Freegans: Οι πρίγκιπες των σκουπιδιών

Oralee · 16-01-11

Τυχαία, διάβασα την λέξη αυτή κάπου κι είπα να το ψάξω. Αυτό που βρήκα με εξέπληξε, αν και δεν θα το δοκίμαζα ποτέ!

Το δείπνο με τα περιεχόμενα ενός κάδου σκουπιδιών μπορεί κάποτε να αποτελούσε προνόμιο των ζητιάνων, αλλά για πολλούς πλέον αποτελεί επιλογή τρόπου ζωής.
Το freeganism -από το συνδυασμό των λέξεων free και vegan (χορτοφάγος)- είναι ένα κίνημα από ανθρώπους που αναλαμβάνουν ευθύνη για τις επιπτώσεις των καταναλωτικών τους επιλογών και βρίσκουν εναλλακτικές μεθόδους κάλυψης των καθημερινών τους αναγκών.
Αυτό συμπεριλαμβάνει τη στέγαση, την ένδυση, αλλά και το φαγητό. Είναι εντυπωσιακό ότι από τα 17 εκατ. τόνους τροφίμων που πετάγονται ετησίως μόνο στην Αγγλία, τα 4 εκατ. τόνοι βρίσκονται σε κατάσταση που μπορούν να καταναλωθούν με ασφάλεια. Είναι γνωστό ότι σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, το πέταγμά τους στα σκουπίδια είναι η φθηνότερη δυνατή επιλογή για τη βιομηχανία τροφίμων.
Το freeganism είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στις ΗΠΑ και ιδίως στη Νέα Υόρκη, όπου ομάδες ατόμων συναντούνται τακτικά και κυνηγούν τα προς το ζην στους σκουπιδοντενεκέδες. Ο άνθρωπος στον οποίο πιστώνεται η άνθηση της κίνησης στις ΗΠΑ είναι ο 28χρονος Άνταμ Βάισμαν, ένας ακτιβιστής οικολόγος, πρώην σεκιουριτάς και ιδρυτής της επίσημης ιστοσελίδας του κινήματος.
Στον ορισμό που δίνει για τον freegan, επισημαίνει ότι πρόκειται για ανθρώπους που χρησιμοποιούν εναλλακτικές στρατηγικές ζωής, βασισμένες στην περιορισμένη συμμετοχή στη συμβατική οικονομία και στην όσο το δυνατόν μικρότερη χρήση των φυσικών πηγών του πλανήτη.
Οι freegans είναι κοινωνικοί, γενναιόδωροι, κοινωνικά ευαισθητοποιημένοι, ελεύθεροι, σε αντίθεση με μια κοινωνία που βασίζεται στον υλισμό, την απάθεια, τον ανταγωνισμό και την απληστία.
Όπως εξηγεί και ο ίδιος, ”μετά από χρόνια συνεχούς μποϊκοτάζ προϊόντων επιχειρήσεων που ευθύνονται για παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και καταστροφή του περιβάλλοντος, πολλοί από εμάς αντιληφθήκαμε ότι με ο,τιδήποτε αγοράζαμε, καταλήγαμε να υποστηρίζουμε κάτι που εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία.
