Ακατάληπτη σουρεολαγνεία

Great Chaos · 06-09-09

Είναι στ' αλήθεια διάστικτη από μικρές πύρινες δοκίδες, η συμπύκνωση του Εγώ μας σε τοπία φεγγαριών από γαλακτόχρωα σύμπαντα, μηκυθμούς αλώβητους απ' το πέρασμα των τρένων, άνθη φωτός σαν υγρά πυροτεχνήματα στους ουρανούς της εσώτερης απόγνωσης, βάλτους ψυχών στα κρεβάτια της άδολης, ανέραστης αγάπης.

Πλήθος όφεων ζητοκραύγαζε στη δικαίωση της αλληλίας του αύριο, της παραίτησης του σήμερα, της επίγνωσης του χθες. Γλώσσες διχάλες εκτόξευαν λέξεις πέτρες σαν σφεντόνες στο μέτωπο του αναμάρτητου, όρους, όρια, ενοχές, κοσμοπλημμύρες. Τείχη λαγνείας ανωθρώσκονταν στην αγνή διαστροφή της παρθενίας, στα μπουντουάρ ιερών εξομολόγων, στην πυρά της προκλητικά ακούσιας αθωότητας κοντοκουρεμένων αγοριών, μ' ευλαβικά χείλη. Αρπακτικά σαν Λάμιες ολοφύρονταν πάνω στα λίκνα ερωτότροπων αποκτηνώσεων, ωσάν η αλήθεια να διέφερε του σκότους, μόνο κατά μία κατάφαση. Ταφόπλακες σκαλισμένες με γοτθικά σύμβολα, επέρρεαν στους μελίρρυτους ποταμούς των απότατων παραδείσων, όπως το βάρος της ψυχής μιας πεταλούδας, γέρνει την πλάστιγγα των Θεών πέραν της μάχης του για πάντα, όπου γεννιώνται και πεθαίνουνε οι μύθοι.

Ήταν Δεσμώτης, πάνω σε βράχο και την καρδιά του έτρωγαν οι τύψεις, μήτε Θεός, μήτε Αφέντης, μήτε λύτρωση ποτέ για τον αιώνιο πρόμαχο...

Δεσμώτης · 06-09-09

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:
ωσάν η αλήθεια να διέφερε του σκότους, μόνο κατά μία κατάφαση.

Η αλήθεια είναι σα τις πυγολαμπίδες. Οι κωλοφωτιές θέλουν σκοτάδι γύρω τους για να λάμψουν.
Διαφορετικά είναι απλά έντομα...

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:
Ήταν Δεσμώτης, πάνω σε βράχο και την καρδιά του έτρωγαν οι τύψεις, μήτε Θεός, μήτε Αφέντης, μήτε λύτρωση ποτέ για τον αιώνιο πρόμαχο...

Ίσως αν βρούμε τη ζωή που μας ξεπέρασε
έξω από θεούς, αφέντες, τυψούλες,
τότε και να αποκαλυφθούν τα ευρήματα κάποιας λύτρωσης :/:

Είναι μονάχα που η ζωή ξεπέρασε εξακολουθητικά
τα στέκια που ως τώρα τη λιμνάζαν, δε θα πει αυτό πως επήλθε κι ο σωσμός.

Έτσι εύκολα κι αναίμακτα δε σώθηκε ποτέ κανείς (κόβεις ναρκωτικά αλλά πεθαίνεις από τον καημό ενός χαμού, από ένα γλύστρημα στη μπανιέρα σου, κοκ.)

Ότι δεν έζησε σωστά πεθαίνει όπως έζησε
μέσα σε κλάμα ξερατό και αποδείξεις τέλους...

~~~~~~~~~~~~~~~~~ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Meanwhile, οι αλυτρωτικοί πειρασμοί από τη θέα ενός ακρωτηριασμένου αγάλματος θα ξυπνούν αναμνήσεις από τον λασπότοπο μιας ασμίλευτης ομορφιάς με κουτσουλιές ολούθε.

Επιβάλλεται το ζουμινγκ και το ξεχώρισμα του ωραίου από εκπαιδευμένα μάτια...

