Ο ρόλος της Γερμανίας στην κρίση

akritas

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο akritas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 231 μηνύματα.
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί η Γερμανία σήμερα είναι τόσο επιθετική σε ότι αφορά την χώρα μας. Καταρχήν, σίγουρα τα κριτήρια και τα επιχειρήματα της Γερμανίας είναι περισσότερο γεωοικονομικά. Φαινομενικά βρίσκονται σε αντίθεση με εκείνους που έχουν κριτήρια περισσότερο γεωπολιτικά, αλλά και οι δύο πλευρές όμως επιθυμούν τον άμεσο οικονομικό έλεγχο της Νότιας Ευρώπης, και τη μετατροπή της σε μια ευρωζώνη μειωμένης κυριαρχίας, αν όχι και σε προτεκτοράτο τους. Κύριο όργανό τους είναι η ΕΚΤ ενώ κάνει προσπάθειες και για την πλήρη υποταγή του Eurogroup μέσω του διορισμού Σόιμπλε.

Θα με ρωτήσετε, γιατί σήμερα και όχι πριν 10 χρόνια;

Και όμως σχεδόν εδώ και 20 χρόνια οι Γερμανοί έχουν βάλει ως στόχο την «Γερμανική Ευρώπη», την «Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων» και εμείς είμαστε ο πυροκροτητής, που ενεργοποίησε το σχέδιο τους σε ότι αφορά τον στενό πυρήνα της Ευρωζώνης. Δεν είναι κάτι νέο ή έκπληκτο σε όσους έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα. Οι Γερμανοί νεοσυντηρητικοί, ήδη από το 1994 έχουν εκπονήσει μελέτη για να αντιμετωπίσουν τέτοιου είδους οικονομικών ζητημάτων. Όπως έχει αναλύσει και ανακαλύψει ο Νότης Μαριάς (Για μια Ευρωπαϊκή Ένωση των πολιτών και της αλληλεγγύης, 1997), ήδη από το Σεπτέμβριο του 1994 το Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα(CDU) και η Χριστιανοκοινωνική Ένωση(CSU) είχαν εκδώσει σχετικό πολιτικό ντοκουμέντο στο οποίο εκφράζονταν οι θέσεις τους για την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων. Επρόκειτο για ένα ιδιαίτερα συγκροτημένο έγγραφο που προσδιόριζε με αρκετές λεπτομέρειες την αντίληψη των Γερμανών Χριστιανοδημοκρατών για το ζήτημα αυτό. Κατά τη CDU/CSU η ιδέα της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων, παρά τις νομικές και πρακτικές δυσκολίες που παρουσίαζε, θα έπρεπε να θεσμοθετηθεί στο πλαίσιο της Συνθήκης της ΕΕ. Η λύση αυτή ήταν απαραίτητη, ώστε να μην μπορεί κανένα κράτος να εμποδίσει τις προσπάθειες των υπόλοιπων κρατών-μελών που διέθεταν την ικανότητα και επιθυμούσαν τη στενότερη συνεργασία, προκειμένου να αποκτήσουν ταχύτερο βηματισμό στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Άρα λοιπόν, οι Γερμανοί νεοσυντηρητικοί πάντα είχαν ως στόχο μία ΕΕ πολλών ταχυτήτων. Οι πιο επιθετικοί κύκλοι μάλιστα όπως σημαντικές ενώσεις Γερμανών επιχειρηματιών καθώς και ο πλέον συντηρητικός και νεοφιλελεύθερος Τύπος και κανάλια τηλεόρασης τάσσονται υπέρ της «εκδίωξης» χωρών όπως η Ελλάδας όχι μόνο από την Ευρωζώνη αλλά και από την ίδια τη ΕΕ. Η βασική τους επιδίωξη είναι να επιταχυνθεί η πτώχευση της Ελλάδας και η αναγκαστική έξοδος της από το ευρώ/EE.

Σήμερα, στην Γερμανία υπάρχουν οι εξής ομάδες σε ότι αναφορά την χώρα μας:
  • Η Ομάδα της Νεοσυντηρητικών(Χριστιανοδημοκράτες-CDU). Αυτοί επιθυμούν, είτε την μετατροπή της Ελλάδας σε ευρωπαϊκό-γερμανικό προτεκτοράτο ή είτε την αποβολή της όταν αυτό γίνει λιγότερο οικονομικά επώδυνο. Την πρώτη προοπτική μπορούν να αποδεχτούν κατά κάποιο τρόπο και οι παλιοί ευρωπαϊστές όπως ο Κολ και ο Σμιντ.
  • Η Ομάδα της Νεοφιλελεύθερης Νεοδεξιάς. Αυτοί είναι οι Χριστιανοκοινωνιστές (CSU) και Φιλελεύθεροι του Ρέσλερ. Επιθυμούν την αποβολή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, ακόμα και από την ίδια την ΕΕ. Σε αυτήν την ομάδα, δεν είναι και λίγοι εκείνοι που σκέφτονται την αποχώρηση της ίδιας της Γερμανίας από την ΕΕ. Την αποδέσμευση της, δηλαδή, από πλαίσια που έχουν σχέση ακόμα και σήμερα με τα αποτελέσματα του Β' Παγκόσμιου Πολέμου
Σκοπός του Γερμανικού οικονομικού νεοφιλελευθερισμού είναι:
  • Αναδιανομή του εθνοκρατικού κεφαλαίου από τον Νότο προς τον Βορρά. Χαρακτηριστικό είναι το ρεπορτάζ του Γερμανικού καναλιού για τα κέρδη της Γερμανίας από την κρίση.( https://www.youtube.com/watch?v=TYIlIKnc6QY)
  • Αντικατάσταση του κοινωνικό-δίκαιου κράτος, με του φονταμελιστικού τύπου των αγορών, εργοδοτών και κράτους νυχτοφύλακα νεοφιλελεύθερου κράτους, αναγκαία εχθρικού έναντι όλων των μορφών κοινωνικής αλληλεγγύης και αυταρχικό απέναντι στους πολίτες. Η Ελλάδα παγιδευμένη από τα σκόπιμα υφεσιακά μέτρα λιτότητας θα είναι εγκλωβισμένη σε χρόνια οικονομική στασιμότητα, δεν θα υπάρχει προοπτική αποπλήρωσης χρεών, ίσως σε κάποιο απώτατο μέλλον.
Η στάση της Γερμανίας συνδέεται με γεωοικονομικούς επιδιωκόμενους από εκείνη στόχους ως προς την Ελλάδα(και γενικά τις υπερχρεωμένες χώρες):
  • Πτώχευση της Ελλάδας και όταν εκείνη το κρίνει ότι την συμφέρει και έξοδος από το ευρώ.
  • Απόσπαση όσο το δυνατόν περισσότερων κερδών από την Ελληνική κρίση.
  • Εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου προγράμματος, με σκοπό την δημιουργία πάμφθηνων εργατικών χεριών. Ήδη το εφαρμόζει σε χώρες όπως η Σλοβακία, Εσθονία κλπ.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι στόχοι της Γερμανίας στην Ελλάδα είναι οι τράπεζες, η ενέργεια, το νερό και οι τηλεπικοινωνίες. Τους ίδιους ακριβώς οικονομικούς τομείς προβλέπει για αποκρατικοποίηση και το Μνημόνιο της Πορτογαλίας. Ήδη ο ΟΤΕ, ο μεγαλύτερος οργανισμός τηλεπικοινωνιών, πήγε από το Ελληνικό Δημόσιο στο Γερμανικό μέσω της Deutsche Telekom. Διότι αυτό σημαίνει στην πράξη η «ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ».

Αυτό φυσικά δεν έγινε μόνο με την κρίση, αλλά σε συνδυασμό με τα πιο πάνω και των υπέρογκων κερδών που αποκόμισε η Γερμανία επί δεκαετίες στην Ελλάδα διαφθείροντας κρατικούς αξιωματούχους, κόμματα και πολιτικούς, παίρνοντας κρατικές προμήθειες και εξοπλισμούς.

Ποιοι είναι όμως γενικά οι γεωπολιτικοί στόχοι της Γερμανίας;
  • Ελεγχόμενη οικονομική και πολιτική υποβάθμιση (πτώχευση, μνημόνια, λιτότητα) του ευρωπαϊκού Νότου και των ελλειμματικών χωρών της Ευρωζώνης.
  • Αύξηση της οικονομικής εξάρτησης αυτών των χωρών από το Βερολίνο.
  • Απεξάρτηση της ίδιας της Γερμανίας από τα δεσμά του μεταπολεμικού παρελθόντος της. Δεν είναι τυχαίο οι δηλώσεις κορυφαίων κυβερνητικών αξιωματούχων όπως ο νεοφιλελεύθερος αντικαγκελάριος Ρέσλερ όπου προκλητικά ζήτησε, όταν επισκέφθηκε την Ελλάδα, όχι μόνο «να ξεχάσουν οι Έλληνες» τις πολεμικές αποζημιώσεις και τα γερμανικά χρέη, αλλά και να κλείσουν οι υποθέσεις διαφθοράς (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 9.10.11).
  • Διασφάλιση νέων συμμαχιών-μετώπων, ωθώντας τη Γερμανία και πάλι, όπως μέχρι το 1945, γεωπολιτικά και γεωοικονομικά, από τη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη προς τα ανατολικά. Ήδη με την Φιλανδία, Ολλανδία και Αυστρία σχημάτισαν τον νέο Γερμανικό άξονα. Η Γαλλία του Σαρκοζύ θα είναι παρελθόν όχι μόνο λόγω της ήττας του συμμάχου της Μέρκελ στις εκλογές, αλλά λόγω των αδυναμιών της Γαλλικής οικονομίας.
  • Υποχρέωση των άλλων χώρων της ΕΕ να ακολουθήσουν το παράδειγμα «της επιτυχίας» της Γερμανίας, ώστε να ενισχυθεί και άλλο η δομική ισχύς της εντός της ΕΕ. Ανάγουν δε, την οικονομική, επιχειρηματική και πολιτική της κουλτούρα όχι απλώς σε υπόδειγμα για τις άλλες χώρες, αλλά σε υποχρεωτικό πρότυπο. Επιθυμούν να εμφυτεύσουν, σε χώρες που αντιστάθηκαν στο φασισμό και έχουν διαφορετική οικονομική κουλτούρα, την κουλτούρα που απέκτησε η Γερμανία εξαιτίας των προβλημάτων που της δημιούργησε ο πληθωρισμός στον Μεσοπόλεμο και οδήγησε στο ναζισμό Και στην ανατροπή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, όπως, επίσης, στις μεταπολεμικές συνθήκες της νομισματικής πολιτικής της.
  • Εγκαθίδρυση της «ελλειμματικής δημοκρατίας» ή της «Γερμανικής Φεντεραλιστικής Ευρώπης», όπου η σημερινή νεοφιλελεύθερη αυταρχική Γερμανία θα έχει τον πρώτο λόγο στην ΕΕ, θα αντιμετωπίζει τις υπερδανεισμένες ευρωπαϊκές χώρες ως γεωοικονομικές «αποικίες», οι πολίτες των οποίων οφείλουν, ως άλλοι ιθαγενείς, να ενσωματώσουν στην κουλτούρα, στην οικονομία και στο σύνταγμά τους τα «ανώτερα χρηματοπιστωτικά προϊόντα», τη γερμανική πειθαρχία και πειθάρχηση διά του καταναγκασμού. Όπως είπαν ο Πρόντι και ο Ντράγκι, το παράδειγμα μας πρέπει να είναι η…Γερμανία.
Τι πρέπει να κάνουμε άμεσα εμείς;
  • Καταψήφιση των κομμάτων που είναι υπέρ του παρόντος μνημονίου που συνεχίζει να παράγει ύφεση, χρέος και ελλείμματα. Είναι χαρακτηριστικό ότι παρόλο που πάρθηκαν τόσα μέτρα, το έλλειμμα του 2011 έκλεισε πιο πάνω από το 2010 ενώ «παρήγαγε» και 500 χιλ νέους ανέργους. Μάλιστα, όταν η Τρόικα(βλέπε δηλώσεις του Γερμανού Μορς) λέει ότι επιθυμεί να ξαναβγούν τα κόμματα που είπαν ναι σε όλα, αυτό πρέπει να βάζει σε σκέψεις κάθε σκεπτόμενο Έλληνα.
  • Λογιστικό έλεγχο του χρέους ώστε να δούμε ποιο και πόσο από αυτό, ανήκει στο λεγόμενο «απεχθές χρέος».
  • Εγγραφή του χρέους(κατοχικό δάνειο) της Γερμανίας στις ανείσπρακτες οφειλές από τρίτους προς το ελληνικό Δημόσιο. Αρκετοί διερωτήθηκαν τότε γιατί δεν υπέγραψε τη δανειακή σύμβαση η Γερμανία αλλά προώθησε στη θέση της την κρατική γερμανική τράπεζα ΚfW. H βασική αιτία, όπως προκύπτει εκ των υστέρων, οφείλεται στις γερμανικές αποζημιώσεις και στο κατοχικό δάνειο που οφείλει το Βερολίνο στη χώρα μας.
  • Ναι στις πραγματικές διαρθρώσεις που θα έχουν ως στόχο την καταπολέμηση της διαφθοράς, φοροδιαφυγής και γραφειοκρατίας. Διότι το πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας σήμερα είναι η παραοικονομία και τα έσοδα και όχι οι δαπάνες.
  • Ναι στην αναζήτηση στρατηγικών συμμαχιών μέσα και έξω από την ΕΕ. Ειδικά στην ΕΕ, είναι φανερό ότι οι πολιτικές ελίτ αυτών των κρατών έχουν συμβιβαστεί με τον Γερμανικό νεοφιλελευθερισμό. Εμείς, με οδηγό το ιστορικό παράδειγμα της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης» αλλά και των προτάσεων οικονομολόγων που είναι φίλα προσκείμενοι στον αντί-νεοφιλελευθερισμό, πρέπει να αναδείξουμε τα αρνητικά της νεοφιλελεύθερης πολιτικής των Μερκοζύ και ΔΝΤ.
  • Ανάδειξη νέων οικονομικών πολιτικών, απεξαρτημένων από τις κορπορατικές, νεοφιλελεύθερες και ετατικές παραδοχές και εμμονές.
  • Ανακήρυξη ΑΟΖ και ενεργειακά κοιτάσματα. Σε μία φυσιολογική, σε ότι αφορά το πολιτικό προσωπικό της χώρας τα ζητήματα αυτά σε περίοδο τόσο άσχημης οικονομικής κρίσης θα έπρεπε να απασχολούν από το πρωί ως το βράδυ την όποια κυβέρνηση. Θα έπρεπε να είναι η απόλυτη προτεραιότητα η δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών για να προχωρήσουν αστραπιαία οι διαπραγματεύσεις με χώρες και εταιρείες που ήδη έχουν δείξει ενδιαφέρον
Η ΕΕ πρέπει να ενισχύσει και όχι να αποδιοργανώσει τους μηχανισμούς πολιτικής σύγκλισης ανάμεσα στα κράτη-μέλη της και πριν από όλα ανάμεσα στα μέλη της Ευρωζώνης. Να αποκτήσει δε ένα ισχυρό σύστημα δημοκρατικής οικονομικής διακυβέρνησης. Η συμμαχία αυτή θα είναι μία από τις πολλές που πρέπει να προωθήσει η ελληνική εξωτερική πολιτική.Η ΕΕνα φύγει από τη λογική των αγορών και είναι απαραίτητο να αναβαθμιστεί η πολιτική της λειτουργία και η σημασία της Πολιτικής στη λήψη αποφάσεων.

