Η γνώμη σας για μια ιστορία που γράφω

Scoros

Νεοφερμένος

Ο Scoros αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 21 μηνύματα.
Γειά σε όλους. Είναι η πρώτη συζήτηση που κάνω στο φόρουμ αυτο με σκοπό να πάρω την γνώμη σας πάνω σε μια ιστορία φαντασίας που γράφω για χόμπυ. Είναι ένα πραγματικό πάθος για εμένα αυτές οι ιστορίες έχς διαβάσει πολλά βιβλία φαντασίας και θα ήθελα απο εσάς την ειλικρινή σας γνώμη για την δική μου όπως έχετε κάνει και με άλλα μέλη του φόρουμ που δημοσίευσαν κάποιο έργο τους. Σκοπός μου είναι να γράψω μια ιστορία που να έχει ένταση ,αλλά και πλάκα την ίδια στιγμή, τέλος πάντω enjoy:P

Κεφάλαιο 1​
Μαυρογέρακας​
Ο Γουίλιαμ Άκαθαρ πέθαινε και θα έπρεπε να ήταν χαρούμενος που το τέλος του θα ήταν αυτό, αλλά στα μάτια του υπήρχε τρόμος και όχι αγαλλίαση.
Ήταν ένας περήφανος και δυνατός άνδρας, ένας ισχυρός μάγος γνωστός σαν –Μαυρογέρακας- ο οποίος με την δύναμη και την πονηριά του είχε καταφέρει να γίνει βασιλιάς στο αρχαίο βασίλειο του , χαμένο πια από τους αιώνες και τους πολέμους.
Κάποτε πριν χρόνια, βλέποντας τον 17χρονο γιό του, τον μόνο άνθρωπο που αγαπούσε και εμπιστευόταν, να αφοπλίζει τον δάσκαλο τις ξιφασκίας ένιωσε πολύ περήφανος για εκείνον. Έτσι ο Μαυρογέρακας άφησε ένα χαμόγελο να αστράψει κάτω από την μαύρη κουκούλα του μανδύα του και για μια φορά άφησε τα συναισθήματα του ελεύθερα και ευχήθηκε χωρίς να σκέφτεται…
-Γιέ μου μακάρι να πεθάνω και το πρόσωπο σου να είναι το τελευταίο πράγμα που θα δω.
Η ευχή του είχε πραγματοποιηθεί, ο τρόμος του μετατράπηκε σε οργή.
Δεν μπορούσε να πιστέψει πως επέζησε από τόσους δόλιους ανθρώπους για να πεθάνει από το χέρι του γιού του , του οποίου το πρόσωπο ήταν αγνώριστο από το μίσος.
Ο γιός του ο Μάθιου Άκαθαρ ήταν ένας εξαίσιος πολεμιστής, απίστευτα δυνατός, αλλά η ψυχή του δεν είχε κακία μέσα της. Σιχαίνονταν τους –διπλωματικούς- μεθόδους του πατέρα του και ακόμα περισσότερο τον εαυτό του όταν ήταν αναγκασμένος να γίνει κυριολεκτικά ο –εκτελεστής- αυτών των μεθόδων. Σιχαίνονταν να τον ελέγχουν. Έπειτα από κάποια χρόνια δεν άντεξε άλλο παραλογίστηκε και όλη αυτή η καταπιεσμένη οργή τον οδήγησε σε αυτήν την αναίσχυντη πράξη και η δύσμοιρη ψυχή του τυλίχτηκε στο σκοτάδι άθελα του.
Ο Μαυρογέρακας με παραλογισμένη οργή τράβηξε ένα σπαθί όμοιο με εκείνο του γιού του που βρίσκονταν κοντά του και κάρφωσε τον γιό του στο στήθος από κάτω προς τα πάνω, όμοιο με το χτύπημα που του είχε κάνει ο γιός του. Δεν είχε την δύναμη για ένα θανάσιμο χτύπημα, μόλις που λίγο αίμα κύλησε στην λεπίδα. Τα ξίφη ακούμπησαν, το ίδιο και το αίμα των δύο ανδρών.
-Καταραμένος να ʽσε να ζεις πάντα μαζί μου.- καταράστηκε ο Μαυρογέρακας και ξεψύχησε. Ο νεαρός ανέκφραστος κινήθηκε μηχανικά, σχεδόν ευλαβικά σαν να είχε μετανιώσει. Τράβηξε το ξίφος από την θανάσιμη πληγή του πατέρα του και τον ξάπλωσε στο πάτωμα. Πήρε το άλλο ξίφος από το χέρι του νεκρού και έμεινε να κοιτάζει για μία στιγμή. Έπειτα η πληγή του στο στήθος τον πόνεσε απίστευτα, ένιωσε να χάνει τον έλεγχο του σώματος του και μια δύναμη να τον συνθλίβει, άκουσε τον πατερά του να ουρλιάζει με την οργή που είχε προ ολίγου
-Είσαι δικός μου τώρα!!!

Κεφάλαιο 2​
Σκόρος​
«Μπα…» είπε κάπως δύσπιστα ο Σκόρος.
«Λίγο μελαγχολικό το βιβλίο που διάλεξα αυτή την φορά.» σκέφτηκε. Σήκωσε το δεξί του φρύδι κοιτάζοντας χαμογελώντας το βιβλίο που κρατούσε στα χέρια του.
Δεν ήταν αυτό το πραγματικό του όνομα, του είχε κολλήσει από την μανία του να διαβάζει βιβλία φαντασίας μέχρι που ένας φίλος του τον παρομοίασε με έναν σκόρο που τρώει τα ρούχα όπως εκείνος τα βιβλία, τέλος πάντων του άρεσε αυτό το σχόλιο και κράτησε το σκόρος για ψευδώνυμο του.
«Και δηλαδή ο Μάγος αυτός μπήκε στο σώμα του γιου του…πφφφ! Μαγεία!»
Παρόλο που τον συνάρπαζε δεν πίστευε ιδιαίτερα στην μαγεία, όπως και όλοι οι νάνοι φυσικά.
«Και ο Μάθιου έζησε για πάντα υπό την εξουσία του πατέρα του, που τόσο μισούσε…» πρόσθεσε κάπως λυπημένα.
«Άντε μωρέ!» σκέφτηκε και άρπαξε το ποτήρι με την μπύρα του και ήπιε μια γουλιά τόση ώστε να νιώσει ίσα-ίσα την γεύση της ευθυμώντας πάλι, καθώς δεν ήταν στο στυλ του να μένει για πολύ ώρα σκυθρωπός.
«Η καλύτερη!» δήλωσε φωναχτά και πήρε ένα άλλο ποτήρι στα χέρια του και επανέλαβε την διαδικασία.
«χμμ…Δυνατή θα έλεγα με ,απαλή υφή…και η επίγευση είναι πικρούτσικη, μου αρέσει!» είπε στην σύσσωμη οικογένεια του ζυθοποιού που τον παρακολουθούσαν με απίστευτη ένταση όλη αυτήν την ώρα που αξιολογούσε τις μπύρες τους.
Ναι ο Σκόρος ήταν ένας τυχερός νάνος, ήταν ένας δοκιμαστής μπύρας, κορυφαίος στο χωρίο του. Βεβαία έτσι νόμιζαν οι υπόλοιποι νάνοι, αυτός απλός διάλεγε τις δυο που του άρεσαν πιο πολύ και έβαζε λίγο σάλτσα στην περιγραφή, κατά τα άλλα έπινε μια γουλιά από όλες και διάβαζε χαλαρά τα βιβλία αυξάνοντας την ένταση κάνοντας τους αγχωμένους ζυθοποιούς να νομίζουν πως είναι γευσιγνώστης αιχμής, και έτσι ο Σκόρος συμπλήρωνε το εισόδημα του λατομείου του.
«Τελειώσαμε!» δήλωσε χαρούμενα. Έκλεισε το βιβλίο του και σηκώθηκε όρθιος.
«Τέσσερα αστέρια στις δύο τελευταίες» είπε σφίγγοντας το χέρι του αρχιζυθοποιου χαμογελώντας όπως άρμοζε στην ευγένεια του, πέρασε το βιβλίο παραμάσχαλα και ανηφόρισε την ξύλινη σκάλα για να βγει από το πέτρινο κελάρι του ζυθοποιού.
Χαμόγελα άστραψαν στους νεότερους γιους του ζυθοποιού κολακευμένοι από τα σχόλια του γευσιγνώστη, αλλά ο γέρος ζυθοποιός δεν ήταν ευχαριστημένος. Όταν ο σιγουρεύτηκε ότι ο Σκόρος είχε φύγει τους κοίταξε άγρια.
«Δεν είδατε ρε βλαμμένα ότι κατσούφιασε σε μία στιγμή ? αν δεν ήμουνα παλιός φίλος του πατέρα του θα μας είχε βάλει το πολύ δύο αστέρια αστροπελέκια!» φώναξε κατακόκκινος ο γέρος νάνος.
«Η επόμενη παραγωγή θα είναι δέκα φορές καλύτερη» είπε και κουνούσε το ξεροκέφαλο κεφάλι του οργισμένα και όλοι συμφωνήσαν το ίδιο αποφασιστικά και ξεροκέφαλα σαν γνήσιοι νάνοι.
Και έτσι οι μπύρες από το Μπίρβιλ ήταν κάθε χρόνο καλύτερες πράγμα που τις καθιστούσαν ανάρπαστες φέρνοντας σεβαστά ποσά στην οικονομία του χωριού, ποσά ασήμαντα σε σχέση με αυτά που έπαιρνε ο φίλος μας, χωρίς κανείς να το καταλάβει ποτέ.