Συνειδητοποιήσαμε ότι το πρόβλημα δεν είναι λίγες κακές επιχειρήσεις αλλά ολόκληρο το σύστημα. Το freeganism είναι το συνολικό μποϊκοτάζ ενός οικονομικού συστήματος όπου το κίνητρο του κέρδους έχει εξαφανίσει τους ηθικούς ενδοιασμούς.
”Το freeganism είναι μια αντίδραση στη σπατάλη”, τονίζει ο ίδιος, ”αλλά και σε γενικότερες αδικίες όπως η καταστροφή των δασών του Αμαζονίου για την υπερπαραγωγή αγαθών. Αντιλήφθηκα ότι ως αγοραστής-καταναλωτής, ήμουν συνυπεύθυνος σε αυτή την εκμετάλλευση. Όμως καταναλώνοντας σκουπίδια, δεν υποστηρίζω έμπρακτα τις πρακτικές τους”.
Ο Βάισμαν, ο οποίος ζει στη Νέα Υόρκη, τονίζει ότι δεν έχει πεινάσει ποτέ. ”Ο κόσμος υποθέτει ότι το φαγητό είναι χαλασμένο, αλλά έχουν άδικο. Υπάρχουν τόσα πολλά τρόφιμα που πετιούνται στα σκουπίδια, που είναι πραγματικά πολύ εύκολο να ζει κανείς κατʼ αυτό τον τρόπο”. Και δεν πρόκειται μόνο για φαγητό. ”Έχω βρει επώνυμα ρούχα, ηχοσυστήματα και υπολογιστές που δεν έχουν κανένα πρόβλημα στη λειτουργία τους, και όλα αυτά, στα σκουπίδια”, τονίζει ο Βάισμαν.
Όμως η τάση του freeganism έχει εξαπλωθεί και στα μεγάλα αστικά κέντρα της Ευρώπης. Οι freegans του Λονδίνου στρέφονται στα σκουπίδια μεγάλων σούπερ μάρκετ όπως το Iceland και το Tesco.
”Στα σκουπίδια των μεγάλων σούπερ μάρκετ είναι πολύ πιθανό να βρείτε ακόμη και κλειστές συσκευασίες γευμάτων που δεν έχουν λήξει. Κάποιες φορές, τα σούπερ μάρκετ πετούν ολόκληρες συσκευασίες τροφίμων επειδή έχει σκιστεί η συσκευασία ή έχει σπάσει ένα αυγό, για παράδειγμα, σε μια συσκευασία των έξι, με αποτέλεσμα να κολλάει.
Όμως τα τρόφιμα είναι πεντακάθαρα και ποτέ δεν έχω αρρωστήσει, ακόμη και μετά από γεύματα με τρόφιμα που έχουν λήξει μια ή δυο εβδομάδες σε σχέση με την επιγραφή στη συσκευασία”, τονίζει η Ash Falkinham, 21 ετών, σε συνέντευξή της στο Bloomberg.
Η Ash και ο φίλος της ζουν αποκλειστικά από το freeganism, έχοντας εμπνευστεί από ένα ταξίδι τους στην Ινδία. ”Στην Ινδία, τίποτε δεν θεωρείται άχρηστο. Οι άστεγοι ψάχνουν τα σκουπίδια και ανακυκλώνουν πρακτικά τα πάντα. Έτσι ζουν. Από την άλλη, στη Δύση, όλα καταλήγουν στις χωματερές”, εξηγεί.
Στη συνέντευξη, αναφέρονται επίσης σε ιστορίες που έχουν πάρει διαστάσεις θρύλου μεταξύ των freegans, για θησαυρούς πεταμένους στα σκουπίδια. Η Ash περιγράφει μια φορά που είχε βρει 200 κατεψυγμένα κοτόπουλα αλλά και μια τηλεόραση με επίπεδη οθόνη που ”έπαιζε” κανονικά, στα σκουπίδια.