Ο νεοφιλελεύθερος γκλομπαλισμός της Γερμανίας μπορεί να γίνει επικίνδυνος και για την ίδια. Το αντιευρωπαϊκό ρίσκο που λαμβάνει σήμερα η Γερμανία, όπως προκύπτει και από τη στάση της απέναντι στην Ελλάδα, μπορεί να οδηγήσει στην υπονόμευση του ίδιου του ευρώ. Πιθανόν, ορισμένοι στη Γερμανία να επιθυμούν μια νομισματική ζώνη στην οποία θα ελέγχουν μικρότερες οικονομίες, χωρίς αυτές οι τελευταίες να έχουν λόγο επί της συνολικής νομισματικής πολιτικής. Αυτή η άποψη είναι, τουλάχιστον προς το παρόν, μειοψηφική διότι είναι κοντόφθαλμη και μονόπλευρη. Υπονομεύει δε, όχι μόνο την ΕΕ, αλλά την ίδια τη διεθνή θέση της Γερμανίας.

Υπάρχει όμως και ένα άλλο ζήτημα που διαφεύγει από το κόσμο.

Είναι η διαμάχη που υπάρχει στην παγκοσμιοποίηση μεταξύ των πλεονασματικών χωρών (Γερμανία και Κίνα) και των ελλειματικών χωρών(ΗΠΑ). Προκειμένου να βγουν οι ΗΠΑ από τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκονται, πρότειναν στη σύνοδο των G20 του χειμώνα του 2010, που έγινε στη Σεούλ της Κορέας, την καθιέρωση του [±4%] ως ορίου σε πλεονάσματα και ελλείμματα. Η Γερμανία, με τη νέα οικονομο-εθνικιστική της αυτοπεποίθηση, χαρακτήρισε την πρόταση των ΗΠΑ «σταλινική πολιτική» που επιδιώκει με αριθμητικές δεσμεύσεις να εισάγει από την πίσω πόρτα αρχές της σχεδιασμένης οικονομίας. Όχι είναι μια πρόταση που επιδιώκει να τιμωρήσει τις παραγωγικές οικονομίες με εξαγωγικό προσανατολισμό. Σε αυτό βρήκε συμπαράσταση σε ένα βαθμό από την Κίνα. Ουσιαστικά, η Γερμανία της Μέρκελ, απορρίπτει τις αμερικανικές προτάσεις για δείκτες-όρια ως «σταλινικές», την ίδια στιγμή που επιβάλλει στο όνομα των αριθμητικών δεικτών μια ακραία κατασταλτική πολιτική στην ΕΕ. Όπως επισημαίνει ο Νίκος Κοτζιάς, η Γερμανία επιβάλλει τη λογική των αριθμών-δεικτών στην ΕΕ με αυξανόμενη κατασταλτική λειτουργία, εκεί όπου έχει τον πρώτο λόγο, διότι τη συμφέρει, ενώ απορρίπτει αυτή τη λογική ως προς τις παγκόσμιες αγορές.

Όπως έγραψε ο M.Wolf στους FT, οι πλεονασματικές χώρες επιμένουν να συνεχίζουν και να αρνούνται να δεχτούν ότι η εξάρτησή τους στα πλεονάσματα εξαγωγών θα πρέπει να επιστρέψει στους ίδιους, όταν οι πελάτες τους χρεοκοπήσουν. Και πράγματι, αυτό συμβαίνει. Εν τω μεταξύ, οι χώρες με ογκώδη εξωτερικά ελλείμματα στο παρελθόν μπορούν να κόψουν τα δημοσιονομικά ελλείμματα μόνο μέσω μεγάλης αύξησης των καθαρών εξαγωγών. Αν οι πλεονασματικές χώρες δεν καταφέρουν να ανατρέψουν αυτήν τη μεταβολή, μέσω επέκτασης της ζήτησης, ο κόσμος αναπόφευκτα θα γίνει πεδίο μάχης.

ΠΗΓΕΣ
1-David Harvey, Νεοφιλελευθερισμός, 2007
2-Andrew Heywood, Global Politics, 2010, στο κεφ 6 και «Neolibelarism»
3-Νίκος Κοτζιάς, «Η πολιτική της σωτηρίας», 2011, τα κεφάλαια που αναφέρονται στην Γερμανία
4-Νότης Μαριάς, «Γερμανικός νεοαποικισμός και Ευρώπη πολλών ταχυτήτων», 1-2-2012
5-https://www.youtube.com/watch?v=TYIlIKnc6QY
6-Martin Wolf, «Κίνα-Γερμανία επιβάλουν παγκόσμιο αποπληθωρισμό», δημοσιεύτηκε στα Ελληνικά στο https://www.euro2day.gr

https://akritas-history-of-makedonia.blogspot.com/2012/04/blog-post_02.html
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
Αντί οι ευρωπαίοι ηγέτες να σπρώχνουν την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης - μια κίνηση με καταστροφικές συνέπειες -, θα έπρεπε η Γερμανία να αποχωρήσει από το ευρώ οικειοθελώς και να επιστρέψει στο πολυαγαπημένο της γερμανικό μάρκο.

Αυτό υποστηρίζουν οι οικονομολόγοι Clyde Prestowitz και John Prout σε άρθρο τους στο CNN, στο οποίο τονίζουν ότι το πρόβλημα σήμερα δεν είναι η αδυναμία των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας αλλά η μεγάλη ανταγωνιστικότητα της Γερμανίας.

Όπως εξηγούν, η ανάλυση των προβλημάτων του ευρώ και της ΕΕ εστιάζει στο χρέος και τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα των λεγόμενων περιφερειακών χωρών (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία και Ιρλανδία) και κυρίως της Ελλάδας.

Ωστόσο, προβλήματα χρέους και ανταγωνιστικότητας υπήρχαν και λύνονταν σχετικά εύκολα και πριν το ευρώ, μέσω της προσωρινής υποτίμησης των νομισμάτων των λιγότερο ανταγωνιστικών χωρών έναντι των πιο ανταγωνιστικών και κυρίως έναντι του γερμανικού μάρκου.

Οι αρθρογράφοι, λοιπόν, επισημαίνουν ότι σήμερα πρέπει να προσεγγίσουμε διαφορετικά το πρόβλημα: Όχι μόνο η γερμανική οικονομία είναι εγγενώς ισχυρή λόγω της υψηλής παραγωγικότητας του εργατικού δυναμικού της, αλλά οι εξαγωγές ενίσχυσαν την ανταγωνιστικότητά της διότι το ευρώ είναι υποτιμημένο σε σχέση με τη Γερμανία.

Δεδομένου ότι το ευρώ είναι το κοινό νόμισμα των χωρών της ευρωζώνης, η αξία του αντανακλά τον μέσο όρο της ανταγωνιστικότητας όλων. Η ανταγωνιστικότητα της Γερμανίας όμως είναι πολύ μεγαλύτερη από τον μέσο όρο, επομένως για τη Γερμανία το ευρώ είναι πολύ αδύναμο.

Να γιατί η Γερμανία συσσώρευσε εμπορικά πλεονάσματα στο βαθμό της Κίνας.

Όσο οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης παραμένουν στο ευρώ, ο μόνος τρόπος να γίνουν πιο ανταγωνιστικές είναι να "γερμανοποιηθούν" μέσω της αυστηρής λιτότητας που προβλέπει περικοπές δαπανών, μισθών και συντάξεων, μείωση του προϋπολογισμού για κοινωνική πρόνοια, ενώ οδηγεί σε αύξηση της ανεργίας.

Αυτή την τακτική ακολούθησαν τα δύο τελευταία χρόνια, προκειμένου να πετύχουν ανάπτυξη στηριζόμενη στις εξαγωγές.

Επειδή όμως η Γερμανία είναι υπερ-ανταγωνιστική και παράλληλα απρόθυμη να τονώσει την οικονομία της για να επιτύχει μεγαλύτερη κατανάλωση, οι άλλες χώρες της ευρωζώνης δεν μπορούν να αυξήσουν τις εξαγωγές σε αυτήν και επομένως πρέπει να ανταγωνιστούν με τη Γερμανία εξάγοντας σε Κίνα και ΗΠΑ.

Αυτό δεν λειτούργησε και σήμερα οι συνέπειες της σκληρής λιτότητας διαλύουν τον πολιτικό και κοινωνικό ιστό ακόμα και στις χώρες - όπως η Ολλανδία - που μέχρι πρόσφατα είχαν δεθεί στο άρμα της Γερμανίας, υποστηρίζοντας τη λιτότητα και την ανάπτυξη από το εμπόριο με χώρες εκτός της ΕΕ.

Παραμένει άγνωστο ωστόσο για πόσο και σε τί βαθμό η ευρωζώνη μπορεί να αντέξει τις κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες της λιτότητας προκειμένου να γίνει ανταγωνιστικά ισότιμη με τη Γερμανία.

Η εναλλακτική λύση είναι η Γερμανία να γυρίσει στο μάρκο. Αυτό θα οδηγήσει σε άμεση ανατίμηση του γερμανικού νομίσματος και σε ανταγωνιστική υποτίμηση του ευρώ για τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης.

Η Γερμανία θα αναγκαζόταν να αγοράζει περισσότερο και να πουλά λιγότερο. Η επιπλέον κατανάλωση που δεν θα δώσει η Γερμανία μέσω πολιτικών τόνωσης της οικονομίας θα δοθεί αυτόματα μέσω της αναπροσαρμογής του νομίσματος.

Επίσης, εάν η Γερμανία βγει από την ευρωζώνη θα ανοίξει ο δρόμος για το ευρωομόλογο.

Πολλοί λένε ότι η Γερμανία θα συνεχίσει να είναι απαραίτητη στην ευρωζώνη. Αυτό είναι αλήθεια, υποστηρίζουν οι αρθρογράφοι, τονίζοντας ότι η Γερμανία δεν θα κόψει τους δεσμούς της με την ευρωζώνη για αρκετούς λόγους: θα χρειάζεται την ευρωζώνη περισσότερο από ποτέ για τις ολοένα και πιο ακριβές εξαγωγές της.

Καταληκτικά, οι αρθρογράφοι αναφέρουν ότι για τη Γερμανία το κόστος διάσωσης της Ευρώπης θα επηρεάσει τις εξαγωγές της και ίσως οδηγήσει σε προσωρινή αύξηση της ανεργίας.

Εάν όμως επιστρέψει στο μάρκο, θα προσελκύσει μαζικά κεφάλαια και με αυτόν τον τρόπο θα δώσει ώθηση στις επενδύσεις, καθώς θα κρατήσει τα επιτόκια και τον πληθωρισμό σε χαμηλά επίπεδα.


Πηγή : Xrimanews.gr
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.


Η Άγγελα Μέρκελ «εξολοθρεύει την ανάπτυξη», υποστηρίζει το βρετανικό περιοδικό New Statesman καταγγέλλοντας την «μανία» που έχει η καγκελάριος με τη λιτότητα και χαρακτηρίζοντάς την «την πιο επικίνδυνη ηγέτιδα της Γερμανίας μετά τον Χίτλερ»

Στο εξώφυλλο του τεύχους της Τετάρτης εικονίζεται η Μέρκελ ντυμένη σαν τον «Εξολοθρευτή», το ανθρωπόμορφο ρομπότ του μέλλοντος από την ομώνυμη σειρά ταινιών με τον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ.

«Η μανία της Άγκελα Μέρκελ για τη λιτότητα καταστρέφει την Ευρώπη. Η Γερμανίδα καγκελάριος εξολοθρεύει την ανάπτυξη και μας ωθεί σε μια νέα Ύφεση», γράφει το περιοδικό, παραπέμποντας στα χρόνια της μεγάλης ύφεσης του 1930.

Στο άρθρο του ο δημοσιογράφος και παρουσιαστής Μάχντι Χάσαν διερωτάται ποιος ηγέτης αποτελεί μεγαλύτερη απειλή για την παγκόσμια τάξη και την ευημερία από τον Ιρανό πρόεδρο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου και τον Κιμ Γιονγκ Ουν της Βόρειας Κορέας.

«Η απάντηση είναι: μια πρώην χημικός, λάτρης της όπερας με αβρούς τρόπους που κατέχει το αξίωμά της εδώ και επτά χρόνια. Ναι λοιπόν, ας περάσει στη σκηνή η καγκελάριος Άγγελα Μέρκελ της Γερμανίας, η λύση της οποίας για την δημοσιονομική κρίση της Ευρώπης έχει φέρει την ήπειρο --ίσως και όλον τον κόσμο-- στο χείλος μιας δεύτερης Μεγάλης Ύφεσης».

«Ας με συγχωρέσει ο Μάικ Γκόντγουιν και ο ομώνυμος κανόνας του, αλλά η Μέρκελ είναι ο πιο επικίνδυνος ηγέτης της Γερμανίας μετά τον Χίτλερ», προστίθεται στο άρθρο. Ο Γκόντγουιν είναι ένας Αμερικανός δικηγόρος που διατύπωσε τον «κανόνα» πως «όσο επιμηκύνεται μια Διαδικτυακή συζήτηση, η πιθανότητα μιας σύγκρισης που θα περιλαμβάνει τους ναζιστές και τον Χίτλερ προσεγγίζει τη μονάδα».

«Οι οκτώ προκάτοχοί της, από τον Κόνραντ Αντενάουερ μέχρι τον Γκέρχαρντ Σρέντερ, επέβλεψαν ένα κατασκευαστικό θαύμα στην χώρα και την αποκατάσταση της φήμης της Γερμανίας στο εξωτερικό. Υπό την Μέρκελ όμως η χώρα βρίσκεται και πάλι απομονωμένη», καταλήγει ο Χάσαν, επισημαίνοντας ότι η Γερμανία προκαλεί εξίσου το μίσος και το φόβο.


Πηγή defencenet.gr
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

giosx

Δραστήριο μέλος

Ο Γοργίας αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Χειρούργος και μας γράφει απο Ασία. Έχει γράψει 652 μηνύματα.

