Τι είναι ο άνθρωπος;

Λωλ
τι λεει ο Άνθρωπας...



Λοιπόν, για να σοβαρευτούμε.

Ο Άνθρωπος είναι
ένα Λάθος της Φύσης,
μα δεν πειράζει, γιατί η ίδια έχει κάνει μεγαλύτερα



----------------------------------------------------------------------------------
Σου χω δουλειά

---------------------------------------------------------------

Και η ενέργεια είναι ασήμαντη για την ύπαρξη και σημαντική για τον εγωισμό;
Θα ήμασταν επομένως, κάτι το σημαντικό, αν προβαίναμε στο σβήσιμο του εγωϊσμού; Γιατί, αν ο εγωϊσμός μας, απ'το όρος Αραράτ, μας φώναζε ότι είμαστε εξαιρετικά σημαντικοί για μας και τους άλλους, τότε χωρίς αυτόν, αλλά μόνο με τις επιβεβαιώσεις από τον γύρω μας κόσμο θα ήμασταν γνώστες της προσωπικής μας ασημαντότητας.

Η ενέργεια μας είναι ασήμαντη μόνο επειδή αναφέρεται σε ένα μηδαμινό ποσό συγκριτικά με αυτήν της γής, ή του κόσμου;


Αν είμαστε ενέργεια όπως ακριβώς όλα τα πλάσματα, τότε στην ερώτηση "τι είναι ο άνθρωπος" απαντάς ότι είναι ό,τι και όλα τα υπόλοιπα πλάσματα, ορισμός που σε τίποτα δε διαφοροποιεί τον άνθρωπο. Μονοδιάστατο όσο και ανεπαρκές.


Άρα:
1. Για έναν άνθρωπο, η ύπαρξη του είναι σημαντική επειδή υπάρχει ο εγωϊσμός.
2. Για εξωκοσμικές οντότητες ή μεγέθη, ο άνθρωπος είναι ασημαντότητα της ασημαντότητας.
3. Για ένα μυρμήγκι, ο άνθρωπος είναι αδιάφορος.

Μόνο από τα πλάσματα του είδους μας, βρίσκουμε κάποια παρηγοριά, το λοιπόν. Και οι σκύλοι ή τα ανυπεράσπιστα ζώα που βρίσκονται στο έλεος (της αγάπης) μας, δεν είναι φίλοι, ούτε παρηγορητές μας.
Αναστασούλα, homo homini lupus. Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο, λυκανθρωπίζει. Εκεί σαφώς, υπεισέρχεται ένας αρρωστιάρικος εγωϊσμός ποικίλων αιτιών κι όχι όταν θεωρούμε τους εαυτούς μας, σπουδαίους σε κάτι...
Επίσης, δεν υπάρχει γλωσσολογία και ερμηνευτική ψυχολογία των μυρμηγκιών για να διαπιστώσουμε ότι τα μυρμήγκια αδιαφορούν παντελώς για τους ανθρώπους επειδή υπάρχει διαφορά κλίμακας ανάμεσα τους. Από τη στιγμή που δεν κατανοούμε τα μυρμήγκια, θεωρώ -και δεν θα ήταν παράλογη μια τέτοια θεώρηση- ότι μια μυρμηγκίνα δεν θα ήταν αδύνατο να ερωτευτεί ένα παιδί ή μελετητή επιστήμονα των μυρμηγκιών που το κρατάνε στο χέρι και το περιεργάζονται με τα μάτια...

Εικάζουμε, ότι επειδή είναι δουλευταράδες (τα μυρμήγκια) ως είδος, στη σύντομη ζωή τους, δεν ασχολούνται με τα ανθρώπινα θεωρώντας τους, απλώς, γίγαντες που κρύβονται στις δικές τους γιγάντιες φωλιές, διακρίνοντας μια σαφή ομοιότητα μ'αυτούς, πιθανά...
Άσε που η ατάκα "αει χάσου μυρμηγκάκι" μας έχει φέρει τόσο κοντά όσο και μακρυά, μαζί.

