Ηθικά διλήμματα

kleftra · 01-03-10

Spooky story μπράβο Ισι

- Είναι ηθικά αποδεκτός ο κανιβαλισμός σε ακραίες συνθήκες σαν αυτή;
- Είναι οι εμπλεκόμενοι ένοχοι για φόνο;
To ενστικτο της επιβίωσης είναι αρκετά δυνατό, σε νορμάλ κατάσταση κανείς λογικός άνθρωπος δεν βλέπει ως μεζεδάκι τον διπλανό του, όμως σε συνθηκες παρόμοιες κάτι αποτροπαιο όπως ο κανιβαλισμός μετατρέπεται στην μόνη ελπίδα διάσωσης μας.
Όμως αυτός που επιλέγεται θα πρέπει είτε να το αποφασίζει ο ίδιος(όπως θα αναλύσω παρακάτω) είτε να είναι ήδη νέκρος.
Τι με κάνει στην συγκεκριμένη περίπτωση να το θεωρώ ανήθικο και φόνο:
Οι μαρτυρίες ότι ήταν ο Πάρκερ άρρωστος στηρίζονται μόνο στις καταθέσεις των επιζώντων και δεν υπάρχει τρόπος να αντικρουστούν ή να επιβεβαιωθούν.Επίσης δεν διέθεταν κανένα μέσο να γνωρίζουν αν ήταν σε κώμα ή απλά λιπόθυμος, ή αν είχε την δυνατότητα να επιζήσει, ακόμη και στα οργανωμένα νοσοκομεία χρειάζεται γνωμάτευση τριών διαφορετικών γιατρών για να θεωρηθεί ο ασθενής εγκεφαλικά νεκρός δλδ η μοναδική περίπτωση στην οποία δεν πρόκειται να ανανήψει.
Ακόμη χειρότερα θα μπορούσε να μην ήταν καν άρρωστος απλά ο πιο αδύναμος κρίκος.
Κατί άλλο που μου χτυπάει τραγικά άσχημα είναι η αναλγησία του καπετάνιου
Σημειώνει στο ημερολογιο του "την ώρα που παίρναμε πρωινό" καμμιά φορά η επιλογή των λέξεων δεν είναι τυχαία.Στην ψυχολογία υπάρχει κάτι που λέγεται "σκότωμα" δλδ η επιλεκτική αποφυγή μιας άσχημης ανάμνησης, ο μέσος άνθρωπος έστω και αν κατέγραφε στο ημερολόγιο του την "ανθρωποθυσία" δεν θα την μνημόνευε σε άλλες αναφορές, θα χρησιμοποιούσε την φράση "ήταν πρωί" ή "τρώγαμε" που φανερώνει μια καθαρά βιολογική ανάγκη.Ο τρόπος που εκφράζεται ο καπετάνιος δειχνει ότι έκανε κάτι απόλυτα φυσιολογικό για το οποίο δεν ένοιωθε καθόλου τύψεις.
Τέλος (επειδή τα έχω πάρει με τον καπετάνιο) θεωρώ πως θα έπρεπε να διαλέξει να θυσιαστεί αυτός για το πληρωμα του.Αυτό για μένα είναι που ξεχωρίζει τον αρχηγό απο τον ηγέτη.

- Εάν ο Parker είχε δώσει τη συγκατάθεσή του και ήταν πρόθυμος να θυσιαστεί, θα ήταν ο φόνος του ηθικά αποδεκτός;
- Εάν είχαν συμφωνήσει μεταξύ τους να γίνει κλήρωση, θα ήταν ηθικά αποδεκτό να θανατωθεί αυτός στον οποίο θα έπεφτε ο κλήρος;
Η συνειδητή επιλογη της αυτοθυσίας είναι η πιο ακραία έκφραση αλτρουισμού.Ναι θα ήταν.

- Εάν αυτός στον οποίο έπεφτε ο κλήρος, άλλαζε γνώμη θα ήταν αποδεκτό ηθικά να θανατωθεί;
Όλοι μπορούμε να το παίξουμε ήρωες αρκεί να μην έρθει η ώρα να το αποδειξουμε.Στην περίπτωση που είχε αρχικά συμφωνήσει ναι θα ήταν ηθικά αποδεκτό.
Προσωπικά αν δεν συμφωνούσα εξαρχής θα έλεγα πως δεν θα θέλω να συμμετέχω στην κλήρωση όμως ούτε θα φάω.
Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο η τακτική "νίπτω τας χειρας μου" μας κανει λιγότερο ένοχους.

cibyllian · 01-03-10

Για μένα, το συγκεκριμένο δεν είναι ηθικό δίλημμα. Δεν θα συναινούσα, ούτε και θα δικαιολογούσα ποτέ μια τέτοια πράξη. Εδώ δεν αποφασίζεις, που θα στρίψεις για να σκοτώσεις 1 ή 5, αλλά πάντως κάπου θα πέσεις.
Εδώ έχεις επιλογή. Να μην το σκοτώσεις, ακόμα κι αν πεθάνει την επόμενη στιγμή ή ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα πεθάνεις κι εσύ. Κι επειδή μπορεί κανείς να το αντιπαραβάλει με την περίπτωση του αεροπλάνου στις Άνδεις, εκεί ήταν άλλο. Οι άνθρωποι ήταν σκοτωμένοι.
Εδώ σκοτώσαν κάποιον. Πως ξέρουν πόσο θα άντεχε, πως ξέρουν πότε θα τους έβρισκε πλοίο;
Πόσες φορές δεν έχουν αντέξει άνθρωποι σε πολύ αντίξοες συνθήκες, που κανείς δεν θα το περίμενε;
Για μένα στη συγκεκριμένη περίπτωση, ήταν εγκληματική πράξη.

Himela · 01-03-10

Οχι όμως να θυσιαστώ προσφέροντας τον εαυτό μου για τροφή.

Να θυσιαστώ θα το έκανα ευχαρίστως

Αποφάσισε. Θα το έκανες ή όχι;

Έτσι κι αλλιώς η ιστορία έχει πια συμβεί. Μιλάμε για τις σκέψεις που έχουμε για αυτήν χωρίς να ξέρουμε το αποτέλεσμα. Θεωρώ λοιπόν οτι πολύ κακώς δολοφόνησαν το παιδί, και είναι ένοχοι, έστω και με ελαφρυντικά.

DrStrangelove · 01-03-10

Αρχική Δημοσίευση από Himela:
Αποφάσισε. Θα το έκανες ή όχι;

Έτσι κι αλλιώς η ιστορία έχει πια συμβεί. Μιλάμε για τις σκέψεις που έχουμε για αυτήν χωρίς να ξέρουμε το αποτέλεσμα. Θεωρώ λοιπόν οτι πολύ κακώς δολοφόνησαν το παιδί, και είναι ένοχοι, έστω και με ελαφρυντικά.