Πώς να γίνετε freegan
Στην ιστοσελίδα του, ο Βάισμαν δίνει, με κάποια δόση χιούμορ, πρακτικές συμβουλές για να ακολουθήσει κανείς το lifestyle του freegan.
- Πάρτε γάντια και ένα φακό.
- Χρησιμοποιήστε σύνεση όταν επιλέγετε το γεύμα σας.
- Πάντοτε να αφήνετε τον κάδο τόσο καθαρό όσο τον βρήκατε.
- Εάν η σακούλα είναι σκισμένη ή τα αγαθά είναι εκτεθειμένα, αφήστε τα.
- Επειδή ένας κάδος δεν αποδείχθηκε καλός μια ημέρα, αυτό δεν σημαίνει ότι θα είναι έτσι κάθε μέρα.
- Σε γενικές γραμμές, τα μικρομεσαία καταστήματα είναι οι καλύτεροι προμηθευτές δωρεάν γευμάτων. Οι μεγαλύτερες αλυσίδες συνηθίζουν να κλειδώνουν τα σκουπίδια τους.
- Πλύνετε καλά ο,τιδήποτε καταναλώνετε από τους κάδους.
πηγή

Διαβάζοντας επίσης αυτό, αυτό και αυτό εδώ το άρθρο, κατάλαβα πως για τους περισσότερους από αυτούς πρόκειται για μια συνειδητή επιλογή και όχι για μια επιλογή ανάγκης λόγω έλλειψης χρημάτων (παρόλο που υποθέτω πως λόγω της κρίσης, σίγουρα θα υπάρχουν και κάποιοι που το επιλέγουν από ανάγκη). Πως σας φαίνεται; Θα το δοκιμάζετε; Το έχετε μήπως δοκιμάσει ήδη;

( :sick:

)

Scandal · 16 Ιανουαρίου 2011

Εγώ προσωπικά από μικρός μάζευα από τα σκουπίδια ηλεκτρικές συσκευές :redface:

(όχι λευκές συσκευές, κυρίως ηχοσυστήματα, τηλεοράσεις και υπολογιστές).

Όσον αφορά τα τρόφιμα, η μητέρα μου που δουλεύει σε σούπερ μάρκετ μου έχει πει ότι πετάνε στα σκουπίδια προϊόντα που λήγουν εντός λίγων ημερών (δλδ τη μέρα που τα πετάνε δεν έχουν λήξει ακόμα! ).
Μια θεία μου που επίσης δουλεύει σε σούπερ μάρκετ, απ' ότι μας έχει το έχει κάνει να πάρει από τα σκουπίδια προϊόντα από το σούπερ μάρκετ που δούλευε, στο σχόλασμά της.

-petros

Oralee · 16-01-11

Βασικά, τώρα που το σκέφτομαι, κι εμείς έχουμε πάρει ένα καναπέ από τα σκουπίδια, του αλλάξαμε το ύφασμα, το σουλουπώσαμε και είναι μια χαρά τώρα. Και δεν μιλάω προφανώς για τέτοια, θεωρώ πως μάλλον όλοι τα κάνουν. Αλλά να τρως φαγητό που βρήκες στα σκουπίδια; Το θέμα μου είναι πως ακόμα κι αν δεν έχει λήξει, θα έχει πεταχτεί με άλλα τρόφιμα που έχουν σίγουρα λήξει και θα μυρίζουν ανυπόφορα. Πως μπορείς να τα φας μετά;

DreamsRevenge · 16-01-11

Έχω την εντύπωση ότι η λέξη κλειδί εδώ είναι "σκουπίδια".

Εάν κάποιος ξεπεράσει το κοινωνικό ταμπού του "είναι από τα σκουπίδια δεν το αγγίζω" μπορεί να προχωρήσει παρακάτω σε πολλά πράγματα.

Για τα τρόφιμα ίσως είναι μια λύση το να προτιμώνται τα συσκευασμένα που δεν έχουν έρθει σε άμεση επαφή με τυχόν αλλοιωμένα.
Οι ημερομηνίες λήξης πάλι είναι ενδεικτικές, αρκετές φορές κάτι πρόσφατα ληγμένο παραμένει σε βρώσιμη κατάσταση, το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως στα τρόφιμα ψυγείου.

Σε γενικότερα πλαίσια, έχω παρατηρήσει ότι στην Ελλάδα είμαστε λίγο κολλημένοι με αυτό, (λες να αλλάξει με την οικονομική κρίση?) δηλ. το να μην είμαστε άνετοι να δεχθούμε ένα ρούχο ή άλλο αντικείμενο από κάποιον που δεν το χρειάζεται πια επειδή είναι από δεύτερο χέρι, ή να δώσουμε κάτι σε κάποιον από φόβο μην προσβάλλουμε.
Αποτέλεσμα, πολλά αντικείμενα σε καλή κατάσταση να καταλήγουν στα σκουπίδια ενώ θα μπορούσαν να συνεχίσουν τη ζωή τους...

