Ψυχογενής Ανορεξία: Κλινικά χαρακτηριστικά και διάγνωση

ΧωματίδουΓιούλη

Verified Account

Η ΧωματίδουΓιούλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ψυχολόγος και μας γράφει απο Δράμα (Δράμα). Έχει γράψει 9 μηνύματα.


Η Ψυχογενής Ανορεξία (ή [νευρογενής ανορεξία–anorexianervosa) είναι ένα σύνδρομο αυτοεπιβαλλόμενης ασιτίας στο οποίο το άτομο με τη θέλησή του περιορίζει την πρόσληψη τροφής καθώς φοβάται έντονα μήπως γίνει παχύ. Τα βασικά χαρακτηριστικά της είναι η άρνηση του ατόμου να διατηρήσει ένα ελάχιστο φυσιολογικό βάρος, έντονος φόβος του ατόμου μήπως γίνει παχύ, διαταραχή στη σωματική εικόνα, σημαντική απώλεια βάρους και αμηνόρροια στις γυναίκες.

Άτομα με τη διαταραχή αυτή λένε ότι «νιώθουν παχιά» όταν το βάρος τους είναι φυσιολογικό ή ακόμα κι όταν έχουν αδυνατίσει, κι αυτό γιατί η απώλεια του βάρους δεν καθησυχάζει τον φόβο τους της παχυσαρκίας. Τα ανορεκτικά άτομα υποφέρουν από μια διαταραγμένη αντίληψη του σώματός τους ολόκληρου και της εξωτερικής τους σωματικής εικόνας – δεν μπορούν να αναγνωρίσουν σωματικές αισθήσεις συμπεριλαμβανομένου του αισθήματος της πείνας, πιστεύουν ότι το σώμα τους ή διάφορα μέρη του είναι «πολύ παχιά» ακόμα κι όταν είναι κάτω από το φυσιολογικό βάρος. Η ψυχογενής ανορεξία δεν είναι διαταραχή της όρεξης, γιατί η όρεξη δεν προσβάλλεται παρά μόνον πολύ αργά την πορεία της νόσου. Μάλλον πρόκειται για διαταραχή στην αίσθηση του ατόμου, στην ταυτότητα και στην αυτονομία. Η απώλεια του βάρους συνήθως κατορθώνεται με μείωση της συνολικής ποσότητας τροφής με δυσανάλογη ελάττωση σε τροφές πλούσιες σε υδατάνθρακες και λίπος, με προκλητό έμετο, με χρήση καθαρτικών ή διουρητικών και με εξαντλητική άσκηση. Η αμηνόρροια συχνά μπορεί να εμφανισθεί πριν παρατηρηθεί σημαντική ελάττωση βάρους.

Διακρίνονται δύο τύποι Ψυχογενούς Ανορεξίας: Ο Περιοριστικός Τύπος χαρακτηρίζει τη διαταραχή όπου το άτομο επιτυγχάνει την απώλεια βάρους κυρίως με δίαιτα, νηστεία ή υπερβολική άσκηση. Ο Τύπος Υπερφαγίας/Κάθαρσης χαρακτηρίζει τη διαταραχή όπου η απώλεια βάρους επιτυγχάνεται με προκλητό έμετο, καθαρτικά, διουρητικά ή ενέματα ύστερα από υπερφαγία ή και τη λήψη μικρών ποσοτήτων τροφής.

Στην αρχή το περιβάλλον του ανορεκτικού ατόμου δεν αντιλαμβάνεται τίποτα. Απλώς το ανορεκτικό άτομο αρχίζει ν’ αδυνατίζει με κάποια δίαιτα. Προοδευτικά, όμως, καθώς η απώλεια του βάρους προχωρά και η πρόσληψη τροφής συνεχώς ελαττώνεται, συγγενείς και φίλοι αρχίζουν να τρομάζουν, καθώς το ανορεκτικό άτομο δηλώνει ότι «πρέπει να χάσει βάρος γιατί είναι παχύ». Όταν, τελικά, το άτομο έρθει στο γιατρό (συνήθως με πίεση από την οικογένειά του) η απώλεια βάρους είναι μεγάλη. Όταν γίνει ακόμα μεγαλύτερη, τότε μπορεί να εμφανισθούν υποθερμία, οίδημα των αστραγάλων, βραδυκαρδία, υπόταση, laguno (οι τρίχες γίνονται λεπτές και μαλακές όπως του νεογέννητου) και σοβαρές μεταβολικές διαταραχές, κώμα και θάνατος. Η Ψυχογενής Ανορεξία είναι δυνητικά θανατηφόρος νόσος: η θνησιμότητα ξεπερνά το 10%. Γι’ αυτό συχνά η νοσηλεία και η υποχρεωτική σίτιση είναι απαραίτητη για τη σωτηρία του ανορεκτικού ατόμου.

Διαγνωστικά κριτήρια κατά DSM – IV για την Ψυχογενή Ανορεξία

Α. Άρνηση του ατόμου να διατηρήσει το βάρος του σώματος στο ή πάνω από ένα ελάχιστο φυσιολογικό βάρος για την ηλικία και το ύψος του.
Β. Έντονος φόβος του ατόμου μήπως πάρει βάρος ή γίνει παχύ, ακόμα κι όταν το βάρος του είναι κάτω από το κανονικό.
Γ. Διαταραχή στον τρόπο που κανείς βιώνει το βάρος ή το σχήμα του σώματός του, αδικαιολόγητη επιρροή του σωματικού βάρους ή σχήματος στην εκτίμηση του εαυτού ή άρνηση της σοβαρότητας του παρόντος χαμηλού σωματικού βάρους.
Δ. Σε γυναίκες μετά την έναρξη της περιόδου, αμηνόρροια, δηλ. απουσία τουλάχιστον τριών διαδοχικών εμμηνορρυσιών.

Προσδιορίστε τύπο:
Περιοριστικός Τύπος: κατά τη διάρκεια του παρόντος επεισοδίου Ψυχογενούς Ανορεξίας, το άτομο δεν είχε εμπλακεί συστηματικά σε συμπεριφορά υπερφαγίας ή κάθαρσης (δηλ. προκλητό έμετο ή κακή χρήση καθαρτικών, διουρητικών ή ενεμάτων).

Τύπος Υπερφαγίας/Κάθαρσης: κατά τη διάρκεια του παρόντος επεισοδίου Ψυχογενούς Ανορεξίας, το άτομο έχει εμπλακεί συστηματικά σε συμπεριφορά υπερφαγίας ή κάθαρσης (δηλ. προκλητό έμετο ή κακή χρήση καθαρτικών, διουρητικών ή ενεμάτων).

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Μάνου, Ν. ( 2008 ). Βασικά στοιχεία κλινικής ψυχιατρικής. Θεσσαλονίκη: University Studio Press.

