Οδυνηροί χωρισμοί

Αρχική Δημοσίευση από trifyllenia:

Εγώ είμαι άλλης άποψης.
Πιστεύω ότι ΠΑΝΤΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΡΕΠΕΙ

Click για ανάπτυξη...

Προφανώς αυτή τη στιγμή γράφεις με βάση τη λογική. Εκεί τα "πρέπει" είναι εφαρμόσιμα και έχουν υπόσταση. Όταν όμως διοικεί ο συναισθηματικός κόσμος δεν νομίζω ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν γίνεται να έχεις χωρίσει και να μην σε παίρνει, έστω και λίγο, από κάτω ακόμα κι αν δεν φταίς καθόλου! Δεν είμαστε μηχανές...

Ο χωρισμός που πέρασα πρόσφατα με τσάκισε. Παρόλο που δεν ήταν μακροχρόνιος, ήταν πολύ δυνατός και διακόπηκε ξαφνικά κι απρόσμενα...Έχει αλλάξει η ζωή μου και όλο μου το είναι και από τη σχέση και από το χωρισμό και δεν περνά ούτε ώρα που να μην τον φέρω στο μυαλό μου. Η σχέση μας όμως δεν ήταν και η "ιδανικότερη" από πολλές απόψεις με πάμπολλα εμπόδια, αλλά πάντα ζούσα με αισιοδοξία. Όπως και νά'χει τώρα τελείωσε, έφυγε και πάει και προσπαθώ κομμάτι-κομμάτι τώρα να ξαναφτιάξω τα πάντα απ'την αρχή. Να μάθω να ζω χωρίς αυτόν.

Αρχική Δημοσίευση από Aayla:

Ο χωρισμός που πέρασα πρόσφατα με τσάκισε. Παρόλο που δεν ήταν μακροχρόνιος, ήταν πολύ δυνατός και διακόπηκε ξαφνικά κι απρόσμενα...Έχει αλλάξει η ζωή μου και όλο μου το είναι και από τη σχέση και από το χωρισμό και δεν περνά ούτε ώρα που να μην τον φέρω στο μυαλό μου. Η σχέση μας όμως δεν ήταν και η "ιδανικότερη" από πολλές απόψεις με πάμπολλα εμπόδια, αλλά πάντα ζούσα με αισιοδοξία. Όπως και νά'χει τώρα τελείωσε, έφυγε και πάει και προσπαθώ κομμάτι-κομμάτι τώρα να ξαναφτιάξω τα πάντα απ'την αρχή. Να μάθω να ζω χωρίς αυτόν.

Click για ανάπτυξη...

Σε μία ανάλογη φάση της ζωής μου επισκέφτηκα κ γω για πρώτη φορά το στέκι. Προσπαθούσα να βρω παρηγοριά από παντού.....
Κάνε κουράγιο Aayla και προσπάθησε να είσαι δυνατή. Το ξέρω ότι ακούγεται πολύ θεωρητικό αυτό που σου λέω, όμως είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις.
Άποψη μου, το ότι τον φέρνεις συνέχεια στο μυαλό σου, είναι απόλυτα φυσιολογικό. Κάποια στιγμή θα παρατηρήσεις ότι η συχνότητα αυτή θα αρχίσει να μειώνεται....μέχρι που κάποια μέρα δεν θα τον σκεφτείς καθόλου.
Μέχρι εκείνη η μέρα να έρθει, υπομονή....

Αρχική Δημοσίευση από Metal_Lover:

Δεν υπάρχει οδυνηρός χωρισμός!!!Χάρη του έκανες που ήσουνα μαζί του τόσο καιρό.ʼλλαξε πορεία η ζωή είναι οραία!!!!

Click για ανάπτυξη...

Μ'αρέσει πολύ ο τρόπος που βλέπεις και αντιμετωπίζεις τα πράγματα, αλλά δυστυχώς δεν μπορούν όλοι να λειτουργήσουν έτσι. Πάντως εγώ προσωπικά, θα το ήθελα πααααααααρα πολύ.....

Μήπως παραδίδεις μαθήματα?

Παλι καλα nicole που ηταν φραπες και οχι κανενας ελληνικος βραστος....

Αρχική Δημοσίευση από Mario:

Παλι καλα nicole που ηταν φραπες και οχι κανενας ελληνικος βραστος....

Click για ανάπτυξη...

Kαλό, mario!!