Στην ασχήμια σε θέλω, να ξεχωρίσεις με σταυρωμένα βλέμματα το πυριφλεγές...

@nt¤wnis|~|¤e · 11 Ιανουαρίου 2010

Ο κόκορας λαλεί μανιασμένα επάνω στον φράκτη
και πέφτει νεκρός απʼ την ομίχλη.
Ο νεοσσός σπάει το τσόφλι του
και κάνει τα πρώτα του βήματα τρικλίζοντας τρυφερά
στα μαλλιά μιας παράξενης γυναίκας που βρίσκονται απλωμένα στον κάμπο.
Και οι άνθρωποι αμέριμνοι διασκεδάζουν στʼ ακρόχειλα της φωτεινής χαράδρας

Isiliel · 11-01-10

Αργά αναμασούσες το ατελείωτο, σαν τη λέξη που πιάστηκε στο δίχτυ του νοήματος για να υπάρξει.
Μια σταγόνα μπορεί να ταράξει της σιωπής το πέτρινο πέλαγος.
Ήταν το σκοτάδι που κατάπιε το φως, ή το φως που κατάπιε το σκοτάδι;

Πάω να φτιάξω καφέ...

Nininaou · 12-01-10

Αρχική Δημοσίευση από Isiliel:
...σαν τη λέξη που πιάστηκε στο δίχτυ του νοήματος για να υπάρξει...

Λέξη, έξω, λύπη, έξη ξύπνα ξέχασες.
Δεν ήρθες - ήρθες είπα. Μη σε νοιάζει φύγε.
Λέξη χωρίς. Χωρίς λέξη. Εσύ. Χωρίς. Εσένα.

DrStrangelove · 12-01-10

Στις συστάδες των ανείπωτων ηδονών σφηνωμένα τα περικυκλωμένα παγώνια, ματαιόδοξα και νωχελικά, αταίριαστα μέσα στην άχαρη πολυκατοικία όπου παραφύλαγε η αράχνη του καθωσπρεπισμού υφαίνοντας ιστό περίτεχνο, υπενθύμιση μιας και μοναδικής δυνατότητας. Εκεί μέσα στους λαβύρινθους του ψέμματος και στη χρονοτριβή χάθηκε ο αιώνιος έφηβος προσπαθώντας να σας δελεάσει με τριαντάφυλλα δεσποινίς. Γιατί αφήσατε να μουχλιάσουν τα τρόφιμα στο ψυγείο και τα διαμάντια τα θάψατε πενήντα μέτρα κάτω από το χιόνι ;

venividivici · 12 Ιανουαρίου 2010

Miro - The Garden

Yves Tanguy

Ο σουρεαλισμός ξεκίνησε ως λογοτεχνικό κίνημα, άγγιξε όμως και τις εικαστικές τέχνες και προσέλκυσε μερικούς από τους πιο σημαντικούς ζωγράφους και γλύπτες της τότε εποχής, όπως φαίνεται παραπάνω

Η ζέστη λύτρωσε
Το γυμνό δάσος
Δάσος πια δεν υπάρχει
Ούτε ταξίδια πλέον στο νερό
Μήτε ίσκιος ελαφρύς στις πλάτες μας
Ο ουρανός μας έγινε αχθός
Το σώμα μας είναι βορά
Ντυμένη μεστωμένα δάκρυα
Τα δάχτυλα είναι αιματηρά καρφιά
Τα στήθη αναδιπλώνονται
Το στόμα έχει μόνο αδέλφια
Δεν υπάρχει πια παράθυρο να ανοίξεις
Δεν υπάρχει τοπίο πια
Αέρας καθαρός μήτε αέρας μολυσμένος
Τα μάτια μας επιστρέφουν στην πηγή τους
Κάτω από τη γυμνή σάρκα της γενέθλιας ομορφιάς τους.

Ένα μόνο κορμί ....Paul Eluard αγαπημένος μου ποιητής

self-instructive depressing · 22 Ιανουαρίου 2010

Αρχική Δημοσίευση από Αντώνης:
Ο κόκορας λαλεί μανιασμένα επάνω στον φράκτη
και πέφτει νεκρός απʼ την ομίχλη.