γιατί αποσπασματικά με κάνεις quote και δεν βάζεις όλο αυτό που έγραψα ; Οι άλλοι θα νομίζουν ότι αντιφάσκω. Το είπα καθαρά, ότι θα θυσιαζόμουν πολύ ευχαρίστως ΑΝ δεν ήταν νεκρός. ΑΝ.

Ξέχασες αυτο΄να κάνεις quote :Αν δεν ήταν νεκρός, αλλάζει και η στάση μου και η προθυμία για δική μου θυσία.

Himela · 01-03-10

Αρχική Δημοσίευση από DrStrangelove:
γιατί αποσπασματικά με κάνεις quote και δεν βάζεις όλο αυτό που έγραψα ; Οι άλλοι θα νομίζουν ότι αντιφάσκω. Το είπα καθαρά, ότι θα θυσιαζόμουν πολύ ευχαρίστως ΑΝ δεν ήταν νεκρός. ΑΝ.

Ξέχασες αυτο΄να κάνεις quote :Αν δεν ήταν νεκρός, αλλάζει και η στάση μου και η προθυμία για δική μου θυσία.

Βασικά μπερδεύτηκα κι εγώ, δεν έκανα κάτι επίτηδες. Με συγχωρείς.

Isiliel · 1 Μαρτίου 2010

Αρχική Δημοσίευση από Exposed_Bone:
Ας κάνω μια ερώτηση εγώ,
Είναι ηθικά αποδεκτό κάποιος να συμφωνήσει σε μια τέτοια κλήρωση αλλά αν επιλεχθεί αυτός "ξαφνικά" να αλλάξει γνώμη;

Αυτή ακριβώς ήταν η ερώτηση που έγινε στην τάξη του Sandel. Μάλλον εγώ δεν την απέδωσα πολύ κατανοητά.

Αρχική Δημοσίευση από DrStrangelove:
Ούτε αν ο σκοπός είναι να σωθούν 3 ζωές με οικογένεια όπως αυτοί, ενώ ο Parker ήταν καμένο χαρτί ; 'Ηταν σε κώμα και ζήτημα ωρών ο θάνατός του.

Δεν γνωρίζουμε ποια ήταν ακριβώς η κατάσταση του Parker. "Έμοιαζε να βρίσκεται σε κώμα" σύμφωνα με τις καταθέσεις των παρευρισκομένων. (Αλήθεια, ξέρεις κανείς αν είναι θανατηφόρο να καταναλώσεις θαλασσινό νερό; :worry:

)
Μάλιστα στη δίκη ειπώθηκε ότι την ώρα που ο Dudley του έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό εκείνος ψιθύρισε: "What me?"

Στη wiki, ο Dudley φαίνεται να είπε αργότερα:

Dudley later described the scene, "I can assure you I shall never forget the sight of my two unfortunate companions over that ghastly meal we all was like mad wolfs who should get the most and for men fathers of children to commit such a deed we could not have our right reason."

Ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο για τη δίκη, είναι ότι ο Brooks απαλλάχθηκε ώστε να μπορέσει να καταθέσει ως μάρτυρας, αφού το δικαστήριο δεν μπόρεσε να συλλέξει αρκετά στοιχεία εναντίον του. Παρ' όλ' αυτά, είχε καταναλώσει και o Brooks από το κρέας του άτυχου Parker.

Edit: Κάτι ακόμη που μόλις διάβασα: Όπως είπαμε η κοινή γνώμη ήταν με το μέρος των κατηγορούμενων, ειδικά μετά την εμφάνιση του αδερφού του Parker στη δίκη, ο οποίος ήταν ναυτικός και έσφιξε το χέρι των κατηγορούμενων, "συγχωρώντας" τους κατά κάποιο τρόπο για την πράξη τους.

Subject to change · 01-03-10

Άργησα λίγο να δω το θέμα.

Στο πρώτο δίλημμα ναι, προφανώς θα έστριβα, αν δεν πάγωνα από τον πανικό εκείνη τη στιγμή. Δεν πιστεύω ούτε σε θεούς, ούτε στη μοίρα, οπότε οτιδήποτε άλλο μου φαίνεται υπεκφυγή και αδυναμία.

Στη δεύτερη περίπτωση, δεν νομίζω ότι θα το έκανα για έναν πολύ απλό λόγο που απορώ πώς δεν αναφέρθηκε: Μου φαίνεται πολύ αβέβαιο. Ναι μεν υποτίθεται ότι με κάποιο τρόπο θα ήμουν βέβαιη ότι ο ευτραφής κύριος θα σταματούσε το βαγόνι, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ καν αυτή τη βεβαιότητα, αδυνατώ να μπω σε αυτό το mindset. Στην πραγματικότητα, το πιθανότερο θα ήταν να αστοχούσα και να είχε πεθάνει τζάμπα ένας αθώος παραπάνω (ή μάλλον δύο, αν ήταν πια τόσο ευτραφής

).

Στο νοσοκομείο στην πρώτη περίπτωση επίσης προφανώς θα ασχολιόμουν με τους 5 αντί με τον 1 βαριά τραυματισμένο. Αυτό γίνεται νομίζω και στην πράξη σε μεγάλες καταστροφές/πολέμους/ατυχήματα που όντως το ανθρώπινο δυναμικό αδυνατεί να ανταπεξέλθει στο πλήθος των τραυματιών.

Όσον αφορά το αν θα σκότωνα τον υγιή που ήρθε για τσεκαπ, αυτό θα έλεγα ότι είναι μάλλον το δυσκολότερο. Εκεί επεισέρχεται το προσωπικό συμφέρον. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις έχω την εντύπωση ότι δεν θεωρείται παράνομη η πράξη και ακόμη κι αν δικαζόμουν, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα είχα αθωωθεί. Εν προκειμένω, αν σκότωνα τον υγιή, πέρα από προφανή προσωπικά ηθικά διλήμματα, θα είχα να αντιμετωπίσω και τη νομοθεσία. Δεν είμαι τόσο αλτρουΐστρια, σορρυ.

Φυσικά όλα τα παραπάνω υποθέτοντας ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι είναι ισοδύναμοι. Δηλαδή, έχουν περίπου την ίδια ηλικία, την ίδια ευφυία, την ίδια μόρφωση, πλήθος συγγενών και φίλων, οικογενειακή κατάταση κλπ. Σε πραγματικά δεδομένα που δεν μποροούμε να κάνουμε τέτοια σωρεία απλουστεύσεων, οι απαντήσεις και η ευκολία με την οποία καταλήγουμε σε αυτές αλλάζουν άρδην (γι'αυτό δεν σκοτώνουμε και κάθε τρεις και λίγο κόσμο

)

Όσον αφορά την περίπτωση με τη βάρκα, θεωρώντας αληθείς τις μαρτυρίες τους, δεν θεωρώ ανήθικη την πράξη τους. Δεν φαινόταν να υπάρχει καλύτερη λύση, ήδη είχαν περιμένει πολύ πριν καταλήξουν σε αυτό και όπως ορθώς αναφέρθηκε, ο Parker ήταν σχεδόν νεκρός already.
Συμφωνώ όμως ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ψεύδονται ή να παρουσιάζουν ελαφρώς (ή όχι και τόσο ελαφρώς) παραποιημένη την αλήθεια.

