Η αντικοινωνικότητα του βολέματος

Ήταν ένα παράδειγμα ότι η επιτυχία δεν εμποδίζει κανέναν από το μεγάλωμα τον παιδιών του. Ίσα ίσα που θεωρώ ότι αν έχεις κάνει κάτι τα παιδιά σου θα τα μορφώσεις καλύτερα.

Εγώ πάλι φοβάμαι, ότι αυτοί που θεωρούν ότι έχουν περισσότερα όνειρα από τους "βολεμένους", περισσότερες φιλοδοξίες και όλη τους η ζωή περιστρέφεται στο πως θα τα καταφέρουν αυτά, θα ξυπνήσουν κάποια μέρα στα 50 τους και θα συνειδητοποιήσουν πόσα από την ζωή έχουν χάσει σε κάθε φάση της.

Αρχική Δημοσίευση από Neraida:

Δηλαδη εσυ πιστευεις οτι καποιος που εργαζεται π.χ 15 ωρες την ημερα μεγαλωνει εκεινος τα παιδια του και οχι η νταντα ή στην καλυτερη περιπτωση η γιαγια..?
Εγω παντως δεν το πιστευω...
Και μπορει ο κυριος του παραδειγματος σου να εχει 2-3 παιδια, να ειναι επιτυχημενος επαγγελματικα, αλλα διατηρω τις επιφυλαξεις μου οσον αφορα στο κατα ποσο εχει συνεισφερει στο μεγαλωμα τους....

Click για ανάπτυξη...

Υποθέτουμε ότι έχουν έναν άνθρωπο που σπούδασε κάτι που δεν του άρεσε (ασχέτως και αν είναι ιατρική ή οποιοδήποτε άλλο με το ίδιο "κοινωνικό ήχο"). Αυτός ο άνθρωπος κατάφερε και βρήκε ένα επάγγελμα που του εξασφάλιζε έναν μισθό αρκετό για να συντηρήσει μια οικογένεια και συγχρόνως θα δούλευε 8ώρες και μόνο καθημερινές. Ιδανικός τύπος για οικογένεια; Προσωπικά έχω τις επιφυλάξεις μου.

Τι θα μπορούσε να διδάξει στα παιδιά του; Τι εμπειρίες θα μπορούσε να τους μεταφέρει;

• Ότι ένα και ένα κάνουν δυο; Το σχολείο θα μπορούσε καλύτερα.
• Από την δουλεία του; Αφού δεν του αρέσει, τι θα μπορούσε να πει γι αυτήν;
• Για τα hobby του; Ένα παιδί μπορεί να συζητήσει για αυτά με τόσα άλλα άτομα. Και στην τελική δεν ξέρω ούτε ένα άτομο που να είχε πραγματικά πάθος με κάτι και στην τελική να μην το ακολούθησε. Π.χ. μου αρέσει ο κινηματογράφος, προφανώς όμως δεν είμαι τόσο παθιασμένος έτσι ώστε να κάνω κάτι σχετικό.
• Για τα ταλέντα του; Έχω συναντήσει ελάχιστα άτομα που έχουν πραγματικά ταλέντο σε κάτι και η δουλεία τους να μην είναι σχετική με το ταλέντο. Μακάρι ο τύπος του παραπάνω παραδείγματος να ανήκει σε αυτή την κατηγορία.
• Για τα clubs που πήγαινε όταν τελείωνε την δουλεία του; wow συγκλονιστικό.
• Για τον τρόπο που γνώρισε την μαμά τους; Είμαι σίγουρος ότι έχει γραφτεί έστω μια ιστορία σε βιβλίο πιο συναρπαστική και διδακτική.

Αρά η απορία μου είναι πως και με τι εφόδια θα μπορούσε να μορφώσει/μεγαλώσει τα παιδιά του ο τύπος του παραδείγματος. Να τα πάρει αγκαλιά όταν είναι άρρωστα; Σχεδόν όλοι μπορούν να το κάνουν αυτό.

Αρχική Δημοσίευση από fandago:

Εγώ πάλι φοβάμαι, ότι αυτοί που θεωρούν ότι έχουν περισσότερα όνειρα από τους "βολεμένους", περισσότερες φιλοδοξίες και όλη τους η ζωή περιστρέφεται στο πως θα τα καταφέρουν αυτά, θα ξυπνήσουν κάποια μέρα στα 50 τους και θα συνειδητοποιήσουν πόσα από την ζωή έχουν χάσει σε κάθε φάση της.

