγεις να μην πας σε ειδικό ψυχικής υγείας είναι ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ με το να σπάσεις το χέρι σου και να μην πας στο γιατρό και να επιλέξεις να κάνεις τα πάντα με ένα χέρι και να πονάς καθημερινά από το σπάσιμο που δεν περνάει ποτέ. Μη σού πω οτι είναι και χειρότερο.

Έχεις δίκιο σε αυτό ποτέ δεν έφερα αντίρρηση, αλλά όπως είπα πιο πάνω και άλλες φορές, μπορεί κάποιος να θέλει να πάει, αλλά να μην μπορεί επειδή όταν πάει γίνονται όλα χειρότερα. (και όντως γίνονται, για αυτό το αναφέρω). :(. Επομένως νομίζω πως, αν επιλέξει να πάει και γίνονται χειρότερα πάλι φθείρεται στον ίδιο και χειρότερο βαθμό από τότε που δεν πήγαινε, εξαιτίας άλλων (υπάρχει λόγος που το αναφέρω και πάλι).

Η ψυχανάλυση κρατάει χρόνια και μπορεί και ποτέ να μην οδηγήσει σε ριζικές αλλαγές στη ζωή του ανθρώπου, παρά μόνο μικρές αλλαγές αν ο ίδιος το θέλει. Είναι μια μακροχρόνια και δύσκολη διαδικασία. Πάρα πολύς κόσμος σταματάει τις συνεδρίες ή τις διακόπτει και τις συνεχίζει μετά από καιρό λόγω αυτής της μεγάλης δυσκολίας. Παρ' όλα αυτά η ψυχανάλυση σε γιατρεύει σε βάθος χρόνου. Δεν μπορείς να επιλέγεις να ζεις τα υπόλοιπα 70 χρόνια της ζωής σου μην παίρνοντας βοήθεια. Απλά δεν γίνεται.

Δεν διαφωνώ, αλλά.... !
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Himela

Συντονίστρια

Η Himela αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 30,797 μηνύματα.
Σόφη όλα αυτά που λες είναι μια εικονική πραγματικότητα που έχεις δημιουργήσει εσύ προφανώς επειδή δε θες να προσπαθήσεις. Επαναπαύεσαι να μένεις με σπασμένο χέρι ως ανάπηρη ουσιαστικά από το να προσπαθήσεις. Ναι το ξέρω οτι έχεις προσπαθήσει και απέτυχε η προσπάθεια, αλλά δεν ξέρω αν εσύ υπέβαλες υποσυνείδητα την προσπάθεια προς μια αποτυχία γιατί τελικά δεν ήσουν έτοιμη να πετύχεις. "Στράφι" δεν πάει καμία ψυχανάλυση και είναι πραγματικά αμαρτία να περνάμε αυτά τα μηνύματα σε ανθρώπους που σκέφτονται να πάρουν ψυχολογική υποστήριξη αλλά και να υποτιμούμε τη βοήθεια που έχουν προσφέρει ειδικοί ψυχικής υγείας σε ανθρώπους. Το οτι είναι δύσκολο, χαίρω πολύ, το είπα και εγώ, οτι είναι ΤΡΟΜΕΡΑ δύσκολο γιατί αναμετριέσαι με τον εαυτό σου σε επίπεδα που πονάνε συναισθηματικά. Αλλά κάθε τι στη ζωή θέλει προσπάθεια και χωρίς να σπάσεις αυγά ομελέτα δεν κάνεις. Δεν είσαι παιδάκι, είσαι ενήλικη προ πολλού. Είσαι ευλογημένη που ζεις στην εποχή του ίντερνετ και που έχεις τέτοια πληροφόρηση γύρω σου, άλλοι άνθρωποι έφτασαν γέροι και ποτέ δεν τους ειπε κανείς για την ψυχική βοήθεια που θα μπορούσαν να αναζητήσουν. ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ να ζεις όπως ζεις και ρίχνεις το βάρος στους άλλους γιατί δεν αντέχεις να παραδεχτείς οτι για αυτή τη δυστυχία σου φταις εσύ. Μόνο όταν το παραδεχτείς αυτό και φτάσεις στο μη περαιτέρω θα προσπαθήσεις κάτι να κάνεις. Ελπίζω τότε να μην είσαι 40 και βλέπεις τα ωραιότερα χρόνια σου να έχουν περάσει μέσα στη μιζέρια και τη δυστυχία εξαιτίας εσού και κανενός άλλου. Ξέρω οτι είμαι σκληρή και ξέρω πώς νιώθεις, θα "αυτομαστιγωθείς" ψυχολογικά, θα κλάψεις, θα πεις οτι έχω δίκιο, αλλά δε θα σηκώσεις το χέρι να πάρεις τηλέφωνο σε ένα ΚΨΥ. Γιατί ουσιαστικά αυτό είναι που έχεις επιλέξει, να τιμωρείς μαζοχιστικά τον εαυτό σου με το να αποδεικνύεις στους άλλους πόσο δίκιο έχουν όταν σε λένε άχρηστη ή χαζή ή οτιδήποτε, να λιώνεις στην αυτολύπηση οτι κανείς δε σε καταλαβαίνει, να κλαις για την άδικη τη μοίρα σου και όλο αυτό το συναίσθημα να μην το κάνεις δράση. Στα έχω πει με το καλό, με το κακό, με το γλυκό, με το ξινό, με το πικρό, δεν ξέρω πώς αλλιώς να στο πω. Τα γράφω στο δημόσιο για να βοηθηθεί και κάποιος άλλος άνθρωπος ίσως. Ίσως να μου θυμώσεις.:/:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 982117

