Kαταπιεστικοί γονείς

Αρχική Δημοσίευση από Ηρώ:

Γράψ΄του τα.
Άφησέ του ένα σημείωμα, που θα του περιγράφεις ακριβώς πως νιώθεις.
Η φυγή δεν είναι λύση. Δε σημαίνει πως αν φύγεις που λέει ο Γιώργος τα πράγματα θα φτιάξουν. Τα πράγματα απλά θα ξεχαστούν και το κενό που εχει αφήσει μέσα σου η συμπεριφορά του δε θα γεμίσει όσες πόλεις και να αλλάξεις, όσα χιλιόμετρα κι αν απομακρυνθείς. Η ανάγκη που έχεις για συναισθηματική επαφή με τον πατέρα σου θα συνεχίσει να είναι εκεί.

Click για ανάπτυξη...

Ευχαριστω πολυ Ηρω..Νομιζω πως ειναι μια καλη ιδεα...Δεν πρεπει να μεινουν ετσι και να ξεχαστουν..Πρεπει να καταλαβει πως νιωθω πριν γινει αργα...Μαλλον αυτο θα κανω,αλλα τωρα δεν μπορω ακομη..Δεν ειμαι ψυχολογικα ετοιμη να του τα πω-γραψω..Πριν φυγω για σπουδες θα το κανω ομως...
Ευχαριστω ολους παντως για τις συμβουλες..Ελπιζω καποτε να καταλαβει...

Αρχική Δημοσίευση από Γιώργος:

Ποτέ δεν το ανέφερα αυτό για να μην υπάρχει παρεξήγηση. Το ότι δεν ανέφερα τα προφανή ("να του μιλήσεις κτλ κτλ") είναι γιατί 1) τα είπατε και 2) some people just refuse to listen.

Απλά πιστεύω ότι πρώτη προτεραιότητα είναι η ψυχική υγεία της kate. Εάν δεν μπορεί να βγάλει άκρη με τους δικούς της, τουλάχιστον ας έχει την ηρεμία και την ανεξαρτησία της. Έπειτα πού θα πάει, θα λείψει στους δικούς της. Δεν θα της το κρατάνε και για πάντα μανιάτικο.

Click για ανάπτυξη...

Εσύ δεν είπες παιδί μου να φύγει όσο πιο μακριά μπορεί;
Μάλιστα να βρει και μια δουλειά, για να μην τους έχει οικονομικά ανάγκη.
Από τα λεγόμενα της Kate προσωπικά δεν κατάλαβα ότι είναι ένας πατέρας-τέρας, δυνάστης που δεν την αφήνει να ξεμυτίσει, αλλά ένας άνθρωπος που δεν έχει τρόπο να έρθει κοντά με το παιδί του, να του δείξει αγάπη. Ένας άνθρωπος που απλά φαίνεται απογοητευμένος με τις επιλογές της, που περισσότερο έχουν να κάνουν με την εμφάνιση.
Οι απειλές για αυτόν είναι ένας τρόπος να τη "συνετίσει".
Δεν πιστεύω ότι αυτός ο πατέρας θα στερήσει τις σπουδές (να της κόψει το νοίκι που αναφέρεται) από την κόρη του.

Και τέλος πάντων η σχέση πατέρα-κόρης είναι ευαίσθητη.
Πολλοί πατεράδες ανησυχούν υπερβολικά για την ..ηθική της κόρης τους, έχουν μια ανάγκη να την προστατεύουν από τον τρόπο που ξέρουν ότι σκέφτεται ένας άντρας και αυτό τις περισσότερες φορές ξεκινάει από την εμφάνιση, ως μια μέθοδος να μην προκαλεί.
Το να πεις σε αυτόν τον πατέρα ότι όσο πιο πολύ την πιέζεις, τόσο περισσότερο θα σου ξεσκίζεται στο μέλλον, είναι ό,τι χειρότερο έχω ακούσει σε αυτό το φόρουμ.
Αν αύριο μεθαύριο κάνεις μια κόρη που στα 14 της ντύνεται προκλητικά και βγαίνει μέχρι αργά, να σε δω τι θα κάνεις..
Έξω απ΄το χορό...