Η ερώτηση "τι είναι άνθρωπος" δεν απαντιέται στην καρδιά της, με συγκριτικολογία. Τουτέστιν, ο άνθρωπος είναι ασήμαντος μπροστά στις πλανητικές μάζες ή τις ελκτικές δυνάμεις ανάμεσα στους πλανήτες κλπ. Ναι, είναι ασήμαντος. Αλλά τι είναι; Ασήμαντη ενεργειακή διάταξη; Αυτή είναι η πεποίθηση σου; Κι αν ακόμα, ισχύει αυτό, γιατί όταν κάνουμε έρωτα νιώθουμε σπουδαίοι; Όταν ξεγεννάμε παιδιά; Όλα παιχνίδια της εγωπάθειας; Όλα των όλων;


Οι ενέργειες δεν αποφασίζονται. Απλώς ρέουν (ζωντάνια) ή παύει η ροή τους (νεκρότητα).

Προσέγγιση με βάση το θέλημα του καθενός μας μοιάζει σαν η ενέργεια μας να είναι διαθέσιμη όποτε τη θέλουμε εμείς ασχέτως εξωτερικών συνθηκών, κάτι που μας διαψεύδει όταν αντιμετωπίζουμε μια ανίατη νόσο (ή ακόμα και ιάσιμη).

Αν ο άνθρωπος είναι λάθος της Φύσης, ποιο μπορεί να είναι το σωστό; Let's say: η μη ύπαρξη του ανθρώπινου είδους; Είμαστε ένα λάθος που κάνουμε τα λάθη να μοιάζουν με σωστά ώστε κάθε τι λαθεμένο να έχει μια διττή υπόσταση...; Pas mal..


Εξαδάχτυλος Κοκός, πχ; Α, να χαθείς αντιφρονούντα.


Γύρισα σελίδα στη καριέρα μου. Δεν ξαναγυρνάω στο τσίρκο...

Είναι μέρες τώρα που με "τρώει" ο παραπάνω ορισμός σου κι όλο στροβιλίζομαι από σκέψεις για αυτόν. Το ομολογώ.

Πρώτον, ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματική οντότητα. Η αλήθεια του ανθρώπου δεν έγκειται στην ψυχή του μόνο, αλλά στην οργανική ενότητα ψυχής, σώματος και πνεύματος. Αυτό είναι τόσο βασικό ώστε κάθε αμφισβήτησή του να συνιστά ασοβαρότητα.
Ο Ωριγένης που τοποθέτησε την ταυτότητα του ανθρώπου στην ψυχή του, ώστε να κάνει λόγο για προΰπαρξη των ψυχών προ της υλικής δημιουργίας του κόσμου, καταδικάστηκε ως αιρετικός, από την Εκκλησία.

Η ψυχή του ανθρώπου γεννιέται μαζί με το σώμα του και το σπουδαιότερο δεν αναπαύεται τελικά αν δεν ανακτήσει το σώμα της. Ο αείμνηστος Γεώργιος Φλωρόφσκι, ο μεγαλύτερος ίσως θεολόγος των χρόνων μας, το έθεσε επιγραμματικά: «το σώμα χωρίς την ψυχή είναι πτώμα, μα και η ψυχή χωρίς το σώμα είναι φάντασμα, δεν είναι σε καμιά περίπτωση άνθρωπος. Δεν είναι η αλήθεια του ανθρώπου».

Χαίρομαι που κάνεις σύνδεση της θεολογίας με την επιστήμη προς απάντηση του "τι ειναι ο άνθρωπος".

Δεύτερο σημείο, αν είναι έτσι τα πράγματα ως προς την αλήθεια του ανθρώπου, τότε δεν μπορούμε να λέμε ότι ο άνθρωπος έχει σώμα αλλά είναι σώμα. Αυτό θα πει ότι το σώμα είναι στοιχείο της αλήθειας του, του είναι του. Αλλά αν είναι έτσι, τότε ο άνθρωπος στην αλήθεια του είναι του είναι αδιάρρηκτα δεμένος με το φυσικό του περιβάλλον. Διότι πώς μπορεί να νοηθεί το ανθρώπινο σώμα χωρίς την υπόλοιπη υλική δημιουργία; Όσοι πιστεύουν ότι στα έσχατα θα αναστηθεί το ανθρώπινο σώμα, αλλά δεν θα επιβιώσει ο υλικός κόσμος, ασφαλώς εννοούν ένα σώμα μυθικό, εξωπραγματικό. Ο Άγιος Μεθόδιος Ολύμπου, πολεμώντας τον Ωριγένη, υποστηρίζει ότι δεν είναι δυνατόν ο Θεός να αναστήσει τα σώματα, αν δεν διασώσει ολόκληρη την υλική δημιουργία.
Κάθε επιστημονική και τεχνολογική κατάκτηση που καταργεί ή αποδυναμώνει τον ρόλο του σώματος στην γνώση, αντιβαίνει όχι στην ηθική αλλά στην αλήθεια, την οντολογία του ανθρώπου.

