Το CD που ακούσατε σήμερα (δισκοκριτικές)

Guest 186240

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Distant Dreams-It All Starts From Pieces

Είναι πολύ δύσκολα τα instrumental albums καθώς δεν έχεις την ευχέρεια φωνητικών μελωδιών ή στίχων και η μουσική στέκεται γυμνή απέναντι στον ακροατή. Πολλές φορές τέτοιου είδους δουλειές εστιάζουν πολύ στην δημιουργία ατμόσφαιρας και χάνουν σε δυναμική ή ξεφεύγουν σε progressive μονοπάτια και γίνονται βαρετά.Αυτό δεν είναι ένα τέτοιο album. Καταφέρνει σε αυτό το δίσκο για μένα να ισορροπήσει όλα τα στοιχεία που μπορούν να κάνουν έναν instrumental δίσκο εξαιρετικό. Δυνατές rhythm κιθάρες που δίνουν νεύρο,μελωδικά κιθαριστικά περάσματα που δημιουργούν ονειρικές ατμόσφαιρες,leads που στα αυτιά μου ακούγονται να είναι έντονα επηρεασμένα από μελωδικές death μπάντες της σκανδιναβικής σκηνής και αξιοθαύμαστη συνοχή μεταξύ των διαφορετικών section των κομματιών που προσφέρει ολοκληρωμένα τραγούδια και όχι απλά ορισμένα parts που ακούγονται όμορφα. Μόλις τελειώνει το album θέλεις να ακούσεις ξανά όλο το δίσκο για να συνειδητοποιήσεις τι άκουσες και να δεις τι ίσως έχασες στη πρώτη ακρόαση.
bandcamp
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

NastStorm

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η NastStorm αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 334 μηνύματα.
Distant Dreams-It All Starts From Pieces

Είναι πολύ δύσκολα τα instrumental albums καθώς δεν έχεις την ευχέρεια φωνητικών μελωδιών ή στίχων και η μουσική στέκεται γυμνή απέναντι στον ακροατή. Πολλές φορές τέτοιου είδους δουλειές εστιάζουν πολύ στην δημιουργία ατμόσφαιρας και χάνουν σε δυναμική ή ξεφεύγουν σε progressive μονοπάτια και γίνονται βαρετά.Αυτό δεν είναι ένα τέτοιο album. Καταφέρνει σε αυτό το δίσκο για μένα να ισορροπήσει όλα τα στοιχεία που μπορούν να κάνουν έναν instrumental δίσκο εξαιρετικό. Δυνατές rhythm κιθάρες που δίνουν νεύρο,μελωδικά κιθαριστικά περάσματα που δημιουργούν ονειρικές ατμόσφαιρες,leads που στα αυτιά μου ακούγονται να είναι έντονα επηρεασμένα από μελωδικές death μπάντες της σκανδιναβικής σκηνής και αξιοθαύμαστη συνοχή μεταξύ των διαφορετικών section των κομματιών που προσφέρει ολοκληρωμένα τραγούδια και όχι απλά ορισμένα parts που ακούγονται όμορφα. Μόλις τελειώνει το album θέλεις να ακούσεις ξανά όλο το δίσκο για να συνειδητοποιήσεις τι άκουσες και να δεις τι ίσως έχασες στη πρώτη ακρόαση.
bandcamp


το συγκεκριμενο αλμπουμ το ακουσα πριν κατι μερες! Δεν ειναι να το ακους για pleasure αλλα για background music ειναι υπεροχο! Ειδικα αν εχεις ασκησεις αλγεβρας να λυσεις δημιουργει μια ευχαριστη ατμοσφαιρα
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 186240

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
το συγκεκριμενο αλμπουμ το ακουσα πριν κατι μερες! Δεν ειναι να το ακους για pleasure αλλα για background music ειναι υπεροχο! Ειδικα αν εχεις ασκησεις αλγεβρας να λυσεις δημιουργει μια ευχαριστη ατμοσφαιρα

Δε το νομίζω. Για background music θέλεις κάτι που να μην σε τραβάει τόσο.Το συγκεκριμένο album σε κάνει να αφήνεις τις ασκήσεις άλγεβρας στην άκρη για να συγκεντρωθείς στη μουσική...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

NastStorm

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η NastStorm αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 334 μηνύματα.
Δε το νομίζω. Για background music θέλεις κάτι που να μην σε τραβάει τόσο.Το συγκεκριμένο album σε κάνει να αφήνεις τις ασκήσεις άλγεβρας στην άκρη για να συγκεντρωθείς στη μουσική...


