DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Ναι, το ίδιο ισχύει για όλες τις Αυλικές κάρτες.

Ναι, όμως στις κυρίως κάρτες δεν περιγράφονται ευθέως χαρακτήρες. Επίσης η Βασίλισσα των Σκήπτρων μου θυμίζει πάρα πολύ την αμερικάνικη Θεά Κολούμπια, το άγαλμα της ελευθερίας, δηλαδή τον Απόλλωνα που μας έκλεψαν, τον Σελασφόρο. Και αν δούμε ποιά είναι η σύγχρονη Βαβυλώνα, δεν είναι άλλη από τις ΗΠΑ, σύμβολο ελευθερίας και δύναμης αλλά και κυριαρχίας και τυραννίας, ιδιότητες της Babalon (Λαγνείας).
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

iJohnnyCash

e-steki.gr Founder

Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
Το κεφάλι ενός Αγγέλου, το κεφάλι ενός Αγίου, το κεφάλι ενός Ποιητή, το κεφάλι μιας Μοιχαλίδας, το κεφάλι ενός Θαρραλέου Άνδρα, το κεφάλι ενός Σάτυρου και το κεφάλι του Λέοντα-ερπετού.
Τι κάνει αυτή η συγκεκριμένη τύπου γυναίκα, ανάμεσα σε τόσους άντρες και μάλιστα αυτού του τύπου;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.



Γραφιστικά το σύμβολο της BABALON (αυτό το παράξενο αστέρι που δεν μοιάζει με κανένα, [ούτε με την πυθαγόρεια πεντάλφα ούτε με το εξάκτινο, ούτε με το οκτάκτινο], παρουσιάζεται ξανά πολύ πιο μετά, στην κάρτα του 'Αστρου, αλλά και στην κάρτα "'Ασσος των Δίσκων" στην Μικρή Αρκάνα. Eίναι ένα επτάκτινο αστέρι. Ενδιαφέρον θα είχε μια έρευνα για την σύνδεση Λαγνείας - 'Αστρου και να πούμε κάτι και για το Α .'. Α (Αstrum Argentum) λέω γω τώρα... Το οκτάκτινο, το εξάκτινο και το πεντάκτινο αστέρι στον Εσωτερισμό ξέρουμε όλοι λίγο πολύ τι συμβολίζουν. Εδώ όμως ο Crowley επιννοεί δικά του σύμβολα που δεν προυπήρχαν. Για παράδειγμα επιννοεί το ψευδοεξάκτινο αστέρι, ένα παραμορφωμένο 'Αστρο του Δαβίδ δηλαδή, και αυτό το μυστηριώδες επτάκτινο. Αν σε τελική ανάλυση το πραγματικό εξάκτινο (όχι του Crowley) αντιπροσωπεύει τον σύνδεσμο του Θεού με τον υλικό κόσμο, την ένωση του πνευματικού κόσμου με την ύλη (δύο τρίγωνα ενωμένα, το ένα ορθό συμβολίζει το Πνεύμα, το άλλο ανάποδο την ύλη), και το οκτάκτινο συμβολίζει τον ίδιο τον Θεό, τότε πού ακριβώς χωράνε όλα αυτά τα σύμβολα που επιννοεί ο Crowley ; Συχνά η διδασκαλία του μου θυμίζει μια αίρεση μέσα στην "αίρεση".

To πραγματικό εξάκτινο αστέρι.
hexagram.jpg

και το "ψευδο-εξάκτινο" του Crowley (ο όρος είναι για να συννενοούμαστε, δεν ξέρω αν είναι δόκιμος)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Συνημμένα

  • thelema-unicursal-hexagram-small.png
    thelema-unicursal-hexagram-small.png
    10.2 KB · Εμφανίσεις: 1,085
Τελευταία επεξεργασία:

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Τι κάνει αυτή η συγκεκριμένη τύπου γυναίκα, ανάμεσα σε τόσους άντρες και μάλιστα αυτού του τύπου;
Καλή ερώτηση, αλλά δεν έχω επίσημη απάντηση. Νομίζω πως δεν πρόκειται για άνδρες και γυναίκα, αλλά για ποιότητες της προσωπικότητας που συνθέτουν το ... θηρίο. :hmm:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Η Βασίλισσα των Ράβδων
βιωματικό αφήγημα, από τα Χρονικά του Μεγάλου Χάους

Γνώρισα τη Βασίλισσα των Ράβδων, μέσα σ’ ένα όνειρο, ένα από τα πιο έντονα που είχα στη ζωή μου. Εκείνη τη μέρα είχα μόλις χάσει ένα παιδί, που το περίμενα με χαρά. Αποβλήθηκε κατά το πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης. Μόλις είχαμε γυρίσει από διακοπές…

Φύγαμε από την κλινική σαν να μην έτρεχε τίποτε -ο γιατρός είχε κάνει εξαιρετική δουλειά- κι όλα φαίνονταν καλά στην επιφάνεια, ήδη σκεφτόμασταν την επόμενη μέρα. Κάπου στο βάθος όμως, μια γκρίζα σιωπηλή θλίψη άπλωνε κι έσφιγγε την καρδιά μου, βουβά, πνιχτά, υποχθόνια, σχεδόν ανεπαίσθητα. Ήθελα πολύ ένα ακόμη παιδί -πάντοτε το ‘θελα- κι αισθανόμουν πως αυτή ήταν η τελευταία μου ευκαιρία. Εκείνη είχε πιάσει πλέον τα σαράντα κι οι χρωμοσωμικές ανωμαλίες που χρησιμοποίησε το λογικό μου για να κατασιγάσει την απογοήτευση ή τις τύψεις, είχαν εξίσου λογικά υψηλή πιθανότητα να εμφανιστούν, σ’ αυτήν την ηλικία. Ξεκινούσε και το διδακτορικό της, ένιωθα πως δεν θα συνέβαινε ξανά ποτέ κι αυτό το ποτέ είναι πολύ πικρό στη γεύση, πέρα από το χαρακτήρα ύβρεως που εμπεριέχει, η οποία το κάνει τόσο θελκτικό ως σκέψη, σε πρώτη ζήτηση. Όμως εμένα ο ρόλος μου ήταν να συμπαρασταθώ στη γυναίκα, που είχε περάσει από μια χειρουργική επέμβαση κι είχε ν’ αντιμετωπίσει το ορμονικό hangover που προκαλεί η απότομη διακοπή της κύησης, να την κάνω να αισθανθεί καλά κι όχι να της φορτώσω και τη δική μου θλίψη. Κατάφερνα μέχρι και να αστειεύομαι, να την κάνω να γελάει, «εντάξει θα το ξεπεράσω κι εγώ, δεν είμαι δα και του θανατά», είπα στον εαυτό μου και σχεδόν τον έπεισα…

Έπεσα στο κρεβάτι με το μυαλό μου κενό και την καρδιά μου ουδέτερη. Η θλίψη και η ανακούφιση, η ανάταση των διακοπών και η απογοήτευση της απώλειας, η σκιά του ανεκπλήρωτου και η αίσθηση του αναπόφευκτου, η αυτοεκπλήρωση μέσω της τεκνοποίησης και η αυτοεπίτευξη της εκτέλεσης του κοινωνικά αποδεκτού αντρικού και συζυγικού ρόλου, συναντήθηκαν σαν ρεύματα ισοδύναμα κι εξουδετέρωσαν το ένα τ’ άλλο, παράγοντας κατά σύμπτωση αυτό που οι Μύστες ονομάζουν «Εσωτερική Σιωπή». Λένε πως αυτού του είδους η Σιωπή του Αρποκράτη, βοηθάει το Μάγο να συντονιστεί ευκολότερα με άλλες διαστάσεις, μέσω του ονειρέματος. Ίσως μια στιγμή τυχαίας Εσωτερικής Σιωπής, να οδήγησε και το δικό μου βήμα στον ονειρόκοσμο…