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Κάνω το δικό μου και εσύ κάνεις το δικό σου

Δεν υπάρχω σε αυτό τον κόσμο για να ζήσω σύμφωνα με τις προσδοκίες σου,

Και δεν είσαι σε αυτόν τον κόσμο για να ζήσεις σύμφωνα με τις δικές μου.

Εσύ είσαι εσύ κι εγώ είμαι εγώ,

Και αν κατά τύχη βρούμε ο ένας τον άλλο, θα είναι πολύ ωραία,

Εάν όχι, δεν υπάρχει τίποτα που μπορούμε να κάνουμε.
Μαγικά λόγια...

Gestalt Therapy Verbatim, αλλιώς “Η Προσευχή του Fritz Perls”, 1969



https://www.bodyinbalance.gr/blog/gestalt-i-therapeia-poy-allaxe-tin-psyhiatriki
Εγώ επιμένω.... ακόμα.
ΥΓ Σόφι.. λέω λίγα, μιλώ περιεκτικά. Ετοιμάζομαι ως λακωνική future doctor.
:P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

Dreamer_SW

Διάσημο μέλος

Η Dreamer_SW αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 27 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 3,832 μηνύματα.
Σύλβια, δεν πρόκειται να σου θυμώσω (<3) ξέρω ότι το κάνεις με καλή πρόθεση, μην ανησυχείς .


Δεν υπέβαλα ποτέ υποσυνείδητα τον εαυτό μου σε κάτι τέτοιο που λες. Απλά όπως τότε δεν είχα τις ψυχικές αντοχές να συνεχίσω την προσπάθεια έτσι δεν τις έχω και τώρα. Δεν είναι επειδή δεν ήμουν έτοιμη ή δεν είμαι έτοιμη να πετύχω ούτε επειδή δεν θέλω να προσπαθήσω, απλά δεν μπορώ. Δεν υποτίμησα, ή μάλλον δεν ήθελα να υποτιμήσω την βοήθεια που προσφέρουν οι ειδικοί ψυχικής υγείας , δεν το είπα καθολικά και ίσα ίσα έχω υποστηρίξει ότι κάνουν τρομερή δουλειά και ούτε θέλω να αποτρέψω κάποιον που θέλει να αναζητήσει ψυχολογική βοήθεια και φυσικά και να το κάνει, εννοείται! Απλά εγώ δεν έχω αυτές τις αντοχές.
Συμφωνώ, ότι οτιδήποτε κάνεις στην ζωή σου θέλει θυσία, κόπο και προσπάθεια για να τα καταφέρεις όσο το καλύτερο δυνατό μπορείς αλλά δεν μπορούν να το κάνουν όλοι άνθρωποι. Πχ ότι κάποιος άντεξε αυτήν την δύσκολη και επίπονη συναισθηματική διαδικασία της ψυχανάλυσης δεν σημαίνει ότι μπορώ να το κάνω και εγώ όμως. Σύλβια οκ ναι, έχω μερίδιο ευθύνης αλλά δεν είμαι αποκλειστικά υπεύθυνη και σε αυτήν την περίπτωση δεν φταίω. Δεν επιλέγω να ζω, με "αναγκάζουν" να το κάνω, τεσπα δεν θέλω να πω τι εννοώ και τι σκέφτομαι εκτενέστερα για αυτό, και γιατί ούτε να πω τους λόγους που ναι, όντως δεν θα πάρω τηλέφωνο στο δημόσιο, αλλά όχι δεν νομίζω να το κάνω για αυτό που λες ούτε το έχω επιλέξει τεσπα! :(