Εγώ είμαι σίγουρη πως αν ρωτήσεις τον μπαμπά της Kate θα σου πει πάνω κάτω τα ίδια. Ότι δε νιώθει την αγάπη της, ότι μπορεί να καθίσουν στον ίδιο χώρο και να μην ανταλλάξουν κουβέντα, ότι μερικές φορές αισθάνεται ότι τον σιχαίνεται κλπ..
Κate την κουβέντα είναι λογικό να τη φοβάσαι. Γιατί δε δοκιμάζεις τότε πράξεις; Εκεί που κάθεστε λοιπόν οι δυο σας, πετάξου και δώσ΄του ένα φίλι.. να δεις πως θα σπάσει αμέσως!

Αρχική Δημοσίευση από Γιώργος:

Ό,τι και να κάνεις πάντως, να ξέρεις ότι δεν πρέπει να τους μισήσεις ή να τους κρατήσεις κακία. Γονείς σου είναι, ποτέ δεν θα ήθελαν το κακό σου.
Απλά κάποιοι δεν ξέρουν ... (χωρίς να κρίνω τους δικούς σου)

Click για ανάπτυξη...

αυτο ηταν που σκεφτομουν"μακρια και αγαπημενοι..αυτος να'ναι καλα απο εκει και περα να μην επεμβαινει πλεον στην ζωη μου..."
Ακομη,νομιζω πως αν του τα εγραφα οπως προανεφερα,μπορει να του εδινα ευκαιρια να διορθωθει..Στον γραπτο λογο θελει δεν θελει θα ακουσει τα παντα...μπορει να καταλαβει καποιοα πραγματα και να διορθωθει η σχεση μας απο εκει και περαα...Και τοτε μπορει το "μακρια και αγαπημενοι" να μετασχηματιστει σε "κοντα και αγαπημενοι..."το ευχομαι δηλαδη..

Αρχική Δημοσίευση από ^prinCess^:

Μία από τα ίδια και εγώ, απλά εγώ γενικά δεν ήμουν ποτέ αντιδραστικό παιδί και πήγαινα πάντα με τα νερά τους. Δεν επαναστάτησα ποτέ, δεν πάλεψα ποτέ για τα δικαιώματά μου, δεν δεν δεν.
Γενικά δεν "ξεσάλωσα" για να τους μπω στο μάτι, και ποτέ δε μου είπαν κάτι για τα ρούχα μου, ή για το χρώμα των μαλλιών μου κτλ. δεν είχαν ποτέ τέτοιο κόμπλεξ δόξα τω Θεώ, αυτό μου έλειπε.

Απλά η γενική τους στάση είναι αυτή που περιγράφεις. Παλιά μάλιστα είχα και γω μια σχετική επαφη με τη μάνα μου, κάναμε και κάμια πλάκα παρέα, μιλούσα για πρόβληματα που είχα με τις φίλες μου(φυσικά όχι για άγορια).
Τώρα πραγματικά με έχουν ξενερώσει, δεν έχω όρεξη ούτε καν να τους μιλάω, μπορεί να βγούμε έξω για φαγητό ή κατι, και να μη βγάλω άχνα. Μετά αρχίζουν, και γιατί έχεις γίνει τόση αντιικοινωνική, δε συζητάς μαζί μας, όλη μέρα στο δωμάτιό σου, είσαι ψυχρή, με άλλους γελάς , με μας όχι κτλ.
Απορώ πώς δε καταλαβαίνουν ότι αυτοί φταίνε για αυτό. Εκτός αυτού, έχει τύχει πολλές φορές να με συγκρίνουν με τον αδερφό μου, ειδικά η μάνα μου, που του έχει αδυναμία, λέει "ο αδερφός σου δεν είναι όπως εσύ, πού έμοιασες και είσαι έτσι" και άλλα ωραία. Εμμμ, ο αδερφός μου δε μαγάλωσε όπως μεγάλωσα εγώ, είχε την άπλα του.

Τέσπα. Πιστεύω κάποια στιγμή και εγώ να τους τα πω όλα όσα με βασανίζουν, και ίσως τότε αλλάξουν κάποια πράγματα.

