Ο Νους των σκιών;

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Μελετώντας παράλληλα το «Ανακαλύπτοντας ξανά το Νου» του John Searle( Εκδ. Γκοβόστη) και το «Σκιές του Νου» του Roger Penrose(Εκδ. Γκοβόστη), σε συνδυασμό με τα χειραγωγημένα από τις «Αγορές» σύγχρονά μας ανθρώπινα δρώμενα, αναρωτιέμαι αρκετές φορές: «Για ποιον νου μιλάνε; Τον ανθρώπινο ή γενικά των λεγόμενων νοημόνων όντων;». Γιατί από την άλλη έχουμε μπροστά μας τον μεγάλο, ίσως και έσχατο πειρασμό: εκείνον της "τεχνητής νοημοσύνης»!
Αν ως πραγματικότητα εννοούμε την κατάσταση των πραγμάτων, τότε τα πράγματα είναι υπόχρεα σε μία πραγματικότητα, που τα φανερώνει. Πρόκειται για την πραγματικότητα του νου, μία πραγματικότητα που δεν νοείται ως κατάσταση πράγματος τινός φανερωμένου, αλλά η απουσία της θα συνεπαγόταν αυτόματα και την αφάνεια των πραγμάτων εν γένει.
Ο νους δεν είναι εκ του κόσμου των φανερωμένων πραγμάτων, όπως δεν είναι και ο λόγος. Ανήκει όμως σε κόσμο πραγματικό, ήτοι κόσμο που «έχει νόημα», εφόσον, αυτόν συναντάει ο λόγος και γεννάει τις έννοιες, μέσω των οποίων η φανέρωση των πραγμάτων πιστώνεται ως πραγματικότητα, στον κόσμο των ανθρώπων.
Ο κόσμος των ανθρώπων είναι μία πραγματικότητα περιπαιχτικών διαθέσεων των πραγμάτων, καθώς επιχειρούμε να μεταβάλλουμε την αδιάλειπτη μεταβολή τους, τον θάνατο. Η κατάληξη στην κβαντική θεώρηση της πραγματικότητας δεν θα γινόταν, αν ο ανθρώπινος νους, μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια( περί τις 10-12.000) εμπαιγμού του, δεν συλλάμβανε, ότι το παίγνιο των πραγμάτων, τελικά, είναι η μοναδική σταθερή εγγύηση, κάθε φανερής πραγματικότητας:. παίγνιο βεβαιοτήτων ή, αλλιώς, «ρίσκο»....
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Ο νους ελέγχεται;

Ο νους λοιπόν, ως ορίζουσα των πραγμάτων πραγματικότητα, κινείται, γιατί δεν υπάρχει πραγματικότητα ακίνητη, μηδέ εξαιρουμένου και του Δημιουργού τους. Κινείται και μάλιστα με ταχύτητα κατά πολύ μεγαλύτερη εκείνης του φωτός: πολλαπλάσιό του, «φανερωμένο μυστικό» ήδη, σε ερευνητικά εργαστήρια. Και επειδή ακριβώς κινείται, ελέγχεται. Ελέγχεται, για την ενδεχόμενη ….στασιμότητά του. Εκεί ελλοχεύει, η …αχίλλειος φτέρνα του!
Ως στασιμότητα του νου θεωρείται εδώ, η πραγματική εκείνη κατάσταση πραγμάτων, όπου ο νους ελέγχεται: γιατί «Ο νους ελέγχεται μόνον από νου». Αρχή μαγικής αρχαιότητας, με ορίζοντα φημιζόμενης δυνατότητας, «ενσαρκώσεων».
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Ο νους φαντάζει πάντα, όταν φαντάζεται

Τι είναι η φαντασία; Είναι μία πραγματικότητα, από εκείνες που δεν έχουν εισέτι φανερωθεί; Η απλά, μία παραχάραξη της κάθε πραγματικότητας; Γιατί και πως όμως, ο νους γίνεται παραχαράκτης; Αφού φυσικά η φαντασία, ως πραγματικότητα, πηγάζει από την πραγματικότητα του νου. Ο οποιοσδήποτε έλεγχος του νου, εκούσιος ή ακούσιος(!) στοχεύει εξ αρχής στη διεκδίκηση της κερκόπορτάς του αυτής: στην πηγή της φαντασίας. «Ο νους φαντάζει πάντα, όταν φαντάζεται», έλεγε ένα αρχαίο ρητό, που μεταξύ άλλων το αξιοποίησαν εν πολλοίς και οι ανά τον κόσμο …Αθίγγανοι. Ένας νους όμως «ευφάνταστος», έλεγαν συνήθως και οι γηραιότεροι των Αθιγγάνων, «για να μην κάνει πολλά λάθη…», πρέπει να την ξέρει και να την αναγνωρίζει: με απόλυτο σεβασμό. Οι Έλληνες το είχαν ερμηνεύσει δε, με τη σχέση «σοφίας» και του «δις εξαμαρτείν»!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Ο νους στροφάρει και περιδινείται