Παρεμπιπτόντως:

Αρχική Δημοσίευση από Vkey:
....αλλά δολοφόνησαν κάποιον που ήταν ακόμα ζωντάνος;

Πώς γίνεται να δολοφονήσεις κάποιον που είναι πεθαμένος;

Himela · 01-03-10

(Αλήθεια, ξέρεις κανείς αν είναι θανατηφόρο να καταναλώσεις θαλασσινό νερό; )

Είχα δει σε μια σειρά με αληθινές ιστορίες οτι αν κάποιος πιει θαλασσινό νερό αρχίζει να έχει ψευδαισθήσεις. Δεν ξέρω αν τελικά πεθαίνει κιόλας.

Μπορώ να πω τη σειρά, αν και off topic;

I shouldn't be alive. Είναι αληθινές ιστορίες που την "παίζουν" ηθοποιοί με τους πρωταγωνιστές να σχολιάζουν. Κάποια στιγμή την έπαιζε και το Μακεδονία νομίζω.

Isiliel · 01-03-10

Ευχαριστώ Himela, τώρα μόλις το έψαξα κι εγώ διαδικτυακά και βρήκα την ακόλουθη σελίδα:
https://oceanservice.noaa.gov/facts/drinksw.html
Επίσης εδώ: https://www.ehow.com/about_4578979_will-drinking-saltwater-eventually-kill.html
αναφέρει και τις παραισθήσεις.

Το θαλασσινό νερό μπορεί να σε σκοτώσει, επειδή τα νεφρά δεν προλαβαίνουν να απαλλαγούν από το παραπανίσιο αλάτι με αποτέλεσμα να πρέπει να ουρήσει κανείς περισσότερη ποσότητα από αυτήν που έχει καταναλώσει πράγμα που οδηγεί σε αφυδάτωση.

venividivici · 01-03-10

Αρχική Δημοσίευση από Isiliel:
Η επόμενη ιστορία είναι πραγματική. Απασχόλησε ευρέως τον νομικό κόσμο αλλά και την κοινωνία της εποχής και αποτέλεσε δεδικασμένο σε μελλοντικές δίκες.

Ηθικό Δίλημμα 3ο, πραγματική ιστορία

Στις 19 Μαίου 1884, το ιστιοφόρο σκάφος Mignonette σαλπάρισε για το Σίδνεϋ από το Σαουθάμπτον με πλήρωμα τεσσάρων ατόμων: Τον Tom Dudley καπετάνιο, τους Edwin Stephens και Edmund Brooks ναύτες, και τον Richard Parker καμαρότο. Ο Parker ήταν 17 ετών και άμαθος από θάλασσα. Αυτό ήταν το πρώτο του ταξίδι. Ήταν επίσης ορφανός, χωρίς οικογένεια.
Στις 5 Ιουλίου το ιστιοφόρο έπεσε σε θαλασσοταραχή και βούλιαξε στʼ ανοιχτά. Οι τέσσερις επιβαίνοντες επιβιβάστηκαν σε σωσίβια λέμβο περισώζοντας κάποια όργανα πλοήγησης και δύο κονσέρβες γογγύλια.
Ο Dudley άνοιξε την πρώτη κονσέρβα στις 7 Ιουλίου και το πλήρωμα τη μοιράστηκε.
Στις 9 Ιουλίου κατάφεραν να πιάσουν μια θαλάσσια χελώνα και να τραφούν με το κρέας και το αίμα της. Μαζί με τη δεύτερη κονσέρβα η τροφή αυτή τους διατήρησε ζωντανούς μέχρι τις 17 Ιουλίου, όμως είχε σταθεί αδύνατον μέχρι εκείνη τη στιγμή να μαζέψουν βρόχινο νερό και το θαλασσινό νερό θεωρείτο θανατηφόρο εάν καταναλωνόταν.
Παρʼ όλʼ αυτά ο Parker είχε δοκιμάσει να πιει θαλασσινό νερό και στις 20 Ιουλίου κειτόταν άρρωστος στην πλώρη της σωστικής λέμβου. Ο Stephens επίσης δεν ένιωθε πολύ καλά.
Στις 23 ή 24 Ιουλίου και ενώ ο Parker μάλλον βρισκόταν σε κώμα, ο Dudley είπε στους άλλους ότι ήταν αναγκαίο να πεθάνει ένας για να σωθούν οι υπόλοιποι και ότι θα έπρεπε να τραβήξουν κλήρο σύμφωνα με το άγραφο δίκαιο της θάλασσας. Ο Brooks αρνήθηκε, άγνωστο για ποιους λόγους. Αν δηλαδή θεώρησε τη μέθοδο ανήθικη ή φοβήθηκε μήπως ο κλήρος πέσει σʼ εκείνον.
Το ίδιο βράδυ, ο Dudley ήγειρε και πάλι το ίδιο θέμα και ο Stephens υπέδειξε ότι ο Parker πιθανότατα θα πέθαινε ενώ οι υπόλοιποι είχαν συζύγους και παιδιά.
Την επόμενη μέρα και χωρίς ελπίδα διάσωσης εν όψει, οι Dudley και Stephens ένευσαν σιωπηρά την απόφασή τους να σκοτώσουν τον Parker, ενώ ο Brooks ισχυρίστηκε αργότερα ότι δεν ένευσε ούτε θετικά, ούτε αρνητικά. Ο φόνος του Parker πριν από το αναμενόμενο φυσικό του τέλος, θα διατηρούσε το κρέας και το αίμα του σε καλύτερη κατάσταση. Έτσι ενώ ο ένας του κρατούσε τα πόδια, ο άλλος μουρμούρισε μια προσευχή και του έμπηξε το μαχαίρι στο λαιμό. Επί τρεις ημέρες τράφηκαν με το κρέας του παιδιού.
«Την ώρα που παίρναμε το πρωινό μας», γράφει αργότερα ο Dudley στο ημερολόγιό του, «επιτέλους φάνηκε από μακριά ένα πλοίο».
Έτσι στις 29 Ιουλίου, οι 3 εναπομείναντες άνδρες του πληρώματος διασώθηκαν και οδηγήθηκαν στη δικαιοσύνη για ανθρωποκτονία. Ισχυρίστηκαν ότι η πράξη τους καθοδηγήθηκε από αναγκαιότητα.
Μάλιστα η κοινή γνώμη της εποχής έδειξε κατανόηση για την πράξη τους και ήταν με το μέρος τους.
Στη συζήτηση που ακολούθησε στην τάξη του Sandel, καθοδήγησε τους μαθητές του να μην σταθούν στο νόμο, αλλά να στρέψουν τις κρίσεις τους στο αν ήταν ηθικά αποδεκτή μια τέτοια πράξη.
Σας μεταφέρω τις ερωτήσεις που τέθηκαν στη συζήτησή τους, ώστε να αποτελέσουν βάση και για τη δική μας συζήτηση:

- Είναι ηθικά αποδεκτός ο κανιβαλισμός σε ακραίες συνθήκες σαν αυτή;
- Είναι οι εμπλεκόμενοι ένοχοι για φόνο;
- Εάν ο Parker είχε δώσει τη συγκατάθεσή του και ήταν πρόθυμος να θυσιαστεί, θα ήταν ο φόνος του ηθικά αποδεκτός;
- Εάν είχαν συμφωνήσει μεταξύ τους να γίνει κλήρωση, θα ήταν ηθικά αποδεκτό να θανατωθεί αυτός στον οποίο θα έπεφτε ο κλήρος;
- Εάν αυτός στον οποίο έπεφτε ο κλήρος, άλλαζε γνώμη θα ήταν αποδεκτό ηθικά να θανατωθεί;

Ο άνθρωπος μπορεί να αντέξει χωρίς φαγητό έως και ένα μήνα περίπου, αν και υπάρχουν περιπτώσεις που άνθρωποι έχουν αντέξει περισσότερο....Εδώ έρχεται το ερώτημα "ένας χαρακτήρας πόσες μέρες μπορεί να αντέξει χωρίς τροφή;;;;;;" ...προφανώς τόσες όσο είναι το μέγιστο της αντοχής του.....από μηδέν μέρες λοιπόν έως 30 μέρες......
Από την παραπάνω ιστορία προκύπτει ότι εγιναν όλα αυτά σε λιγότερο απο το διάστημα του ενός μήνα.....αν διάβασα σωστά 5 Ιουλίου έγινε το ναυάγιο και 29 Ιουλίου ήδη είχαν σωθεί......

Πολύ νωρίς για να κανιβαλιστούν μου φαίνεται.......

Πρέπει να δούμε και τις συνθήκες που επικρατούσαν στην προκειμένη περίπτωση, γιατί καθώς διάβαζα την ιστορία αυτή, θυμήθηκα μιαν άλλη που είναι και πιο πρόσφατη και έχει γυριστει και σε κινηματογραφική ταινία με τον τίτλο Alive...

Εκεί λοιπόν στη δεύτερη περίπτωση πάνω στα βουνά , σε μια πλαγιά των Άνδεων της Χιλής μέσα στο κρύο και το ψύχος πιστεύω ότι οι συνθήκες ήταν εξαιρετικά πιο δύσκολες, που αναγκάστηκαν και οδηγήθηκαν από το ένστικτο και το αίσθημα της επιβίωσης, οι επιζήσαντες αφού είχαν μείνει εκεί για περίπου 70 μέρες....... και επίσης δύο από αυτούς, ο Παράντο και ο Κανέσσα ξεκίνησαν μια 12ήμερη πορεία μέσα στα χιονισμένα όρη για να καταφέρουν τελικά να βρουν βοήθεια και να διασώσουν τους υπόλοιπους.....

Vkey · 01-03-10

Αρχική Δημοσίευση από Subject to change:
Παρεμπιπτόντως:

Πώς γίνεται να δολοφονήσεις κάποιον που είναι πεθαμένος;

Ax...δεν πρέπει να γράφω σε αυτό το θέμα μεταμεσονύχτια ...γίνομαι ρεζίλι

Απλό...του ρίχνεις ακόμα 5-6 σφαίρες να βεβαιωθείς

Σοβαρά τώρα...ήθελα να πω ότι τον σκότωσαν για να το φάνε...δεν ήταν ήδη νεκρός....
Μην μου δίνεται σημασία...
Συνεχίστε

iJohnnyCash · 01-03-10

Κάτι που με απασχολεί,

Είναι ηθικό να μην επιλέγεις την βέλτιστη λύση;
Είναι ανήθικο να επιλέξεις την χειρότερη λύση;

Νομίζω ότι οι περισσότεροι θα επιλέξετε Όχι και Ναι. Γιατί για το ηθικό έχουμε πιο "χαλαρά" όρια;

fantasmenos · 01-03-10

Εγώ δεν μένω στον κανιβαλισμό. Απορώ όμως πως είναι δυνατόν να συγκρίνονται καταστάσεις στις οποίες ένας άνθρωπος έχει ένα δίλημμα το οποίο δεν εμπεριέχει την βούληση κανενός άλλου (παράδειγμα πρώτου διλήμματος) και διλήμματα στα οποία μια βούληση έρχεται ενάντια σε μια άλλη βούληση. Αναρωτιέμαι πως δεν είναι πασιφανής η ανηθικότητα της δολοφονίας ενός ανθρώπου ο οποίος φυσικά δεν ήθελε να θυσιαστεί. Ο ωφελιμισμός μετατρέπεται σε εγωισμό όταν δεν υπολογίζει την βούληση των συμβαλλομένων μερών. Αν ο νέος πέθαινε χωρίς την συμμετοχή κάποιο wannabe λυτρωτή ή αν ζητούσε να αυτοκτονήσει προφανώς ο κανιβαλισμός θα βρίσκονταν υπό διαφορετική οπτική. Η παρέμβαση όμως στην ζωή ενός ανθρώπου (ανεξαρτήτως των αιτιών και των συνθηκών αποτελεί ένα casus belli για τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Δηλαδή, δεν είναι ωφέλιμο (και όχι ηθικό) να σκοτώνεις κάποιον για την προσωπική σου επιβίωση αφού αυτό οδηγεί σε ένα χάος μέσα στην ίδια τη κοινωνία...