Βρισκόμουν μέσα σε μια συγκεκριμένη παλιά πολυκατοικία, ένα κτίριο γραφείων στην οδό Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης, που είχα παλιότερα επισκεφτεί για κάποιο λόγο, στη δική μας πραγματικότητα. Στεκόμουν λοιπόν μπροστά στο πανάρχαιο ασανσέρ, στο ισόγειο του κτηρίου, όταν είδα στη δεξιά του πλευρά μια ορθάνοιχτη σκοτεινή πόρτα, με σκαλιά που οδηγούσαν στο υπόγειο. Μια αλυσίδα με ανοιχτό λουκέτο, κρεμόταν από την σιδερένια πόρτα με το διχτυωτό από χοντρά σύρματα, σαν κάποιος να την είχε ξεκλειδώσει μόλις εκείνη τη στιγμή. Ένιωσα έντονη περιέργεια και χωρίς να το σκεφτώ μπήκα μέσα στο σκοτεινό παραλληλόγραμμο, ενώ το φως της εισόδου του κτηρίου, μου αχνοφώτιζε τα πρώτα σκαλοπάτια προς τα κάτω. Σύντομα έμεινα στο απόλυτο σκοτάδι, όμως ψηλαφιστά συνέχιζα να κατεβαίνω, μέχρι που στάθηκα στο βάθος του υπογείου. Βρέθηκα να στέκομαι πίσω απ’ το φρεάτιο του ασανσέρ, όταν ξαφνικά παρατήρησα στον τοίχο μπροστά μου, ελαφρώς πιο γκρίζα από το κατάμαυρο φόντο της, μια μικρή πόρτα που δεν έφτανε μέχρι το έδαφος, αλλά το κατώφλι της βρισκόταν περίπου μισό μέτρο πάνω από το τσιμεντένιο πάτωμα. Άπλωσα το χέρι, έπιασα το χερούλι και την άνοιξα…

Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι του υπογείου, ξεχύθηκε άξαφνα μια πράσινη και γαλάζια λάμψη, που με χτύπησε κατάστηθα και θάμπωσε τα μάτια μου. Μόλις συνήλθα απ’ την έκπληξη και τα μάτια προσαρμόστηκαν, κοίταξα επιφυλακτικά μέσα απ’ το εκθαμβωτικό πλαίσιο και είδα έναν άλλο κόσμο ν’ ανοίγεται μπροστά μου. Ένα απέραντο πράσινο χλοερό λιβάδι ανοιγόταν όσο έφτανε η ματιά μου κι ένα ασυννέφιαστο γαλάζιο στερέωμα έλαμπε μ’ ένα υπέρλαμπρο φως, που έκανε τον πελοποννησιακό καλοκαιριάτικο ουρανό των διακοπών μου, να φαντάζει σαν ομιχλιασμένο δρομάκι του Λονδίνου. Ήλιος δεν φαινόταν πουθενά, αλλά το φως έμοιαζε να έρχεται από όλα τα σημεία του ορίζοντα, με την ίδια ένταση. Πρόσεξα πως δεν φαινόταν πουθενά η σκιά μου. Η αίσθηση του ορίζοντα ήταν κατά κάποιον τρόπο παραμορφωμένη, σάμπως στην πραγματικότητα να μην υπήρχε καν, λες κι η γη ήταν επίπεδη. Ο νους μου μαγνητίστηκε αναπόδραστα και πέρασα ολόκληρο το κορμί μου μέσα από τη μικρή τετράγωνη πόρτα, η οποία από την άλλη πλευρά ακουμπούσε ακριβώς στο έδαφος.

Μια απαλή αύρα χάιδευε το πρόσωπό μου κι έκανε το ψηλό χορτάρι να γέρνει προς τη μεριά μου. Άρχισα να περπατώ ίσια μπροστά από την πόρτα –ή μήπως έπρεπε να πω «πύλη»;- αφού δεν ήταν εύκολο να προσδιορίσω την έννοια της κατεύθυνσης με άλλο τρόπο. Σύντομα εμφανίστηκαν στο διάβα μου υπέροχα μεγάλα και μικρά λουλούδια, με χρώματα ρευστά, φωτεινά κι έντονα, που θα μπορούσαν να προκαλέσουν φωτοεπιληψία σε μικρά απονήρευτα Γιαπωνεζόπουλα, μια ευωχία από γλυκές οσμές που απλωνόταν γύρω μου παντού, το απαλό γοητευτικό, υπνωτικό θρόισμα και η - σαν καλωσόρισμα- ήρεμη κίνηση των κεφαλιών τους, ζωντανεμένα από το απολαυστικό χαϊδολόγημα της αύρας, η βελούδινη και μεταξένια υφή στ’ ακροδάχτυλα, όλα μαζί αιχμαλώτιζαν τις αισθήσεις μου με τρόπο εκστατικό κι η σκέψη μου είχε και πάλι σιγήσει. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ήταν μια από τις ελάχιστες φορές, που μέσα σε όνειρο ένιωσα οσφρητικά ή γευστικά ερεθίσματα. Ήταν σαν να βρέθηκα ξαφνικά μέσα σε μια περίτεχνη και λεπτοφυή περιγραφή της Χώρας των Ξωτικών του Λόρδου Ντάνσανυ. Σαν να είχε περάσει κι αυτός πριν από καιρό, από την ίδια πύλη…

Συνέχισα να περπατάω, ώσπου στο βάθος άρχισα να βλέπω κάτι σαν ανθρώπινη κατασκευή να σχηματίζεται, η πρώτη ένδειξη ότι σ’ εκείνον τον τόπο βρισκόταν οποιοσδήποτε άλλος εκτός από μένα. Φαινόταν να είναι κοντά, όμως η προοπτική σ’ εκείνον τον τόπο ήταν παράξενη κι απατηλή, έτσι περπάτησα αρκετά ακόμη, μέχρι να δω από σχετικά κοντά τι ακριβώς ήταν. Μια ξύλινη εξέδρα, βαμμένη μ’ ένα απαλό κι αχνό, φιλντισένιο λευκό, που ερχόταν σε αντίθεση με τ’ απαστράπτοντα χρώματα του φόντου, τα οποία φαινόταν σαν να τ’ απορροφάει. Είχε ξύλινες κολώνες και ουρανό, απ’ όπου κρέμονταν αραχνοΰφαντα τούλια, ριγμένα με τέχνη και συνάμα με ανεμελιά και ήταν ολόκληρη στολισμένη με άνθη κερασιάς κι αγριολούλουδα με αχνές γήινες αποχρώσεις.

Στο κέντρο της εξέδρας βρισκόταν ένας απλός κι απέριττος ξύλινος θρόνος κι επάνω του είδα να κάθεται μια κοπέλα. Ήταν ξανθή με μαύρα μάτια, ντυμένη μ’ ένα απλό, απαλό και λεπτοϋφασμένο λευκό φόρεμα, με μια ελαφριά, υφασμάτινη, κόκκινη κάπα περασμένη στους ώμους της, δεμένη μπροστά στο λαιμό της. Δεν φορούσε κοσμήματα, ενώ στο ξανθό κεφάλι της ήταν περασμένο ένα στεφάνι από κόκκινες παπαρούνες. Ήταν πολύ όμορφη, με μια αγνή και τέλεια ομορφιά κι έδειχνε πολύ νέα, σχεδόν έφηβη, όμως στα μάτια της φαινόταν η αχλή πανάρχαιας σοφίας και στα χείλη είχε ένα ανεπαίσθητα ειρωνικό μειδίαμα, το οποίο τόνιζε ακόμη περισσότερο την αντίθεση της γνώσης που αυτό φανέρωνε, με το αθώο κοριτσίστικό της πρόσωπο. Στο αριστερό της χέρι κρατούσε ένα ραβδί, ενώ με το δεξί χάιδευε μια πανέμορφη λεοπάρδαλη με στιλπνό τρίχωμα, που καθόταν τεμπέλικα στα πόδια της κι απολάμβανε νωχελικά το χάδι της.

