Τρίτη ηλικία

Αρχικά ήθελα να το τιτλοφορήσω "Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν" αλλά νομίζω δεν θα γινόταν σαφές το θέμα
Αφορμή είναι τα όσα διάβασα σε άλλο ποστ περί γηροκομείων.
Οι δικοί μου οι γονείς είναι ακόμη νέοι, ζουν πλέον χωριστά απο τα παιδιά τους αλλά έχουν τις δουλειες τους, τα ενδιαφέροντα τους, τις παρέες τους και κυρίως ο ένας τον άλλον.
Σκέφτομαι όμως πως θα έρθει κάποια μέρα που η ηλικία τους δεν θα τους επιτρέπει να κάνουν τα όσα συνήθιζαν και πολλές φορές να αυτοεξυπηρετηθούν σε κάποια πράγματα.Και κυρίως θα νοιώσουν μοναξιά αφού μοιραία ένας απο τους δύο θα "φύγει" πρώτος. Και αν και ποτέ δεν είχα ιδανικές σχέσεις μαζί τους ειλικρινά με πονάει το γεγονός να τους φαντάζομαι ως μοναχικά γεροντάκια σε ένα άδειο σπίτι ή σε ξένα χέρια.
Απο την άλλη δεν μου αρέσουν και οι οικογένειες που ζουν με τους παππούδες μέσα στο σπιτι τους.
Βλεπω και την γιαγιά μου που ζει κατώ απο το πατρικό μου σε ανεξάρτητο διαμέρισμα, την επισκέπτονται όλοι συχνά και ενώ προσπαθούν να μην της λείψει τίποτα, λόγω της δουλειάς δεν έχουν τον απαιτούμενο χρόνο και κουράγιο να την περιποιηθούν και έχουν μια γυναίκα για την συντροφιά της.Εκείνη καμμιά φορά παραπονιέται πως την ξεχνάνε αν και λέει πως τους καταλαβαίνει, δεν κρύβει το παραπονο της.
Φαντάζομαι πως λόγω και της ηλικίας μας οι γονείς των περισσοτέρων είναι ακόμη νέοι, δεν ξερώ αν έχετε φανταστεί ποτέ πως θα εξελιχθούν τα πράγματα όταν εκείνοι γεράσουν κι εσείς έχετε διμιουργήσει οικογένεια και ένα σωρό υποχρεώσεις ή ακόμη παραπέρα όταν εσείς γεράσετε και βιώσετε στο πετσί σας το τόπο στα νιάτα.