Υλισμός VS Ιδεαλισμός

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Υλισμος VS Ιδεαλισμος


:redface:


Για τετοιες περιπτωσεις παντα μου ερχονται στο μυαλο οι στιχοι:

"Πολυ μιλας, λιγο φιλας
και πιο λιγο, και πιο λιγο…
σαμπανταμπαντα".

Στα μερη μου οταν ρωτας καποιον κατι που δεν το ξερει, σου απανταει:
Ναι, αυτο το σπουδασα στο Πρινστον τη δεκαετια του 70...

Και φυσικα, σημερα ειναι σουβλατζης.

Πιο σημαντικο απο την ιδεα του ερωτα ειναι ο ιδιος ο οργασμος.
Ειπωθηκε παραπανω απο καποιον αξιοτιμο συνομιλητα,
"τι νοημα εχει να εισαι διαρκως αναρωτομενος" οταν το πραγματικα
"επειγον" της ανελεητης επιθυμιας για οργασμο, σκονταφτει πανω
στην διαρκη αναρωτηση και επιδεινωνεται ετσι η δυσχερης (για χιλιους αλλους λογους)
θεση ανακαλυψης αυτου που δεν γινεται με λεξεις να ειπωθει...

Θα πει καποιος πως το ιδεαλιζειν εκτος απο φιλοσοφειν ειναι και το απαραιτητο
προσταδιο για να φερουμε στη ζωη μας μια αξιοπρεπεια της στασης.

Δεν ξερω απο ιδεαλισμους, πια.

Περασα κι απο πατριδολατρειες, κι απο ηδονολατρειες,
κι απο μοναξιολατρειες, κι απο χλιδανεργολατρειες,
κι απο νοσοκομεια κι απο πονους και σφαγιασματα,
ολα ισως, ενα αεναο παιχνιδι που εμεις ειμαστε ενα μπαλακι
και η ρακετα αγνωστο ποιος...μπορει η βλακεια μας, τα σκαλωματα
μας, μπορει η αναγκη μας για πεποιθηση οτι αυτο ειναι πιο σημαντικο
απο το αλλο γιατι το αλλο το'δαμε, ας δουμε και το πρωτο...

Πιο σημαντικο απο τη κριση ειναι η κριση της κρισης και πιο σημαντικο
απο αυτη ειναι η κριση της κρισης για την κριση κι ολα αυτα ενω συγχρονως
βρισκομαστε σε κριση.


Σα να μας κοβουν στη πυλη εξοδουχων την εξοδο γιατι δε φοραμε καλα το μπερε...
Σα να μη μπορουμε να ζησουμε αν δεν εχουμε καποιον συμπαγη ιδεαλισμο μεσα μας.

Λες και δε μπορουμε να συγκινηθουμε απο τα αντιθετα.

Λες και δε πρεπει να βιωσουμε για να δουμε ποσο αθωα η ποσο ορθη ειναι
η βιωματικη μιας δικοπης πνευματικοτητας...

Λες και πρεπει να μας στεφανωσουν για να ριξουμε το συνοδευτικο σχολιακι
της ημερας "αφου μου χτυπησανε τη πλατη, καλα παω, νιωθω καλα με τον εαυτο μου"...

Ρεμπεσκε εισαι τρομερος...
αν και το θεμα δεν ειναι τι εκανε ο λευκιππος ο μουντρουχος και τι κανει σημερα η λευκοθεα η κ@υλα.

Το θεμα ειναι οτι η πραγματικοτητα δε πολυσηκωνει στοχασμο
για τον απλουστατο λογο οτι ο χρονος μας ειναι αφιερωμενος
στο να γεμιζουμε τον εγκεφαλο μας με σκουπιδια
οπως ακριβως ενα αμαξι δε περιμενεις να παρει μπροστα
με ενα καλα σφηνωμενο στουπι η καροτο στην εξατμιση.


Σκας, που καιρος για πνευματικοτητα κυρ Ρασελ μου;


Αν και βεβαια, γραφοντας εδω, αυτη τη ψευδαισθηση μετουσιωνουμε.
Μονο που το αυγο κλωσσιεται ακομα και το ασπραδι εχει ραμφος :(
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

SICX

Διάσημο μέλος

Ο GEORGE αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 32 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,257 μηνύματα.
Ποιά σύγκρουση; Ακόμα δεν αρχίσαμε :P







Υγ. Sicx, για επαναδιατύπωσε αν θες, γιατί δεν σε έπιασα...