Αρχική Δημοσίευση από Michelle:

Είναι η αρχή γιαυτό σε πονάει τόσο... Πόσος καιρός έχει περάσει αν επιτρέπεται;
ΥΓ: Καλωσόρισες στο e-steki

Click για ανάπτυξη...

Από το χωρισμό μας έχουν περάσει 46 μέρες ακριβώς...Δυστυχώς κάθομαι και τις μετράω κιόλας! Όπως είπε κι η crazyhelen (και σ'ευχαριστώ πολύ crazyhelen για τα..."καταπραϋντικά" σου λόγια!) προσπαθώ να παρηγορηθώ με χίλιους τρόπους, αλλά είναι πολύ δύσκολο (ένας απ'αυτούς είναι και το internet δλδ). Και το πιο τρελό είναι, ότι ευελπιστώ πως θ'αλλάξουν τα πράγματα και θα ξαναγυρίσει (πράγμα που, ρεαλιστικά, δε νομίζω να κάνει ), κάτι που κάνει όλη την κατάσταση ακόμα χειρότερα!
Και...Metal Lover...όντως τα βλέπεις πολύ αισιόδοξα και ρόδινα τα πράγματα! Μήπως δεν έχεις πέσει σ'αυτό το βούρκο ποτέ, γι'αυτό το λες αυτό;
Γιατί στη φάση που είμαι εγώ τώρα, όλα μαύρα κι άραχνα μου φαίνονται... Αλλά ΠΟΥ θα πάει;; Θα το ξεπεράσω!

Υ.Γ. Καλώς σας βρήκα!

Aayla μου σε καταλαβαινω απολυτα...
Την ιδια φαση περναγα κι εγω το καλοκαιρι.Ξερεις μακροχρονια σχεση κτλ κτλ...Κι εμενα μεσα μου υπηρχε αυτη η μικρη ελπιδα οτι μπορει να ξαναγυριζε, αλλα πεστο ο χρονος, πεστο ο ιδιος μου ο εαυτος πεστο η ζωη με εκανε να καταλαβω πως κατι τετοιο δεν θα ξαναγινοταν.
Ειλικρινα εαν πραγματικα το θελεις και θα ειναι και κατι ΚΑΛΟ ευχομαι να ξαναγυρισει! (Λεω ομως το "καλο", γιατι ειναι δωρο αδωρο να αλλαξει η κατασταση τωρα και μετα απο λιγο να ξανατραβηξεις τα ιδια...)
Προσωπικα οσο κι αν πονεσα, οσο χαλια και αν αισθανομουν, τελικα ανασυγκροτηθηκα και καταλαβα οτι ΕΠΡΕΠΕ να παρω τα πανω μου...Το σημαδι τελικα που μου αφησε ανεξιτηλο και θα παραμεινει ετσι, οχι ομως για να μου θυμιζει το ποσο πονεσα, αλλα τις μοναδικες στιγμες που μοιραστηκα μαζι της...
Ειναι ασχημες καταστασεις το ξερω...ειδικα για οποιον ειναι ευαισθητος... αισθανεσαι (τουλαχιστον εγω), ενα αορατο χερι να περναει το στηθος σου και να σου κοβει ενα κομματι απο την καρδια σου.
Εσυ καλη μου, αυτο που εχεις να κανεις οσο κλισε και αν ακουστει ειναι να αφησεις την ζωη να παιξει το παιχνιδι της.Ειναι ροδα και συνεχεια γυριζει...
Μετα απο καθε καταιγιδα και καθε μπορα ο ηλιος παντα βγαζει τις αχτιδες του...δειλα στην αρχη, μεχρι να φωτισει και να ζεστανει τα παντα.

Mario...ένα "ευχαριστώ" για τα ζεστά σου λόγια, μου ακούγεται πολύ λίγο και πολύ ψυχρό...Ήδη αρχίζω και αισθάνομαι καλύτερα πάντως!
Όπως είπες, το σημάδι που σου αφήνει, είναι ανεξίτηλο και κάνω υπεράνθρωπες προσπάθειες να μη γίνει το σημάδι πληγή. Γιατί όταν θέλεις κάποιον υπερβολικά, αρχίζεις να το βγάζεις σε θυμό και σε αγανάκτηση, που τελείωσε και ένα μεγάλο "γιατί" αιωρείται συνεχώς. Στο χέρι μου (για να μην πω στο μυαλό μου καλύτερα) είναι -και μάλλον εσύ το κατάφερες αυτό, mario- να τον έχω στην καρδιά μου και να τον σκέφτομαι, χωρίς να πικραίνομαι που τον έχασα, αλλά να χαίρομαι που γνώρισα ένα τόσο ξεχωριστό άνθρωπο, που μου έδωσε τόσα πολλά.

