Οι επαναστάσεις μας και οι μεγάλες αλλαγές που κάναμε

Resident Evil

Διακεκριμένο μέλος

Η Resident Evil αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 7,959 μηνύματα.
Εγω πηρα το ρισκο μου οταν εφυγα απο Ελλαδα στα 18 μου για να παω Αγγλια να σπουδασω, ενω ειχα θεση στην Αθηνα στους ΗΜΜΥ και ολοι οι φιλοι μου θα ηταν εκει η τριγυρω. Δεν ξερω αν τελικα μου ελειψε η φοιτητικη ζωη οπως την ζουμε στην Ελλαδα, αλλα σιγουρα δεν μετανιωσα....
το ίδιο ακριβώς μου λέει και ένας φίλος που έκανε ακριβώς το ίδιο με σένα (αν και αυτός πήγε στην Αμερική για την "αγάπη" του-τα Μαθηματικά :).


ον τόπικ:

δεν νομίζω ότι έχω κάνει καμιά "μεγάλη" επανάσταση στη ζωή μου... Ίσως το ότι επέλεξα κάτι πιο δύσκολο για την εξέλιξή μου από το να είχα ακολουθήσει την "πεπατημένη" και να επιλέξω το επάγγελμα του πατέρα μου [που ούτως ή άλλως μου άρεσε και που σίγουρα θα ήταν επαγγελματικά τα πράγματα πιο εύκολα από ότι μου είναι σήμερα]. Αλλά και πάλι δεν είχα κανενός είδους "πόλεμο" στο σπίτι, το επέλεξα μόνη και χωρίς γκρίνια ή καυγάδες.

Μικρές καθημερινές ίσως και να έχω κάνει, όμως ακούγοντας ιστορίες από "μαχητές της ζωής" μου φαίνονται πολύ μικρά τα δικά μου....
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

kleftra

Διάσημο μέλος

Η Γεωργία-Γωγούλα-Γωγώ...ακούω σε όλες τις παραλλαγές αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 3,359 μηνύματα.
Κατ άρχήν λυπάμαι για την αγωνία που περνάς. Προσπαθωντας να βοηθήσω επικεντρώνω στην τελευταία φράση.

Τώρα δηλαδή ούτε μόνη είσαι ούτε άφραγκη; Μήπως ο σύντροφος με τον οποίο είσαι τώρα, είναι η πηγή της πίεσης;

Διαβάζοντας ξανά το κείμενο μου και βλέποντας την απήχηση που είχε, νοιώθω λίγο σαν τον Βασιλάκη Καίλα, δεν είχα πρόθεση να κλαφτώ και δεν είμαι συνηθισμένη σε τέτοια ξεσπάσματα:redface: όμως φορτίστηκα πολύ την ώρα που τα έγραφα. Με συγκίνησε και η συμπαράσταση σας και ευχαριστώ για αυτό:redface::redface:

Δεν θα ήθελα να συνεχίσω με τα προσωπικά μου βιώματα νομίζω θα φανεί πως ψάχνω για λύπηση κι αυτός δεν ήταν ο σκοπός μου για αυτό δεν θα μπω σε άλλες λεπτομέρειες.

Ήθελα μέσα απο αυτά να δειξώ ότι έγραψα κι εξαρχής, κάποιες φορές είμαστε τυχεροί κι όλα βαίνουν καλώς κάποιες όχι.Σίγουρα όταν δεν έχουμε τίποτε να χάσουμε ή όταν ασφυκτιούμε σε μια κατάσταση είναι πιο εύκολο να ρισκάρουμε.
Αναρωτιέμαι όμως μήπως αφήνοντας κάτι ήδη καλό είναι αλαζονεία?Και την πληρώνουμε?
Και πόσο είμαστε σε θέση να σταθμίζουμε τις καταστάσεις και να σκεφτόμαστε το χειρότερο σενάριο όπως λέει η καγίρα?Κι εγώ το είχα σκεφτεί αλλά η πραγματικότητα το ξεπέρασε.
Για μένα παίζουν ρόλο δυο σημαντικοί παράγοντες.
Η ηλικία, όχι τόσο ως αριθμός αλλά ως σύνολο βιωμάτων.Όταν είσαι νέος είσαι ξεκουραστος έχεις άλλη ορμή, όταν έχεις ήδη περάσει κάποια λούκια αποδυναμώνεσαι πιο εύκολα.Συν του ότι πόσες φορές αντέχεις να τα ξανακάνεις όλα απο την αρχή?
Και το τι ρισκάρεις καθε φορά όπως έγραψα και προηγουμένως.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Buggs