ΠΗΓΗ: https://www.your-psychology.gr/index.php/articles/eating-disorders/128-under-construction-2
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Dreamer_SW

Διάσημο μέλος

Η Dreamer_SW αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 28 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 3,832 μηνύματα.
Πιστεύω ότι το να πάσχει κάποιος από νευρική ανορεξία είναι τρομερά δύσκολο και ψυχοφθόρο ώστε να αντιμετωπιστεί τόσο για το ίδιο το άτομο όσο και για τους ανθρώπου που προτίθενται να το βοηθήσουν. Θέλει τόση υπομονή, επιμονή και θέληση και από τις 2 πλευρές και δυστυχώς ξέρω μία συμφοιτήτριά μου, που πέρασε από όλο αυτό και ευτυχώς τώρα είναι οκ, απλά τράβηξε πολλά :/:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Himela

Συντονίστρια

Η Himela αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 30,870 μηνύματα.
Είχα συγκλονιστεί πέρσι με το θάνατο της Νανάς Καραγιάννη. Εγώ λόγω ηλικίας την πρόλαβα όταν έκανε εκπομπή στα πρώτα χρόνια που ήταν πολύ γλυκειά και σού μετέδιδε μια όμορφη αίσθηση, μια καλή αύρα. Είχα πάθει σοκ όταν είχα δει πώς είχε γίνει πριν κάποια χρόνια που η Στεφανίδου με το ζόρι την πήγε στο νοσοκομείο. Το τραγικό είναι ότι δεν είμαι σίγουρη αν κατάλαβε ποτέ πόσο σοβαρή ήταν η κατάστασή της. Νομίζω ότι θεωρούσε ότι οι γιατροί υπερέβαλαν. Δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με αυτά τα άτομα δυστυχώς. Είναι τρομερό ότι έλεγε ψέματα στους δικούς της ότι μαγείρευε και έτρωγε ενώ εκείνη πήγαινε τα φαγητά σε γειτόνισσες. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη Νανά όπως ήταν στην αρχή.:(
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

methexys

Τιμώμενο Μέλος

Η methexys αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Αρχιτέκτονας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 9,088 μηνύματα.
Το σημαντικότερο που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι αυτά τα προβλήματα δεν εμφανίζονται επειδή θέλει κανεις να μοιάσει στα «μοντέλα» και στα «πρότυπα που προβάλλονται». Οκ, και αυτά παίζουν τον ρόλο τους, αλλά τα διατροφικά προβλήματα έχουν να κάνουν με τον έλεγχο. Καποιος που είναι αγχώδης χαρακτήρας και νιώθει για παράδειγμα ότι δεν μπορεί να ελέγξει την ζωή του, είναι πολύ πιθανό να εμφανίσει μια τέτοια εμμονή με το σώμα του γιατί είναι κάτι που μπορεί να ελέγξει και να το κάνει όπως θέλει. Επίσης, είναι ένας τρόπος να «αποφύγεις» για λίγο αλλα προβλήματα που ίσως αντιμετωπίζεις στην ζωή σου, αλλά και κάτι που μπορείς να έχεις πάντα δίπλα σου ως coping mechanism όταν τα πράγματα πάνε στραβά. Γι’αυτο είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγει κανεις από όλο αυτό. Ξερεις ότι ανα πάσα στιγμή, ο,τι και να συμβεί στη ζωή σου, τουλάχιστον θα μπορείς να ελέγξεις αυτό το κομμάτι και θα νιώθεις μια μικρή ικανοποίηση κάθε φορά που θα βλέπεις το νούμερο στη ζυγαριά να πέφτει. Πολύ άσχημο και δύσκολο :/:
Κάτι ακόμα που πρέπει να πω είναι ότι οι διατροφικες διαταραχές δεν φαίνονται πάντα. Μπορεί πχ να βλεπουμε κάποιον/α που είναι εμφανώς επικινδυνα αδύνατη και να λέμε ότι να,αυτό το άτομο έχει πρόβλημα, αλλά αυτό είναι το τελικό στάδιο. Υπαρχει τόσος κόσμος γύρω μας που υποφέρει από τέτοιες διαταραχές και δεν φαίνεται. Και αυτό είναι πολύ κακό για τα άτομα που πάσχουν από τέτοιες διατραχες, γιατί πιστεύουν πως πρέπει να φτάσουν στο νοσοκομείο για να αξίζουν βοήθεια. Αλλά αυτό προφανώς δεν ισχύει. Όσο νωρίτερα, τόσο καλύτερα και τόσο λιγότερη ζημιά θα γίνει. Όπως επίσης και κάποιο άτομο που ήταν πολύ αδύνατο,μπορεί να πάρει βαρος αλλά αυτό δεν σημαινει ότι θεραπεύτηκε. Γενικά οι διατροφικες διαταραχές είναι πολύ ευαίσθητα θέματα και οι περισσότεροι έχουν πλήρη άγνοια. Καλό είναι να μην μιλάμε αν δεν ξέρουμε ή τουλάχιστον να προσπαθούμε να ενημερωθούμε πρώτα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Dreamer_SW

Διάσημο μέλος

Η Dreamer_SW αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 28 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 3,832 μηνύματα.
Είχα συγκλονιστεί πέρσι με το θάνατο της Νανάς Καραγιάννη. Εγώ λόγω ηλικίας την πρόλαβα όταν έκανε εκπομπή στα πρώτα χρόνια που ήταν πολύ γλυκειά και σού μετέδιδε μια όμορφη αίσθηση, μια καλή αύρα. Είχα πάθει σοκ όταν είχα δει πώς είχε γίνει πριν κάποια χρόνια που η Στεφανίδου με το ζόρι την πήγε στο νοσοκομείο. Το τραγικό είναι ότι δεν είμαι σίγουρη αν κατάλαβε ποτέ πόσο σοβαρή ήταν η κατάστασή της. Νομίζω ότι θεωρούσε ότι οι γιατροί υπερέβαλαν. Δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με αυτά τα άτομα δυστυχώς. Είναι τρομερό ότι έλεγε ψέματα στους δικούς της ότι μαγείρευε και έτρωγε ενώ εκείνη πήγαινε τα φαγητά σε γειτόνισσες. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη Νανά όπως ήταν στην αρχή.:(

Ισχύει Σίλβια, θυμάμαι και εγώ την περιπέτειά της αλλά δεν την θυμάμαι καθόλου πως ήταν, όταν ήταν υγιής. . Ήταν σε πολύ σοβαρό επίπεδο θεωρώ η κατάστασή της για αυτό μάλλον δεν την πρόλαβαν και δεν άντεξε. Βέβαια εάν και η ίδια δεν ήθελε να βοηθήσει τον εαυτό της και έλεγε ψέμματα είναι η αλήθεια ότι επιβάρυνε πολύ περισσότερο και την κατάστασή της και την ψυχολογία της αλλά και των κοντινών της ανθρώπων. Νομίζω ότι δεν ήταν ότι δεν κατάλαβε την άσχημη κατάστασή της προκειμένου να βοηθηθεί αλλά ίσως ότι θεωρούσε τον εαυτό της (εξωτερικά) ότι δεν ανταποκρίνονταν στις προσδοκίες της, και για αυτό συνέχιζε και συνέχιζε να κάνει αυτά που έκανε. Θεωρώ αν κολλήσει το μυαλό δύσκολα ξεκολλάει και αναρωτιέμαι αν αυτό μπορεί να σπάσει κάπως ... :/:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 092312