λεω πως μπορει ο δημοκριτος να μαθητευσε διπλα σε αλλους, ομως η ατομικη θεωρια (ή τεσπα αυτη η πολυ ευστοχη προσεγγιση του στην ατομικη θεωρια της χημειας) για την εποχη του ειναι μεγαλη πρωτοπορεια, επισης ειπα πως ο δημοκριτος δν ασχοληθηκε με κατι παρομοιο πριν, οποτε ....
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Blue Dog

Νεοφερμένος

Η Blue Dog αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 40 μηνύματα.
''Μπορουμε να ζησουμε αν δεν εχουμε συμπαγη ιδεαλισμο μεσα μας και ο χρονος μας ειναι αφιερωμενος στο να καταναλωνει σκουπιδια'', οποτε χρειαζομαστε την πνευματικοτητα για να γεμιζει κενα που τεινουν να καταληφθουν απο αναξιους προς αυτα προβληματισμους αλλα παρ' ολ' αυτα λιγο μας ακουμπα η τελικη συσταση των σκεψεων μας καθοτι ''αγνωστο ποιος η ρακετα''. Διαφωνω..:P
Εμεις η ρακετα, εμεις και το μπαλακι, καταλυτικη η ιδεα, αφευκτη η σκουπιδοφιλια αλλα ζωοτροπος η σκεψη. Κι αν το νοημα της συνεχους διερωτησης κρυβεται πισω απο την υλικη αναγκη, αυτη δεν το καθιστα ανυπαρκτο. Κι αν η ιδεοληψια κατακρημνιζει την ιδεολογια, η ιδεα παραμενει, ευτυχως (ή δυστυχως).
Βεβαια, το θεμα δεν ειναι η χρησιμοτητα της πνευματικοτητας αλλα η υπορρητη φυση της υπαρξης του υλικου κοσμου που υποτιθεται ταυτιζεται με το υποκειμενικο. Δε θα το ελεγα οτι μονο η συνειδηση (τι ειναι αυτο; ) εχει πραγματικη υποσταση, ενω ο κοσμος αποτελει προιον αισθησεων και αντιληψεων. Ακομα κι αν το τελευταιο ικανο για σκεψη, αντιληψη και αισθηση μυαλο ανηκε σε σωμα νεκρο, το ιδιο το σωμα θα εξακολουθουσε την πορεια του.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
''Μπορουμε να ζησουμε αν δεν εχουμε συμπαγη ιδεαλισμο μεσα μας και ο χρονος μας ειναι αφιερωμενος στο να καταναλωνει σκουπιδια'', οποτε χρειαζομαστε την πνευματικοτητα για να γεμιζει κενα που τεινουν να καταληφθουν απο αναξιους προς αυτα προβληματισμους αλλα παρ' ολ' αυτα λιγο μας ακουμπα η τελικη συσταση των σκεψεων μας καθοτι ''αγνωστο ποιος η ρακετα''. Διαφωνω..:P
Εμεις η ρακετα, εμεις και το μπαλακι, καταλυτικη η ιδεα, αφευκτη η σκουπιδοφιλια αλλα ζωοτροπος η σκεψη. Κι αν το νοημα της συνεχους διερωτησης κρυβεται πισω απο την υλικη αναγκη, αυτη δεν το καθιστα ανυπαρκτο. Κι αν η ιδεοληψια κατακρημνιζει την ιδεολογια, η ιδεα παραμενει, ευτυχως (ή δυστυχως).
Βεβαια, το θεμα δεν ειναι η χρησιμοτητα της πνευματικοτητας αλλα η υπορρητη φυση της υπαρξης του υλικου κοσμου που υποτιθεται ταυτιζεται με το υποκειμενικο. Δε θα το ελεγα οτι μονο η συνειδηση (τι ειναι αυτο; ) εχει πραγματικη υποσταση, ενω ο κοσμος αποτελει προιον αισθησεων και αντιληψεων. Ακομα κι αν το τελευταιο ικανο για σκεψη, αντιληψη και αισθηση μυαλο ανηκε σε σωμα νεκρο, το ιδιο το σωμα θα εξακολουθουσε την πορεια του.