Διαβάστε την επιστολή που δημοσίευσε απαντώντας στη Γερμανική εφημερίδα Bild, η Ελληνίδα δημοσιογράφος Δέσποινα Δημότση, σχολιάζοντας το ειρωνικό δημοσίευμα εναντίον της Εθνικής Ελλάδας
news247 Ιούνιος 22 2012 13:47
Η 31χρονη Δέσποινα Δημότση είναι δημοσιογράφος από το Κρανίδι της Αργολίδας.
Το δημοσίευμα της Bild που σε έντονα ειρωνικό ύφος, σχολίαζε το αποψινό παιχνίδι των εθνικών ομάδων Ελλάδας και Γερμανίας, δεν την άφησε ασυγκίνητη. Έτσι αποφάσισε να συντάξει επιστολή και να απαντήσει στη Γερμανική εφημερίδα σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
"Αγαπητή" Bild και "κορυφαίοι" συντάκτες,
"Έχετε αφιερώσει στη χώρα μου πάρα πολλά άρθρα, υβριστικά επί το πλείστον, διότι προφανώς δεν έχετε καμία άλλη γνώση να προβάλετε. Σας λυπάμαι, πάλι καλά που βγάζετε ένα μεροκάματο αναφερόμενοι (μόνο αρνητικά μπορείτε εφόσον έχετε έλλειψη βασικών γνώσεων) στην Ελλάδα.
Το κόμπλεξ σας πέρασε κάθε όριο εφόσον "τα βάλατε" μέχρι και με το ποδόσφαιρο. Ναι! Εκείνο το άθλημα που προήλθε από το Επίσκυρο, από την Αρχαία Ελλάδα.
Εμείς οι Έλληνες διαδώσαμε το Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο για να μπορείτε εσείς με την τόσο μικρή ιστορία να παίρνετε μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες και να μπορείτε να κατανοήσετε το "Νους Υγιής εν Σώματι Υγιή".
Δεν πειράζει εμείς οι Έλληνες πάντα κοιτούσαμε την ουσία των πραγμάτων βασιζόμενοι στο "Μηδέν Άγαν", δεν είχαμε την ανάγκη από την Αρχαιότητα να θρέψουμε κακεντρεχή σχόλια για τους άλλους λαούς διότι τα φώτα εμείς τους τα δώσαμε και το κάναμε σωστά!!
Δεν σας παρεξηγώ.
Είστε διάσημοι στην ιστορία για άσχημα γεγονότα, αντιθέτως εμείς είμαστε περήφανοι για την ιστορία και τα επιτεύγματα μας.
Όσο για το "Φέρτε μας την Μέρκελ" που αναφέρει ο συνεργάτης σας δεν την θέλουμε.
Να την κάνουμε τι, την κυρία; Δώστε μας τις αποζημιώσεις από τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο που μας χρωστάτε.
Ξέρετε, κάτι δις είναι δεν έχετε ανάγκη εσείς πλούσιοι είστε. Βασικά είστε τόσο πλούσιοι που έτσι και καταρρεύσουμε και σας συμπαρασύρουμε θα τρώτε τις λαμαρίνες από τα αυτοκίνητα που παράγετε.
Εμείς δεν έχουμε ανάγκη, θα τρώμε ελιές!!!
Είναι θρεπτικές, οπότε θα ζήσουμε πάρα πολλά χρόνια ακόμα!!!
Μέχρι να μπορέσετε να μάθετε να αρθρογραφείτε σωστά και με επιχειρήματα, θα ασχολείστε μόνο μαζί μας! Διότι εμείς ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε το κέντρο του κόσμου! Καλή τύχη και στις δύο ομάδες, λοιπόν.
Νικητής θα είναι σίγουρα το αθλητικό πνεύμα!!
Δημότση Δέσποινα
Αρθρογράφος".
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

gregory nub

Διάσημο μέλος

Ο gregory nub αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Δημόσιος υπάλληλος και μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 2,619 μηνύματα.
Να την κάνουμε τι, την κυρία; Δώστε μας τις αποζημιώσεις από τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο που μας χρωστάτε.

Δεν μας χρωστάνε τίποτα, έχουμε αποχωρήσει εκούσια από τις αποζημιώσεις, δεν γίνεται να κλαιγόμαστε γι αυτές τώρα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

exc

Διάσημο μέλος

Ο exc αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 2,812 μηνύματα.
Σίγουρα είναι άθλιο το να κάθεται η εφημερίδα και να κατηγορεί συνεχώς τους πολίτες της Ελλάδας, πόσο μάλλον όταν δεν ευθύνονται αυτοί για το χρέος, αλλά και η χρήση της αρχαίας Ελλάδας πρέπει να γίνεται με μέτρο, γιατί καταντά γελοία.
Λέει στο άρθρο: «Εμείς οι Έλληνες διαδώσαμε το Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο...»
Πιθανή απάντηση σύγχρονου Ευρωπαίου: «Και εμείς το εκσυγχρονίσαμε...»

Δεν μας χρωστάνε τίποτα, έχουμε αποχωρήσει εκούσια από τις αποζημιώσεις, δεν γίνεται να κλαιγόμαστε γι αυτές τώρα.
Ουφ... Ησύχασα...
Είδα που ανέβασε ο giosx το μήνυμα αυτό και νόμιζα ότι η ΧΑ είχε έρθει σε ρήξη με τον Χίτλερ...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

gregory nub

Διάσημο μέλος

Ο gregory nub αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Δημόσιος υπάλληλος και μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 2,619 μηνύματα.
Ουφ... Ησύχασα...
Είδα που ανέβασε ο giosx το μήνυμα αυτό και νόμιζα ότι η ΧΑ είχε έρθει σε ρήξη με τον Χίτλερ...

Έτσι κι αλλιώς οι αποζημιώσεις δεν υπογράφηκαν επί Χίτλερ, αλλά whatever :(
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
Αν βασιστεί κανείς στις γερμανικές δηλώσεις τις τελευταία δύο εβδομάδες, ίσως καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το ευρώ είναι χαμένο από χέρι. Μιλώντας ενώπιον του Κοινοβουλίου, η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ απέρριψε σε γενικές γραμμές τις ‘αντιπαραγωγικές’ προτάσεις για τη συγκέντρωση ευρωπαϊκών πόρων για τη βοήθεια των κρατών της Μεσογείου που δοκιμάζονται. «Η ισχύς της Γερμανίας δεν είναι απεριόριστη,» τόνισε.

Οι Γερμανοί ψηφοφόροι είναι ακόμη πιο επιφυλακτικοί από τους ηγέτες τους όσον αφορά τη χρηματοδότηση των «οκνηρών» και «απείθαρχων» εταίρων τους. Αν και οι περισσότερες δημοσκοπήσεις δείχνουν ακόμα ότι οι πολίτες θέλουν να διατηρήσουν το ενιαίο νόμισμα, σχεδόν τα τέσσερα πέμπτα δηλώνουν ότι η Ελλάδα θέλουν να φύγει - αγνοώντας την ενδεχόμενη αλυσιδωτή αντίδραση της ελληνικής αποχώρησης με θύματα την Πορτογαλία, την Ισπανία και ακόμη και την Ιταλία.

Ωστόσο, θα ήταν λάθος να αποχαιρετήσουμε το ευρώ από τώρα. Παρόλα τα nein του Βερολίνου,και την απόριψη κάθε σοβαρής πρότασης για την αντιμετώπιση των δεινών, η γερμανική κυβέρνηση γνωρίζει ότι πρέπει τελικά να υποχωρήσει και να ανοίξει το πορτοφόλι της για να σώσει το ενιαίο νόμισμα.

Το Τείχος εχθρότητας του Βερολίνου κατά των διασώσεων της νότιας Ευρώπης είναι στο επίκεντρο αυτή την εβδομάδα, καθώς οι Ευρωπαίοι ηγέτες προσπαθούν και πάλι να εκπονήσουν ένα σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους. Θα συζητήσουν το αίτημα της Ελλάδας για ελάφρυνση των όρων που συνοδεύουν το πακέτο διάσωσης, καθώς και προτάσεις για τη δημιουργία μιας τραπεζικής ένωσης όπως και το αίτημα της Ισπανίας για 125 δισ. δολάρια για να καλύψει τις αφερέγγυες πλέον τράπεζες της.

Το Βερολίνο θα μακρυγορήσει όσο μπορεί, πριν προσφέρει βοήθεια, όπως συνηθίζει καθόλη τη διάρκεια της κρίσης. Θα απαιτήσει επίσης ποικίλα ανταλλάγματα. Την περασμένη εβδομάδα, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, προειδοποίησε την Ελλάδα να μην περιμένει πολύ κατανόηση και απαίτησε η Αθήνα συμμορφωθεί με τα μέτρα λιτότητας «γρήγορα και χωρίς καθυστέρηση.»

Αλλά η κα Μέρκελ γνωρίζει ότι η Γερμανία πρέπει να εγγυηθεί τελικά τη διάσωση του ευρώ, λίγο πολύ ανεξάρτητα από το αν ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις της. Υπάρχουν τρεις λόγοι. Πρώτον, το ευρώ έκανε πολύ καλό στη Γερμανία. Δεύτερον, το κόστος διάσωσης είναι πιθανό να είναι πολύ χαμηλότερο από ό τι πιστεύουν οι περισσότεροι Γερμανοί. Τρίτον, και ίσως το πιο σημαντικό, το κόστος διαμελισμού του ευρώ θα ήταν ανυπολόγιστα μεγάλο για τη Γερμανία - πολύ περισσότερο από αυτό της διατήρησης του νομίσματος.

Ας πάρουμε τους λόγους με τη σειρά. Η Γερμανία βιώνει μια αρκετά καλή ‘περίοδο κρίσης’ μέχρι στιγμής. Από το 2009, όταν έπεσε σε βαθιά ύφεση, έχει αναπτυχθεί γρηγορότερα και υπέστησε μικρότερη ανεργία από σχεδόν οποιαδήποτε άλλη βιομηχανική χώρα. Οι μισθοί αυξάνονται. Και οι εξαγωγές ανέκαμψαν σημαντικά από την κρίση ξεπερνώντας τα υψηλά επίπεδα του 2008.

Η Γερμανία οφείλει ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας της στο ευρώ - που έδεσε την υπερ-ανταγωνιστική παραγωγή της με τις μέτριες οικονομίες των γειτόνων της. Από την έλευση του ενιαίου νομίσματος, το εργατικό κόστος στη Γερμανία μειώθηκε περισσότερο από 15 τοις εκατό από το μέσο κόστος εργασίας όλων των χωρών που υιοθέτησαν το ευρώ, και περίπου 25 τοις εκατό έναντι των προβληματικών χωρών της περιφέρειας. Αν άλλαζε η χώρα το ευρώ για ένα νέο γερμανικό μάρκο, η συναλλαγματική ισοτιμία θα εκτιναζόταν στα ύψη για να αντισταθμίσει τη διαφορά, ενδεχομένως αποδυναμώνοντας τις εξαγωγές της, οι οποίες τροφοδοτούν την οικονομική της ανάπτυξη κατά την τελευταία δεκαετία.

Τι γίνεται όμως με το κόστος της διάσωσης; Γερμανοί οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι η Γερμανία έχει ήδη σπαταλήσει τεράστια ποσά για την επιβίωση του ευρώ, κάνοντας το καθήκον της με το παραπάνω. Ο Hans-Werner Sinn, ο οποίος ηγείται του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών Ifo στο Μόναχο, υποστήριξε σε ένα άρθρο του στους The New York Times ότι η Γερμανία είχε δώσει στην Ελλάδα μέχρι σήμερα το ισοδύναμο 29 σχεδίων Μάρσαλ που χορηγήθηκαν στη Δυτική Γερμανία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ανάλυσή του παραλείπει να τονίσει, ωστόσο, ότι η χρηματική ενίσχυση ήταν μόνο ένα μικρό μέρος της βοήθειας του σχεδίου Μάρσαλ στη Γερμανία. Το πιο σημαντικό, ήταν ότι απόσβεσε το μεγαλύτερο μέρος του χρέους της Γερμανίας.

Ενώ η Γερμανία έχει δεσμεύσει μερικές εκατοντάδες δισ. ευρώ για να σώσει το νόμισμα, αν η διάσωση είναι επιτυχής, θα τα ανακτήσει όλα. Και εύκολα μπορεί να κάνει περισσότερα. Ο William R. Cline, οικονομολόγος του Peterson Institute for International Economics, δήλωσε ότι η κάλυψη του συνόλου των χρηματοδοτικών αναγκών της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας μέχρι το 2015 θα κοστίσει περίπου $ 1,6 τρισ.

Αν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο συνεισφέρει το ένα τρίτο, η Γερμανία και άλλες πλούσιες χώρες της ζώνης του ευρώ θα πρέπει να βάλουν τα υπόλοιπα. Αλλά ακόμα και αν το μερίδιο της Γερμανίας έφτανε τα 500 δισ. δολάρια, δεν θα έχανε τα χρήματα της. Ο στόχος της διάσωσης εξάλλου θα ήταν να απετραπούν οι στάσεις πληρωμών. Η Γερμανία θα μπορούσε ακόμα και κέρδος να αποκομίσει.

Οι περισσότεροι οικονομολόγοι και ιθύνοντες εκτός Γερμανίας συμφωνούν ότι η διατήρηση του κοινού νόμισματος της Ευρώπης μακροπρόθεσμα θα απαιτήσει ένα μόνιμο μηχανισμό για την αμοιβαιοποίηση του κινδύνου – τη μεταφορά πόρων από τον ισχυρό πυρήνα της ζώνης του ευρώ σε ασθενέστερα μέλη της. Η Γερμανία, όπως ήταν αναμενόμενο, έχει εμπόδισει αυτή την προοπτική, λόγω υπερβολικού κόστους. Ωστόσο οι γερμανικές εκτιμήσεις φαίνονται υπερβολικές.

Ένας τρόπος να γίνει κάτι τέτοιο θα ήταν να επιτραπεί σε χώρες να εκδώσουν «ομόλογα σε ευρώ» τα οποία θα εγγυόνταν από κοινού όλες οι χώρες της ζώνης του ευρώ και, επομένως, θα φέρουν ένα πολύ χαμηλότερο επιτόκιο από ότι οι αγορές χρεώνουν τώρα την Ιταλία και την Ισπανία.

Ο Kai Carstensen του Ινστιτούτου Ifo εκτιμά ότι τα ευρωομόλογα θα καταλήξουν να αυξήσουν το ετήσιο κόστος δανεισμού της Γερμανίας κατά 1,9 τοις εκατό του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της χώρας - πάνω από 60 δις. δολάρια - λόγω υψηλότερων επιτοκίων έναντι των γερμανικών ομολόγων σήμερα.

Αλλά μια παρούσα ανάλυση των επιτοκίων που καταβάλλονται από χώρες διαφορετικών αξιολογήσεων πιστοληπτικής ικανότητας από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 δείχνει ένα πολύ χαμηλότερο τίμημα: το κόστος δανεισμού των τριπλών-Α χωρών όπως η Γερμανία και η Γαλλία θα αυξηθεί κατά 0,35 τοις εκατό του ΑΕΠ ανά έτος. Και τα οφέλη θα υπερτερούν σαφώς των δαπανών. Η Πορτογαλία, για παράδειγμα, θα εξοικονομούσε 1,9 τοις εκατό του ΑΕΠ της σε χαμηλότερο κόστος δανεισμού, δίνοντας της μια απαραίτητη ανάσα.

Αντί να ξοδεύει τόσο πολύ προσπάθεια συζητώντας το κόστος διάσωσης, η Γερμανία θα μπορούσε να ξεκινήσει ένα δημόσιο διάλογο σχετικά με το κόστος κατάρρευσης του ευρώ. Αυτό πιθανό να είναι πολύ λιγότερο διαχειρίσιμο.

Αν το πακέτο για τις ισπανικές τράπεζες είχε συμφωνηθεί, η Γερμανία θα είχε συμβάλει από το 2010 περισσότερα από 100 δις. δολάρια για την διάσωση της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας. Στη Bundesbank οφείλουν άλλες κεντρικές τράπεζες στη ζώνη του ευρώ σχεδόν 900 δις. δολάρια. Και οι τράπεζες της κρατούν ακόμα εκατοντάδες δισεκατομμύρια σε δάνεια προς τράπεζες σε χώρες της περιφέρειας. Είναι δύσκολο να πούμε τι θα συμβεί σε αυτό το χρέος, εάν το ευρώ επρόκειτο να διασπαστεί και οι αδύναμες χώρες χρεοκοπήσουν. Αλλά οι πιθανότητες είναι ότι μάλλον τα δάνεια αυτά δε θα εξυπηρετηθούν.