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Το σημαντικότερο που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι αυτά τα προβλήματα δεν εμφανίζονται επειδή θέλει κανεις να μοιάσει στα «μοντέλα» και στα «πρότυπα που προβάλλονται». Οκ, και αυτά παίζουν τον ρόλο τους, αλλά τα διατροφικά προβλήματα έχουν να κάνουν με τον έλεγχο. Καποιος που είναι αγχώδης χαρακτήρας και νιώθει για παράδειγμα ότι δεν μπορεί να ελέγξει την ζωή του, είναι πολύ πιθανό να εμφανίσει μια τέτοια εμμονή με το σώμα του γιατί είναι κάτι που μπορεί να ελέγξει και να το κάνει όπως θέλει. Επίσης, είναι ένας τρόπος να «αποφύγεις» για λίγο αλλα προβλήματα που ίσως αντιμετωπίζεις στην ζωή σου, αλλά και κάτι που μπορείς να έχεις πάντα δίπλα σου ως coping mechanism όταν τα πράγματα πάνε στραβά. Γι’αυτο είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγει κανεις από όλο αυτό. Ξερεις ότι ανα πάσα στιγμή, ο,τι και να συμβεί στη ζωή σου, τουλάχιστον θα μπορείς να ελέγξεις αυτό το κομμάτι και θα νιώθεις μια μικρή ικανοποίηση κάθε φορά που θα βλέπεις το νούμερο στη ζυγαριά να πέφτει. Πολύ άσχημο και δύσκολο :/:
Κάτι ακόμα που πρέπει να πω είναι ότι οι διατροφικες διαταραχές δεν φαίνονται πάντα. Μπορεί πχ να βλεπουμε κάποιον/α που είναι εμφανώς επικινδυνα αδύνατη και να λέμε ότι να,αυτό το άτομο έχει πρόβλημα, αλλά αυτό είναι το τελικό στάδιο. Υπαρχει τόσος κόσμος γύρω μας που υποφέρει από τέτοιες διαταραχές και δεν φαίνεται. Και αυτό είναι πολύ κακό για τα άτομα που πάσχουν από τέτοιες διατραχες, γιατί πιστεύουν πως πρέπει να φτάσουν στο νοσοκομείο για να αξίζουν βοήθεια. Αλλά αυτό προφανώς δεν ισχύει. Όσο νωρίτερα, τόσο καλύτερα και τόσο λιγότερη ζημιά θα γίνει. Όπως επίσης και κάποιο άτομο που ήταν πολύ αδύνατο,μπορεί να πάρει βαρος αλλά αυτό δεν σημαινει ότι θεραπεύτηκε. Γενικά οι διατροφικες διαταραχές είναι πολύ ευαίσθητα θέματα και οι περισσότεροι έχουν πλήρη άγνοια. Καλό είναι να μην μιλάμε αν δεν ξέρουμε ή τουλάχιστον να προσπαθούμε να ενημερωθούμε πρώτα.

Εξαιρετική τοποθέτηση, μπράβο. <3<3
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Dreamer_SW

Διάσημο μέλος

Η Dreamer_SW αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 28 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 3,832 μηνύματα.
Το σημαντικότερο που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι αυτά τα προβλήματα δεν εμφανίζονται επειδή θέλει κανεις να μοιάσει στα «μοντέλα» και στα «πρότυπα που προβάλλονται». Οκ, και αυτά παίζουν τον ρόλο τους, αλλά τα διατροφικά προβλήματα έχουν να κάνουν με τον έλεγχο. Καποιος που είναι αγχώδης χαρακτήρας και νιώθει για παράδειγμα ότι δεν μπορεί να ελέγξει την ζωή του, είναι πολύ πιθανό να εμφανίσει μια τέτοια εμμονή με το σώμα του γιατί είναι κάτι που μπορεί να ελέγξει και να το κάνει όπως θέλει. Επίσης, είναι ένας τρόπος να «αποφύγεις» για λίγο αλλα προβλήματα που ίσως αντιμετωπίζεις στην ζωή σου, αλλά και κάτι που μπορείς να έχεις πάντα δίπλα σου ως coping mechanism όταν τα πράγματα πάνε στραβά. Γι’αυτο είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγει κανεις από όλο αυτό. Ξερεις ότι ανα πάσα στιγμή, ο,τι και να συμβεί στη ζωή σου, τουλάχιστον θα μπορείς να ελέγξεις αυτό το κομμάτι και θα νιώθεις μια μικρή ικανοποίηση κάθε φορά που θα βλέπεις το νούμερο στη ζυγαριά να πέφτει. Πολύ άσχημο και δύσκολο :/:

Πιστεύω όμως ότι είναι παιχνίδι του μυαλού του είμαι "χοντρός" (ενώ δεν είναι) πχ οπότε θέλω να κάνω δίαιτα και αυτή η σκέψη ίσως έχει να κάνει με την ανάγκη της ικανοποίησης του εαυτού του, συγκρίνοντάς τον με κάποιο πρότυπο. Βέβαια μπορεί και απλά να του έχει καρφωθεί και η ιδέα του απλά είμαι χοντρός δεν μου αρέσει ο εαυτός μου. Δεν έχω περάσει κάτι τέτοιο αντίστοιχο έως τώρα, αλλά έχω την εντύπωση ότι ξεκινάει από ψυχολογική αιτία και καταλήγει σε ψυχοσωματική. Για αυτό επιμένω ότι ο πρώτος παράγοντας του να οδηγηθεί κάποιος σε νευρική ανορεξία είναι η χαμηλή αυτοπεποίθηση αλλά και το άγχος όπως λες που πχ αν σου κόψει την όρεξη και αυτό καταφέρει και εδραιωθεί εύκολα καταλήγεις εκεί. Για αυτό δεν ξεκινάει θεωρώ ως ψυχοσωματική ασθένεια αλλά εξελίσσεται έτσι. Τι εννοείς όταν λες έλεγχος ; Και άγχος να μην έχει κάποιος, νομίζω ότι εμμονή μπορεί να αποκτήσει αν και πολλές φορές όταν υπάρχει άγχος συνυπάρχει συνήθως με χαμηλή αυτοπεποίθηση.

Ωστόσο συμφωνώ νιώθει μια ικανοποίηση κάποιος καταλαβαίνει ότι στην πορεία δεν είναι καλά, αλλά "θυσιάζεται" πχ γιατί αισθάνεται ότι καταφέρνει τον στόχο του όταν βλέπει να κατεβαίνει το νούμερο στην ζυγαριά.

Κάτι ακόμα που πρέπει να πω είναι ότι οι διατροφικες διαταραχές δεν φαίνονται πάντα. Μπορεί πχ να βλεπουμε κάποιον/α που είναι εμφανώς επικινδυνα αδύνατη και να λέμε ότι να,αυτό το άτομο έχει πρόβλημα, αλλά αυτό είναι το τελικό στάδιο. Υπαρχει τόσος κόσμος γύρω μας που υποφέρει από τέτοιες διαταραχές και δεν φαίνεται. Και αυτό είναι πολύ κακό για τα άτομα που πάσχουν από τέτοιες διατραχες, γιατί πιστεύουν πως πρέπει να φτάσουν στο νοσοκομείο για να αξίζουν βοήθεια. Αλλά αυτό προφανώς δεν ισχύει. Όσο νωρίτερα, τόσο καλύτερα και τόσο λιγότερη ζημιά θα γίνει. Όπως επίσης και κάποιο άτομο που ήταν πολύ αδύνατο,μπορεί να πάρει βαρος αλλά αυτό δεν σημαινει ότι θεραπεύτηκε. Γενικά οι διατροφικες διαταραχές είναι πολύ ευαίσθητα θέματα και οι περισσότεροι έχουν πλήρη άγνοια. Καλό είναι να μην μιλάμε αν δεν ξέρουμε ή τουλάχιστον να προσπαθούμε να ενημερωθούμε πρώτα