Υ.Γ. Είναι πολύ ενδιαφέρον στα διλήμματα η προσπάθεια αντιμετώπισης των ζητημάτων με μοραλιστικούς όρους, ούτε οι πιο σκληροί αμοραλιστές δεν μπορούν να ξεφύγουν

DrStrangelove · 01-03-10

Isi θα είχε πολύ ενδιαφέρον να δούμε την υπόθεση αυτού του άντρα που είχε δολοφονήσει κάποια που του το ζήτησε. Δεν θυμάμαι καλά την υπόθεση όμως, είχε αποδειχθεί ότι του το ζήτησε πραγματικά ή ήταν απάτη ; Ανεξάρτητα από το τι και αν είχε συμβεί όμως κάτι τέτοιο, θα σκοτώνατε κάποιον αν σας το ζητούσε επίμονα και ικετευτικά ευρισκόμενος είτε στο τελευταίο στάδιο ανίατης πάθησης, πχ τελευταίο στάδιο του καρκίνου που έχει αποκλειστεί ακόμα και το θαύμα ή για κάποιον άλλον λόγο ; Το ζήτημα είναι πολύ δύσκολο ηθικά, γιατί δεν θεωρείται ούτε καν ευθανασία. Γενικότερα για το ζήτημα της ευθανασίας ποιά είναι η άποψή σας περί ηθικής ;

Isiliel · 01-03-10

Αρχική Δημοσίευση από venividivici:
Πρέπει να δούμε και τις συνθήκες που επικρατούσαν στην προκειμένη περίπτωση, γιατί καθώς διάβαζα την ιστορία αυτή, θυμήθηκα μιαν άλλη που είναι και πιο πρόσφατη και έχει γυριστει και σε κινηματογραφική ταινία με τον τίτλο Alive...

Στην περίπτωση του ναυαγίου το βασικό πρόβλημα των ναυαγών, είναι η αφυδάτωση αφού δεν υπήρχε πόσιμο νερό. Μπορεί να άντεχαν χωρίς τροφή για αρκετό διάστημα, κάτω από τον ήλιο όμως και χωρίς νερό, δεν θα άντεχαν για πολύ καιρό.
Πίνοντας το αίμα του Parker θεώρησαν προφανώς ότι θα παρατείνουν τη ζωή τους.
Στην πλαγιά των Άνδεων, η αφυδάτωση δεν ήταν πρόβλημα, αφού το χιόνι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για πόσιμο νερό.

Αρχική Δημοσίευση από fantasmenos:
Απορώ όμως πως είναι δυνατόν να συγκρίνονται καταστάσεις

Δεν συγκρίνουμε απαραίτητα της υποθέσεις. Δόθηκαν εξάλλου χωριστά. Αν κάποιος τώρα θέλει να το κάνει, δεν μπορούμε και να τον αποτρέψουμε...

Αρχική Δημοσίευση από DrStrangelove:
Isi θα είχε πολύ ενδιαφέρον να δούμε την υπόθεση αυτού του άντρα που είχε δολοφονήσει κάποια που του το ζήτησε.

Κανένα πρόβλημα, μπορούμε στο τόπικ αυτό να συζητήσουμε κάθε περίπτωση που αφορά ηθικό δίλημμα.

Great Chaos · 01-03-10

Αρχική Δημοσίευση από Isiliel:
Την ιστορία με το κουτί, την έχουμε παραθέσει και στο θέμα: Διδακτικές Ιστορίες.

Στην ιστοσελίδα του Harvard περί Δικαιοσύνης, μπορείτε να δείτε στο πρώτο επεισόδιο τα διλήμματα που αναφέραμε καθώς και τις αντιδράσεις των μαθητών.

Το επόμενο δίλημμα που έθεσε ο Sandel στην τάξη, είναι το ακόλουθο:

2ο Ηθικό Δίλημμα:

Έστω ότι αυτή το φορά είστε γιατροί στα επείγοντα και σας φέρνουν έξι τραυματισμένους ασθενείς (...μάλλον έπεσαν θύματα βαγονέτου ), ο ένας με βαριά θανατηφόρα κατάγματα.
Μπορείτε να αφιερώσετε τη μέρα, φροντίζοντας τον βαριά τραυματισμένο ασθενή, αλλά στο ίδιο διάστημα οι υπόλοιποι θα πεθάνουν, ή μπορείτε να ασχοληθείτε με τους πέντε και ν' αφήσετε τον βαριά τραυματισμένο να πεθάνει. Τι θα επιλέγατε;
Δεν υπάρχει φυσικά τρόπος (για τις ανάγκες της ιστορίας) να περιθάλψετε και τους έξι.

Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να ακούσουμε τις απόψεις αυτών που παραπάνω ήταν αντίθετοι προς τη σχολή του Ωφελιμισμού.

Σαν παραλλαγή του παραπάνω διλήμματος, ο Sandel έδωσε την εξής:

2ο Ηθικό Δίλημμα, παραλλαγή:

Αυτή τη φορά είστε γιατρός και έχετε πέντε ασθενείς που χρειάζονται μεταμόσχευση οργάνων, άλλος καρδία, άλλος νεφρό, άλλος χολή κτλ.
Εάν δεν γίνει η μεταμόσχευση, οι ασθενείς σας, θα πεθάνουν.
Στο νοσοκομείο βρίσκεται και ένας άνθρωπος υγιής, που έχει έρθει για ένα απλό τσεκ-απ. Θα θυσιάζατε αυτόν, για να σώσετε τους πέντε;

Ο στόχος του Sandel ήταν να καταδείξει στους μαθητές του, ότι η ευρέως αποδεκτή θεωρία του Ωφελιμισμού (το μεγαλύτερο δυνατό όφελος, για το μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων) δεν μπορεί πάντα να σταθεί αυτούσια, όπως και οποιαδήποτε άλλη φιλοσοφική θεωρία.
Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες οι άνθρωποι στρέφονται σε αξίες που φέρουν τη δική τους βαρύτητα όποια κι αν είναι η κατάσταση που παρουσιάζεται. Στο μάθημα του Sandel μπορείτε φυσικά να δείτε μια πιο πλήρη και ολοκληρωμένη ανάλυση.

Υπάρχουν και περαιτέρω διλήμματα στα μαθήματα του Sandel, με τα οποία θα καταπιαστούμε παρακάτω.

Φυσικά όποιος θέλει να παραθέσει στο θέμα δικά του, ή άλλα διλήμματα, είναι ευπρόσδεκτος.

Έρχομαι λίγο καθυστερημένος για ν' απαντήσω στο δεύτερο ηθικό δίλημμα και στην παραλλαγή του, ενώ ήδη έχει δημοσιευτεί το επόμενο.

Στην πρώτη περίπτωση, ως γιατρός δηλαδή, θα έκανα τα αδύνατα δυνατά να περιθάλψω όλους τους ασθενείς. Εφόσον όμως δεχτούμε ως απόλυτο το δεδομένο ότι θα προλάβαινα είτε τον έναν, είτε τους πέντε, δηλαδή πως σε κάθε περίπτωση κάποιος ή κάποιοι θα πέθαιναν, θα επέλεγα να σώσω τους πέντε, αφού εάν ένας θάνατος ανθρώπου θεωρείται τραγωδία, ο θάνατος πέντε ανθρώπων στα χέρια μου θα ισοδυναμούσε με σφαγή.