Η γερμανική κυβέρνηση φέρεται να εκτίμησε ότι η γερμανική οικονομία θα συρρικνωθεί 10 τοις εκατό, εάν το ευρώ διασπαστεί, ποσοστό διπλάσιο δηλαδή της ύφεσης του 2009, κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Έπειτα, υπάρχουν, και τα πιο δύσκολα μετρήσιμα στρατηγικά κόστη. Ήδη, σχολιαστές στην Ευρώπη καλούν τη Γαλλία, την Ισπανία και την Ιταλία να απομονώσουν το Βερολίνο, προσφέροντας ένα είδος τελεσίγραφου στη Γερμανία από αυτά που εκείνη συνήθως ανακοινώνει στους φτωχότερους γείτονές της: να αποδεχθεί ένα κοινό ευρωπαϊκό σχέδιο διάσωσης ή να αφήσει τη ζώνη του ευρώ.

Υπό το πρίσμα του κόστους και του οφέλους, είναι παράξενο γιατί η Γερμανία είναι τόσο ανένδοτη. Δεν έχει αποκλείσει μόνο τα ευρωομόλογα. Αντιτίθεται στην προοπτική η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να γίνει ένας δανειστής έσχατης ανάγκης για προβληματικές τράπεζες. Κλήσεις για αυξήσεις των γερμανικών μισθών σε ρυθμούς που να ταιριάζουν με την αύξηση της γερμανικής παραγωγικότητας, επιτρέποντας στις χώρες της περιφέρειας να κλείσουν το χάσμα με το γερμανικό κόστος εργασίας, θεωρούνται στο Βερολίνο ως παράλογη προσπάθεια να περιοριστεί η γερμανική ανταγωνιστικότητα.

Ο οικονομολόγος του Χάρβαρντ Jeffrey Frankel, ο οποίος ήταν Πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων του Μπιλ Κλίντον κατά την εισαγωγή του ευρώ πάνω από μια δεκαετία νωρίτερα, τόνισε ότι οι δύσπιστοι Γερμανοί ψηφοφόροι συμφώνησαν να απαρνηθούν το γερμανικό μάρκο μόνο αφού οι πολιτικοί τους ηγέτες τους διαβεβαίωσαν ότι ποτέ δεν θα ήταν ανάγκη να διασώσουν μια άλλη χώρα. «Αποδεικνύεται ότι οι Γερμανοί φορολογούμενοι είχαν δίκιο και οι πολιτικοί ηγέτες τους λάθος», είπε ο κ. Frankel.

Η ολιγωρία της Καγκελάριου Μέρκελ, οι απίστευτα σκληροί όροι που συνοδεύουν τα αναποτελεσματικά πακέτα διάσωσης και οι γερμανικές απαιτήσεις για εποπτεία των Βρυξελλών κατά τη σύνταξη των προϋπολογισμών των αδύναμων χωρών μπορεί να νοηθεί ως μια προσπάθεια να πεισθούν οι Γερμανοί ψηφοφόροι ότι η νομισματική ένωση θα μπορούσε να ξαναγραφεί με γερμανικούς όρους. «Η Μέρκελ θα προσπαθήσει να εξασφαλίσει ανταλλάγματα », σημείωσε ο Barry Eichengreen, οικονομολόγος στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϊ. «Θα το καταφέρει καθυστερώντας, ζητώντας εκ των προτέρων δράσεις, και ελπίζοντας ότι η άλλη πλευρά θα κάνει την πρώτη κίνηση.»

Αλλά με δεδομένο το διακύβευμα, είναι δύσκολο να μην συμπεράνουμε ότι η Γερμανία θα πληρώσει τελικά ό,τι χρειάζεται. Δεν είναι τόσο δύσκολη απόφαση. Από τη μια πλευρά, υπάρχουν διαχειρίσιμα κόστη και σαφή οφέλη. Από την άλλη, υπάρχει η πιθανότητα για ολοκληρωτική καταστροφή.


newsbank.gr
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Buggs

Διάσημο μέλος

Ο Buggs αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 3,045 μηνύματα.
Η μεταπολεμική Γερμανια κτίστηκε ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ με "τα λεφτά των άλλων". Οχι μονον όσα έκλεψαν κατα τη διάρκεια του πολέμου απο τα διάφορα κράτη που κατέκτησαν, χωρίς να τα επιστρεψουν (στην Ελλάδα απο τη συνθήκη παράδοσης της εχουν επιδικαστεί περίπου σημερινά μισό τρις ευρώ) αλλα και μετά που πήραν την μερίδα του λέοντος απο το σχέδιο Μαρσαλ.

Εστησε μετα, την ΕΕ για τον σκοπό της που διαφαίνεται τώρα. Την "ειρηνική" (αν νοείται ποτέ τέτοια) κατάκτηση. Και θα πληρώσει τώρα για την ... ανάπτυξη όσων κατακτά; Τουλάχιστον αστείο το θέμα, για να μην πουμε άλλο
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Deutsch... Lover

Επιφανές μέλος

Η Everl αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φιλόλογος ξένων γλωσσών και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 18,613 μηνύματα.
Η γερμανική κυβέρνηση πρότεινε, την προηγούμενη εβδομάδα, τον διορισμό ενός Ευρωπαίου επίτροπου, ώστε να αντικαταστήσει την ελληνική κυβέρνηση. Ενώ η διατύπωση της γερμανικής πρότασης, κατά ένα τρόπο, μπορεί να δείχνει ακραία, δεν είναι παράλογη. Σύμφωνα με τη γερμανική πρόταση, αυτός ο επίτροπος θα είχε την εξουσία του ελληνικού εθνικού προϋπολογισμού και της φορολογίας. Από τότε που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ήδη ελέγχει το ελληνικό νόμισμα, το ευρώ, αυτή η πρόταση αποτελεσματικά θα μετέφερε εξουσίες της ελληνικής κυβέρνησης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς από τη στιγμή που ο οποιοσδήποτε ελέγχει τις κυβερνητικές δαπάνες μίας χώρας, τη φορολογία και την νομισματική πολιτική, ελέγχει αποτελεσματικά αυτή τη χώρα. Η γερμανική πρόταση, ως εκ τούτου, θα ανέστειλε την εθνική κυριαρχία και τη δημοκρατική διαδικασία ως τίμημα της χρηματοοικονομικής βοήθειας προς την Ελλάδα.

Αν και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απέρριψε την πρόταση, η ιδέα δεν έχει πεθάνει, καθώς προέρχεται άμεσα από τη λογική της περίστασης. Οι Έλληνες είναι στο μέσο μίας χρηματοπιστωτικής κρίσης, που έχει καταστήσει την Ελλάδα ανίκανη να αποπληρώσει τα χρήματα που δανείστηκε η Αθήνα. Οι επιλογές τους είναι είτε να δηλώσουν πτώχευση ή να διαπραγματευτούν τον διακανονισμό με τους πιστωτές τους. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Ε.Ε. διευθύνουν αυτές τις διαπραγματεύσεις.

Ο οποιοσδήποτε διακανονισμός θα περιλαμβάνει τρία μέρη. Το πρώτο είναι μία συμφωνία με τους πιστωτές να παραιτηθούν από τις αξιώσεις τους για μέρος της αποπληρωμής του χρέους. Το δεύτερο είναι χρηματοοικονομική βοήθεια από το ΔΝΤ και την Ε.Ε., ώστε να υπάρχει βοήθεια για την αποπληρωμή των εναπομεινάντων χρεών. Το τρίτο είναι μία συμφωνία με την ελληνική κυβέρνηση, για να περικόψει τις κρατικές δαπάνες και να αυξήσει τους φόρους, έτσι ώστε να μπορεί να αποφύγει μελλοντικές κρίσεις δημόσιου χρέους και να αποπληρώσει, στη χειρότερη, μέρος των χρεών της.

Οι Γερμανοί δεν εμπιστεύονται τους Έλληνες για την τήρηση των όρων της διαπραγμάτευσης, κάτι που δεν είναι παράλογο, δεδομένου ότι οι Έλληνες δεν έχουν αποδειχτεί πρόθυμοι να ενεργοποιήσουν τις συμφωνίες του παρελθόντος. Δεδομένης αυτής της έλλειψης εμπιστοσύνης, η γερμανική πρόταση αναστέλλει την ελληνική εθνική κυριαρχία, μέσω της μεταφοράς εξουσιών σε έναν Ευρωπαίο υποδοχέα. Αυτή θα ήταν μία δίκαιη και φυσιολογική πρόταση εάν η Ελλάδα ήταν μία επιχείρηση ή είναι φυσικό πρόσωπο. Σε τέτοιες περιπτώσεις, κάποιος διορίζεται μετά την χρεοκοπία ή την αναδιάρθρωση του χρέους για να εξασφαλίσει ότι μία επιχείρηση ή ένα φυσικό πρόσωπο θα συμπεριφέρεται συνετά στο μέλλον.

Ένα έθνος - κράτος είναι κάτι διαφορετικό. Στηρίζεται σε δύο παραδοχές. Η πρώτη είναι ότι το έθνος - κράτος αντιπροσωπεύει μία μοναδική νομιμοποιημένη κοινότητα, της οποίας τα μέλη μοιράζονται ένα σύνολο συμφερόντων και αξιών. Η δεύτερη είναι ότι το έθνος - κράτος προκύπτει, ως ένα βαθμό, από την λαϊκή βούληση, και από το ότι μόνο η λαϊκή βούληση έχει το δικαίωμα να αποφασίσει για τις δράσεις του κράτους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για την Ευρώπη, η αρχή της εθνικής αυτοδιάθεσης είναι μία ακρογωνιαία ηθική αξία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα είναι ένα έθνος και έχει μία κυβέρνηση, που σύμφωνα με αυτή την αρχή, αντιπροσωπεύει και είναι υπεύθυνη για τον ελληνικό λαό.

Οι Γερμανοί, επομένως, προτείνουν η Ελλάδα, μία κυρίαρχη χώρα, να μεταφέρει το δικαίωμα της εθνικής αυτοδιάθεσης σε μία επιβλέπουσα αρχή. Οι Γερμανοί υποστηρίζουν ότι δεδομένου της αποτυχίας του ελληνικού κράτους, και υπό επέκταση του ελληνικού δημοσίου, οι πιστωτές έχουν τη δύναμη και το ηθικό δικαίωμα να αναστείλουν την αρχή της εθνικής αυτοδιάθεσης. Δεδομένου ότι αυτή η θέση αποφασίζεται στην Ευρώπη, αυτή είναι μία βαθιά ριζοσπαστική ιδέα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
Η κρίση ξεκίνησε με τη διάσωση της Γερμανίας απ' το Νότο


Στις αρχές της δεκαετίας του '00 η Γερμανία βρέθηκε αντιμέτωπη με το σπάσιμο της φούσκας τεχνολογίας και τηλεπικοινωνιών που οδήγησε στην παρ' ολίγο κατάρρευση εταιριών κολοσσών των δύο αυτών κλάδων, προκαλώντας ένα γενικότερο χρηματοοικονομικό πανικό που αντέστρεψε τη ροή των επενδυτικών κεφαλαίων και έσπρωξε τη χώρα στην ύφεση. Αντί τα κεφάλαια να βρίσκουν το δρόμο τους προς τις γερμανικές τράπεζες και τα γερμανικά περιουσιακά στοιχεία, αποδημούσαν, με τους επενδυτές να πουλούν οτιδήποτε γερμανικό και μεταξύ άλλων και τα γερμανικά τραπεζικά και κρατικά ομόλογα. Η ρευστότητα άρχισε να εξαντλείται και τα επιτόκια των γερμανικών ομολόγων πήραν την ανιούσα κάνοντας δυσκολότερη τη χρηματοδότηση της οικονομίας σε μία περίοδο που το κόστος από την απορρόφηση της ανατολικής Γερμανίας εξακολουθούσε να δημιουργεί πολύ αυξημένες ανάγκες.


Το επιτόκιο του 10ετούς ομολόγου της χώρας σκαρφάλωσε γοργά από το 3,6% στο 5,6%. Το ευρώ βρέθηκε σε ελεύθερη πτώση και έχασε περισσότερο από το 20% της αξίας του έναντι του δολαρίου προκαλώντας ερωτηματικά για την ίδια τη βιωσιμότητα του. Η Γερμανία δεχόταν επίθεση απ' τις αγορές και έβλεπε τα περιουσιακά της στοιχεία να υποτιμούνται, συμπεριλαμβανομένου και του νέου νομίσματος της. Η μόλυνση της απ' τον ιό της νομισματικής κρίσης ήταν γεγονός.

Η χρονική στιγμή που χτυπήθηκε η Γερμανία ήταν ιδιαίτερης σημασίας: ο βασικός της εμπορικός εταίρος, οι ΗΠΑ, κυλούσαν σε μία βαθιά ύφεση. Ο αναδυόμενος οικονομικός γίγαντας, η Κίνα, βρισκόταν ακόμη στα πρώιμα στάδια εισαγωγής προϊόντων του δυτικού πολιτισμού και δε μπορούσε να τραβήξει την γερμανική οικονομία έξω απ' την ύφεση. Η Ευρώπη, δεν είχε ακόμη ενιαίο νόμισμα και οι περισσότερες χώρες έβρισκαν ακριβά τα γερμανικά προϊόντα όταν τα μετέτρεπαν στο εθνικό τους νόμισμα. Ποιος, λοιπόν, θα μπορούσε να έρθει προς διάσωση της;

Προκειμένου να αντιμετωπίσει την κρίση της, η Γερμανία χρειαζόταν άμεσα στο ευρώ όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες. Παραβλέποντας την πραγματική τους ικανότητα να προσχωρήσουν στην ΕΕ, υποδέχτηκε σε αυτήν ανέτοιμα για την Ένωση κράτη, όπως την Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία και στη συνέχεια χρησιμοποίησε την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) ως αντλία που τα φούσκωνε με φθηνό ρευστό ώστε με την πλεονάζουσα ρευστότητα τους να μπορούν να αγοράζουν τα ακριβά γερμανικά προϊόντα.

Μέσα στα πλαίσια αυτής της πολιτικής η ΕΚΤ μείωσε τα επιτόκια του ευρώ από το 5% στο 2%, διατηρώντας τα σε αυτά τα επίπεδα κόντρα στις μακροοικονομικές ανάγκες της ευρωζώνης για περισσότερο από δυόμιση χρόνια, μεταξύ του 2003 και 2006. Στα τέλη του 2005, όταν τα αμερικανικά και τα βρετανικά επιτόκια ξεπερνούσαν το 4% και τα αυστραλιανά το 5% τα ευρωπαϊκά εξακολουθούσαν να κυμαίνονται στο ιστορικό χαμηλό τους, 2%.

Το φθηνό χρήμα δημιούργησε φούσκες περιουσιακών στοιχείων στα κράτη του ευρωπαϊκού Νότου που είχαν μόλις υιοθετήσει το ευρώ, προκαλώντας αυξήσεις ρεκόρ στον κλάδο κατοικίας, στην καταναλωτική πίστωση, στις χρηματιστηριακές αγορές και αλλού.