ελπίζς να μην σας κούσαρε το μέγεθος ,απλός ήθελα να δήτε την αντίφαση στα μέρη της ιστορίας. περιμένω κριτικες καλες :D και κακές :redface:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Scoros

Νεοφερμένος

Ο Scoros αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 21 μηνύματα.
είναι λιγο απογοητευτικό που δεν έχω πάρει ακόμα μια γνώμη.....το ξέρω πως το μέγεθος είναι μεγάλο ,αλλα πιστέυω οτι δν είναι και τόσο χάλια η ιστορία που γράφω οπότε κάντε την καλή δεν είναι εντελώς χάσιμο χρόνου.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ophelia

Διάσημο μέλος

Η Μάρα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 2,434 μηνύματα.
Σκόρε μου κατ' αρχήν καλωσήρθες!! :)

Διάβασα 2 φορές την ιστορία σου...για να είμαι ειλικρινής δεν ενθουσιάστηκα :redface:

Και ξέρεις τι νομίζω οτι μου έλειψε;; Το σασπένς...δεν μου μοιάζει τόσο με ιστορία τρόμου όσο με ένα χαλαρό διήγημα φαντασίας. Δεν ξέρω αν παρακάτω στρώνει, αλλά σε γενικές γραμμές, πως την έχεις σκεφτεί την πλοκή;; :hmm:Πάντως ΟΤΙ απόψεις και αν ακούσεις και από τα άλλα μέλη, μην διανοηθείς να σταματήσεις το γράψιμο αν αυτό σε ευχαριστεί :);)

π.ς το εύρημα για την μετάβαση από το πρώτο στο δεύτερο κεφάλαιο μου άρεσε πολύ πάντως...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Μελιώ

Δραστήριο μέλος

Η -Το Νου Σου Στην- Αμέλεια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 695 μηνύματα.
Καλέ μου Σκόρε :)
Επειδή σε βλέπω παραπονεμένο σκέφτηκα να σε κάνω πιο πολύ … Αντέχεις ? :)

[ = παρένθεση] αν πιστεύεις πως το κείμενο σου ήταν μεγάλο κάτσε να δεις την δική μου
απάντηση :P [ κλείνει η παρένθεση /]


Στην Ελλάδα δυστυχώς οι μισοί έλληνες θέλουν να γίνουν συγγραφείς και οι άλλοι μισοί τραγουδιστές
Στο τέλος βέβαια αυτοί που θέλουν να γίνουν συγγραφείς καταλαβαίνουν πως δεν έχει και τόση γκλαμουριά το επάγγελμα και απλώς μένουν να μισούν όσους κατάφεραν να γίνουν τραγουδιστές
η πλειοψηφία των οποίων είναι της κακιάς συμφοράς , εκτός από μερικές λαμπρές εξαιρέσεις .


Στο συγγραφικό κομμάτι τώρα δυστυχώς ισχύει ότι και στο τραγουδιστικό , αν ρίξεις φράγκα θα εκδόσεις βιβλίο εξ ου και έχουμε πήξει στους νέους συγγραφείς λίγο πριν ή λίγο μετά τα άντα με εμφάνταστους τίτλους όπως : Εγώ και το ράφι , Το ράφι κι εγώ , Η κατάρα της μόνης γυναίκας που δεν βρίσκει το πριγκηπόπουλο ή έστω το βερόπουλο , Στο πρώτο έτος σε αγάπησα στην εξεταστική σε χώρισα , Πώς να γίνετε έξυπνη , Πώς να γίνετε ωραίος , ενίοτε βέβαια έχουμε και βαθιά κΟλτούρα στους τίτλους με εσάνς ρομΕντισμού όπως
Το πληγωμένο κάμπριο του Τρύφωνα , Ο Έρωτας άργησε 25 κιλά, 45 γρμ και 826 πιτόγυρα μετά
Ήσουν μια οπτασία μέσα στην βρωμομπυραρία κ.α.


Αυτά ως πρόλογος … και ως επίλογος μη σου πω … :P

Όσον αφορά την ιστορία σου , δεν είμαι και Αναγνώστης στον Καστανιώτη αν και πολύ θα το ήθελα ώστε να έστελνα στον σκουπιδοντενεκέ :devil: ουκ ολίγες μπούρδες όμως μπορώ να σου πω τα εξής ….

Κάθε ιστορία πρέπει να έχει μια αρχή , μέση ή μέσες μη σου πω και ένα τέλος , καθώς επίσης και ένα νόημα ή ακόμα καλύτερα πολλά νοήματα που εξάγονται μετά το διάβασμά της …
Στη δική σου ιστορία έχουμε μια ιστορία που διάβασε σε ένα άλλο βιβλίο ο πρωταγωνιστής που
αρχικά κάνει τον αναγνώστη να πιστέψει πως θα έχει κάποια σχέση με την υπόλοιπη ιστορία
πράγμα που δεν συμβαίνει δλδ χαλαρά αντί αυτού του αποσπάσματος θα μπορούσες να γράψεις
ένα ανέκδοτο για πόντιους , να γελάγαμε και λίγο άσχετο θα ήταν κι εκείνο όπως και αυτό που έγραψες …

Στη συνέχεια μας λες πως ο γευσιγνώστης έχει και λατομείο …. Δλδ σαν να μου λες ο εργοσταρχιάρχης δουλεύει και σαν πατωματζής τα σ/κ για να τσοντάρει στο εισόδημα
Εσένα σου κολλάει αυτό ?

Και καταλήγει το κείμενο σου που ?
Ότι από ένα αμυδρό χαμόγελο του πρωταγωνιστή είχαμε ανάπτυξη της οικονομίας ενός ολόκληρου
τόπου ? :worry:
Σαν να λέμε πέταξε μια πεταλούδα στο ναιρόμπι και ανέβηκαν οι δείκτες στη γουολ στριτ ?
Ονομάζεις την ιστορία σου ως ιστορία φαντασίας , από τι ?

Απο το γεγονός πως αναφέρεσαι σε νάνους ? Οι ιστορίες φαντασίας είναι μεγάλη υπόθεση
και συνήθως οι συγγραφείς που τις γράφουν την έχουν σε ύψιστο βαθμό δλδ εκεί που όλοι
οι υπόλοιποι βλέπουμε ένα τσιγαρόχαρτο αυτοί το φαντάζονται ως βαρκάκι που μέσα του θα
ταξιδέψουν οι λιλιπούτειοι ήρωες για την χώρα του τρανού τσιγάρου :D
Τελευταίο και σημαντικό η λέξη "πλάκα" δεν ταιριάζει σε διηγήματα , αν ξέρεις να εξασκείς την
υψηλή τέχνη του χιούμορ και καταφέρεις να την ξετυλίξεις μέσα σε μια έξυπνη ιστορία φαντασίας
έχει καλώς , αλλιώς καλύτερα περιορίσου στο σοβαρό .


Μη μου θυμώσεις :)
δεν συνηθίζω να χαιδεύω αυτιά εκτός κι αν είναι του δρ Σποκ , να ξέρεις πως οι εκδότες είναι
ακόμα πιο σκληροί , σπάνια να πέσεις σε κανέναν ευγενή στυλ Ροζίτα Σώκου που όταν έβλεπε
ατάλαντο αντί να του τα χώσει τον ρωτούσε : " Και τι επάγγελμα είπαμε πως κάνεις παιδί μου ?"