Αyala μου, την πληγη δεν την γλιτωνεις...
Η πληγη θα δημιουργηθει (εχει ηδη σχηματιστει μολις τελειωσε αυτο που ειχατε), απλως τωρα πρεπει να παλαιψεις με τις ομορφες αναμνησεις που εχεις στο μυαλο σου, για να το επουλωσεις.
Ποναμε...κι ετσι καταλαβαινουμε οτι ζουμε και οτι η καρδια μας λειτουργει...
Τιποτα δεν τελειωνει με εναν χωρισμο...Οσο κι αν αισθανεσαι την γη να χανεται κατω απο τα ποδια σου.
Αυτη (η γη), ουτε καν κουνιεται, απλως μεσα μας γινεται ενα τετοιο μπαχαλο συναισθηματικο που νομιζουμε οτι οχι μονο εχει χαθει κατω απο τα ποδια μας, αλλα εχει φυγει κι ο ουρανος πανω απο το κεφαλι μας...
Για εμενα μιλωντας αυτο που λεω ειναι οτι η καρδια μου ειναι σαν μια παραλια γεματη ψιλη αμμο...
Οταν αγαπησω καποιον και τον βαλω μεσα θα κανει αμετρητες βολτες πανω σε αυτην αφηνωντας τα -γλυκα οσο ειμαστε μαζι- σημαδια του ή αποτυπωματα του αν θες.
Μολις ομως αποφασισει να φυγει απο την ζωη, τα τοσο ομορφα σημαδια που μου αφηνε, γινονται πληγες και πονανε...
Ο χρονος ομως (αυτος ο μεγαλος γιατρος που ναι μεν γιατρευει τα παντα, αλλα δεν χρησιμοποιει ποτε αναισθητικο και ποναει!) και η ιδια η ζωη με καποια νεα αγαπη ισως (η οποια παντα ερχεται απο εκει που δεν το περιμενεις), θα ερθουν σαν ενα κυμα να σβησουν τις πληγες και τα σημαδια (οχι ομως τις αναμνησεις) κι ετσι ο επομενος στον οποιο θα ανοιξω παλι την πορτα της καρδιας μου, θα μπει και θα αφησει κι αυτος με την σειρα του τα σημαδια του...

Στο χέρι μου (για να μην πω στο μυαλό μου καλύτερα) είναι -και μάλλον εσύ το κατάφερες αυτό, mario- να τον έχω στην καρδιά μου και να τον σκέφτομαι, χωρίς να πικραίνομαι που τον έχασα, αλλά να χαίρομαι που γνώρισα ένα τόσο ξεχωριστό άνθρωπο, που μου έδωσε τόσα πολλά.

Click για ανάπτυξη...

Στο χερι σου ειναι φυσικα, αλλα οχι μονο στο χερι σου...Ο χρονος και η ιδια η ζωη θα παιξουν καταλυτικο ρολο σ' αυτο.Ειναι λογικο να πικραινεσαι που το εχασες (αυτος ο κομπος που ανεβαινει στον λαιμο),αλλα το σημαντικο ειναι το τελευταιο που λες...
Ειναι αυτο που λενε:"Μην λυπασαι που τελειωσε κατι...να χαιρεσαι που ειχες την ευκαιρια να το ζησεις."
Απλως θελει δυναμη για να συνεχισουμε!Αλλοιμονο αν δεν πληγωθουμε, αν δεν κλαψουμε, αν δεν πανικοβληθουμε αν δεν μελαγχολησουμε...τα περασα ολα αυτα κι ακομα περισσοτερα και δεν ντρεπομαι στιγμη να το πω.Ομως σφιγγεις τα δοντια και συνεχιζεις.
Και πιστεψε με, την καρδια μου μετα το τελος αυτης της σχεσης την μαζεψα κομματι κομματι...αλλα απο την αλλη να ειμαι με μια κοπελα η οποια για τον α-β λογο πλεον επαψε να αισθανεται οτι αισθανοταν καποτε για μενα, δεν θα το ηθελα στιγμη...