Πιστεύω ότι το καταλαβαίνεις, γιατί αυτό το άτομο δείχνει σημάδια ότι κάτι δεν πάει καλά πχ όταν δεν έχει όρεξη να φάει ή απλά τρώει πολύ πολύ λίγο. Δεν σου λέω για αυτόν που παίρνει καθαρτικά μετά ώστε να τα βγάλει. Το ότι δεν ζητάνε βοήθεια έχει να κάνει με το μυαλό τους που έχει προσκολλήσει ότι είναι χοντρός κάποιος πχ και θέλει ντε και καλά να αδυνατίσει για την δική του ικανοποίηση είτε επειδή θέλει να μοιάσει σε κάποιον ή όχι και όχι τόσο όπως είπα και πριν ότι ίσως δεν καταλαβαίνει ότι θέλει βοήθεια.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

methexys

Τιμώμενο Μέλος

Η methexys αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Αρχιτέκτονας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 9,088 μηνύματα.
Πιστεύω όμως ότι είναι παιχνίδι του μυαλού του είμαι "χοντρός" πχ οπότε θέλω να κάνω δίαιτα και αυτή η σκέψη ίσως έχει να κάνει με την ανάγκη της ικανοποίησης του εαυτού του, συγκρίνοντάς τον με κάποιο πρότυπο. Βέβαια μπορεί και απλά να του έχει καρφωθεί και η ιδέα του απλά είμαι χοντρός δεν μου αρέσει ο εαυτός μου. Δεν έχω περάσει κάτι τέτοιο αντίστοιχο έως τώρα, αλλά έχω την εντύπωση ότι ξεκινάει από ψυχολογική αιτία και καταλήγει σε ψυχοσωματική. Για αυτό επιμένω ότι ο πρώτος παράγοντας του να οδηγηθεί κάποιος σε νευρική ανορεξία είναι η χαμηλή αυτοπεποίθηση αλλά και το άγχος όπως λες που πχ αν σου κόψει την όρεξη και αυτό καταφέρει και εδραιωθεί εύκολα καταλήγεις εκεί. Για αυτό δεν ξεκινάει θεωρώ ως ψυχοσωματική ασθένεια αλλά εξελίσσεται έτσι. Τι εννοείς όταν λες έλεγχος ; Και άγχος να μην έχει κάποιος, νομίζω ότι εμμονή μπορεί να αποκτήσει αν και πολλές φορές όταν υπάρχει άγχος συνυπάρχει συνήθως με χαμηλή αυτοπεποίθηση.

Ωστόσο συμφωνώ νιώθει μια ικανοποίηση κάποιος καταλαβαίνει ότι στην πορεία δεν είναι καλά, αλλά "θυσιάζεται" πχ γιατί αισθάνεται ότι καταφέρνει τον στόχο του όταν βλέπει να κατεβαίνει το νούμερο στην ζυγαριά.



Πιστεύω ότι το καταλαβαίνεις, γιατί αυτό το άτομο δείχνει σημάδια ότι κάτι δεν πάει καλά πχ όταν δεν έχει όρεξη να φάει ή απλά τρώει πολύ πολύ λίγο. Δεν σου λέω για αυτόν που παίρνει καθαρτικά μετά ώστε να τα βγάλει. Το ότι δεν ζητάνε βοήθεια έχει να κάνει με το μυαλό τους που έχει προσκολλήσει ότι είναι χοντρός κάποιος πχ και θέλει ντε και καλά να αδυνατίσει για την δική του ικανοποίηση είτε επειδή θέλει να μοιάσει σε κάποιον ή όχι και όχι τόσο όπως είπα και πριν ότι ίσως δεν καταλαβαίνει ότι θέλει βοήθεια.
Εννοώ έλεγχο του σώματος σου,του φαγητού που τρως,του βάρους σου. Όταν δεν μπορείς να ελέγξεις άλλες καταστάσεις, όπως πχ τους βαθμούς στην σχολή σου ή ενα πρόβλημα υγείας που μπορεί να αντιμετωπίζει συγγενικό σου πρόσωπο, ωθείσαι σε αυτό που μπορείς να ελέγξεις. Πολλοί δεν μπορούν να το καταλάβουν αλλά ετσι είναι. Είναι μια κατάσταση που ελέγχεις εσυ (ή ετσι νομίζεις γιατί στο τέλος σε ελέγχει αυτή).
Δες τι λες και εσυ η ίδια και η Χιμελα παραπάνω. Για δυο κοπέλες που ήταν εμφανώς παρα πολύ αδύνατες και καταλάβατε ότι είχαν πρόβλημα. Αν ερχόταν μια άλλη κοπέλα με φυσιολογικό βαρος και σου έλεγε ότι αντιμετώπιζε πρόβλημα, τι θα της έλεγες; Αν όχι εσυ, οι περισσότεροι θα την αντιμετώπιζαν με δυσπιστία γιατί δεν ταιριάζει στο κλασικό στερεότυπο της κοπέλας που πάσχει από ανορεξία ή βουλιμία και την θέλει αδύνατη σε σημείο που να μην μπορεί να περπατήσει. Η ανορεξία δεν εμφανιζεται όταν έχεις φτάσει σε αυτό το τελικό στάδιο, είναι όλη αυτή η διαδικασία που σε έχει ωθήσει εκεί. Σίγουρα αν δεν είσαι λιποβαρής ίσως αποκτήσεις διαφορετική διάγνωση αν επισκεφτείς κάποιον ειδικό, και όχι αυτή την ανορεξίας,αλλά είναι διατροφική διαταραχή ετσι και αλλιως. Και επειδή ακριβώς αυτά τα άτομα αντιμετωπίζονται με δυσπιστία πολλες φορές, θα διστάσουν να μιλήσουν για το πρόβλημα τους. Εννοείται ότι παίζουν και αλλα ρόλο, δηλαδη θέλουν να συνεχίσουν να χάνουν βαρος και να μην σταματήσουν, αλλά αυτό το στερεότυπο παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Όταν με πήγαν στον γιατρό επειδή είχα λιποθυμήσει επειδή δεν έτρωγα, ο γιατρός αντί να κάνει ερωτήσεις και να ενδιαφερθεί μου είπε μπραβο που είχα χάσει βαρος και με ρωτούσε πως το έκανα γιατί αυτός δεν μπορούσε (λολ), γιατί φυσικά δεν ήμουν τραγικά αδύνατη ακόμα. Καταλαβαινεις μετά από κάτι τέτοιο, νιώθεις τρελή και ότι δεν έχεις πρόβλημα ακόμα. Και τι κανεις; Συνεχίζεις αυτό που κανεις.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 092312

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Σόφι, σε αγαπάω σε εκτιμάω αλλά τα περισσότερα που έγραψες σε αυτό το ποστ είναι δικά σου αυθαίρετα συμπεράσματα και δεν έχουν πολλή σχέση με τις ΔΠΤ.