Click για ανάπτυξη...

Σε θαυμαζω γιατι αντεξες ως τωρα και δεν αντεδρασες..Εγω ετοιμη να εκραγω ημουν...Ενιωθα σαν καμια δουλα:"Κανε αυτο κανε εκεινο,οχι μην κανεις αυτο,μην τολμησεις"..κτλ Μετα αρχισα να αποκτω λιγη ελευθερια και τωρα θελω ολο και περισσοτερη,γιατι ξερω πως πολλα απο αυτα που ζητουσα ηταν τα πιο φυσιολογικα πραγματα..Πραγματα που εχει καθε παιδι...

Ολη αυτη η γκρινια τους με εχει οδηγησει σε καταθλιψη πριν δυο χρονια..Ειχα ξεχασει να γελαω....Και μου ελεγε μετα ο πατερας μου"Εγω θελω χαρουμενα παιδια στο σπιτι...οχι μουτρωμενα...."κτλ κτλ .Ευτυχως ομως απεκτησα καλη παρεα στο λυκειο και παντα με βοηθουσε-βοηθαει στο να ειμαι αισιοδοξη...οταν εχω προβληματα ειναι παντα ολοι ετοιμοι να με βοηθησουν..με συμβουλευουν,παραλληλα προσπαθουν να φερουν καπως την συζητηση να ξεχαστω και να νιωσω καλυτερα...χαιρομαι που εχω τετοια ατομα διπλα μου..με στηριζουν..Μου δινουν το στηριγμα που θα επρεπε κανονικα να μου δωσει ο πατερας μου...

Οσο αφορα αυτο που λες σε συγκρινουν με τον αδερφο σου...και εγω το εχω...Ο πατερας μου με τον μεγαλο αδερφο μου εχει πολυ καλες σχεσεις...και ειναι γενικοτερα ο αδερφος μου ενα παιδι που δεν εκανε επαναστασεις διαφορων ειδων...Αλλα τωρα σοβαρα...τι επανασταση να κανει ενα αγορι?Ειναι αγορι ολα του επιτρεπονται σχεδον.Γιατι αυτος να πηγαινει κινηματογραφο(εστω και μια φορα)απο 6η δημοτικου..ως της μια και μιση το βραδυ..και εγω να πολεμαω ακομη τωρα γιαυτην την ωρα?Ναι ειμαι κοριτσι πρεπει να προσεχω περισσοτερο,αλλα και παλι αυτο ειναι μια δικαιολογια πιστευω..Και αν του ελεγα θα μας φερουν αλλοι γονεις για να μην τον βαζω αυτον σε αγγαριες θα τα επερνε προφανως,γιατι θα πιστευε πως εχω φιλο και αυτος θα με φερει..Θα μου δημιουργουσε με την γκρινια του τυψεις προκειμενου να γυρισω πιο νωρις...Γενικα ομως δεν με εχει εμπιστοσυνη και δεν μπορω να καταλαβω το γιατι...Ναι του λεω μικροψεμμετακια ,αλλα σε αυτο φερει ευθυνη ο ιδιος..που με τον πολυ συντιριτισμο του με κανει να φοβαμαι να του πω την αληθεια..Αναρωτιεμαι ομως γιατι δεν με εμπιστευεται..Αν ειχε γινει κατι που να οφειλεται σε αυτο θα μου το ελεγε...αλλα ποτε δεν εχει πει γιατι δεν μου εχει εμπιστοσυνη..ουτε μου εχει πει ξεκαθαρα "δεν σε εχω εμπιστοσυνη"αλλα το καταλαβαινω απο τις κινησεις του...απο το πως μου συμπεριφερεται...