Χωρίς να έχουν, πλέον, τον έλεγχο της νομισματικής τους πολιτικής, οι κυβερνήσεις του Νότου ήταν πολύ πιο δύσκολο πολιτικά να σταματήσουν την υπερβολική ανάπτυξη της ρευστότητας για να προστατεύσουν τις οικονομίες τους και πολύ πιο εύκολο να 'πουλήσουν' στους ψηφοφόρους τους ως πραγματική, την πλασματική ανάπτυξη που δημιουργούνταν. Η ενίσχυση του πληθωρισμού που αναπόφευκτα ακολούθησε, έκανε τις χώρες του Νότου λιγότερο ανταγωνιστικές. Ρίχνοντας το βάρος τους περισσότερο στην αντιστάθμιση των κοινωνικών συνεπειών του πληθωρισμού παρά στην αντιμετώπιση του, οι κυβερνήσεις του ευρωπαϊκού Νότου προέβησαν σε αυξήσεις μισθών και συντάξεων, που σε συνδυασμό με την παράταση της πολιτικής χαμηλών επιτοκίων της ΕΚΤ προκάλεσε περαιτέρω ενίσχυση των πληθωριστικών πιέσεων.

Από το 2002 που η Ελλάδα μπήκε στην ευρωζώνη μέχρι το 2007 που οι φούσκες στην αγορά κατοικίας, στο χρηματιστήριο, στην πίστωση και στην κατανάλωση είχαν φτάσει στα όρια τους, η ΕΚΤ διατήρησε το μέσο επιτόκιο του ευρώ κοντά στο 2,7%, ρίχνοντας κηροζίνη σε μια φωτιά που έμελλε να κάψει την ευρωπαϊκή περιφέρεια αρχίζοντας απ' την Ελλάδα.

Το 2005 ο διευθυντής οικονομικών της επενδυτικής εταιρίας Nomura σε συζήτηση του με ανώτατο αξιωματούχο της ΕΚΤ παρατήρησε πως ήταν άδικο να εξωθούνται οι χώρες της ΕΕ εν αγνοία τους στη διάσωση της - υπεύθυνης για την κρίση της - Γερμανίας, με το να φουσκώνονται εσκεμμένα οι οικονομίες τους μέσω μίας παρατεταμένης πολιτικής νομισματικής χαλάρωσης απ' την ΕΚΤ ώστε να αγοράζουν γερμανικά προϊόντα. Ο αξιωματούχος της ΕΚΤ του έδωσε την εξής απάντηση: 'αυτή είναι η έννοια ενός ενιαίου νομίσματος: επειδή η Γερμανία δε μπορεί κατ' εξαίρεση να υιοθετήσει ένα πακέτο τόνωσης η μόνη άλλη επιλογή είναι να σηκώσει όλη την Ένωση μέσω της νομισματικής πολιτικής'.

Οι τράπεζες δανείζονταν απ' την ΕΚΤ με σχεδόν μηδενικό κόστος και στη συνέχεια κυριολεκτικά κυνηγούσαν τους πολίτες να δανειστούν χρήματα προκειμένου να αγοράσουν σπίτια, αυτοκίνητα, άλλα προϊόντα που ειδάλλως είτε δε θα μπορούσαν είτε θα το σκέφτονταν πολύ πριν δανειστούν για να τα αποκτήσουν. Η ΕΚΤ ήταν σα να είχε προμηθεύσει κάθε πολίτη της ΕΕ με μία πιστωτική κάρτα παροτρύνοντας τον να τη χρησιμοποιήσει. Αυτό έκανε τους πολίτες των κρατών του Νότου να μάθουν να ζουν πέρα απ' τις πραγματικές τους δυνατότητες όσο η Γερμανία απολάμβανε ένα μέγα πακέτο διάσωσης της οικονομίας της. Η Siemens και άλλοι γερμανικοί κολοσσοί κατέγραφαν κέρδη ρεκόρ εξαιτίας του εμπορίου τους με το Νότο και αυτά αντικατροπτίζονταν στις τιμές των μετοχών τους στα μεγαλύτερα χρηματιστήρια του κόσμου, πολλαπλασιάζοντας τον πλούτο τους.

Ενδεικτικά των αποτελεσμάτων της πολιτικής χαμηλών επιτοκίων της ΕΚΤ στην Ελλάδα είναι τα στοιχεία για την αγορά κατοικίας και την αγορά αυτοκινήτου. Οι άδειες για την ανέγερση κατοικίας το 2006, πέντε χρόνια απ' την υιοθέτηση του ευρώ, ήταν κατά 800% περισσότερες απ' ότι το 2001, τελευταία χρονιά προ ευρώ. Οι πωλήσεις αυτοκινήτων πολλαπλασιάστηκαν. Τα 'φθηνά' ιαπωνικά, ιταλικά, γαλλικά και άλλα αυτοκίνητα που ο Νότος επέλεγε κατά κόρον στη δεκαετία του '90 ανταλλάχτηκαν με ακριβά και πολυτελή γερμανικά. Μία συγκριτική ανάλυση των πωλήσεων καινούργιων και μεταχειρισμένων αυτοκινήτων μεταξύ του 1998 - έτος καλπάζουσας ανόδου του χρηματιστηρίου Αθηνών με εκρηκτική άνοδο στις πωλήσεις αυτοκινήτων στην Ελλάδα αλλά προ της υιοθέτησης του ευρώ – και του 2007 - έτους όπου η φούσκα πίστωσης έφθανε στην κορύφωση της - είναι αποκαλυπτική:

το 1998 πουλήθηκαν 60% περισσότερα ιταλικά αυτοκίνητα απ' ότι το 2007
το 1998 οι πωλήσεις καινούργιων γερμανικών αυτοκινήτων πολυτελείας ανήλθαν στις 7 χιλ. - το 2007 ανήλθαν στις 23 χιλ, παρουσιάζοντας αύξηση μεγαλύτερη του 300%
το 1998 πουλήθηκαν συνολικά 30 χιλ, νέα γερμανικά αυτοκίνητα ενώ το 2007 πουλήθηκαν 80 χιλ.
το 1998 πουλήθηκαν 17.5 χιλ μεταχειρισμένα γερμανικά αυτοκίνητα πολυτελείας, ενώ το 2007 πουλήθηκαν 65 χιλ.
το 1998 πουλήθηκαν συνολικά 46 χιλ. μεταχειρισμένα γερμανικά αυτοκίνητα ενώ το 2007 144 χιλ.
το 1998 οι πωλήσεις μεταχειρισμένων αυτοκινήτων για τις πρώτες 20 μάρκες έφτασαν τις 197 χιλ. και το 2007 τις 500 χιλ.


Ακόμη πιο ενδεικτικό του τρόπου με τον οποίο το ευρώ λειτούργησε ως ένα πακέτο διάσωσης της γερμανικής οικονομίας απ' το Νότο, είναι το μέγεθος των εξαγωγών της Γερμανίας στην Ελλάδα, τα δέκα χρόνια που προηγήθηκαν της δημιουργίας του ευρώ και τα δέκα χρόνια που ακολούθησαν αυτής (στοιχεία: ΔΝΤ). Στην πρώτη περίοδο – προ ευρώ δεκαετία – η Γερμανία εξήγε στην Ελλάδα προϊόντα ύψους, περίπου, 35 δις δολαρίων. Στη δεύτερη περίοδο – μετά ευρώ δεκαετία – οι γερμανικές εξαγωγές στην Ελλάδα αυξήθηκαν στα 70 δις δολάρια, καταγράφοντας άνοδο της τάξης του 100%. Στα έτη 1997-1998 οι εισαγωγές γερμανικών προϊόντων είχαν ανέλθει στα 7,7 δις δολάρια. Δέκα χρόνια αργότερα, στα έτη 2007-2008 η Ελλάδα εισήγε γερμανικά προϊόντα ύψους, περίπου, 21,5 δις δολαρίων σε μία αύξηση κοντά στο 300%.

Οι αυξημένες εισαγωγές γερμανικών προϊόντων απ' την πολιτική φουσκώματος του Νότου ίσως να μη δημιουργούσε τόσο μεγάλο πρόβλημα αν η Γερμανία ανταπέδιδε τη χάρη αυξάνοντας τις εισαγωγές της απ' τους εταίρους της. Όμως έκανε το αντίθετο. Ενδεικτικά, οι εισαγωγές ελληνικών προϊόντων απ' τη Γερμανία το 1992 ήταν 2,2 δις δολάρια και το 2002, έτος υιοθέτησης του ευρώ ανήλθαν στο 1,7 δις δολάρια.

Μέσα σε λίγα χρόνια απ΄ την υιοθέτηση του ευρώ το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας ξεπέρασε αυτό της Ιαπωνίας και της Κίνας φέρνοντας τη στην πρώτη θέση στον κόσμο σε εξαγωγές χάρη στον ευρωπαϊκό Νότο και τα υπόλοιπα κράτη της ευρωζώνης, αφού σε αυτά στηρίχτηκε το μεγαλύτερο ποσοστό της ανάπτυξης των εξαγωγών της. Προκειμένου η ίδια να προφυλαχτεί από τη δημιουργία φουσκών στο 'σπίτι' της, έλαβε μέτρα μείωσης της ρευστότητας και ακολούθησε μία αντιπληθωριστική πολιτική η οποία όξυνε περισσότερο τις αποκλίσεις με τους εταίρους της κάνοντας το Νότο ακόμη λιγότερο ανταγωνιστικό.

Με τις γερμανικές τράπεζες γεμάτες, πια, με ρευστό αλλά χωρίς ευκαιρίες στη χώρα τους εξαιτίας της αντιπληθωριστικής πολιτικής που βάσει σχεδίου ακολουθούσε η Γερμανία, η νέα χρυσή επενδυτική ευκαιρία εντοπίστηκε στην αγορά ομολόγων των κρατών του ευρωπαϊκού Νότου, τα οποία ενώ θεωρούνταν μηδενικού ρίσκου εξακολουθούσαν να παρέχουν αξιόλογα επιτόκια. Τώρα ήταν οι ίδιες οι κυβερνήσεις του Νότου που μπορούσαν να δανειστούν με ολοένα χαμηλότερο κόστος και να χρηματοδοτήσουν τα ελλείμματα που στο μεταξύ δημιουργούνταν από την έκρηξη στην κατανάλωση.

Μέχρι το 2007 το σχέδιο διάσωσης της Γερμανίας είχε πετύχει: η χώρα είχε ξεπεράσει την ύφεση χωρίς να χρειαστεί να αυξήσει το χρέος και τα ελλείμματα της, είχε μετατραπεί σε πρώτη εξαγωγική δύναμη στον κόσμο έχοντας εκμεταλλευτεί την απογείωση της πίστωσης στην ευρωζώνη αλλά αποφεύγοντας, εντέχνως, τις συνέπειες για την ίδια και παράλληλα είχε αναστήσει τη χρηματοοικονομική της αγορά και είχε σώσει το τραπεζικό της σύστημα. Στο μεσοδιάστημα, όμως, είχε ζώσει το Νότο με ωρολογιακές οικονομικές βόμβες.

Ακολούθησε η αμερικανική κρίση, η οποία εξελίχτηκε σε ένα παγκόσμιο τσουνάμι. Οι ωρολογιακές βόμβες στην ευρωζώνη άρχισαν να πυροδοτούνται αλλά η βλάβη σε κάποιες απ' αυτές, όπως στην Ελλάδα, αποδεικνύονταν μικρότερη απ' την αναμενόμενη. Ο 'διεφθαρμένος', 'τεμπέλης' και 'σπάταλος' Έλληνας είχε την πρόνοια να αποταμιεύει τμήμα των χρημάτων του απ' τα χρόνια της πλασματικής ανάπτυξης με αποτέλεσμα οι καταθέσεις να αποτελούν μία ασπίδα στις όποιες χρηματοπιστωτικές πιέσεις, ενώ οι ελληνικές τράπεζες, είτε από έλλειψη τεχνογνωσίας είτε εξαιτίας μίας σύνεσης που αντανακλούσε το γενικότερο ελληνικό χρηματοοικονομικό συντηρητισμό, είχαν αποφύγει να επενδύσουν στα σύνθετα επενδυτικά στεγαστικά προϊόντα που κατέστρεφαν την αμερικανική αγορά κατοικίας και μόλυναν την ευρωζώνη. Ως αποτέλεσμα η ροή κεφαλαίων δεν αντιστράφηκε στην Ελλάδα, τα κεφάλαια παρέμειναν στη χώρα και το ελληνικό τραπεζικό σύστημα κρατήθηκε όρθιο και μετά το τσουνάμι, στηρίζοντας ταυτόχρονα και την πολύ εξαρτημένη, πλέον, απ' αυτό ελληνική οικονομία.

Το σκάσιμο της αμερικανικής φούσκας κατοικίας, η αμερικανική τραπεζική κρίση, η μετεξέλιξη της κρίσης σε διεθνή, η παγκόσμια και ιστορικών διαστάσεων οικονομική ύφεση, το διεθνές χρηματιστηριακό κραχ μετοχών και η εκτίναξη των τιμών πετρελαίου και τροφίμων σε ιστορικά υψηλά επίπεδα τιμών ήταν μερικά απ' αυτά με τα οποία είχε έρθει αντιμέτωπη η Ελλάδα μεταξύ 2006 και 2008 και κόντρα σε κάθε πρόβλεψη είχε αντέξει.

Η πτώχευση της Lehman Brothers το Σεπτέμβριο του 2008, όμως, μετέφερε την κρίση ρευστότητας σε ένα άλλο επίπεδο, κάνοντας τη χειρότερη απ' οτιδήποτε είχε δει η παγκόσμια οικονομία επί 80 χρόνια. Η Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα παρείχε μυστικά δάνεια ύψους, σχεδόν, 10 τρις δολαρίων σε αμερικανικές και διεθνείς τράπεζες προκειμένου να αποτρέψει το απόλυτο χάος και μείωσε τα επιτόκια του δολαρίου σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα, κοντά στο μηδέν. Οι ελληνικές τράπεζες, βέβαια, δεν έλαβαν κρυφά δάνεια απ' τις ΗΠΑ.

Αντί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να ακολουθήσει το παράδειγμα της Αμερικανικής μειώνοντας τα επιτόκια του ευρώ ανταποκρινόμενη στις πρωτοφανείς οικονομικές συνθήκες, προέβηκε σε αύξηση (!) τους κάνοντας την ήδη υπό εξαφάνιση ρευστότητα στην ευρωζώνη πανάκριβη και ακόμη πιο δύσκολο να αντληθεί. Στα τέλη του 2008 και ενώ τα επιτόκια του δολαρίου είχαν μειωθεί κοντά στο μηδέν, τα επιτόκια του ευρώ είχαν αυξηθεί πάνω απ' το 4% στο υψηλότερο επίπεδο ετών.

Ενώ στα χρόνια που η ρευστότητα ήταν πλεονάζουσα και προκαλούσε φούσκες και πληθωρισμό η ΕΚΤ διατηρούσε τα επιτόκια στο 2%, την ώρα της ιστορικής κρίσης που χρειαζόταν φθηνό χρήμα για να αποφευχθεί ο αντιπληθωρισμός και να αντιμετωπιστεί η ύφεση, η ΕΚΤ προχώρησε σε αύξηση των επιτοκίων προκαλώντας ένα ακόμη καταστροφικό χτύπημα στην ευρωζώνη και ειδικά στις χώρες του Νότου.