εμενα με εκανε να θελω να λυσω περισσοτερες ασκησεις! Αν σκεφτεις οτι διαβαζω ιστορια ακουγοντας Sabaton και κοιμαμαι με Insomnium και Amorphis αυτο το αλμπουμ ηταν ωραιο και ηρεμο για να λυσω μερικες ασκησεις
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 186240

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Bring Me The Horizon-amo

Ξανάκουσα και γω λοιπόν το πολυαναμενόμενο δίσκο τους για να γράψω κάνα review.Καταρχάς δε καταλαβαίνω γιατί γκρινιάζει τόσος κόσμος για το ότι είναι pop.Λες και το κατά τα άλλα καλογραμμένο και κολλητικό That's the Spirit ήταν κάνα σκληρό album και πέσαμε από τα σύννεφα.Για μένα το θέμα ήταν από την αρχή αν θα μπορούσαν να βγάλουν ωραία κομμάτια κατά την υποκειμενική κρίση του καθενός βέβαια. Να δοκιμάσω ένα track by track για την αλλαγή

I apologise if you feel something:Intro,τίποτα το ιδιαίτερο.Θέτει το στίγμα του δίσκου κάτι που δε έκαναν καθόλου τα δύο πρώτα singles..
(with Siri voice)Mantra:Πρώτο σινγκλ αν θυμάμαι καλά.Το ρεφραιν δε μου άρεσε καθόλου,κάπως μου καθόταν από την αρχή και κρίμα γιατί τα κοψίματα μετά τη ρομποτική φωνή γαμάνε όπως και τα verses.Ειδικά στο δεύτερο verse με τα effects που φτιάχνουν την ατμόσφαιρα της αίρεσης που θέλει να αρχίσει ο Sykes.Next
nihilist blues:Ομολογώ στην αρχή ήμουν σε φάση τι ναι αυτό που ακούω.Με τη 2η/3η ακρόαση όμως κόλλησα.Μου φέρνει πολύ σε cult trance/electronic ατμόσφαιρα των 90s.Ωραία μελωδία και στίχοι,το ανεβάζει και η Grimes το κομμάτι.Σίγουρα στα + του album.
in the dark:Πρώτο κομμάτι που γούσταρα από τη πρώτη στιγμή.Θα μπορούσε να ναι bonus track στο Thats the Spirit αν και πιο upbeat και ηλεκτρονικό.Cool
wonderfull life:Αν παίζαμε κύκλωσε το διαφορετικό στο αλμπουμ,το διαφορετικό θα ταν αυτό το κομμάτι.Καμία σχέση με τον υπόλοιπο δίσκο.Κιθάρες(!),raw παραγωγή,γραμμένο αρχικά για τους Limp Bizkit(!!).Iδανικό αν είχαν πάει σε αυτή τη κατεύθυνση.Well...
ouch:Filler,πίσω στα μπλιμπλίκια,στιχουργική αναφορά στο follow you,next.
Medicine:Ούτε αυτό μου έκατσε καλα.Δε ξέρω,η πολύ χαρούμενη μελωδία?Skip
sugar honey ice and tea:Filler as fuck.Skip
why you gotta kick me when i'm down:Δεύτερο κομμάτι που ένιωσα με την πρώτη ακρόαση.RnB,clubιστικο,ρέει γαμάτα,εθιστικό. Το αγαπημένο μου κομμάτι εκτός του wonderful life.
fresh bruises:Στην αισθητική του nihilist blues.Electronic ''instrumental''
mother tongue:Χωρίς πολλά πολλά.Σκατά(try to catch up with the terminology μαδαφακα)
heavy metal: Diss track στους φανς που θέλουν heavy μουσική. Μένει το πιασάρικο ρεφραιν λόγω στίχων,μέτριο
i dont know that to say: Βιολιά,ακουστικές κιθάρες,αρκετά διαφορετικό κομμάτι.Καλός ο πειραματισμός,αδιάφορο το αποτέλεσμα

