Ποιο είναι το πιο αυθόρμητο χαμόγελο που εισπράξατε στη ζωή σας?

Ποιο είναι το ποιο αυθόρμητο χαμόγελο που εισπράξατε στη ζωή σας και το θυμάστε με νοσταλγία? Και δεν εννοώ από το φιλικό ή ερωτικό ή συγγενικό μας περιβάλλον..αλλά από κάποιον άγνωστο προς εμάς άτομο......
Έχω παρατηρήσει ότι στους δρόμους, στα τρένα.... οι άνθρωποι μπορεί να περπατάνε σκυφτοί και κατσουφιάσμενοι και ίσως κάποιες στιγμές μπορεί να χαμογελάσουν όταν ένα μικρό παιδί τους "σκάσει" ένα χαμόγελο και ξεφύγουν λίγο από τις σκέψεις τους.....

Λοιπόν κρατούσα στα χέρια μου ένα τεράστιο χαρτόνι πάνω στο οποίο υπήρχαν lego με σπιτακια, ανθρωπακια και αυτοκινητάκια και δεντράκια και κατέβαινα με τον ΗΣΑΠ για την Αθήνα....μέσα σε ένα βαγόνι ένα μικρό παιδί όχι πάνω από οχτώ - δέκα ετών με σπινθιροβόλο βλέμμα ζητιάνευε...... μάλλον δεν πρέπει να ήταν ελληνόπουλο και ξαφνικά άρχισε καποιος να τον ρωτά γιατί το κάνει αυτό, αν είναι μόνος του και ότι θα καλέσει την αστυνομία.....το παιδί φοβήθηκε, δεν είπε ούτε λέξη και αθόρυβα κατέβηκε από το τρένο..... το μόνο που κοιτούσε όση ώρα ήταν στο βαγόνι ήταν τα lego δεν έδωσε και πολύ σημασία αν του είχαν δώσει λεφτά ή αν του φώναξε ο κυριος

Περάσαν μερικές μέρες κι εγώ πάλι ακουμπισμένη στις πόρτες του βαγονιού βλέπω στην απέναντι αποβάθρα το μικρό παιδί, με κοιτάζει και με περιεργάζεται, με θυμάται, κοιτάει επίμονα προς το μέρος μου, του σηκώνω τα χέρια είναι άδεια "δεν έχω σήμερα lego" του συλλαβίζω γελάω αυθόρμητα και γελάει κι αυτό με τέτοια χαρά που ενθουσιάστηκα.... το θυμόμουν και με θυμόταν...... τι χαρά που πήρε!!!!

Αυτο το μικρο παιδί τώρα λογικά θα είναι κάπου 28 - 30 ετών ολόκληρος άντρας, ήμουν 17 ετών όταν τον συνάντησα κι όμως το χαμόγελο του δεν το έχω ξεχάσει μέχρι σήμερα......

<< Ήταν το 1959. Ήμουν δώδεκα χρονών τότε. Ήταν νύχτα, το κονσέρτο είχε τελειώσει. Γυρίζαμε με τους γονείς μου και τη γιαγιά μου στο σπίτι. Πρέπει να είχα παίξει, αν θυμάμαι καλά, τη σονάτα του Μπετόβεν Οpus 28. Με είχε δυσκολέψει το Andante. Τα είχα καταφέρει αν κρίνω από το χειροκρότημα αλλά και από το άδειασμα εντός μου- από τότε αδειάζω έπειτα από κάθε επιτυχημένη συναυλία μου.

Και τότε, στη μέση της πλατείας, την είδα. Με πλησίασε ένα λεπτό κορίτσι ντυμένο μ'ένα ελαφρύ γαλάζιο καλοκαιρινό φόρεμα. Κρατούσε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι. Μου το έδωσε, με φίλησε απαλά κι έφυγε τρέχοντας.Σαραντα οκτώ χρόνια και δεν της έχω μιλήσει, δεν την έχω δει. Αν ακούσει αυτή τη μουσική- ανταπόδοση στη δική της χειρονομία- ας μου τηλεφωνήσει να βρεθούμε. Θέλω να δω καθαρά το πρόσωπό της. Γιατί εκείνη τη νύχτα του '59 δεν είχε φεγγάρι.>>

Στο κορίτσι με το τριαντάφυλλο στα Ψηλά αλώνια το '59 - 4/12/06

Από το cd "Πριν απ'τους 7 νάνους" του Μικρούτσικου, περιέχει αυτοσχεδιασμούς του και, έναν από αυτούς τον αφιέρωσε στο κορίτσι αυτό

υ.γ. τώρα που το σκέφτομαι το κειμενάκι αυτό θα μπορούσα να το είχα παραθέσει και στο "σε είδα"

το ποιο αυθόρμητο χαμόγελο που έχω δώσει εγώ σε άνθρωπο.....ήταν όταν ήμουν φοιτήτρια και πήγα δειλά δειλά στον καθηγητή να δείξω την εργασία μου.......την περιεργαζόταν και αμέσως μετα με περιεργάστηκε..... "ξέρεις ότι είσαι πολύ γλυκιά κοπέλα;" μου λέει "ορίστε;;;;;;" τον ρωτάω σαστισμένη.... "είσαι ίδια η ανιψιά μου που είναι τεσσάρων ετών, σαν μπουμπούκι"...... χαμογέλασα με την καρδιά μου.................!!!!!!!!!!!!!!!!

το εισπραξα πριν λίγες μερες στην κατασκήνωση...
όταν καναμε camp fire και
ένα παιδί (με το οποίο πεχτηκε κάτι μετά)
που δεν το γνωριζα
οπως καθόμασταν γύρισε και μου χαμογελασε τόσο αυθορμητα
σαν να και με ήξερε χρόνια ολοκληρα!
το χαμογελο βέβαια απεχτο