Φετος το καλοκαιρι βγηκα μια μερα με τον αδερφο μου...και τελοσπαντων με πηρε τηλεφωνο για να το επιβεβαιωσει...μου λεει"σιγουρα εισαι με τον αδερφο σου εε??"Και μετα απο κατι μερες πηγε διακοπες ο αδερφος μου και ειχε αφησει το κινητο του σε εμενα και εγω του εδωσα το δικο μου για να εχει ελληνικο αριθμο,γιατι ηρθε απο γερμανια..Σε καποια φαση περνει καποιος φιλος του απο Γερμανια στο κινητο και εγω δεν το σηκωνω...Πηγαινω το λεω στην μαμα μου,το ακουει αυτος και αρχιζει να με φωναζει"τι ηλιθια που εισαι,μπορει να ειναι κατι σοβαρο,μονο τον εαυτο σου κοιτας,και ο αδερφος σου μια χαρα σε καλυπτει(σπονδααα) αλλα εσυ δεν κανεις τιποτα οταν ειναι για τους αλλους"του λεω "τι πραγμααα?κοιταω μονο τον εαυτο μου???" και μου λεει "ναι,παντα." Και του κανω μια "καλα ενταξει..."(ειρωνια) Δεν ειχα ορεξη για φασαριες και δεν το συνεχισα...

Αλλα ολη την ωρα μαλωνουμε μεχρι και για μικρα πραγματα..ο,τι κανω τον ενοχλει...

Τωρα που εισαι μεγαλυτερη πιστευω θα ειναι καλο να μιλησεις μαζι τους..αν εισαι βεβαια ψυχολογικα ετοιμη..

Αρχική Δημοσίευση από Ηρώ:

Εσύ δεν είπες παιδί μου να φύγει όσο πιο μακριά μπορεί;
Μάλιστα να βρει και μια δουλειά, για να μην τους έχει οικονομικά ανάγκη.
Από τα λεγόμενα της Kate προσωπικά δεν κατάλαβα ότι είναι ένας πατέρας-τέρας, δυνάστης που δεν την αφήνει να ξεμυτίσει, αλλά ένας άνθρωπος που δεν έχει τρόπο να έρθει κοντά με το παιδί του, να του δείξει αγάπη. Ένας άνθρωπος που απλά φαίνεται απογοητευμένος με τις επιλογές της, που περισσότερο έχουν να κάνουν με την εμφάνιση.
Οι απειλές για αυτόν είναι ένας τρόπος να τη "συνετίσει".
Δεν πιστεύω ότι αυτός ο πατέρας θα στερήσει τις σπουδές (να της κόψει το νοίκι που αναφέρεται) από την κόρη του.

Και τέλος πάντων η σχέση πατέρα-κόρης είναι ευαίσθητη.
Πολλοί πατεράδες ανησυχούν υπερβολικά για την ..ηθική της κόρης τους, έχουν μια ανάγκη να την προστατεύουν από τον τρόπο που ξέρουν ότι σκέφτεται ένας άντρας και αυτό τις περισσότερες φορές ξεκινάει από την εμφάνιση, ως μια μέθοδος να μην προκαλεί.
Το να πεις σε αυτόν τον πατέρα ότι όσο πιο πολύ την πιέζεις, τόσο περισσότερο θα σου ξεσκίζεται στο μέλλον, είναι ό,τι χειρότερο έχω ακούσει σε αυτό το φόρουμ.
Αν αύριο μεθαύριο κάνεις μια κόρη που στα 14 της ντύνεται προκλητικά και βγαίνει μέχρι αργά, να σε δω τι θα κάνεις..
Έξω απ΄το χορό...


Εγώ είμαι σίγουρη πως αν ρωτήσεις τον μπαμπά της Kate θα σου πει πάνω κάτω τα ίδια. Ότι δε νιώθει την αγάπη της, ότι μπορεί να καθίσουν στον ίδιο χώρο και να μην ανταλλάξουν κουβέντα, ότι μερικές φορές αισθάνεται ότι τον σιχαίνεται κλπ..
Κate την κουβέντα είναι λογικό να τη φοβάσαι. Γιατί δε δοκιμάζεις τότε πράξεις; Εκεί που κάθεστε λοιπόν οι δυο σας, πετάξου και δώσ΄του ένα φίλι.. να δεις πως θα σπάσει αμέσως!

Click για ανάπτυξη...

