Εκδίκηση: λυτρώνει;

Η εκδίκηση είναι σίγουρα μια πολύπλοκη έννοια και η ανάγκη για αυτήν μπορεί να γίνει πολύ επιτακτική, αυτό είναι σίγουρο. Κυρίως όμως θέλω να επικεντρωθούμε στο αν η εκδίκηση λυτρώνει.

Σίγουρα δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Άλλες εκδικήσεις είναι σχετικά ασήμαντες ή παιδιάστικα καμώματα, ακόμα και να κρατάμε σε κάποιον μούτρα και άλλες μπορεί να περιλαμβάνουν ακόμα και τον θάνατο κάποιου.

Αυτά που θέλω να ρωτήσω είναι:

1) Εσείς έχετε εκδικηθεί ποτέ κάποιον; Αν ναι για ποιο λόγο; Σας βοήθησε;

2) Γενικά πιστεύετε ότι η εκδίκηση μπορεί να λυτρώσει κάποιον και να του προσφέρει κάτι παραπάνω πέρα από μια παροδική ικανοποίηση;

3) Σε τι ψυχολογική κατάστση είναι κάποιος όταν εκδικείται;

Τα ερωτήματα είναι ενδεικτικά, αν θέλετε δεν τα απαντάτε όλα. Αν έχει ξαναμπεί τέτοιο θέμα μεταφέρτε το ή κλειδώστε το.

Μερικές προσωπικές σκέψεις....

Η εκδίκηση εχει διπλό όφελος.

Περαν του λυτρωτικου συναισθηματος που επιφέρει (λογω άσκησης προσωπικής δικαιοσύνης / ικανοποιησης του αισθηματος δικαιου),ατσαλώνει συγχρόνως (ψυχικα) τον εκδικηματία,τον κανει πιο δυνατό ενάντια σε πιθανές ιδιες ή παρεμφερεις μελλοντικές πλήξεις.

Κύριο ζητουμενο στην εκδίκηση,είναι η ψυχική λύτρωση. Η λύτρωση που επέρχεται απο την ανταπόδοση.

Η λύτρωση που θα αισθανθείς έχοντας κάνει τον άλλο να αιθανθεί και αυτός πόνο (και όχι να χαίρεται ατιμώρητος),θα σε βοηθήσει σίγουρα να συνέλθεις πιο γρήγορα. Εκδικώντας,εχεις δείξει ,πως είσαι δυνατός,υπολογίσιμος.

Προσωπικα,είμαι υπέρ της εκδίκησης.
Πιθανόν,επειδη οι καιροί ειναι αυτοί που ειναι.

Ανταποδίδω σε βαση δικαιοσύνης πάντα, - ειδάλλως εξομοιώνομαι με αυτον που με έπληξε - το κακό που έχω εισπράξει.

Εχει ειπωθει - και ειπωνεται αδιαλλειπτως - πως η καλυτερη εκδικηση,ειναι η αδιαφορία,η συγχωρεση,η επιδειξη ανωτερότητας.

Σε καποιες περιπτώσεις,αυτο ισως και να ειναι καλυτερο.
Δεν καθολικεύεται ομως.

Ο μέσος άνθρωπος,του μέσου πνεύματος συνήθως δεν έχει τόσο μεγάλους ορίζοντες και είναι πιο πεζός και άμεσος στις αντιδράσεις του. Ποιός ο λόγος να ασκήσει ευγενή και συγχωρητική συμπεριφορική - ακόμα και εαν το μπορεί - απέναντι σε κάτι (που θεωρεί) βλαπτικό?

Σε αυτή τη ζωή,τα πάντα (οφείλουν να) πληρώνονται εδώ. Να ισχύει η ανταποδοτικότητα.
Η στα ίσα αντπαπόδοση. Οποιαδήποτε άλλη αντιμετώπιση - όσο ευγενής και αν βαφτίζεται - εκλαμβάνεται την σήμερον ως αδυναμία και ανοίγει περισσότερο την όρεξη.

Ασκώ αντίποινα - εάν και εφόσον είμαι σε διάθεση,εάν κρίνω πως πρέπει. Αν δεν το κάνω,δεν οφείλεται στην απαξιωτική ανωτερότητα,μα στη στάθμιση των παραγόντων.Καθαρά θέμα υπολογισμού.Αν αποφασίσω να πλήξω - είτε συναισθηματικά είτε σωματικά - ,δε χαμπαριάζω απο ανωτερότητες (sic)!

Δείχνω (εφόσον το αποφασίσω) πυγμή.Δε μπαίνω στη διαδικασία να τσεκάρω τα όρια αν(τ)οχής μου - ακόμα και αν τα ξέρω,ακόμα και αν δεν βλάπτομαι.Ακόμα και αν βαράει στο βρόντο ο άλλος.Ακόμα και αν δε με αγγίζει. Δεν είμαι του "βάρα βάρα εσύ,τον καιρό σου χάνεις,σε αγνοώ,δε μπορείς να μου κάνεις τίποτα,είσαι ένα ζωύφιο". Είμαι του "ατιμώρητος δε θα μείνεις,θα πληρώσεις για να μάθεις πως ο άλλος δεν είναι εύκολος στόχος,δεν είναι αδύναμος / αδιάφορος όσο δείχνει,θα μάθεις δια πόνου (συναισθηματικού ή σωματικού,ανάλογα τη βλάβη) να σέβεσαι". Είμαι υπερ της άμεσης αποθάρρυνσης,που στοχεύει κύρια στο να κερδίσω το φόβο του άλλου. Είναι καλό να σε φοβούνται για το δυναμικό που αποπνέεις (και αφήνεις να διαφαίνεται),παρά να σε σέβονται για μια αμφίβολη στωικότητα / μειλιχειότητα / ανωτερότητα.