- Μηχανολόγος ... πχ απαντούσε εκείνος , για να λάβει την υπέροχη απάντηση της Ροζίτας
- ΠΑΡΑ πολύ ωραίο επάγγελμα , υπέροχο , καταπληκτικό και με καλές απολαβές , σου προτείνω να το
συνεχίσεις χωρίς δεύτερη σκέψη :P


Άκουσε με τώρα , αν σου αρέσει το γράψιμο , θα σου πρότεινα να διαβάσεις , να διαβάσεις πολύ , αλλά πολύ , να δεις τον τρόπο με τον οποίο διάφοροι συγγραφείς θέτουν τις ιστορίες τους , πως διαχειρίζονται την πλοκή πως γίνονται λογοπλάστες , και πως πολλές φορές πάνω σε διηγήματά τους στηρίζονται
και ολόκληρες κοινωνικές ή ψυχολογικές θεωρίες .

Συνέχισε να γράφεις , στην αρχή θα αντιγράφεις και θα μιμείσαι , το παθαίνουν και οι τραγουδιστές και
οι νεόκοποι συγγραφείς , αλλά γράφε για σένα , όχι για κανέναν άλλον , όχι για να το δουν άλλοι ,
ούτε για να σε θαυμάσουν , μην έχοντας κανένα σημείο αναφοράς στο κεφάλι σου εκτός αν είναι
κανένας συγκλονιστικός έρωτας μέσα από τον οποίο αντλείς στοιχεία ή κάποιο σημαντικό πολιτικό ή κοινωνικό γεγονός .

Τελευταία συμβουλή μου είναι το ποίημα του Μπουκόφσκι
[FONT=&quot]Κάν΄ το μονάχα όταν νιώσεις πως αν δεν το κάνεις, θα τρελαθείς, θα αυτοκτονήσεις ή θα σκοτώσεις, αλλιώς μην το κάνεις.
Αν δεν νιώσεις πως ο ήλιος σου καίει μέσα σου τα σπλάχνα, μην το κάνεις.
Όταν στ' αλήθεια έρθει η ώρα κι αν έχεις το χάρισμα θα γίνει από μόνο του
και θα συνεχίσει να γίνεται, ώσπου να σβήσει ή να σβήσει.
Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε ποτέ!
[/FONT]
Ελπίζω να μην σε στεναχώρησα πολύ , πίστεψέ με όσοι στάθηκαν ειλικρινείς κριτές στη ζωή μου με βοήθησαν να γίνω καλύτερη
( άσχετα που εγώ δεν έγινα :P )
Περιμένω την ιστορία σου αναθεωρημένη με νέα δεδομένα
Καλή προσπάθεια :)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Scoros

Νεοφερμένος

Ο Scoros αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 21 μηνύματα.
μου αρεσει που επιτέλους πηρα μια απαντηση και ακομα καλητερα που είναι λιγο τσουχτερες.Αρχικά μαλλον φταιω εγω που δεν περιγραφω σωστα καποιες καταστασεις δεν με ενδιαφέρει να εκδοθει η ιστορία μου και πολυ περισοτερο δεν με νοιαζει αν θα βγαλω χρήματα. Εχω διασταυρωσει τους δρόμους μου με εκδοτικους οικους και εφημερίδες νεότερος και εμαθα τι αλανια είναι. Σκοπευω να διοχετευσω αυτην την ιστορια δωρεαν μεσο ιντερνετ και σε οποιον αρεσει , ετσι και ετσι απο χομπυ το κανω... βεβαια θελω να δικαιολογηθώ λιγο για το πρωτο μέρος γιατι σηνδεεται λιγο αργότερα με την υπολιπη ιστορια ,αλλα είναι αρκετα παρακατω. θελω ακομα να μαθω αν κοιλαει ευχαριστα και αβιαστα η ιστορια. (ακομα οταν λεω πως εχει λατομειο δεν ήταν και ζαμπλουτος, εννοω κατι σαν του Οβελιξ αν ξερεις και τελος παντων δεν εχει και τοσο σημασια αυτο το εβαλα για να εξηπηρετησω αλλουσ σκοπους) τεσπα να και η συνεχεια και ο θεος ας με λυπηθει.


