Είναι οι άνθρωποι "αναλώσιμοι";

Αρχική Δημοσίευση από Himela:

Οι οποίες φυσικά είναι αναλώσιμες όπως κι όλοι.

Click για ανάπτυξη...

Να ρωτήσω κάτι?
Είναι μάλλον Offtopic με το θέμα αλλά μου κέντρισε το ενδιαφέρον η (στενοχωρημένη(?)) αντίδρασή σου σε αυτό.
Γιατί?
Να εξηγηθώ για να καταλάβεις τι εννοώ και από που πιάνομαι για να ρωτήσω.
Προσωπικά είμαι αρκετά κοντά -αν και όχι απόλυτα- στην άποψη ότι τελικά είμαστε εντελώς αναλώσιμοι. Και εξηγούμαι...
Αν αύριο αλλάξεις γειτονιά πόσο θα σε ενδιαφέρει ότι ο παλιός σου περιπτεράς έγινε πχ. πατέρας?
Αν αύριο αλλάξεις δουλειά πόσο θα σε ενδιαφέρει αν η κοπελίτσα στο λογιστήριο είναι στενοχωρημένη που χώρισε?
Να το χοντρύνω κι άλλο?
Πόσοι από εμάς (όχι τους γονείς τους, όχι τα αδέρφια τους, όχι τα παιδιά τους αν είχαν που δεν είχαν) παραμένουμε σε βαθιά θλίψη όπως τις πρώτες μέρες από το θάνατο της Αγγελικής, της Βιβής και του Νώντα? Οι μισοί θα αναρωτηθούν "ποιοί είναι αυτοί?". Είναι οι άνθρωποι που πέθαναν στη marfin. Πόσοι τους θυμούνται? Κι όμως τα πρωτοσέλιδα ΤΕΡΑΣΤΙΑ πριν λίγες μέρες, ο πόνος βαρύς, τα δάκρυα "εύκολα". Και σήμερα οι μισοί δεν το θυμούνται καν. Είναι απλώς κάποιοιαπό τους πολλούς 35άρηδες που κυκλοφορούν και κυκλοφόρησαν ανάμεσά μας.
Ποιός κλαίει σήμερα για τον Αλέξανδρο? Η μαμά του ίσως.

Ή να το πάω σε πιο απλά. Ποιός ενδιαφέρεται για την προσωπική ιστορία του κάθε πακιστανού που προσπαθεί να μας καθαρίσει τα τζάμια, της κυρίας που πουλάει χαρτομάντηλα στα φανάρια, της τσιγγάνας που φορτώνεται 10 παιδιά παραμάσχαλα και ζητιανεύει?

Να το ελαφρύνω λίγο. Πόσο σε νοιάζει τι κάνει η gio, η ΚουΕ, η dooo, o Lorien, o fandago, η Kleftra, η palladin και πάρα πολλοί άλλοι? Δεν τους ξέρεις καν. Κι όμως κάποτε ήταν όλη η ζωή αυτού εδώ του χώρου τον οποίο εσύ συντονίζεις. Η 'ζωή' του στεκιού έφυγε κι όμως το στέκι υπάρχει. Πώς γίνεται αυτό?!?!?

Να το θέσουμε ιστορικά... Ποιός ενδιαφέρθηκε και αναφέρθηκε στις χιλιάδες "Άννα Φράνκ" που πέθαναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης? Η ιστορία γράφει "πέθαναν τόσοι, τόσες γυναίκες, τόσοι άντρες, τόσα παιδιά". Έζησαν "τόσοι". Δεν έχει σημασία αν ο Κώστας πέθανε και η Μαρία σώθηκε. "Σημασία" έχει ότι ένα πλήθος πέθανε και ένα πλήθος σώθηκε. Ποιός τους ξεχωρίζει? Ποιός ξέρει τι σκέψεις, τι προοπτικές και τι προσωπική ιστορία κουβαλούσε ο καθένας τους?

Να το πάω σε πιο προσωπικό επίπεδο? Για πόσες από τις προηγούμενες σχέσεις σου [έχουμε πάνω κάτω την ίδια ηλικία, άρα στατιστικά θα είχες τουλάχιστον 1 κάπως πιο μακροχρόνια σχέση στη ζωή σου] αλλάζεις τη ζωή σου σήμερα? Δεν λέω να μην στενοχωρηθείς ή να χαρείς με κάποια χαρά ή λύπη τους που θα τύχει να μάθεις, εννοώ να αλλάξει πραγματικά το σήμερα σου?
Στατιστικά, όπως βλέπω να ισχύει για τους περισσοτέρους τουλ, για καμία. Κι όμως, μπορεί να ήταν άνθρωποι στους οποίους είπες "σ'αγαπώ", για τους οποίους έκλαψες, πόνεσες, χάρηκες και σε κάποια φάση της ζωής σου ίσως ήσουν πρόθυμη να αλλάξεις και τη ζωή σου για αυτούς.