Πριν προλάβω να πλησιάσω περισσότερο ή ν’ αρθρώσω λέξη, η κοπέλα έσκυψε προς τη λεοπάρδαλη, η οποία σήκωσε το κεφάλι της σε ανταπόκριση της κίνησης κι όρθωσε τ’ αυτιά της για ν’ ακούσει εκείνο που η κυρά της ψιθύριζε. Κατόπιν, η κοπέλα γονάτισε μπροστά στο θρόνο και φίλησε το ζώο στο στόμα. Αμέσως ο αίλουρος τινάχτηκε από την εξέδρα κι άρχισε να τρέχει με μεγαλόπρεπη αέρινη χάρη προς το μέρος μου, ενώ η κυρά του είχε σηκωθεί κι εκείνη ορθή και παρακολουθούσε σιωπηλά. Το αίμα μου πάγωσε και δεν πρόλαβα να κινηθώ απ’ τη θέση μου, ενώ δεν μπορούσα την ίδια στιγμή να μη θαυμάσω μουδιασμένος την κομψή κίνηση της κούρσας του αγέρωχου ζώου. Εκείνο έφτασε κοντά μου, σηκώθηκε στα πισινά του πόδια και με τα μπροστινά με χτύπησε στο στήθος, ρίχνοντάς με ανάσκελα στο έδαφος. Ένιωσα το χορτάρι δροσερό κι απαλό ν’ αγγίζει -θα έλεγες με στοργή- το δέρμα των χεριών μου, ενώ ο αίλουρος κινήθηκε προς το μέρος μου, πλησίασε το μουσούδι του στο στόμα μου και μου έδωσε ένα φιλί στα χείλη, πατώντας τα μπροστινά του πόδια στο στήθος μου. Μέσα στην ανήμπορη έκπληξή μου, καθηλωμένος κι ακόμη τρομαγμένος, παρατήρησα ότι το στόμα του θηρίου ανέδιδε μια γλυκιά οσμή από λουλούδια και σκέφτηκα πως αυτή ήταν η ανάσα της κυράς του.

Η λεοπάρδαλη αποσύρθηκε κι εγώ κατάφερα να σταθώ και πάλι στα πόδια μου. Τότε είδα την κυρά να με κοιτάει στα μάτια κι άκουσα την απαλή και σαγηνευτικά θηλυκή φωνή της, καθάρια και κελαρυστή σαν νάμα, να μιλάει απευθείας μέσα στο κεφάλι μου, χωρίς να κινεί τα χείλη της. «Το παιδί που έχασες ήταν αγόρι και λυπάμαι πολύ», την άκουσα να λέει, «όμως εδώ έχουμε ένα πρόβλημα. Το αγόρι σε έχει επιλέξει για γονιό του (είπε «σε» κι όχι «σας», πράγμα που πρόσεξα εκείνη τη στιγμή) και αρνείται πεισματικά να επιστρέψει πίσω σε μας. Είπε ότι θα παραμείνει κοντά σου, μέχρι να του ξαναδοθεί η ευκαιρία να σε συναντήσει»…

Εκείνη τη στιγμή, τα πάντα σκοτείνιασαν και βρέθηκα μετέωρος στα σύνορα των δύο κόσμων, του ονειρικού και του πραγματικού, για λίγες ατελείωτες στιγμές, ή εάν θέλετε κλάσματα νευροσυναπτικού χρόνου με απροσδιόριστη διάρκεια. Άνοιξα τα μάτια μου, κοίταξα το δωμάτιο και τότε είδα μια ακαθόριστη αντρική σιλουέτα να κάθεται στο κρεβάτι, δίπλα στα πόδια μου. Αισθάνθηκα το βάρος του να βαθουλώνει το στρώμα κι έτσι να έλκει τα πόδια μου προς το μέρος του. Ένα απέραντο κι αβάσταχτο συναίσθημα με κατέκλυσε, τρόμου, αγωνίας και συνάμα αγάπης κι άπλωσα το χέρι για ν’ αγγίξω τη θολή του σκιά. Εκείνος τότε εξαφανίστηκε, όμως είδα για λίγο ακόμη το βαθούλωμα του κορμιού του στο στρώμα. Μετά ξαναείδα τη σκιά του να ξεθωριάζει και κάτι σαν τη φωτεινή κηλίδα που στιγμάτιζε για λίγο τις οθόνες των παλιών ασπρόμαυρων τηλεοράσεων όταν τις έκλεινες, πετάρισε για μερικές ακόμη στιγμές στο δωμάτιο, ώσπου χάθηκε κι αυτή πίσω από το σκοτεινό όγκο της ντουλάπας, ενώ το σώμα μου είχε ανασηκωθεί και καθόμουν στο κρεβάτι. Πετάχτηκα όρθιος, ταραγμένος και μάλλον σοκαρισμένος και κοίταξα μέσα από τις γρίλιες τον έξω κόσμο, όπου μόλις είχε αρχίσει να χαράζει λίγο γκρίζο φως στον ανατολικό ορίζοντα…

Ήταν το πιο όμορφο, φωτεινό, μεγαλόπρεπο και παράξενο όνειρο που είδα ποτέ μου, ένα απ’ τα πλέον τρομερά και ζωντανά, κι ήταν επίσης η μοναδική φορά που και με ανοιχτά τα μάτια είδα μια άκρη του ονειρόκοσμου να διεισδύει στη δική μας συναινετική πραγματικότητα. Θα μπορούσε κανείς να το αποδώσει σε τύψεις, σε ευσεβείς πόθους, ίσως και σε εσωτερικό αυτολιβάνισμα, να θέλω να πιστεύω ότι είμαι κι εγώ σε κάτι «ο εκλεκτός». Η αλήθεια είναι ότι αρχικά έτσι το εξέλαβα κι εγώ, αν και η συνοχή κι η συνέπειά του, ήταν μοναδικές και πρωτόγνωρες για αυτοψυχαναλυτικό όνειρο, από τα πολλά που έχω δει και που όλα είχαν πολύ διαφορετική χροιά από αυτό. Άλλωστε τα περισσότερα από εκείνα τα έχω πια ξεχάσει, όμως τούτο κοσμεί τη μνήμη μου, τόσο δυνατό, όσο και οι σημαντικότερες αναμνήσεις από την πραγματική ζωή.

Όπως και να ‘χει, εγώ εκείνη την εποχή δεν γνώριζα τίποτε για την Αρκάνα, δεν είχα ασχοληθεί ποτέ μαζί της, όσο για τον Άλιστερ Κρόουλυ, είχα ακούσει μόνο ένα γνωστό heavy metal τραγούδι κι είχα διαβάσει γι’ αυτόν μονάχα περί της κακής του φήμης, όπως ο περισσότερος κόσμος. Έτσι, δεν είχα καμμία συναίσθηση ότι η κοπέλα με τη λεοπάρδαλη ήταν η απεικόνιση της Βασίλισσας των Ράβδων, ειδικά στην Αρκάνα του Κρόουλυ! Δεν είχα ιδέα ποια ακριβώς μου είχε μιλήσει, απεναντίας πίστευα ότι ήταν κάποια κυρά των ξωτικών, ξεσηκωμένη μέσα από τα βιβλία fantasy που είχα κατά καιρούς ξεκοκαλίσει. Ίσως να μπορείτε να αντιληφθείτε την χάσκουσα απορία που με κατέλαβε περισσότερα από επτά χρόνια αργότερα, όταν φυλλομετρώντας την Αρκάνα του Κρόουλυ, έπιασα στα χέρια μου την κάρτα της Βασίλισσας των Ράβδων. «Την ξέρω αυτήν, την έχω δει σε όνειρο, χρόνια πριν, μου έχει μιλήσει…», άρχισα να φωνάζω μπροστά στην έκπληκτη Πρωθιέρειά μας Isiliel.

