Ελευθερία

Όλα αποτελούνται από το εν quad σε πολλαπλότητα

Click για ανάπτυξη...

"Ολα είναι... ...ένα ψέμα, μια ανάσα, μια πνοή" που έλεγε και ο καζαντζίδης. Εννοείς quantum ίσως? Όπως και να έχει, εκφράσεις του είδους "όλα είναι έτσι" έχουν λίγες πιθανότητες να είναι αληθινές, γιατί αλλάζουν μαζί με την οπτική γωνία.

Είναι η υπερήφανή μου γνώμη

Click για ανάπτυξη...

Τέλος του επιχειρήματος.
Γνώμη σου .
Δε μπορείς να είσαι σίγουρος...
Ούτε εγώ.

Σε πόσους;;; Ένας είμαι

Σε αυτόν που τον ακούει

Δε νομίζω οι "Κύριαι Δόξαι" να απευθύνονται σε κάποιον, όπως άλλα έργα.

Αν κάποιος αισθάνεται ευτυχής από την ελευθερία που του παρέχει η Θεότητα να επιλέξει εκούσια την απώλεια της ελευθερίας του γινόμενος δούλος της Θεότητας, τότε - λίγο πριν παραφρονήσω - θα προσπαθήσω να δω το θέμα ως Θεότητα, ή ως μέρος της Θεότητας. Η Θεότητα αισθάνεται ελεύθερη; Είναι ελεύθερη;

Οι Φυσικοί Νόμοι αποτελούν τον πυρήνα ή επέκταση της Θεότητας; Ή μήπως αποτελούν φραγμό που περιορίζει την ελευθερία της; Για να αισθανθεί ελεύθερη η Θεότητα πρέπει να παραβιάσει τους Φυσικούς Νόμους - να κάνει θαύματα; Ελευθερία σημαίνει λοιπόν παραβίαση των Νόμων, παρανομία;

Αρχική Δημοσίευση από Skeftomilos:

Αν κάποιος αισθάνεται ευτυχής από την ελευθερία που του παρέχει η Θεότητα να επιλέξει εκούσια την απώλεια της ελευθερίας του γινόμενος δούλος της Θεότητας, τότε - λίγο πριν παραφρονήσω - θα προσπαθήσω να δω το θέμα ως Θεότητα, ή ως μέρος της Θεότητας. Η Θεότητα αισθάνεται ελεύθερη; Είναι ελεύθερη;

Οι Φυσικοί Νόμοι αποτελούν τον πυρήνα ή επέκταση της Θεότητας; Ή μήπως αποτελούν φραγμό που περιορίζει την ελευθερία της; Για να αισθανθεί ελεύθερη η Θεότητα πρέπει να παραβιάσει τους Φυσικούς Νόμους - να κάνει θαύματα; Ελευθερία σημαίνει λοιπόν παραβίαση των Νόμων, παρανομία;

Click για ανάπτυξη...

Νομίζω δεν υπάρχει απώλεια της ελευθερίας την στιγμή που δεν υπάρχει καν αυτός ο κάποιος, προτού γίνει "δούλος" της θεότητας δηλ. δημιουργηθεί!
Η θεότητα δεν έχει υπαρξιακές ανησυχίες όπως οι ανθρώπινες. Οι φυσικοί νόμοι ισχύουν για τον άνθρωπο και όλο το σχετικό δημιούργημα και σαν περιορισμός της "ελευθερίας" βοηθούν στον καθορισμό της ελευθερίας από το νου μας.
Τα θαύματα είναι σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους, η δική μας κατανόηση αυτών των νόμων είναι ελλειπής. Ελευθερία=Να κάνεις τους δικούς σου Νόμους και να τους υπακούς