<3
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 986132

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
άσε και πόσα παιδιά στις πανελλήνιες βλέπουν τα θέματα αγχώνονται ζητάνε άδεια να βγουν έξω για να καταναλώσουν χάπια και μετά τα βρίσκουν νεκρά ; Βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο αυτά τα παιδιά έκαναν κάτι τέτοιο προμελετημένα από συσσώρευση άγχους πίεσης ή ήταν εν βρασμώ; Αλλά αν ήταν εν βρασμώ να μου πεις γιατί είχαν μαζί τους χάπια. Όταν έδινα εγώ πανελλήνιες το 2014 είχα ακούσει στις ειδήσεις ότι ένα παιδί αντί να πάει στο σχολείο του να δώσει εξετάσεις ανέβηκε σε μία ταράτσα και έπεσε στο κενό. :( Γενικά πολλά παιδιά από άγχος εξετάσεων, φόβου αποτυχίας μπορεί να το κάνουν αυτό δυστυχώς!

Σε τέτοιες περιπτώσεις παιδιών, πιστεύω ακράδαντα πως την αποκλειστική ευθύνη φέρουν οι γονείς.


Για τα υπόλοιπα, συμφωνούμε και μ' έχει καλύψει κι η Himela με τα επόμενα μηνύματά της σε διευκρινίσεις/προσθήκες που θα έκανα σε κάποια σημεία. Μη σε κουράζω άλλο. :)


Δεν μπορείς να απαιτείς την κατανόηση των φίλων και συγγενών για αυτά που περνάς τη στιγμή που ακόμα και ένας ειδικός ψυχικής υγείας μπορεί να κάνει καιρό να "καταλάβει". Επίσης δεν είναι και δουλειά ούτε υποχρέωση κανενός δικού σου ανθρώπου να σε καταλάβει. Δεν είναι θέμα "θέλω - δε θέλω", είναι οτι δεν μπορώ και δεν έχω και υποχρέωση να μπορώ. Για αυτό υπάρχουν οι ψυχολόγοι.

[...]

Επειδή αναφέρθηκα κι εγώ σ' αυτό το κομμάτι, να πω πως έχεις απόλυτο δίκιο. Στο μόνο που στάθηκα είναι πως θεωρώ αδιανόητο οι δικοί σου άνθρωποι να μη μπορούν να δουν πως δεν είσαι καλά - κι ιδίως η οικογένειά σου. Κι όμως, είναι κάτι που συμβαίνει. Θέλω να πιστεύω πως για τον υπόλοιπο περίγυρο, που είμαστε εμείς αποκλειστικά υπεύθυνοι για το ποιον θα εντάξουμε, να 'ναι καλύτερα τα πράγματα. Κι όχι για να τους βάλουμε στη διαδικασία να γίνουν οι πατερίτσες μας, μα να υπάρξει κείνη η παρότρυνση του «έχεις πρόβλημα, πρέπει ν' αναζητήσεις βοήθεια» με τον τρόπο που ξέρει να το περάσει κάποιος όταν μπορεί να σταθεί κοντά σου. Το εάν θα παίξουν, τελικά, τον ρόλο τής πατερίτσας είναι άλλο θέμα.

Γενικά, ένα μεγάλο thumbs up για το περιεκτικό σου σχόλιο, Himela.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Dreamer_SW

Διάσημο μέλος

Η Dreamer_SW αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 27 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 3,832 μηνύματα.
Σε τέτοιες περιπτώσεις παιδιών, πιστεύω ακράδαντα πως την αποκλειστική ευθύνη φέρουν οι γονείς.
Για τα υπόλοιπα, συμφωνούμε και μ' έχει καλύψει κι η Himela με τα επόμενα μηνύματά της σε διευκρινίσεις/προσθήκες που θα έκανα σε κάποια σημεία. Μη σε κουράζω άλλο. :)

Καλά ναι ότι φέρουν ευθύνη φέρουν :give_rose:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

fockos

Επιφανές μέλος

Ο fockos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Νευρολόγος και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 15,088 μηνύματα.
Στην κατάθλιψη πας πρώτα σε ιατρό να κανείς βασικές εξετάσεις, στην συνέχεια σε ψυχίατρο για να κρίνει την σοβαρότητα και μετα σε ψυχολόγους και συμβούλους υγείας.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Dreamer_SW

Διάσημο μέλος

Η Dreamer_SW αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 27 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 3,832 μηνύματα.
Στην κατάθλιψη πας πρώτα σε ιατρό να κανείς βασικές εξετάσεις, στην συνέχεια σε ψυχίατρο για να κρίνει την σοβαρότητα και μετα σε ψυχολόγους και συμβούλους υγείας.