click
click2
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Guest 186240

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Stone Sour-Audio Secrecy

Φακ,το track by track φαίνεται πραγματικά άσχημο.Ξανάκουγα χθες το Audio Secrecy γιατί ήμουν στο mood για μπαλάντες και σκέφτομουν πως είναι ένα πραγματικά καλό γαμημένο album. Ο frontman αρκετά χρόνια μετά από την κυκλοφορία του δίσκου ανέφερε πως είναι το μοναδικό στραβοπάτημα(σε πολύ ελεύθερη απόδοση) της καριέρας του αλλά για κανένα λόγο.Τα πιο heavy κομμάτια(Mission Statement,Digital,The Bitter End,Unfinished) είναι δυνατά κομμάτια αλλά και παράλληλα με φοβερά poppy refrains.Ειδικά στο Unfinished φαίνεται όλο το συνθετικό ταλέντο της μπάντας για ανάλαφρα heavy κομμάτια.Τα κομμάτια που βρίσκονται κάπου στη μέση όπως το Say you will haunt me και το Let's be honest(και bonus tracks όπως το Anna) γεφυρώνουν την απόσταση των προηγούμενων τραγουδιών από τα αργά κομμάτια του υπόλοιπου δίσκου.
Και φτάνουμε στο ζουμί..The ballads.Το Dying είναι πανέμορφο με lead κιθαριστικά parts που το ανεβάζουν,το Hesitate λόγω στίχων πάει πολύ περισσότερο προς τη lovey dovey κατεύθυνση απ'όσο αντέχω και το Miracles πρακτικά είναι καψουροτράγουδο και το λέω γράφω αυτό με την καλύτερη δυνατή έννοια.Στα Pieces και Imperfect(ειδικά το δεύτερο) φαίνεται ξεκάθαρα γιατί ο Taylor πρέπει να γράψει έναν προσωπικό δίσκο με παραδοσιακά acoustics διαφορετικά από σκοτεινές ατμοσφαιρικές μπαλάντες τύπου Snuff.Ο δίσκος κλείνει με το Threadbare που είναι το πιο σκοτεινό κομμάτι και ίσως το peak του.The feels..

Δεν είναι το καλύτερο του συγκροτήματος,ούτε όμως το χειρότερο(hello Hydrograd).Διαφορετικό,ακόμα φρέσκο μετά από 9(!) χρόνια που κυκλοφόρησε,ροκ για όσους δεν ακούν ροκ.
 
Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

Nelliel

Περιβόητο μέλος

Η Nelliel αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,061 μηνύματα.
Rammstein - Rammstein

10/10. To καλυτερο κατα την γνωμη μου μεχρι στιγμης.

Το puppe ανατριχιαστικο, ειδικα αν μιλατε γερμανικα. Η φωνη του Till απιστευτη μετα το 2:02. Νιωθεις ενα ριγος. Ουσιαστικα περιγραφει ενα παιδι στο οποιο η πορνη αδερφη του δολοφονειται στο διπλανο δωματιο και το παιδι αντιδρα με το να αποκεφαλιζει την κουκλα που του εχει δωσει για να καθεται ησυχο. Η φωνη του Till αλλαζει στο σημειο που γινεται ο φονος και αποκεφαλιζει την κουκλα. Εχει πολλα στοιχεια απο death metal. Εμεινα αναυδη οταν το ακουσα πρωτη φορα. Δεν πιστευω οτι ειναι εφικτο να το τραγουδαει συνεχεια σε συναυλιες, θα διαλυσει τις φωνητικες χορδες του.

Το αλμπουμ φαινεται να εχει στοιχεια απο καθε αλμπουμ που εχουν κανει release μεχρι τωρα. Ειναι κατι διαφορετικο, ξεχωριστο, θα ελεγα. Μετα απο 10 χρονια απο το τελευταιο τους αλμπουμ, σιγουρα εχουν ξεπερασει τον εαυτο τους με αυτο το αλμπουμ.