Ελευθερία ή ασυδοσία΄;
Λέμε:» Ελευθερία ναι, όχι όμως και ασυδοσία!». Η ανοησία αυτή λέγεται συχνά πυκνά, όταν προηγείται ή έπεται λόγος, για δημοκρατία, δικαιώματα και, προπάντων, για «ελεύθερη επιλογή».
Ως γνωστό, ένα κάποιο αληθινό μέτρο ελευθερίας αδιαμφισβήτητα διαθέτει η εξουσία. Αυτή για παράδειγμα, έχει το περιθώριο να «απελευθερώνει». Εκεί όπου εμφανίζεται εξουσία, εκεί σαν μανιτάρια ξεφυτρώνουν, αφενός τα παραπαίδια της ελευθερίας, αλλά και τα αποπαίδια της ανελευθερίας. Στο παιχνίδι μεταξύ τους, ποια άραγε κάνουν κουβέντα για «ασυδοσία»;
Από πρώτη άποψη, η ασυδοσία φαίνεται να είναι το όριο που βάζουν τα παιδιά της εξουσίας, καθώς δίνουνε την «ευχέρεια» προς τα σκλαβάκια, να τους πλησιάσουν, για την ανάγκη του παιχνιδιού. Η τελευταία, η ανάγκη, πάντα είναι ο κοινός τόπος του παιχνιδιού. Χωρίς κοινό τόπο παιχνίδι δεν γίνεται, ούτε μεταξύ φωτός και σκότους. Η ανάγκη του παιχνιδιού είναι μάλλον και η μοναδική αναγκαιότητα της εξουσίας, να αντιπαραβάλλει με όρια, «ελευθερία» και «ασυδοσία». Γιατί είναι γνωστό, επίσης, ότι αποτελεσματική εξουσία είναι εκείνη που μπορεί να ασυδοτεί χωρίς όρια, αρκεί να μην της αμφισβητηθεί το δικαίωμα, να παραχωρεί τόπο στην ανελευθερία. Η ιδία του Παραδείσου, από τέτοιες αντιπαραβολές, φαίνεται να γεννήθηκε.
Από μία δεύτερη οπτική, την «επαναστατική»( από τους δούλους μέχρι τα μελλοντικά ρομπότ), η ασυδοσία παρουσιάζεται ως ένα υποτιθέμενο όριο- «κατάκτηση»!- που βάζουν τα σκλαβάκια(αποπαίδια της ανελευθερίας), προς τα παραπαίδια της ελευθερίας, καθώς τα δεύτερα πολλές φορές το παρακάνουν με τις «ιδιαιτερότητές» τους. Αυτή η εκδοχή αυνήθως είναι εκείνη που επικαλούνται οι ηθικολόγοι και οι θεωρητικοί της ηθικής, ως ιστορικό υπόβαθρο των «ηθικών κανόνων» και «μέτρων». Λίγοι από αυτούς όμως δε λησμονούν, ότι και η ηθική είναι αρετή και προνόμιο της ελευθερίας, ως μία άλλη ένδυση της εξουσίας και των αναγκών που κάθε φορά έχει, για το παιχνίδι της. Τι ηθική μπορεί να έχει ένας πεινασμένος, ένας άρρωστος, ένας φυλακισμένος ή ένας, σύγχρονος, «θεσμικός άνεργος»; Η ηθική, ειδικά, του σύγχρονου «θεσμικού άνεργου» έχει νόημα, μόνον κάτω από τη μηλιά του Παραδείσου. Μπορεί όμως επίσης, να υπάρχει και ηθική εξουσία; Το ασύδοτο της εξουσίας θα ήταν τότε, ένα πρώτο ηθικό χαρακτηριστικό της. Αλλά, (τότε) και της ηθικής. Συνεπώς, είχε δίκιο όποιος είπε, πως το άλλο όνομα της ελευθερίας είναι «ασυδοσία»!

Αναγνωρίζω, ότι η ελευθερία (μου) κυμαίνεται, μεταξύ της "εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο" και της "εκμετάλλευσης ανθρώπου από τον Θεό": ανάμεσα δηλαδή σε δύο δουλείες!

Σκέψου μόνο πόσο ελεύθεροι είμαστε από
εξουσίες και αυθεντίες
πρότυπα τρόπου ζωής, διαφημίσεις, Μου Μου Ε
τη γνώμη των άλλων ανθρώπων για μας
κοινωνικές, μεταφυσικές, θρησκευτικές αντιλήψεις
πάθη και συμπλέγματα
τα ένστικτά μας

Αρχική Δημοσίευση από Rempeskes:

To είπε και ο Σαρτρ. Είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε ελεύθεροι.<!-- / message --><!-- sig -->

Click για ανάπτυξη...