Click για ανάπτυξη...

Το χειρότερο είναι να ξυπνήσεις κάποια μέρα και να μην έχεις "μεγαλώσει"

Αγαπητέ Φαντασμένε, δεν θα διαφωνήσω μαζί σου, στο ότι ο επικριτής της μετριότητας, πιθανώς να είναι το ίδιο μέτριος με αυτούς που επικρίνει. Ο συγκεκριμένος όμως μέτριος, έχει εκ των πραγμάτων μια ουσιώδη και ειδοποιό διαφορά από τους άλλους μέτριους: Ότι σιχαίνεται τη μετριότητά του και ενίοτε την αντιπαλεύει συνειδητά!
Από την άλλη πλευρά, εσύ μας είπες, αν βέβαια κατάλαβα σωστά τα γραφόμενά σου, ότι δεν υπάρχει τίποτε να κάνουμε, αφού δεν μπορεί κανείς μας πει τι ισχύει, συνεπώς και μέχρι να βρεθεί κάποιος να μας δώσει τον απαραίτητο ορισμό, ώστε να μην μπούμε στον κόπο να τον διερευνήσουμε από μόνοι μας, πρέπει να μείνουμε με τα χέρια σταυρωμένα, απολαμβάνοντας τη μετριότητά μας αρειμανίως. Άλλωστε, αφού η κριτική έχει τους ίδιους κινδύνους με την αποδοχή της μετριότητας, άρα καλύτερα να μην κάνουμε καν κριτική, από φόβο μήπως μας χαρακτηρίσουν "εκ του ασφαλούς" (από τη μία η κριτική είναι "εκ του ασφαλούς" κι απ' την άλλη "εμπεριέχει κινδύνους", αποφάσισε λοιπόν γιατί μας μπέρδεψες). Λυπάμαι αλλά δεν θα μπορούσα ν' ασπαστώ μια τέτοια θέση, αν και μου είναι σεβαστή.

Εφόσον λοιπόν ενδιαφέρεσαι να μάθεις τι πρέπει να κάνει κανείς για να την αντιπαλέψει, θα σου απαντήσω: Το πρώτο και το κυριότερο, είναι να μη γουστάρει τη μετριότητα, ιδιαίτερα τη δική του. Το δεύτερο κι εξίσου σημαντικό, είναι ν' αναγνωρίζει την αξία, την καινοτομία, το φρέσκο αεράκι του συναρπαστικού και να εμπνέεται απ' αυτά, να τα υιοθετεί και να τα υποθάλπει, ακόμη κι αν κάποιος άλλος έκανε το λάθος να τα δημιουργήσει πριν από εκείνον. Δεν είναι η πανάκεια, όμως είναι μια καλή αρχή κι όπως ξέρεις η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.

Υπάρχουν άλλωστε επαναστάτες με αιτία, αλλά και χωρίς αιτία. Το ενδιαφέρον είναι πως όλοι οι επαναστάτες αυτού του κόσμου κατηγορήθηκαν από τους νοητικά βολεμένους των καιρών τους, ως αναίτιοι, αφελείς και ανακόλουθοι. Δεν περίμενα να δω τώρα την εξαίρεση...

Αγαπητή Lugar, ήταν τόσο φανερό για το τι μιλούσε η Παλλαντίν, που θεώρησα πασιφανές πως δεν απαντούσα ειδικά σε αυτήν. Το έγραψα κιόλας, τι άλλο να έκανα; Όταν όμως μπαίνω μέσα σ' ένα θέμα με σκοπό να γράψω το πρώτο μου κείμενο, απαντώντας στο εναρκήριο ποστ και συναντώ μια άποψη που διατυμπανίζει "Είμαι ευτυχής με τη μετριότητά μου", ως μαγική επίκληση, τρεις φορές, δεν θα μπορούσα να βρω καταλληλότερο σημείο για να ξεκινήσω και να εκθέσω την άποψή μου περί μετριότητας. Μερικές φορές, η σημειολογία αυτών που γράφουμε είναι δυνατότερη από το ίδιο τους το νόημα.
Είμαι πολύ μεγάλος πια για να είμαι θυμωμένος. Ίσως "απογοητευμένος" θα ήταν ορθότερη ως λέξη.