Το αγαπημενο μου κομματι ειναι το zeig dich. Εχει στοιχεια απο symphonic metal και μου θυμιζει αρκετα epica. Το auslaender επισης καταπληκτικο και θελεις να το τραγουδας ολη την ωρα.

Η μοναδικη μπαλλαντα στο νεο αλμπουμ τους ειναι το diamant. Ειναι ισως στο μονο κομματι που δεν καταφεραν να ξεπερασουν τον εαυτο τους και το ohne dich, το οποιο για εμενα παραμενει η καλυτερη μπαλλαντα τους.
 

Guest 186240

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Chelsea Wolfe-Hiss Spun

Νέο single από την Chelsea(thanks youtube suggestions) και επειδή κάτι μου έκανε κλικ στο artwork πήγα απευθείας στο πιο πρόσφατο album να δούμε τι έχει να νιώσουμε.Και fuck! Η doomίλα,η αίσθηση της μαυρίλας δεν έχει υπάρξει πιο ελκυστική.Είναι σαν να σε ρουφάει μια άβυσσος από την οποία δε θες να ξεφύγεις,σε στοιχειώνει και σε καθηλώνει(/delirium's over) Τα κομμάτια είναι αργά,βαριά και ασήκωτα με μη παραδοσιακή metal έννοια και η παραγωγή(ειδικά drums,bass) είναι αρκετά οργανική με τις κιθάρες,φωνητικά και διάφορα εφφεκτς να δίνουν πιο industrial τόνο Nine Inch Nails φάση.
Το πρώτο μισό του δίσκου είναι αψεγάδιαστο. Από την εκπνοή της Wolfe στην αρχή του Spun και τα ανατριχιαστικά background κιθαριστικά πραγματάκια, στο γεμάτο απόγνωση ρεφραίν του 16 Psyche,στο metalίζον σκληρό Vex που περιλαμβάνει growling,στο interlude Strain που οδηγεί στο πιο αγαπημένο μου ίσως κομμάτι του δίσκου,το the Culling οι συνθέσεις είναι μία και μία.

Το Particle Flux είναι πιο industrial με την fuzzαριστή μπασογραμμή και το κιθαριστικό ξέσπασμα στο τέλος του.Είναι οκ,ίσως το πιο αδύναμο κομμάτι..Το Twin Fawn είναι αρκετά ενδιαφέρον σαν κομμάτι, tα φαινομενικά χαλαρά και σχεδόν καθυσυχαστικά(!) verses έρχονται σε σύγκρουση με το έντονο ρεφραιν που σε πιάνει απροετοίμαστο.Το Offering είναι το δεύτερο interlude του αλμπουμ και θυμίζει τόσο instrumentally όσο και από άποψη ερμηνείας λίγο Lana Del Ray(well αν η Lana πέρναγε το καλοκαίρι της τρου goth και όχι κλαψουρίζοντας σαμερταιμ σαδνεσσ )που μου φάνηκε κάπως περίεργο.. Το Static Hum δε το λες με τη καμία filler με αυτό το ρεφραίν και αυτήν την ενορχήστρωση και ρέει πολύ καλά. Τρίτο ιντερλούδιο το funeral Welt που περιέχει τους στίχους ''flux,hiss,welt,groan'' σημαντικοί για την Wolfe στη σύνθεση του δίσκου (εδώ για περισσότερα) και είναι η εισαγωγή του ακουστικού Two Spirit που καταφέρνει να ακούγεται πένθιμο και μαγικό μαζί.Μία από τις καλύτερες ερμηνείες ειδικά προς το τέλος του,απλά chills.Το Scrape που κλείνει τον δίσκο έχει την ατυχία να είναι μετά το Two Spirit το τέλος του οποίου εντυπώνεται στο μυαλό και άρα θα έπρεπε να είναι το τελευταίο κομμάτι.