Διάσημο μέλος

Ο Buggs αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 3,045 μηνύματα.
Δεν το συνηθίζω ομως μιας και το θεμα απαιτεί λεπτομερειες (χωρις λεπτομερειες δεν έχουν νοημα τέτοιες ιστορίες), ακολουθει σεντόνι

Ξερω καποιον που γεννηθηκε για να χάσει. Με σοβαρό σωματικό μειονέκτημα εκ γεννετής, σαν να μην έφτανε αυτό, η μητέρα του δημιουργησε απο πολυ νωρίς αμφιβολίες στον πανισχυρο και πλούσιο πατέρα του, σχετικά με την πατρότητα του παιδιού. Αυτό διέρευσε στην οικογένεια σαν μυστικό, που όλοι ήξεραν εκτός απο το ίδιο το παιδί πρίν καλα καλά φτάσει τα 15.

Τον παραμελουσαν, και ακομη και οι αδερφές του, του συμπεριφέρονταν σαν να ήταν δεύτερης κατηγορίας,όμως, επειδη δεν επρεπε να ξερει, όλοι στο τέλος, τα δικιολογούσαν όλα με λόγια αγάπης και πολλά πολλά ψέματα.

Το παιδί δεν καταλάβαινε γιατί οι αδερφδές του ψώνιζαν τα ρουχα τους απο το Κολωνάκι και την Κηφισιά ενώ τα δικά του έπρεπε να τα π[αιρνει απο το μοναστηράκι. Επειδή εκεινος ήταν άντρας, και οι άντρες δεν χρειαζονται λούσα, ήταν η απάντηση της μαμάς του η οποία όμως κάπου δεν τον κάλυπτε. Κι οι φίλοι του άντρες ήταν, και δεν μποροήυσε κάν να σταθεί στις παρέες τους, αφού δεν του έδιναν χρήματα για να το κάνει, παρά που, για τη δόξα του πατέρα του, τον είχαν πάει στο πιο ακριβό σχολείο της χώρας.

Όλα γύρω του σαν τα μισά να αντεκρουαν διαρκώς τα άλλα μισά. Ενας ψυχολόγος που παρακολουθούσε τους γονείς του, τον συνάντησε μόνο μία φορά, τον βρήκε απόλυτα υγιή και του είπε μόνο το αινιγματικότατο, η ζωή σου θα αρχίσει οταν καταλάβεις οτι οι γονείς σου δεν σε αγάπησαν ούτε προκειται ποτέ να σε αγαπήσουν. Κάτι που φυσικά το παιδι ήταν το τελευταίο που ήθελε να σκεφτεί ή να παραδεχτεί, μεσα στην γενικότερη απαξίωση.

Το παιδί αυτό πήγε να τρελλαθεί γιατί δεν καταλάβαινε τίποτα. Έχασε στο γυμνάσιο λυκειο κάθε αυτοεκτίμηση και αυτοπεποιθηση, κατρακύλησε στην κατάθλιψη και τα ναρκωτικά, όμως κάπου στα 19 ετυχε να βρεθει σε ενα καυγά των γονέων και ο πατέρας του να τον αποκαλ'εσει μπάσταρδο.

Ζήτησε μετά εξηγήσεις ομως δεν του δόθηκαν όπως δεν του είχαν δωθει ποτέ για τίποτα. Ομως το παιδί βρήκε την δυναμη να κοψει το ποτό, τα ναρκωτικά, την κραιπάλη, την αυτολυπηση, και την τρομερή ηττοπάθεια, να ανασυγκροτηθεί και να βάλει μπρός για να πετύχει στο πανεπιστημιο.

Οπως όλοι καταλαβαίνουμε κατα τη διάρκεια του λυκείου είχε πατώσει, ήτανκυριολεκτικά ένα ρεμάλι, ενας χαμένος, οπότε και οι βαθμοι του ήταν της πυρκαγιάς παρά που το παιδί αυτό μπορεί να ειναι και ιδιοφυία. ετσι μονο δηλαδή μπορώ εγώ να εξηγήσω πώς, παρ'ότι ποτέ δεν διάβαζε αφού ποτέ δεν έκανε τίποτα, κατάφερνε να διατηρεί ενα 12-13 και να μήν χάνει τις τάξεις οπως θα έπρεπε.

