Η ζωή μου ως ιστορία: μία πρόταση!

[ Η πρόταση είναι: Να γράψουμε την ιστορία, πριν τους Ιστορικούς ]

Συγκεκριμένα, ο καθένας από τους ενδιαφερόμενους, θα ξεκινάει από το έτος γέννησής του και κατά έτος θα αναφέρεται σε γεγονότα, που κατά τη γνώμη του, τού «σφράγισαν» τη συγκεκριμένη χρονιά.
Για την ευόδωση του όλου εγχειρήματος, θα ήταν καλά, το Θέμα να αναπτυχθεί όπως γίνεται με την «Αρκάνα του A. Crowley». Δηλαδή, κάθε «αυτόπτης», να έχει το προσωπικό του «βήμα»(κεφάλαιο). Απομένει στο «Επιτελείο» του e-steki , να το ρυθμίσει (αν γίνεται!)…

Ξεκινώ την πρωτοβουλία, και υπό τύπο υποδείγματος:

1952 : Δίσεκτο έτος. Γεννήθηκα «παραμονές Αγ. Μαρίνας», όπως θυμόταν η μάνα μου, μέσα σʼ ένα καπνοχώραφο. Τρεις μήνες περίπου πριν, είχε εκτελεστεί ο Νίκος Μπελογιάννης, ο «άνθρωπος με το γαρύφαλλο», από τα ελλαδικά υποχείρια των Αγγλο-Αμερικανών και τα «πολιτικά λάθη» του ΚΚΕ. Την ίδια χρονιά ειπώθηκε, νομίζω, το περιβόητο «τι λάχανα τι μπρόκολα»…

1953: Ο Κίτσος μας, το άλογο που σήκωνε επί 17 χρόνια όλα τα οικογενειακά μας βάρη, απʼ το σπίτι στο χωράφι και τανάπαλιν, ένα μήνα μεγαλύτερός μου, κουτσάθηκε ανεπανόρθωτα από στραβοπάτημα. Λίγο πριν, είχε τρομάξει από τη ξαφνική εμφάνιση ενός φιδιού, καθώς έβοσκε σε πλαγιά του βουνού, παραέξω του χωριού μας. Μερικές εβδομάδες μετά, πέθανε ο γνωστός στρατιωτικο-πολιτικός Ν. Πλαστήρας. Μέχρι την τελευταία του πνοή, δεν του λύθηκε η απορία: « Γιατί οι Κομμουνιστές λένε, τι Παπάγος τι Πλαστήρας ;».
Εκείνη τη χρονιά βέβαια είναι που στις ΗΠΑ, εκτελέστηκε το ζεύγος Ρόζενμπεργκ και παντρεύτηκε ο Τ. Φ. Κένεντι την Τζάκυ. Απʼ τις αρχές ακόμη εκείνης της χρονιάς, οι άνθρωποι του Πλανήτη γνώριζαν, ότι ήταν πετυχημένη η πρώτη δοκιμή υδρογονοβόμβας των ΗΠΑ. Ίσως όμως το πιο αξιομνημόνευτο του 1953, μετά τον τραυματισμό του Κίτσου μας(φυσικά!), να ήταν, που τα ¨Ελληνικά Ταχυδρομεία» είχαν «πλεόνασμα 7.000.000.000 Δραχμών»…

1954: Φεβρουάριο με Μάρτιο, ο πατέρας μου παίρνει την ιστορική απόφαση, να μη σκοτώσει τον Κίτσο μας: «Μισή αμαρτία δική μου, μισή δική του», είχε πει στη μάνα μου, για την απόφασή του να τον κρατήσει στην οικογένεια. Ήταν κουτσός, αλλά και ζωηρός. Δεν καθόταν με τίποτε, να σαμαρωθεί. Τελικά, αρχές καλοκαιριού, και ενώ οι δουλειές στα χωράφια ήταν στις «φούριες» τους, σαμαρώθηκε, χάρη σε μία χειρονομία της μάνας μου. Κάποια στιγμή, του δίνει στο στόμα μερικά ξεχασμένα κουφέτα από κάποιον γάμο. Του καλοάρεσε. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας κιόλας, είχε «αλλάξει χαρακτήρα». Στήθηκε και φορτώθηκε το ολοκαίνουργιο σαμάρι, με την πρώτη δοκιμή του πατέρα μου.
Ήταν η χρονιά που ο Έλβις Πρίσλευ θα ηχογραφούσε τον πρώτο του δίσκο κι Κ. Μητσοτάκης θα γεννούσε την Ντόρα( Θεοδώρα), αλλά θα πέθαινε κι Ενρίκο Φέρμι. Εκείνη όμως τη χρονιά έμελλε να γεννηθεί κι Βασίλης Χατζηπαναγής: τι παίξιμο της μπάλας, εκείνο το παιδί!
Η χρονιά, λες και ήταν δωρισμένη στο θεό. Γιατί, την ίδια χρονιά, και μάλιστα της «Αγίας Μαρίνας»(17/7), στο Αμβούργο της Δυτικής Γερμανίας, έμελλε να γεννηθεί και η Δωροθέα –Αγγελική Μέρκελ…