Ο Σκόρος βγήκε από το κελάρι, και τα μάτια του πόνεσαν από την απότομη αλλαγή του φωτός κάνοντας τον να μορφάσει ελαφρά. Αφού συνήλθαν τα μάτια του χάιδεψε την κοντούλα (για νάνο) καστανή γενειάδα του και χαμογέλασε, του άρεσε αυτός ο πόνος γιατί όπως του είχε μάθει ο πατέρας του ήταν ένας γλυκός πόνος που προμηνούσε μια ωραία ζεστή μέρα. Ναι, ο φίλος μας ήταν ένας πρωινός τύπος, από αυτούς που σου σπάνε τα νεύρα για την υπέροχη μέρα που χάνεις εσύ που χουζουρεύεις. Ο Σκόρος ήταν ένας μάλλον λιπόσαρκος νάνος σε σχέση με τους άλλους. Η κοιλιά του ήταν κανονική και τα χέρια του γυμνασμένα και οι πλάτες του ήταν φαρδιές από την δουλειά στο λατομείο, το πρόσωπο δεν ήταν και πολύ όμορφο, είχε χοντροκομμένα χαρακτηριστικά , αλλά ήταν ευγενικό και χαρωπό, αυτή ήταν η ομορφιά του. Τα μάτια του ήταν μαύρα σαν κουμπιά , αλλά καλοκάγαθα και ειλικρινής, τα μαλλιά του ήταν καστανά ανοιχτά και μακριά. Ήταν ένας ελαφρώς περίεργος τύπος, βέβαια όλοι οι νάνοι ήταν λίγο περίεργοι, ξεροκέφαλοι, πεισματάρηδες, ευέξαπτοι και καβγατζήδες, αλλά ο ήρωας μας ήταν μαζί με όλα αυτά και πολύ ονειροπόλος. Ονειρεύονταν περιπέτειες σαν και αυτές που διάβαζε και έλπιζε να ζήσει μια και αυτός. Δεν ήταν λίγες οι φορές που άνθρωποι και ξωτικά ζητούσαν μισθοφόρους και υπόσχονταν λάφυρα και πλούτη, αλλά ο πόλεμος ήταν από καιρό ξεχασμένος στους νάνους και ακόμα τα λεφτά δεν συγκινούσαν τον φίλο μας, καθώς δεν του λείπανε, αλλά και ένας πόλεμος δεν ήταν η περιπέτεια που ζήταγε.
Προσπέρασε ένα πανδοχείο στο οποίο άλλαζαν τα βαρέλια τις μπύρας και όταν τα άλλαζαν αυτό σήμαινε γλέντι καθώς λέγονταν πως όταν όλα τα βαρέλια αδειάσουν και την επόμενη μέρα τα συναισθήματα είναι πολύ έντονα (όπως το κέφι ας πούμε) τότε τα βαρέλια θα ξαναγεμίσουν από μόνα τους και η θεά Μπύρα θα βγει από το παλιότερο βαρέλι και θα προσφέρει σε όλους μπύρα που ανέβλυζε από το υπέροχο δέρμα της, ένας γαργαλιστικός θρύλος που όλοι οι παλαιότεροι νάνοι επιβεβαίωναν και οι νεότεροι αναβίωναν. Ο Σκόρος είχε πάει σε πολλά τέτοια γλέντια με τους φίλους του παλιότερα (καθώς δεν είναι και πολύ δύσκολο να αδειάσουν τα βαρέλια τις μπύρας στο Μπίρβιλ) ,αλλά ποτέ δεν είδε την θεά Μπύρα. Ήξερε πως ήταν ένας μύθος, αλλά μετά από μερικές μπύρες ήταν σίγουρος πως θα έβλεπε μαγεία και θα άρχιζε η περιπέτεια που τόσο επιθυμούσε.
«Μπάρμπα Λόλιο!!!» φώναξε στον πανδοχέα που τον ήξερε από παιδί, έναν ασπρογένη νάνο με ωραία καλοσυνάτα πράσινα μάτια και μια αξιοσέβαστη (γοητευτική όπως έλεγε) μπυροκοιλίτσα.
«Έλα-έλα» του είπε κάνοντάς του νόημα να πάει κοντά του. Πήγε κοντά του και εκείνος απομακρύνθηκε από την πόρτα του μαγαζιού αφήνοντας κάτι άλλους νεότερους νάνους να αναλάβουν τον βαρέλι που έσερνε.
«Θα έχουμε γλέντι αύριο ?» ρώτησε τον Μπάρμπα-Λόλιο κουνώντας παιχνιδιάρικα πάνω κάτω τα φρύδια του χαμογελώντας πλατιά με μια σαχλή μπυρολάγνη έκφραση στο πρόσωπο του.
«Όχι ! είναι για δώρο!» του απάντησε διασκεδάζοντας με την έκφραση του νεαρού νάνου.
«Δώρο σε ποιόν» ρώτησε ο Σκόρος
«Σε εσένα βέβαια.» είπε ο γεροπανδοχέας σταυρώνοντας τα χέρια του και χαμογελώντας πλατιά με ένα ήρεμο χαμόγελο. Τα μαύρα μάτια του Σκόρου άνοιξαν διάπλατα και μεγάλη χαρά τον διαπέρασε, άνοιξε τα χέρια του να αγκαλιάσει τον πανδοχέα, αφού ήταν μια μεγάλη τιμή από νάνο σε νάνο αυτό, αφήνοντας το βιβλίο που είχε παραμάσχαλα, με τίτλο -Τα Ξίφη του βασιλιά Άκαθαρ- να πέσει στο χώμα.
«Δώρο για τον γάμο σου !» συμπλήρωσε ο πανδοχέας. Τα χέρια που τον έσφιγγαν λυθήκαν και ένιωσε το βάρος του νεαρού να γέρνει προς το μέρος του. Για μία στιγμή του φάνηκε πως ο Σκόρος θα έβαζε τα κλάματα όπως όταν ήταν πιτσιρίκι. Ο Σκόρος τραβήχτηκε και αργά έπιασε το βιβλίο που του είχε πέσει.
«Κλοτσιά στʼ αχαμνά η τελευταία σου κουβέντα μπάρμπα Λόλιο.» είπε θλιμμένα ο Σκόρος
«Έλα ρε συ , θα δεις θα μαλακώσει η Θέκλα με τον καιρό.» τον παρηγόρησε ο μπάρμπα Λόλιος
«Καλά τα λέμε.» είπε και έφυγε με τους ώμους κυρτούς και το βιβλίο που κρατούσε στο χέρι σχεδόν να ακουμπάει στο έδαφος.
Φτάνοντας σπίτι του, μια ωραία μικρή πέτρινη οικία, ο Σκόρος είδε απʼ έξω την Θέκλα μια πανέμορφη, χαριτωμένη νανίτσα με απίστευτη χάρη για το κοντούλικο κορμί της σίγουρα ήταν η πιο όμορφη στο Μπίρβιλ.
«και η πιο σπαστικιά …» ξεφύσησε σαν δράκος ο Σκόρος θυμούμενος τον λόγο που την ζήτησε σε γάμο και τον λόγο όπου μετάνιωσε εκείνη του την ενέργεια.
«αχ αγάπη μου σε περίμενα πως και πως.» του είπε .
«εγώ πάλι όχι…» σκέφτηκε ο Σκόρος.
«Μου έλειψες!» κατέθεσε ναζιάρικα η Θέκλα.
«εμένα πάλι όχι !» ξαναείπε από μέσα του ο Σκόρος. Η Θέκλα άνοιξε τα χέρια της να τον αγκαλιάσει καθώς αυτός πλησίαζε.
«έτσι που έχει ανοιχτά τα χέρια μου έρχεται να τις πετάξω το βιβλίο στην μούρη.» σκέφτηκε ο Σκόρος.
«Σου έλειψα ?» τον ρώτησε.
«Όχι!» σκέφτηκε.
«Ναι.» είπε.
Η Θέκλα τον πλησίασε και τον αγκάλιασε.
«Δεν θα με αγκαλιάσεις.» τον ρώτησε ναζιάρικα.
«Να σε δείρω μήπως ?» είπε από μέσα του, αλλά τελικά είπε…
«Όχι.». Η όμορφη νανίτσα σήκωσε το προσωπάκι της από το στήθος του και τον κοίταξε σαν μικρό παιδί έτοιμο και καλά να κλάψει.
«Να πάρει ο διάολος, όλο αυτό κάνει.» και ο Σκόρος που είχε αδυναμία στην ομορφιά της και δεν μπορούσε ποτέ να βλέπει κάποιον στενοχωρημένο την αγκάλιασε.
«σκατά να φάει το μυαλό μου και η καλοσύνη μου» σκέφτηκε
« Πως έμπλεξα έτσι ο βλάκας. Πως θα την σουτάρω αυτήν που να πάρει οργή ? αν την παντρευτώ θα πεθάνω από την γκρίνια της στην πρώτη εβδομάδα, αλλά άμα ακυρώσω και τον γάμο ο νόμος μου απαγορεύει να παντρευτώ ξανά .» κοίταξε το ωραίο της πρόσωπο.
«τι ωραία γυναίκα, να είναι στα αλήθεια τόσο σπαστικιά ? ή εγώ είμαι περίεργος?» αναρωτήθηκε .
«μπύρα μυρίζεις πάλι?» ρώτησε η Θέκλα με έναν τόνο που προμηνούσε γκρίνια και απογύμνωνε την γλυκύτητα από πάνω της.
«Ωχ! Τελικά δεν είμαι εγώ ο περίεργος .» σκέφτηκε ο ήρωας μας ξαναγυρνώντας στην πραγματικότητα .
«μα αφού είχα πάει για αξιολόγηση ….» απολογήθηκε ο φίλος μας.
«ΟΧΙ ! μπεκρούλιαζες !» επιτέθηκε η μπασμένη γλωσσού (όπως την αποκαλούσε ο Σκόρος.) και να πεις σε έναν νάνο ότι έπινε μέρα μεσημέρι ήταν αρκετά μεγάλη προσβολή, γιατί ναι μεν οι νάνοι τιμούσαν δεόντως την μπύρα, αλλά ποτέ δεν έπιναν την ημέρα, όσο υπήρχε φώς οι νάνοι δούλευαν και γιʼ αυτό ευημερούσαν.
«Όχι…» είπε αργά ο φίλος μας και προσπαθούσε να παραμείνει ψύχραιμος
«…ορίστε και τα χρήματα που πήρα για τις υπηρεσίες μου.» είπε δείχνοντας τα χρήματα που πήρε από τον ζυθοποιό.
«Ω!...Ω! μα τους θεούς ! ήξερα ότι ο άνδρας που θα πάρω πίνει, αλλά τώρα έμαθα πως παίζει και ζάρια!» και η γκρίνια μόλις άρχισε….
«Και καλά σήμερα κέρδισες ! περιμένεις πάντα να κερδίζεις ? ε ? πως θα μας θρέψεις?»…
«Και τι κρατάς εκεί ? και άλλο σαχλό βιβλίο ?». και τέλος πάντων η παραλογισμένη γκρίνια τράβηξε για αρκετή ώρα και επειδή μπορεί να ξέρετε από γκρίνια ή και αν δεν ξέρετε δεν χάνετε και τίποτα καλύτερα να υπερπηδήσουμε αυτό το σημείο τις ιστορίας.
«Ω!...Ω! μα τους θεούς δεν πατάει καλά η γυναίκα που θα πάρω!»
