Πίσω από αυτήν τη φαινομενικά παράλογη και προφανώς καταστροφική νομισματική πολιτική της ΕΚΤ, κρυβόταν και πάλι τα συμφέροντα της Γερμανίας, η οποία είχε εμπλακεί σε έναν άνευ προηγουμένου νομισματικό πόλεμο με τις ΗΠΑ, προσπαθώντας να εκθρονίσει το δολάριο με το να αυξάνει τα επιτόκια του ευρώ προσελκύοντας έτσι κεφάλαια απ' όλο τον κόσμο στη Φρανκφούρτη, η οποία και διεκδικούσε, πλέον, με αξιώσεις απ' το Λονδίνο το ρόλο του νέου ευρωπαϊκού χρηματοοικονομικού κέντρου.

Η απάντηση των ΗΠΑ ήταν η κατακόρυφη άνοδος του δολαρίου και η επαναπροσέλκυση κεφαλαίων σ΄ αυτό, κάτι που προκάλεσε την κατάρρευση της αγοράς εμπορευμάτων. Καθώς οι επενδυτές έφευγαν απ' τα εμπορεύματα και αναζητούσαν ασφαλές καταφύγιο για τα κεφάλαια τους, άρχισαν να επιστρέφουν στις ΗΠΑ αποχωρώντας απ' την Ευρώπη, γεγονός που οδηγούσε στην πώληση περιουσιακών στοιχείων σε ευρώ και έτσι και τραπεζικών και κρατικών ομολόγων της ευρωπαϊκής περιφέρειας τα οποία και για πρώτη φορά απ' την υιοθέτηση του ενιαίου νομίσματος δοκιμάστηκαν σκληρά.

Στα τέλη του 2008 με αρχές 2009 τα CDS και τα επιτόκια των ελληνικών, ισπανικών, πορτογαλικών και ιταλικών ομολόγων μπήκαν σε ανοδική τροχιά αφού οι διεθνείς επενδυτές πουλούσαν κάθε τι συνδεδεμένο σε ευρώ εξαιτίας των πολιτικών επιλογών της Γερμανίας.

Ήταν εκείνη η χρονική στιγμή την οποία επέλεξε ο πρώην Πρωθυπουργός της χώρας, κ. Σημίτης, για να απευθυνθεί στην ελληνική Βουλή σχετικά με την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, αποφεύγοντας να βρει ευθύνες οπουδήποτε αλλού πέρα απ' την Ελλάδα και θέτοντας θέμα αποκλεισμού της απ' τις αγορές και προσφυγής της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, σε μία ομιλία που αν δεν είχε αντιμετωπιστεί με ψυχραιμία από την τότε κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα μπορούσε να έχει τινάξει τη χώρα στον αέρα ένα χρόνο νωρίτερα απ' ότι τελικά συνέβη.

Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν ήταν ελληνικό αλλά πρωταρχικώς ευρωπαϊκό και έτσι οι χώρες της ΕΕ στράφηκαν για βοήθεια στην ΕΚΤ ζητώντας ένα πανευρωπαϊκό σχέδιο προστασίας των τραπεζών. Ο Γάλλος Πρόεδρος Σαρκοζί προώθησε αυτήν τη λύση αλλά η Γερμανίδα Καγκελάριος Μέρκελ ήταν κάθετα αντίθετη απορρίπτοντας την προστασία του τραπεζικού συστήματος από την ΕΚΤ και επιβάλλοντας τη στήριξη των τραπεζών με εθνικά κεφάλαια.

Ακόμη και μετά απ' αυτήν την καταστροφική απόφαση της Γερμανίας και ενώ η Ελλάδα αναγκάστηκε να στηρίξει τις τράπεζες της με κρατικές εγγυήσεις, κατάφερε να αποφύγει τα χειρότερα και να φτάσει στο Νοέμβριο του 2009 αποδυναμωμένη μεν αλλά έχοντας διατηρήσει την πιστοληπτική της βαθμολογία στο Α, έχοντας πετύχει να δανείζεται με επιτόκια κοντά στο ιστορικό χαμηλό της, έχοντας αποτρέψει την κατάρρευση της αγοράς κατοικίας, έχοντας προσελκύσει αρκετά διεθνή επενδυτικά κεφάλαια ώστε το χρηματιστήριο της να καταγράφει τη μεγαλύτερη άνοδο στον κόσμο σε ετήσια βάση, έχοντας έναν τραπεζικό κλάδο ισχυρό, και συνεχίζοντας συνεχίζει να εμπνέει εμπιστοσύνη στο εξωτερικό και το εσωτερικό της έτσι ώστε και να μπορεί να χρηματοδοτεί το χρέος της αλλά και να απολαμβάνει μεγάλες εισροές στις ελληνικές τράπεζες, μετρώντας αθροιστικά τις μεγαλύτερες καταθέσεις από ιδιώτες και επιχειρήσεις στην ιστορία της. Πράγματι, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είχε προσελκύσει νέες καταθέσεις ύψους, περίπου, 22 δις ευρώ το 2007, οι οποίες ενισχύθηκαν κατά επιπλέον 30 δις ευρώ το 2008 ενώ ακόμη και στο 2009 οι ελληνικές τράπεζες είδαν τις καταθέσεις να αυξάνονται κατά 10 δις ευρώ.

Χρειάστηκαν, ωστόσο, μόλις μερικές εβδομάδες πανικού της κυβέρνησης Παπανδρέου για να αντιστραφεί αυτή η μακροπρόθεσμη τάση και να αρχίσει ένα καταστροφικό κύμα εκροής καταθέσεων. Μόνο τον Ιανουάριο του 2010 εγκατέλειψαν τις ελληνικές τράπεζες κεφάλαια ύψους 5 δις ευρώ, με το έτος να κλείνει με εκροές ύψους 29 δις ευρώ. Από το Δεκέμβριο του 2009 μέχρι τον Απρίλιο του 2012 οι ελληνικές τραπεζικές καταθέσεις είχαν μειωθεί από 238 δις ευρώ στα 166 δις ευρώ, καταγράφοντας πτώση κατά 43%. Περίπου το 85% των εκροών προήλθε από ιδιώτες αποτυπώνοντας τον πανικό που κατέβαλλε τους Έλληνες πολίτες.

Ακόμη χειρότερα, ο διεθνής πανικός μεταφράστηκε σε μαζικές πωλήσεις ελληνικών περιουσιακών στοιχείων, μεταξύ των οποίων και μετοχών, τραπεζικών και κρατικών ομολόγων, με τα κεφάλαια να μεταφέρονται απ' την Ελλάδα στη Γερμανία προς αναζήτηση ασφάλειας. Ιδιωτικός και κρατικός τομέας αποκλείστηκαν απ' τις αγορές κεφαλαίων και η χώρα δε μπορούσε πια να χρηματοδοτήσει το χρέος και τα ελλείμματα της.

Είχε έρθει η ώρα της Ελλάδας να χρειαστεί βοήθεια απ' τη Γερμανία. Η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη της ΕΕ, όμως, είχε άλλα σχέδια καθώς είδε στην ελληνική και στην ευρωπαϊκή κρίση μια διπλή ευκαιρία:

α) να πετύχει την έξοδο της ίδιας απ΄ τη μεγαλύτερη ύφεση στην ιστορία της με το να μετατραπεί σε πόλο έλξης κεφαλαίων εξασφαλίζοντας ένα μέγα πακέτο τόνωσης βασιζόμενο στην αστείρευτη ρευστότητα και στο χαμηλό κόστος κρατικού δανεισμού της

β) να προωθήσει τη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης κάτω απ' την ηγεμονία της, σχέδιο που είχε εκπονηθεί αλλά είχε μείνει στάσιμο απ' τα τέλη της δεκαετίας του '80 και το οποίο αποτυπώνεται με μεγάλη σαφήνεια στα απόρρητα έγγραφα εκείνης της περιόδου που αποχαρακτηρίστηκαν μόλις προσφάτως.

Σήμερα, περισσότερο από δυόμιση χρόνια απ' το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης, η Γερμανία έχει προχωρήσει πολύ στην υλοποίηση των δύο αυτών στόχων. Όσον αφορά στον πρώτο, η οικονομία της αναπτύχθηκε με τους μεγαλύτερους ρυθμούς απ' την επανένωση της χώρας, καταγράφοντας παράλληλα μία σειρά θετικών ρεκόρ δεκαετιών. Καταλυτικό ρόλο σε αυτό έπαιξε το πακέτο τόνωσης που απόλαυσε η Γερμανία από τη μεταφορά κεφαλαίων απ' το Νότο στις τράπεζες της αλλά και από τη μετατροπή της σε καταφύγιο κεφαλαίων απ' όλο τον κόσμο, γεγονός που τη βοήθησε να δανείζεται με ιστορικά χαμηλά επιτόκια. Η μελέτη της ροής τραπεζικών καταθέσεων μεταξύ των κρατών του Νότου και της Γερμανίας αποκαλύπτει τη δημιουργία μίας αρνητικής συσχέτισης που ξεπέρασε το 0,8. Δηλαδή περίπου στο 80% των περιπτώσεων οι εκροές απ' το Νότο κατέληξαν σε εισροές στη Γερμανία (στοιχεία: Budensbank). .

Το ισοζύγιο στο Target 2, το Μάιο του 2012, έδειξε πλεόνασμα ύψους 660 δις ευρώ για τη Γερμανία, 146 δις ευρώ για την Ολλανδία και 45 δις ευρώ για τη Φινλανδία. Οι χώρες αυτές απολαμβάνουν χάρη στην κρίση πακέτα τόνωσης που αντιστοιχούν στο 23-25% του ΑΕΠ τους. Την ίδια στιγμή το αντίστοιχο έλλειμμα για τις χώρες του Νότου αντιστοιχεί στο 20-60% του ΑΕΠ τους (20% για Ιταλία, 23% για Ισπανία, 60% για Ιρλανδία, 50% για Ελλάδα).

Όσον αφορά στο δεύτερο στόχο της, η Γερμανία αναδείχτηκε ως ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της ΕΕ, θέτοντας και επιβάλλοντας τους κανόνες της και προχωρώντας στην εμβάθυνση της ευρωζώνης με μεγαλύτερα βήματα από ποτέ. Η παράδοση εθνικής κυριαρχίας σε ευρωπαϊκά και υπό γερμανικό έλεγχο ιδρύματα είναι η νέα τάση που μετατρέπει τη Γερμανία σε ευρωπαϊκή αυτοκρατορία, χάρη στην ελληνική και την ευρωπαϊκή κρίση.

Αυτό που δεν έγινε ποτέ αντιληπτό απ' τις ελληνικές κυβερνήσεις, είναι ότι όπως κάθε άλλη ηγέτιδα δύναμη μίας νομισματικής ένωσης, η Γερμανία δε θα κάνει ποτέ τίποτε που να εξυπηρετεί το γενικό ευρωπαϊκό συμφέρον αν δεν εξυπηρετείται πρωτίστως το δικό της. Η εταιρική αλληλεγγύη ισχύει μόνο από τον πιο αδύναμο προς τον πιο δυνατό. Η Γερμανία θα αντιμετωπίζει πάντα τις πιο αδύναμες οικονομικά χώρες με αλαζονεία και θα επιδιώκει να ισχυροποιείται εις βάρος τους αφού αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρήσει τον ηγετικό της ρόλο. Δε χρειάζεται να κοιτάξει κανείς πολύ μακριά για να καταλάβει πώς λειτουργεί μία κυρίαρχος δύναμη σε ένα νομισματικό σύστημα και αρκεί να δει τις ΗΠΑ, που με το δολάριο εκμεταλλεύτηκαν ολόκληρο τον κόσμο από το 1945 και μετά.

Δεν είναι τυχαίο πως ήταν η Γερμανία που ηγήθηκε της αλλαγής του προηγούμενου νομισματικού συστήματος στις αρχές της δεκαετίας του '70, οργανώνοντας έναν κατά το ήμισυ επιτυχή νομισματικό πόλεμο εναντίον του δολαρίου, στην προσπάθεια της, τότε, να βάλει τέλος στην αμερικανική νομισματική κυριαρχία καθώς ήταν η ίδια που βρισκόταν στη θέση του αποδέκτη των συνεπειών του τρόπου λειτουργίας των ΗΠΑ μέσα στα πλαίσια της.

Ούτε είναι συμπτωματικό που απέτυχαν και οι τρεις προσπάθειας δημιουργίας μίας ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης με επίκεντρο το γερμανικό μάρκο, αφού η Γερμανία δρούσε πάντα με τον ίδιο τρόπο, εκμεταλλευόμενη τους εταίρους της τόσο σε καιρούς ηρεμίας, ώστε να προωθεί τη δική της ανάπτυξη όσο και περιόδους κρίσης, πιέζοντας για περισσότερο έλεγχο, δημοσιονομική και πολιτική ενοποίηση.

Τελικά, βέβαια, δεν έχει τόσο σημασία τί κάνουν οι άλλοι και αν αυτό μας βλάπτει ή μας βοηθά αλλά το τί κάνουμε εμείς για να αμυνθούμε ή να βοηθήσουμε τον εαυτό μας. Και κοιτώντας πίσω στο χρόνο θα διαπιστώσουμε εύκολα μερικά απ' τα δραματικά λάθη των τελευταίων κυβερνήσεων που πέρασαν απ' την Ελλάδα.

Η κυβέρνηση Σημίτη έκανε πολιτική της σημαία την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ αποτυγχάνοντας να προετοιμάσει τη χώρα σωστά γι' αυτό το ιστορικό γεγονός και αφήνοντας την, εν γνώση της και προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της, εκτεθειμένη σε εξαιρετικά μεγάλους κινδύνους. Οι ευθύνες του κ. Σημίτη γι' αυτό είναι διαχρονικές και βαρύτατες.

Η κυβέρνηση Καραμανλή δεν έκανε αυτά που έπρεπε για να προστατέψει τη χώρα απ' τις αρνητικές συνέπειες της εισόδου της στην ευρωζώνη. Με ατολμία και χωρίς αίσθηση της ιστορικής του ευθύνης ο κ. Καραμανλής απόλαυσε πολιτικά τα θετικά της υιοθέτησης του ευρώ, αποτυγχάνοντας να εκμοντερνίσει και να ενδυναμώσει τη χώρα ώστε να αντιμετωπίσει τους δαίμονες του παρελθόντος και τις προκλήσεις του παρόντος και του μέλλοντος.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου πανικοβλήθηκε και πανικόβαλε έναν ολόκληρο κόσμο για το άγνωστο (;) δημοσιονομικό έλλειμμα, λειτουργώντας ως μεγεθυντής και πολλαπλασιαστής των προβλημάτων της οικονομίας και οδηγώντας, ουσιαστικά, τη χώρα στην πτώχευση απ' το Νοέμβριο του 2009 εφόσον ήταν δεδομένο πως η Γερμανία δεν υπήρχε περίπτωση να αναλάβει τις δικές της ευθύνες. Μελετώντας κανείς οικονομική ιστορία είναι μάλλον απίθανο να βρει πολλά αντίστοιχα παραδείγματα που ένας άνθρωπος πανικόβαλε τόσους πολλούς. Οι ηγέτες δεν πανικοβάλλονται και το κυριότερο δεν πανικοβάλλουν τους υπόλοιπους γύρω τους, πόσο μάλλον έναν ολόκληρο πλανήτη. Εκτός και αν ο κ. Παπανδρέου γνώριζε πως η ανθρωπότητα απειλούνταν με εξαφάνιση και ότι μόνο αυτός μπορούσε να την προστατέψει, δεν είχε κανένα πολιτικό έρεισμα και καμία νομιμοποίηση να θυσιάσει την Ελλάδα. Οτιδήποτε ακολούθησε του 'Πανικού Παπανδρέου', ήταν η συνέχεια μίας προδιαγεγραμμένης τραγωδίας.