Το μόνο που ίσως δε μου άρεσε λίγο είναι πως θα ήθελα πιο καθαρά(χωρίς κάποια επεξεργασία) τα φωνητικά σε κάποια κομμάτια αν και δε ξέρω κατά πόσο αυτό θα επηρέαζε την ατμόσφαιρα. Στα live(thanks youtube concerts) με πιο δυνατές και ωμές κιθάρες/drums και την φωνή '' γυμνή''τα τραγούδια γίνονται ακόμα καλύτερα.​
 
Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

Guest 186240

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Courtney Barnett-Sometimes I Sit and Think and Sometimes I Just Sit

Το πρώτο LP με το μικρό όνομα είναι ένας συνδυασμός του κάπως ανέκφραστου τρόπου που τραγουδά η Barnett και τα rock instrumentals μιας τυπικής drums,bass,guitar μπάντας χωρίς κάποια ηλεκτρονική,εφφεκτ επικάλυψη. Το μονότονο στυλ της φωνής της Αυστραλίδας αντισταθμίζεται από τις ''λεπτές'' φωνητικές μελωδίες που σκαρφίζεται που είναι παντού στο album και που κάνουν ένα verse ή ένα ρεφραιν να βγάζει νόημα και να λες ''α,ναι.Έτσι,σίγουρα ναι''(π.χ το ''I pretend the plaster is..''κομμάτι στο πρώτο verse του An illustration of loneliness(Sleepless In New York)) και από τα solid instrumentals που δίνουν το ιδανικό μουσικό χαλί. Τα κομμάτια κινούνται από την πανκ ερμηνεία του Pedestrian at Best και τα grunge-y Nobody Cares if you don't go to the Party και Aqua Profunda μέχρι το σχεδόν blues Small poppies και τις επιρροές και από britpop(Dead fox,Debbie Downer.
Το ήσυχο φθινοπωρινό Depreston(άντε καλό χειμώνα!) κερδίζει εύκολα τον τίτλο του αγαπημένου κομματιού

υγ:Οι στίχοι ένα τεράστιο plus του album​
 

Guest 986132

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Πλάκα πλάκα, άνετα φτιάχνεις και συντηρείς ένα σένιο μουσικό blog, Physiognomist.
 

Guest 186240

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Slipknot-We Are Not Your Kind
Δεν κατάφερα να αποφύγω να διαβάσω διαγώνια κάποιες κριτικές που έπεσαν στην οθόνη μου για τον δίσκο αλλά νομίζω είμαι αρκετά unbiased για να με επηρεάσουν.Μια λέξη ξεχώριζε παντού ''experimental''. Ωχ..Τι εννοούν experimental?Τα πρώτα δείγματα δεν έδειχναν κάτι πολύ''experimental''.Πέρα από την εισαγωγή του Unsainted που είναι κάτι καινούριο για τους Slipknot,τα υπόλοιπα(Birth of the Cruel και το κορυφαίο Solway Firth) δεν είχαν κάτι το δραστικά διαφορετικό που θα χτυπήσει μη γνώριμα στοιχεία στο Slipknot-ικό αυτί.
Ακούγοντας όλο το δίσκο,αυτό που φαίνεται διαφορετικό είναι η αυξημένη,πιο forward χρήση sampling/keys και η γενική αίσθηση πως είναι περισσότερο nu απ'ότι heavy metal(το ρεφραιν του Nero Forte αναβλύζει 2005 ας πούμε) ειδικά σε σχέση με το Gray Chapter.Η τριάδα Nero Forte,Critical Darling και A Liar's Funeral είναι φωτιά με το δεύτερο ή το τρίτο κομμάτι να ναι πιθανότατα επόμενα singles.Το Critical Darling είναι μαζί με το Solway Firth οι καλύτερες στιγμές του album.
Από εκεί και πέρα όμως δυστυχώς το ενδιαφέρον χάνεται.Το Red Flag είναι ένα υπερβολικά αδιάφορο generic Slipknot κομμάτι από αυτά που γράφουν σε 5 λεπτά και θα μπορούσε να αντικατασταθεί από το All Out Life και τα keyboard driven Spiders και My Pain προκαλούν υπερβολικά πολύ αμηχανία για να πάρουν δεύτερη ακρόαση.Ανάμεσα τους το απλά εντάξει Orphan επαναφέρει λίγο το όνομα του συγκροτήματος στο μυαλό.Το Not Long For this World θυμίζει πολύ έντονα All Hope Is Gone era και ειδικότερα κομμάτια σαν το Child of Burning Time και Till We Die που δεν είχαν μπει στον δίσκο και είναι πιο StoneSour-ιζοντα. Σίγουρα στα πλας αν και κάτι δεν ταιριάζει στο ρεφραιν,(δεν ξέρω τι είναι,ίσως λίγο flat(?)).
Και επικό κλείσιμο με Solway Firth.