1955: Αισίως βαίνω να συμπληρώσω τον τρίτο χρόνο μου. Μεγάλη φτώχια στο σπίτι και το χωριό μου. Το καλοκαίρι καίγονται τα αλώνια, όπου ήταν συγκεντρωμένα όλα τα σιτηρά του χωριού. Μένουν τα καπνά, αλλά οι φήμες λένε πως και εκείνα θα πάνε για αναγκαστικό κάψιμο στην απόσυρση, φυσικά χωρίς αποζημίωση. Τα περισσότερα παιδιά του χωριού πάσχουμε από αβιταμίνωση και ασιτία. Η «αμερικάνικη βοήθεια» στέλνει και στο χωριό μου, εκτός από σκόνη γάλα, και μουρουνέλαιο.Τι χρονιά κι εκείνη!
Απρίλιο πεθαίνει ο Α. Αϊνστάιν, ενώ από αυτοκινητιστικό ατύχημα σκοτώνεται ο Τζέιμς Ντην, σε ηλικία 24 χρόνων. Στην Ελλάδα πεθαίνει ο Παπάγος κι ανοίγει η αυλαία, για να εμφανιστεί ο Κ. Καραμανλής και η οικογένειά του. Είχε φανεί από την Άνοιξη, πόσο σαρδανάπαλη θα ήταν η χρονιά. Αφού εκείνη τη χρονιά θα διάλεγε η ιστορία, να γεννήσει πολιτικούς, σαν τον Ν. Σαρκοζί και τον Γ. Αλογοσκούφη.
Το Σεπτέμβριο στη Θεσσαλονίκη, Τούρκοι προβοκάτορες ενεργοποιούν εκρηκτικά στο Τουρκικό Προξενείο (και σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ ), ενώ στην Πόλη και τη Σμύρνη, ολοκληρώνεται η καταστροφή του Ελληνισμού, που άρχισε το 1922, με βανδαλισμούς και αιματηρές βιαιοπραγίες. Χρονιά που διάλεξε να γεννηθεί, και η Γιάννα Δασκαλάκη – Αγγελοπούλου!
Πάντως, τον Χειμώνα εκείνης της χρονιάς, ήταν που για πρώτη μου φορά βρέθηκα μπροστά στον Κίτσο και χάιδεψα τα υγραμένα του ρουθούνια, καθώς έσκυψε το κεφάλι του πάνω μου. Είναι και η πρώτη –πρώτη ανάμνηση του εαυτού μου…