Κεφάλαιο 3​
Η μέρα του γάμου​
Μια ωραία μέρα ξημέρωσε για όλους τους νάνους, μια ηλιόλουστη μέρα! Μια μέρα από αυτές που αρέσουν στον ήρωα μας, μια μέρα…
«Υπέροχη μέρα για να πεθάνεις» δήλωσε με σαρκασμό και αγανάκτηση στον Τόμπο ο Σκόρος.
Ο Τόμπο, ο καλύτερος φίλος του ήρωα μας, ήταν το μόνο ξωτικό που κατοικούσε στο Μπίρβιλ. Ήταν ψηλός και λεπτός (λεπτός για τα κριτήρια των νάνων)με μαλλιά μακριά λίγο πιο ανοιχτόχρωμα από του Σκόρου. Όπως όλα τα ξωτικά είχε μάτια πράσινα και μυτερό σαγόνι και τα εξίσου μυτερά αυτιά των ξωτικών, αλλά η πολύχρονη διαμονή του στο Μπίρβιλ είχε –εξομαλύνει- όλα τα άλλα -μυτερά- χαρακτηριστικά της φυλής του. Δεν τον έλεγες και κούκλο…είχε ασπαστεί από καιρό τα έθιμα των νάνων και τις αξιοσέβαστες (γοητευτικές) μπυροκοιλιτσες τους και ήταν κάτοχος μίας. Τα μάγουλα του ήταν αφρατούλικα και πάντα κόκκινα και κάθε βράδυ ήταν κόκκινη και η μύτη του κόκκινη, δυστυχώς δεν ήταν τόσο ανθεκτικός στο ποτό όσο οι νάνοι. Παρʼ όλα αυτά παρέμενε ένας ικανός κυνηγός και τοξότης και έτσι εξασφάλιζε τα προς το ζην. Με τον Σκόρο γνωρίζονταν από μωρά, όταν ο Σκόρος του δάγκωνε τα μυτερά αυτιά του για να γίνουν κανονικά. Ήταν το ίδιο ονειροπόλος με τον φίλο του και ονειρεύονταν μαζί περιπέτειες με ευγενικούς σκοπούς, αλλά οι πόλεμοι των ξωτικών που συμμετείχε εξασθένησαν αυτό το συναίσθημα. Ακόμα ο Τόμπο ήταν αυτός που του κώλυσε το παρατσούκλι Σκόρος και ήταν ο μόνος πλέον στο Μπίρβιλ που ήξερε το κανονικό του όνομα.
Ο Τόμπο κοίταξε τον φίλο του διασκεδάζοντας μερικώς με τις υπερβολικές κουβέντες που συνήθως λέγανε οι νάνοι, αλλά δεν μπορούσε να μην νιώθει και άσχημα μιας και αυτός έβαλε το χεράκι του να έρθουν κοντά ο Σκόρος και η Θέκλα.
«Έλα μην σκας!» του είπε μαλακά.
«Άμα δεις το δώρο μου θα φτιάξει η διάθεσή σου!» του είπε χαμογελώντας ενώ σηκωνόταν όρθιος ώστε να πάει στην πίσω αυλή όπου είχε κρύψει το δώρο του φίλου του. Ο Σκόρος χαμογέλασε ευγενικά προς τον φίλο του και ας μην τον έβλεπε ο Τόμπο.
«Αχ ρε φίλε μου, αφού πάλι σφυρί για το λατομείο μου πήρες τι το κρύβεις κάθε φορά ?» σκέφτηκε ο νάνος καθώς σχεδόν όλα τα σφυριά από το μικρότερο ως το μεγαλύτερο που είχε στο λατομείο του ήταν δώρα του Τόμπο. Βέβαια και όλα τα τόξα του Τόμπο ήταν δώρα του Σκόρου, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
«Ιδού» του είπε και του πρότεινε το σφυρί στα χέρια του. Ο νάνος έμεινε με το στόμα ανοιχτό.
«Αυτό είναι Όπλο!!!» είπε με γουρλωμένα τα μάτια ο Σκόρος.
«Ε και ? πρέπει να έχεις μαζί σου ένα όπλο στον γάμο για τον όρκο που δίνετε στην γυναίκα και στο λαό σας, έτσι δεν είναι ?» τον ρώτησε και χάιδεψε το ανάγλυφο στέλεχος που ήταν λεπτοδουλεμένο και έφερνε απάνω του ωραία κυματιστά σχέδια.
«Ναι…αλλά αυτό είναι….»
«Υπερβολικά όμορφο για έναν νάνο ?» σάρκασε ο Τόμπο. Ο Σκόρος άρχισε να χαμογελάει.
«Δεν λέω…είναι λίγο …φανταχτερό» είπε ο φίλος μας.
«Καθαρό είναι !» του πέταξε ο Τόμπο.
«Όπως και να έχει το έφτιαξα οι καλύτεροι σιδεράδες των ξωτικών και είναι τόσο καλό όσο και των νάνων. Θα ήθελα να σε δω με αυτό.» είπε με σοβαρό ύφος δίνοντας βάρος και σεβασμό στα λόγια του και παραδίνοντας το όπλο στον νέο του ιδιοκτήτη. Ο φίλος μας πλέον το κράταγε στα χέρια του όπως οι νάνοι ήρωες στα βιβλία και στους θρύλους. Ήταν μεγάλο και έφτανε μέχρι τον λαιμό του Σκόρου, ήταν και βαρύ, λίγο αποκαρδιωτικό σαν να του έλεγε πως δεν ήταν άξιος να το κρατάει, αλλά ο φίλος μας δεν ήταν και τόσο χαζεμένος ακόμα ώστε να νοιάζεται τι του λέει το σφυρί. Κοίταξε την όμορφη καθαρή και βαριά κεφαλή του, σαφώς πιο όμορφη από αυτά των νάνων, αλλά αμφίβολής ποιότητας. Όπως και να χει ήταν πολύ συγκινητική χειρονομία διότι με το σφυρί του γαμπρού υποτίθεται πως έμπαιναν τα θεμέλια στο σπίτι και με άλλα λόγια ο Τόμπο έδινε την ευχή του.

Ήταν απόγευμα πλέον στην μέρα εκείνη και η φαντασία του φίλου μας κάλπαζε. Εκείνο το δώρο του είχε ξυπνήσει όλες τις αγαπημένες ιστορίες με νάνους πολεμιστές και τα θανάσιμα σφυριά τους. Ε λοιπόν δεν άντεξε.
«Τελευταία βλακεία πριν παντρευτώ και μετά τα κεφάλια μέσα» σκέφτηκε ο φίλος μας. Πήρε το δώρο του Τόμπο και πήγε στο λατομείο του.
«Και τώρα θα σκάσω κάτι χεχε !!» σκέφτηκε με την καταπιεσμένη επιθυμία και το άνχος μην τον δουν (ή καλύτερα μην τον δει η Θέκλα) να κάνει το αίμα του να βράζει σαν παιδί που θα κάνει την σκανδαλιά του ο κόσμος να χαλάσει. Βρήκε μια πέτρα άχρηστη και την ετοίμασε για μα της δώσει μια σφυριά που όμοια της δεν υπήρχε. Το έκανε πολύ συχνά παλιότερα, αλλά ποτέ δεν είχε την ευκαιρία από τότε που αρραβωνιάστηκε την Θέκλα διότι η –μπασμένη γλωσσού- τον ακολουθούσε ακόμα και στο λατομείο. Μόνο στην αξιολόγηση μπίρας δεν τον ακολουθούσε επειδή δεν τις άρεσε η μυρωδιά από τα κελάρια. Για τον λόγο αυτόν τα τελευταία 5 χρόνια οπού ο Σκόρος ανέβαλε συνέχεια τον γάμο τραβούσε τις αξιολογήσεις σε μάκρος όσο πιο πολύ μπορούσε ώστε να ησυχάζει και να διαβάζει τα βιβλία του, όπου ούτε αυτά ενέκρινε η Θέκλα.
«Λοιπόν! Θα την κοπανήσω κατακόρυφα πηδώντας από ψηλά, όπως έκανε ο Βασιλιάς Όρν στο –Τσαμπουκάς και Γκασμάς-….ωραία ιστορία…πώς να τελείωνε άραγε ? η Θέκλα έκαψε το βιβλίο πριν το τελειώσω…γαμώτο…όχι το – Τρείς Τσαντισμένοι Νάνοι- έκαψε το άλλο το κομμάτιασε.» έμμηνε μια στιγμή σιωπηλός.
«Είμαι για κλάματα . Η βιβλιοθήκη μου είναι το ίδιο διαλυμένη με τα νεύρα μου…πόσες φορές τα άρπαξε μέσα από τα χέρια μου και τα κατέστρεψε… και πόσες φορές τις μίλησα…χωρίς αποτέλεσμα…αυτή η ευγένεια θα με φάει…» το σφυρί πλέον είχε ακουμπήσει κάτω, είχε πιάσει πάτο όπως και το ηθικό του ήρωα μας. Βέβαια έχουμε πει πως δεν ήταν στον χαρακτήρα του να μένει πολύ ώρα σκυθρωπός. Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο κούνησε το κεφάλι του να αδειάσει από εκείνες τις σκέψεις και το σφυρί ήταν και πάλι περήφανο προς τα πάνω. Ακούμπησε το σφυρί απαλά πάνω στην πέτρα ετοιμάζοντας το χτύπημα του.
«Ας πούμε ότι αυτό το χτύπημα είναι από το βιβλίο – Ο Σκόρος κάνει πατσά την Θέκλα-.» σκέφτηκε με αυτοσαρκασμό και τέντωσε το σφυρί απότομα πάνω από το κεφάλι του. Δυστυχώς ο φίλος μας δεν θα έκανε ποτέ πατσά την Θέκλα ,ούτε καν στην φαντασία του διότι το αριστούργημα τον ξωτικών, ήταν πολύ λεπτεπίλεπτο για τα γούστα των νάνων, η κεφαλή ξεκούμπωσε από το στέλεχος με αποτέλεσμα να εκσφενδονιστεί έξω από το λατομείο του φίλου μας με τραγική προσγείωση σε ένα παράθυρο όπου το τζάμι υποχώρησε ,πέρασε ξηστά από τον δύσμοιρο γέρο-νάνο που πριν ροχάλιζε ώστε να πάει φρέσκος στον γάμο και να πιεί πολύ μπίρα και έπεσε στο κάτω μέρος τις ντουλάπας του όπου ήταν κούφιο δίνοντας ακόμα μεγαλύτερη ακουστική στο χτύπημα, οι μεταλλικές κρεμαστές αναπήδησαν και κουδούνισαν όλες μαζί πολλές πρόκες πετάχτηκαν έξω. Ο γέρο-νάνος πετάχτηκε απάνω , πάτησε την μεταλλική σκάφη με το νερό για το ποδόλουτρο του έπεσε ανάσκελα στέλνοντας την σκάφη να χτυπήσει τα ράφια όπου είχε απάνω μερικά φίνα πορσελάνινα μπιμπελό των ξωτικών όπου έσπασαν όλα μαζί και όλα αυτά την στιγμή οπού η γυναίκα του παππούλη τσίριζε βλέποντας την ακαταστασία.
O Σκόρος τα άκουγε αυτά από απόσταση με σφιγμένα τα δόντια και σε στάση για ταχεία φυγή.
«ΣΚΟΡΕ!!!» ούρλιαξε ο γέρο-νάνος. Καθώς η κεφαλή έγραφε το όνομα του απάνω και δεν δυσκολεύτηκε να βγάλει συμπέρασμα.
Ο φίλος μας το έβαλε στα πόδια και ανέβηκε στις σκαλωσιές του λατομείου, έφτασε στο ψηλότερο σημείο και πήδηξε πάνω στον βράχο όπου σκάβανε και κρύφτηκε εκεί. Ήταν το ψηλότερο σημείο στο χωριουδάκι του Μπίρβιλ κανείς δεν είχε πατήσει το πόδι του εκεί ούτε ο ίδιος . Ο ήλιος ήταν κοντά στην δύση του και έδινε στα πάντα ένα ροδαλό χρώμα. Λίγο παραπέρα παρατήρησε δυο σκούρες μακρόστενες σκιές. Τις πλησίασε και παρατήρησε ότι επρόκειτο για δύο σπαθιά καρφωμένα στο βράχο με έναν μαύρο γεράκι σκαλισμένο στις λαβές τους. Ο φίλος μας έμμηνε να κοιτάει αποσβολωμένος τα όπλα που έλαμπαν στο φώς του απογεύματος κατακόκκινα σαν το αίμα του Μαυρογέρακα αιώνες πριν.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Μελιώ