Συνεπώς,4-5 πολύ καλά τραγούδια με τα υπόλοιπα να κινούνται μεταξύ fillers και μετρίων.Δεν θεωρώ πως η πρόθεση για κατεύθυνση σε πιο ''πειραματικές'' φορμες ήταν λανθασμένη.Για να μην καταλήξουν καρικατούρες των εαυτών τους είναι αναγκασμένοι να αλλάξουν και είναι καλό που δεν έβγαλαν ένα Gray Chapter(που ήταν ομολογουμένως πολύ δυνατό) part2..Εδωσαν περισσότερη έμφαση σε συγκεκριμένο κομμάτι του ήχου τους αλλά οι συνθέσεις απλά δεν είναι εκεί.Μου θύμισε αρκετά το Catharsis των Machine Head από άποψη vibe
 

Eileen

Τιμώμενο Μέλος

Η Athena (1/3 ΜΕΤΣ) αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 7,414 μηνύματα.
Ten Summoner's Tales
Sting

To album του Sting, που κυκλοφόρησε το 1993 είναι ένα διαμάντι, που αποδεικνύει την μουσική του ευρυμάθεια και ικανότητα από την μία, αφού με μαεστρία υιοθετεί στοιχεία από διαφορετικά μουσικά είδη, δίνοντας το δικό του twist, και την ιδιαίτερη ευαισθησία του από την άλλη, αφού καταπιάνεται με θέματα όπως η νοσταλγία, η απογοήτευση, η μοναξιά, μεταφέροντάς τα όμως με μία πιο αισιόδοξη προοπτική. Δε μπορώ να πω ότι διακρίνω κάποιο filler στον δίσκο, αλλά ξεχωρίζω πολύ το If I Ever Lose My Faith in You, καθώς και το It's Probably Me, που έχει συνθέσει μαζί και με τον Eric Clapton.

<3
 

Eileen

Τιμώμενο Μέλος

Η Athena (1/3 ΜΕΤΣ) αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 7,414 μηνύματα.
The Weight of Your Love
Editors
2013
Παρ' όλο που ήξερα τα περισσότερα τραγούδια στο δίσκο, δεν τον είχα ακούσει ποτέ ολόκληρο. Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι το διαφορετικό ύφος σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές τους, γεγονός που ενδεχομένως να οφείλεται και στα δύο νέα (τότε) μέλη του group. Ξεχωρίζουν απ' το album το A Ton of Love και το Sugar. Με ενόχλησε λίγο η μετάβαση από το πρώτο που είναι δυναμικό και γρήγορο κομμάτι, στο What is this thing called love, που είναι αργό και mellow συγκριτικά - θεώρησα ότι το "καίει" το τραγούδι, ενώ είναι ωραίο. Το Hyenna δε μου άρεσε. Προς το τέλος του δίσκου το Phone Book ήταν πολύ ωραίο. Συνολικά, ευχάριστος δίσκος, χωρίς να είναι κάτι σπουδαίο. Ξενέρωσα απίστευτα με τα commentary tracks, γιατί περίμενα ενδιαφέροντα σχόλια πάνω στην σύνθεση και την παραγωγή του κάθε τραγουδιού (κάτι τεχνικό δηλαδή) και ήταν απλά μία περιγραφή "πώς έγραψα το τραγούδι" ή "γιατί μιλάει το τραγούδι". Bummer. =/
 

Eileen

Τιμώμενο Μέλος

Η Athena (1/3 ΜΕΤΣ) αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 7,414 μηνύματα.
The Optimist
Anathema​
1584726764892.jpeg