Πώς μπορούσα να γνωρίζω ένα τόσο συγκεκριμένο σύμβολο χωρίς να το έχω δει ποτέ; Από πού ήρθε αυτό το όραμα και τι ήθελε στ’ αλήθεια από εμένα; Τι σήμαινε εκείνο το φιλί που μου έστειλε με το στόμα του θηρίου; Ίσως ο πλουμιστός θίασος των Αρχετύπων της Αρκάνας, μέσα στον άφθαρτο κι άχρονο Χώρο των Ιδεών στον οποίο κατοικούν, να γνώριζαν πως κάποτε οι δρόμοι μας θα συναντιόνταν και με παρακολουθούσαν από το παρελθόν του δικού μας χρόνου, που δεν είναι ούτε μια στιγμή μέσα στο δικό τους Αιώνιο Τώρα. Ίσως η Βασίλισσα να ήρθε να με βρει, επειδή ο Πρίγκιπας των Ράβδων -η κάρτα που αντιστοιχεί, όπως διαπίστωσα αργότερα, στον δικό μου χαρακτήρα- είναι ο γιος της κι εκείνη ένιωσε πως έπρεπε να με συμβουλεύσει, τρυφερά σαν μητέρα, αν και με τον κάπως σαδιστικό τρόπο που αρμόζει σε μια Αρχόντισσα του Πυρός. Δεν γνωρίζω εάν η υπόσχεση που μου έδωσε η Βασίλισσα των Ράβδων κάποτε πραγματοποιηθεί, ή αν στο μεταξύ εγώ έκανα κάποια πράξη, παράλειψη ή επιλογή, που να έστρεψε τη ζωή μου προς κάποιο άλλο νήμα του χαοτικού υφαντόκοσμου των εναλλακτικών συμπάντων. Μέχρι στιγμής πάντως, έχω φροντίσει συνειδητά να το αποφύγω, όμως αυτό απ’ το οποίο τρέχεις να ξεφύγεις, βρίσκεται πάντοτε δυο βήματα μπροστά σου. Ποιος να ξέρει; Ίσως τελικά κάποτε αποκτήσω κι εγώ το δικό μου Ιερό Παιδί, στο γύρισμα του νέου Αιώνα, ίσως και ν’ αποδειχτώ ανάξιος για τόση χάρη…
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Γνώρισα τη Βασίλισσα των Ράβδων, μέσα σ’ ένα όνειρο, ένα από τα πιο έντονα που είχα στη ζωή μου.

Τι μου θύμισες τώρα....(:mastigio)

ρισπέκτ
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Yokio Koizumi : Η Κόκκινη Γυναίκα


Η αφέντισσα ξέχασε να στολίσει τα παιδιά της. Μπήκε στο λουτρό.
Το γέμισε ζεστό νερό και δεν πλύθηκε. Σε λίγο
κλειδώθηκε στην κάμαρά της και βάφτηκε μες στον καθρέφτη
κόκκινη, κόκκινη, ολοπόρφυρη, σα μάσκα, σα νεκρή, σαν άγαλμα,
σα φόνισσα ή σα σκοτωμένη κιόλας. Κι ο ήλιος βασίλευε πέρα
κίτρινος κι αναμμένος σα μοιχός εστεμμένος,
σα χρυσοποίκιλτος σφετεριστής μιας ξένης εξουσίας,
άγριος απ' τη δειλία του κι επίφοβος μέσα στο φόβο του
ενώ οι καμπάνες σήμαιναν αλλόφρονες σ' όλη τη χώρα.


Γ.Ρίτσος
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Η γυναίκα έφιππη επάνω στο θηρίο, κρατάει με το αριστερό της χέρι τα ηνία, συμβολίζοντας το πάθος που τους ενώνει, ενώ με το δεξί της χέρι σηκώνει ψηλά το Ιερό Δισκοπότηρο
Το Ιερό Δισκοπότηρο

1. O αλχημιστής χρειάζεται ένα Δισκοπότηρο για να εργαστεί στο μεγάλο έργο.
2. Το Δισκοπότηρο είναι η Γυναίκα.
3. 'Ολη η ομορφιά της φύσης είναι συντεθειμένη στη Γυναίκα.
4. Στην Γυναίκα είναι συντεθειμένες όλες οι ομορφιές του Σύμπαντος.
5. Η Γυναίκα καλείται για εκπληρώσει μια γυγαντιαία αποστολή στο μέλλον.
6. Η Γυναίκα καλείται να είναι η Βασίλισσα της Φύσης.
7. Αυτός που θέλει να μετασχηματισθεί σε έναν αλάνθαστο Θεό πρέπει να λατρεύει τη Γυναίκα.
8. Αυτός που θέλει να μετασχηματισθεί σε μια μεγαλειότητα των αστροστόλιστων ουρανών της Ουρανίας,
πρέπει να είναι πρόθυμος να δώσει μέχρι και την τελευταία σταγόνα του αίματός του για την σύζυγό του.
9. Το θεωρώ αδύνατο να αυτοπραγματωθεί κάποιος χωρίς την Γυναίκα.
10. Ο Αδάμ και η Εύα βγαίνουν από τον γήινο παράδεισο μόνοι.
11. 'Ανδρας και Γυναίκα ενωμένοι, έχουμε μοιραστεί το πικρό ψωμί της εξορίας.
12. 'Ανδρας και Γυναίκα, δεν έχουμε μπορέσει να σταματήσουμε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον.
13. Η Γυναίκα είναι αξιαγάπητη.
14. Μας νανούρισε στο λίκνο μας και μας ευλόγησε με ευλογίες από επάνω και από κάτω,
με ευλογίες από το στήθος και τη μήτρα.
15. Η Γυναίκα μας νανούρισε στην κούνια και μας τάισε με το στήθος της ευλογημένης Μητέρας του Κόσμου.
16. Η Γυναίκα είναι η ευλογημένη Θεά, που έχει την δύναμη να μας μετασχηματίσει σε άφατους θεούς.
17. Ο Θεός λάμπει πάνω από το τέλειο ζευγάρι.
18. Το 'Αζωτο της Αλχημείας είναι η Ιερή Φωτιά της Κundalini.
19. Aυτό το 'Αζωτο αποκτάται μόνο δουλεύοντας έντονα με τον υδράργυρο της μυστικής Φιλοσοφίας.
20. Είναι αδύνατο να είναι κάποιος αλχημιστής αν δεν εργάζεται με την φιλοσοφική πέτρα.
21. Αυτή η πέτρα έχει τέσσερα ονόματα.
22. ΑΖΩΤΟ, ΙΝRI, AΔΑΜ, ΕΥΑ.
23. Αυτή η αξιοσέβαστη, ημιστερεή, ημιυγρή ουσία είναι το Χριστικό σπέρμα μας.
24. Το Δισκοπότηρο της Αλχημείας είναι το θαυμάσιο όργανο που κατέχουμε για να εργαστούμε με το άζωτο.
25. Πρέπει να μετατρέψουμε το μόλυβδο σε χρυσό.
26. Πρέπει να μετατρέψουμε τον μόλυβδο της προσωπικότητας μας στον καθαρό χρυσό του Πνεύματος.
27. Πρέπει να προκαλέσουμε την στέψη του βασιλιά 'Ηλιου με το Κόκκινο Διάδημα.
28. Αυτός ο βασιλιάς 'Ηλιος δημιουργείται μέσα μας εξασκώντας σεξουαλική "μαγεία" έντονα με την Γυναίκα.
29. Η Γυναίκα μας μετασχηματίζει σε άφατους θεούς.
30. Η Γυναίκα είναι το Δισκοπότηρο της Αλχημείας.

Samael Aun Weor
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Πόρνη η Αγία

Πέρασα μέσα απατηλά απ'την κιθάρα σου
ήθελα πόσο σε αγαπώ για να σου δείξω
κι όπως μπερδεύτηκα στα τάκσα και στα χάδια σου
άντεξα λίγο μοναχά για να σ'αγγίξω

'Ελοιωσα μάτια μου στο βλέμμα της αγάπης σου
και στις νυχτιές γατζώθηκα του πόθου σου
με πήρες μέσα λιγωμένη απ' την ανάγκη σου
ζητιάνα σκλάβα ενος φιλιού έρωτα νόθου

Κάθησα λίγο στη σκοπιά του Παραδείσου σου
διακριτικά σαν αγριολούλουδο στο πέτο
μα η αρχή ήταν μόνο της Αβύσσου σου
εκεί που απώλεσα και το δικό μου μέτρο

Κι όπως βυθίστηκα στ' ατέλειωτα σεκόντα σου
ντύθηκα μέσα στης κιθάρας της μαγεία
ήσουν Ντα Βίντσι κι εγώ έγινα Τζοκόντα σου

Πόρνη ζωγράφισες μαζί και μια Αγία

Η Αγία Πόρνη

___

«Ἡ Πόρνη ἐν κλαυθμῷ, ἀνεβόα οἰκτίρμον, ἐκμάσσουσα θερμῶς, τοὺς ἀχράντους σου πόδας, θριξὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς, καὶ ἐκ βάθους στενάζουσα. Μὴ ἀπώσῃ με, μηδὲ βδελύξῃ Θεέ μου, ἀλλὰ δέξαι με, μετανοοῦσαν, καὶ σῶσον.»