Οι χώρες είναι υπεύθυνες για τις επιλογές και τα λάθη τους και η Ελλάδα έχει πολλά και διαφορετικής βαρύτητας δικά της λάθη να κατανοήσει, να αναγνωρίσει και να διορθώσει. Αλλά με το να αποδέχεται ευθύνες που δεν της ανήκουν, να αυτοδυσφημίζεται διεθνώς και το κυριότερο να αδυνατεί να αντιληφθεί και να αναδείξει τις ευθύνες και το ρόλο άλλων σε ιστορικής σημασίας γεγονότα και καταστάσεις, διαπράττει ένα αυτοκτονικό λάθος.

Σε τελική ανάλυση κάθε κράτος πρέπει να έχει τους δικούς του μακροπρόθεσμους, εθνικούς και υπερκομματικούς στόχους. Η Ελλάδα πρέπει να αναγνωρίσει και να κατανοήσει αυτούς των υπόλοιπων κρατών που την επηρεάζουν άμεσα και έμμεσα και επιτέλους να προσδιορίσει και να επιδιώξει τους δικούς της. Αν κάνει η ίδια αυτό που πρέπει θα μπορεί και να βοηθά τον εαυτό της και να προστατεύεται από εξωτερικούς κινδύνους αλλά και να νομιμοποιείται να αποδίδει ευθύνες στα κράτη που λειτουργούν με τρόπο βλαπτικό για το σύνολο. Και η Γερμανία, τουλάχιστον στα πλαίσια της ευρωζώνης, είναι σίγουρα ένα από αυτά.


Πάνος Παναγιώτου
Χρηματιστηριακός Τεχνικός Αναλυτής
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
Η Γερμανία, το «οικονομικό θαύμα» της οποίας παρουσιάζεται συχνά ως υπόδειγμα για τις γειτονικές της χώρες, τις τελευταίες εβδομάδες δημοσιοποίησε μια σειρά από κακούς οικονομικούς δείκτες, γεγονός που υποδηλώνει ότι η χώρα δεν βρίσκεται πλέον στο απυρόβλητο της κρίσης στην ευρωζώνη.

Τον Ιούνιο η βιομηχανική παραγωγή σημείωσε μεγαλύτερη πτώση από το προβλεπόμενο, αγγίζοντας το 0,9%, σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε σήμερα στη δημοσιότητα το υπουργείο Οικονομικών.

Την Τρίτη το ίδιο υπουργείο είχε ανακοινώσει ότι οι παραγγελίες μειώθηκαν επίσης κατά 1,7% ενώ η ζήτηση από τις 17 χώρες της ευρωζώνης έπεσε κατά 4,9%, ποσοστά υψηλότερα απ' όσο υπολόγιζαν οι αναλυτές.

«Δεν χρειάζεται να πούμε ότι το αδύναμο οικονομικό περιβάλλον θα καταστήσει πραγματικά πολύ δύσκολη την περαιτέρω δημοσιονομική πρόοδο στις χρεωμένες περιφερειακές οικονομίες», υποστήριξε ο Τζόναθαν Λόινς, ο επικεφαλής οικονομολόγος του ομίλου Capital Economics.

Τα αρνητικά στοιχεία συσσωρεύονται, δείχνοντας ότι τα σύννεφα της κρίσης στην ευρωζώνη αρχίζουν να καλύπτουν τον οικονομικό ορίζοντα της χώρας.

Τον Ιούλιο, για τέταρτο συνεχόμενο μήνα ο αριθμός των ανέργων αυξήθηκε, ωστόσο το ποσοστό
ανεργίας παρέμεινε αμετάβλητο στο 6,8%, δηλαδή στο χαμηλότερο επίπεδο εδώ και δύο δεκαετίες.

Οι λιανικές πωλήσεις συνέχισαν να μειώνονται και τον Ιούνιο —όπως είχε ήδη γίνει τον Απρίλιο και τον Μάιο— ενώ οι πωλήσεις αυτοκινήτων μειώθηκαν κατά 5% μέσα σε ένα χρόνο.

Οι παραγγελίες εργαλειομηχανών, ενός βασικού τομέα της γερμανικής οικονομίας, μειώθηκαν στο ίδιο διάστημα κατά 1%.

«Η εξέλιξη των παραγγελιών και οι δείκτες δραστηριότητας προαναγγέλλουν μια υποχώρηση της δραστηριότητας τους επόμενους μήνες, εξαιτίας της κρίσης στην ευρωζώνη», εκτίμησε η Κατρίν Στεπάν, αναλύτρια στη γαλλική BNP Paribas ενώ ο Αντρέας Ρις, οικονομολόγος της UniCredit, είπε ότι «η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου είναι εάν και για πόσο χρονικό διάστημα οι γερμανικές εταιρείες
και οι καταναλωτές θα αντέξουν απέναντι στις αναταράξεις της ευρωζώνης».

Πάντως μέχρι στιγμής η Γερμανία έχει αποδειχτεί πιο ανθεκτική στην κρίση σε σχέση με τους Ευρωπαίους εταίρους της. Ο οίκος αξιολόγησης Fitch ανανέωσε σήμερα την εμπιστοσύνη του προς τη χώρα διατηρώντας το αξιόχρεό της στο τριπλό Α —την καλύτερη δυνατή βαθμίδα— και χαρακτηρίζοντας «σταθερή» την προοπτική της οικονομίας της.

Αντιθέτως, η γαλλική οικονομία βαδίζει προς την ύφεση, σύμφωνα με την Τράπεζα της Γαλλίας που εκτιμά ότι το ΑΕΠ θα μειωθεί κατά 0,1% κατά το τρίτο τρίμηνο του έτους.

Συνολικά στην ευρωζώνη η ύφεση της ιδιωτικής δραστηριότητας συνεχίστηκε και τον Ιούνιο, γεγονός που περιορίζει τις ελπίδες για βελτίωση της κατάστασης κατά το τρίτο τρίμηνο.

Τον Ιούνιο η ανεργία έφτασε στο ποσοστό-ρεκόρ του 11,2% και αναμένεται ότι θα συνεχιστεί η ανοδική πορεία της.


Πηγή: ΑΜΠΕ
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

D_G

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο Δημήτρης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 1,938 μηνύματα.
Η Γερμανία, το «οικονομικό θαύμα» της οποίας παρουσιάζεται συχνά ως υπόδειγμα για τις γειτονικές της χώρες, τις τελευταίες εβδομάδες δημοσιοποίησε μια σειρά από κακούς οικονομικούς δείκτες, γεγονός που υποδηλώνει ότι η χώρα δεν βρίσκεται πλέον στο απυρόβλητο της κρίσης στην ευρωζώνη.
Φυσικό δεν ήταν;
Θα έμεναν στο απυρόβλητο ;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Γιώργος

Τιμώμενο Μέλος

Ο Γιώργος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Ελβετία (Ευρώπη). Έχει γράψει 30,791 μηνύματα.




Με αυτή την στάση των χεριών της, θέλει να μας περάσει η Μέρκελ κάτι σχετικά με τα νέα μέτρα;

Τύπου... "τόσο" θα σας τον κάνουμε... ;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Cosa Nostra

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο Cosa Nostra αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Barman/Barwoman και μας γράφει απο Κοπανάκι (Μεσσηνία). Έχει γράψει 201 μηνύματα.
Φυσικό δεν ήταν;
Θα έμεναν στο απυρόβλητο ;

Πχ η βιομηχανικη παραγωγη της Γερμανίας εχει παρει την κατω βόλτα.Οι αυτοκινητοβιομαχανιες ήδη αρχισαν περικοπες
σε μισθους και προσωπικο και κατα την γνωμη μου επεται και συνεχεια.
Ομως η θεια Μερκελ εχει δυο ασσους στο μανικι για παν ενδεχομενο πρωτον το ευροωμολογο και δευτερων να τυπωσει χρημα.
Κανεις δεν ξερει αν και ποτε θα ενεργοποιησει καποιο απο τα παραπανω.
Μην ξεχναμε οτι το 2013 εχει εκλογες στην Γερμανια...η χωρα εχει αρχισει να παιρνει την κατω βόλτα θα τριξει η καρεκλα της θειας...:whistle:...αλλα προς το παρων δανειζεται με μηδενικο επιτοκιο...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Cosa Nostra

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο Cosa Nostra αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Barman/Barwoman και μας γράφει απο Κοπανάκι (Μεσσηνία). Έχει γράψει 201 μηνύματα.




Με αυτή την στάση των χεριών της, θέλει να μας περάσει η Μέρκελ κάτι σχετικά με τα νέα μέτρα;

Τύπου... "τόσο" θα σας τον κάνουμε... ;

Αυτο λες ? η οτι ο δικος μας ειναι διπλα στην θεια Μερκελ σαν τον φτωχο συμπεθερο..:whistle: δεν εχει μεσα του λιγη
λεβεντια και δυναμικη να σταθει διπλα στη Μερκελ...Σαν εικόνα Ελληνα πρωθυπουργου εμένα με χαλάει παντως...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Deutsch... Lover

Επιφανές μέλος

Η Everl αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φιλόλογος ξένων γλωσσών και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 18,613 μηνύματα.
Ο ρόλος της Γερμανίας στην κρίση χρέους

Υπήρχαν δυο αιτίες. Η πρώτη ήταν ότι η ελληνική δημοκρατία, όπως πολλές δημοκρατίες, απαιτεί επιδόματα για τον λαό της από την κυβέρνηση και οι πολιτικοί που επιθυμούν να εκλεγούν χορηγούν αυτά τα επιδόματα. Αναλόγως, υπάρχει μια έμφυτη πίεση στο σύστημα να δαπανά υπέρμετρα.

Η δεύτερη αιτία σχετίζεται με το status της Γερμανίας ως της δεύτερης μεγαλύτερης εξαγωγικής χώρας του κόσμου. Το 40% περίπου του γερμανικού ΑΕΠ προέρχεται από τις εξαγωγές, πολλές από αυτές προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Παρά τις δηλώσεις τους περί δημοσιονομικής σύνεσης και προσοχής, οι γερμανοί έχουν συμφέρον να διευκολύνουν την κατανάλωση και τη ζήτηση για τις εξαγωγές τους προς την Ευρώπη. Χωρίς αυτές τις εξαγωγές, η Γερμανία θα έκανε «βουτιά» στην ύφεση.

Ως εκ τούτου, οι γερμανοί έχουν εκμεταλλευτεί τους θεσμούς και τις πρακτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να διατηρήσουν τη ζήτηση για τα προϊόντα τους. Μέσω της νομισματικής ένωσης, η Γερμανία έδωσε τη δυνατότητα σε άλλα κράτη της ευρωζώνης να έχουν πρόσβαση σε πίστωση σε επιτόκια που δεν ήταν προς το συμφέρον τους. Από αυτήν την άποψη η Γερμανία ενθάρρυνε την ζήτηση για τις εξαγωγές της με το να διευκολύνει τις ανεύθυνες πρακτικές δανεισμού σε όλη την Ευρώπη. Ο βαθμός στον οποίον οι γερμανικές ενέργειες ενθάρρυναν τέτοιες ασύνετες πρακτικές δεν έχει γίνει πλήρως κατανοητός.

Η πραγματική λιτότητα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα ήταν καταστροφική για την γερμανική οικονομία, αφού η πτώση στην κατανάλωση θα ήταν σε βάρος των γερμανικών εξαγωγών. Αν και η ζήτηση από την Ελλάδα αντιστοιχεί σε ένα μικρό μόνο μέρος των εξαγωγών αυτών, η Ελλάδα είναι μέρος ενός μεγαλύτερου συστήματος – και η σωστή λειτουργία αυτού του συστήματος είναι προς το στρατηγικό συμφέρον της Γερμανίας.

Οι Γερμανοί ισχυρίζονται ότι οι Έλληνες παραπλάνησαν τους πιστωτές τους και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια πιο περιεκτική εξήγηση θα συμπεριελάμβανε και το γεγονός ότι ηθελημένα οι Γερμανοί «έκαναν τα στραβά μάτια». Αν και η Ελλάδα είναι μια ακραία περίπτωση, το γενικότερο συμφέρον της Γερμανίας ήταν να διατηρήσει την ευρωπαϊκή ζήτηση για όσο περισσότερο είναι δυνατόν.

Σίγουρα η Γερμανία ήταν συναυτουργός στις πρακτικές δανεισμού που οδήγησαν την Ελλάδα σ’ αυτή τη δυσχερή θέση. Πιθανώς οι Έλληνες δεν είπαν όλη την αλήθεια για την ελληνική οικονομία στους πιστωτές τους, ακόμα και έτσι όμως, η γερμανική απαίτηση για αναστολή του εθνικού αυτοπροσδιορισμού της Ελλάδας είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή.

Από μια άποψη η γερμανική πρόταση απλά δημοσιοποιεί αυτό που ήταν πάντα η πραγματικότητα. Για να αναδιαρθρώσει η Ελλάδα το χρέος της, θα πρέπει να επιβάλει σημαντικά μέτρα λιτότητας στα οποία έχει συμφωνήσει η Αθήνα. Οι γερμανοί θέλουν τώρα να διοριστεί ένας επίτροπος για να εξασφαλίσουν ότι η Ελλάδα θα τηρήσει την υπόσχεσή της. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αυτής, η κρίση χρέους θα περιορίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό την ελληνική δημοκρατία με το να μεταφέρει τα θεμελιώδη στοιχεία της ελληνικής αυτονομίας στα χέρια επιτρόπων, το πρωταρχικό ενδιαφέρον των οποίων είναι η αποπληρωμή του χρέους και όχι τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας.
Το δίλημμα της Γερμανίας

Οι Γερμανοί βρίσκονται σε δίλημμα. Από τη μια πλευρά, η Γερμανία είναι η τελευταία χώρα στην Ευρώπη που θα «άντεχε» μια γενική λιτότητα σε προβληματικές χώρες και την μείωση της ζήτησης που θα συνεπάγονταν κάτι τέτοιο. Από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί να ανεχτεί την ελληνικού τύπου αδιαφορία στην δημοσιονομική σύνεση.

Η Γερμανία πρέπει να έχει μια δομημένη λύση που σε κάποιον βαθμό διατηρεί τη ζήτηση σε χώρες όπως η Ισπανία ή η Ιταλία. Πρέπει να δείξουν ότι υπάρχουν συνέπειες για τη μη συμμόρφωση στην ελεγχόμενη διαχείριση του χρέους χωρίς χρεοκοπία. Πάνω απ’ όλα, οι γερμανοί πρέπει να διατηρήσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση για να απολαύσουν μια ευρωπαϊκή ελεύθερη ζώνη εμπορίου. Έτσι, υπάρχει μια ένταση μεταξύ της διατήρησης του συστήματος και της επιβολής πειθαρχίας.