Τρίτο σημείο, ακριβώς λόγω αυτής της αδιάρρηκτης και οντολογικής σχέσεως του ανθρώπου με το σώμα του και δι' αυτού με το φυσικό του περιβάλλον, η Εκκλησία περιγράφει τον άνθρωπο ως μικρόκοσμο, ο οποίος εμπεριέχει τον μακρόκοσμο και συνδέει με το σώμα του τα υλικά με τα νοητά.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού προκειμένου να σώσει τον άνθρωπο έγινε σαρξ, δηλαδή πήρε επάνω του και το στοιχείο εκείνο του ανθρώπου που τον συνδέει με το φυσικό του περιβάλλον. Αν η αλήθεια του ανθρώπου βρισκόταν στην ψυχή του, θα έπαιρνε μόνο την ανθρώπινη ψυχή. Παίρνοντας το ανθρώπινο σώμα, έδειξε ότι ο άνθρωπος θα ήταν αδιανόητος χωρίς το σώμα του και ότι δεν ήλθε να σώσει ο Χριστός μόνο τον άνθρωπο αλλά και όλη την κτίση. Μεγαλύτερη καταξίωση του φυσικού περιβάλλοντος δεν θα μπορούσε να υπάρξει.

Τέταρτο, όλα αυτά καταδεικνύουν την οργανική σύνδεση και εξάρτηση του ανθρώπου από το φυσικό του περιβάλλον. Το ότι ο άνθρωπος δεν έχει σώμα αλλά είναι σώμα, υποδηλώνει ότι χωρίς το φυσικό περιβάλλον παύει να υπάρχει ο άνθρωπος. Η αλήθεια του ανθρώπου συνδέεται αδιάρρηκτα με την υπόλοιπη υλική κτίση. Η αλήθεια αυτή θεμελιώνεται στο ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό στο τέλος της Δημιουργίας και αφού είχε προηγηθεί η δημιουργία του υλικού κόσμου και όλου του ζωικού βασιλείου. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα γνωστικά συστήματα ο άνθρωπος εμφανίζεται πριν δημιουργηθεί ο υλικός και ζωικός κόσμος. Στην Αγία Γραφή συμβαίνει το αντίστροφο. Αυτό δηλώνει την εξάρτηση του ανθρώπου από όλη την προηγουμένη δημιουργία και ιδιαίτερα από το ζωικό βασίλειο.