Εγώ πάλι φοβάμαι, ότι αυτοί που θεωρούν ότι έχουν περισσότερα όνειρα από τους "βολεμένους", περισσότερες φιλοδοξίες και όλη τους η ζωή περιστρέφεται στο πως θα τα καταφέρουν αυτά, θα ξυπνήσουν κάποια μέρα στα 50 τους και θα συνειδητοποιήσουν πόσα από την ζωή έχουν χάσει σε κάθε φάση της.

Click για ανάπτυξη...

Το να ξυπνήσει κανείς, έστω και αργά και να καταλάβει ότι έκανε λάθος, είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να του συμβεί πριν πεθάνει, αφού έτσι του χαρίζεται το προνόμιο της "μετάνοιας". Αυτό που θα έπρεπε να φοβάται κανείς, είναι μήπως δεν ξυπνήσει ποτέ. Μήπως ξεμείνει για πάντα παγιδευμένος στη νιρβάνα του. Σκεφτείτε από την άλλη να ξυπνήσει κάποιος και να έχει να μετανοιώσει για όσα δεν έκανε, παρά για όσα έκανε. Προτιμώ να κάνω όνειρα που μπορεί να με προδώσουν, παρά να πάψω πια να ονειρεύομαι...

Τέλος, αγαπητή μου Isiliel, το κείμενό σου μου θύμισε κάτι: Την ταινία "The Wall", των Pink Floyd, την είδα όταν είμουν δεκαοκτώ. Την "ρούφηξα" με τα μάτια ορθάνοιχτα (not wide shut) και τη σκέψη να κρατάει την ανάσα της, μέχρι το τέλος. Αυτά τότε! Σήμερα, δεν πιστεύω πως θ' άντεχα να τη δω ολόκληρη...

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

Τέλος, αγαπητή μου Isiliel, το κείμενό σου μου θύμισε κάτι: Την ταινία "The Wall", των Pink Floyd, την είδα όταν είμουν δεκαοκτώ. Την "ρούφηξα" με τα μάτια ορθάνοιχτα (not wide shut) και τη σκέψη να κρατάει την ανάσα της, μέχρι το τέλος. Αυτά τότε! Σήμερα, δεν πιστεύω πως θ' άντεχα να τη δω ολόκληρη...

Click για ανάπτυξη...

Το χειρότερο είναι να συνειδητοποιήσεις μια μέρα ότι (εξ)υπηρέτησες φιλοδοξίες που δεν ήταν καν δικές σου.
Που στις επέβαλε κάποιο κοινωνικό status, η οικογένεια, ...η μετριότητα, η ασφάλεια...
Ελεύθερη βούληση...


Hush now baby, baby, dont you cry.
Mother's gonna make all your nightmares come true.
Mother's gonna put all her fears into you.
Mother's gonna keep you right here under her wing.
She wont let you fly, but she might let you sing.
Mama will keep baby cozy and warm.
Ooooh baby ooooh baby oooooh baby,
Of course mama'll help to build the wall.

Αρχική Δημοσίευση από Michelle:

Πήγαινε όμως και πες στον Einstein για παράδειγμα ότι έχασε τις χαρές της ζωής κάνοντας έρευνα και μάλλον θα σου γελούσε κατάμουτρα αν ζούσε ακόμα.

Click για ανάπτυξη...

Πολύ λάθος παράδειγμα. Ο Einstein δεν ήταν αυτός που προσπαθούσε πάντα για τα όνειρα του, γιατί απ' όσο ξέρω το σχολείο δεν τον ενδιέφερε και το μυαλό του τον έκανε αυτό που ήταν. Με άλλα λόγια, δε νομίζω να χρειάστηκε και πολλή προσπάθεια για να τα πετύχει. Κατά τ' άλλα έκανε μια φυσιολογική ζωή χωρίς να προσπαθήσει για το κάτι παραπάνω που λέτε (απ' όσο ξέρω).

Αρχική Δημοσίευση από Exposed_Bone:

Το χειρότερο είναι να ξυπνήσεις κάποια μέρα και να μην έχεις "μεγαλώσει"

Click για ανάπτυξη...