ξεκινάμε απ' το μηδέν, δημιουργούμε τον εαυτό μας (εν μέρει), δεν υπάρχει ησυχία και αδράνεια...και...και...
Το σίγουρο είναι ότι για το οτιδήποτε συμβαίνει, ακόμα κι αν δεν το προκαλούμε εμείς, ακόμα και σε λιμούς, σεισμούς, καταποντισμούς..κλπ...κλπ... ακόμα κι έτσι η ευθύνη, η δυνατότητα αντίδρασης βρίσκεται μέσα μας. Η ευθύνη βρίσκεται πάντα μέσα μας ό, τι κι αν γίνει.

Να σου πω
Κατ’ αρχάς θα έπρεπε κανείς να καταλήξει σε ολιστικούς προσδιορισμούς της μίας και την άλλης έννοιας – πράγμα αδύνατον, ειδικά όταν μιλάμε για την ελευθερία! – κι αφού το κάνει να κάτσει και να ερευνήσει αν γίνεται να υπάρξει και ταύτιση!... Όπως καταλαβαίνεις, για αρχή τουλάχιστον, δεν πρόκειται να αποτολμήσω κάτι τέτοιο. Στο παραπάνω μου ποστ εξέφρασα απλώς κάποιες σκέψεις εκ του προχείρου.

Λοιπόν, ας κάνω μια αρχή:
Δεν τίθεται μονάχα το ερώτημα τι είναι ελευθερία (που αν το βρεις φέξε μου…), αλλά και το ελευθερία από τι;; (έριξα μερικά πρόχειρα παραδείγματα στην αρχή του παραπάνω ποστ μου)

Κι αν εγώ πω ότι η ελευθερία ταυτίζεται με την ευθύνη, κάποιος άλλος μπορεί να πει ότι ταυτίζεται με την αυτογνωσία, αλλά και η αυτογνωσία σχετίζεται με την ευθύνη και …μπλα…μπλα…μπλα…

Έτσι για να κάνω μια αρχή... λίγα λόγια για την ευθύνη:
Ο καθημερινός νους ρίχνει συχνά την ευθύνη αλλού. "Φταίνε οι άλλοι που μας πονάνε και μας βασανίζουν. Φταίνε τα παιδιά μου, φταίνε οι γονείς μου, φταίνε οι κοινωνικές αντινομίες, η ενστικτώδης μας φύση, ο καπιταλισμός, το κάρμα" …κλπ…κλπ… Όλες αυτές οι εξηγήσεις συνοψίζονται στο εξής: "ρίξε την ευθύνη κάπου αλλού, για να μπορείς να νιώθεις καλά και να μπορείς να συνεχίζεις έτσι όπως είσαι, οπότε δεν υπάρχει ανάγκη να περάσεις από καμιά αλλαγή." Όταν όμως λέμε ότι φταίει "κάτι άλλο" κι όχι εμείς, τότε δεν κάνουμε τίποτα για να αλλάξουμε – περιμένουμε πρώτα να αλλάξει (αν αλλάξει) αυτό το "άλλο" για να καλυτερεύσουν τα πράγματα για μας. Έρχεται λοιπόν κάποιος και μου προτείνει ως διέξοδο: "Πάρε την ευθύνη στους ώμους σου! Αν θεωρήσεις τον εαυτό σου υπεύθυνο για τη δυστυχία σου, τότε είναι στο χέρι σου να αλλάξεις, αν κάτι "άλλο" είναι είανι υπεύθυνο για τη δυστυχία σου, τότε τι μπορείς να κάνεις εσύ;; Η υπευθυνότητα", σου λέει, "φέρνει ελευθερία. Το να ρίχνεις την ευθύνη στους άλλους ή σε κάτι άλλο σε κρατάει σκλάβο."
Κι όπως λέει ο σκηνοθέτης:
Ελευθερία σημαίνει ότι μαθαίνεις να έχεις απαιτήσεις μόνο από τον εαυτό σου, όχι από τη ζωή ή τους άλλους.
Α. Ταρκόφσκι


τα παραπάνω δεν αποτελούν σκέψεις που ενστερνίζομαι εξ ολοκλήρου, κυρίως επειδή εκφράζουν μια υπεραπλουστευμένη και εποπτική εικόνα – να αποφύγω και τα σεντόνια-, αλλά δίνουν την ουσία αυτού που θέλω να πω (αρχικά τουλάχιστον και για να χρησιμοποιηθεί ως έναυσμα για κουβέντα), κι αν μου πει κάποιος ότι "μπάζουν στα σημεία", το δέχομαι εκ των προτέρων.