Επιστρέφοντας στο θέμα μας για τα τρόφιμα, θέλω να πω ότι πολύ φοβάμαι ότι η αναζήτηση τους στους κάδους θα επεκταθεί και όχι λόγω μόδας... :/:

DreamsRevenge · 23-01-11

Η "κατάδυση κάδων" ή skipping –όπως το αποκαλούν οι Άγγλοι– λέγεται πως ξεκίνησε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '60 με το κίνημα του Freeganism, αλλά τον τελευταίο καιρό στην Αγγλία έχει πάρει πρωτοφανείς διαστάσεις και έντονα πολιτικό χαρακτήρα, ενώ έχουν αρχίσει να ξεπηδούν εθελοντικά εγχειρήματα που αξιοποιούν οργανωμένα τα "σκουπίδια" των σουπερμάρκετ, όπως το FoodCycle.

Το tvxs.gr μίλησε με τους Dan Iles και Kester Reid, απόφοιτους πολιτικών επιστημών, επαγγελματίες skippers και ιδρυτές του FoodCycle στο Bristol της νοτιοδυτικής Αγγλίας, που εξηγούν περί τίνος πρόκειται το skipping:

"Είναι πολύ απλό" λέει ο Kester, "βουτάς μέσα και παίρνεις ότι σου ανοίγει την όρεξη. Εμείς στο σπίτι που μένουμε 5 άτομα, τρεφόμαστε αποκλειστικά από τους κάδους. Γάλα, κρέας, ψάρι, λαχανικά, φρούτα, γιαούρτι, σοκολάτες, παγωτά, γλυκά, κυριολεκτικά τα πάντα. Κάνουμε οργανωμένες εφόδους με ποδήλατα κάθε μέρα. Τις προάλλες, βρήκαμε σε μια σακούλα 60 κονσέρβες ψιλοκομμένης τομάτας που δεν είχαν λήξει, απλά ήταν λίγο σκουριασμένες από κάτω!"

Στόχος είναι οι κάδοι στην "πίσω αυλή" των σουπερμάρκετ, όπου τα περισσότερα ευρήματα είναι συσκευασμένα, καθαρά και έχουν λήξει την ίδια μέρα. "Βέβαια", καταγγέλλει ο Kester, "ορισμένα σουπερμάρκετ κάνουν ό,τι μπορούν για να σταματήσουν τους skippers. Χωρίς λόγο, είναι απλά κομπλεξικοί. Υπάρχουν νομικοί λόγοι, αλλά τα σουπερμάρκετ υποχρεούνται μόνο να κλειδώνουν τους κάδους. Είναι μια πολύ απλή κλειδαριά και σε κάθε σπίτι υπάρχει από ένα τέτοιο κλειδί. Αυτοί όμως παίρνουν επιπλέον μέτρα μόνο και μόνο από αντίδραση στους skippers. Ας πούμε, κάποια σουπερμάρκετ, όπως τα "πράσινα" Co-op, όχι απλά δεν σου δημιουργούν πρόβλημα, αλλά έχουν την πολιτική να βγάζουν έξω τους κάδους τους και έτσι να αφήνουν τα απορρίμματα τους να κλαπούν.

Γενικότερα, υπερβολική νομοθέτηση πάνω στα είδη διατροφής υπάρχει για να προστατεύονται τα σουπερμάρκετ προληπτικά από μηνύσεις. Στην ουσία όμως, παράγουν ένα τρομακτικό πλεόνασμα απορριμμάτων που θα μπορούσε πολύ εύκολα να αξιοποιηθεί".

Ο Dan επικεντρώνεται στους σκοπούς του κινήματος: "Στην Αγγλία το skipping έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις τα τελευταία χρόνια, έχει πάρει μορφή υποκουλτούρας. Σε όλες τις μεγάλες πόλεις που έχουν πανεπιστήμια, υπάρχει μια κοινότητα από skippers –κυρίως νέους– που τριγυρνάνε και συλλέγουν φαγητό, είτε για προσωπική κατανάλωση, είτε για την κοινότητά τους.