Την ιστορία αυτή τηναναφέρω γιατι αυτήν είχα υπόψη μου στην απάντηση στην κλέφτρα.

Το παιδι λοιπόν αυτό ανακοινώνει οτι θα μπεί στο πανεπιστημιο, και οι εξετάσεις ήταν σε τέσσερις μήνες, ενάμιση χρονο ύστερα που είχε τελειώσει ανεπιτυχώς το λύκειο. Ο πατέρας του και οι αδερφές του γέλαγαν, η μητέρα του απλα δεν κοροιδευε, χωρίς ομως να αλλαζει σε τιποτα τον πόλεμο του πατέρα του που επεχείρησε να τον πετάξει και απο το σπίτι οσο αυτος ήθελε να προετοιμαστεί. Ο λόγος δεν ειναι ότι καυγάδιζαν ή είχαν διαφορές αφού μετά το περιστατικο με το μπασταρδε σχεδόν ούτε του μιλοπυσε ο πατέρας του ενάμισυ χρόνο. Του είπε όμως ότι ειναι ενήλικος πλέον και αν ήθελε να μένει στην κοινή στέγη αντι να διαβάζει για κάτι που δεν θα πετύχει έπρεπε να εργάζεται και να συνεισφέρει.

Ενας συγγενής επενεβη ευτυχώς και φιλοξένησε το παιδι για λιγες μέρες στο σπίτι του να διαβάζει. Ο πατέρας για να μήν ξεμπροστιαστεί του επέτρεψε "χαριστικα" να επιστρέψει και να μείνει στο σπίτι του όσο προετοιμαζόταν.

Το παιδί διάβαζε οκτώ με δέκα ώρες τη μερα. Και τελικά μπήκε και μάλιστα ανάμεσα στους είκοσι πρώτους στο Φυσικό Θεσσαλονίκης.

Λοιπόν ο πατέρας του δεν τον χρηματοδότησε παρα μετά τον γενάρη και μόνο εικονικά για τα μάτια του κόσμου. Η φοιτητικη εστία δεν του έδωσε δωμάτιο γιατι ο πατέρας του έβγαζε ενα κάρο λεφτά τότε και δεν του έδωσαν ούτε κάρτα δωρεάν σήτησης, δεν την δικαιούτο. Τεσσερις μήνες ύστερα και με το σωματικο μειονέκτημα να τον εμποδιζει να πιάσει δουλειές με τις οποίες μπορούσε να συνεισφέρει, το παιδί αυτό, στα 58 κιλά, όντας 1,75 ύψος, εγκατέλειψε τις σπουδές και πηγε να δουλέψει σε ενα ξενοδοχείο όπου βρηκε και τροφή και στέγη. Στο τέλος της σαιζον ο πατέρας του , του ανακοίνωσε τα ιδια που του είχε πεί και πρι΄ν την επανάστασή του. Οτι επειδη δεν τον καλύπτει ο νόμος, κλπ, θα έπρεπε να συνεισφέρει και να δουλεύει, και ότι φυσικά, αφου δεν είχε περάσει τα μαθήματα, δεν θα πλήρωνε άλλο τις σπουδές του, οσο τις πλήρωνε δηλαδή κι αυτές.

Εκεί η παράσταση τελειωσε. Το παιδι θυμηθηκε τα λόγια του ψυχολόγου και αποφάσισε, αφού δεν θα σπουδαζε έτσι κι αλλιώς να μήν δουλεύει και να μένει ανάμεσα σε ανθρώπους που προσπαθούσαν να τον ισοπεδώσουν. Κατα την διάρκεια των εισαγωγικών, ενας καθηγητής Φυσικής που έκιανε φροντηστήριο σε ένα φίλο του, είχε προθυμοποιηθεί να κάνει δωρεάν ασκ'ήσεις κόντρας με αυτό το παιδί, για να δει΄πόσο δυνατός ήταν για τις εξετάσεις. Είχε πεί ότι άν έμπαινε, μετά τις σπουδές του, θα ήθελε να τον κάνει συνεταίρο στο φροντηστήριο του στην Κηφησιά.