Ένα γερό ποσοστών ανθρώπων που πάσχουν από νευρογενή ανορεξία ξέρουν ότι δεν είναι "χοντρά", ειδικά από ένα σημείο και μετά. Αυτό που δν συνειδητοποιούν είναι το σημείο στο οποίο έχουν φτάσει. Σκέφτονται πάντα "ναι μεν δεν είμαι χοντρ@, αλλά μπορώ και καλύτερα" "ναι μεν δεν είμαι χοντρ@, αλλά πρέπει να χάσω λίγο ακόμα για να έχω περιθώρια σε περίπτωση που ξαναπάρω". Και μετά χάνουν λίγο ακόμα και συνειδητοποιούν ότι εκεί είναι καλύτερα και άρα πρέπει να χάσουν λίγοακόμα για να είναι οκ. Δεν είναι δίαιτα. Απλά σιγά σιγά χάνεις τον εαυτό σου.
Υπάρχει βέβαια και το άλλο κομμάτι των ασθενών: αυτών που είναι όντως "χοντροί". Κάτι που κατά την γνώμη μου είναι ακόμα πιο καταστροφικό, γιατί κανείς δεν αναγνωρίζει την ύπαρξή τους και άρα είναι ακόμα πιο δύσκολο και για τους ίδιους να συνειδητοποιήσουν ότι κάτι πάει λάθος.
Τέσπα, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι γίνεται να σου αρέσει ο εαυτός σου και να έχεις ανορεξία. Ίσα-ίσα, ακριβώς επειδή φοβάσαι να αλλάξει αυτό που "σου αρέσει", δεν βγαίνεις εύκολα απ το λούκι.
Το άγχος (για θέματα εκτός φαγητού) σε καμία περίπτωση δεν σε οδηγεί στην ανορεξία, όπως δεν σε οδηγεί το να μην μπορείς να φας λόγω μιας ασθένειας πχ γιατί δεν επιλέγεις συνειδητά να απέχεις όλο και περισσότερο από το φαγητό.
Ο έλεγχος που αναφέρει η φίλη και σου είχα αναφέρει κι εγώ, είναι ο λόγος που αρχίζουν και εδραιώνονται τέτοιες διαταραχές. Η αίσθηση ότι ό,τι κι αν γίνει σε άλλους τομείς της ζωής σου, μπορείς τουλάχιστον να ελέγξεις κάτι: το βάρος σου. Σαφώς παίζουν ρόλο τα πρότυπα που έχουν αναγάγει το συμβατικά όμορφο σώμα σε "επίτευγμα ζωής" αλλά δεν μπορείς να πεις ότι είναι η πρωτεύουσα αιτία, αλλιώς όλος ο κόσμος θα ήταν ανορεξικός.

Κατ'εμέ ο κυριότερος λόγος που κάποιος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει επιτυχώς κάτι τέτοιο, και συνέβαλε και στην κατάσταση της Νανάς που αναφέρατε, είναι γιατί ο κόσμος δεν είναι καθόλου ενημερωμένος για τέτοια θέματα και υποστηρίζει ό,τι του καπνίσει. "Α, θέλει να τραβήξει την προσοχή/είναι απλά επιφανειακή και νοιάζεται μόνο για την εμφάνισή της".
Όταν η Νανά ανά καιρούς έβαζε λίγα κιλάκια (που και πάλι αποστεωμένη ήταν), όλοι έτρεχαν να το επισημάνουν, καλοπροαίρετα μεν, με καταστροφικές συνέπεις μεν. "Τι καλύτερη που είσαι τώρα που πήρες λίγο βάρος!!!" λες και ένα άτομο που πασχίζει να ξεφύγει από τη φωνή στο κεφάλι του που του λέει "χάσε, χάσε, χάσε" θέλει να ακούσει ότι έβαλε("απέτυχε"). Το ξέρει, δεν είναι δουλειά των υπολοίπων να το επισημάνουν.
Όταν η Νανά ήταν στα χειρότερά της, όλοι οι "καλοθελητές" έτρεχαν στις φωτογραφίες της και έγραφαν πόσο κούκλα είναι και να μην ακούει τα αρνητικά σχόλια... Τσουβαλιάζοντας μαζί με τα αρνητικά σχόλια και όσους "κακοπροαίρετους" έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Dreamer_SW

Διάσημο μέλος

Η Dreamer_SW αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 28 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 3,832 μηνύματα.
Εννοώ έλεγχο του σώματος σου,του φαγητού που τρως,του βάρους σου. Όταν δεν μπορείς να ελέγξεις άλλες καταστάσεις, όπως πχ τους βαθμούς στην σχολή σου ή ενα πρόβλημα υγείας που μπορεί να αντιμετωπίζει συγγενικό σου πρόσωπο, ωθείσαι σε αυτό που μπορείς να ελέγξεις. Πολλοί δεν μπορούν να το καταλάβουν αλλά ετσι είναι. Είναι μια κατάσταση που ελέγχεις εσυ (ή ετσι νομίζεις γιατί στο τέλος σε ελέγχει αυτή).

Εννοείς δηλαδή πχ να ξεσπάς στο φαγητό είτε τρώγοντας πολύ είτε μη τρώγοντας καθόλου και χάνεις το έλεγχο; Ισχύει αυτό, αλλά και πάλι είναι ψυχολογική η αιτία που θα φτάσει στο σημείο να μην θέλεις να φας και δεν τρως. Σίγουρα μπορεί κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα εάν φουσκώσει να σε ελέγχει αυτό και όχι εσύ. Αλλά πχ επειδή εγώ από το άγχος μου στις εξεταστικές ένα εξάμηνο είχα χάσει 5 -6 κιλά την περίοδο που το άγχος πήγε στο ζενίθ, δεν σήμαινε ότι είχα χάσει τον έλεγχο επειδή δεν είχα όρεξη να φάω και θα μπορούσα να οδηγηθώ σε νευρική. Εκτός αν δεν πιάνω το Point σου, και εννοείς κάτι άλλο :redface:


Δες τι λες και εσυ η ίδια και η Χιμελα παραπάνω. Για δυο κοπέλες που ήταν εμφανώς παρα πολύ αδύνατες και καταλάβατε ότι είχαν πρόβλημα. Αν ερχόταν μια άλλη κοπέλα με φυσιολογικό βαρος και σου έλεγε ότι αντιμετώπιζε πρόβλημα, τι θα της έλεγες; Αν όχι εσυ, οι περισσότεροι θα την αντιμετώπιζαν με δυσπιστία γιατί δεν ταιριάζει στο κλασικό στερεότυπο της κοπέλας που πάσχει από ανορεξία ή βουλιμία και την θέλει αδύνατη σε σημείο που να μην μπορεί να περπατήσει. Η ανορεξία δεν εμφανιζεται όταν έχεις φτάσει σε αυτό το τελικό στάδιο, είναι όλη αυτή η διαδικασία που σε έχει ωθήσει εκεί. Σίγουρα αν δεν είσαι λιποβαρής ίσως αποκτήσεις διαφορετική διάγνωση αν επισκεφτείς κάποιον ειδικό, και όχι αυτή την ανορεξίας,αλλά είναι διατροφική διαταραχή ετσι και αλλιως. Και επειδή ακριβώς αυτά τα άτομα αντιμετωπίζονται με δυσπιστία πολλες φορές, θα διστάσουν να μιλήσουν για το πρόβλημα τους. Εννοείται ότι παίζουν και αλλα ρόλο, δηλαδη θέλουν να συνεχίσουν να χάνουν βαρος και να μην σταματήσουν, αλλά αυτό το στερεότυπο παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Όταν με πήγαν στον γιατρό επειδή είχα λιποθυμήσει επειδή δεν έτρωγα, ο γιατρός αντί να κάνει ερωτήσεις και να ενδιαφερθεί μου είπε μπραβο που είχα χάσει βαρος και με ρωτούσε πως το έκανα γιατί αυτός δεν μπορούσε (λολ), γιατί φυσικά δεν ήμουν τραγικά αδύνατη ακόμα. Καταλαβαινεις μετά από κάτι τέτοιο, νιώθεις τρελή και ότι δεν έχεις πρόβλημα ακόμα. Και τι κανεις; Συνεχίζεις αυτό που κανεις.