Ωραια τα λες
χαχα ειναι και αυτο δυσκολο για εμενα..Ξες μεχρι πριν δυο χρονια του ελεγα καληνυχτα πριν κοιμηθω και του εσκαγα και ενα φιλακι...Αλλα μετα μια μερα μου κανει μια"δεν θελω να με ξαναφιλησεις και να με αγκαλιασεις και να μου πεις καληνυχτα αφου δεν το νιωθεις..."Και ετσι σταματησα..και δεν ηταν οτι δεν το ενιωθα...ετσι το καταλαβαινε αυτος..
Εχει κλειστει πελον στον δικο του κοσμο...Καθεται τηλεοραση οταν γυριζει απο την δουλεια..μπορει να τυχει να φαει μαζι μας το μεσημερι...και μετα ξανακαθεται τηλεοραση και ασχολειται με το βολευ...εχει τρελα με αυτο,γιατι ειχε παλια ομαδα...Μετα το απογευμα ολο και κατι κανει με τους φιλους του..Γυριζει το βραδακι..καθεται υπολογιστη διαβαζει πολιτικα ή ασχολειται με το βολευ...Αυτη ειναι η καθημερινοτητα του...Και ενω εγω δεν πηγαινω εδω και δυο χρονια να του πω καληνυχτα δεν ερχεται ουτε αυτος..Εγω παλι διαβαζω μεχρι αργα..μπορει να ανοιξει την πορτα και να μου πει"τι διαβαζεις?..(και αν ειναι πολυ αργα)..ξεκουρασου καλυτερα.."και μετα φευγει στο υπνοδωματιο..αυτο ...
Ταιλευταια φορα που με αγκαλιασε ηταν περσυ το καλοκαιρι οταν περασα ενα πτυχιο...Αφου με ειχε καταβρισει οταν εδωσα τις εξετασεις γιατι του ειπα πως ειχα την εντυπωση οτι δεν περασα..προτιμω να ειμαι επιφυλακτικη παντα...και καλυτερα να αναμενω το χειροτερο παρα το καλυτερο και να μου ερθει αντιθετα..Και οταν αυτος με πιεζε με την ερωτηση "πιστευεις περασες ή οχι??"και εγω προσπαθουσα να βρω αδιεξοδο..νευριαζε.."καλα δεν μπορεις να εκτιμησεις τον εαυτο σου?Εισαι χαζη??"αυτο επερνα ως απαντηση...Υστερα το μετανιωσε οταν ειδε οτι περασα το πτυχιο και με καλο βαθμο..ειπε στην μητερα μου"τζαμπα την μαλωνουμε,κανουμε λαθος.."κανονικα θα επρεπε να αναφερθει μονο στον εαυτο του..η μαμα μου δεν μου συμπεριφερονταν ετσι..Απλα δεν θελει να φταιει μονος αυτος παντα να φταινε οι αλλοι ή αν φταει αυτος να φταινε και αλλοι...

Ο πατερας μου παρολαυτα ειναι καλος ανθρωπος..απλα δεν εχει τον τροπο του να με προσεγγισει..Μου μιλαει αποτομα..με κανει να νιωθω σαν σκουπιδι...Οταν εχει τα νευρα του δεν συγγρατιεται,δεν ξερει τι κανει...Θελει το καλο μου ομως..νοιαζεται το ξερω..αλλα αυτη η υπερπροστασια καταντα φυλακη μου και με οδηγει-μπορει να οδηγησει ισως σε ακραιες συμπεριφορες αθελητα..Ναι ωρες ωρες τον συχαινομαι...με τον τροπο του...αλλα τον συγχωρω....Εχει περασει δυσκολα χρονια...και νομιζω δεν ενιωσε ποτε παιδι..

Αρχική Δημοσίευση από lugar:

Έχεις συνειδητοποιήσει πόσο μοιάζεις στον πατέρα σου σα χαρακτήρας?
Πρόσεχε λοιπόν να μην κάνεις κι εσύ όσα του καταλογίζεις ως λάθη.
Και μην ανησυχείς, όλα φτιάχνουν όταν το αποφασίσουμε........

Click για ανάπτυξη...