Ο νεοσσός σπάει το τσόφλι του
και κάνει τα πρώτα του βήματα τρικλίζοντας τρυφερά
στα μαλλιά μιας παράξενης γυναίκας που βρίσκονται απλωμένα στον κάμπο.
Και οι άνθρωποι αμέριμνοι διασκεδάζουν στʼ ακρόχειλα της φωτεινής χαράδρας

τώρα ο φράκτης κρεμάστηκε , ιδανικός αυτόχειρας κρέμεται από τα χείλη του κόκορα
και η ομίχλη λαλεί ένα πένθιμο σκοπό
βήματα τρεκλίζουνε , τρυφερά σπάνε
τσουρουφλισμένοι νεοσσοί , πρώτα στα μαλλιά της και μετά ξαπλωμένα στον κάμπο
γυναίκα παράξενη , παράξενα διασκεδάζει
αντί για ανθρώπους φωτεινές χαράδρες την ακολουθούν
και δράττουνε αδιαμαρτύρητα τους καρπούς του ιδρώτα της

τώρα ο φράκτης κρεμάστηκε , ιδανικά θα κύλαγε σαν ποτάμι
μακρυά να πάρει τα ουρλιαχτά των συννέφων που μαζεύτηκαν
μα μένει εδώ αφημένος με τους κομήτες τον χεριών της να χορεύουνε
και δύο τρία αστέρια να κοιτάνε απορημένα
ξημέρωσε και ύστερα νύχτωσε ξανά και πάλι φως

αλίμονο στα μάτια που δεν κλείνουνε ποτέ
βαρύ το φορτίο των σκέψεων που κλαίνε
και δεν υπάρχουνε δάκρυα που να χαμογελάνε μόνα τους
χρειάζεται άμυνα όταν σε πολεμούνε
χρειάζεται πόλεμος όταν αφήνεται μόνη της η πίστη
γύρισες , ναι , το είχες πει
μα οι σάλπιγγες των χίλιων κόσμων έχουνε τώρα σιωπήσει

άργησες σε ένα βουβό ραντεβού - μην κοιτάς το ρολόι
οι δείκτες είναι αμόνια και ο χρόνος συμπαγής μνήμη
αυτός στέκεται και εμείς πέφτουμε
αυτός τραγουδάει και εμείς ψάχνουνε έναν στίχο

τώρα ο φράκτης κρεμάστηκε , ιδανικός αυτόχειρας και τράπουλα σημαδεμένη
τι θα φέρει το επόμενο και σε ποιον θα το φέρει
όσο οι πόρτες κλείνουνε κοροΐδευτικά τα παράθυρα θα μεγαλώνουν
τα μαλλιά της τώρα χρυσαφένια στάχια
σοδειά και τροφή και δηλητήριο άσπιλο

βήματα τρεκλίζουνε , τρυφερά σπάνε
αν δεν έρθεις απόψε δεν θα έρθεις ποτέ
αν διάβασες ανάμεσα σε αυτές τις σειρές τα διάβασες όλα
αν ήξερα ότι δεν θα μάθαινες ποτέ
θα πέθαινα αμέριμνος σε χίλιες παραισθήσεις

συγχαρητήρια , είμαστε οι τυχεροί επισκέπτες
όμως δεν έπρεπε να είμαστε εδώ
αντίο , η αυλαία πέφτει μα είμαστε σε αντίθετη πλευρά

DrStrangelove · 21-01-10

Μαγνήτες ανείπωτοι

Eίμαστε σ'αντίθετη πλευρά, εμείς οι δυο, μαγνήτες ανείπωτοι,
σαρκαστικοί κομπάρσοι βουτηγμένοι στο αίμα μας
μέχρι το λαιμό, μας ένωσε πρώτα απ'όλα το μίσος μας
για τα καλοκαίρια, ο ηρωισμός της εξαίρεσης
κι η εξευγενισμένη ηδονή. Μοναχικοί ηρωικά πεσόντες
από γεννησιμιού μας, κατάδικοί (μας),
κανενός άλλου, από τότε τότε που τους περιγελούσαμε
τους πολλούς, άτακτος αντάρτης εγώ, τακτική χίμαιρα εσύ.