 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Οι άλλοι

Εγώ είμαι με τους άλλους,

Γένος Θηλυκού.
Δεν ξέρω να επιδίδομαι σε γλωσσικά εδέσματα
εγώ κοιτάζω τον άνθρωπο
και ο άνθρωπος κοιτάζει εμένα,
σαν μία άλλη Βαβυλώνα.

Είμαι η Βαβυλώνα..!!
Είμαι το αχαλίνωτο της σκέψης,
το κύμβαλο της γης,
ο κήπος των νεαρών γυναικών,
ο καρπός της μοναξιάς των καιρών.
Είμαι η Μούσα των καλλιτεχνών,
οι μάγισσες των κολασμένων αντρών,
τα ρυτιδιασμένα μάγουλα των γηραιών.
Είμαι η Μάνα, η Ιέρεια και οι Εταίρες των λαών!!

Εγώ γίνομαι σχολείο.
Εγώ είμαι της Βίβλου το Θηρίο,
είμαι ο κόλπος, είμαι λιμάνι, είμαι πληγή, είμαι φορτίο..!!

Εγώ είμαι η Μήτρα που γεννά,
είμαι η Λίλιθ που παραπλανά,
είμαι η Εύα!!
Η Εκάτη και μια Ελένη που αγαπά!

Είμαι η λύπη, ο θυμός και ο οδυρμός.
Είμαι σκοτάδι, είμαι η δάδα, είμαι το φως!!

Είμαι η οργή του χαμένου Αδερφού!
Είμαι η φόνισσα και η Μαινάδα του αλληλοσπαραγμού!!
Όλα είμαι Εγώ, το γένος Θηλυκού...




by Sekte 2008

Αγάπη
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Oize

Νεοφερμένος

Ο Oize αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 87 μηνύματα.
Αγγίζοντας τρυφερά τον ιερό μαστό που θα μας θρέψει, αναρωτιέμαι λοιπόν, αναρωτιέμαι αν αρμόζει να τον "πιω" ως άνδρας ως γυναίκα ή ως τίποτα από τα δύο... 'Αραγε θα πρέπει να προκαλέσω με τα χείλη μου έξαψη σε αυτή τη Θεά ως βρέφος, ως εραστής ή ως λεσβία;... Διότι καθώς η Θεά παίρνει τα ηνία, ποιός νομίζει ότι παραμένουν τα ίδια στερεότυπα που θέσμισε ο Πατέρας; -θα γελιέται- Είναι μάλλον ζήτημα επανεφεύρεσης όλων των κανόνων και ιδίως εκείνων που διακατέχουν την ταυτότητα... Καθώς ο αντίλογος της Μητέρας (εκείνος ο ανεξιχνίαστος της ενεργητικής σιωπής) διαβρώνει στερεες ορθότητες που επέβαλε το χρησιμοθηρικό σπαθί, σαν ένα "δογματικό" δάχτυλο που αγγίζει απαλά με μια ασύλληπτη σιωπηρή εξουσία τα χείλη, εκείνο που συμβαίνει (τώρα πια στα συντρίμμια του πατριαρχικού πολιτισμού) είναι η ανάδυση του πρισματικού λιβιδινικού ερωτισμού που διεγείρει το μαστό με τα χείλη ενός οποιουδήποτε υποκειμένου, του οποίου οι ιδιότητες και τα διακριτικά χαρακτηριστικά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία, αφήνοντάς το και το ίδιο στο στροβιλισμό της διηνεκούς διερώτησης (εκείνης την οποία πριμοδοτεί ο ριζοσπαστικός φεμινισμός): Τι είμαι;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Αγγίζοντας τρυφερά τον ιερό μαστό που θα μας θρέψει, αναρωτιέμαι λοιπόν, αναρωτιέμαι αν αρμόζει να τον "πιω" ως άνδρας ως γυναίκα ή ως τίποτα από τα δύο... 'Αραγε θα πρέπει να προκαλέσω με τα χείλη μου έξαψη σε αυτή τη Θεά ως βρέφος, ως εραστής ή ως λεσβία;...Τι είμαι;

Η Βαβυλώνα είναι Θύελα, Πέτρα και Φωτιά μαζί. Και λάτρεις της όσοι είναι γραφτό να μάθουν να λυγίζουν ενώπιον της λυσασμένης Θύελας, να δίνουν μορφή στην σκληρή Πέτρα και να σβήνουν την ιερή Φωτιά του πάθους, πολλές φορές ακόμα και με δάκρυα έκστασης ή πένθους ανάλογα με την τύχη τους. Οι μεγάλοι καταραμένοι του "'Ολα ή Τίποτα", οι λάτρεις της Θύελας, της Πέτρας και της Φωτιάς. Οι ερημίτες.

Και Εκείνη είναι 'Ερημος. Πάντα. Μια άγρια 'Ερημος όπως κι αυτός, εξόριστοι στη μέση του πουθενά.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
H Πόρνη

Στο Παρίσι υπάρχει τώρα ένας νόμος σύμφωνα με τον οποίο όλοι οι πελάτες των πορνών τιμωρούνται ! 'Οχι μόνο τιμωρούνται οι πόρνες που στέκονται στο δρόμο, αλλά και οι πελάτες τους ! Οι πραγματικοί εγκληματίες είναι οι προστάτες που σχεδόν απαγάγουν αυτές τις γυναίκες από τη Ρουμανία, τη Μολδαβία και άλλες φτωχές χώρες και τις πωλούν. Στην Ιταλία υπάρχουν μάλιστα πόλεις όπου δημοσιεύονται τα ονόματα των πελατών. 'Εχω γράψει ένα οργισμένο άρθρο για έναν Λονδρέζο αρχιεισαγγελέα, ο οποίος συνελήφθη και έχασε τη δουλέιά του επειδή πέρασε με το αυτοκίνητο του με πολύ χαμηλή ταχύτητα από μια περιοχή με πόρνες. Μέσα από το παράθυρο του αυτοκινήτου του μιλούσε στις γυναίκες δίχως να βγει έξω. Βρήκα πραγματικά τραγικό αυτόν τον ψευδοευλαβή ηθικισμό. Θα μπορούσα πολύ εύκολα κι εγώ ο ίδιος κάποια φορά να πέσω θύμα του. Στην Κολωνία, δίπλα στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό, με χαιρέτησε μια κυρία του έρωτα.
"Αχ, κύριε Unicef", είπε.
"Γιατί με λέτε έτσι ;"
"Συγνώμη, έχω το όνομά σας στη γλώσσα μου, όμως δεν μπορώ να το θυμηθώμ πώς λέγεστε, είπαμε ; Σας έχω δει συχνά στο cinema.
"Ουστίνοφ", απάντησα.
"Ναι, φυσικά. Ουστίνοφ - Unicef, εύκολα τα μπερδεύει κανείς".
Αυτό το μπέρδεμα το θεώρησα ως το ωραιότερο κοπλιμέντο.
"'Ομως γιατί μου πιάσατε συζήτηση ; Εγώ είμαι μόνο μια πόρνη κι έχω μια μικρή κόρη. Εκείνη δεν ξέρει τί κάνω, όμως βγάζω αρκετά χρήματα για να την θρέφω και να της προσφέρω ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι της. Τώρα, ό,τι μας περισσεύει μετά από μια ολόκληρη εβδομάδα, το δίνουμε στην Unicef".
Eγώ σκεφτόμουν ότι αν βρισκόμασταν τώρα στο Λονδίνο, θα εμφανίζοταν κάποιος αστυνομικός : "Μια στιγμή, για ποιό πράγμα μιλάτε με αυτή την κυρία ;"
"Για την Unicef".
"Τίποτε άλλο ; Ελάτε σας παρακαλώ μαζί μου".
Θα έπρεπε κανείς να έχει την ελευθερία να μιλάει με μια πόρνη, αδιάφορα αν θέλει να πάει μαζί της ή όχι.