Από εκεί που πηγάζει η φαντασία εισέρχεται στο νου και η ελευθερία. Γʼ αυτό η ελευθερία παραμένει πάντα ένα υπονοούμενο της φαντασίας. Κάθε επόμενη φαντασίωση είναι όλο και πιο κοντά στην εκάστοτε φανέρωση της πραγματικότητας, που επιτρέπει το μέτρο της ελευθερίας. Γιατί η πραγματικότητα, εδώ στη Γη όπως και σε κάθε άλλο αντικείμενο που αιωρείται στον ουρανό(Διάστημα), είναι σφαιρική και με πολλές όψεις. «Το μυαλό του παίρνει στροφές», λέει ο λαός για κάποιον που θεωρεί έξυπνο. Έτσι είναι ή πρόκειται για λαϊκή φαντασία; Ο νους περιδινείται; Μήπως είναι η ρομφαία η φλόγινη και περιστρεφομένη, που λένε και κάποιες γραφές;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Μία συμπαθέστατη ιντερνετική σκιά έγραψε:
QUO VANTIS ΚΟΣΜΕ;

Τί είμαστε άραγε; Όλα τελειώνουν τοσο ασήμαντα και άδοξα για εμάς. Γιατί δε μπορούμε να ζήσουμε ειρηνικά σε κάποιο λιβάδι και ο κάθε ένας από εμάς να κάνει αυτό που πραγματικά θέλει; Το ξέρω πως από την αρχαιότητα όλοι μιλούν για την ιδανική κατάσταση ζωής, ατομικές ελευθερίες, δικαιώματα ζωής κλπ αλλά αυτοί δεν έζησαν στο τώρα. Κανείς δεν έζησε όχι μονο στο τώρα αλλά και στην κατάσταση την οποία διασχίζω εγώ την δεδομένη αυτή χρονική στιγμή. Αυτό γιατί αφʼενός οι καταστάσεις, η κοινωνιά, τα δεδομένα, οι συνθήκες, η ζήτηση, οι επιθυμίες, τα πάντα μεταβάλλονται συνεχώς εις τους αιώνας των αιώνων και αφʼ ετέρου γιατί το υποκείμενό μου, έχει ζήσει και σκεφτεί εντελώς διαφορετικά από τον οιονδήποτε, όπως και ο οιονδήποτε από τον οιονδήποτε για να μην παρεξηγούμεθα. Κι εμένα δε μʼαρέσει αυτό που βλέπω γύρω μου. Πολέμοι, διαβάσματα, διπλώματα, κακίες, ρουσφέτια, μίζες, αλλάξοκωλιές, παγκόσμια αγορά, εμπόριο σκατά… σκατά… σε κάνουν να παραλληρείς να πεθαίνεις μέσα σου 100 φορές. Να νιώθεις την Ψυχή σου να σφίγγεται… με θλιψη αλλά και φόβο ξεκινάς αυτό το αβέβαιο ταξίδι στη ζωή. Σε μία ζωη. Κι αυτή δεν είναι τόσο μεγάλη ωστε να χωρέσει όλες τις αυτοδημιούργητες με καταστροφική μανία καταστάσεις ιντερνετ τηλέφωνο, δουλειές, λύπη, σκοτωμοί κλπ… Δεν έχουμε χρόνο για όλα αυτά. Πρέπει να είμαστε ψύχραιμοι απέναντι σε όλα όσα συμβαίνουν; Η πρέπει να το σκεφτούμε και να καταρρεύσουμε πλήρως; Σουρχεται να φλιπάρεις! Όλη η ανθρωπότητα βασίζεται σττον κωλοδυτικό πολιτισμό σε μία αηδία, μια τεχνιτή βλακεία του μυαλού τους… σκατά κοκακολίτσες πίτσι πίτσι μαλακιούλες, παιχνίδια βιομηχανικά, τσίχλες, πισίνες, αηδίες που σου προκαλούν βδελυγμία. Σκατά που μεγαλώνοντας ενσωματώνονται και γίνονται μέρος του εαυτού μας, δίχως αυτά η επιβίωσή μας είναι μάλλον απίθανη… Μακάρι τα πράγματα να ήταν λίγο διαφορετικά. Μακάρι να μην ήταν τόσο επιθετικά, τόσο επιβλητικά, τόσο δύσκολα, τόσο διεστραμμένα, τόσο τεχνητά και ψεύτικα. Μακάρι κάθε φορά που σκεφτόμουν τη ζωή πάνω σε αυτόν τον πλανήτη να μη γερνούσε το πρόσωπό μου κατά δέκα χρόνια. Μακάρι να άστραφτε από νεότητα, χαρά, ευτυχία, να ξεχύλιζε από ελπίδα και να ακτινοβολούσε αισιοδοξία… το τραγικό συνίσταται στην καθαρήη αλήθεια της παρακάτω πρότασης: χαμογέλα… αύριο τα πράγματα θα είναι χ ε ι ρ ό τ ε ρ α !!!