Κάποια μέρα θα επιστρέψουμε στο μέρος που ήμασταν.
Αρκεί να βγεις από το ημερολόγιο που παγιδεύτηκες,
αρκεί να βγω από την φυλακή της ελευθερίας.
Την άλλη βδομάδα, τον άλλο μήνα, του χρόνου,
ίσως την άλλη ζωή, με άλλα σώματα κυρίως,
με άλλο πνεύμα, ως διαπλεκόμενο μαύρο και άσπρο
θριαμβευτική μέθεξη, εκτιμώντας ξανά την συνύπαρξη
του λευκού τοίχου που πάνω του έγραφες εσύ
νικηφόρα και της γωνιάς που ζωγράφιζα
εγώ κουλουριασμένος το όνειρο

self-instructive depressing · 27-01-10

Αρχική Δημοσίευση από self-instructive depressing:
τώρα ο φράκτης κρεμάστηκε , ιδανικός αυτόχειρας κρέμεται από τα χείλη του κόκορα
και η ομίχλη λαλεί ένα πένθιμο σκοπό
βήματα τρεκλίζουνε , τρυφερά σπάνε
τσουρουφλισμένοι νεοσσοί , πρώτα στα μαλλιά της και μετά ξαπλωμένα στον κάμπο
γυναίκα παράξενη , παράξενα διασκεδάζει
αντί για ανθρώπους φωτεινές χαράδρες την ακολουθούν
και δράττουνε αδιαμαρτύρητα τους καρπούς του ιδρώτα της

τώρα ο φράκτης κρεμάστηκε , ιδανικά θα κύλαγε σαν ποτάμι
μακρυά να πάρει τα ουρλιαχτά των συννέφων που μαζεύτηκαν
μα μένει εδώ αφημένος με τους κομήτες τον χεριών της να χορεύουνε
και δύο τρία αστέρια να κοιτάνε απορημένα
ξημέρωσε και ύστερα νύχτωσε ξανά και πάλι φως

Απόψε είναι σαν όνειρο το δείλι·
απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει.
Δεν βρέχει πια. Κι η κόρη αποσταμένη
στο μουσκεμένο ξάπλωσε τριφύλλι.

Σα δυο κεράσια χώρισαν τα χείλη·
κι έτσι βαθιά, γιομάτα ως ανασαίνει,
στο στήθος της ανεβοκατεβαίνει
το πλέον αδρό τριαντάφυλλο τ' Απρίλη

Ξεφεύγουνε απ' το σύννεφον αχτίδες
και κρύβονται στα μάτια της· τη βρέχει
μια λεμονιά με δυο δροσοσταλίδες

που στάθηκαν στο μάγουλο διαμάντια
και που θαρρείς το δάκρυ της πως τρέχει
καθώς χαμογελάει στον ήλιο αγνάντια.

Καρυωτάκης , Χαμόγελο

<<θα έδινα την ζωή μου για να μπορέσω να εκφράσω τα μισά από όσα νιώθω στην ψυχή μου>>
Πόε

π.σ. :smoke:

self-instructive depressing · 5 Φεβρουαρίου 2010

αποφάσισα ότι πήρα το τόπικ πολύ σοβαρά

ξαναμοιράζω :

https://pitsirikos.blogspot.com/2005/06/blog-post_111841914629228576.html

Noisette · 05-02-10

Αρχική Δημοσίευση από Δεσμώτης:
Ας βάλουμε σε στίχους, τις πιο τολμηρές ιδέες, τα πιο αταίριαστα ταιριάσματα.
Ας γίνει αυτό το τόπικ μια παθιασμένη αιώρηση ανάμεσα στο υπέρλογο και την αναρχία που είναι τόσο αναγκαία για την ποιητική δημιουργία...

Άσε με να βυζάξω τα σκασμένα σου χείλια

Να συνηδητοποιήσω τον κόκκορα που μας ενώνει

Και ας γίνει η αγελάδα ο αδέσμευτος κρίκος του μίσους μας.

(Πώς τα πήγα για πρώτη φορά??)