(του Σερ Πίτερ Ουστίνοφ)

Η θεολογική Πόρνη
και
H "θεληματική" Πόρνη

H Δύναμη του Κόκκινου, της Nadine Pipelmayer


 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Oize

Νεοφερμένος

Ο Oize αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 87 μηνύματα.
Αν οι καταναγκαστικοί δασμοί, οι ύπουλοι πιστωτές, τα εγκλήματα τιμής, η μεθοδευμένη τρομοκρατία και όλες της οι "αντικειμενικές αλήθειες" είναι που συντελούν το αδιαφιλονίκητο της πατριαρχικής Ιστορίας, τότε η οποιαδήποτε εξόρμηση εξόδου από μέρους μας συνίσταται σε μια παράδοξη τιμιότητα. Ως ανταπόκριση στην αδήριτη καταδίκη της να κουβαλά το βάρος μιας "αρνητικής ταυτότητας" καλείται να κεντρίσει τον πυρήνα μιας νέας (κοσμοϊστορικής!) αναστοχαστικής ωριμότητας... Παρότι λοιπόν θα θεαθεί αναγκαστικά ως μια βιαιοπραγία στα κατεστημένα ήθη, σαν αντιζυγία υποχρεούσε να την μεταστοιχειώνεις διυλίζοντας αδιαλείπτως την Ενοχή. Αν αυτή η προοπτική λυγίζει τα γόνατά σου, κράτα γερά και κοίτα να θρέφεις την ορμή σου. Με λυρισμό ανταποκρίσου στο κάλεσμα της τώρα πια μαινόμενης Μεγάλης Μητέρας, ρίξε κάρβουνο στη φωτιά και σάρωσε το σκοτάδι σαν κομήτης απόλυτης καταστροφής... μιας Ιεράς Εξέγερσης.
Είναι το υβριστικό διάβημα που οι πιο αναστοχαστικοί απο εμάς θα αναλάβουμε σα μια νέα αυτοθυσία: κισσοστεφής, σκωπτική, ειρωνική, παιγνιώδης, μα πάνω απ' όλα απαρέγκλιτη από τον θορυβώδη αποτροπιασμό μιας οντολογικής δήθεν ορθότητας.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Αν οι καταναγκαστικοί δασμοί, οι ύπουλοι πιστωτές, τα εγκλήματα τιμής, η μεθοδευμένη τρομοκρατία και όλες της οι "αντικειμενικές αλήθειες" είναι που συντελούν το αδιαφιλονίκητο της πατριαρχικής Ιστορίας, τότε η οποιαδήποτε εξόρμηση εξόδου από μέρους μας συνίσταται σε μια παράδοξη τιμιότητα. Ως ανταπόκριση στην αδήριτη καταδίκη της να κουβαλά το βάρος μιας "αρνητικής ταυτότητας" καλείται να κεντρίσει τον πυρήνα μιας νέας (κοσμοϊστορικής!) αναστοχαστικής ωριμότητας... Παρότι λοιπόν θα θεαθεί αναγκαστικά ως μια βιαιοπραγία στα κατεστημένα ήθη, σαν αντιζυγία υποχρεούσε να την μεταστοιχειώνεις διυλίζοντας αδιαλείπτως την Ενοχή. Αν αυτή η προοπτική λυγίζει τα γόνατά σου, κράτα γερά και κοίτα να θρέφεις την ορμή σου. Με λυρισμό ανταποκρίσου στο κάλεσμα της τώρα πια μαινόμενης Μεγάλης Μητέρας, ρίξε κάρβουνο στη φωτιά και σάρωσε το σκοτάδι σαν κομήτης απόλυτης καταστροφής... μιας Ιεράς Εξέγερσης.
Είναι το υβριστικό διάβημα που οι πιο αναστοχαστικοί απο εμάς θα αναλάβουμε σα μια νέα αυτοθυσία: κισσοστεφής, σκωπτική, ειρωνική, παιγνιώδης, μα πάνω απ' όλα απαρέγκλιτη από τον θορυβώδη αποτροπιασμό μιας οντολογικής δήθεν ορθότητας.

Ωραία τα γράφετε και τα λέτε αγαπητέ Οize, όμως μια ένσταση και μια παρατήρηση αν επιτρέπετε. 'Ενα λάθος που το κάνει κατά την ταπεινή μου γνώμη και ο Great Chaos, είναι ότι ταυτίζετε τη Μεγάλη Μητέρα με την Βαβυλωνία ή Κόκκινη Γυναίκα. Το πρώτο αρχέτυπο είναι ζεστή, τρυφερή και ασφαλής αγκαλιά, το δεύτερο είναι επικίνδυνη φωτιά, αντισυμβατικότητα, θύελλα που μοιάζει με τον μυθολογικό Τυφώνα και χαρμολύπη...μια χαρά ωστόσο...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Oize

Νεοφερμένος

Ο Oize αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 87 μηνύματα.
Η Θεα ειναι μια και κατεξοχην διφορουμενη.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Scandal

Διαχειριστής

Ο Πέτρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Web developer και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 16,692 μηνύματα.
Από αυτά που ειπώθηκαν, η Λαγνεία μου αποπνέει κι εμένα αυτό που είπε η Isiliel, να δαμάσουμε (και όχι καταπιέσουμε) με τη βοήθεια της θηλυκής μας πλευράς (η οποία είναι ευαίσθητη, διαισθητική και διορατική) τα ζωώδη ένστικτά μας. Στην αρσενική πλευρά φυσικά αποδίδονται ιδιότητες όπως λογική, διανοητική και αναλυτική, όμως τα ένστικτα είναι πολύ ισχυρότερα και δύσκολο να δαμαστούν.
Ίσως η λογική τείνει να καταπιέζει τα ένστικτα πάντως.