...και την ένοιωσα τόσο κοντά μου!:redface:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Νους και χωρητικότητα

Πολλά πράγματα και πολλές καταστάσεις φαντάζουν μερικές φορές, πως δεν χωράνε σε κάποιου τον νου. Άρα ο νους είναι χωρικός.
Κοσμολογικά, για τα μαθηματικά και τον άνθρωπο, υπάρχει ένας Κόσμος, που συμπεριλαμβάνει (ή είναι διαλυμένος σε) πολλούς έως και αμέτρητους κόσμους, ένα κοσμικό υπερσύνολο. Από τη σκοπιά πάντως των ανθρώπων, αυτοί οι κόσμοι είναι πάντοτε, τουλάχιστον όσοι και οι ζωντανοί κάθε στιγμή άνθρωποι. Αυτό βέβαια, υπό την αναγκαία όσο και ικανή συνθήκη, ότι κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, αφʼ ης στιγμή έχει νου, είναι μοναδική. Η μοναδικότητα είναι προνόμιο κοινό όλων των κόσμων, που τους προσομοιάζει με τον έναν και μοναδικό Κόσμο.
[FONT=&quot]Η μοναδικότητα του Κόσμου ενέχει το προνόμιο να παίρνει φως, από τον Δημιουργό του. Αυτό το φως, κατά τη μονοθεϊστική κοσμοαντίληψη, κάνει τον νου των ανθρώπων να υπάρχει, ως διαφορετικός των υπολοίπων υπάρξεων των κόσμων τους. Ο Ιησούς Χριστός πάνω στο σταυρικό του ικρίωμα, θέλει να «ενωθούν τα διεστώτα», για να ιδρυθεί η λεγόμενη «Βασιλεία του Θεού». Αυτό δεν γίνεται, εφόσον κι «εκείνα» δεν το θελήσουν. Αυτό είναι το παγκόσμιο δράμα της «Έλξης και Άπωσης». Νόμο, το είπαν![/FONT]
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Ο Ένας

Όλα τα εγώ είναι όμοια, επειδή το καθένα του είναι μοναδικό. Ο Ένας μπορεί να είναι ο καθένας, επειδή ο καθένας είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος. Εκεί όπου εμφιλοχωρεί το εγώ, η κλωνοποίηση υποχρεώνεται να περιοριστεί στην εικονική πραγματικότητα, ακόμη κι αν αυτή εκδηλώνεται με την πλέον απτή υλικότητα.
Κάθε ύπαρξη νοείται με σκοπό, αλλιώς δεν νοείται παρά ως θεός, ως α-τελής δηλαδή έννοια, για το εγώ. Για παίγνιο κάθε διάνοιας τίθεται το ερώτημα: ποιο προηγείται υπαρκτικά; Το εγώ ή το είμαι; Η μεταξύ της προέκτασης αμφοτέρων απόσταση, αποτελεί τη χωρική παρουσία του νου. Αυτός εννοιολογεί μονολογώντας, αλλά και κρυφακούγοντας. Κι ο νους ακόμη, χωρίς τους υπόλοιπους νόες, θα ήταν ανόητος και «χωρίς νόημα».
[FONT=&quot]Γιʼ αυτό είναι ανοησία να ειπωθεί, πως μπορεί να υπάρχει κάποιος Νους, που γεννάει, αναπαράγει και αναπαράγεται σε νόες. Ο Θεός δεν είναι Νους, αλλά, Πνεύμα. Συνεπώς ένας τέτοιος Νους ανήκει στην πραγματικότητα των εννοιών, άρα είναι και Επιστητός. Εδώ εγκυμονεί, κοντά τώρα δύο χιλιετίες, η ειδωλολατρική εκτροπή κάθε μονοθεϊσμού. Η αχίλλειος φτέρνα του νου είναι, που αν και μπορεί να είναι επώνυμος, ενεργεί πάντα ως ανώνυμος. Το ερώτημα που θέλει να τον ορίσει, απαντιέται μόνον από τον ίδιο. Γιʼ αυτό και το ερώτημα «τι είναι ο νους;», έχει την πολυτέλεια να συναγωνίζεται σε απαντήσεις, το ερώτημα « τι είναι ο Θεός;». Η διαφαινόμενη αυτή αοριστία του νου είναι ταυτόχρονα και η αδυναμία του. Γιατί, όποτε ένας συγκεκριμένος ( ως επώνυμος) νους παραγκωνίζει την ανωνυμία του, ανοίγει θύρα, για «νουθεσίες». Νουθεσία όμως γίνεται, όταν σε κάποιον νου εισέρχεται ένας άλλος νους. Αυτός που υπόσχεται, το τέλος της αοριστίας. Συνήθως θεωρείται θεϊκός, αλλά σπάνια παραμένει ως τέτοιος![/FONT]
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Ο Ένας