Στη δεύτερη περίπτωση, δεν θα μου περνούσε επ' ουδενί απ' το μυαλό να θυσιάσω έναν υγιή άνθρωπο για να σωθούν άλλοι, επειδή η κακή του η τύχη τον έκανε να είναι ιστοσυμβατός με αυτούς και να είναι περαστικός απ' το νοσοκομείο μου. Εδώ ο Ωφελιμισμός συναντά τα όριά του, καθώς υπάρχουν πράξεις οι οποίες είναι ηθικά καταδικαστέες, ασχέτως θετικού ή όχι αποτελέσματος. Η θεωρία ότι ο σκοπός πάντοτε αγιάζει τα μέσα, ασχέτως των μέσων που χρησιμοποιούνται, είναι κατά τη γνώμη μου επικίνδυνη και καταστροφική για τον ανθρώπινο πολιτισμό. Ας τολμήσουμε να διανοηθούμε για παράδειγμα, να ψηφίζεται ένας νόμος, τεκμηριωμένος πλήρως επάνω στην Ωφελιμιστική ηθική, ο οποίος να προβλέπει, ότι εφόσον περισσότεροι του ενός άνθρωποι έχουν ανάγκη από μεταμόσχευση και είναι ιστοσυμβατοί με κάποιον τρίτο, αυτός θα πρέπει να θανατωθεί για να σωθούν οι υπόλοιποι. Φρίκη και μόνο σαν σκέψη, δεν είναι;

Κάποιος φοιτητής βρήκε έναν "ιό" στο σκεπτικό του Santel, καταφέρνοντας να ξεφύγει απ' το δίλημμα: "Εφόσον οι πέντε ασθενείς είναι, σύμφωνα με το παράδειγμα, ιστοσυμβατοί με το ίδιο υγιές άτομο, αυτό σημαίνει ότι είναι και μεταξύ τους. Θα περίμενα λοιπόν να πεθάνει ο πρώτος και θα έσωζα με τα όργανά του τους υπόλοιπους". Ο Sandel γέλασε και του απάντησε ότι είναι καλή η απάντησή του, του "χαλάει" όμως το φιλοσοφικό point.

Είχα γράψει σε ένα παλιότερο θέμα, όπου η ερώτηση ήταν εάν πρέπει να θεωρούμαστε όλοι δωρητές οργάνων εκ προοιμίου, εκτός εάν δηλώσουμε το αντίθετο, ότι θα φοβόμουν πως η πιθανή μου ιστοσυμβατότητα με κάποιον ισχυρότερο ή σημαντικότερο από εμένα, θα προκαλούσε τη θανάτωσή μου γι' αυτόν το σκοπό. Τότε αυτή μου η άποψη είχε θεωρηθεί υπερβολική, ωστόσο το γεγονός ότι κάποιος ήδη το έχει σκεφτεί και το έχει προτείνει, έστω και ως θεωρητικό δίλημμα μέσα σε ένα πανεπιστημιακό αμφιθέατρο, δείχνει πως μόνο υπερβολική δεν είναι, πολύ δε περισσότερο που υπήρξαν και κάποιοι από τους φοιτητές οι οποίοι σήκωσαν το χέρι ότι θα το έκαναν αυτό και μάλιστα με ηθική νομιμοποίηση μέσα τους. Σκεφτείτε ότι κάποιοι από αυτούς αύριο θα ανήκουν μεταξύ εκείνων που αποφασίζουν για τις μοίρες μας...

Επί του τρίτου ερωτήματος, θα επανέλθω αργότερα...

Heptamer · 01-03-10

Οσον αφορα το 1ο διλημμα:

Aν εφαρμοσουμε τη βασικη λογικη/ηθικη - που ακομα και στις ταινιες βρισκει εφαρμογη κατα κορο - και που θελει τον ενα να θυσιαζεται για τους πολλους,τοτε σαφως επιλεγεις να θυσιασεις τον εναν για να σωθουν οι 5.
Το ατομικο καλο οφειλει να ειναι πισω απο το κοινο καλο,το καλο των πολλων.

Η ιδια ψυχρη ηθικη που δινει προτεραιοτητα στους πολλους,εναντι του ενος, θα προσταζε ιδια συμπεριφορα / επιλογη,αν επροκειτο για συγγενη/γνωστο η παιδι.

'Αν τωρα ο καταδικασμενος ειναι οικειο προσωπο,η διαδικασια αποφασης διανθιζεται με μια μπολικη δοση συναισθηματος που θολωνει την κριση και τη λογικη και ωθει ενιοτε σε μια μεροληπτικη αποφαση,κοντρα στην ανωτερο λογικη - και ως εκ τουτου και εσφαλμενη.

Για αυτο και - προσπαθουμε να - επιλεγουμε τα διλημματα μας!!

Αρχική Δημοσίευση από DrStrangelove:
Το ζήτημα είναι πολύ δύσκολο ηθικά, γιατί δεν θεωρείται ούτε καν ευθανασία. Γενικότερα για το ζήτημα της ευθανασίας ποιά είναι η άποψή σας περί ηθικής ;

Καποιες γενικες σκεψεις και εννοιες πανω σε αυτο:

Η ευθανασια ως διαδικασια δεν ειναι για ολους σαφης,οδηγει πολλες φορες σε λανθασμενα συμπερασματα και αποτελει το μεγιστο "πονοκεφαλο" για την ιατρικη κοινοτητα.

H εννοια της ευθανασιας διαχωριζεται σε δυο σκελη: την ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ ευθανασια (οπου ο - εσκεμμενος - τερματισμος της ζωης ανατιθεται σε καποιο συγκεκριμενο ατομο,συνηθως ιατρο) και την ΠΑΘΗΤΙΚΗ ευθανασια (οπου ο αρρωστος αρνειται συνειδητα να λαβει τη φαρμακευτικη αγωγη ή επιθυμει την αποσυρση τους).

Η ενεργητικη ευθανασια διαχωριζεται με τη σειρα της σε ΕΚΟΥΣΙΑ ευθανασια (αυτη που ονομαζουμε υποβοηθουμενη αυτοκτονια,οπου το ατομο λαμβανει εκουσια την ουσια που θα το θανατωσει) και στην ΑΚΟΥΣΙΑ (οπου τη θανατωση αναλαμβανει συνηθως καποιος ιατρος ή και συγγενης).

Το προβλημα της ευθανασιας ειναι εξαιρετικα πολυδιαστατο και πολυπλοκο,κινειται στις παρυφες της ηθικης και της υφισταμενης νομολογιας και η προσεγγιση του απαιτει παρα πολυ μεγαλη προσοχη.

Αυτοι που συμφωνουν με την ευθανασια,προτασσουν πρωτιστως το δικαιωμα του αρρωστου να πεθανει με αξιοπρεπεια,ενω οι πολεμιοι επικεντρωνονται κυριως στα ηθικα προβληματα που ανακυπτουν. Και παλι ομως δημιουργουνται αδιεξοδα,καθως και οι δυο θεωρησεις ειναι διατρητες.