Δραστήριο μέλος

Η -Το Νου Σου Στην- Αμέλεια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 695 μηνύματα.
Εχω διασταυρωσει τους δρόμους μου με εκδοτικους οικους και εφημερίδες νεότερος και εμαθα τι αλανια είναι. Σκοπευω να διοχετευσω αυτην την ιστορια δωρεαν μεσο ιντερνετ και σε οποιον αρεσει , ετσι και ετσι απο χομπυ το κανω... βεβαια θελω να δικαιολογηθώ λιγο για το πρωτο μέρος γιατι σηνδεεται λιγο αργότερα με την υπολιπη ιστορια ,αλλα είναι αρκετα παρακατω. θελω ακομα να μαθω αν κοιλαει ευχαριστα και αβιαστα η ιστορια. (ακομα οταν λεω πως εχει λατομειο δεν ήταν και ζαμπλουτος, εννοω κατι σαν του Οβελιξ αν ξερεις και τελος παντων δεν εχει και τοσο σημασια αυτο το εβαλα για να εξηπηρετησω αλλουσ σκοπους) τεσπα να και η συνεχεια και ο θεος ας με λυπηθει.


Ο Θεός μπορεί να λυπάται καλέ μου αλλά ...
η Μελιώ ... Ποτέ !:P

Λοιπόν αφού ξέρεις τι .. αλάνια είναι στις εκδοτικές αν και βαρύς χαρακτηρισμός
εγώ θα τους έλεγα με πολύ χειρότερους .. αλλά θα με έκοβε του εσρ , με πολύ μικρές
εξαιρέσεις βέβαια που δυστυχώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα ..

Πριν σου πω ολοκληρωτικά τη γνώμη μου διότι έκανα μια πολύ πρόχειρη ανάγνωση για την ώρα
επειδή την κάνω για ρακόμελα ...
Κάνε μου τη χάρη και κάνε τα εξής
Χώρισε σε παραγράφους όπου είναι μεγάλο το κείμενο
Διόρθωσε τα ορθογραφικά σου , και στο λέει μια από τις πλέον ανορθόγραφες
αλλά αν θες να την βάλεις σε κάποια σελίδα σου ή σε μπλογκ δεν θα ήθελες ειρωνίες
για ορθογραφικά ... σωστά ?
Ξεκαθάρισε τελικα... είναι σφυρί ή όπλο ?:worry:
Γιατί εγώ μπερδεύτηκα ...
Συμπλήρωσε και το υπόλοιπο της ιστορίας διότι κάπου θες μάλλον να καταλήξεις αλλά
δεν καταλήγεις και με όλο αυτό δεν βγαίνει νόημα ...
Κοινώς .. ολοκληρωσε σύντροφε :P
Τέλος κάτι σημαντικό όχι μόνο για σένα αλλά και για όποιον θέλει να δημοσιεύσει το οτιδήποτε
που δεν θα ήθελε να του κλαπεί , πριν την οποιαδήποτε δημοσίευση ακόμα και σε ένα φόρουμ
κάνε κατοχύρωση , με καλύτερο τρόπο το να το καταθέσεις σε συμβολαιογράφο , τρόπος ο οποίος στοιχίζει και δεύτερο τρόπο να το ταχυδρομήσεις στον εαυτό σου , χωρίς ποτέ να ανοίξεις τον φάκελο
εννοείται αυτό :P, παρά μόνο θα ανοιχτεί σε περίπτωση δικαστικής διαμάχης .

Αυτά . Αναμένω τις αλλαγές .
υγ : διαβλέπω πως έχεις "καεί" από καμιά στρίτζο τύπισσα ? :P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Scoros

Νεοφερμένος

Ο Scoros αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 21 μηνύματα.
1 ) Χώρισε σε παραγράφους όπου είναι μεγάλο το κείμενο
2 )Διόρθωσε τα ορθογραφικά σου , και στο λέει μια από τις πλέον ανορθόγραφες
αλλά αν θες να την βάλεις σε κάποια σελίδα σου ή σε μπλογκ δεν θα ήθελες ειρωνίες
για ορθογραφικά ... σωστά ?
3 )Ξεκαθάρισε τελικα... είναι σφυρί ή όπλο ?:worry:
4 )διαβλέπω πως έχεις "καεί" από καμιά στρίτζο τύπισσα ? :P


1) ίσως φτιάξω τους παραγράφους, και έχω κάνει παραγράφους απλός η αντιγραφή δεν καταλαβαίνει απο κενά
2) τα ορθογραφικά λάθη θα τα παλέψω
3) και το σφυρί είναι και όπλο
4) δόξα το θεό όχι, απλός ο ήρωας χρειάζεται και έναν λόγο ώστε να φύγει από το χωριό του και η ιδέα αυτή μου ήρθε ακούγοντας το Die Die My Darling .....just for the record :P

Αλλά θα ήθελα να σε ευχαριστήσω πρώτα από όλα που για την κατοχύρωση που μίλησες διότι πάνω σε αυτό το θέμα δεν ήξερα τίποτα :D:D:D

ωστόσο θα ήθελα και μερικές απαντησεις και απο άλλους χρήστες γιατι βλέπω 90+ views, άρα κάποιος έχει κατι να πεί.