Πέμπτο, το ότι όμως ο άνθρωπος εμφανίζεται στο τέλος της δημιουργίας, δεν υποδηλώνει απλώς την εξάρτησή του από το φυσικό του περιβάλλον. Αυτό το δέχονται μετά χαράς όλοι οι περιβαλλοντολόγοι. Εκείνο που δεν φαίνεται να έχουν εντελώς αποδεχθεί είναι ότι και το φυσικό περιβάλλον έχει ανάγκη του ανθρώπου για να υπάρξει. Ο λόγος για τον οποίον δεν το αποδέχονται είναι ιστορικός. Εφόσον κάποτε υπήρχαν τα άλλα είδη χωρίς τον άνθρωπο, άρα μπορούν να υπάρξουν και στο μέλλον χωρίς αυτόν. Στο σημείο αυτό η (Ορθόδοξη) θεολογία διαφοροποιείται. Η υλική κτίση υπάρχει για να κορυφωθεί στον άνθρωπο, σ' αυτήν την κορωνίδα όλης της δημιουργίας, όπως την καλούν οι Πατέρες. Ο Άγιος Μάξιμος ιδιαίτερα, ταυτίζοντας τον κατ' εξοχήν, τον αληθινό άνθρωπο με τον Χριστό, επιμένει ότι τα πάντα δημιουργήθηκαν με στόχο τον άνθρωπο. Χωρίς τον άνθρωπο όλη η κτίση καταρρέει. Η οντολογία, η αλήθεια της κτίσεως δεν είναι ιστορική, πρωτολογική αλλά τελεολογική, εσχατολογική. Και στην έσχατη αλήθεια του κτιστού κόσμου κείται ο άνθρωπος. Η αντίληψη αυτή των Πατέρων έρχεται στην σκέψη μας όταν βρισκόμαστε μπροστά σε σύγχρονες θεωρίες της φυσικής και της κοσμολογίας, όπως η λεγόμενη ανθρωπική αρχή. Στον πρόλογο του κλασικού πλέον έργου των Barrow and Tipler, «The Anthropic Cosmological Principle», διαβάζουμε: «δεν είναι μόνον ότι ο άνθρωπος προσαρμόζεται εις τον κόσμο, ο κόσμος επίσης προσαρμόζεται στον άνθρωπο». Και έχω εδώ ένα κομμάτι που δεν θα σας κουράσω να σας το διαβάσω.
Έτσι «τι εστίν άνρθωπος, τι μιμνήσκειν αυτού;». Όλα για τον πρίγκηπα έγιναν, η επιστήμη συμφωνεί με την θεολογία. Αλλά η επιστήμη μας λέει ότι ο κόσμος αυτός θα τελειώσει. Ακούω ότι το είπε και μάλιστα σε συγκεκριμένο χρόνο ο ακαδημαϊκός κ. Κοντόπουλος. Και μαζί του ο άνθρωπος. Ενώ η ιδεολογία μας διαβεβαιώνει ότι ο κόσμος θα σωθεί από την καταστροφή μαζί με τον άνθρωπο. Υπάρχει εδώ σημείο συναντήσεως θεολογίας και επιστήμης; Σε ένα πρόσφατο βιβλίο του, ο ένας από τους συγγραφείς ονόματι Tipler, με τον σαγηνευτικό τίτλο «The Physics of Immortality», «η Φυσική της Αθανασίας», επιχειρεί να αποδείξει ότι η αθανασία του ανθρώπου είναι ιδέα συμβατή, ίσως και αναγκαία, με την Φυσική. Την όλη επιχειρηματολογία του την συνδέει βέβαια με την μετάβαση της ανθρώπινης ζωής σε άλλους πλανήτες.

Παραμένει όμως εδώ ένα κενό μεταξύ επιστήμης και Oρθοδόξου θεολογίας. Για την θεολογία, η αθανασία είναι δωρεά του Θεού και όχι φυσική αναγκαιότητα. Ο άνθρωπος είναι κτιστός και κατά συνέπεια από την φύση του θνητός. Αν όμως δούμε τον άνθρωπο χριστολογικά, τότε ίσως χωρέσει μέσα στην φύση, μέσα στην αλήθεια του κτιστού η έννοια της αθανασίας. Μπορεί όμως η επιστήμη να συναντήσει την θεολογία στον χώρο της χάριτος; Μπορεί να δει τον κόσμο σαν δώρο της ελευθερίας ενός προσώπου και όχι απλώς σαν παρατήρηση φαινομένων; Από την στιγμή που η Φυσική άρχισε να προβληματίζεται με το ερώτημα της αρχής του κόσμου και του τέλους του και από την ώρα που βρέθηκε τόσο κοντά στην έννοια της εκ του μηδενός δημιουργίας, έχει ήδη αγγίξει την έννοια της χάριτος. Αν η αρχή του κόσμου δεν ανάγεται στον ίδιο τον κόσμο, η χάρη, και αν δεν αποδεικνύεται ή ομολογείται, πάντως εξυπακούεται. Το ίδιο ισχύει και για το τέλος του φυσικού κόσμου.