Εκτός από σκόρπια τραγούδια, δεν έχω ακούσει ολόκληρο CD από Anathema, στο παρελθόν, οπότε αφήνω το σύνδρομο του πρωτοδισκάκια στην άκρη και ξεκινώ από το τελευταίο CD, γιατί έτσι.
Η αρχή γίνεται πολύ όμορφα, με ένα ιδιαίτερο κομμάτι, που ενσωματώνει ήχους της καθημερινότητας, και σηματοδοτεί την έναρξη ενός ταξιδιού. Η φωνή της μου αρέσει πολύ και ειδικά το Endless Ways βγάζει μία πολύ soothing ποιότητα. Το συγκεκριμένο κομμάτι ίσως να είναι και το αγαπημένο μου από όλο το δίσκο, κυρίως για την αντίθεση μεταξύ κιθάρας-μπάσου-drums και των strings που έχει από πίσω. Το Optimist συνεχίζει με την ίδια λογική, της μαλακής σύνθεσης αρχικά με τα soft φωνητικά και μετά από ένα τραγούδι-προορισμό φτάνουμε στο Springtime, που τελικά αυτό είναι το αγαπημένο μου τραγούδι στο δίσκο. Πρόκειται για την μέση, η θεματική του αγγίζει την παρέκλιση από τον αρχικό δρόμο, διατηρώντας τη θεματική του δίσκου. Αν έπρεπε να μαντέψω, θα έλεγα ότι είναι ένα από τα τραγούδια που έχει μιξάρει ο Wilson για το δίσκο. Στο close your eyes, μου αρέσει που η φράση επαναλαμβάνεται αλλά με διαφορετικό χαρακτήρα κάθε φορά, αλλιώς θα ήταν ανιαρό. Με το Back to the Start ο κύκλος κλείνει, ευχάριστα. (Κι εδώ Wilson, θα έλεγα, κυρίως επειδή έχει καθαρές κιθάρες.)
Ωραία δουλειά, μου άρεσαν τα λίγα στοιχεία electronica που υπήρξαν διάσπαρτα μέσα στο δίσκο.

P.S Είμαι σίγουρη ότι έχω ακούσει κάπου αλλού τον Danny Cavanagh. Θα το θυμηθώ.
 

Guest 186240

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Nine Inch Nails-Pretty Hate Machine

Τελευταία ξεκίνησα να ακούω την δισκογραφία των Nine Inch Nails και αν και το The Downward Spiral(που θεωρείται ο πιο γνωστός δίσκος)είναι το προφανές review,η καταθλιπτική,σκοτεινή φύση που έχει δεν με ελκύει τόσο αυτήν την περίοδο.Οπότε πάω στο ντεμπούτο Pretty Hate Machine.
Ο δίσκος με δύο λόγια είναι electronica/pop με τα synths και effects να έχουν τον πρώτο ρόλο και το πιο heavy επιχρισμα που έχουν μετέπειτα δίσκοι της μπάντας να είναι στο παρασκήνιο.Το Head Like a Hole συνδυάζει με τέλειο τρόπο τα δύο στοιχεία της μπάντας,την διάθεση για πειραματισμό και τον δυναμισμό.Ρεφραινάρα κιόλας,έτσι? Το groove στο Terrible Lie είναι pure sex ενώ το Down in It με τα φουτουριστικά synths και την αλά hip hop ερμηνεία του Trent Reznor ακούγεται περιπετειώδες και άνετα θα μπορούσε να ναι soundtrack.Φτάνοντας κάπου στη μέση το Sanctified είναι creepy και έχει μια γαμάτη μπασογραμμή που σου κολλάει στον εγκέφαλο με την πραγματική αποκάλυψη να είναι το μπαλαντοειδές Something I Can never Have που αν και δεν ταιριάζει τόσο στη ροή του δίσκου και είναι σκοτεινό τόσο λόγω των στίχων(I'm down to just one thing,and I'm starting to scare myself) όσο και λόγω της ερμηνείας πάνω από το piano.Επαναφορά στην κανονικότητα με το Kinda I Want To και με ένα από τα καλύτερα tracks,το 90s clubιστικο Sin που είναι τραγούδι τύπου ''Βλέπω Κύκλους'' που έλεγε και ο ρειβας και κλείσιμο με το The Only time να ξεχωρίζει παρά την κάπως βαρετή επανάληψη στο ρεφραιν και το Ringfinger σε παρόμοιο ύφος να έχει τα πάντα σαν κομμάτι από κιθάρες μέχρι old school scratches στην κονσόλα.
Γενικά,έφυγε σαν σφηνάκι το αλμπουμ,σουπερ διασκεδαστικό.
 