Η "αξιοπρεπικη" θεση,μας βαζει (κυριως) στη διαδικασια της συγκρισης: στο κατα ποσο ενας ανιατα αρρωστος που ζητα ανακουφιση,ειναι περισσοτερο αξιοπρεπης απο καποιον που επισης με αξιοπρεπεια υπομενει το μαρτυριο του και αγωνιζεται.Τιθεται ετσι αφ"ενος θεμα προσδιορισμου της αξιοπρεπειας,δηλ. του τι σημαινει τελικα ενας "αξιοπρεπης" θανατος και πως αυτος οριζεται,ενω ενεχεται και ο κινδυνος "ταξικου" διαχωρισμου των ασθενων / "κλιμακοποιησης" της αξιοπρεπειας (αυτος που αποφασιζει να θεσει τερμα στη ζωη του ειναι αξιοπρεπης,ενω αυτος που υπομενει,μη αντεχοντας να πεθανει αυτοβουλα,δυναται να θεωρηθει ισως δειλος - και ως εκ τουτου αναξιοπρεπης).

Απο νομικης αποψης,ενα βασικο επιχειρημα εναντια στην ευθανασια ειναι ο επηρεασμος της ελευθερης βουλησης,λογω των συνεχων πονων.Αιτημα ενος ανιατου ασθενους για θανατωση του,θα μπορουσε να εκληφθει πως λαμβανεται κατω απο απελπισια και αρα κατ"ουσιαν απο μια εξασθενημενη / αλλοιωμενη και οχι υγιη βουληση.

Παρ"ολα αυτα,το ολο προβλημα δεν μπορει να φωτιστει / αντιμετωπιστει μονο με το υπαρχον ηθικο μας οπλοστασιο.Μια τετοια προσεγγιση,θα ηταν απλουστευτικη και θα παρεσυρε σε αυθαιρετες και επικινδυνες ερμηνειες για την αξια της ζωης. Οι παραμετροι του πολλες ειναι πολλες και προκειμενου να μπορεσουμε να τοποθετηθουμε με σαφηνεια απεναντι στο προβλημα,θα πρεπει ισως πρωτιστως να μελετηθουν / κατανοηθουν / αποκωδικοποιηθουν (με τη συνδρομη ισως των αναλογων ανθρωπιστικων επιστημων) οι ανθρωπινοι μηχανισμοι που ενεργοποιουνται και επηρεαζουν τη σταση μας προς τον επικειμενο θανατο.Αυτο,τοσο σε προσωπικο / ατομικο επιπεδο,οσο και σε κοινωνικο.

Ισως τοτε,να καταστει εφικτη και η πληρης ενταξη / οριοθετηση της ευθανασιας στο υπαρχον νομικο πλαισιο.

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:
ωστόσο το γεγονός ότι κάποιος ήδη το έχει σκεφτεί και το έχει προτείνει, έστω και ως θεωρητικό δίλημμα μέσα σε ένα πανεπιστημιακό αμφιθέατρο, δείχνει πως μόνο υπερβολική δεν είναι, πολύ δε περισσότερο που υπήρξαν και κάποιοι από τους φοιτητές οι οποίοι σήκωσαν το χέρι ότι θα το έκαναν αυτό και μάλιστα με ηθική νομιμοποίηση μέσα τους. Σκεφτείτε ότι κάποιοι από αυτούς αύριο θα ανήκουν μεταξύ εκείνων που αποφασίζουν για τις μοίρες μας....

Μπρρρρρρ!!!!......

Ανατριαχιαζω και μονο στη σκεψη....

Δεσμώτης · 03-03-10

Αρχική Δημοσίευση από DrStrangelove:
Isi θα είχε πολύ ενδιαφέρον να δούμε την υπόθεση αυτού του άντρα που είχε δολοφονήσει κάποια που του το ζήτησε. Δεν θυμάμαι καλά την υπόθεση όμως, είχε αποδειχθεί ότι του το ζήτησε πραγματικά ή ήταν απάτη ; Ανεξάρτητα από το τι και αν είχε συμβεί όμως κάτι τέτοιο, θα σκοτώνατε κάποιον αν σας το ζητούσε επίμονα και ικετευτικά ευρισκόμενος είτε στο τελευταίο στάδιο ανίατης πάθησης, πχ τελευταίο στάδιο του καρκίνου που έχει αποκλειστεί ακόμα και το θαύμα ή για κάποιον άλλον λόγο ; Το ζήτημα είναι πολύ δύσκολο ηθικά, γιατί δεν θεωρείται ούτε καν ευθανασία. Γενικότερα για το ζήτημα της ευθανασίας ποιά είναι η άποψή σας περί ηθικής ;

Λες για την ανθρωποκτονία με συναίνεση του Ματθαίου Μονσελά από την Βαγενά που θεωρήθηκε αυτοκτονία μέσω τρίτου.

Αν μου ζητούσε κάποιος ικετευτικά να τον κάνω να δει τανάπαλιν το ριζικό σύστημα των ραδικιών, η απάντησή μου θα ήταν, ΟΧΙ γιατί το βάρος της ευθύνης είναι μεγαλύτερο από το αρασέ που σηκώνουν η καρδιά και τ'άντερά μου.

Με τι συνέπειες θα πρέπει να ζει κατόπιν ο εκτελεστής μιας έστω ανακουφιστικής (μη αναστρέψιμης/εφέσιμης) ποινής;
Σαν έρμαιο του εαυτού του;
Θυσιάζεις δύο (και εαυτόν μαζί) και σε συνοδεύει η άγνοια.

Άσε που ο οίκτος είναι κακός οδηγός προς τουρισμόν θανάτου...
Δεν ξέρω για τον πόνο όμως που ανέλυσε λογικά ο χεπτάμερ, γιατί η κούπα του πόνου έχει για τον καθένα μας διαφορετικό βάθος...

Υπάρχουν δύο διακριτά πράγματα.
Αλλιώς γράφουμε για το θάνατο γενικά, κι αλλιώς όταν η ζωή μας προόρισε για μιαν ασθένεια προς θάνατο.