Μα την κατάθλιψη πρώτα την διαγνώσκει ειδικός ψυχικής υγείας και σε στέλνει για εξετάσεις, ώστε να διαπιστώσει πιθανά συνυπάρχοντα παθολογικά αίτια.
Δεν μπορεί από μόνος του ο άνθρωπος να πει, ναι έχω κατάθλιψη και να αρχίσει εξετάσεις από μόνος του.



Πάραυτα σας συμβαίνει και εσάς από την στιγμή που είστε οκ να πέφτει η διάθεσή σας γρήγορα; :/:
(κάπου κάπου έτσι :P )
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

methexys

Τιμώμενο Μέλος

Η methexys αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Αρχιτέκτονας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 9,087 μηνύματα.
Μα την κατάθλιψη πρώτα την διαγνώσκει ειδικός ψυχικής υγείας και σε στέλνει για εξετάσεις, ώστε να διαπιστώσει πιθανά συνυπάρχοντα παθολογικά αίτια.
Δεν μπορεί από μόνος του ο άνθρωπος να πει, ναι έχω κατάθλιψη και να αρχίσει εξετάσεις από μόνος του.



Πάραυτα σας συμβαίνει και εσάς από την στιγμή που είστε οκ να πέφτει η διάθεσή σας γρήγορα; :/:
(κάπου κάπου έτσι :P )


Μερικες φορές μπορεί να εμφανίζουμε συμπτώματα παρόμοια με αυτά της κατάθλιψης λόγω άλλων προβλημάτων, πχ προβλήματα με τον θυρεοειδή, έλλειψη βιταμινών κτλ. Καλό είναι να κάνουμε και τέτοιες εξετάσεις λοιπόν, ώστε αν υπάρχει κάποιο άλλο πρόβλημα τότε να αντιμετωπιστεί και να περιοριστούν τα συμπτώματα.
Όσο για το άλλο που ρωτάς, ναι :P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Dreamer_SW

Διάσημο μέλος

Η Dreamer_SW αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 27 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 3,832 μηνύματα.
Μερικες φορές μπορεί να εμφανίζουμε συμπτώματα παρόμοια με αυτά της κατάθλιψης λόγω άλλων προβλημάτων, πχ προβλήματα με τον θυρεοειδή, έλλειψη βιταμινών κτλ. Καλό είναι να κάνουμε και τέτοιες εξετάσεις λοιπόν, ώστε αν υπάρχει κάποιο άλλο πρόβλημα τότε να αντιμετωπιστεί και να περιοριστούν τα συμπτώματα.
Όσο για το άλλο που ρωτάς, ναι :P


Καλά ναι, συμφωνώ ότι μερικά παθολογικά μπορούν να εμφανίσουν συμπτώματα παρόμοια με αυτά της κατάθλιψης. Απλά τις περισσότερες φορές αφού έχεις πάει πρώτα σε ειδικό παραπέμπεσαι σε ιατρικές εξετάσεις αυτό εννοώ για να δουν πχ αν η κατάθλιψη οφείλεται σε πρόβλημα θυροειδή που ο ασθενής μπορεί να μην γνωρίζει. Δεν ξέρω αν με πιάνεις . :P

Άστα ρε συ , και είναι πολύ κουραστικό :( πριν λίγο με έπιασε για καμία ώρα και μου έφυγε μέχρι να μου ξαναέλθει.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 982117

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
https://www.ischool.gr/showthread.php?t=171497&page=2
Στο Λίνκ αυτό έχω το εξής.:
Βρήκα κάτι για την αρρωστοφοβια (άκυρο για σενα) και την κατάθλιψη .
Στην δεύτερη σελίδα ο φοκος και ένας άλλος χρήστης (δεν παρατηρησα όνομα) δίνουν ωραία απάντηση στο θέμα της ενδιαφερόμενης. Συμφωνώ και με τους δύο.
Από αυτά που διαβασα στο θρεντ αυτό + ότι ανέφερε στο τωρινό.. δηλαδη πρώτα σε ιατρο για γενικό τσεκαπ και μετά σε επαγγελματίες ψυχικής υγείας.
Πρώτα αποκλείεις πιθανά παθολογικά αίτια και έπειτα ριχνεις το βαρος στην ψυχολογία.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Dreamer_SW