Αν και αφορούν την κλασσική τράπουλα Ταρώ, παραθέτω κάποια αποσπάσματα για τη Δύναμη:
Δύναμη, Η: Το ενδέκατο χαρτί της τράπουλας Ταρώ. Απεικονίζει μια βασίλισσα που, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, δαμάζει ένα μαινόμενο λιοντάρι και με τα δυο χέρια της κρατάει το στόμα του ανοιχτό. Αυτή η εικόνα έχει έναν καθαρά ζωδιακό χαρακτήρα (ο Λέοντας που κυριαρχείται από την Παρθένο), θέμα που μυθολογικά σχετίζεται με τον Ηρακλή που νικήθηκε από την Ομφάλη. Ο Wirth παρατηρεί, σαν λεπτομέρεια ιδιαίτερης σημασίας στην αλληγορία, το γεγονός πως η βασίλισσα δε σκοτώνει το λιοντάρι αλλά το σφίγγει πάνω της, αφού το ζάλισε με το ρόπαλο, πράγμα που σημαίνει πως δεν πρέπει να υποτιμάται το κατώτερο, αλλά να δαμάζεται και να χρησιμοποιείται.
Εδώ απηχεί η θεωρία των αλχημιστών πως το ευτελές δεν πρέπει (ούτε είναι δυνατόν) να καταστραφεί, αλλά να μεταμορφώνεται σε ανώτερο. Σε μια θετική ερμηνεία, αυτό το χαρτί συμβολίζει το θρίαμβο της διάνοιας πάνω στη βαρβαρότητα' και σε αρνητική, αναισθησία και μένος.
Το λεξικό των συμβόλων - Juan, Ediardo Cirlot, εκδόσεις ΚΟΝΙΔΑΡΗ
Ισχύς: Μια γυναίκα, που πάνω απ' το κεφάλι της στέκει το ίδιο σύμβολο που έχουμε δει στο χαρτί του Μάγου, κλείνει στα σαγόνια ενός λιονταριού. Το μόνο σημείο στο οποίο διαφέρει αυτό το σχέδιο από τις συνηθισμένες παρουσιάσεις είναι ότι η ευεργετική ισχύς της έχει υποτάξει το λιοντάρι που σύρεται από μια αλυσίδα φτιαγμένη από λουλούδια. Η Ισχύς σε μια από τις ανώτερες όψεις της, συνδέεται με το Θείο Μυστήριο της Ένωσης. Η Ισχύς φυσικά λειτουργεί σε όλα τα πεδίο και γι' αυτό τα περιλαμβάνει όλα στο συμβολισμό της. Επίσης συνδέεται με την Innocentia inviolata (απαραβίαστη αθωότητα) και με τη δύναμη που ενυπάρχει στη θεωρία.
Οπωσδήποτε αυτά τα ανώτερα νοήματα είναι συμπερασματικά και δεν ισχυρίζομαι ότι μπορούν να διακριθούν με την πρώτη ματιά. Υπονοούνται μ' έναν απόκρυφο τρόπο από την αλυσίδα των λουλουδιών, που, ανάμεσα στα άλλα, φανερώνει το γλυκό ζυγό και το ανάλαφρο φορτίο του Θείου Νόμου, όταν τον αντιλαμβάνεται κανείς στο βάθος του. Το χαρτί δεν έχει καμία σχέση με την αυτοπεποίθηση, με τη συνηθισμένη έννοια της, αν και την υποδηλώνει, αλλά σχετίζεται με την πεποίθηση εκείνων που η ισχύς τους είναι ο Θεός και που έχουν καταφύγιο σ' Αυτόν. Σύμφωνα με μια άλλη άποψη το λιοντάρι φανερώνει τα πάθη και η γυναίκα που ονομάζεται Ισχύς είναι η ανώτερη φύση στην ελευθερία της. Έχει πατήσει την ασπίδα και το βασιλίσκο και έχει συντρίψει το λιοντάρι και το δράκοντα.
Το κλειδί του Ταρώ - Waite, Εκδόσεις ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ​

-petros
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
H χήρα Ιουδήθ

(Απόκρυφο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης)

εδώ μπορείτε να βρείτε το απόκρυφο βιβλίο της Ιουδήθ στα αγγλικά

Αυτός ο μύθος έχει εμπνεύσει πολλούς μεγάλους ζωγράφους.



Σε πολλούς πίνακες, παρουσιάζεται η Ιουδήθ αφού έχει αποκεφαλίσει τον Ολοφέρνη, να πατάει με το πόδι της το κομμένο του κεφάλι, όπως κάνει και η ινδική θεότητα Κάλι. Σε άλλους πίνακες η Ιουδήθ κρατάει το κομμένο κεφάλι του Ολοφέρνη, όπως ο Περσέας το κεφάλι της Μέδουσας. Οι αποσυμβολισμοί εν καιρώ...

σεφαραδίτικο τραγούδι με πίνακες που απεικονίζουν την Ιουδήθ
.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
[συνέχεια από το ποστ #76]


Η Ατραπός της Αρχιέρειας-Ίσιδας

Ο Κρόουλυ μας λέει: «Σε αυτήν την κάρτα υπάρχει μια θεία μέθη ή έκσταση. Η γυναίκα φαίνεται πολύ μεθυσμένη και πολύ τρελή. Το λιοντάρι επίσης καίγεται από πόθο. Αυτό σημαίνει ότι ο τύπος της ενέργειας που υπάρχει εδώ είναι πρωτόγονος και δημιουργικός• εντελώς ανεξάρτητος από τον έλεγχο της λογικής. Στο σύνολο της κάρτας περιγράφεται η Θέληση του Αιώνα».

Παραπάνω γράψαμε ότι η Ουράνια Τριάδα κατά μία έννοια, δεν σχετίζεται άμεσα με τις κατώτερες επτά Σεφίρες, όμως από την άλλη πλευρά, η δεύτερη τριάδα (Χέσεντ, Γκεβούρα, Τίφαρετ) αποτελούν αντανακλάσεις της πρώτης στον εκδηλωμένο κόσμο. Μεταξύ τους βρίσκεται η Άβυσσος ή Έρημος, όπου λυσσομανά ο Χόρονζον. Ωστόσο, υπάρχει μια ιδιαίτερη σύνδεση, την οποία έχουμε συναντήσει και στα προηγούμενα και η οποία δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει. Η Καμήλα της Αρχιέρειας, διασχίζει την Έρημο ενώνοντας με καθοριστικό τρόπο την Ουράνια τριάδα του ιδεατού, με την κατώτερη αντανάκλασή της, στον εκδηλωμένο κόσμο. Ας δούμε τι λέει ο Κρόουλυ επ’ αυτού:

«Οι σοφοί των πρώτων χρόνων του Αιώνα του Όσιρι προείδαν την Εκδήλωση του Αιώνα στον οποίο ζούμε σήμερα και τον θεώρησαν τρομερό και φοβερό, χωρίς ν’ αντιλαμβάνονται την πορεία των Αιώνων, θεωρώντας καταστροφική κάθε αλλαγή. Όμως, στο Δέντρο της Ζωής, η ατραπός του Γκίμελ, της Σελήνης, κατερχόμενη από το ύψιστο, τέμνει την ατραπό του Τετ, του Λέοντα-ερπετού, τον οίκο του Ήλιου. Έτσι, η Γυναίκα της κάρτας μπορεί να θεωρηθεί σαν μια μορφή της Σελήνης, φωτισμένη απ’ τον Ήλιο και τέλεια ενωμένη μαζί του, έτσι ώστε να δημιουργήσουν ενσαρκωμένο σε ανθρώπινη μορφή, τον αντιπρόσωπο ή τους αντιπροσώπους του Κυρίου του Αιώνα» (εννοεί το «Ιερό Παιδί», τον Ώρο, που απεικονίζεται στην κάρτα του Αιώνα, ή με άλλα λόγια τον Αρποκράτη που γνωρίσαμε στην κάρτα του Ερημίτη).

Το παραπάνω απόσπασμα, θα μπορούσαμε αρχικά να παρατηρήσουμε ότι δίνει μια πιο μετριοπαθή, απαλλαγμένη από την πρόθεση πρόκλησης, απάντηση στο ζήτημα που αναπτύξαμε στην αρχή τούτης της έρευνας, περί της αιτίας για την οποία τα σύμβολα της Μπάμπαλον αποτελούν για τους Χριστιανούς την προσωποποίηση κάθε κακού και πονηρού σ’ αυτόν τον κόσμο. Ο κοινός τόπος εδώ, παραμένει η άρνηση του ιερατείου να αποδεχτεί την νομοτελειακή αλλαγή, πράγμα το οποίο σχολιάσαμε εκτενώς στο ποστ #22. Ακόμη, θα παρατηρήσουμε για ακόμη μια φορά, ότι η κάρτα της Λαγνείας, αποτελεί μια απεικόνιση ισορροπίας, κατά τα πρότυπα της κάρτας της Προσαρμογής. Η γυναίκα δεν παλεύει με το Λιοντάρι, αλλά βρίσκεται σε έκσταση και Ιερά Μανία, κατορθώνοντας να το χαλιναγωγήσει, ενώ ταυτόχρονα ισορροπεί σε ιδιαίτερα επισφαλή θέση επάνω στη ράχη του. Εδώ μάλλον απεικονίζεται το Θέλημα -το οποίο όπως είπαμε, σχετίζεται άμεσα με την κάρτα- να καθοδηγεί και να αξιοποιεί όλες τις δυνάμεις του Νου, προς την επίτευξή του.