1956: Ε, είναι να μη γίνεις τεσσάρων, ανοίγουνε τα μάτια σου ορθάνοιχτα! Τι να πρωτοθυμηθώ και να πρωτοδιαλέξω, για αυτή τη χρονιά;
Αρχές του Μάη κι όλος ο κόσμος του χωριού να κουβαλάει τα καπνά της προηγούμενης σοδειάς, στη γέενα του πυρός. Και με βασιλικό διάταγμα. Όποιος δεν κάψει τα καπνά του «κινδυνεύει να πάει στη Γιάρο», έλεγε σε μερικούς ο Αγροφύλακας. Ήταν που πήρε ακόμη πιο τα πάνω του ο άνθρωπος, καθώς ήταν κι από τους πρώτους-πρώτους «καραμανλικούς». Το νέο ότι «οι Αθηναίοι διάλεξαν, τον Καραμανλή απʼ τη Μακεδονία», για …να τη σώσει, είχε βλέπετε αστραπιαίες αλυσιδωτές αντιδράσεις, στον χάσκοντα από απελπισία χωρικό της Μακεδονίας( κι όχι μόνον).
Το μεγάλο όμως πανηγύρι στο χωριό μου έμελλε να συμβεί( μία και μοναδική φορά, όσο θυμάμαι!), μερικές εβδομάδες, μετά την πανήγυρη της Αγίας Μαρίνας. Μέχρι τότε, είνʼ αλήθεια, δεν είχα πάει σε πανήγυρη. Ήταν το πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου. Το χωριό μου, με χίλιους περίπου κατοίκους και ένα «Σπίτι Παιδιού», είχε αρχίσει να κατακλύζεται, απʼ το απόγευμα της προηγούμενης, Μέχρι το πρωί μπορεί να είχαν συγκεντρωθεί στους δρόμους του, ίσως και πάνω από δέκα χιλιάδες άνθρωποι. Θα ερχόταν «η Φρειδερίκη»!
Κατά το μεσημέρι, μες στη σκόνη, τον καύσωνα και τον ιδρώτα, ήρθε (επιτέλους!). Μαζί της, και ένα τσούρμο από στρατιωτικά οχήματα, να τη συνοδεύουν. Χαλασμός κυρίου! Φωνές, στριγκλιές, χειροκροτήματα, διάφορα «ζήτω…», αλλά εμείς, όλα σχεδόν τα νήπια του χωριού, συγκεντρωμένα στο «Σπίτι του Παιδιού». Κάποτε έρχεται κι εκεί. Μας βρίσκει να ξεροσταλιάζουμε, αντίκρυ απʼ τις βουτυρομελωμένες μπουκιές του κυρ Ηρακλή, του Επιστάτη, που καθόταν από πάνω τους και έδιωχνε τις μύγες.Μόλις μπαίνει, σκύβει και μʼ αρπάζει στην αγκαλιά, δίνοντάς μου ένα φιλί στʼ αναψοκοκκινισμένο μάγουλο. Ω, Θεέ μου, τι άρωμα ήταν εκείνο που φορούσε; Το ψάχνω, κι ακόμη δεν το βρήκα!
Εμ, εκείνη τη χρονιά ήταν να μη συμβούν τέρατα και σημεία, που θα σφράγιζαν τον υπόλοιπο αιώνα; Πρώτʼ απʼ όλα, το «20 Συνέδριο του ΚΚΣΕ» και δεν ξέρω πιο, του ΚΚΕ. «Αποσταλινοποίηση», είπαν, την «άνοδο του Χρουτσόφ», μα, όπως φάνηκε τελικά, ήταν η χαριστική βολή στην «εξουσία των Σοβιέτ», που λαβωμένα από τη μαχαιριά του Στάλιν κείτονταν στη μέση της Κόκκινης Πλατείας. Καραμανλής στην Ελλάδα, Χρουτσόφ στην ΕΣΣΔ κι ο Μάο απʼ την Κίνα να διαολίζεται, με τις «θεωρίες περί ειρηνικής συνύπαρξης» των «δύο συστημάτων». Τελικά, στερνή μου γνώση, μας δούλευαν ψιλό γαζί όλοι: η «περεστρόικα» είχε αρχίσει, αμέσως μετά το θάνατο του Λένιν!
[FONT=&quot]Ο σεισμός όμως στη Σαντορίνη (8/7) ήταν…πιο αληθινός. Και δη, με 53 νεκρούς. Το άλλο οξύμωρο εκείνης της σημαδιακής χρονιάς θα ήταν, να γίνουν οι «θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες» στη Μελβούνρη τον Δεκέμβριο. Ίσως το πιο θλιβερό όμως γεγονός εκείνης της χρονιάς, να ήταν ο θάνατος του μεγάλου Μπέρτολτ Μπρεχτ(58 ετών).