Αυτα που στερηθηκα εγω,δεν προκειται να τα στερησω απο τα παιδια μου..Ειμαι σιγουρη σε αυτο..Απλα οταν ενας ανθρωπος συγκεκριμενα ο πατερας μου ειναι κρυος..μου ειναι δυσκολο να τον προσεγγισω..Φοβαμαι,γιατι εχω απορριφθει πολλες φορες απο αυτον...Αυτο ειναι..

Τι πιστεύετε πως είναι χειρότερο για ένα γονιό; Να είναι σχετικά αδιάφορος για το παιδί του και να το αφήσει να ανακλύψει μόνος του διάφορα πράγματα ή να είναι υπερβολικά προστατευτικός με κίνδυνο να το κάνει να αντιπαθήσει την οικογένεια του και όλη αυτό τη φροντίδα; Ή ακόμα να μην έχει κάμια αίσθηση του τι συμβαίνει γύρω του κουκουλωμένο κάτω από την προστασία των γονιών του;

Click για ανάπτυξη...

ειναι ακριβως το ιδιο,,καταληγει στα ιδια αποτελεσματα σχεδον..
ολοι οι ψυχολογοι και ειδικοι αυτο λενε και βλεπουν..

η υπερκαταπιεση,,και η αδιαφορια,,καταληγουν στα ιδια.

Αρχική Δημοσίευση από Γιώργος:

Αν και συνήθως προτρέπω τον κόσμο να πάει Θεσσαλονίκη για φοιτητική ζωή, θα πω το εξής: Kate, κάνε ό,τι μπορείς για να περάσεις Αθήνα, που είναι και κάμποσα παραπάνω χιλιόμετρα πιο μακριά. Αν τόσο πολύ θέλουν να είναι περήφανοι για τις σπουδές σου, κτλ κτλ νομίζω δεν θα έχουν πρόβλημα να σε στείλουν Αθήνα.

Να τονίσω ότι δυστυχώς δεν μπορείς μετά τα 18 σου να κάνεις ό,τι θέλεις. Απ' τη στιγμή που θα βγάζεις δικά σου λεφτά μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Σου κόβουν το νοίκι; Το πληρώνεις εσύ με δικά σου λεφτά. Στην τελική να ξέρεις, οι περισσότερες "απειλές" γίνονται απλά για ειπωθούν. Ό,τι και να κάνει το παιδί σου, θα συνεχίσει να είναι παιδί σου. Δεν μπορείς να του κάνεις κακό.

Όσον αφορά τα στοιχειώδη σου δικαιώματα, θα πρέπει να τα διεκδικήσεις για να τα αποκτήσεις. Πάντως, υπομονή μέχρι να περάσεις στο Πανεπιστήμιο. Από εκεί και πέρα, στην χειρότερη πιάνεις κάπου δουλειά για να μπορείς να τα βγάζεις πέρα αν σου κόψουν τα επιδόματα. Γιατί και να το κάνουν αυτό, πόσο θα αντέξουν έχοντάς σε έτσι; (Άσε που και να στο κόψει ο πατέρας σου το νοίκι, κάποιο τρόπο θα βρει η μητέρα σου και θα σου στέλνει εκείνη λεφτά).

Γνώμη μου λοιπόν είναι η εξής: βάλε τα δυνατά σου για να περάσεις Αθήνα, Πάτρα, Κρήτη, ή γενικά κάπου μακριά από την Νάουσα. Προτίμησε Αθήνα αν μπορείς μιας και είναι πολύ εύκολο (σε σχέση με τις άλλες πόλεις) να βρεις μια δουλειά σε περίπτωση που σου κόψουν τα λεφτά.



Μήνυμα προς τους υπερσυντηρητικούς πατεράδες: αν θέλετε να κάνετε την κόρη σας καλόγρια και την πιέζετε πολύ, όταν σας φύγει θ' αρχίσει να καραξεσκίζεται.
(Νομίζω πρέπει να τους έπεισα)

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από Γιώργος:

Ποτέ δεν το ανέφερα αυτό για να μην υπάρχει παρεξήγηση. Το ότι δεν ανέφερα τα προφανή ("να του μιλήσεις κτλ κτλ") είναι γιατί 1) τα είπατε και 2) some people just refuse to listen.