Επειδή δεν μπορώ να καταλάβω τι εννοείς, μπορείς να μου εξηγήσεις τι ακριβώς λες;

Είδες πουθενά να μιλάω εγώ προσωπικά για δουλειές; Αγαπητέ Φαντασμένε (don't you mister me please...) εγώ απάντησα γενικώς περί μετριότητας. Επίσης, δεν έχω παρεξηγηθεί από τίποτε, κουβέντα κάνουμε, πιάνοντας κάτι από αυτά που είπε ο συνομιλητής, προκειμένου να πάρουμε "πάσα" για να αναπτύξουμε την άποψή μας. Η εργασία είναι ένας τομέας μόνο, όπου θα μπορούσε κανείς να βγάλει τη δημιουργικότητά του. Υπάρχουν κι άλλοι τομείς. Αυτό που έχω καταλάβει, είναι ότι ενώ δεν υπάρχει ένας γενικός ορισμός της μετριότητας που να μπορεί να εφαρμοστεί σε κάθε περίπτωση, όταν τη συναντάς μπροστά σου την αναγνωρίζεις χωρίς αμφιβολία.

Κάτι άλλο που πρόσεξα κατά την πορεία του θέματος: Πολλοί απ' αυτούς που υποστήριξαν πως η εργασία δεν μας απαλλάσσει απαραίτητα από τη μετριότητα (Lugar, Neraida και άλλοι) εμφάνισαν ως αντεπιχείρημα, ότι μπορεί κάποιος αντ' αυτού να αφιερώσει χρόνο στα παιδιά ΤΟΥ, να κάνει πράγματα για τον εαυτό ΤΟΥ, να περάσει καλά για πάρτη ΤΟΥ. Καμμία αναφορά σε κοινωνική προσφορά και επίτευξη στόχων μέσω ομαδικότητας. Σημεία των καιρών. Μέτριος δεν θεωρείσαι, όταν σε νοιάζει μόνο το τομάρι σου και εργάζεσαι αποκλειστικά γι' αυτό. Κι όμως ο Τσίπουρος είχε θέσει εξ αρχής το θέμα της κοινωνικής προσφοράς. Καθόλου άδικος λοιπόν ο τίτλος του θέματος, που μιλάει για την "Αντικοινωνικότητα του βολέματος".

Αρχική Δημοσίευση από fantasmenos:

Δεν είναι τόσο πρόβλημα το ότι ασχολείται με την πάρτη του. Το πρόβλημα είναι ότι η ικανοποίηση για αυτόν είναι η απάθεια σε οτιδήποτε. Δηλαδή όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται για την κοινωνία αλλά στην τελική ούτε για την αυτοβελτίωση του.

Click για ανάπτυξη...

Θα σημειώσω πως το παραπάνω είναι ένα από τα πλέον "ζουμερά" αποσπάσματα που έχω διαβάσει έως τώρα στο θέμα. Είναι πολύ σημαντικό ο διάλογος να προχωρά και να εξελίσσεται θεματικά, χωρίς περιττή ευθιξία και αντεγκλήσεις.

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

Κάτι άλλο που πρόσεξα κατά την πορεία του θέματος: Πολλοί απ' αυτούς που υποστήριξαν πως η εργασία δεν μας απαλλάσσει απαραίτητα από τη μετριότητα (Lugar, Neraida και άλλοι) εμφάνισαν ως αντεπιχείρημα, ότι μπορεί κάποιος αντ' αυτού να αφιερώσει χρόνο στα παιδιά ΤΟΥ, να κάνει πράγματα για τον εαυτό ΤΟΥ, να περάσει καλά για πάρτη ΤΟΥ. Καμμία αναφορά σε κοινωνική προσφορά και επίτευξη στόχων μέσω ομαδικότητας. Σημεία των καιρών. Μέτριος δεν θεωρείσαι, όταν σε νοιάζει μόνο το τομάρι σου και εργάζεσαι αποκλειστικά γι' αυτό. Κι όμως ο Τσίπουρος είχε θέσει εξ αρχής το θέμα της κοινωνικής προσφοράς. Καθόλου άδικος λοιπόν ο τίτλος του θέματος, που μιλάει για την "Αντικοινωνικότητα του βολέματος".