Όλα τα εγώ είναι όμοια, επειδή το καθένα του είναι μοναδικό. Ο Ένας μπορεί να είναι ο καθένας, επειδή ο καθένας είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος. Εκεί όπου εμφιλοχωρεί το εγώ, η κλωνοποίηση υποχρεώνεται να περιοριστεί στην εικονική πραγματικότητα, ακόμη κι αν αυτή εκδηλώνεται με την πλέον απτή υλικότητα.
Κάθε ύπαρξη νοείται με σκοπό, αλλιώς δεν νοείται παρά ως θεός, ως α-τελής δηλαδή έννοια, για το εγώ. Για παίγνιο κάθε διάνοιας τίθεται το ερώτημα: ποιο προηγείται υπαρκτικά; Το εγώ ή το είμαι; Η μεταξύ της προέκτασης αμφοτέρων απόσταση, αποτελεί τη χωρική παρουσία του νου. Αυτός εννοιολογεί μονολογώντας, αλλά και κρυφακούγοντας. Κι ο νους ακόμη, χωρίς τους υπόλοιπους νόες, θα ήταν ανόητος και «χωρίς νόημα».
[FONT=&quot]Γιʼ αυτό είναι ανοησία να ειπωθεί, πως μπορεί να υπάρχει κάποιος Νους, που γεννάει, αναπαράγει και αναπαράγεται σε νόες. Ο Θεός δεν είναι Νους, αλλά, Πνεύμα. Συνεπώς ένας τέτοιος Νους ανήκει στην πραγματικότητα των εννοιών, άρα είναι και Επιστητός. Εδώ εγκυμονεί, κοντά τώρα δύο χιλιετίες, η ειδωλολατρική εκτροπή κάθε μονοθεϊσμού. Η αχίλλειος φτέρνα του νου είναι, που αν και μπορεί να είναι επώνυμος, ενεργεί πάντα ως ανώνυμος. Το ερώτημα που θέλει να τον ορίσει, απαντιέται μόνον από τον ίδιο. Γιʼ αυτό και το ερώτημα «τι είναι ο νους;», έχει την πολυτέλεια να συναγωνίζεται σε απαντήσεις, το ερώτημα « τι είναι ο Θεός;». Η διαφαινόμενη αυτή αοριστία του νου είναι ταυτόχρονα και η αδυναμία του. Γιατί, όποτε ένας συγκεκριμένος ( ως επώνυμος) νους παραγκωνίζει την ανωνυμία του, ανοίγει θύρα, για «νουθεσίες». Νουθεσία όμως γίνεται, όταν σε κάποιον νου εισέρχεται ένας άλλος νους. Αυτός που υπόσχεται, το τέλος της αοριστίας. Συνήθως θεωρείται θεϊκός, αλλά σπάνια παραμένει ως τέτοιος![/FONT]

Xριστέ μου, δεν κατάλαβα τίποτα, συγνώμη. Ειδικά αυτό δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν να συμβεί :

Όλα τα εγώ είναι όμοια, επειδή το καθένα του είναι μοναδικό. Ο Ένας μπορεί να είναι ο καθένας, επειδή ο καθένας είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος.

Πώς είστε ; Χαιρετισμούς. :)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

venividivici

Τιμώμενο Μέλος

Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.
Από την έκθεση "Ο υπνος της λογικής γεννά τέρατα"


Goya
Ο νους του καλλιτέχνη "παρουσιάζεται" μέσα απο τα χαρακτικά του,
ο αποτροπιασμός του για τον πόλεμο.....
δεν είναι τρομερό πως ο νους δημιουργεί;;;; ειδικά όταν η λογική κοιμάται στους άλλους;;;;;

Νομίζω ότι ο νους είναι συνυφασμένος
με τη λογική και τη τρέλα,
με την αλήθεια και το ψέμα,
με το καλό και το κακό,
με την ευτυχία και τη δυστυχία.....