Mα και εγώ αυτό λέω κάτι οδηγεί στην ανορεξία και κάνει τα σημάδια της από νωρίς και όχι στο τελικό στάδιο δεν διαφωνώ. Μα το φυσιολογικό βάρος εξαρτάται από πολλά και όχι από τα κιλά μόνο, αλλά από την ηλικία το ύψος πχ. Είναι σχετικό το φυσιολογικό βάρος. Δεν αναζητούν βοήθεια, όχι επειδή αντιμετωπίζονται τόσο με δυσπιστία, αλλά διότι δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό που σκέφτονται που τους οδηγεί στο να μην τρώνε είναι λάθος, αυτό είναι το θέμα και ότι νομίζουν ότι δεν τους καταλαβαίνουν και νιώθουν ότι θέλουν οι άλλοι να τους κρίνουν για αυτό που πιστεύουν. Για αυτό και συνεχίζουν να κάνουν αυτό που κάνουν γιατί κάποιος χρειάζεται να τους σπάσει πρώτα την σκέψη τους να τους πει ότι είναι λάθος και να το αντιληφθούν ώστε να σταματήσουν αυτό που κάνουν. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις τι θέλω να πω.
Πω κατάλαβα και εσύ τι του απάντησες του γιατρού; :/:

Σόφι, σε αγαπάω σε εκτιμάω αλλά τα περισσότερα που έγραψες σε αυτό το ποστ είναι δικά σου αυθαίρετα συμπεράσματα και δεν έχουν πολλή σχέση με τις ΔΠΤ.

Μαράκι μου <3 δεν είναι αυθαίρετα. Αν δεν έχεις κάποιο πρόβλημα με τον εαυτό σου που οφείλεται σε ψυχολογική αιτία δεν νομίζω ότι θα σηκωθείς την επόμενη μέρα και θα πεις είμαι χοντρός πρέπει να κάνω δίαιτα. Όλο αυτό από κάπου ξεκινάει από κάποιο αίτιο. Η διατροφική διαταραχή δεν εκδηλώνεται από μόνη της σε κάποιον αλλά κάτι οδήγησε το άτομο εκεί. Εγώ αυτό πιστεύω και αυτό έχω καταλάβει.

Ένα γερό ποσοστών ανθρώπων που πάσχουν από νευρογενή ανορεξία ξέρουν ότι δεν είναι "χοντρά", ειδικά από ένα σημείο και μετά. Αυτό που δν συνειδητοποιούν είναι το σημείο στο οποίο έχουν φτάσει. Σκέφτονται πάντα "ναι μεν δεν είμαι χοντρ@, αλλά μπορώ και καλύτερα" "ναι μεν δεν είμαι χοντρ@, αλλά πρέπει να χάσω λίγο ακόμα για να έχω περιθώρια σε περίπτωση που ξαναπάρω". Και μετά χάνουν λίγο ακόμα και συνειδητοποιούν ότι εκεί είναι καλύτερα και άρα πρέπει να χάσουν λίγοακόμα για να είναι οκ. Δεν είναι δίαιτα. Απλά σιγά σιγά χάνεις τον εαυτό σου. Υπάρχει βέβαια και το άλλο κομμάτι των ασθενών: αυτών που είναι όντως "χοντροί". Κάτι που κατά την γνώμη μου είναι ακόμα πιο καταστροφικό, γιατί κανείς δεν αναγνωρίζει την ύπαρξή τους και άρα είναι ακόμα πιο δύσκολο και για τους ίδιους να συνειδητοποιήσουν ότι κάτι πάει λάθος. Τέσπα, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι γίνεται να σου αρέσει ο εαυτός σου και να έχεις ανορεξία. Ίσα-ίσα, ακριβώς επειδή φοβάσαι να αλλάξει αυτό που "σου αρέσει", δεν βγαίνεις εύκολα απ το λούκι. Το άγχος (για θέματα εκτός φαγητού) σε καμία περίπτωση δεν σε οδηγεί στην ανορεξία, όπως δεν σε οδηγεί το να μην μπορείς να φας λόγω μιας ασθένειας πχ γιατί δεν επιλέγεις συνειδητά να απέχεις όλο και περισσότερο από το φαγητό. Ο έλεγχος που αναφέρει η φίλη και σου είχα αναφέρει κι εγώ, είναι ο λόγος που αρχίζουν και εδραιώνονται τέτοιες διαταραχές. Η αίσθηση ότι ό,τι κι αν γίνει σε άλλους τομείς της ζωής σου, μπορείς τουλάχιστον να ελέγξεις κάτι: το βάρος σου. Σαφώς παίζουν ρόλο τα πρότυπα που έχουν αναγάγει το συμβατικά όμορφο σώμα σε "επίτευγμα ζωής" αλλά δεν μπορείς να πεις ότι είναι η πρωτεύουσα αιτία, αλλιώς όλος ο κόσμος θα ήταν ανορεξικός.

Νομίζουν ότι είναι χοντρά και αυτό αρχίζουν και το κάνουν κτήμα τους, το επιβάλλουν στον εαυτό τους ότι είναι χοντρά και πλέον το πιστεύουν παρότι δεν είναι. Κοιτάζονται στον καθρέπτη και βλέπουν τους εαυτούς τους διπλλάσιους από αυτό που πραγματικά είναι. Και αυτό το νομίζουν ....γιατί ακριβώς προέρχεται από το μυαλό, παιχνίδι του μυαλού στην προσπάθειά τους να ξεσπάσουν έχοντας ένα ψυχολογικό πρόβλημα είτε άγχους είτε κάποιας μανίας να μοιάσουν με ένα πρότυπο επειδή δεν είναι ευχαριστημένοι από τον εαυτό τους. Αυτοί λοιπόν αρχίζουν μετά από καιρό αφού έχουν δει τον εαυτό τους να έχει αδυνατίσει ενώ στην πραγματικότητα είναι πλέον κόκαλο, να λένε μετά μπορώ κι άλλο μπορώ κι άλλο ενώ ουσιαστικά αυτό το κι άλλο είναι το βήμα προς το νοσοκομείο. Δεν ξέρω εάν καταλαβαίνετε τι εννοώ και που το πάω. Αν σου αρέσει ο εαυτός σου δεν γίνεται να καταλήξεις σε ανορεξία, απλά δεν γίνεται γιατί είσαι οκ με τον εαυτό σου οπότε γιατί να θέλεις να ξεσπάσεις κάπου και το να χαλάσεις. Δεν υπάρχει αυτό που λες δεν γίνεται να μου αρέσω και να θέλω να καταλήξω να τρώω ακόμα πιο πολύ ή ακόμα πιο λίγο, απλά θα συνεχίσω να τρώω φυσιολογικά όπως έτρωγα. Διαφωνώ κάθετα σε αυτό που λες. Εάν δεν τρως συνειδητά για καιρό κλείνει το στομάχι σου και οδηγείσαι σε ανορεξία, έτσι δεν είναι; Το στομάχι δεν θα κλείσει; Δεν μπορεί 2 μήνες πχ να μην έτρωγες καθόλου για οποιοδήποτε λόγο και μετά να έχεις την ίδια όρεξη όπως πριν 2 μήνες. Εάν κάποιος δεν τρώει πολύ για μεγάλο καιρό χάνει κιλά αδυνατίζει και με το καιρό χάνει την όρεξή του για φαγητό αυτό είναι ανορεξία αλλά σίγουρα διαφέρει σε αίτιο από την ανορεξία λόγω πχ επειδή με νόμιζα χοντρή και δεν έτρωγα.