Αλλιώς σε πρώτο πρόσωπο Κώστας Αυτοκτονομούρης Το Κοινόβιο, αλλιώς σε δεύτερο Αν Φιλίπ ΚράταΚαρντιάΜου όσο κρατάει ένας στεναγμός.
Ο Στρατής Ζαχαριάδης έγραψε εκείνο το Μοναχικό Ποδήλατο στο Χάμερσμιθ. (ποιος ξέρει που σκατά πάει το ποδήλατο, χλοερό χωριό ή κοιλάδα του Άμων Ρα;

)
Ο Ρίλκε στο Μάλτε Λάουριτς Μπρίγκε τον παρουσιάζει σαν κατόρθωμα και σαν προσωπικό επίτευγμα…

Ποιό θάνατο μωρέ;
Το θάνατο των γιατρών;
Το “έφυγε” των δημοσιογράφων;
Το θάνατο των αθανάτων; (Μητσοτακέων και σία)
Ή το θάνατο του Ιβάν Ίλιτς που ανακαλύπτει τη διαφορά του ο Πέτρος είναι θνητός από το εγώ πεθαίνω;

Ένας ορισμός που με αρέσει είναι πως ο πολιτισμός μας είναι μια τεράστια βιομηχανία λήθης του θανάτου και άρα ο θάνατος είναι στο κέντρο ως το κατʼ εξοχήν απωθημένο…(και για αυτό απέραντα λανθασμένη η άποψη να θεωρείται η ευθανασία εις πάσα περίπτωση ως ανήθικη, ανίερη και ποταπή ενέργεια)

Άλλο η θεωρία του θανάτου κι άλλο το βίωμα του, το να οδεύεις επιταχυνόμενα εκεί και αν μιλάμε για καρκίνο με εξασθενημένο κορμί, μαύρο ανοσοποιητικό και βαριά βλέφαρα, όρεξη για τίποτε.

Η νομολογία περί ευθανασίας είναι ομολογία να αποτινάξουμε την ευθύνη μας για την ανικανότητα μας ως πολιτείας ή ως ιατρικής κοινότητας να κρατήσουμε στα ζωντανά κάποιον που είναι φευγάτος από τον καιρό της διάγνωσης, ήδη...

Δεν ντρεπόμαστε λέω εγώ?
Κι όλο αυτό για να 'χει εκτός από την ασθένεια ο ασθενής και τις ενοχές ότι θα μπει φυλακή ο βοηθός και φυσικός αυτουργός;
Δηλ. με την ίδια λογική αν αυτοκτονήσει θα βάλουν το φέρετρο στη φυλακή?

(μιλάω πάντα για περιπτωσιολογία που ανέφερε ο dr.)

Ή ο νεκρός δεδικαίωται κι επομένως ας ταφεί ενώ οι ζωντανοί είναι νεκροί επειδή έμπλεξαν με νομολογίες και τους φάγαν τα σκουλήκια πίσω από τα κάγκελα;

Είναι να γελά κανείς με τον τραγέλαφο.

Τα τελευταία χρόνια η μικρή μας κοινωνία, έχει γεμίσει αθανάτους… νέους ποιητές ετών εξήντα και κάτι, λαοπρόβλητους ηγέτες με τις χούφτες τα αντικαταθλιπτικά όταν τους διέγνωσαν ασθένεια προς θάνατο… γκαζωμένους νεαρούς που σκάνε σε μπαρες σαν τις μύγες το Σαβατοκύριακο, φοβισμένους αυτοκινητιστές στα φανάρια τις Δευτέρες δίπλα στις νεκροφόρες…

Ενδιαφέρουσα η ανάπτυξη του Χεπτάμερ, έγειρε πτυχές που δεν είχα σκεφτεί με τόσο φιλοσοφικό επίχρισμα...

Τέτοιας μάλιστα έντασης που θεωρώ ότι οι νεκροί από ευθανασία του χρωστούν μία φανέρωση στα όνειρά του, το λιγότερο...

(να του ξηγήσουν τ'όνειρο, που λέμε)

Νωεύς · 3 Μαρτίου 2010

Παίρντοντας υπόψη τις "ματιές" των δύο εξαίρετων φίλων μας, Χέπταμερ και Δεσμώτη, επί του θέματος, αναλογίζομαι τη διαχρονική, άρα και ιστορική, ταλαιπωρία των ανθρώπων με το γαϊτανάκι μεταξύ ηθικής και του αδιεξόδου της, του θανάτου.
Η μεταελληνική Δύση ξεκίνησε λίγο πολύ με θεμέλειο λίθο της επικρατούσας ηθικής, τα λόγια του Καϊάφα: "...μας συμφέρει να αποθάνει είς άνθρωπος υπέρ του λαού και να μη απολεσθεί όλο το έθνος". Από την άλλη, ο Ιησού Χριστός υποδείκνυε τον ποιμένα, που άφηνε το υπόλοιπο κοπάδι, για να ψάξει για το ένα χαμένο.Στα σκοτάδια του Μεσαίωνα λοιπόν η διελκυστίνδα ήταν, "ένας για όλους ή όλοι για τον ένα;". Φυσικά, προκειμένου για τον λαό ίσχυε το πρώτο, ενώ για τους Άρχοντες ίσχυε το δεύτερο.
Χίλια χρόνια χρειάστηκαν να περάσουν για να πει ο Μαϊμονίδης προς τους Ιουδαίους της εποχής του: " Εάν οι ειδωλολάτρες ζητήσουν από τους Ισραηλίτες να τους παραδώσουν ένα από τα μέλη της κοινότητάς τους για να τον θανατώσουν, πρέπει να υποστούν όλοι τον θάνατο παρά να παραδώσουν έστω και έναν Ισραηλίτη". Ήταν οι εποχές των λεγόμενων "Σταυροφοριών". Οσονούπω ερχόταν η "Αναγέννηση". Οι άνθρωποι του "Νέου Κόσμου", ερυθρόδερμοι και κρεολί, θα πάθαιναν τον σχεδόν ολοσχερή εξανδραποδισμό τους, χάρη του "ενός". Ώσπου ο "Νέος Κόσμος" να μας φέρει στο νυν, για να φθάσουμε στην κορωνίδα της ηθικής μας αλήθειας: " Όλοι εναντίον όλων". Αυτός δεν είναι ο ακρογωνιαίως λίθος της "Αγοράς"; Θα είναι άραγε, και για τα επόμενα "χίλια χρόνια";

- Η Ηθική δεν είναι μόνον λογική, γι' αυτό και η Λογική, δεν είναι πάντα ηθική, :devil:

!

Apro · 04-03-10

τί σημασία έχει να απαντήσουμε, όταν σε περίπτωση πραγματικού χρόνου και περιστατικού κάναμε κάτι διαφορετικό από αυτό που διατυπώνουμε στην απάντηση...; θέλω να πω τί σχέση έχει το χτίσιμο μιας άποψης, από το χτίσιμο της πραγματικότητας...; :confused:

Ηθικά διλήμματα

Διάσημο μέλος

Περιβόητο μέλος

Συντονίστρια

Περιβόητο μέλος

Συντονίστρια

Επιφανές μέλος

e-steki.gr Founder

Συντονίστρια

Επιφανές μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Επιφανές μέλος

e-steki.gr Founder

Τιμώμενο Μέλος

Περιβόητο μέλος

Επιφανές μέλος

Περιβόητο μέλος

Δραστήριο μέλος

Περιβόητο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Διάσημο μέλος