Click για ανάπτυξη...

Chaos δεν θα διαφωνήσω μαζί σου σε ότι έχεις πει μέχρι τώρα....ούτε στο ότι ενώ δεν μπορούμε να ορίσουμε την μετριότητα μπορούμε να την αναγνωρίσουμε όταν την δούμε μπροστά μας.
Το βόλεμα λοιπόν είναι σημείο των καιρών μας.Υπάρχει ένα γενικότερο βόλεμα και μια επιθυμία στο να κατακτούμε πράγματα με ευκολία και με ταχύτητα.
Αυτό το χρόνος για τα παιδιά μου που ειπώθηκε από πολλούς , σήμερα εμένα με κάνει να έχω υποψίες...
Μια γυναίκα Ελληνίδα στην εποχή της γιαγιάς μου ήταν πολύ δύσκολο να κάνει καριέρα ,πιθανότατα δεν γνώριζε καν την λέξη.Αλλά η προσφορά της στο κοινωνικό σύνολο ήταν πολύ σημαντική και σίγουρα μια τέτοια γυναίκα δεν θα την χαρακτήριζα ως μετριότητα.
Ήξερε να μεγαλώσει αλλά και να εκπαιδεύσει τα παιδιά της , με τα τότε δεδομένα.
Σήμερα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει ραγδαία και η εκπαίδευση των παιδιών από τούς γονείς οφείλει να είναι τελείως διαφορετική , ποιο πολύπλοκη θα έλεγα και καθόλου εύκολη.
Ο χρόνος δεν είναι απαραίτητα το χρυσό κλειδί σε μια τέτοια περίπτωση αλλά μάλλον η ποιότητα της σχέσης γονέα με τον εαυτό του και στην συνέχεια γονέα με παιδιού.
Εδώ νομίζω ότι έχουμε μια σημαντική πηγή του κακού , του βολέματος.
Όταν λοιπόν έχουμε γονείς που ψεύδονται στους εαυτούς τους και στα παιδιά τους που στην συνέχεια θα γίνουν ενεργοί πολίτες μιας χώρας πως είναι δυνατόν να μην έχουμε βολεμένους πολίτες και μια κοινωνία που νοσεί?
Όταν έχουμε έναν γονέα που αρέσκεται στην καλοπέραση ως την υπέρτατη αξία?Όταν ο μοναδικός του στόχος είναι μια καλή ζωή με βασική αξιολόγηση το προσωπικό όφελος ακόμα και σε βάρος του γενικού καλού?
Ένα παιδί αντιλαμβάνεται το ψέμα και πιθανότατα να το μιμηθεί ως ενήλικας.
Είναι ποιο εύκολο να παρέχουμε στους εαυτούς μας αλλά και στην οικογένεια μας υλικά αγαθά από το να μας μάθουμε ......αυτό σημαίνει ότι πρέπει πρώτα να πονέσεις και ο άνθρωπος σήμερα είναι μάλλον φυγόπονος.
Αυτό το κτητικό ΤΟΥ που αναφέρεις πολύ σωστά έρχεται σε αντίθεση με την προσφορά.
Έχουμε γίνει αρκετά εγωιστές ώστε να μπορούμε να προσφέρουμε στους άλλους κατανόηση ψυχή αγάπη συγκέντρωση και όλο αυτό σίγουρα δεν έχει να κάνει με την απουσία χρόνου.
Το να σε νοιάζει τελικά το τομάρι σου δεν είναι κακό ..κακός μάλλον είναι ο τρόπος που επιλέγεις να σε νοιάζει.
Έχοντας ανθρώπους σε μα κοινωνία που έχουν συμφιλιωθεί με τους εαυτούς τους που έχουν συνειδητοποιήσει τις πραγματικές τους ανάγκες που μπορούν να παραμερίσουν τον εγωισμό τους και να σεβαστούν τον διπλανό τους πόσες πιθανότητες έχουμε να ξορκίσουμε το βόλεμα?