Η πρόταση της Γερμανίας ανέβασε δραματικά το «στοίχημα» της κρίσης χρέους. Ακόμα και αν απλώς υποχωρήσει, ο ελληνικός λαός θυμήθηκε ότι αυτό που «παίζεται» είναι η ελληνική δημοκρατία. Αν και η Ελλάδα δανείστηκε ασυλλόγιστα, αν το τίμημα αυτής της συμπεριφοράς είναι η υποταγή σε κάποιον μη εκλεγμένο επίτροπο, το τίμημα δεν θα αποτελούσε πρόκληση μόνο για τις ελληνικές αρχές, αλλά θα δημιουργούσε μια νέα κρίση στην Ευρώπη.

Αυτή η κρίση θα ήταν πολιτική. Στη νέα κρίση, τα ζητήματα κρατικού χρέους θα μετατρέπονταν σε απειλές για την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία. Και δεδομένου ότι η Γερμανία υπήρξε ο ιστορικός εφιάλτης για το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, και δεδομένου ότι η Γερμανία προσπαθεί να περάσει τη «γραμμή» αν χρωστάς πολλά και οι πιστωτές σου δεν σε εμπιστεύονται χάνεις το δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού στα σημαντικότερα θέματα, το αποτέλεσμα θα ήταν εκρηκτικό. Παράλληλα όμως θα ήταν το αντίθετο από αυτό που χρειάζεται η Γερμανία.

Η Γερμανία χρειάζεται να έχει μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου στην Ευρώπη. Η Γερμανία χρειάζεται επίσης να έχει ισχυρή ζήτηση στην Ευρώπη. Η Γερμανία επίσης θέλει να υπάρχει σύνεση στις πρακτικές δανεισμού. Και η Γερμανία δεν πρέπει να δει μια επιστροφή στα αντιγερμανικά αισθήματα προηγούμενων εποχών. Κατά μια έννοια, το πρόβλημα είναι η Ελλάδα. Ολο και περισσότερο, όμως, το πρόβλημα γίνεται η Γερμανία.

Πόσο μακριά είναι πρόθυμοι να το «τραβήξουν» οι γερμανοί και κατά πόσο καταλαβαίνουν πραγματικά τα εθνικά τους συμφέροντα; Ολο και περισσότερο, η κρίση σταματά να είναι ελληνική ή ιταλική. Είναι μια κρίση του ρόλου που θα παίξει η Γερμανία στην Ευρώπη μελλοντικά. Οι γερμανοί έχουν πολλά «χαρτιά» στα χέρια τους και αυτό είναι το πρόβλημά τους: με τόσες επιλογές, πρέπει να πάρουν σκληρές αποφάσεις –κάτι που δεν θα είναι εύκολο για την μεταπολεμική Γερμανία.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Deutsch... Lover

Επιφανές μέλος

Η Everl αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φιλόλογος ξένων γλωσσών και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 18,613 μηνύματα.
Ο ρόλος της Γερμανίας στην κρίση χρέους

Υπήρχαν δυο αιτίες. Η πρώτη ήταν ότι η ελληνική δημοκρατία, όπως πολλές δημοκρατίες, απαιτεί επιδόματα για τον λαό της από την κυβέρνηση και οι πολιτικοί που επιθυμούν να εκλεγούν χορηγούν αυτά τα επιδόματα. Αναλόγως, υπάρχει μια έμφυτη πίεση στο σύστημα να δαπανά υπέρμετρα.

Η δεύτερη αιτία σχετίζεται με το status της Γερμανίας ως της δεύτερης μεγαλύτερης εξαγωγικής χώρας του κόσμου. Το 40% περίπου του γερμανικού ΑΕΠ προέρχεται από τις εξαγωγές, πολλές από αυτές προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Παρά τις δηλώσεις τους περί δημοσιονομικής σύνεσης και προσοχής, οι γερμανοί έχουν συμφέρον να διευκολύνουν την κατανάλωση και τη ζήτηση για τις εξαγωγές τους προς την Ευρώπη. Χωρίς αυτές τις εξαγωγές, η Γερμανία θα έκανε «βουτιά» στην ύφεση.

Ως εκ τούτου, οι γερμανοί έχουν εκμεταλλευτεί τους θεσμούς και τις πρακτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να διατηρήσουν τη ζήτηση για τα προϊόντα τους. Μέσω της νομισματικής ένωσης, η Γερμανία έδωσε τη δυνατότητα σε άλλα κράτη της ευρωζώνης να έχουν πρόσβαση σε πίστωση σε επιτόκια που δεν ήταν προς το συμφέρον τους. Από αυτήν την άποψη η Γερμανία ενθάρρυνε την ζήτηση για τις εξαγωγές της με το να διευκολύνει τις ανεύθυνες πρακτικές δανεισμού σε όλη την Ευρώπη. Ο βαθμός στον οποίον οι γερμανικές ενέργειες ενθάρρυναν τέτοιες ασύνετες πρακτικές δεν έχει γίνει πλήρως κατανοητός.

Η πραγματική λιτότητα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα ήταν καταστροφική για την γερμανική οικονομία, αφού η πτώση στην κατανάλωση θα ήταν σε βάρος των γερμανικών εξαγωγών. Αν και η ζήτηση από την Ελλάδα αντιστοιχεί σε ένα μικρό μόνο μέρος των εξαγωγών αυτών, η Ελλάδα είναι μέρος ενός μεγαλύτερου συστήματος – και η σωστή λειτουργία αυτού του συστήματος είναι προς το στρατηγικό συμφέρον της Γερμανίας.

Οι Γερμανοί ισχυρίζονται ότι οι Έλληνες παραπλάνησαν τους πιστωτές τους και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια πιο περιεκτική εξήγηση θα συμπεριελάμβανε και το γεγονός ότι ηθελημένα οι Γερμανοί «έκαναν τα στραβά μάτια». Αν και η Ελλάδα είναι μια ακραία περίπτωση, το γενικότερο συμφέρον της Γερμανίας ήταν να διατηρήσει την ευρωπαϊκή ζήτηση για όσο περισσότερο είναι δυνατόν.

Σίγουρα η Γερμανία ήταν συναυτουργός στις πρακτικές δανεισμού που οδήγησαν την Ελλάδα σ’ αυτή τη δυσχερή θέση. Πιθανώς οι Έλληνες δεν είπαν όλη την αλήθεια για την ελληνική οικονομία στους πιστωτές τους, ακόμα και έτσι όμως, η γερμανική απαίτηση για αναστολή του εθνικού αυτοπροσδιορισμού της Ελλάδας είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή.

Από μια άποψη η γερμανική πρόταση απλά δημοσιοποιεί αυτό που ήταν πάντα η πραγματικότητα. Για να αναδιαρθρώσει η Ελλάδα το χρέος της, θα πρέπει να επιβάλει σημαντικά μέτρα λιτότητας στα οποία έχει συμφωνήσει η Αθήνα. Οι γερμανοί θέλουν τώρα να διοριστεί ένας επίτροπος για να εξασφαλίσουν ότι η Ελλάδα θα τηρήσει την υπόσχεσή της. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αυτής, η κρίση χρέους θα περιορίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό την ελληνική δημοκρατία με το να μεταφέρει τα θεμελιώδη στοιχεία της ελληνικής αυτονομίας στα χέρια επιτρόπων, το πρωταρχικό ενδιαφέρον των οποίων είναι η αποπληρωμή του χρέους και όχι τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας.
Το δίλημμα της Γερμανίας

Οι Γερμανοί βρίσκονται σε δίλημμα. Από τη μια πλευρά, η Γερμανία είναι η τελευταία χώρα στην Ευρώπη που θα «άντεχε» μια γενική λιτότητα σε προβληματικές χώρες και την μείωση της ζήτησης που θα συνεπάγονταν κάτι τέτοιο. Από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί να ανεχτεί την ελληνικού τύπου αδιαφορία στην δημοσιονομική σύνεση.

Η Γερμανία πρέπει να έχει μια δομημένη λύση που σε κάποιον βαθμό διατηρεί τη ζήτηση σε χώρες όπως η Ισπανία ή η Ιταλία. Πρέπει να δείξουν ότι υπάρχουν συνέπειες για τη μη συμμόρφωση στην ελεγχόμενη διαχείριση του χρέους χωρίς χρεοκοπία. Πάνω απ’ όλα, οι γερμανοί πρέπει να διατηρήσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση για να απολαύσουν μια ευρωπαϊκή ελεύθερη ζώνη εμπορίου. Έτσι, υπάρχει μια ένταση μεταξύ της διατήρησης του συστήματος και της επιβολής πειθαρχίας.

Η πρόταση της Γερμανίας ανέβασε δραματικά το «στοίχημα» της κρίσης χρέους. Ακόμα και αν απλώς υποχωρήσει, ο ελληνικός λαός θυμήθηκε ότι αυτό που «παίζεται» είναι η ελληνική δημοκρατία. Αν και η Ελλάδα δανείστηκε ασυλλόγιστα, αν το τίμημα αυτής της συμπεριφοράς είναι η υποταγή σε κάποιον μη εκλεγμένο επίτροπο, το τίμημα δεν θα αποτελούσε πρόκληση μόνο για τις ελληνικές αρχές, αλλά θα δημιουργούσε μια νέα κρίση στην Ευρώπη.

Αυτή η κρίση θα ήταν πολιτική. Στη νέα κρίση, τα ζητήματα κρατικού χρέους θα μετατρέπονταν σε απειλές για την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία. Και δεδομένου ότι η Γερμανία υπήρξε ο ιστορικός εφιάλτης για το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, και δεδομένου ότι η Γερμανία προσπαθεί να περάσει τη «γραμμή» αν χρωστάς πολλά και οι πιστωτές σου δεν σε εμπιστεύονται χάνεις το δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού στα σημαντικότερα θέματα, το αποτέλεσμα θα ήταν εκρηκτικό. Παράλληλα όμως θα ήταν το αντίθετο από αυτό που χρειάζεται η Γερμανία.

Η Γερμανία χρειάζεται να έχει μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου στην Ευρώπη. Η Γερμανία χρειάζεται επίσης να έχει ισχυρή ζήτηση στην Ευρώπη. Η Γερμανία επίσης θέλει να υπάρχει σύνεση στις πρακτικές δανεισμού. Και η Γερμανία δεν πρέπει να δει μια επιστροφή στα αντιγερμανικά αισθήματα προηγούμενων εποχών. Κατά μια έννοια, το πρόβλημα είναι η Ελλάδα. Ολο και περισσότερο, όμως, το πρόβλημα γίνεται η Γερμανία.

Πόσο μακριά είναι πρόθυμοι να το «τραβήξουν» οι γερμανοί και κατά πόσο καταλαβαίνουν πραγματικά τα εθνικά τους συμφέροντα; Ολο και περισσότερο, η κρίση σταματά να είναι ελληνική ή ιταλική. Είναι μια κρίση του ρόλου που θα παίξει η Γερμανία στην Ευρώπη μελλοντικά. Οι γερμανοί έχουν πολλά «χαρτιά» στα χέρια τους και αυτό είναι το πρόβλημά τους: με τόσες επιλογές, πρέπει να πάρουν σκληρές αποφάσεις –κάτι που δεν θα είναι εύκολο για την μεταπολεμική Γερμανία.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
...
Η Γερμανία χρειάζεται ....

...τελικά, μία γέφυρα, προς την Κίνα (αυτή τη φορά! )...Σαφέστατα, μέχρι τότε, είτε Κόσκο είτε Ζήμενς, ιμπέριουμ θα ασκούν στις πλάτες ( και τις τσέπες) μας! (Γι' αυτό προβάλουν δύο επιλογές: ή Γερμανοί ή Κινέζοι! Εμείς βέβαια, ως Ελλαδίτες, μπορούμε να επιμένουμε ...ελληνικά!)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

H-M

Δραστήριο μέλος

Ο H-M αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μηχανικός και μας γράφει απο Ραφήνα (Αττική). Έχει γράψει 682 μηνύματα.
Όταν μιλάει η Pimco, η μεγαλύτερη εταιρεία διαχείρισης κεφαλαίων και ειδικά ο επικεφαλής της Μοχάμεντ Ελ Εριάν, καλό είναι οι πάντες να τον ακούν προσεκτικά και ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδος, σπάνια πέφτει έξω: Ήταν οι πρωτοι που "ξεφορτώθηκαν" ελληνικά ομόλογα το 2007-2008, προβλέποντας την ελληνική οικονομική καταστροφή όταν τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θα ερχόταν: Σε άρθρό του, λοιπόν, που δημοσιεύεται στους Financial Times, προειδοποιεί ότι η συμπεριφορά της ευρωζώνης και ειδικά της Γερμανίας έναντι της Ελλάδας, ότι έτσι όπως εξελίσσεται η κατάσταση στην χώρα "μπορεί να προκαλέσει μια κοινωνική έκρηξη που θα συμπαρασύρει τα πάντα".

Από την στιγμή σύμφωνα με τον επικεφαλής του μεγαλύτερου fund διαχείρισης ομολόγων παγκοσμίως, "Αν συνεχιστεί η έλλειψη αξιοπιστίας της ευρωζώνης προς την Ελλάδα και συνακόλουθρα της ελληνικής κυβέρνησης προς την Ελλάδα, τότε ελοχεύει ο κίνδυνος να υπονομευθεί και το δεύτερο πακέτο στήριξης για την Ελλάδα και η χώρα θα υποστεί νέο πλήγμα αξιοπιστίας, στα μάτια των πολιτών της και η ένεση ρευστότητας που επετεύχθη με τόσο πολύ κόπο, απέφερε μόνο λίγους μήνες για τον ελληνικό λαό.

Είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό ότι οι Έλληνες συνεχίζουν να διαμαρτύρονται χωρίς να δείχνουν κανένα σημάδι συσπείρωσης με την εκλεγμένη κυβέρνηση σε μία προσπάθεια ανάκαμψης. η Ελλάδα θα παραμείνει κολλημένη στην ύφεση και η ανεργία στους νέους, που έχει ήδη εκτιναχτεί πάνω από το 50%, θα ενισχυθεί περαιτέρω.

Προβλέπει, μάλιστα, ότι οι Ευρωπαίοι όταν βρεθούν αντιμέτωποι με μια ακόμη αποτυχία, θα ρίξουν τις ευθύνες στην ελληνική κυβέρνηση, κατηγορώντας την για μη εφαρμογή των μέτρων".

Ο επικεφαλής της Pimco χαρακτηρίζει "γενναία την στάση που τήρησε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο", και αποδίδει 100% την ευθύνη "στους Ευρωπαίους αξιωματούχοι που απέτυχαν για ακόμη μία φορά να καταλήξουν σε κάποια συμφωνία για το κρίσιμο θέμα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους".

Ωστόσο, σύμφωνα με τον ίδιο, "η επιμονή του ΔΝΤ συνοδεύεται από σωστή θεωρία και εμπειρία. Χάρη στο θάρρος των εκπροσώπων του ΔΝΤ να μιλήσουν ανοικτά, έχει προστεθεί ένα νέο στοιχείο που είναι δύσκολο να αγνοηθεί".

"Το ΔΝΤ έχει δίκιο. Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως νέα διαγραφή του χρέους του επίσημου τομέα", καταλήγει ο Ελ Εριάν.

Πηγή: defencenet.gr
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 0 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top