DrStrangelove · 09-02-10

Μακάρι οι σκέψεις μου
να γίνουν πραγματικότητα
μακάρι οι ψίθυροι να γίνουν φωνές
αυτό που κάποτε βρίσκοταν
στην άκρη του μυαλού μου
τώρα με έχει κατακλύσει
μα οι περισσότερες πρωινές κλήσεις
με απόκρυψη
είναι από διαφημιστικές εταιρίες
Τρία χρόνια περίπου
ένας θαυμαστός επίλογος
ματαιότις ματαιοτήτων
και δωρεάν εγχειρίδιο
με συμβουλές
προς στεκοναυτιλομένους
μην πιστεύετε σε παραμύθια

PS venividivicy πολύ φιλολογικό μας το'κανες. Το τόπικ αν δεν απατώμαι είναι να γράφετε δικά σας σουρεάλ ποιήματα και κείμενα.

venividivici · 09-02-10

αγαπητέ πρώην δόκτορα και νυν δικτάτορα
αγαπητικοί δεν είναι μόνο της βοσκοπούλας
υπάρχουν και αγαπητικοί σουρεαλιστικών υπερρεαλιστών καλλιτεχνών
εσύ μπορεί να είσαι ένας άτυπος φιλόσοφος
εγώ επικαλούμαι τους φιλοσοφιστές που τίμησαν το κύμα
με άλλα λόγια
άλλος ξύνεται άλλος έχει φαγούρα
κι επειδή όλοι έχουμε δικαίωμα στο «διαλέγει και συνδιαλέγεται»
άλλα λόγια να αγαπιόμαστε…..
η ελευθερία δεν είναι μόνο του τύπου
είναι και της σουρεολαγνείας
ήτοι ο καθείς με τα ποσταρίσματα του…
εύγε μου

Δεσμώτης · 22-02-10

Ξεφύγαμε του σκο-πέως.

Το θέμα εννοεί, σαφώς το Ακατάληπτον και Σουρεολάγνον όπως εκείνο της φίλης μου Αναστασίας που παραθέτω πιο κάτω, ποιήτριας με φρεσκάδα υπερνιότης που ξυπνάει κάθιδρη τα βράδυα (η καημένη) από οίστρο ο οποίος συνορεύει με αυτά τα ταραχώδη κύματα των ονείρων, άγρια χαράματα...

(της οποίας το Νόμπελ Λογοτεχνίας δε ξεφεύγει από τα χέρια της ούτε ακόμη κι αν τα βουτήξει σε κατσικίσιο βούτυρο)

Τίτλος: Ο Κούρδος νομισματοκόπος

O κύριος Λουαπάρ λιώνει μες στα σάλια του τους φυσικούς αριθμούς και κλαίει:

-2/3./3.43-4
Ας μην τα πολυλογούμε η νύμφη των ψιλικών
Δεν είναι πέτρα
Γιατί αν ήταν
η μουρμούρα των παιδεραστών θα φιστίκωνε τα 234 όστρακα

στο χέρι του Αλπινιστή στο πόδι ενός πελταστή
λεοπάρδαλη ή σαρδανάπαλη κύριε βιτσιόζε;

Λες την ώρα του ύπνου μου να χρηματοδοτήσω έναν Μυκήνα μες στα μάτια του Δία;
Χιχι!

υγ. Εύη ζωή το μονόγραμμα του Ελύτη μπορούσες απλώς να το αναρτήσεις στο "μοιραζόμαστε ποιήματα" ή στο σπέσιαλ θρεντ με θέμα τα αγαπημένα του Χ ποιητή.

Το ίδιο ισχύει και για βενιβιντιβίτσι με τον θαυμάσιο Εμπειρίκο.

Θέλουμε ερωτικό καψάλισμα από εσωτερικής καύσεως πονήματα...κι ο παραξεναγάπης (DrstrangeLove) ορθώς παρατήρησε.

Isiliel · 22-02-10

Αρχική Δημοσίευση από DrStrangelove:
PS venividivicy πολύ φιλολογικό μας το'κανες. Το τόπικ αν δεν απατώμαι είναι να γράφετε δικά σας σουρεάλ ποιήματα και κείμενα.