ευχαριστώ
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Kalanapathw

Νεοφερμένος

Ο Kalanapathw αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 4 μηνύματα.
καλησπέρες και απο μενά!
λοιπόν έχω να κάνω τις εξής παρατηρήσεις.
1)πρόκειτε για μία web story.(κοινώς ο συγγράφεας την γράφει για προσώπικη του τρέψη και δεν έχει σαν αυτοσκοπό το κέρδος.)
2)τα μεγάλα κείμενα κουράζουν τον αναγνώστη και γι'αύτο τα κεφάλαια ίσως πρέπει να κοπούν σε δύο ή τρία κομμάτια(εξαίρουνται τα σημεία δράσης)
3)κάλο είναι να δίνεις στόν αναγνώστη μια μυρώδια του τι πρόκειτε να γίνει για να φιλοτημήθει να περιμένει το επόμενο.
4)το είδος γράφης σου ειναι ευχάριστο.
5)και νομίζω οτι τα αντικείμενα που φτίαχνουν τα ξώτικα(συμφώνα με tolkien) είναι the best of the best!
φιλικά kalanapathw!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

QsLv

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο QsLv αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 868 μηνύματα.
Umm, γνώμη μου, διάβασε όσα περισσότερα βιβλία μπορείς μέχρι που να μπορείς να δεις τι θα γράφει στην επόμενη σελίδα ο best sellerίστας πριν να τη διαβάσεις.
Άφησε να περάσουν 4-5-10 χρόνια.
Γράφε αν σου αρέσει, αλλά μην πολυδημοσιεύεσαι (άντε, κάνα απόσπασμα σε κάνα blog).
Διάβασε γραμματική (κλίση του "ειλικρινούς" ας πούμε... κτλ.), γράφε στο Word με ορθογραφικό έλεγχο, χώριζε παραγράφους, κάνε θεματικές ενότητες, γράφε μικρές προτάσεις που μπορείς να διαχειριστείς, γίνε επιδέξιος στη σύνταξη (aka διάβασε και συντακτικό), βρες έμπνευση, γίνε πρωτότυπος, μην επαναλαμβάνεσαι (πόσες φορές είπαμε ότι είναι σαρκαστικός ο τάδε; ναι, το εμπεδώσαμε), αποφάσισε για το ύφος της γραφής (όχι μισός Tolkien, μισή Rowling, μισός Pullman... okej, έχουμε άθροισμα 1,5)...

Κυρίως διάβασε.
Και περίμενε να μεγαλώσει μέσα σου.
(αν ποτέ μεγαλώσει, δε στο ορκίζεται κανείς)

Μάθε πρώτα να περπατάς και μετά πάνε και στους εκδοτικούς :ρ
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Scoros

Νεοφερμένος

Ο Scoros αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 21 μηνύματα.
5)και νομίζω οτι τα αντικείμενα που φτίαχνουν τα ξώτικα(συμφώνα με tolkien) είναι the best of the best!
φιλικά kalanapathw!

Ναι αλλα αν διαβασει τα βιβλια τις σειρας Dragonlance θα αλλαξεις γνωμη :P δεν λεω πως ειναι καλητερη απο τον Τολκιν σε καμια περιπτωση απλα διαβασα ολα τα 6 βιβλια τις σειρας αυτης το καλοκαιρι και επιρεαστηκα οπως και να το κανουμε. Ο Φλιντ Φα'ι'ρφορτζ ο νανος ηταν ο αγαπημενος χαρακτηρας μου απο αυτη την σειρα βιβλιων.

Περιμενω και αλλες απαντησεις
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Malatesta

Νεοφερμένος

Ο Malatesta αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 44 ετών. Έχει γράψει 6 μηνύματα.
Εγώ το βρήκα μιά χαρά, φιλαράκι... ως και λυπήθηκα που τελείωνε έτσι απότομα... θα γούσταρα μιά περίληψη του Τσαμπουκάς και Γκασμάς που διαβάζει ο Σκόρος σου...
Ανυπομονώ για την συνέχεια, μην με απογοητεύσεις...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Scoros

Νεοφερμένος

Ο Scoros αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 21 μηνύματα.
Εγώ το βρήκα μιά χαρά, φιλαράκι... ως και λυπήθηκα που τελείωνε έτσι απότομα... θα γούσταρα μιά περίληψη του Τσαμπουκάς και Γκασμάς που διαβάζει ο Σκόρος σου...
Ανυπομονώ για την συνέχεια, μην με απογοητεύσεις...

το τσαμπουκας και γκασμας το εβαλα για πλακα :P εχς τιν συνεχεια στο blog μου θα στο στιλω σε pm

βασικα το blog μου ειναι στην υπογραφη απο κατω αν θες να δεις το Link.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

blackgirl

Πολύ δραστήριο μέλος

Η Take care of the one you love αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Μυτιλήνη (Λέσβος). Έχει γράψει 897 μηνύματα.
Εμένα μου φάνηκε ενδιαφέρουσα η ιστορία σου και ευχαρίστως θα διάβαζα και τη συνέχεια..... αλλά θα συμφωνήσω με τα παιδιά παραπάνω ότι χρειάζεται δουλεία ακόμα γιατί έχει ορισμένες ανακρίβειες και πολλές επαναλήψεις
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Scoros

Νεοφερμένος

Ο Scoros αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 21 μηνύματα.
Εμένα μου φάνηκε ενδιαφέρουσα η ιστορία σου και ευχαρίστως θα διάβαζα και τη συνέχεια..... αλλά θα συμφωνήσω με τα παιδιά παραπάνω ότι χρειάζεται δουλεία ακόμα γιατί έχει ορισμένες ανακρίβειες και πολλές επαναλήψεις

Οι ανακριβιες μου αρεσουν να σου πω την αληθεια γαιτι ανιγουν νεους δρομους πλοκης στην ιστορια, οσο για την δουλεια ναι σιγουρα 8ελει βελτιωση και προσπαθω ! σου στελνω το blog μου σε pm να διαβασεις την συνεχεια , που εισαι βαλε και κανα σχολιο !
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

blackgirl

Πολύ δραστήριο μέλος

Η Take care of the one you love αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Μυτιλήνη (Λέσβος). Έχει γράψει 897 μηνύματα.
Οι ανακριβιες μου αρεσουν να σου πω την αληθεια γαιτι ανιγουν νεους δρομους πλοκης στην ιστορια, οσο για την δουλεια ναι σιγουρα 8ελει βελτιωση και προσπαθω ! σου στελνω το blog μου σε pm να διαβασεις την συνεχεια , που εισαι βαλε και κανα σχολιο !

ευχαριστώ... Πήγα και είδα ότι έχεις προχωρήσει πολύ την ιστορία.... μπράβο.... μόνο που δεν διάβασα τα υπόλοιπα κεφάλαια ακόμα αλλά όταν το κάνω θα αφήσω και σχόλιο;)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Kimon Solo

Νεοφερμένος

Ο Kimon Solo αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει μόλις ένα μήνυμα.
Πρώτη φορα δοκιμάζω να γράψω μια ιστορία ποτε δεν έχω ασχοληθεί με τι λογοτεχνία τεχνολογικής κατευθύνσεις ήμουν ξέρω ότι το κείμενο είναι κακογραμμένο ίσως λείπουν τέλειες και κόμματα ακόμα και συντακτικά λάθη ήμουν ψυχολογικά πεσμένος και δοκίμασα να γράψω θα ήθελα την άποψη σας ευχαριστώ