Περα από παρεμβασεις και αποψεις και συνηθειες,
η οποια αντιληψη για τον ιδεαλισμο και τον υλισμο,
για το πρακτικο και το θεωρητικο, ειναι ανθρωπινες επινοησεις,
πραγμα παραπανω απο βεβαιο.
Παλιοτερα ειχαν ονομα, δηλαδη ταυτοτητα, κι οι πετρες ακομα,
χρησιμες για να οριζουν τον περιβαλλοντα κοσμο.
Αυτο χαθηκε, χανεται καθε μερα, γι'αυτο κι η συζητηση για τον ιδεαλισμο
εκτεινεται απο Ρασελ και Καστοριαδη μεχρι μπιγκ μπραδερ και ρακετες on the beach
και μοιαζει με κουβεντα που βγαινει απο τα απολιθωμενα σπλαχνα του δεινοσαυρου.
Για μενα, ενας νεος ορισμος απαιτειται, τετοιος που να ονοματιζει
τις πετρες του παροντος, γιατι οι αοριστολογιες ικανοποιουν μονο την
απαιτηση για θλιψη, τοσο συνηθισμενη πλεον.

Επισης ειναι επιτακτικο να συζηταμε και με τη διαθεση να αστειευτουμε,
οχι σα να ψαχνουμε φορμουλες για να θεραπευσουμε τη πανωλη
η το Mycobacterium lepromatosis.
Στα αστεια βρισκεις τα πλεον σοβαρα να κατοικουν.
Αλλα που να βρεις χιουμορ σε σφιγμενα σαγονια...

Οταν σκοπος του βιου ειναι ο υλισμος και το να γινεις αρεστος
στους πρωτιστως υλιστες (σε οσους διανοιγουν τους δρομους της υπεραφθονιας)
το χιουμορ πεφτει πρωτο...:)
(αρα και η οποια χαλαρη κηλιδα -εστω κοιμωμενη- ευφυιας)

Δε θεωρω με κανενα τροπο οτι αποτελει ιδεαλισμο η υπερμεγεθυνση γεννητικων οργανων
και η τοποθετηση τους σε ομοουσια θεση με αυτους που πραγματικα οδηγουν το "αμαρτωλο"
Ιμπιζα προς την θαλασσα...:P
Ουτε φυσικα οτι δεν αποτελει ελπιδα πνευματικοτητας το να καλυπτεις τα κενα σου
με θεωριες και ....ξερεις τα συνορα ιδεαλισμου και ιδεοληψιας ειναι λιγο σαν το
κρεμμυδι και τη φλουδα του.

Ευκολα καποιος που ειναι απαραμιλλα ιδεαλιστης, στον γειτονα να μοιαζει ιδεοπαπαρας
και ιδεομαλακας γιατι ολη του τη ζωη παταει πανω σε ιδεες και θεωριες
που ειτε τις ακολουθει ειτε οχι του εχουν μειωσει το προσδοκιμο και τις ευκαιριες στο ενα ογδοο
και παταει πανω σε ημιτονια, εχει κανει τη ζωη του παρτιτουρες και αηχες νοτες.
Ολα κρινονται στην εμβαπτυνση και οχι στην εμβαθυνση οσο αδοκιμο κι αν μοιαζει.
Αλλωστε δεν ειμαι δοκιμος πλεον. :redface:

Να παρω ενα αλλο παραδειγμα:

Για την ακροπολη ας πουμε, καποιοι σκεφτηκαν την εικονα ενος μεγαλου μνημειου
το οποιο οχι τυχαια επιλεχθηκε να χτιστει πανω σε ενα βραχο.
Υπηρχε το οραμα και υστερα προστεθηκαν τα μαρμαρα (επισης οχι τυχαια).
Ο ιδεαλισμος λειτουργει παντα σαν κυλιομενη σκαλα που αντε να το μοιραζονται 2-3,
και οταν μετουσιωθει η ιδεα σε υλη αυτο ειναι κατι που αφορα το λεγομενο και θαυμα, ακομη.
(μια εικονα που τη χαιρονται πληθος ματιων, πια)

Αυτα για το π.χ.