Αρχική Δημοσίευση από negative:

Chaos δεν θα διαφωνήσω μαζί σου σε ότι έχεις πει μέχρι τώρα....ούτε στο ότι ενώ δεν μπορούμε να ορίσουμε την μετριότητα μπορούμε να την αναγνωρίσουμε όταν την δούμε μπροστά μας.
Το βόλεμα λοιπόν είναι σημείο των καιρών μας.Υπάρχει ένα γενικότερο βόλεμα και μια επιθυμία στο να κατακτούμε πράγματα με ευκολία και με ταχύτητα.
Αυτό το χρόνος για τα παιδιά μου που ειπώθηκε από πολλούς , σήμερα εμένα με κάνει να έχω υποψίες...
Μια γυναίκα Ελληνίδα στην εποχή της γιαγιάς μου ήταν πολύ δύσκολο να κάνει καριέρα ,πιθανότατα δεν γνώριζε καν την λέξη.Αλλά η προσφορά της στο κοινωνικό σύνολο ήταν πολύ σημαντική και σίγουρα μια τέτοια γυναίκα δεν θα την χαρακτήριζα ως μετριότητα.
Ήξερε να μεγαλώσει αλλά και να εκπαιδεύσει τα παιδιά της , με τα τότε δεδομένα.
Σήμερα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει ραγδαία και η εκπαίδευση των παιδιών από τούς γονείς οφείλει να είναι τελείως διαφορετική , ποιο πολύπλοκη θα έλεγα και καθόλου εύκολη.
Ο χρόνος δεν είναι απαραίτητα το χρυσό κλειδί σε μια τέτοια περίπτωση αλλά μάλλον η ποιότητα της σχέσης γονέα με τον εαυτό του και στην συνέχεια γονέα με παιδιού.
Εδώ νομίζω ότι έχουμε μια σημαντική πηγή του κακού , του βολέματος.
Όταν λοιπόν έχουμε γονείς που ψεύδονται στους εαυτούς τους και στα παιδιά τους που στην συνέχεια θα γίνουν ενεργοί πολίτες μιας χώρας πως είναι δυνατόν να μην έχουμε βολεμένους πολίτες και μια κοινωνία που νοσεί?
Όταν έχουμε έναν γονέα που αρέσκεται στην καλοπέραση ως την υπέρτατη αξία?Όταν ο μοναδικός του στόχος είναι μια καλή ζωή με βασική αξιολόγηση το χρήμα ακόμα και σε βάρος του γενικού καλού?
Ένα παιδί αντιλαμβάνεται το ψέμα και πιθανότατα να το μιμηθεί ως ενήλικας.
Είναι ποιο εύκολο να παρέχουμε στους εαυτούς μας αλλά και στην οικογένεια μας υλικά αγαθά από το να μας μάθουμε ......αυτό σημαίνει ότι πρέπει πρώτα να πονέσεις και ο άνθρωπος σήμερα είναι μάλλον φυγόπονος.
Αυτό το κτητικό ΤΟΥ που αναφέρεις πολύ σωστά έρχεται σε αντίθεση με την προσφορά.
Έχουμε γίνει αρκετά εγωιστές ώστε να μπορούμε να προσφέρουμε στους άλλους κατανόηση ψυχή αγάπη συγκέντρωση και όλο αυτό σίγουρα δεν έχει να κάνει με την απουσία χρόνου.
Το να σε νοιάζει τελικά το τομάρι σου δεν είναι κακό ..κακός μάλλον είναι ο τρόπος που επιλέγεις να σε νοιάζει.
Έχοντας ανθρώπους σε μα κοινωνία που έχουν συμφιλιωθεί με τους εαυτούς τους που έχουν συνειδητοποιήσει τις πραγματικές τους ανάγκες που μπορούν να παραμερίσουν τον εγωισμό τους και να σεβαστούν τον διπλανό τους πόσες πιθανότητες έχουμε να ξορκίσουμε το βόλεμα?

Click για ανάπτυξη...

Ερώτηση: τι είναι, κατά τη γνώμη σας, αυτό που διαμορφώνει τις προσωπικότητες των ατόμων, με αποτέλεσμα άλλοι να γίνονται ενεργές και υπεύθυνες υπάρξεις και άλλοι να γίνονται φοβισμένοι και παθητικοί, ώστε στο τέλος να προτάσσουν το ψέμα (εύκολη λύση) και να γίνονται τελείως ανεύθυνοι. (Ίσως να χρειάζεται split, το αφήνω στην κρίση των mods).