Eileen

Τιμώμενο Μέλος

Η Athena (1/3 ΜΕΤΣ) αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 7,414 μηνύματα.
1585525530323.jpeg


Salento
 

Guest 186240

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Machine Gun Kelly - Hotel Diablo

Καραντίνα day 3 για μένα, με πολύ hip hop από πιο κλασικά παλιά πράγματα μέχρι πιο σύγχρονα acts.Ένα από τα τελευταία που γούσταρα ήταν το Hotel Diablo. Η πρώτη τριάδα κυλάει πολύ κομπλέ με το el diablo να έχει αυτό το μπιτάκι με το οποίο δε μπορείς να διαφωνήσεις,το hollywood whore να θυμίζει αρκετά Shinoda και LP(συνολικά το αλμπουμ θα θυμίσει Linkin Park σε ορισμένες λούπες) και το Glass House(και ακουστικ) να ναι κομματάρα ειδικά με το 'throw me in the damn flame' hook μετά το δεύτερο verse. Νιώσιμο.
Από εκεί και πέρα αν και το Burning Memories είναι catchy,η παραγωγή και το autotune ξενίζει.Ειδικά το τελευταίο memories keep playin' on repeat hook ήταν πολύ καλό για να μην χρησιμοποιηθεί περισσότερο και ανεπεξέργαστο. Μια μικρή κοιλιά ανάμεσα σε δύο interludes με τα Roulette και Floor 13 να είναι κάπως αδιάφορα παρά την LP επιρροή στο Roulette και το background riff(!) στο δεύτερο.
Δυνατή επαναφορά με το ρεφραιν του Death In My Pocket,από τα καλύτερα και κλείσιμο ματιού σε Post Malone με το πιο ανέμελο-dance-y Candy που πάλι χαντακώνεται λίγο από το overproduction.Αυτό το σπάσιμο με τα effects στα vocals χαλάει κάπως και το πολύ καλύτερο Waste Love στο ντουέτο-διάλογο με την Madison Love με το αλμπουμ να κλείνει πολύ δυνατά με το ήσυχο και ειλικρινές 5:3666,από τα αγαπημένα μου verses του MGK στο δίσκο και την τραγουδάρα I Think I'm Okay που live γίνεται έτσι οπότε not bad.._inhales_

Γενικά αρκετά καλό με δυνατά hooks-instrumentals και βρήκα τον εαυτό μου να γυρνάω και ξανακούω κομμάτια.Μόνο παράπονο η παραγωγή που σε μερικά τραγούδια χαλάει εμένα τουλάχιστον που είμαι συνηθισμένος σε πιο ''καθαρά'' πράγματα. Ειδικά για τα φωνητικά καλύτερα να μην είναι τέλεια και να είναι πιο αληθινά παρά να γίνεται τόσο προφανές abuse στο editing.

Στην 10 μέρα στη καραμπίνα βλέπω να βγαίνει ποστ δισκογραφίας με τίτλο ''Βίος και Πολιτεία του Τάσου Μπουγά'' :playboy:
 

Eileen

Τιμώμενο Μέλος

Η Athena (1/3 ΜΕΤΣ) αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 7,414 μηνύματα.
Catfish and the Bottlemen
The Balcony (2014)

1590138967719.png


##Homesick, Kathleen, Cocoon, Tyrants.
 

Alma Libre

Επιφανές μέλος

Η Sinéad αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Ιρλανδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 9,229 μηνύματα.
χελόου :morning1:

εγώ τις τελευταίες μέρες έχω πάθει κόλλημα με κόρε. ύδρο. και αν δεν ακούσω μια φορά τη μέρα τη φτηνή ποπ δε μπορώ να συγκεντρωθώ με τίποτα

ωστόσο, νομίζω προτιμώ ένα τσικ παραπάνω τα παιδιά του 78

(γράφω εδώ γιατί αυτά άκουσα σήμερα, αυτά ακούω όλη τη βδομάδα και όταν ακούσω κάτι νεότερο θα έρθω να σας το πω :flowers:)
 

Βλα

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο Βλαδίμηρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 29 ετών και επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,637 μηνύματα.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Top