Κάθε άνθρωπος ξεχωρίζει απο το νου του, το μυαλό του, το χαρακτήρα του, την ψυχή του....

Ο σοφός λαός μας, λέει
"άνθρωπος σαν και το μπόι σου θα βρεις άνθρωπο σαν την ψυχή σου όχι..."
παραφράζοντας το κάπως μπορούμε να πούμε
"άνθρωπος σαν και το μπόι σου θα βρεις άνθρωπο σαν το νού σου όχι..."

Αν είμαι off topic μην με μαλώσετε......:P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Από την έκθεση "Ο υπνος της λογικής γεννά τέρατα"


...

Κάθε άνθρωπος ξεχωρίζει απο το νου του, το μυαλό του, το χαρακτήρα του, την ψυχή του....

...

Αν είμαι off topic μην με μαλώσετε......:P

Για να το μόνο που θα μπορούσα να σε ...μαλώσω, είναι που ...μπήκες στο νου μου και τον αναστάτωσες! Σ' ευχαριστώ!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Η Σκέψη



Ας την εννοήσουμε, ως στοιχειώδη εκδήλωση, για να νοηθεί η ύπαρξη του νου. Χωρίς σκέψη, δεν νοείται νους, όπως και χωρίς σώμα ζωή, για τον άνθρωπο. Αυτή την αλήθεια θαρρώ, πως με λίγα λόγια λέει ο Ιησούς Χριστός. Η φιλοσοφία επιβραβεύεται από την ιστορική επίγνωση, για την ομολογία και παραδοχή της, ότι ο νους υπάρχει. Στη βάση αυτή υπηρέτησε τη σκέψη, στον εγκόσμιο βίο της, με «θρησκευτική ευλάβεια» μέχρι και «αθεΐας». Αλλά ποτέ στα σοβαρά δεν τόλμησε να θέσει το ερώτημα «τι είναι η σκέψη;», για να το απαντήσει. Χρειάζεται να πεις «Εγώ είμαι η ζωή», για να είναι αληθινός κάθε ορισμός, που θα της δώσεις. Καθαρή τρέλα δηλαδή, από φιλοσοφική οπτική!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Μάξιμος

Διάσημο μέλος

Ο Μάξιμος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Σκηνοθέτης. Έχει γράψει 3,804 μηνύματα.
Ο Ένας

............Για παίγνιο κάθε διάνοιας τίθεται το ερώτημα: ποιο προηγείται υπαρκτικά; Το εγώ ή το είμαι; Η μεταξύ της προέκτασης αμφοτέρων απόσταση, αποτελεί τη χωρική παρουσία του νου. Αυτός εννοιολογεί μονολογώντας, ............
Το εγώ, είναι διαπίστωση, είναι ονοματοδότηση του "είμαι".
Για να διαπιστώσουμε και το μέγεθος του "εγώ ", φτάνει να πάμε με μια ντουντούκα τεραστίων διαστάσεων, περίπου τόσα έτη φωτός στο διάστημα και φωνάξουμε, "ΕΓΩ", τότε θα καταλάβουμε την δύναμη της φωνής μας και το μέγεθος του πόσο μεγάλοι είμαστε.
Στην ανυπαρξία του αέρα, αμφιβάλω αν καταφέρουν και οι χορδές μας να παράξουν φωνή.

Είμαι απόλυτα σίγουρος, για ένα πράμα.
Οτι το είναι μας, δηλ. αυτό που λέμε "είμαι", θα γνωρίζει οτι φωνάζουμε "ΕΓΩ" και η αγωνία μας θα καταδείχνει τα συναισθήματα που εκείνη τη στιγμή γενήθηκαν και σίγουρα υπήρχε άγνοια της ύπαρξής των.

Ακρα του τάφου σιωπή! Και μετά; Εμείς! Η ζωή και ο θάνατος μαζί.

Τί είναι ποιο σημαντικό, απο τα δυο.
Τί ενώνει και χωρίζει τη ζωή απο τον θάνατο;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Το εγώ, είναι διαπίστωση, είναι ονοματοδότηση του "είμαι".
...

:redface::redface::redface:: Μου αρέσει αυτός ο ορισμός της "συνείδησης"!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Μάξιμος

Διάσημο μέλος

Ο Μάξιμος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Σκηνοθέτης. Έχει γράψει 3,804 μηνύματα.
:redface::redface::redface:: Μου αρέσει αυτός ο ορισμός της "συνείδησης"!
Εδώ μπαίνεις σε ένα δικό μου πρόβλημα. Και λέω δικό μου, γιατι μου παρουσιάστηκε κάπου εκεί στο παρελθόν και για κανέναν άλλο λόγο.