[συνεχίζεται...]
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
[συνέχεια από το ποστ #99]


Οι Τρεις Θεές

Οι τρεις κάρτες οι οποίες αναφέρονται στο Βιβλίο του Θωθ, ότι αποτελούν τις «Τρεις Θεές», μια τριάδα που εν ολίγοις συνοψίζει την αληθινή φύση του Θηλυκού, είναι οι ΙΙ (Αρχιέρεια-Η Παρθένα), ΙΙΙ (Αυτοκράτειρα-Η Σύζυγος) και XVII (Άστρο-Η Μητέρα). Η κάρτα της Λαγνείας ανήκει στην τριάδα των Θυσιασμένων Θεών, πράγμα που θα σχολιάσουμε στα παρακάτω (αλλά ήδη μας έχει μιλήσει και ο Δόκτωρ, στο ποστ #12). Εάν όμως κοιτάξει κάποιος καλύτερα, θ’ ανακαλύψει ότι στην ουσία η κάρτα της Λαγνείας, αποτελεί επίγεια ανάκλαση της κάρτας της Νουτ, Δέσποινας των Άστρων:

«Στην αριστερή γωνία (της κάρτας του Άστρου) βρίσκεται το άστρο της Βαβυλώνας, η Σφραγίδα της Αδελφότητας του Α.Α. Η Βαβυλώνα αποτελεί μια περαιτέρω εκδήλωση της αρχικής ιδέας της Νουτ. Είναι η κόκκινη γυναίκα, η Ιερή Πόρνη, η δέσποινα του οίκου XI (Λαγνεία). Από αυτό το άστρο απορρέουν οι ακτίνες του πνευματικού φωτός. Ακόμη και ο ίδιος ο ουρανός δεν είναι παρά ένα πέπλο που καλύπτει το πρόσωπο της αθάνατης θεάς» (μοτίβο το οποίο έχουμε ξαναδεί και στην περίπτωση της κάρτας της Αρχιέρειας).

Εδώ ξαναβλέπουμε το πρότυπο της αντανάκλασης της Μεγάλης Μητέρας, από τ’ άστρα, το χώρο δηλαδή του ιδεατού, στην Μπάμπαλον, τη Μητέρα των Βδελυγμάτων, όπως αναλύσαμε στα προηγούμενα. Έτσι, η πραγματική φύση του Θηλυκού, πολυεπίπεδη και δυσνόητη, σκιαγραφείται από τα Αρχέτυπα της Παρθένου, της Συζύγου και της Μητέρας/Πόρνης. Καμμία από τις ιδιότητες αυτές δεν μπορεί ν’ αποκοπεί από μια γυναίκα, ειδάλλως αυτή παύει να είναι ολοκληρωμένη και η πραγματική της φύση διαστρεβλώνεται. Φυσικά, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η πιο αγνή και φωτισμένη πλευρά του Θηλυκού, είναι αυτή η οποία είναι ικανή να συνδέσει το Ιδεατό με το Εκδηλωμένο. Εάν λοιπόν, όπως έχουμε γράψει παλιότερα, η ατραπός του Γκίμελ (Αρχιέρεια), είναι κατ’ ουσίαν το σπαθί επάνω στο οποίο ισορροπεί η Προσαρμογή, ο ζυγός που ισορροπεί επάνω στο κεφάλι της είναι, σε ό,τι αφορά το υπεράνω της Αβύσσου, η Αυτοκράτειρα (Ντάλετ, Πόρτα), ενώ σε ό,τι αφορά τα κάτω της Αβύσσου (τουλάχιστον για το δεύτερο τρίγωνο), είναι η Λαγνεία (Τετ, Ερπετό).


Ατραποί που διασχίζουν την Έρημο




Στο σημείο αυτό θα ήθελα να σχολιάσω ότι, ενώ υπάρχουν κι άλλες ατραποί που διασχίζουν την Έρημο, ο Κρόουλυ δίνει τεράστια σημασία κυρίως στην ατραπό της Αρχιέρειας (Γκίμελ), ενώ σπάνια αναφέρεται στις υπόλοιπες, παρά το γεγονός ότι έχει αντικαταστήσει αυτήν που ενώνει το Χόχμα (2η) με το Τίφαρετ (Κάλλος, 6η), βάζοντας το Άστρο (Χε-Παράθυρο) στη θέση του Αυτοκράτορα (Τζεντί-Αγκίστρι), μάλιστα αλλάζοντας τις αποδόσεις των εβραϊκών γραμμάτων μεταξύ των δύο καρτών, έτσι ώστε το γράμμα της ατραπού έμεινε αναλλοίωτο, ενώ άλλαξε η κάρτα στην οποία αποδίδεται. Έτσι, η συγκεκριμένη ατραπός αποτελεί στην ουσία μια διαφορετική όψη του Γκίμελ και του Τετ, δηλαδή μια εναλλακτική πορεία μέσα απ’ την Έρημο, αλλά με πλάγιο τρόπο και προφανώς λιγότερη ισορροπία και αρμονία. Εδώ κατανοούμε σωστότερα τους λόγους για τους οποίους ο Κρόουλυ προέβη σε τούτη την καινοτομία, όπως θα ξαναδούμε και παρακάτω.

Η έτερη πλάγια ατραπός, εκείνη των Εραστών (Ζαΐν), η οποία συνδέει το Μπίνα (3η) με το Τίφαρετ (6η), αποτελεί επίσης μια διαφορετική και μάλλον αρνητική από κάποια πλευρά όψη της κάρτας της Λαγνείας και αυτή με τη σειρά της αποτελεί μια διαφορετική άποψη της κάρτας της Αρχιέρειας, όπως μας φανερώνει ο ίδιος ο Κρόουλυ: «(Η Λαγνεία)…είναι η ισχυρότερη από τις δώδεκα ζωδιακές κάρτες και αντιπροσωπεύει τον πιο κρίσιμο απ’ όλους τους χειρισμούς της Μαγείας και της Αλχημείας. Συμβολίζει την πράξη του Αρχικού Γάμου, με τον τρόπο που συμβαίνει στη φύση, σε αντίθεση με τη μορφή που αποδίδεται στον Οίκο VI των Εραστών. Σε αυτήν την κάρτα δεν έχει γίνει απόπειρα να κατευθυνθεί η πορεία του χειρισμού». Έτσι, η ατραπός αυτή περιστρέφεται γύρω απ’ το ίδιο θέμα, με την Αρχιέρεια και πάλι ν’ αποτελεί βέλτιστη επιλογή, λόγω της εκπόρευσής της απευθείας από το Κέτερ, αλλά και της ισορροπημένης θέσης στην οποία βρίσκεται, αλλά και πιθανώς λόγω του γεγονότος ότι η ατραπός αυτή είναι η μοναδική που διέρχεται μέσα από τη μυστική Σεφίρα της Γνώσης (Dalleth).

Μια ακόμη ατραπός η οποία διασχίζει την Έρημο είναι εκείνη του Άρματος (Τσετ-Φράκτης), η οποία ενώνει το Μπίνα (3η) με το Γκεβούρα (5η). Θα παρατηρήσει κανείς ότι κι αυτή περιστρέφεται επίσης γύρω απ’ το ίδιο θέμα, αφού όχι μόνο περιέχει το ίδιο το Ιερό Δισκοπότηρο της Μπάμπαλον, αλλά και τ’ άστρα της Νουτ στην τέντα του Άρματος, σε άλλα κλασικότερα ντεκ Ταρώ. Ας μην ξεχνούμε ότι πλανήτης του Άρματος είναι η Σελήνη, η ίδια δηλαδή η Αρχιέρεια. Ο αριθμός της κάρτας είναι το 7, δηλαδή ο αριθμός της Μπάμπαλον, είναι άλλωστε κι αυτή μια κάρτα που μεταστοιχειώνει τις αντιθέσεις μεταξύ αρσενικού και θηλυκού. Για τη μυστική σχέση του Μπίνα με το Γκεβούρα έχουμε μιλήσει αναλυτικά παραπάνω. Η Ατραπός αυτή μας δίνει έναν κρυφό δρόμο μετάβασης από τη μία Σεφίρα στην άλλη, για τον οποίο θα μιλήσουμε παρακάτω. Εδώ θα περιοριστούμε να παρατηρήσουμε ότι το κλειδί για τον δρόμο αυτόν, κρατά και πάλι η Αρχιέρεια, ή το alter ego της, η Μπάμπαλον.


[συνεχίζεται...]
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 4 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top