Απλά πιστεύω ότι πρώτη προτεραιότητα είναι η ψυχική υγεία της kate. Εάν δεν μπορεί να βγάλει άκρη με τους δικούς της, τουλάχιστον ας έχει την ηρεμία και την ανεξαρτησία της. Έπειτα πού θα πάει, θα λείψει στους δικούς της. Δεν θα της το κρατάνε και για πάντα μανιάτικο.

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από Γιώργος:

Δεν είπα το ότι "το να φύγεις μακριά θα λύσει και το πρόβλημα". Είπα απλώς "φύγε μακριά".

Click για ανάπτυξη...

Η ψυχική υγεία της Kate δε νομίζω ότι θα βελτιωθεί με το να απομακρυνθεί από τους γονείς της. Την απασχολεί έντονα η σχέση που έχει με τον πατέρα της επειδή πολύ απλά νοιάζεται και ενδιαφέρεται να έχει μία καλή σχέση με εκείνον. Το να φύγεις πάντως μακριά και να ρίξεις πίσω σου μαύρη πέτρα είναι σίγουρα και κατά τη δική μου άποψη μία εντελώς λανθασμένη προσέγγιση του θέματος. Ούτε πατέρας με κόρη είμαι ούτε κόρη που έχει κάποιον πατέρα και δεν μπορώ να ξέρω από πρώτο χέρι. Η καλύτερη λύση είναι η προσπάθεια να μιλήσεις μαζί του. Μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο λειτουργώντας σε "στάδια". Δε χρειάζεται να αντιμετώπιζεις όλα τα προβλήματα μαζί. Μπορείς και ένα ένα. Μπορείς να ξεκινήσεις από κάτι πιο ελαφρύ όπως το θέμα της εμφάνισης. Να κάνεις χιούμορ. Να γελάσεις με τους γονείς σου συγκρίνωντας την εμφάνιση τότε και τώρα. Και σιγά σιγά θα έρθουν στην επιφάνεια και τα υπόλοιπα και θα συζητηθούν. Δεν είναι δυνατόν να λυθούν όλα. Ίσως δε λυθεί και κανένα. Ωστόσο θα έχεις βελτιώσει αρκετά τις σχέσεις σου με τους γονείς σου καλλιεργώντας ένα κλίμα σεβασμού απέναντι στις επιλογές σου τις οποίες σίγουρα θα κριτικάρουν ως γονείς. Κάτι τέτοιο είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους από τη στιγμή που σε μεγαλώνουν ουσιαστικά ακόμα. Αλλά στις πραγματικές επιλογές σου και όχι στις επιλογές σου που είναι αποτέλεσμα αντίδρασης στους γονείς σου. Γιατί για αυτές θα μετανοιώσεις αργότερα. Όπως θα μετανοιώσεις αργότερα και αν χειροτερέψεις τις σχέσεις σου με τους γονείς σου. Ειλικρινά δεν προσπαθώ να σου δημιουργήσω τύψεις και δε χρειάζεται άλλωστε. Καλό είναι να έχεις υπόψη σου την ηλικία τους, τον τρόπο που μεγάλωσαν και τις απόψεις τους. Ίσως όσα σου λέω σου ακούγονται λιγάκι "μεγαλίστικα" ή ψυχρά ή ότι έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέμε. Στην ηλικία σου κι εμένα έτσι θα μου ακουγότανε. Όχι όμως τώρα που βλέπω 10 χρόνια μετά κάποιες διαφωνίες που είχα κι εγώ με τους γονείς μου. Ακόμα με τη μητέρα μου σε πολλά πράγματα δεν μπορώ να συνεννοηθώ. Εντελώς διαφορετική νοοτροπία. Έχω μάθει όμως να την κουμαντάρω και να έχω την ησυχία μου.

Γιώργο όπως λες σε κάποιο σημείο έχεις άσχημη εμπειρία σχέσης με τους γονείς σου. Τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνω εγώ. Αλλά θα περίμενα μία πιο συγκρατημένη και λογική αντιμετώπιση του θέματος. Όχι αυτή σίγουρα που τη θεωρώ τραγική.