ΥΣ : Απλά, εκείνη τη χρονιά, ο απαγχονισμός του Μιχάλακη Καραολή και των υπόλοιπων αγωνιστών της Κύπρου από τους Άγγλους, δεν ήταν μόνον θλιβερός, αλλά και εξόχως εξοργιστικός!!!
[/FONT]

1957: Ο Κίτσος έγινε πέντε χρονών, ατίθασος προς τους ξένους, αλλά συγκαταβατικός με τους οικιακούς του. Θέλω επίμονα να τον καβαλήσω επιτέλους, μα ο πατέρας μου δεν του έχει εμπιστοσύνη και μου το αρνείται. «Αυτό το άλογο θα μας γίνει μπελάς…», τον ακούω να μουρμουρίζει κάποια στιγμή, καθώς λίγο πιο πριν μας βρήκε κάτω από μία δαμασκηνιά. Είχα σκαρφαλώσει στο δέντρο κι έτοιμος να κατέβω στη ράχη του…
Στη ράχη τους δεν ήθελαν και οι Ευρωπαίοι τους Αμερικανούς, που, μετά την απόβαση στη Νορμανδία, ήθελαν να έχουν το πάνω χέρι στη «γηραιά ήπειρο». Τούτο είχε φανεί ακόμη από το 1951, με τη Συνθήκη των Παρισίων, αλλά με τη Συνθήκη της Ρώμης (25/3/1957) το πράγμα έγινε πιο ξεκάθαρο. Ο τόσο ζημιογόνος ευρωπαϊκός εθνικισμός, με δύο θηριώδεις πολέμους κι ανυπολόγιστες καταστροφές, υποχωρούσε επιτέλους αισθητά, μπροστά στο ενδεχόμενο της «φόρου υποτέλειας», που επεδίωκαν τα «γεράκια της Ουάσιγκτον» με το αγγλο-ναζιστικό πρόσχημα της προστασίας απʼ τον «μπολσεβικισμό». Το ειδεχθές προσωπείο του μακαρθισμού στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη θα αφύπνιζε, έστω καθυστερημένα, τις παλιές και λησμονημένες ουμανιστικές της πολιτισμικές αρχές και αξίες. Κατά τους φαν του ευρωπαϊσμού, η «γηραιά ήπειρος» δεν χρειαζόταν νταβατζήδες του φαρ ουέστ, αλλά εραστές της ιστορίας της. Κι αυτοί, δεν μπορούσε να είναι «εθνικιστές», αλλά ούτε και σωβινιστές. Εξάλλου, οι Ευρωπαίοι διέβλεπαν, ότι πίσω από τη λεγόμενη «αποσταλινοποίηση» στην ΕΣΣΔ υπήρχε η αναγνώριση της δυνατότητας του «κεϋνσιανισμού», να πετύχει αποτελεσματικότερη διαχείριση του «κρατικού καπιταλισμού» με «δημοκρατικές διαδικασίες», από ό,τι το κακέκτυπο του «μαρξισμού» πίσω απʼ το «Παραπέτασμα».
Χρονιά λοιπόν ελπιδοφόρα για τους Ευρωπαίους, αλλά ακόμη- ακόμη και για τους Έλληνες: εκείνη τη χρονιά θα ανακάλυπταν τον …φραπέ!