Πολλές φορές βέβαια, το skipping χάνει την βιοποριστική ή την πολιτική πλευρά του και γίνεται μέρος ενός lifestyle. Βλέπεις δηλαδή πολλούς skippers μεσαίας τάξης, με κάπως εναλλακτικό λουκ, που το κάνουν για να ζουν φτηνά. Δεν το βρίσκω κακό, απλά νομίζω ότι η πολιτική διάσταση του πράγματος βρίσκεται στην οργανωμένη δράση που εκμεταλλεύεται τα απορρίμματα σε επίπεδο κοινότητας, όπως το FoodCycle".

"Δε συμφωνώ απόλυτα σε αυτό", τον διακόπτει ο Kester, "νομίζω ότι το skipping έχει από μόνο του μια έντονα πολιτική διάσταση και πως πολλοί το κάνουν από ιδεολογία. Είναι ένας συνδυασμός από τα δύο, αλλά βλέπεις πολύ συχνά αναρχικούς ή καταληψίες ή ό,τι άλλο στους κάδους. Η κουλτούρα του να μην αφήνεις ένα απολύτως υγιεινό γεύμα να πάει χαμένο μπορεί να αλλάξει πολλά σε κοινωνικό, οικολογικό αλλά και πολιτικό επίπεδο".

"Σε αυτή τη χώρα το φαγητό έχει αποκοπεί από τους ανθρώπους και τον τρόπο ζωής τους. Δεν έχεις καμία επαφή με τον παραγωγό και ούτε με το τι είναι στη πραγματικότητα το φαγητό", λέει ο Dan, "Εννοώ πως αγοράζεις συσκευασμένα, πρoμαγειρεμένα γεύματα με αυστηρή ημερομηνία λήξης και έτσι, από μικρός χάνεις την ικανότητα να κρίνεις από μόνος σου αν κάτι τρώγεται ή όχι. Οι άνθρωποι έχουν αναπτύξει σε τέτοιο βαθμό την αίσθηση της γεύσης και της όσφρησης ακριβώς για να μπορούν να ελέγχουν αν το φαγητό είναι δηλητηριασμένο ή ληγμένο".

FoodCycle

Τον περασμένο Φεβρουάριο, ο Dan και ο Kester ακούσανε για ένα εθελοντικό πρόγραμμα που ξεκίνησε ένας φοιτητής στο Λονδίνο και αποφάσισαν να ανοίξουν το πρώτο στέκι του FoodCycle εκτός της αγγλικής πρωτεύουσας. Σήμερα, το FoodCycle μαγειρεύει "σκουπίδια" σε 12 σημεία της Βρετανίας.

"Το FoodCycle βασίζεται σε μια απλή φόρμουλα: Υπάρχει ταυτόχρονα σπατάλη και έλλειψη φαγητού και οι εθελοντές έρχονται να καλύψουν αυτό το κενό", εξηγεί ο Kester. "Για κάποιο λόγο, στην Αγγλία υπάρχει διαφορά λίγων ημερών μεταξύ της ημερομηνίας λήξης πώλησης και της ημερομηνίας λήξης κατανάλωσης. Έτσι, ερχόμαστε σε συνεννόηση με τα σουπερμάρκετ, που μας δίνουν όσα τρόφιμα δεν μπορούν να πουλήσουν πια, αλλά δεν έχουν λήξει ακόμα: ψωμί, λαχανικά, τα πάντα εκτός από κρέας βασικά. Αυτό –σε αντίθεση με το skipping– είναι νόμιμο. Τα παίρνουμε το Σάββατο το βράδυ και τα μεταφέρουμε με ποδήλατα στο Easton, όπου τα μαγειρεύουμε κάθε Κυριακή".

Το Easton πρόκειται για μια φτωχή και διαβόητη περιοχή του Bristol. Είναι το "γκέτο" όπου έκανε τις πρώτες του "ταγκιές" ο σημαντικότερος κάλλιεχνης graffiti στον κόσμο, ο Banksy, και που ανθεί η περίφημη μουσική σκηνή του Bristol. "Το Easton είναι η πολιτισμική καρδιά της πόλης, που πολύ λίγοι φοιτητές καταφέρνουν να γνωρίσουν" λέει ο Kester.

