Για τα δικαιώματα των...οικόσιτων!

Οι Καπιτάλες-μιλάμε βασικά για τους "μεγαλοκαρχαρίες του κόσμου" τούτου!- αφότου (ανα)γνώρισαν(κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα μΧ ), ότι απεριόριστη η τοκογλυφία μπορεί να γίνει το ελιξήριο της ...αθανασίας τους, εμφορούνται αυτεπάγγελτα και από το πλέον νεανίζον αρχαϊκό "ηθικό δικαίωμα":να κάνουν διάκριση, μεταξύ θανάτου και ψόφου. Για παράδειγμα, λένε για τον εαυτό τους: " Ψόφησα...στη δουλειά, για να γίνω αυτός που είμαι! Θέλετε να με πεθάνετε...;" (λέει πχ κάποια στιγμή, σε κληρονόμους του ή σε τίποτε ανθρώπους στη δούλεψή του!). Ενώ για τους (όλους) άλλους- ειδικά για εκείνους που αισθάνονται να τους απειλούν!- συνηθίζουν να επαναλαμβάνουν: "Να ψοφήσετε...σκυλιά!"
Κατά την κρατούσα μετακομμουνιστική παγκόσμια ηθική, ένα αμάλγαμα ιουδαϊσμού, δαρβινισμού και "διαλεκτικού υλισμού", το να 'σαι Καπιτάλας, να ζεις δλδ χάρη στην εργασία των άλλων, είναι "προγεννετικό σύνδρομο" της "ανθρώπινης φύσης, που..." εκδηλώνεται(τόσο αδηφάγα, μερικές φορές! ), αμέσως μετά το πρώτο κλάμα σου: από μωρό! Από τότε έχεις το δικαίωμα να γίνεις και συ, Καπιτάλας!( Υπ' αυτή την έννοια/οπτική, και για παράδειγμα, ο Καπιταλισμός αποτελεί την τελευταία παιδική ασθένεια μετά συνδρόμων του "πολιτισμού" και ο θείος Κάρολος, ο πρώτος ...Παθολόγος της. Αν βέβαια ως Καπιταλισμό θεωρήσουμε τον κόσμο, όπως τον βλέπουν οι πάσης φύσεως Καπιτάλες του. Γιατί ο πραγματικός κόσμος μας, δεν έχει μόνον τους Καπιτάλες του, αλλά κι όλους εκείνους, που εποφθαλμιούν τη ...θέση τους. Μιλάμε τώρα δλδ, για μεταγεννετικές παρενέργειες της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, στο επίπεδο της σχέσης ...θηλύς και θηλάζοντος! ).
Καθώς φαίνεται, ιστορικά ο πολιτισμός πήρε τα πάνω του, αφότου ο πρώτος άνθρωπος άρχισε να μοιράζεται τον οίκο του, με τα λεγόμενα "οικόσιτα". Ίσως(; ) στην παραχώρηση εκείνη να ενυπάρχει η αρχή, η πρώτη...(συνεχίζεται)

(συνέχεια)...εκδήλωση της λεγόμενης "ανθρωπιάς" και, φυσικά, η ηθική, σχεδόν αυτονόητη πεποίθηση των ανθρώπων, ότι "διαφέρουμε από τα ζώα". Εκείνο το αμάρτημα, να επιβλέπει κάποιος τη "θέση" των άλλων, μάλλον, ή από τους Άβελ και Κάιν ή από τους πιθήκους μας έμεινε κουσούρι. Όπως και να 'χει όμως, ακόμη και η σύγχρονη τάση του πολιτισμού μας-σχεδόν φρενήρης!- να αυξάνει διαρκώς (και "προοδευτικά"!) τον αριθμό ειδών των οικόσιτων, κάνει ευλογοφανέστερο ένα άλλο ενδεχόμενο. Ίσως να είναι από την τάση του ανθρώπινου ασυνείδητου, να θέλει να κάνει τα οικόσιτά του:"αντ' αυτού"ή "σαν τα μούτρα του "(όπως λέει και σχετική ρήση του λαού). Ποιος προλετάριος για παράδειγμα, έστω της "Δύσης", θα μπορούσε να διατηρεί στο σπίτι του ενυδρείο με (ζωντανούς) καρχαρίες; Το πολύ-πολύ, μία γατούλα ή καμιά καρδερίνα σε κλουβί. Ένας όμως Καπιτάλας, άμα λάχει, το μπορεί. Γνωστή εξάλλου και η σχετική ζωομορφική παρομοίωση, στη μετεπαναστατική γλώσσα του Περισσού, για τους...μεγαλοκαρχαρίες!
Απ' αυτό λοιπόν το αρχαϊκό "αντ' αυτού", μάλλον, ξεκίνησε η σχέση ανθρωπιάς, οικόσιτων και οικοσιτισμού: ακρογωνιαίου λίθου του, μέχρι προσφάτως, "πολιτισμού". Και από αυτήν οπτική...(συνεχίζεται)