1958: η χρονιά των «αλεπούδων», των «λεκέδων» και των «κομμουνιών». Εκείνη τη χρονιά τη θυμάμαι …σαν χθες!
Πρώτʼ απʼ όλα ήταν που αποκτήσαμε κι έναν ανώνυμο γαϊδουράκο. Για να μάθουμε τα παιδιά της οικογένειας να καβαλλάμε τετράποδο, είχα φανταστεί αρχικά, καθώς είχε το μισό ανάστημα του Κίτσου. Μα τελικά ήταν για να μην πηγαινοέρχεται στα χωράφια η μάνα μου πεζή. Λυπόταν τον Κίτσο που ήταν κουτσός και δεν τον ανέβαινε: τον ένοιωθε σαν παιδί της.
Το δεύτερο βαθύ σημάδι στη μνήμη μου, θα ήταν από ένα αεροπλάνο, που το είδα να πετάει τόσο χαμηλά , πάνω απʼ τα πεύκα του Δημοτικού Σχολείου. Έριχνε μυριάδες χαρτάκια. Ήταν Κυριακή κι ο κόσμος του χωριού δεν δούλευε στα χωράφια, αλλά ήταν όλοι θαρρείς μαζεμένοι στην αυλή του Σχολείου. Γινόντουσαν «εκλογές για τον Καραμανλή», άκουγα τους μεγάλους να λένε.
«Φαίνεται πως τα χαρτάκια τα ρίχνουν πάνω απʼ τα πεύκα γιʼ αυτούς…», αναλογίστηκα, καθώς τα χαζεμένα μάτια ακολουθούσαν την πορεία του αεροπλάνου.
Ένα έπεσε και στην αυλή μας. Έτρεξα να το πάρω, ελπίζοντας πως θέχει τη φωτογραφία του Καραμανλή. Μα είχε μόνο γράμματα. Το ευτύχημα ήταν που εκείνη τη χρονιά είχα γίνει το «παιδί θαύμα» του χωριού, επειδή ήξερα την αλφαβήτα «απʼ έξω κι ανακατωτά», ενώ δεν είχα πάει ακόμη στη πρώτη Δημοτικού.( Μου την είχε μάθει ο κυρ Ηρακλής, ο Επιστάτης στο «Σπίτι του Παιδιού»…). Έτσι στη μνήμη μου θα έμεναν ανεξίτηλα τα γράμματα «ΚΚΕ». Ήταν προκηρύξεις του «παράνομου ΚΚΕ», να ψηφίσουν «Κομμουνιστές υποψηφίους της ΕΔΑ», σχολιάστηκε αργότερα από τους «μεγάλους» της οικογένειας, στο μεσημεριάτικο τραπέζι. Αλλά πιο διδακτικά, για μένα, θα έμεναν τα λόγια της προγιαγιάς μου Σουλτάνας (στα «τούρκικα»): «Πάλι οι αλεπούδες τριγυρίζουν τα κοτέτσια…». Όλοι γέλασαν , αλλά του λόγου μου είχα μείνει αποσβολωμένος. Τι ήθελε να πει η «Σούλτα μπάμπου»;
Για αρκετές ημέρες μου έκατσε η σκέψη, ότι ως αλεπούδες εννοούσε τους «Κομμουνιστές». Όχι πως ήταν τίποτα «πολιτικοποιημένο άτομο». Εξάλλου ήταν ήδη 105 χρονών κι εκτός από βασιλιάδες, σουλτάνους, πασάδες και πρίγκιπες, στα παραμύθια της άλλοι ρόλοι δεν χωρούσαν.Ακόμη και η υπόλοιπη οικογένεια ήταν χωρισμένη, σε «καραμανλικούς» και «φιλελεύθερους». Γιʼ αυτό σπάνια και που μιλούσαν για «Κομμουνιστές».
Οικογένεια, μέχρι και τα χρόνια της εφηβείας μου, εννοούσα κι αισθανόμουν, τις δύο οικογένειες των γονιών μου, όταν ήταν συγκεντρωμένοι όλοι μαζί στο ίδιο τραπέζι
( πχ σε κάποια ονομαστική γιορτή κπ). Αυτό θα εννοούσα κι όταν μερικές ημέρες μετά, θα μου προέκυπτε και μία δεύτερη εκδοχή για τις «αλεπούδες»:
«Ευτυχώς απʼ την οικογένειά μας δεν φώναξαν κανέναν στην Αστυνομία!», θα συλλογιζόμουν, όταν θα μάθαινα πως είχαν καλέσει πολλούς συγχωριανούς «στην Ασφάλεια, για υπόθεσή» τους.
Τι είχε συμβεί; Άλλοι έλεγαν πως ήταν που για πρώτη φορά στο χωριό είχαν πέσει «καμμιά εκατοσταριά ψήφοι στην κομμουνιστική ΕΔΑ»( είχε βγει από τις εκλογές ως «αξιωματική αντιπολίτευση») κι άλλοι( καραμανλικοί κυρίως!) επέμεναν πως ήταν για κάτι «αρχαία» που είχαν ανασκαφεί σʼ ένα χωράφι. Θα καταστάλαζα σχετικά όμως, τον Χειμώνα της ίδιας χρονιάς, στο «παστάλιασμα» των καπνών.