"Αυτό που είναι ξεχωριστό στην περίπτωση του Bristol είναι το πολιτικό στοιχείο του όλου εγχειρήματος, που έχει να κάνει με τη δύναμη της κοινότητας, τη σύσφιξη των σχέσεων και την ευαισθητοποίηση των φοιτητών-εθελοντών για το θέμα", τονίζει ο Dan. "Πρώτον, πολλοί φοιτητές που είναι κολλημένοι στη φούσκα του πανεπιστημίου έχουν την ευκαιρία να κατέβουν στις φτωχογειτονιές του Easton και να αναμειχθούν με τον κόσμο εκεί που έχει μεγαλύτερη ποικιλομορφία. Αυτό νομίζω αλλάζει άμεσα τον τρόπο που πολλοί σκέφτονται και συμπεριφέρονται σε πολιτικό επίπεδο.

Δεύτερον, ο κόσμος συνειδητοποιεί ορισμένα πράγματα για τη διατροφική σπατάλη και κατ' επέκταση για τις συνολικότερες αιτίες του προβλήματος, και βρίσκει τρόπους για να δραστηριοποιηθεί άμεσα, όπως για παράδειγμα το skipping.

Τρίτον και νομίζω σημαντικότερο, είναι πως χτίζεις μια κοινότητα γύρω από το φαγητό. Η κοινότητα είναι κατά τη γνώμη μου η δυνατότερη βάση για ένα πολιτικό και κοινωνικό κίνημα, και το φαγητό είναι η δυνατότερη βάση για μια κοινότητα. Ένα μεγάλο τραπέζι με φαγητό είναι σίγουρα το καλύτερο μέρος για να συναντηθεί, να ανταλλάξει απόψεις και να συσπειρωθεί μια κοινότητα.

Στο Easton έχει ήδη δημιουργηθεί η δομή για κάτι τέτοιο και περιμένουμε να δούμε πως θα εξελιχθεί. Μαζεύονται πολύ διαφορετικοί άνθρωποι, για κάποιους είναι στέκι, έρχονται άστεγοι, έρχονται ναρκομανείς, έρχονται καταληψίες, έρχονται μετανάστες, έρχονται οικογένειες, έρχονται ηλικιωμένοι άνθρωποι που απλά νιώθουν μοναξιά. Το κλίμα είναι πολύ ευχάριστο. Είναι απλά ένας πολύ ωραίος τρόπος να περάσει κανείς την Κυριακή του".

πηγή

Μήπως όντως απομακρυνόμαστε από τις φυσικές μας δυνατότητες στο θέμα της διατροφής?
Βέβαια στη χώρα μας είναι πιο εύκολη η πρόσβαση σε νωπά τρόφιμα, ο αυτοπρόσωπος έλεγχος της φρεσκάδας/καταλληλότητας τους απ' ό,τι στην πιο "πολιτισμένη" Δύση, είμαστε όμως πρόθυμοι να διατηρήσουμε αυτή τη σχέση με το φαγητό μας στη φυσική του κατάσταση?

Το δεύτερο σημείο που υπογράμμισα, νομίζω ότι έρχεται να "κουμπώσει" με την εικόνα του οικογενειακού τραπεζιού, καθημερινού, κυριακάτικου ή ακόμα καλύτερα γιορτινού με πολλούς γύρω γύρω να μιλάνε, να θορυβούν φυσικά αλλά και να διαφωνούν, να συμφωνούν, να ανταλλάσσουν απόψεις, ιδέες.

Τελικά δεν αποκλείεται η μεγαλύτερη επαναστατικότητα να βρίσκεται σε τόσο παλιές και παραδοσιακές συνθήκες... :whistle:

Freegans: Οι πρίγκιπες των σκουπιδιών

Oralee

Τιμώμενο Μέλος

Scandal

Διαχειριστής

Oralee

Τιμώμενο Μέλος

DreamsRevenge

Περιβόητο μέλος

DreamsRevenge

Περιβόητο μέλος

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Λοιπές Σελίδες