Αρχική Δημοσίευση από nicole!:

Ayla να σου πώ και εγώ απο την μεριά μου οτι έχουν περάσει 3 και κάτι περίπου μήνες απο τότε που έκλεισα ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου και για να το καταφέρω προσπάθησα πολύ γι'αυτό δεν θα σου πω παρηγορητικά λόγια αλλά θα σου πω αυτό που μετά απο 4 μήνες πολύ πόνου κ απελπισίας καταλαβα:Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι τόσο θλιβερή.Ζήσε την κάθε στιγμή όσο πιο καλά μπορείς και αγκάλιασε τον πόνο που νιώθεις σαν ένα κομμάτι του εαυτού σου.Περνάς μία φάση που θα σου αφήσει πολλές εμπειρίες και θα σου μάθει να είσαι πιο δυνατή και ακέραιη.
και να θυμάσαι:Το παρελθόν που θα έχουμε στο μέλλον το φτιάχνουμε στο παρόν.

Click για ανάπτυξη...

Βλέπω, Nicole, ότι έχεις ξεπεράσει μέσα σε 4 μήνες τη δική σου "μαυρίλα". Επομένως να έχω αισιοδοξία, ότι θα είμαι κι εγώ καλύτερα σε τόσο διάστημα τουλάχιστον (αν και εδώ μέσα δεν υπάρχει αμφιβολία!Είναι μεγάλη παρηγοριά να βλέπεις πόσοι και πόσοι περνάνε αυτό που περνάς κι εσύ. Και 'ντάξει, δεν υπήρχε αμφιβολία φυσικά ότι δεν το περνάνε κι άλλοι! Αλλά αλλιώς είναι να το βλέπεις και από πρώτο χέρι -να το διαβάζεις μάλλον!)

Αρχική Δημοσίευση από Mario:

Αyala μου, την πληγη δεν την γλιτωνεις...
Η πληγη θα δημιουργηθει (εχει ηδη σχηματιστει μολις τελειωσε αυτο που ειχατε), απλως τωρα πρεπει να παλαιψεις με τις ομορφες αναμνησεις που εχεις στο μυαλο σου, για να το επουλωσεις.[...]
Και πιστεψε με, την καρδια μου μετα το τελος αυτης της σχεσης την μαζεψα κομματι κομματι...αλλα απο την αλλη να ειμαι με μια κοπελα η οποια για τον α-β λογο πλεον επαψε να αισθανεται οτι αισθανοταν καποτε για μενα, δεν θα το ηθελα στιγμη...

Click για ανάπτυξη...

Mario, μ'έχεις αφήσει άναυδη... Βασικά με συγκίνησες πολύ με τα λόγια σου και φαίνεται πόσο σου στοίχησε και σένα ο χωρισμός.Πόσο αληθινά είναι αυτά που λες! [Σίγουρα έχεις έφεση στην ποίηση, έτσι; Οι πληγωμένες καρδιές έχουν τη μεγαλύτερη έμπνευση, ξέρεις... Οι περισσότεροι ποιητές\συγγραφείς έγραψαν τα μεγαλύτερα έργα τους σε περιόδους ψυχικού πόνου. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ έχω μια τάση να γράφω συνεχώς. Από τότε που έφυγε, αισθάνομαι την ανάγκη να βγάλω τον πόνο μου κάπως και το γράψιμο είναι μια διέξοδος. Και το μαγικό με το forum είναι ότι όχι μόνο σου δίνεται η δυνατότητα να γράψεις, αλλά παίρνεις και απάντηση! Όχι δλδ μια απλή απάντηση, αλλά απάντηση-βάλσαμο!] Δε ξέρω τι να πω, εκτός του ότι με άγγιξαν πολύ και με τρόμαξαν (με την καλή έννοια), γιατί ένιωσα σα να κοίταξες μέσα μου!
Όπως είπες, ο χρόνος-που-πονάει θα με γιατρέψει και όταν αρχίσω σιγά-σιγά να σκέφτομαι λογικά πια και όχι με την καρδιά, θα συνειδητοποιήσω και θα δεχτώ, πως ό'τι έχει αρχή, έχει και τέλος. C'est la vie...

Ποσο πολυ σε καταλαβαινω καλη μου...μα ποσο πολυ!!!

Αρχική Δημοσίευση από Mario:

Ποσο πολυ σε καταλαβαινω καλη μου...μα ποσο πολυ!!!

Click για ανάπτυξη...

Μμμμμ, ναι...Υπερβολικά πολύ... (αστειεύομαι )

Αρχική Δημοσίευση από nicole!:

Το παρελθόν που θα έχουμε στο μέλλον το φτιάχνουμε στο παρόν.

Click για ανάπτυξη...

ΈΪ, Nicole, τώρα μόνο συνειδητοποίησα την τελευταία σου φράση...
Πολύ καλή!