Αφού έγραφα για τη συνείδηση, κάποια στιγμή είπα οτι μετά απο σημαντικά γεγονότα και αφού τα έχει επεξεργαστεί η σκέψη μας, πως γίνονται αντικειμενική συνείδηση του καθενός.
Αλήθεια ή ψέμα ; Ακόμα η σκέψη μου κάπου-κάπου το ανασκαλεύει.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

venividivici

Τιμώμενο Μέλος

Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.
Του εγώ μου φίλε τα όσα στεγανά
διαλύθηκαν σε κάποια μαύρη φλέβα
σ' ένα μονόδρομο αγωνίας αλήθεια και ψευτιά
το ίδιο πρόσωπο σκοτάδι με τη μέρα

Παραμονεύει στη σκιά, με μια καρδιά και μια παντιέρια
είν' η ηρωίνη φίλε και ίσως να ξεχαστείς
μας λες πως την ελέγχεις
πως ξέρεις τι ζητάς και το γιατί

Η. του Παύλου Σιδηρόπουλου

Γεγονός είναι ότι ο εξαρτώμενος από χημικές ουσίες νους γεμίζει από σκιές φόβου, ψευδής ευχαρίστησης, αγωνίας και απογοήτευσης.... Παύει να ζει η καρδιά, η ψυχή και ο νους και ο μόνος στόχος είναι οι χημικές ουσίες... και ως χημικές ουσίες δεν εννοώ μόνο τα ναρκωτικά αλλά και τις συνταγολογημένες φαρμακευτικές ουσίες...

«Τι είδους άνθρωποι θα ήμασταν αν… ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις ήταν μέσω μιας χημικής ουσίας;» Επίσης θα τοποθετήσω την απάντησή του – «Τότε δεν είμαστε και πολύ αυτό που θα ʼλεγε κανείς άνθρωποι…»
από το βιβλίο "The Pharmaceutical Person" -Ο φαρμακο-άνθρωπος- της Emily Martin
περισσότερα εδώ

Ο νους χάνει τη συνείδηση του, τις αξίες του, την χαρά του, τα συναισθήματα του και γεμίζει από σκιές από μια ζωή που θα ήθελε να ζήσει αλλά δεν μπορεί ή δεν τολμά... γεγονός είναι ότι στη σημερινή εποχή ο νους μας κατακλύζεται από τόσες πολλές σκέψεις και ερωτηματικά που πελαγώνει ο εαυτός μας και γεμίζει με άγχη...:hmm:

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
...
Ο νους χάνει τη συνείδηση του, τις αξίες του, την χαρά του, τα συναισθήματα του και γεμίζει από σκιές από μια ζωή που θα ήθελε να ζήσει αλλά δεν μπορεί ή δεν τολμά... γεγονός είναι ότι στη σημερινή εποχή ο νους μας κατακλύζεται από τόσες πολλές σκέψεις και ερωτηματικά που πελαγώνει ο εαυτός μας και γεμίζει με άγχη...:hmm:

" Τι σκέφτεσαι;" ρώτησε ο Πήρυ έναν από τους Εσκιμώους οδηγούς του.
" Δεν έχω τίποτα να σκεφτώ. Έχω άφθονο κρέας" απάντησε εκείνος. Το να μη σκεφτώμαστε, εφ' όσον δεν υπάρχει κάτι, που να μας κάνει να σκεφτώμαστε, αυτό δεν είναι αληθινή σοφία;
,
καταλήγει ο Γουήλ Ντιουράν, σε σχετικό συγγραφικό του εδάφιο. Και κοντά τώρα 37 χρόνια, αφότου το πρωτοδιάβασα(Φθινόπωρο 1974), δεν είμαι ικανός να του δώσω μία απάντηση... εν πνεύματι και αληθεία:redface:!
Εσείς μπορείτε;:redface::redface::redface:. Είναι ή δεν είναι και ...γιατί;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.

venividivici

Τιμώμενο Μέλος

Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.
Σε άρθρο αναφέρονται τα εξής...

"....Είναι καλό να σκεφτόµαστε, αλλά όχι πολύ, λένε οι επιστήµονες. Έρευνα του Πανεπιστηµίου του Στίρλινγκ στη Σκοτία κατέληξε στο συµπέρασµα ότι όσο περισσότερο σκεφτόµαστε τόσο πιο δύσκολη κάνουµε τη ζωή µας, αφού, όπως ισχυρίζονται οι ειδικοί, η πολλή σκέψη κάνει κακό τόσο στην ψυχολογία όσο και στη νοητική µας λειτουργία.

