"Ζω σημαίνει αφήνω το παράλογο να ζήσει"

Μονο αντιμετωπιζωντας το παραλογο,μπορουμε να συμπεριφερομαστε και να ζουμε αυθορμητα,αυθεντικα;
Aξιζει να επιζητουμε ή να ψαχνουμε το παραλογο ή ειμαστε (εν δυναμει) ορθολογιστες που <<βαφτιζουμε>> τα παντα λογικη;



υ.γ.Καλη χρονια;;

Αρχική Δημοσίευση από diotima:

Ντιφαιν παραλογο

Click για ανάπτυξη...

Explain: "Living is keeping the Absurd alive."
(a) It should be obvious that we cannot control nature.
(b) If we seek to lose ourselves in the world, we are eluding. We are seeking a diversion from knowing ourselves or tending our own soul.
(c) Since the ego is completely different from the world, there are no absolutes to live up to. No one can really say, "You did a good job, kid." There is nothing objective to measure up to. Hence, you make the situation what it is by what you choose to make of it.
(d) Only by facing the absurd, can we act authentically; otherwise, we elude and are controlled by other people and other situations, as reflected in this popular quotation:
"I am not what I think I am. I am not what you think I am. I am what I have come to believe you think I am." This inauthenticity is the psychologist's notion of social reality.

(e) Hence, at a minimum, we avoid wishful thinking and taking a convenient attitude (e.g., misfortune, accident, serious illness, death, always happens to the other guy.)
(f) You can never count on the consequences of your actions, yet you can always count on the motive of the action--seize awareness of what you do.

Click για ανάπτυξη...

υ.γ.Αν και δεν ξερω κατα ποσο ειναι χρησιμο για την πορεια της συζητησης,να ορισουμε με στυγνους ορους το παραλογο.Ας μιλησουμε με πιο σφαιρικη εικονα στο νου μας.

ξερεις τι λεει αγαπητή-ε ReDeM ο μεγάλος Καζαντζάκης στο βιβλίο ο βιος και η πολιτεία του Αλέξη Ζορμπα



Αυτό που θέλω ν’ αφήσω πίσω μου είναι ένα καμένο κάστρο. Τίποτ’ άλλο δε θέλω ν’ αφήσω.

Δεν ξερω πως καθοριζεται το παραλογο , αλλα μονο και μονο που ζουμε δεν ειναι παραλογο; η ζωη η ιδια δεν ειναι παραλογη και δεν εχει λογικη ; (αυτα ωρες ωρες με κανουν να αναρωτηθω γιατι συνεχιζω και ζω)

Αρχική Δημοσίευση από VeeM:

Δεν ξερω πως καθοριζεται το παραλογο , αλλα μονο και μονο που ζουμε δεν ειναι παραλογο; η ζωη η ιδια δεν ειναι παραλογη και δεν εχει λογικη ; (αυτα ωρες ωρες με κανουν να αναρωτηθω γιατι συνεχιζω και ζω)

Click για ανάπτυξη...

Εξαρτάται Βασιλικη απο τι οριζει το λογικό και το παράλογο...έτσι δεν υπάρχουν όρια στην ανθρώπινη σκέψη παρα μονο στις συμπεριφορές και στις ηθικές αξίες που ορίζει η κοινωνία

Αρχική Δημοσίευση από Poetofmadness:

Εξαρτάται Βασιλικη απο τι οριζει το λογικό και το παράλογο...έτσι δεν υπάρχουν όρια στην ανθρώπινη σκέψη παρα μονο στις συμπεριφορές και στις ηθικές αξίες που ορίζει η κοινωνία

Click για ανάπτυξη...

Σιγουρα ο τροπος που ζουμε ειναι παραλογος, ομως εγω εννοω την ιδια την υπαρξη μας. Αμα το σκεφτω καθαρα αντικειμενικα , το οτι ζω και υπαρχω χωρις ουσιστικο λογο καθως ολα ειναι ματαια αφου οδηγουν στο θανατο αλλα και η υπαρξη γενικοτερα του καθε τι , του κοσμου ολοκληρου δεν ειναι παραλογη ;

τα εγγόνια του Καμύ διαλέγονται σε τούτο το θρεντάκι;

- Το άλογο δεν έχει λογική, γι' αυτό και δεν είναι ποτέ του παράλογο. Τρέλες μπορεί να κάνει πότε-πότε, αλλά αυτές δεν θα είναι ποτέ τους παραλογισμοί. Με λίγα λόγια:ο παραλογισμός είναι σκιά του λογικού και δεν εμφανίζεται, ως συνυπάρχων του λογικού, παρά μόνον...όταν ο ήλιος βρίσκεται κατακόρυφα, πάνω απ' το κεφάλι μας: τότε μόνον δεν μπορούμε να δούμε τη σκιά μας!
-Όταν λέω, ότι ο τρόπος που ζω είναι παράλογος, σημαίνει ότι, παρά ταύτα είμαι λογικός. Εδω πρόκειται για έναν "οξύμωρο λόγο", που σε τελική ανάλυση και με τη δόση μωρίας που θα του δώσουμε, αιτιολογεί και (θέλει να) δικαιολογεί τρέλες του τύπου "η ζωή ή ίδια δεν είναι παράλογη;" ή "το ότι ζω και υπάρχω χωρίς ουσιαστικό λόγο καθώς...;" κλπ.
-Απλά, στο τέλος, το άθροισμα παράλογων και λογικών του λόγου μας, κάνουν μηδέν κι ο λόγος μας γίνεται...φτερό στον άνεμο...
-Αφού ο θάνατος κάνει τη ζωή παράλογα μάταιη, με τόσο(φυσιο)λογική παραδοχή μας, τότε δεν μένει παρά να παραδεχτούμε, ότι το μόνον παράλογο που συνδεύει κάθε ύπαρξη είναι ο θάνατός της. Ειδικά δε, αν δεχθούμε, ότι υπάρχει λογική σε υπαρκτούς φορείς της. Προφανώς, αυτοί δικαιούνται να πιστεύουν, ότι αντίκρυ του παράλογου θανάτου αντιστοιχή (φυσιο)λογικά μία λογική ζωή. Γιατί, η υπαρξιακή τραγωδία του θανάτου είναι ότι έχει ως προαπαιτούμενο της ύπαρξής του τη ζωή και όχι το αντίθετο. Ο θάνατος ποτέ δεν γίνεται να προηγηθεί της ζωής, γι' αυτό και η ζωή γίνεται αιώνια, αν πράγματι, πέρα και πάνω από ζωή και θάνατο, υπάρχει αληθινά κι αληθινός Θεός. Με δύο λόγια: Εκείνος που δίνει υπαρκτικό νόημα, είτε στη ζωή είτε στο θάνατο. Ειδάλλως πράγματι, τα πάντα είναι λογικά μάταια και παραλόγως τα ζούμε. Αλλά τότε θα ήταν και παράλογο, να συνεχίσουμε αυτή τη συζήτηση επί ματαίω!
-Τελικά, θα με εξέφραζε πληρέστερα η διατύπωση: " Ζω σημαίνει, αφήνω και το παράλογο να ζήσει"