Η έννοια του "οι άνθρωποι είναι αναλώσιμοι", τουλάχιστον στο επίπεδο που το αντιλαμβάνομαι και το εκφράζω εγώ, μιλώντας πάντα για τη γενική περίπτωση και βγάζοντας έξω εξαιρέσεις [πχ. εφευρέτες, εμπνευσμένους πολιτικούς, σπουδαίους συγγραφείς, έξοχους πολεμιστές και πιθανόν στη σημερινή εποχή εμπνευσμένους επιχειρηματίες--μερικές χούφτες ανθρώπων δλδ στο σύνολο της ανθρωπότητας] είναι ότι έχουμε τόσο ιστορικά, όσο και ο καθένας μας προσωπικά την "ικανότητα" να ""ξεχνάμε"". Όπως λέμε 'σ'αγαπώ' και μετά κάτι γίνεται και χωρίζουμε και "δεν αγαπάμε πιά" ή δεν αγαπάμε αρκετά για να είμαστε με τον άλλο (ή δεν μας αγαπάει αυτός) και μετά συναντάμε κάποιον άλλο και ξανα-αγαπάμε (ή όπως συχνά ακούω και καμιά φορά λέω και εγώ η ίδια "αγαπάμε με άλλο τρόπο") και προχωράμε και ξαναχαιρόμαστε και φτιάχνουμε τη ζωή μας. Ναι μια σχέση είναι σημαντική αλλά -δυστυχώς ή ευτυχώς- είμαστε πλασμένοι με τέτοιο τρόπο [μιλώντας για το μέσο όρο] που ξαναστεκόμαστε στα πόδια μας και ξανα γινόμαστε ευτυχισμένοι. Αλλιώς όλοι οι χωρισμένοι του πλανήτη [από τη 16χρονη κόρη των από πάνω μου που σπαράζει στις φίλες της--την ακούω από το παράθυρο του φωταγωγού όταν λείπουν οι γονείς της ένεκα άθλιας ηχομόνωσης-- μέχρι τη μάνα με 103 παιδιά που την παρατάει ο άντρας της για τη "σουρτούκω"] θα έπρεπε να έχουν πέσει στον...καιάδα προ πολλού. Δεν είναι έτσι.
Και εκεί μπαίνει το προσωπικό στοιχείο του καθενός. Για κάποιους το "αναλώσιμο" που επηρεάζει λίγοτερο την ευτυχία τους είναι οι προοπτικές της δουλειάς του. Και θεωρούν ότι είναι προτιμότερο να χάσουν σε χρήματα, σε πιθανή επαγγελματική επιτυχία κτλ κτλ κτλ για να μείνουν με την συγκεκριμένη κοπέλα ή το συγκεκριμένο άντρα. Και να προσφέρουν μόνο ότι μπορούν δεδομένης της γεωγραφικής ή άλλης κατάστασής τους.
Για κάποιους άλλους είναι το ανάποδο. Θεωρούν ότι θα προσπαθήσουν να κάνουν το παν για να επιτύχουν σε επαγγελματικά και οικονομικά και στην πορεία αυτής της εξέλιξης θα βρεθεί κάποιος ή κάποια για τον οποίο θα θελήσουν να επενδύσουν και κομμάτι τους εαυτού τους πιο πολύ. Και ότι αυτό είναι πιο μεγάλο 'θέλω' και εφόσον ο τωρινός σύντροφος δεν το ενστερνίζεται τότε δεν είναι ο σωστός και θα βρεθεί κάποιος άλλος σωστότερος.

Τουλάχιστον εγώ με αυτή την έννοια το αντιλαμβάνομαι το "οι άνθρωποι είναι αναλώσιμοι".
Σχόλια δεκτά
πσ.προφανώς δεν κάνω κάποια επίθεση, και το δεύτερο πρόσωπο, όπου χρησιμοποιήθηκε είναι για λόγους ευκολίας. Κάθε σχόλιο, όχι μόνο από τη Himela αλλά και από οποιονδήποτε άλλο, είναι φυσικά δεκτό.