Κι αυτό επειδή, σύµφωνα µε τα πορίσµατα της έρευνας, όσο πιο πολύ µας προβληµατίζουν υπαρξιακά ερωτήµατα και άλλες πιο σοβαρές αναζητήσεις τόσο αυξάνουµε τις πιθανότητες για κατάθλιψη, ενώ παράλληλα αδυνατίζει και η µνήµη µας!..."
πηγή


Να προσέχεις το λογισμό σου....εσύ, εγώ, αυτός, αυτή.....εμείς, εσείς, αυτοί, αυτές ...όλοι!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Σε άρθρο αναφέρονται τα εξής...

"....Είναι καλό να σκεφτόµαστε, αλλά όχι πολύ, λένε οι επιστήµονες. Έρευνα του Πανεπιστηµίου του Στίρλινγκ στη Σκοτία κατέληξε στο συµπέρασµα ότι όσο περισσότερο σκεφτόµαστε τόσο πιο δύσκολη κάνουµε τη ζωή µας, αφού, όπως ισχυρίζονται οι ειδικοί, η πολλή σκέψη κάνει κακό τόσο στην ψυχολογία όσο και στη νοητική µας λειτουργία.

Κι αυτό επειδή, σύµφωνα µε τα πορίσµατα της έρευνας, όσο πιο πολύ µας προβληµατίζουν υπαρξιακά ερωτήµατα και άλλες πιο σοβαρές αναζητήσεις τόσο αυξάνουµε τις πιθανότητες για κατάθλιψη, ενώ παράλληλα αδυνατίζει και η µνήµη µας!..."
πηγή


Να προσέχεις το λογισμό σου....εσύ, εγώ, αυτός, αυτή.....εμείς, εσείς, αυτοί, αυτές ...όλοι!