Είχε μαζευτεί στο σπίτι μας όλη η οικογένεια, για το «λουκούμιι». Εκείνη την ημέρα θα ολοκλήρωναν και το δικό μας «παστάλιασμα», οπότε η μητέρα μου στο τέλος, θα τους κερνούσε όλους «λουκούμι, να πάνε κάτω τα φαρμάκια». Εκτός όμως από την οικογένεια είχαν έρθει κι άτομα από «κοντινές» μας οικογένειες( ξαδέρφια, κουμπάροι κπ). Ένα από εκείνα, το είχαν καλέσει κι αυτό, για «υπόθεσή» του. Κάποια στιγμή του δειλινού εμφανίζεται στη μεγάλη σάλα και η «Σούλτα μπάμπο», κουρδιστή καμαρωτή όπως πάντα και τον ρωτάει: « Άγγελε, εσένα γιατί σε κατέβασαν κάτω στην αστυνομία, πουλάκι μου;».
Εκείνος μαζί με τους υπόλοιπους της σάλας, γύρισε και την κοίταξε, τόσο με σεβασμό όσο και με ιλαρή διάθεση. Τους είχε διακόψει ακριβώς την ώρα, που ξεκινούσε να τους εξιστορεί το ζήτημα:
«Τίποτα, Σούλτα μπάμπου,! Με ρώτησαν…αν κοιμήθηκα ποτέ με Κομμουνίστρια…», της απαντάει και σκάει ένα χαμόγελο καλοσυνάτο.
Όλοι γέλασαν με το χωρατό του, αλλά εκείνη μειδιώντας κουνάει πέρα δώθε το κάτασπρο κεφάλι της και τους λέει: «Τι σας είπα; Προσέχετε της αλεπούδες!».
Ήξεραν τι εννοούσε, εκτός από εμένα (και τον μικρότερο αδελφό μου) και γέλσαν πάλι μαζί της. Ύστερα, ένα απʼ τα εγγόνια της την αποπαίρνει χαμηλόφωνα:
« Ε, βρε Μπάμπου…τι δουλειά έχουν οι Εγγλέζοι με την Αστυνομία;». Ήταν απʼ τους «καραμανλικού»ς»! Μόλις έμαθα εκείνη τη στιγμή, ότι «τελικά, πράγματι υπάρχουν Εγγλέζοι», νομίζω πως είχα πατήσει το «πρώτο σκαλοπάτι του πύργου της Βαβέλ». Σʼ όλα της τα παραμύθια, τον τελευταίο καιρό, είχε να λέει για «Εγγλέζους» βασιλιάδες, πρίγκιπες και πριγκηπέσες…
Το πρωί της επόμενης ημέρας, παραμονή Χριστουγέννων, καθώς τρώγαμε τον πρωινό τραχανά μας κι έξω έριχνε χιόνι πυκνό, μπαίνει φορτσάτος ο πατέρας μου στην κουζίνα και λέει μισογελώντας προς τη μάνα μου:
«Λες, βρε Μαρίκα, να έχει δίκιο η Σούλτα μπάμπου; Άκου να πουν στον Άγγελο οι λεκέδες…κομμούνι, θα σε στείλουμε στη Γυάρο, την άλλη φορά! Θεό, δεν έχουν αυτοί;».
«Λεκέδες» εννοούσε πάντα ο πατέρας μου, ή τους «δοσίλογους της Κατοχής» ή όσους χωροφύλακες είχε ποτέ «γνωρίσει από κοντά». Όσο για τους «εγγλέζους», εκείνους τους «μισούσε εντελώς πια», απʼ την ημέρα που είχαν βάλλει στην «κρεμάλα, τα παιδιά στην Κύπρο»!
Τα Χριστούγεννα εκείνης της χρονιάς ήταν απʼ τα πιο χαρούμενα που θυμάμαι για την οικογένειά μου. Για πρώτη χρονιά είχαμε πολύ καλή σοδειά καπνού και σιταριού. Ο πατέρας μου ήταν σίγουρος, ότι με την καπνοπώληση θα ξεχρεωνόταν απʼ τον Μπακάλη και το Συνεταιρισμό και θα μας έμεναν και «κάποια φράγκα, για τα παιδιά»!
Άλλα σημαντικά γεγονότα εκείνης της χρονιάς, θα μπορούσα να πω, ήταν η επιστροφή του Σπούτνικ (αρχές Ιανουαρίου, και το είχαμε μάθει, ακούγοντας την ελληνική εκπομπή του «Ράδιο Σόφια»!) κι ο θάνατος(αρχές Δεκεμβρίου) του αείμνηστου(τουλάχιστον για εμένα!) Μιλουτίν Μιλάνκοβιτς, Σέρβου Αστρονόμου, Γεωφυσικού και Πολιτικού Μηχανικού…