Σημερα τα δακρυγονα ταιριαζουν στην Ακροπολη.
Εγω με τη παραπανω δηλωση θα εκληφθω τουλαχιστον αναρχικια
και αρα ιδεοληπτρια ενω το μονο που εκφραζω ειναι μια αισθητικη του γουστου
οπως πριν πολλα χρονια εκαναν οι θαμωνες κατω απο τις καρυατιδες
παιζοντας κυνηγητο και αφηνοντας μεταξενιες κορδελες να κρεμονται
σε μια απ'τις κολωνες. :redface:

Το θεμα για μενα ειναι αλλου.
Απο το να βαυκαλιζομαστε αν η ακροπολη ειναι πιο θαυμαστη απο τσιτσεν ιτζα
των μαγια και να ψηφιζουμε σε σαϊτ σαν καθυστερημενοι σαϊμπερακηδες
(οχι ιδεοληπτικο αλλα ψυχαναγκαστικο και κουφιο)
καλυτερος δε θα'ταν ενας ιδεαλισμος ως κονσεπτο μιας φεγγαρολουστης βραδυας
να καθοριστει να κανουν ερωτα τα ζευγαρια εκει με αδεια υπουργειου πολιτισμου?
Να κι ο ιδεαλισμος να κι ο υλισμος (ηδονες κορμιων που παρεϊζουν με τις αρχαιες κολωνες
υπο το φως του θλιμεννου φεγγαρεως).

Εκει θα με πουν συνδρομητρια του περιοδικου "Φυση και παγανισμος"
κι αρα θα πρεπει να υπερασπιστω τις ιδεες μου κοντρα στη λασπουρια
των ανεραστων πιγκουινων.

Εκει, οσοι προστατευουν την ακροπολη απο ερωτικα υγρα και ερωτικες κραυγες
ειναι ιδεαλιστες ενω καποιοι σαν εμας ειμαστε ψευδοπροοδευτικαριοι
και αποπνευματικοποιημενοι και γουικανοι στο μεδουλι. :confused:

Χα...

Η σκοπια του αλλου ειναι η αντιστροφη ενος καθρεπτη σωματος.
Η ασωματοποιηση -πες με και ιδεαλισμο- η ο αποκεφαλισμος -πες με και υλισμο-
ειναι παντα μια εικονα 500 λεξεων.

Στη διαδρομη για τα χαμενα, χανουμε καμια διακοσαρια ακομα, την ωρα που
πιστευουμε πως εχουμε δικιο να ειμαστε το ενα πιο πολυ η το αλλο.

Τελος, αν θεωρουμε πως η σκουπιδοφαγια ειναι κατι που εμας δε μας αφορα
ας μη βιαστουμε πριν τα αποτελεσματα της γαστροσκοπησης...

Καλα για εγκεφαλογραφημα δε θα πω, γιατι το ποστ θα γινει σεντονι παρθενίας. :redface::redface:

Εν ολιγοις (:redface:) πιστευω οτι τα παντα επιτρεπονται στον ιδεαλισμο οπως και στον ερωτα,
αρκει να ειναι η στιγμη που θα τα χαρακτηρισει και οχι τα "προεορτια" μιας συγκεκριμενοποιημενης
αντιληψης των σχηματων.
Πχ "αυτος ειναι κ@@@υλωμενος, φαινεται πως του εχει σηκωθει, αρα καιρος για γ@@@@μησια".
Αυτο δεν ειναι ιδεαλισμος, καπως αλλιως το λενε και εχει αμεση σχεση με το ρωτημα
"τι καιρο κανει αυριο"? λολαρισμα

Στον υλισμο παλι, τα παντα επιτρεπονται οσο αντεχει η κοιλια, η τσεπη και τα πρεπει...

Αν φυσικα καποιος εχει απεμπολησει καθε πνευματικοτητα απο μεσα του,
η εχει συνηθισει να ειναι υποκειμενο ευμαρειας
τοτε η ψευδαισθηση ευτυχιας που αποκομιζει απο αυτο το lifestyle
θα γινει το αυριανο του φερετρο.

Ας μη λησμονουμε -πριν χτυπησουμε το σφυρακι στο εδρανο-
κι οτι πολλοι ιδεαλιστες πεθαναν γιατι δε φορουσαν σκουφο
υπηρετωντας περηφανα αυτο ακριβως για το οποιο πεθαναν.

Ο καθεις διαλεγει θανατο απο τη ζωη.
Ενα ξεφυλλισμα βιογραφιων οπως και ιστορικα θανατων
στα νεκροταφεια απανταχου της χωρας, πειθει ευκολα
ακομη και τους απεθαντους.

Αληθεια ενας απεθαντος -μεστη πληξη της ζωης και της ροης της-
τι θα ηταν πιο πιθανο να ειναι απο τα δυο? (χε..)


:)


Ωραιο ποστ, blue dog.
Σας καλημεριζω και κλεινω ποδια εις ενδειξη τιμης και σεβασμου. :redface:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 3 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top