Σοφία: η διαχείριση της παράνοιας


Οι περισσότερες ανοησίες που έχουν ειπωθεί και γραφτεί, από την «Αναγέννηση» και μέχρι σήμερα στον Πλανήτη, αφορούν το ζήτημα των «Εφτά Σοφών (της Ελλάδας)» και της σοφίας εν γένει. Όλες δε αυτές ξεκινούν από τη λεγόμενη «παραμυθία».
Η παραμυθία, κατά τη μετά Χριστού περίοδο, υπήρξε όρος απολογητικός, χρήσιμος για όλους τους ομολογητές της «νέας πίστης», τους Χριστιανούς, στην προσπάθειά τους να κάνουν διακριτή τη διαφορά τους, από τους «Ιουδαίους τε και Έλληνες». Μέχρι και τους διωγμούς του Διοκλητιανού η παραμυθία, τους ήταν άχρηστη: η «διαφορά» δεν υπήρχε. Η διάκριση βέβαια μεταξύ διώκτη και διωκόμενου, δεν είναι «διαφορά», αλλά, «αντίθεση». Αργότερα προέκυψε και η «διαφορά», όταν ο Χριστιανισμός υπερίσχυσε αριθμητικά των «Ιουδαίων». Από την αρχή ακόμη της «νέας εποχής»(325 μΧ) και σταδιακά, η «πατερική παραμυθία» διαμόρφωσε όλες τις προϋποθέσεις εκείνες στο «πνεύμα» του «δυτικού ανθρώπου», ώστε από την «Αναγέννηση» και μετά, να «μπορεί» να κάνει διάκριση, ανάμεσα στο «μύθο» και την «αλήθεια».
Η παραμυθία, κατʼ αυτή την έννοια, είχε σαν έργο, με τη διάκριση της «διαφοράς»(ποσοτική έννοια), να αποκρύψει την «ιστορική αντίθεση»: το «πρόβλημα», παρέμεναν οι «Έλληνες»( κι όλοι οι «εθνικοί»)!
«Να μην αντισταθείτε στον πονηρό!», είναι λόγος «δίστομος ως μάχαιρα». Είναι ο λόγος που γεννάει ανθρώπους, πχ σαν τον «θείο Γκάντι». Ο λόγος που θα έπειθε τον ήδη νεκρό Ελληνισμό, να «αναστηθεί». Οι φιλότιμες όμως προσπάθειες των νεοπλατωνικών Πατέρων της πρώιμης ακόμη «ιστορικής Εκκλησίας», δεν επαρκούσαν, ώστε να μη χρειαστούν και τα σπαθιά, εναντίον των «Ελλήνων»: την εποχή εκείνη έτσι αποκαλούσαν τους «φιλοσοφούντες»(ακόμη και Χριστιανούς!).
Χρειάστηκαν τόσοι αιώνες για έναν «Μεσαίωνα» (που δεν λέει να τελειώνει, κατά τον Ν. Μπερδιάεφ!), μέχρι να έρθει η «Αναγέννηση». Στο διάστημα αυτό, η «παραμυθία» έγινε παραμύθι και η ιστορική μνήμη, μύθος και σύμβολα(ευτυχώς!). Πρώτα εμφανίστηκαν τα «έθνη» και οι «εθνικοί» και στο τέλος, πάλι οι «Έλληνες». Η νέα «νέα εποχή» , ως συνέχιση του μπερδιαεφικού Μεσαίωνα, θα άρχιζε, μόλις το 1948, με την ίδρυση του κράτους «Ισραήλ» και του ΝΑΤΟ. Τελική αποστολή του τελευταίου: η εγγύηση της προσδοκίας, για την εμφάνιση και της «Νέας Ιερουσαλήμ»!
Πέρα από την κεφαλαιώδη συνέπεια αυτής της «νοητικής μετάλλαξης» («μεταστροφής» ακόμη, αν δεν έπεται στο μέλλον και η ενσωμάτωση κάποιου «μικροτσίπ»!) που ζούμε σαν «κατοικήσιμος πλανήτης», εκείνο που ξανακρίνεται πράγματι σήμερα, είναι η ίδια η ιστορία: φυσικά του ανθρώπου!
Η «μαγική» αυτή «μετουσίωση» του ιστορικού σε «μυθικό», όπως πχ μεταξύ του Μίνωα και του Αβραάμ, μπορεί κάτω από το πρίσμα της «εικονικής πραγματικότητας» να εξηγείται, αλλά κάτω από το «πνεύμα της αληθείας» διαφαίνεται «οξύμωρο».
«Αναγέννηση» θεωρείται το ιστορικό φαινόμενο, που παρατηρήθηκε στην Ευρώπη του 16ου μΧ αιώνα, κατά το οποίο οι άνθρωποι της βιοπάλης και του μόχθου άρχισαν να διακρίνουν τη διαφορά των «μαγισσών», από τη μαγεία: είναι μάλλον η μοναδική «εύλογη» συνέπεια της Ιεράς Εξέτασης!
Ο νεογνωστικισμός, γρήγορα πράγματι έδωσε διέξοδο σε μία όψη, τουλάχιστον, του «χαμένου ελληνισμού»: στην «Επιστήμη». Αλλά η «σοφία» ήταν πανάκριβη, λόγω σπανιότητας. Η φιλοσοφία αργούσε να αναστήσει τον τελευταίο «Μεγάλο», τον Αριστοτέλη. Ο Έκο, ως «σημειολόγος» της χαράς, θα παραμείνει αξεπέραστος, επειδή ακριβώς φώτισε τη χαρά, ως «σημείο σκότους»!
(συνεχίζεται)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Σοφία: η διαχείριση της παράνοιας (συνέχεια)

Η ανθρώπινη παράνοια σχηματοποιείται με εξαιρετική αντοχή στο χρόνο, χάρη των "μεταφυσικών" προεκτάσεων της αδυναμίας των ανθρώπων να αυτο-ορισθούν, έξω και πάνω από τις φοβικές συνδρομές της "μακροπρόθεσμης μνήμης" τους. Έτσι, όλες σχεδόν οι λατρευτικές ροπές και εκδηλώσεις των ανθρώπινων υπάρξεων, δεν είναι παρά γεννήματα μίας κάποιας σκιάς, στο ημίφως του παρελθόντα χρόνου. Ίσως δε η ισχυρότερη και δραστικότερη απ' αυτές, να 'ναι η αταβιστική θεουργία, που σύμφωνα (και) με τον Φώυερμπαχ: πλάθει ο καθένας τον θεό του!
Σε γενικές γραμμές, ακόμη και στην εποχή μας, όλοι οι ανθρωπόμορφοι διακρινόμαστε, στο ζήτημα του αυτο-ορισμού μας, σε τρεις βασικές ομάδες:
-σ΄εκείνους που θεωρούν, ότι σε γενικές γραμμές είναι άνθρωποι, επειδή τους επέλεξε κάποιος θεός,
-σ' εκείνους που θεωρούν, ότι σε γενικές γραμμές είναι άνθρωποι, επειδή έτσι λένε οι "επιστήμες" και
-σ' εκείνους που θέλουν να είναι άνθρωποι, αρκεί να τους το αναγνωρίζουν όλοι οι υπόλοιποι.
Οι τελευταίοι, στους υπόλοιπους, συνήθως συμπεριλαμβάνουν και τον ...άγνωστο θεό, αρκεί εκείνος "να αγαπάει όλους τους ανθρώπους"!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 2 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top