Δεν απατάσαι, γι' αυτό ας μείνουμε στο θέμα, όπως αυτό δόθηκε από τον θεματοθέτη

Δεσμώτης · 23-02-10

Τα σάβανα του εγώ ξετυλίγονται σαν ταινία μικρού πλάτους με ζαρντινιέρες αγκαθωτές ολούθε.

Τα περιφρονημένα μας νιάτα δεν ενημέρωσαν τον περιφρονητή χρόνο ότι μέχρι να τελειώσουν οι προμήθειες του ψυγείου στη μπουκάλα της ζωής, εγώ θα φιλώ στα χείλη μια κονσέρβα τοματοπολτού διπλής συμπύκνωσης.

Τα σάβανα τα σάβανα, το σάββατο θα φάμε σάλτσα κανέλας

και το δίχως μακαρόνια θα το γράψω στους καθρέφτες για να μου θυμίζει την μεταμόρφωση μου σε λύκο μια κυριακή το μήνα, κατα τα μεσάνυχτα.

Οι ρουφηχτές δαγκάνες των γραβιερικών ιζημάτων θέλω να είναι το αυριανό μου ενσταντανέ.

Ατιμώρητα πάω να εκκολάψω τρία βατραχοαυγά. Ευχαριστώ όσους μου κολλάνε ένσημα σα να τρώνε γκοφρέτες ενστικτώδικα.
Πάχυνε η κοιλιά μα τα χαρτιά πάσχουν από νευρική ανορεξία.

Το μέλλον υφίσταται κακοποίηση αλλά το σκατό πάει σύννεφο, σκέφτομαι κάνοντας τραμπολίνο :panwkatw:

Δεσμώτης · 01-03-10

Οι ποιητικές περιπέτειες της Αναστασίας συνεχίζονται (εκείνη γνήσια ντροπαλή, αγνοεί και το creating accounts)

....οπότε την είδα manager: (πάντως καλό να μανατζάρεις το σουρεαλιστικό απόσταγμα ετών 18. Έχει άρωμα σουπλίν

)

Μιά μέρα απʼ τη ζωή μου

Στις τέσσερις ρόγες του σταφυλιού
Που μου κρύβουν τον ήλιο
Αυτή τη μέρα
Που το συμμιγές αριθμητήριο των γεωργών θερίζει τα ούλα μου

Να σας συστηθώ

Πάνω στα μηλίγγια των Εβραίων
Πάνω στην ακρυλική ομορφιά
Πάνω στο υδραυλικό φλέμα

Αποσυντίθεμαι μες στο κυλινδρικό αντίσωμά μου

Εγώ ο καταλύτης των ηλεκτροχρωμάτων
Θέλω να αποχυμώσω τους μαστούς μου στις υπερδιαστημικές ρακέτες
Και να κοιμηθώ με τους αρουραίους

Θέλω νʼ αλέθω τις μασχάλες των ορυκτών
και να ξεκοκαλίζω τʼ αστέρια
Θέλω να είμαι, η υδρόγειος ψωλή.

Τι λέγαμεʼ αποσυντίθεμαι μες στο κυλινδρικό αντίσωμά μου!

Διχοτομώ εις 3 τα οξεία νεύρα

Και τη στιγμή της έξαλλης μαγείας
Εκκολάπτομαι στη γλώσσα του καπνέμπορα κι επανέρχονται τα αειθαλή δέντρα

Η Αμαλία των τενόντων είνʼ αυτή!

Το μίτο της κορίνας είνʼ αυτό!

Το κόκκινο φιλί του dr.