Έκτο και τελευταίο σημείο της Oρθοδόξου ανθρωπολογίας. Ο άνθρωπος δεν βρίσκεται μόνο σε σχέση εξάρτησης από την φύση αλλά και σε σχέση διαλεκτική μαζί της. Αυτό είναι το νόημα της έννοιας του προσώπου. Στην Πατερική Θεολογία το πρόσωπο χρησιμοποιείται για την Αγία Τριάδα και αυτό σημαίνει ότι ως πρόσωπο ο άνθρωπος προσπαθεί να υπερβεί τη φύση και να λειτουργήσει ελεύθερα από αυτήν, όπως ο Θεός. Πρόσωπο θα πει ελευθερία από την φύση αλλά και ελευθερία για την φύση. Και εδώ έγκειται η σπουδαιότητα του προσώπου για την οικολογία. Στην άσκηση της ελευθερίας του, ο άνθρωπος μπορεί να αντιταχθεί στο φυσικό του περιβάλλον και αυτό κάνει με την καταστροφή που επιφέρει. Αλλά μπορεί, εν ονόματι της ίδιας ελευθερίας και να το αγαπήσει και να το σεβαστεί. Με την ίδια ελευθερία με την οποία υπερβαίνει την δουλεία του στην φύση, μπορεί και να αγαπήσει την φύση, διότι την θεωρεί ως δώρο της αγάπης εκείνου Τον οποίον ελεύθερα αγαπά.

Και εδώ συνδέεται το θέμα της (αλλοίωσης) ταυτότητας του ανθρώπου με την Οικολογική κρίση. Αλλά μην το πλατιάσω.

Στην αλλοίωση αυτή μερίδιο ευθύνης έχουν τόσο η θεολογία όσο και η επιστήμη.
Η πρώτη στο βαθμό που αποσωμάτωσε την αλήθεια του ανθρώπου και τον απέκοψε από τον υλικό κόσμο με μια «πνευματικότητα» που αποποιείται την ύλη και δεν τονίζει την ανάσταση των σωμάτων ως βασική προϋπόθεση της αλήθειας του ανθρώπου.
Η δεύτερη, η επιστήμη, στον βαθμό που καλλιεργεί την νοημοσύνη ως λειτουργία ανεξάρτητη από το σώμα και με τον τρόπο αυτό καταδυναστεύει με την τεχνολογία τον φυσικό κόσμο, επεμβαίνοντας στον τρόπο του είναι του και αλλοιώνοντας επικίνδυνα την αλήθεια της ταυτότητάς του.

Η καταδυνάστευση του φυσικού κόσμου από την ανθρώπινη νοημοσύνη, όχι από τον άνθρωπο, γιατί στρέφεται και κατά του ανθρώπου το φαινόμενο αυτό, ως ψυχοσωματικού όντος, δεν μπορεί να ανατραπεί παρά μόνο με μια κοινή προσπάθεια επιστήμης και θεολογίας να καταδείξουν τον ψυχοσωματικό χαρακτήρα του ανθρώπου και να αναδείξουν το σώμα του ανθρώπου ως κρίκου μεταξύ αισθητών και νοητών ως μέσου κοινωνίας και επικοινωνίας.

σε πάω ρε γμτ...

Ο άνθρωπος είναι ο πιο πολυπλοκος και εξελιγμενος ζωντανος οργανισμος στον πλανητη γη.....
Τι άλλο χρειαζεται να πουμε?

Aυτό δεν είναι αλήθεια. Εμείς δεν έχουμε εκπαιδεύσει τα μάτια μας για να τα ξεχωρίζουμε.

Χώρια από αυτό, κάποια μου είπε τις προάλλες "Ωραία η Ολυμπιάδα κλπ... Μα αυτοί οι Κινέζοι, πως ξεχωρίζονται μεταξύ τους?"

Αν το "1% των ανθρώπων" ήταν μόνο του πάνω στη Γη, μάλλον το ανθρώπινο γένος θα ζούσε ακόμη μέσα στις σπηλιές (άντε, και στα ιγκλού!).

Παρά ταύτα, είναι ένα "σκουπίδι", που αναρωτιέται, "τι δεν είναι σκουπίδι;". Θα έλεγε λοιπόν κανείς σχετικά, ότι είναι μεγάλο Ερωτηματικό ( ο άνθρωπος), που "κουβαλάει μέσα" του, και τα πιο απίθανα ακόμη ερωτήματα!

Συμφωνώ, αλλά δεν ξέρω, τι δεν είναι σκουπίδι...Γιατί κάποτε κάποιος είπε: "Τα πάντα ρει..." κλπ.