Η ανωτερότητα είναι περιττή πολυτέλεια.
Εξαίρεση - όχι κανόνας.
Τα ζωύφια όταν σε ενοχλούν τα πατάς. Δεν ασκείς ανωτερο πνεύμα.
(στη μύγα π.χ που διαρκώς με ενοχλεί,δε θα ασκησω αδιαφορία,ανωτερο πνεύμα,συγχώρεση!!!)

Ειμαι υπέρ το απτού,του άμεσου - στα πάντα.Αν έχω την πολυτέλεια,το χρόνο και τη διάθεση,ισως να ασκήσω απαξίωση,στωικότητα ή αδιαφορία.

Παραφράζοντας τη ρήση "η οποιαδήποτε εργασία δεν είναι ντροπή",λέω πως δεν είναι ντροπή να κάνεις χρήση του οποιουδήποτε δόκιμου μέσου προκειμένου να πονέσεις αυτόν που σε πόνεσε - σωματικά ή ψυχικά - δίχως λόγο ,ικανοποιώντας το αίσθημα δικαίου σου. Αν είναι να κυλιστείς στα σκατά,να κυλιστείς.Δεν αποτελεί ντροπή.

Και δεν υπάρχει σαβουάρ βίβρ στην άσκηση εκδίκησης. Ο καθείς εκδικείται κατά τρόπο που να ευχαριστεί / βολεύει τον ίδιο.

Λοιπόν, επειδή αναφέρθηκε η ατιμωρησία, θα ήθελα να θέσω σαν ερώτημα και στον Heptamer και σε όποιον ενδιαφέρεται να απαντήσει, αν θεωρεί ότι πρέπει να εκδικηθεί ακόμα και αν έχει παρέμβει η δικαιοσύνη(με τη μορφή του κράτους ή και άλλη). Αν δηλαδή αισθάνεται ανάγκη για προσωπική εκδίκηση, ή απλά θέλει να επιβληθεί μια τιμωρία. Θέλει εκδίκηση γενικά ή ειδικά να την επιβάλλει ο ίδιος;

Γιατί κυρίως μιλάω για την ανάγκη να επιφέρουμε εμείς οι ίδιοι τον πόνο στον άλλο, με οποιαδήποτε μορφή. Αλλά το θέμα είναι ανοιχτό για όλες τις οπτικές. Απλά με ενδιαφέρει να δω πως το σκέφτεται ο καθένας.

Δεν εννοώ αυτό ακριβώς. Από τη στιγμή που εκδικείσαι και μετά, όταν τελειώσει η εκδίκηση για πόσο εξακολουθείς να είσαι χαρούμενος; Μετά δεν σε πιάνουν τύψεις;

Ίσως νιώσεις χάρα, στιγμιαία.

Όσο για το αν τα άτομα που μπορούν να νιώσουν τύψεις εκδικούνται, πιστεύω πως όλοι θολώνουν κάποια στιγμή. Και δεν μιλάμε απαραίτητα για διαδικασία ολόκληρη, απλά για πράξη εν βρασμώ ψυχής.

Eλα ομως που η ανωτεροτητα,εκλαμβανεται ως υποχωρητικότητα,ως αδυναμία!!!
Σαφώς προκειται για τα δυο συμπεριφορικά άκρα: το ενα ειναι η πληρης υποχωρητικότητα,το αλλο η πληρης ανταποδοση στα ισα.
Προσωπικα,ειμαι θιασωτης του δευτερου,γιατι ειμαι της γνωμης πως υπηρετειται και εδω τροπον τινα ο φυσικός νομος της δρασης - αντιδρασης. Σε μια δραση,δρα μια αντι-δράση,ως εξισσοροπηση,ως αντισταθμισμα,ως εξουδετερωση.
Σε μια ισχύ,αντιδρά μια άλλη ισχύ,προκειμενου να αποκατασταθεί η ισορροπια,η ουδετερότητα
Αν ασκηθεί ισχύς,διχως να ασκηθει με τη σειρά της και μια ανασχετική αντι-ισχύς,έχουμε τροπον τινα μια διαταραξη της ισορροπιας.
Μα νομιζω πως το αισθημα της ικανοποιησης απο την ανταποδοση [ικανοποιηση του αισθηματος δικαιου] -,που περνα λογικα / φυσιολογικα μέσα απο την επιγνωση / άσκηση της ισχύς σου - ειναι απολυτα θεμιτο στην άσκηση εκδικησης. Ειναι αυτο που λυτρώνει,απελευθερώνει.