Μήπως είναι δυνατόν (λογικά αλλά και πραγματικά δυνατόν) να είναι κανείς ελεύθερος και μέσα στην υποτέλειά του, ή δούλος και μέσα στην αυτοτέλειά του;

Κι αν είναι, τι νόημα θα δώσουμε στις έννοιες υποτέλεια και ελευθερία από το ένα μέρος (του δούλου), αυτοτέλεια και δουλεία από το άλλο (του "κύρη του σπιτιού" κατά "ημί" ), για να τις παντρέψουμε;

Οφείουμε να δεχτούμε ότι απόλυτη αυτοτέλεια όπως και απόλυτη υποτέλεια στη ζωή του ανθρώπου δεν υπάρχει κι επομένως ούτε πλήρως να ελευθερωθεί ούτε πλήρως να δουλωθεί γίνεται ο άνθρωπος.

Όλοι ανεξαιρέτως (τουλάχιστον "δυνάμει") είμαστε λίγο ως πολύ ελεύθεροι μέσα στη δουλεία μας και δούλοι μέσα στην ελευθερία μας.

Ο χώρος της "νομικής" ελευθερίας ορίζει τι δικαιούται να απαιτήσει και να πράξει ο κάθε πολίτης άμα το "θελήσει", εως ποιό σημείο μπορεί να κινηθεί ελεύθερα και σε ποιοό φραγμό υποχρεώνεται να σταματήσει.
Η δυσκολία όμως αυτής της οπτικής της ελευθερίας (από τα τζιμάνια της νομικής) βρίσκεται σ'εκείνες τις δύο ιδιότροπες λέξεις, στο "δικαιούται" και στο "μπορεί"...

Μου παραχωρείς εσύ ο καλόγνωμος νομοθέτης το άλφα δικαίωμα, έχω όμως και τη δύναμη, μπορώ να το ασκήσω;
Ή (αντίστροφα) εγώ μπορώ, έχω τις ικανότητες, το θάρρος, την αποφασιστικότητα για τη βήτα συμφέρουσα πράξη (ωφέλιμη και στον εαυτό μου και στο κοινωνικό σύνολο), αλλά δικαιούμαι να την εκτελέσω;

Η διάσταση είναι ανάμεσα στη νομική και κοινωνική ελευθερία, κοντολογής.

Είμαστε νομικά speaking, αλλά είμαστε και κοινωνικά ελεύθεροι στις αποφάσεις και στις πράξεις μας, έστω και στον περιορισμένο βαθμό που μας παρέχεται από το Δίκαιο ο αυτοκαθορισμός;

Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ένα μόνο στοιχείο: το χρήμα, γενικότερα την οικονομική δύναμη, και το ρόλο που αυτή παίζει στη διεκδίκηση, πολύ περισσότερο στην έμπρακτη εξασφάλιση των νόμιμων δικαιωμάτων μας για να μπλεχτεί σε πολλές και σοβαρές αμφιβολίες.

Είναι ο άπορος πολίτης της πιο ευνομούμενης στον κόσμο δημοκρατίας εξίσου ελεύθερος με τον "εύπορο"; Ό,τι μπορεί, και με το νόμο, ο εύπορος το μπορεί ο φτωχός;

Ελευθερια ειναι να αφηνειs τον συνομιλητη σου να λεει την αντιθετη αποψη απο σενα ελευθερα γιατι οταν τη λεs εσυ ειναι απλα συμφερον.

Αρχική Δημοσίευση από fandago:

Βασικά οι συμβουλές ποτέ δεν είναι άχρηστες. Το μόνο που χρειάζεται είναι κριτική ικανότητα για να ξεχωρίσεις αν σου χρειάζονται ή όχι, κάτι που διαμορφώνεται με τον καιρό. Αν δεν ακούσουν έστω τις δικές σου συμβουλές, απλά θα πρέπει να "καούν" για να καταλάβουν ότι κάτι "καίει". Ουσιαστικά θα μηδένιζες την εξέλιξη του ανθρώπου και ο κάθε ένας, θα ανακάλυπτε τον τροχό από την αρχή.

Click για ανάπτυξη...

Τσου

Δεν σημαίνει ότι τον αμολάς στη ζούγκλα. Αλλά θα προσπαθήσεις με οποιονδήποτε τρόπο να μην δημιουργήσεις ένα κλώνο...