Διάσημο μέλος

Η Dreamer_SW αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 27 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 3,832 μηνύματα.
https://www.ischool.gr/showthread.php?t=171497&page=2
Στο Λίνκ αυτό έχω το εξής.:
Βρήκα κάτι για την αρρωστοφοβια (άκυρο για σενα) και την κατάθλιψη .
Στην δεύτερη σελίδα ο φοκος και ένας άλλος χρήστης (δεν παρατηρησα όνομα) δίνουν ωραία απάντηση στο θέμα της ενδιαφερόμενης. Συμφωνώ και με τους δύο.
Από αυτά που διαβασα στο θρεντ αυτό + ότι ανέφερε στο τωρινό.. δηλαδη πρώτα σε ιατρο για γενικό τσεκαπ και μετά σε επαγγελματίες ψυχικής υγείας.
Πρώτα αποκλείεις πιθανά παθολογικά αίτια και έπειτα ριχνεις το βαρος στην ψυχολογία.


Ρε συ όμως αν ο άλλος είναι όλο στεναχωρημένος πχ δεν τρώει και δεν έχει διάθεση για τίποτα πρώτα δεν θα πάει σε ειδικό και αυτός ίσως να τον παραπέμψει σε εξετάσεις; Δεν λέω για τις περιπτώσεις που πχ έχεις ταχυπαλμίες πχ πας σε καρδιολόγο και δεν σου βρίσκει κάτι παθολογικό αλλά οι αυξημένοι παλμοί είναι ψυχοσωματικό. Πχ εγώ έχω υψηλούς παλμούς περισσότερο από το τρομερό άγχος μου μαζί με τον θυροειδή :( βέβαια πριν 2 χρόνια έκανε χαζομάρες με την αγωγή του θυροειδή και δεν την ακολουθούσα, επειδή απλά δεν ήθελα. Πρέπει να έχω να κοιτάξω τον θυροειδή 1,5 χρόνο +
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 982117

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Ρε συ όμως αν ο άλλος είναι όλο στεναχωρημένος πχ δεν τρώει και δεν έχει διάθεση για τίποτα πρώτα δεν θα πάει σε ειδικό και αυτός ίσως να τον παραπέμψει σε εξετάσεις; Δεν λέω για τις περιπτώσεις που πχ έχεις ταχυπαλμίες πχ πας σε καρδιολόγο και δεν σου βρίσκει κάτι παθολογικό αλλά οι αυξημένοι παλμοί είναι ψυχοσωματικό. Πχ εγώ έχω υψηλούς παλμούς περισσότερο από το τρομερό άγχος μου μαζί με τον θυροειδή :( βέβαια πριν 2 χρόνια έκανε χαζομάρες με την αγωγή του θυροειδή και δεν την ακολουθούσα, επειδή απλά δεν ήθελα. Πρέπει να έχω να κοιτάξω τον θυροειδή 1,5 χρόνο +

Κοιτα , δεν είμαι ΑΚΟΜΑ .ειδικος . Χαχαχαχα! Αλλά σταματά να σκέφτεσαι τοσο.
Σκεφτεσαι.
Σκέφτεσαι.
Σκεφτεσαι.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Απλά σταματά.
Αν εκεί ετσι....
Αν.
Αν
Αν
Αν
Αν
Αν
Πχ.πχ
Πχ
Πχ
Στοπ!!!!
Είσαι κομπλε!
Τήρησε τις συμβουλες του ντοκτορι.
Ακόλουθα διατροφή.
Δώσε χρόνο για σένα.
Αλλα........
Στοπ να υπερσκεφτεσαι.
Στοπ να υπεραναλυεις.
Στοπ να νομίζεις ότι εισαι άρρωστη.
Απλά ηρεμησε.