Κατ'εμέ ο κυριότερος λόγος που κάποιος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει επιτυχώς κάτι τέτοιο, και συνέβαλε και στην κατάσταση της Νανάς που αναφέρατε, είναι γιατί ο κόσμος δεν είναι καθόλου ενημερωμένος για τέτοια θέματα και υποστηρίζει ό,τι του καπνίσει. "Α, θέλει να τραβήξει την προσοχή/είναι απλά επιφανειακή και νοιάζεται μόνο για την εμφάνισή της". Όταν η Νανά ανά καιρούς έβαζε λίγα κιλάκια (που και πάλι αποστεωμένη ήταν), όλοι έτρεχαν να το επισημάνουν, καλοπροαίρετα μεν, με καταστροφικές συνέπεις μεν. "Τι καλύτερη που είσαι τώρα που πήρες λίγο βάρος!!!" λες και ένα άτομο που πασχίζει να ξεφύγει από τη φωνή στο κεφάλι του που του λέει "χάσε, χάσε, χάσε" θέλει να ακούσει ότι έβαλε("απέτυχε"). Το ξέρει, δεν είναι δουλειά των υπολοίπων να το επισημάνουν. Όταν η Νανά ήταν στα χειρότερά της, όλοι οι "καλοθελητές" έτρεχαν στις φωτογραφίες της και έγραφαν πόσο κούκλα είναι και να μην ακούει τα αρνητικά σχόλια... Τσουβαλιάζοντας μαζί με τα αρνητικά σχόλια και όσους "κακοπροαίρετους" έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου.

Σε αυτό το κομμάτι θα συμφωνήσω στο ότι ο κόσμος κοιτάει την επιφάνεια και όχι την ουσία. Ειδικά για τους καλοπροαίρετους και κακοπροαίρετους δεν θα διαφωνήσω. Αλλά πιστεύω ότι σε αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να αντιμετωπίσεις πρώτα την αιτία που οδηγεί στην συμπεριφορά που καταλήγει στην ανορεξία και όχι την ανορεξία αυτή καθαυτή. Είναι θέμα του μυαλού περισσότερο :(

Edit: Υγ: Πχ το τελευταίο καιρό για ένα λόγο παρατηρώ μεταπτώσεις διάθεσης με επηρεάζουν πολύ στο φαγητό :'(
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

methexys

Τιμώμενο Μέλος

Η methexys αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Αρχιτέκτονας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 9,088 μηνύματα.
Εννοείς δηλαδή πχ να ξεσπάς στο φαγητό είτε τρώγοντας πολύ είτε μη τρώγοντας καθόλου και χάνεις το έλεγχο; Ισχύει αυτό, αλλά και πάλι είναι ψυχολογική η αιτία που θα φτάσει στο σημείο να μην θέλεις να φας και δεν τρως. Σίγουρα μπορεί κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα εάν φουσκώσει να σε ελέγχει αυτό και όχι εσύ. Αλλά πχ επειδή εγώ από το άγχος μου στις εξεταστικές ένα εξάμηνο είχα χάσει 5 -6 κιλά την περίοδο που το άγχος πήγε στο ζενίθ, δεν σήμαινε ότι είχα χάσει τον έλεγχο επειδή δεν είχα όρεξη να φάω και θα μπορούσα να οδηγηθώ σε νευρική. Εκτός αν δεν πιάνω το Point σου, και εννοείς κάτι άλλο :redface:
Μα αυτό ακριβώς λέω. Το ψυχολογικό πρόβλημα από πίσω είναι συνηθως η ανάγκη για έλεγχο και η χαμηλή αυτοπεποίθηση. Άλλες φορές μπορεί επίσης να είναι κάποιο ψυχολογικό τραύμα, οικογενειακό ή οτιδήποτε άλλο.


Δεν αναζητούν βοήθεια, όχι επειδή αντιμετωπίζονται τόσο με δυσπιστία, αλλά διότι δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό που σκέφτονται που τους οδηγεί στο να μην τρώνε είναι λάθος, αυτό είναι το θέμα και ότι νομίζουν ότι δεν τους καταλαβαίνουν και νιώθουν ότι θέλουν οι άλλοι να τους κρίνουν για αυτό που πιστεύουν. Για αυτό και συνεχίζουν να κάνουν αυτό που κάνουν γιατί κάποιος χρειάζεται να τους σπάσει πρώτα την σκέψη τους να τους πει ότι είναι λάθος και να το αντιληφθούν ώστε να σταματήσουν αυτό που κάνουν. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις τι θέλω να πω.
Πω κατάλαβα και εσύ τι του απάντησες του γιατρού; :/:
Επέτρεψε μου να γνωρίζω καλύτερα το συγκεκριμένο θέμα :P Γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτό που κάνουν είναι λάθος. Το θέμα είναι ότι υπάρχει μια μάχη με το ίδιο σου το μυαλό. Να θες να φας, να θες να πάρεις πρωινό πχ και το μυαλό σου να σου λέει ότι δεν πρέπει, ενώ εσυ ξερεις ότι πρέπει και ξερεις ότι αυτό είναι το σωστό. Αλλά αν φας μετά θα έχεις τύψεις και θα νιώθεις άσχημα (μην ξεχνάμε ότι πολλοί συνδέουν το αίσθημα της πείνας με κάτι καλό και οταν νιώθεις χορτάτος είναι σαν να έχεις πάρει δέκα κιλά). Εχεις δυο φωνές μέσα στο κεφάλι σου όλη την ώρα. Είναι εξουθενωτικό. Όποτε τι κανεις; Συνηθως βαζεις τα κλάματα γιατί ξερεις τι είναι σωστό αλλά το στραβό σου το κεφάλι επιμένει :P

Μαράκι μου <3 δεν είναι αυθαίρετα. Αν δεν έχεις κάποιο πρόβλημα με τον εαυτό σου που οφείλεται σε ψυχολογική αιτία δεν νομίζω ότι θα σηκωθείς την επόμενη μέρα και θα πεις είμαι χοντρός πρέπει να κάνω δίαιτα. Όλο αυτό από κάπου ξεκινάει από κάποιο αίτιο. Η διατροφική διαταραχή δεν εκδηλώνεται από μόνη της σε κάποιον αλλά κάτι οδήγησε το άτομο εκεί. Εγώ αυτό πιστεύω και αυτό έχω καταλάβει.
Ισχύει αυτό που λες, όλο αυτό γίνεται σταδιακά. Αρχίζεις να τρως λιγότερο, βλέπεις ότι χανεις βαρος, μετά αποφεύγεις να τρως βραδινο, μετά πρωινό, μέχρι που στο τέλος δεν μπορείς να φας τίποτα.