Tα παιδικα ονειρα

Mόνος κάθομαι στο παράθυρο μου το βραδύ , έξω βρέχει . Υπάρχει μια ασυνήθιστη ησυχία, μπορώ να ακούσω ακόμα και τα χτύπο τις καρδίας μου ξαφνικά νιώθω το μυαλό μου να παίρνει τον έλεγχο να με κυριεύει τώρα ακούω τι κάρδια μου να κτυπάει ποιο δυνατά κλείνω τα μάτια μου προσπαθώ να πάρω τον έλεγχο ,ανώφελο ακουμπώ το χέρι μου στο παράθυρο .Όλα μαυρίζουν ξαφνικά βλέπω ένα φως βλέπω τον πατέρα μου να με κρατάει και να χαμογελάει νιώθω τα χεριά του να κρατάνε το μικροσκοπικό μου κορμί με στοργή μια λάμψη με παίρνει από εκεί ξαφνικά είμαι παιδί κρατώ ένα πλαστικό ξίφος και είμαι έτοιμος να σκοτώσω έναν μεγάλο δράκο κάποια μέρα θα γίνω μεγάλος βασιλιάς σκέφτομαι ξαφνικά βλέπω πάλι την λάμψει με παίρνει από εκεί είμαι μεγαλύτερος τώρα τρέχω να προλάβω μια μπάλα, κάποια μέρα θα γίνω μεγάλος ποδοσφαιριστής, η λάμψει επιστρέφει με ταξιδεύει στα χιλιάδες όνειρα που έκανα μικρός ήταν όλα τόσο αθώα και όμορφα .Ανοίγω τα μάτια μου κοιτάω έξω τη βροχή δείχνει να σταματάει, ψιχαλίζει πλέον, ξαφνικά καταλαβαίνω πως οι ψιχάλες είναι τα όνειρα που έκανα όταν ήμουν μικρός χιλιάδες ψιχάλες χιλιάδες όνειρα να πέφτουν από τον ουρανό μπορώ να δω μέσα σε κάθε ψίχαλα τον εαυτό μου να χαμογελάει και να ελπίζει μετά βλέπω κάθε ψίχαλα να πέφτει και να διαλύετε στην άσφαλτο χιλιάδες όνειρα να καταστρέφονται .Έφτασα τριάντα χρονών σκέπτομαι και δε κατάφερα να κάνω τίποτα από όσα έλπιζα και πίστευα ότι μπορούσα να κάνω όταν ήμουν μικρός .απομακρύνομαι από το παράθυρο κάθομαι στον καναπέ βάζω ένα ποτό και ανάβω ένα τσιγάρο προσπαθώ να βρω τι έφταιξε η μήπως ήταν άδικη η ζωή μαζί μου ,κτυπάει το τηλεφωνώ το αγνοώ.
Η ώρα περνάει το τασάκι γεμίζει και το μπουκάλι αδειάζει γερνώ το κεφάλι μου προς τα πίσω κλείνω τα μάτια μου το μόνο που βλέπω είναι σκοτάδι όταν ανοίγω τα μάτια μου δεν είμαι πλέον στο καναπέ μου βλέπω τους γονείς μου την μάνα μου δακρυσμένη τον πατερά μου σοβαρό κρατάει ένα χαρτί ο πατέρας μου γράφει το όνομα μου είναι οι βαθμοί μου από το σχολειό , όλα σκοτεινιάζουν πάλι είμαι σε ένα δωμάτιο το ξέρω αυτό το δωμάτιο σκέφτομαι , η πρώτη μου αγάπη είναι στη γωνιά του δωματίου καθισμένη και κλαίει τρέχω να την σφίξω στην αγκαλιά μου όλα σκοτεινιάζουν αρχίζω να απομακρύνομαι ξέρω ότι εγώ την έκανα να νιώθει έτσι μαυρίζουν όλα αυτή τι φορά είμαι σε μια αίθουσα φροντιστηρίου η καθηγήτρια με φωνάζει να κλίσω το κινητό μαυρίζουν όλα είμαι για καφέ με κάτι φίλους από τα παλιά τώρα ,ακούω που με ρωτάνε ‘καλά εσύ δεν είχες προπονήσει σήμερα ‘ το σκοτάδι επιστρέφει βλέπω όλη μου τη ζωή μου σε εικόνες τότε ακούγετε μια βροντή και ανοίγω τα μάτια μου αρχίζω να κλαίω αρχίζω να καταλαβαίνω ότι μόνος μου στέρησα τα όνειρα μου μόνος μου κατέστρεψα τι ζωή μου το μόνο που κατάφερα είναι να γεμίσω τι ζωή μου με χάπια ηδονής με ανθρώπους που ερχόντουσαν την ανατολή και χανόντουσαν στη δύση .Έχω μια καλή δουλεία έχω μια όμορφη κοπέλα άλλα δεν έχω τίποτα από όσα ονειρευόμουν μικρός το μπουκάλι έχει αδειάσει έχει νυχτώσει το κινητό μου κτυπάει ξανά αυτή τι φορά το απενεργοποιώ νιώθω ποιο μόνος από ποτέ κατάφερα πολλά στη ζωή μου σκέπτομαι για να παρηγορηθώ άλλα μετά σκέπτομαι πως τίποτα από όσα έχω κάνει δεν ήταν τόσο όμορφα και τόσο αθώα όπως τα παιδικά μου όνειρα και βυθίζομαι στα δάκρυα μια βροντή με συνεφέρει πάλι η βροχή έχει δυναμώσει πάλι . Βάζω το παλτό μου και βγαίνω έξω χωρίς να το πολύ σκεφτώ η βροχή αγκαλιάζει το πρόσωπο μου όπως παλιά που δε με ένοιαζε άμα βραχώ ,αρχίζω να τρέχω θυμάμαι που λάτρευα να τρέχω στη βροχή μικρός αιφνιδιάζομαι από ένα σκυλί και πέφτω κάτω βλέπω το γόνατο μου, έχει σκιστεί τα παντελόνι μου και έχει ματώσει το γόνατο μου φωνάζω ‘ΜΑΜΑ’ και αρχίζω και κλαίω συνειδητοποιώντας ότι δεν είμαι παιδί πλέον και δεν είναι η μαμά μου εκεί  
να μου πει πως δεν είναι τίποτα και να με φιλήσει στο μέτωπο κάθομαι κάτω δε ξέρω τι περιμένω .Αρχίζω να κρυώνω θέλω μια αγκαλιά άλλα δεν είναι κανείς εκεί σηκώνομαι και κατευθύνομαι προς το σπίτι αυτή τη φορά περπατώντας , η βροχή στο πρόσωπο μου αρχίζει να με ενοχλεί αρχίζω να νιώθω άβολα με τα υγρά μου ρούχα ένα παιδί δε θα ένιωθε τίποτα από αυτά σκέπτομαι θα συνέχιζε να τρέχει ακόμα και μετά το πέσιμο .Αχ και τι δε θα έδινα για να ξανά γίνω παιδί σκέπτομαι .φτάνω στο σπίτι πετώ τα βρεγμένα ρούχα στον καναπέ και πάω να ξαπλώσω με ένα βάρος στο στήθος μου πως θα συνεχίσω να ζω σκέπτομαι τώρα που ξέρω ότι απέτυχα στα μάτια του νεότερου εαυτού μου και πέφτω για ύπνο .Το επόμενο πρωί ξυπνάω και βλέπω το χτυπημένο μου γόνατο βλέπω τα ρούχα μου βρεγμένα στο καναπέ και δεν έχω ιδέα τι είχε συμβεί το προηγούμενο βραδύ άλλα πρέπει να πάω στη δουλεία γιατί θα αργήσω. Φτάνοντας στη δουλεία συναντώ ένα φίλο μου και μου λέει ‘ρε σε έπαιρνα χθες τηλέφωνο γιατί δε το σήκωνες’ δεν είχα απάντηση δε θυμόμουν τίποτα από χθες ξέφυγα με ένα ψέμα και πήγα στο γραφείο μου ο καιρός ήταν μουντός και δεν ένιωθα καθόλου καλά κάτι με σταματούσε δε με άφηνε να δουλέψω κάτι με έτρωγε μέσα μου , κοίταξα έξω από το παράθυρο είχε αρχίσει να ψιχαλίζει ένιωσα μια περίεργη ανατριχίλα πλησίασα το παράθυρο έβλεπα χιλιάδες ψιχάλες να πέφτουν και ένιωθα μια θλίψη που δε μπορούσα να εξηγήσω άνοιξα το παράθυρο έβγαλα το χέρι μου έξω να νιώσω τι βροχή και ξαφνικά όλα ήρθαν στη θέση τους θυμόμουν τα πάντα ήθελα να κλάψω άλλα κρατήθηκα έκλισα το παράθυρο και έκατσα λίγο στη καρέκλα μου άλλα δεν άντεξα άρχισα να δακρύζω και πήγα στη τουαλέτα κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη άλλα δεν έβλεπα εμένα έβλεπα το παιδί με τα τόσα όνειρα να με κοιτάζει με ένα ζεστό βλέμμα ακούμπησα το χέρι μου στον καθρέφτη το ακούμπησε και αυτό το τράβηξα γρήγορα φοβήθηκα το ρώτησα τι θέλει μου χαμογέλασε του ζήτησα συγγνώμη που δε κατάφερα να κάνω κανένα όνειρο του πραγματικότητα μου έκλισε το μάτι και εξαφανίστηκε …!!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 2 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top