Ότι είπα ειπα!
Συμφωνώ με φοκο και με την άλλη.
Αυτό κάνε και συ.
Εεεεεεεμα!! ;)
Αααααα Σόφι ...
Αγόρασε αυτό το βιβλίο.
ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΤΕΛΟΣ!
ΖΗΣΕ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ
DYER W. WAYNE
Απλά ότι πρέπει.
Εεεεε πρεπει να κινητοποιηθεις.
Άντε Τσάο! ;)
Δυναμηηηηηηηηηη ρε.
:):)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Dreamer_SW

Διάσημο μέλος

Η Dreamer_SW αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 27 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 3,832 μηνύματα.
Δεν είπα ότι είμαι άρρωστη :P Απλά είπα την γνώμη μου για το τι συμβαίνει και τι χαζομάρες έκανα πριν 1,5 χρόνο , τώρα έβαλα μυαλό!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

methexys

Τιμώμενο Μέλος

Η methexys αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Αρχιτέκτονας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 9,087 μηνύματα.
Ρε συ όμως αν ο άλλος είναι όλο στεναχωρημένος πχ δεν τρώει και δεν έχει διάθεση για τίποτα πρώτα δεν θα πάει σε ειδικό και αυτός ίσως να τον παραπέμψει σε εξετάσεις; Δεν λέω για τις περιπτώσεις που πχ έχεις ταχυπαλμίες πχ πας σε καρδιολόγο και δεν σου βρίσκει κάτι παθολογικό αλλά οι αυξημένοι παλμοί είναι ψυχοσωματικό. Πχ εγώ έχω υψηλούς παλμούς περισσότερο από το τρομερό άγχος μου μαζί με τον θυροειδή :( βέβαια πριν 2 χρόνια έκανε χαζομάρες με την αγωγή του θυροειδή και δεν την ακολουθούσα, επειδή απλά δεν ήθελα. Πρέπει να έχω να κοιτάξω τον θυροειδή 1,5 χρόνο +

Με την νοοτροπία που επικρατεί γενικοτερα στην Ελλάδα και με το στίγμα που υπάρχει για τις ψυχικές ασθένειες, είναι πιο πιθανό να πάει κάποιος πρώτα για αιματολογικές εξετάσεις και στο τέλος,σαν τελευταία λύση σε ψυχολόγο,γιατί πχ μπορεί να αρνείται ότι όντως έχει κατάθλιψη :P Αλλά όπως και να’χει, δεν χρειάζεται να σου πει ο ψυχολόγος ή ο ψυχίατρος να κανεις αιματολογικές, μπορείς να πας και μόνη σου. Και αντιστρόφως, μπορεί να πας πρώτα σε ειδικό και μετά να ζητήσει εξετάσεις. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο, είναι αναλόγως την κατάσταση.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Dreamer_SW

Διάσημο μέλος

Η Dreamer_SW αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 27 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 3,832 μηνύματα.
Με την νοοτροπία που επικρατεί γενικοτερα στην Ελλάδα και με το στίγμα που υπάρχει για τις ψυχικές ασθένειες, είναι πιο πιθανό να πάει κάποιος πρώτα για αιματολογικές εξετάσεις και στο τέλος,σαν τελευταία λύση σε ψυχολόγο,γιατί πχ μπορεί να αρνείται ότι όντως έχει κατάθλιψη :P Αλλά όπως και να’χει, δεν χρειάζεται να σου πει ο ψυχολόγος ή ο ψυχίατρος να κανεις αιματολογικές, μπορείς να πας και μόνη σου. Και αντιστρόφως, μπορεί να πας πρώτα σε ειδικό και μετά να ζητήσει εξετάσεις. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο, είναι αναλόγως την κατάσταση.

Ναι, ναι αυτό ακριβώς ήθελα να πω :redface: με κάλυψες απόλυτα είναι πως θα τα φέρουν οι συνθήκες.

Καλά όντως υπάρχει στίγμα δυστυχώς ακόμα και τώρα ... !!! Εδώ έκανε παλιά ο πατέρας μου "εσύ έχεις πρόβλημα δεν είμαι τρελός εγώ, εσύ πας σε ψυχολόγο " (όταν πήγαινα) ...... Φαντάσου έχουν συνδέσει ότι όσοι πάνε είναι τρελοί και έχουν "πρόβλημα" με την έννοια την πολύ αρνητική. Αλλά αυτό είναι το μοναδικό που δεν με έχει επηρεάσει καθώς είναι νοοτροπίες απαρχαιωμένες.


Έχω ακούσει ότι από ειδικές εξετάσεις αίματος μπορούν να σου βρουν εάν έχεις κατάθλιψη κάτι τέτοιο :P , βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει και αν σχετίζεται με τις χημικές ουσίες του εγκεφάλου.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Top