Γεμ'ατος ντροπή, μετά το καλοκαίρι στο ξενοδοχειο, την αποπομπή απο την οικογένεια, το σαμπτάζ του πατέρα, το παιδί δεν στράφηκε ξανά στους παλιούς γνωστούς, που ηταν και γνωστοί της οικογένειας. Η ζωή του έγινε μια ατέλειωτη περιπέτεια και, απόσο ξέρω ακομη δεν κατάφερε να την στρώσει έκτοτε κι ας έχουν περάσει πολλά χρόνια. Η οικογένεια του βλεποντας αυτή τη τροπή της ζωής του, απλά επωφελήθηκαν για να καλύψουν τα πεπραγμένα τους, αντί να τα διορθώσουν. Έτσι όσο αυτός βολόδερνε μέσα στα προβλήματα και τα αδιέξοδα, αυτοί στηριξαν την θεωρία, σε όποιους έβλεπαν, ότι είναι ψυχικά διαταραγμένος, απο την θ'εση των ανθρώπων που "τον ξέρουν καλά". Ώστε κι αν τυχον έλεγε την ιστορία του κανεις να μήν τον πίστευε, αφου κατα τα λεγόμενα των δικών του υποτιθεται έπασχε απο μανία καταδίωξης!

Η μητέρα του ειδικα μερίμνησε σε αρκετές φάσεις να πάει και να βρεί επι τουτοις επαγγελματικούς συνεργάτες του παιδιού, με σκοπό να πιάσει παρέες μαζί τους και στην συνέχεια να τους πεί την ιστορία της, θάβοντας τον, τις περισσότερες φορές εν αγνοία του. Κανοντας τηνζωή του γιου της λιγο ακομη πιο δύσκολη, ομως καλύπτοντας πλήρως εκείνη τις κόρες της και τον συζυγο της.

Το θαύμα είναι, ότι το παιδί αυτό, παρότι είχε παρα πολλές φορές την ευκαιρία, (άλλωστε ήταν και οι μόνες ευκαιρίες που ειχε), να γίνει εγκληματίας, ή ζιγκολό (ειχε μεγάλη ομορφιά και επιτυχία στις γυναίκες) δεν το έκανε, ουτε κατρακύλησε ποτέ ξανά στα ναρκωτικά, πράγμα που το θεωρεί μεγάλη του επιτυχία. Μια φορά μου είπε, "ότι μου έκαναν μου έκαναν, η νίκη μου θα ειναι αν δεν καταφέρουν να με κάνουν σαν κι εκείνους. Αν πετύχω θα πετυχω τίμια"...


Όμως ακόμη δεν έχει πετύχει όσο έδειξε ότι μπορούσε τότε ούτε όσο θα ήθελε, και σιγουρα όχι οσο του αξίζει με το ηθος που έχει ...

Αυτά λοιπόν με τις επαναστασεις, όσους τις κάνουν και όσους τις πολεμάνε...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Tsipouro

Διάσημο μέλος

Ο Tsipouro αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Κτηνίατρος και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 3,037 μηνύματα.
Απίστευτο, δε βρίσκω λόγια για να περιγράψω την οργή μου για τους "γονείς" του, αλλά και τον θαυμασμό μου για το ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ που ολομόναχος κατάφερε να ανατρέψει την εις βάρος του κατάσταση που θα τον οδηγούσε στην καταστροφη...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Buggs

Διάσημο μέλος

Ο Buggs αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 3,045 μηνύματα.
κάποιες φορές είμαστε τυχεροί κι όλα βαίνουν καλώς κάποιες όχι.Σίγουρα όταν δεν έχουμε τίποτε να χάσουμε ή όταν ασφυκτιούμε σε μια κατάσταση είναι πιο εύκολο να ρισκάρουμε. Αναρωτιέμαι όμως μήπως αφήνοντας κάτι ήδη καλό είναι αλαζονεία?Και την πληρώνουμε?

Μήπως τα είπες όλα τώρα;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ψαραδέλλη

Διάσημο μέλος

Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
Θυμαμαι στα μαθητικα μου χρονια, ειχα την ψευδαισθηση οτι ακουγοντας "Διαφανα Κρινα" εκανα επανασταση.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Imadlak

Τιμώμενο Μέλος

Η Άννα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 30 ετών και επαγγέλεται Χημικός. Έχει γράψει 6,231 μηνύματα.
Δεν θυμαμαι να εχω επαναστατησει ποτε μου :worry: δεν το εχω με τις αποτομες αλλαγες,ουτε με τις στροφες 180 μοιρων...ουτε καν 90! :/: καλο,κακο τωρα αυτο,δεν ξερω...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Top