Νομίζουν ότι είναι χοντρά και αυτό αρχίζουν και το κάνουν κτήμα τους, το επιβάλλουν στον εαυτό τους ότι είναι χοντρά και πλέον το πιστεύουν παρότι δεν είναι. Κοιτάζονται στον καθρέπτη και βλέπουν τους εαυτούς τους διπλλάσιους από αυτό που πραγματικά είναι. Και αυτό το νομίζουν ....γιατί ακριβώς προέρχεται από το μυαλό, παιχνίδι του μυαλού στην προσπάθειά τους να ξεσπάσουν έχοντας ένα ψυχολογικό πρόβλημα είτε άγχους είτε κάποιας μανίας να μοιάσουν με ένα πρότυπο επειδή δεν είναι ευχαριστημένοι από τον εαυτό τους. Αυτοί λοιπόν αρχίζουν μετά από καιρό αφού έχουν δει τον εαυτό τους να έχει αδυνατίσει ενώ στην πραγματικότητα είναι πλέον κόκαλο, να λένε μετά μπορώ κι άλλο μπορώ κι άλλο ενώ ουσιαστικά αυτό το κι άλλο είναι το βήμα προς το νοσοκομείο. Δεν ξέρω εάν καταλαβαίνετε τι εννοώ και που το πάω. Αν σου αρέσει ο εαυτός σου δεν γίνεται να καταλήξεις σε ανορεξία, απλά δεν γίνεται γιατί είσαι οκ με τον εαυτό σου οπότε γιατί να θέλεις να ξεσπάσεις κάπου και το να χαλάσεις.
Σοφή μου μιλας σαν να είσαι σιγουρη για αυτά που λες και σαν να σου τα έχει πει κάποιος ειδικός. Δεν συμβαίνει πάντα ετσι. Το να βλέπεις το σώμα σου διαφορετικό απ’ο,τι είναι,είναι στην πραγματικότητα διαταραχή που δεν συνδέεται πάντα με τις διατροφικες διαταραχές, μπορείς να το έχεις ακόμα και αν δεν έχεις πρόβλημα με το φαγητό. Δεν είναι ότι το λες συνέχεια στον εαυτό σου και το πιστεύεις απλά ετσι το βλέπεις. Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά. Υπάρχουν και μέσα σ’ολα αυτά κάποιες στιγμές που βλέπεις ξαφνικά την αντανάκλαση σου τυχαία στον καθρέφτη ενός μαγαζιού ή σε μια φωτογραφία και δεν καταλαβαίνεις ότι είσαι εσυ γιατί τελικά είσαι πολύ διαφορετική απ’ο,τι νόμιζες.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Dreamer_SW

Διάσημο μέλος

Η Dreamer_SW αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 28 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 3,832 μηνύματα.
Μα αυτό ακριβώς λέω. Το ψυχολογικό πρόβλημα από πίσω είναι συνήθως η ανάγκη για έλεγχο και η χαμηλή αυτοπεποίθηση. Άλλες φορές μπορεί επίσης να είναι κάποιο ψυχολογικό τραύμα, οικογενειακό ή οτιδήποτε άλλο.

Μα τότε δεν έχεις καν έλεγχο του εαυτού σου !!! Αυτό θέλω να πω, γιατί απλά θες πω να το πω να "καλύψεις" την ψυχολογική σου ανάγκη για να αισθανθείς καλύτερα :/: ...

Επέτρεψε μου να γνωρίζω καλύτερα το συγκεκριμένο θέμα :P Γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτό που κάνουν είναι λάθος. Το θέμα είναι ότι υπάρχει μια μάχη με το ίδιο σου το μυαλό. Να θες να φας, να θες να πάρεις πρωινό πχ και το μυαλό σου να σου λέει ότι δεν πρέπει, ενώ εσυ ξερεις ότι πρέπει και ξερεις ότι αυτό είναι το σωστό. Αλλά αν φας μετά θα έχεις τύψεις και θα νιώθεις άσχημα (μην ξεχνάμε ότι πολλοί συνδέουν το αίσθημα της πείνας με κάτι καλό και οταν νιώθεις χορτάτος είναι σαν να έχεις πάρει δέκα κιλά). Εχεις δυο φωνές μέσα στο κεφάλι σου όλη την ώρα. Είναι εξουθενωτικό. Όποτε τι κανεις; Συνηθως βαζεις τα κλάματα γιατί ξερεις τι είναι σωστό αλλά το στραβό σου το κεφάλι επιμένει :P

Χαχαχαχα σε αγαπώ, είμαι λίγο στραβόξυλο <3
Μα αν φας και έχεις τύψεις πας και τα βγάζεις , αυτό συνήθως κάνουν τα άτομα. Ναι έτσι όπως το θέτεις η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα σκεφτεί και ίσως έχεις δίκιο αλλά αν το πάρουμε και από την πλευρά και πάλι την σκέψη πρέπει να αντιμετωπίσουμε :/: και την αιτία αυτού.

Ισχύει αυτό που λες, όλο αυτό γίνεται σταδιακά. Αρχίζεις να τρως λιγότερο, βλέπεις ότι χανεις βαρος, μετά αποφεύγεις να τρως βραδινο, μετά πρωινό, μέχρι που στο τέλος δεν μπορείς να φας τίποτα.

Ναι αυτό ισχύει σε αντίθεση με το άλλο που αρχίζει απότομα, αλλά και πάλι αυτό καταλήγει σε ανορεξία άλλου είδους :redface:

Σοφή μου μιλας σαν να είσαι σιγουρη για αυτά που λες και σαν να σου τα έχει πει κάποιος ειδικός. Δεν συμβαίνει πάντα ετσι. Το να βλέπεις το σώμα σου διαφορετικό απ’ο,τι είναι,είναι στην πραγματικότητα διαταραχή που δεν συνδέεται πάντα με τις διατροφικες διαταραχές, μπορείς να το έχεις ακόμα και αν δεν έχεις πρόβλημα με το φαγητό. Δεν είναι ότι το λες συνέχεια στον εαυτό σου και το πιστεύεις απλά ετσι το βλέπεις. Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά. Υπάρχουν και μέσα σ’ολα αυτά κάποιες στιγμές που βλέπεις ξαφνικά την αντανάκλαση σου τυχαία στον καθρέφτη ενός μαγαζιού ή σε μια φωτογραφία και δεν καταλαβαίνεις ότι είσαι εσυ γιατί τελικά είσαι πολύ διαφορετική απ’ο,τι νόμιζες

Φυσικά δεν συνδέεται πάντα με διατροφικές διαταραχές ή μάλλον πχ αν δεν σου αρέσει η εικόνα σου αυτόματα δεν σημαίνει ότι θα την αλλάξεις μέσω φαγητού ντε και καλά, συμφωνώ κι εγώ. Αυτό που λες εσύ, λέω κι εγώ :P βλέπεις μία εικόνα του εαυτού σου που ΔΕΝ αντιστοιχεί στην πραγματικότητα επειδή το μυαλό σου παίζει παιχνίδια ενώ είσαι αδύνατη να πιστεύεις ότι είσαι χοντρή επειδή απλά αυτό νομίζεις ότι βλέπεις και αυτό δένεις δεν σκέφτεσαι τι πραγματικά ισχύει ,δλδ .
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 1 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top