Ή σχεδόν

DrStrangelove · 02-03-10

Η ανταρσία

Σαν υδάτινες και πύρινες καμπύλες περιπλέκονταν οι ακανθώδεις άκρες του βρώμικου μυαλού μας με τις ηλεκτροφόρες χορδές της καθαρής καρδιάς μας, ενώ τα πόδια μας χτυπούσαν λυσασμένα το χώμα ανακατεύοντας τα χρώματα. Καθώς περνούσαν οι κυλινδρικοί αιώνες επάνω από τα ημιθανή σώματά μας, ο ένας μετά τον άλλον, λοξοκοιτούσαμε με φριχτούς πόνους στα σώματα τους υπηρέτες που ετοίμαζαν τα μεσημεριανά εδέσματα για τους δεσμοφύλακες μας, ελπίζοντας ότι θα μπορέσουμε τελικά κάποια στιγμή να κλέψουμε κι εμείς λίγη ηδονή για τους ουρανίσκους μας. Το βράδυ σύραμε τις ματωμένες φτέρνες μας μέχρι την κοιλάδα και στρατοπεδεύσαμε στο σκοτάδι φορώντας μόνο αλεξίσφαιρα λευκά ένδυματα, παίρνοντας δυνάμεις για να κουβαλήσουμε τον ήλιο απ' τα μάτια το επόμενο πρωί. Η ανταρσία ήταν καλά σχεδιασμένη. Πριν αναχωρήσουμε, ποτίσαμε τους εναπομείναντες θρόνους με δηλητηριασμένο νερό, ώστε να σαπίσουν, και αποτίναμε φόρο τιμής στις ράγες για το ταξίδι που μας είχαν προσφέρει, σκεπάζοντάς τις στοργικά με τριαντάφυλλα. Σύντομα, όταν οι ψυχές μας έγιναν και πάλι γιρλάντες, κραδασμοί εισέβαλαν απροειδηποίητα κοματιάζοντας τις ακατέργαστες και αιχμηρές πέτρες ώστε να μας ανοίξουν τον δρόμο, και σπουδαία γεγονότα ήρθαν και καρφώθηκαν με μεγάλη ταχύτητα στα γύρω τείχη. 'Οταν η πυρκαγιά ολοκλήρωσε το έργο της, η ατμόσφαιρα ήταν πια αποπνικτική από τα καμένα σκουπίδια. Τότε αρχίσαμε να θυμόμαστε ότι μπορούμε ακόμα να ζωγραφίζουμε πεντάμορφες και τέρατα, γίγαντες και νάνους, και τα βρώμικα και σπασμένα νύχια μας ξαναστρώθηκαν στη δουλειά. Για χάρη του έργου, ποτέ του εργοδότη, ανηφορήσαμε για να προλάβουμε την επόμενη ανατολή.

Δεσμώτης · 02-03-10

Αναστασίας III

Ούτε ένα χρόνος
δεν μπορεί να διευκολύνει
τη συλλογή των δράκων απʼ το υπερπέραν

Γιʼ αυτό κι εγώ χειραφετώ ένα ενιαίο μύδι
Που οι υαλουργοί δεν θα μπορέσουν ποτέ να καρατομήσουν

Και οι εργασίες αποσυντονίζονται.

Είμαι ένας δανδής με κυρωμένα πέλματα
και ραδιενεργές κλακέτες
γαντζώνομαι απʼ τους ρουφηχτούς καταπέλτες του ιουρασικού χάντμπολ
Και ασελγώ ασελγώωω στους θεϊκούς άθλους.

Στη χάση των δοντιών μου πυρώνω το μάρμαρο
Και ασελγώ ασελγώωωω στους πυραυλικούς μάραθους

Μετά από δισεκατομμύρια χρόνια
Μετά από πολυκαλλιεργητικές κατατονίες
Μετά απʼ τις δικές μου λέξεις
Τα πορτοκάλια υδρεύουν στην αγκαλιά των κοριτσιών

Μετά από ακτινικές σταυρωτές
Και ρουθουνίσματα ινδιάνων
Ως που να καταυλιστώ
τα μούσμουλα κι η πέτρα δεν έχουν απόσταση

Μετά από χιλιάδες διονυσιαστές
Μπορώ να πω ότι εκλύθηκα

Υαλικός και πανσέληνος
Για ακόμα μία καταστροφή.

Ακατάληπτη σουρεολαγνεία

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος

Δραστήριο μέλος

Επιφανές μέλος

Διάσημο μέλος

Περιβόητο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Περιβόητο μέλος

Επιφανές μέλος

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος