Εμπορευματοποίηση της Τέχνης

Πουπουλίνα

Επιφανές μέλος

Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος και μας γράφει απο Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 29,143 μηνύματα.
μα ποιος σου ειπε οτι αυτος που εχει επαγγελμα την τεχνη του...κανει υποχωρησεις και χαριζεται;..αυτο σε πληροφορω οτι μπορει να γινει ακομα και αν δεν πληρωνεσαι...το χρημα,που λεει και το ρητο..πολλοι το εμισισαν..την δοξα..ΟΥΔΕΙΣ..που σημαινει οτι υποχωρησεις μπορεις να κανεις,για να γινεις αρεστος ,ακομα και αν δεν πληρωνεσαι...
...επισης ,πιστευω οτι αυτο που περιγραφεις ειναι καθαρα ουτοπιστικο..και εκτος των αλλων το βρισκω και αδικο..γιατι δηλαδη να μην πληρονονται οι καλ/νες..και να πληρωνονται οι γιατροι;..ή οι ποδοσφαιριστες;..ή οι διασκεδαστες; δεν το καταλαβαινω...και πραγματικα εκπλησσομαι..πρεπει δηλαδη να αμοιβεται ενας υπαλληλος ..ή ενας σερβιτορος..και οχι ο καλ/νης;..απλα..μαλλον ενδομυχα πολλοι απαξιουν την τεχνη..και θεωρουν ΔΕΔΟΜΕΝΟ οτι πρεπει να παρεχεται δωρεαν...ναι..πολυ ωραιο θα ηταν αυτο..αλλα τι σε αυτη τη ζωη παρεχεται δωρεαν...για να παρεχεται και η τεχνη;..και ξαναλεω..οτι ενα απο τα σημαντικοτερα πραγματα για μια ευτυχισμενη ζωη..ειναι να ασκεις το επαγγελμα..που εισαι γεννημενος να κανεις..δηλαδη εκει που εχεις ταλεντο..και αυτο που σε ευχαριστει περισσοτερο..ολα τα αλλα για μενα ειναι ανευ σημασιας..και ειναι και ΨΕΥΤΙΚΑ..:)

ΥΓ..και μην τρελλαθουμε και εντελως..δηλαδη ο μοτσαρτ,ο μπετοβεν.ο χατζηδακις....ο ντα βιντσι και ο πικασο..που πληρονονταν για την τεχνη τους..δεν εκαναν τεχνη..ε..δεν νομιζω...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

lugar

Πολύ δραστήριο μέλος

Η lugar αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 58 ετών. Έχει γράψει 846 μηνύματα.
Η τέχνη έχει τον ιδιότυπο χαρακτήρα να θέλει δουλειά και γι'αυτό πολλές φορές να πρέπει να γίνει επάγγελμα. Σκέψου έναν μουσικό που μελετάει ώρες ή που συνθέτει, ένα συγγραφέα που πρέπει να συγκεντρωθεί να γράψει, έναν ζωγράφο, έναν ποιητή.... Θέλει να δώσει τις παραγωγικές του ώρες σε αυτό που κάνει όχι το υπόλειμμα της ενεργητικότητας του... ώστε να έχει μια άλλη δουλειά.
Μετά έρχεται η κοστολόγηση αυτού που κάνεις... ο καλλιτέχνης και ο επιχειρηματίας... τα μμε και οι ατζέντηδες σε όσους χώρους υπάρχουν (οι υπόλοιποι έχουν "ανελαστικά" κόστη, δηλαδή μεροκάματο) κι εκεί δεν υπάρχει καμμιά αντικειμενικότητα... συνήθως βγάζεις όσα μπορείς να βγάλεις με βάση όχι την καλλιτεχνική σου αξία αλλά με βάση την αναγνωρισιμότητα σου. Δυστυχώς αυτό ζούμε... αυτό συντηρούμε... αυτό εισπράτουμε...
Ο καλλιτέχνης που δεν θα μπει σε αυτό το παιχνίδι θεωρείται γραφικός, ο καλλιτέχνης που δεν θα μπει σε αυτό το παιχνίδι δεν θα γίνει ποτέ αρκετά αναγνωρίσιμος, ο καλλιτέχνης που από κάποιο τυχαίο γεγονός θα γίνει αναγνωρίσιμος και δεν θα μπει στο παιχνίδι σιγά σιγά θα παίζει/ εκθέτει/ εκδίδεται μια φορά στο τόσο γιατί ΤΟ ΚΟΙΝΟ δεν θα τον ψάξει, ο επιχειρηματίας δεν θα τον στηρίξει, τα μμε δεν θα γράψουν.
Σας την έχω ξαναπεί την ιστορία? Διάσημος βιολιστής παίζει ινκόγκνιτο στο μετρο της Ουάσινγκτον και λάμβάνει ακριβώς όση προσοχή θα λάμβανε κι οποιοσδήποτε άλλος μουσικός του δρόμου, ανεξαρτήτως ταλέντου. (Ιανουάριος 2007)
Αλλη ιστορία: υπάρχει μουσικός που παίζει στην Διονυσίου Αεροπαγίτου στο δρόμο που έρχονται μουσικοί από το εξωτερικό στην Ελλάδα και λένε "πάμε να τον ακούσουμε" γιατί τον ξέρουνε. Τον ξέρουνε ελάχιστοι Ελληνες και σίγουρα δεν τον γνωρίζει καμία επιχορήγηση υπουργείου πολιτισμού και κανένας που κάνει χορηγίες.
Μόνο το κοινό μπορεί με τις επιλογές του να αλλάξει τα πράγματα. Το θέμα είναι πόσοι είναι αυτό το κοινό και πόσοι "επιτρέπεται" ή "γίνεται" να είναι.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Dark_kronos

Επιφανές μέλος

Ο Rognan αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Άεργος/η και μας γράφει απο Ισπανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 20,660 μηνύματα.
μα ποιος σου ειπε οτι αυτος που εχει επαγγελμα την τεχνη του...κανει υποχωρησεις και χαριζεται;..αυτο σε πληροφορω οτι μπορει να γινει ακομα και αν δεν πληρωνεσαι...το χρημα,που λεει και το ρητο..πολλοι το εμισισαν..την δοξα..ΟΥΔΕΙΣ..που σημαινει οτι υποχωρησεις μπορεις να κανεις,για να γινεις αρεστος ,ακομα και αν δεν πληρωνεσαι...
...επισης ,πιστευω οτι αυτο που περιγραφεις ειναι καθαρα ουτοπιστικο..και εκτος των αλλων το βρισκω και αδικο..γιατι δηλαδη να μην πληρονονται οι καλ/νες..και να πληρωνονται οι γιατροι;..ή οι ποδοσφαιριστες;..ή οι διασκεδαστες; δεν το καταλαβαινω...και πραγματικα εκπλησσομαι..πρεπει δηλαδη να αμοιβεται ενας υπαλληλος ..ή ενας σερβιτορος..και οχι ο καλ/νης;..απλα..μαλλον ενδομυχα πολλοι απαξιουν την τεχνη..και θεωρουν ΔΕΔΟΜΕΝΟ οτι πρεπει να παρεχεται δωρεαν...ναι..πολυ ωραιο θα ηταν αυτο..αλλα τι σε αυτη τη ζωη παρεχεται δωρεαν...για να παρεχεται και η τεχνη;..και ξαναλεω..οτι ενα απο τα σημαντικοτερα πραγματα για μια ευτυχισμενη ζωη..ειναι να ασκεις το επαγγελμα..που εισαι γεννημενος να κανεις..δηλαδη εκει που εχεις ταλεντο..και αυτο που σε ευχαριστει περισσοτερο..ολα τα αλλα για μενα ειναι ανευ σημασιας..και ειναι και ΨΕΥΤΙΚΑ..:)

ΥΓ..και μην τρελλαθουμε και εντελως..δηλαδη ο μοτσαρτ,ο μπετοβεν.ο χατζηδακις....ο ντα βιντσι και ο πικασο..που πληρονονταν για την τεχνη τους..δεν εκαναν τεχνη..ε..δεν νομιζω...

Συνιθος, σε αυτον τον χορο (και οχι μονο), το να γινεις αρεστος σημενει και περισσοτερα λευτα αργοτερα, οποτε ας μην το παμε εκει.
θα συμφωνισω μαζι σου οτι ειναι ουτοπιστικο. Τουλαχιστων σε μια κοινωνια στημενη οπως η δικη μας, σιγουρα δεν ειναι εφικτο. Οσο για το αδικο... Αν δεν το κανεις με σκοπο το οικονομικο κερδος, δεν νομιζω οτι ειναι αδικο... Σιγουρα ειναι θετικο να υπαρχουν οικονομικες αποδοχες που να επιτρεπουν στον οπιονδηποτε καλητεχνη να ζει χωρις την αναγκη μιας εργασιας, αλλα η υπερβολη σε αυτες της αποδοχες, ειναι που οδηγει στις τιμες για τις οπιες παραπονιομαστε. Τωρα αυτο μπορουμε να το συζιταμε επ'απειρων και εχει να κανει με αποψης... Για μενα η τεχνη ειναι κατι καθαρα πνευματικο που απορεει απο την υπολιπη ζωη και ειναι ενας τροπος εκφρασης. Δεν πουλαω το χαμογελο μου η τα βρισιδια που ριχνω, γιατι λοιπον να πουλαω το τραγουδι μου; Και αν αποκοπω απο ολα και κατσω σπιτι μου για να γραψω ενα τραγουδι, δεν θα μπορω να το ονομασω τεχνη, αφου θα το βασισω καθαρα στην μουσικη θεωρια ωστε να βγει μουσικα σωστο, και καθολου σε συναισθηματα αφου θα ειμαι κενος.



Η τέχνη έχει τον ιδιότυπο χαρακτήρα να θέλει δουλειά και γι'αυτό πολλές φορές να πρέπει να γίνει επάγγελμα. Σκέψου έναν μουσικό που μελετάει ώρες ή που συνθέτει, ένα συγγραφέα που πρέπει να συγκεντρωθεί να γράψει, έναν ζωγράφο, έναν ποιητή.... Θέλει να δώσει τις παραγωγικές του ώρες σε αυτό που κάνει όχι το υπόλειμμα της ενεργητικότητας του... ώστε να έχει μια άλλη δουλειά.
Μετά έρχεται η κοστολόγηση αυτού που κάνεις... ο καλλιτέχνης και ο επιχειρηματίας... τα μμε και οι ατζέντηδες σε όσους χώρους υπάρχουν (οι υπόλοιποι έχουν "ανελαστικά" κόστη, δηλαδή μεροκάματο) κι εκεί δεν υπάρχει καμμιά αντικειμενικότητα... συνήθως βγάζεις όσα μπορείς να βγάλεις με βάση όχι την καλλιτεχνική σου αξία αλλά με βάση την αναγνωρισιμότητα σου. Δυστυχώς αυτό ζούμε... αυτό συντηρούμε... αυτό εισπράτουμε...
Ο καλλιτέχνης που δεν θα μπει σε αυτό το παιχνίδι θεωρείται γραφικός, ο καλλιτέχνης που δεν θα μπει σε αυτό το παιχνίδι δεν θα γίνει ποτέ αρκετά αναγνωρίσιμος, ο καλλιτέχνης που από κάποιο τυχαίο γεγονός θα γίνει αναγνωρίσιμος και δεν θα μπει στο παιχνίδι σιγά σιγά θα παίζει/ εκθέτει/ εκδίδεται μια φορά στο τόσο γιατί ΤΟ ΚΟΙΝΟ δεν θα τον ψάξει, ο επιχειρηματίας δεν θα τον στηρίξει, τα μμε δεν θα γράψουν.
Σας την έχω ξαναπεί την ιστορία? Διάσημος βιολιστής παίζει ινκόγκνιτο στο μετρο της Ουάσινγκτον και λάμβάνει ακριβώς όση προσοχή θα λάμβανε κι οποιοσδήποτε άλλος μουσικός του δρόμου, ανεξαρτήτως ταλέντου. (Ιανουάριος 2007)
Αλλη ιστορία: υπάρχει μουσικός που παίζει στην Διονυσίου Αεροπαγίτου στο δρόμο που έρχονται μουσικοί από το εξωτερικό στην Ελλάδα και λένε "πάμε να τον ακούσουμε" γιατί τον ξέρουνε. Τον ξέρουνε ελάχιστοι Ελληνες και σίγουρα δεν τον γνωρίζει καμία επιχορήγηση υπουργείου πολιτισμού και κανένας που κάνει χορηγίες.
Μόνο το κοινό μπορεί με τις επιλογές του να αλλάξει τα πράγματα. Το θέμα είναι πόσοι είναι αυτό το κοινό και πόσοι "επιτρέπεται" ή "γίνεται" να είναι.


Ο μουσικος, κατα την γνωμη μου, μελαταει στην αρχη για να μαθει καπια πραγματα μεχρι να φτασει σε ενα σημειο οπου εχει αφομιωσει την βαση της μουσικης, και ειναι πλεων σε θεση να αναπαραγει αλλα και να δημιουργει, και απο εκει και περα σιγουρα μπορει να συνεχισει να μελεταει εχοντας την μελετη ως ερεθισμα για εμπνευση, μπορει ομως και να χαραξει τον δικο του δρομο. Σιγουρα το να χαραξει δικο του δρομο γινεται πιο ευκολα και πιο φυσικα με την παραπανω μελετη, αλλα αυτη δεν ειναι απαρετιτη προΰποθεση.
Για τον συγκραφεα/ποιητη τωρα, δεν ξερω αν μπορει να συμπεριλιυθει και η συγκραφη στοιχων, αλλα πιστευω πως μιση ωρα συγκεντρωσεις οταν και οποτε εχει κανεις εμπνευση ειναι αρκετα... Το να καθεσε με τις ωρες με ενα στυλο η ενα πληκτρολογιο, οσο συγκεντρωμενος και αν εισαι δεν θα γεννισει τιποτα... Θα γραψεις πιο πολυ απο οτι αν γραφεις μια στις τοσες για ενα 10 λεπτο η μισαωρο, αλλα αν δεν θες να πουλισεις δεν νομιζω να σε νοιαζει... Το ιδιο νομιζω ισχυει και για την ζωγραφικη.

Κοστολογιση... Ποσο κοστολογεις το συναισθημα σου;... Και αν δεν μιλαμε για επαγκελματιες, δεν μπαινουν στην μεση αντζεντιδες κλπ. Ξερω οτι μιλαω για μια ουτοπικη κατασταση, αλλα αυτη η ουτοπικη κατασταση δειχνει και γιατι πληρωνουμε τοσα αυτηην την στιγμη για την τεχνη.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

lugar

Πολύ δραστήριο μέλος

Η lugar αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 58 ετών. Έχει γράψει 846 μηνύματα.
Ο μουσικος, κατα την γνωμη μου, μελαταει στην αρχη για να μαθει καπια πραγματα μεχρι να φτασει σε ενα σημειο οπου εχει αφομιωσει την βαση της μουσικης, και ειναι πλεων σε θεση να αναπαραγει αλλα και να δημιουργει, και απο εκει και περα σιγουρα μπορει να συνεχισει να μελεταει εχοντας την μελετη ως ερεθισμα για εμπνευση, μπορει ομως και να χαραξει τον δικο του δρομο. Σιγουρα το να χαραξει δικο του δρομο γινεται πιο ευκολα και πιο φυσικα με την παραπανω μελετη, αλλα αυτη δεν ειναι απαρετιτη προΰποθεση.
Για τον συγκραφεα/ποιητη τωρα, δεν ξερω αν μπορει να συμπεριλιυθει και η συγκραφη στοιχων, αλλα πιστευω πως μιση ωρα συγκεντρωσεις οταν και οποτε εχει κανεις εμπνευση ειναι αρκετα... Το να καθεσε με τις ωρες με ενα στυλο η ενα πληκτρολογιο, οσο συγκεντρωμενος και αν εισαι δεν θα γεννισει τιποτα... Θα γραψεις πιο πολυ απο οτι αν γραφεις μια στις τοσες για ενα 10 λεπτο η μισαωρο, αλλα αν δεν θες να πουλισεις δεν νομιζω να σε νοιαζει... Το ιδιο νομιζω ισχυει και για την ζωγραφικη.

Κοστολογιση... Ποσο κοστολογεις το συναισθημα σου;... Και αν δεν μιλαμε για επαγκελματιες, δεν μπαινουν στην μεση αντζεντιδες κλπ. Ξερω οτι μιλαω για μια ουτοπικη κατασταση, αλλα αυτη η ουτοπικη κατασταση δειχνει και γιατι πληρωνουμε τοσα αυτηην την στιγμη για την τεχνη.
Κρονάκο μου σε συμπαθώ πάρα πολύ!:)
Ξώφαλτση είμαι δίπλα σε όλα αυτά και τα κοιτάω... όμως έχω βρεθεί γύρω και από ονόματα και από μικρά σχήματα και από ανθρώπους που αν και πολύ ξεχωριστοί έχουν ξεβραστεί από το σύστημα.
Πολλές φορές η μελέτη για τους μουσικούς είναι και ψυχική ανάγκη και σωματική. Τα πνευμόνια, οι τένοντες και οι μυς είναι μέρος του οργάνου που παίζεις και τους εξασκείς όπως ο χορευτης το σώμα του. Τα ψαξίματα σε ήχους, αρμονικές, κλπ είναι επίσης μέρος της διαδικασίας. Δύσκολα μετρήματα ή δύσκολα τεχνικά κομμάτια ή αυτοσχεδιαστικά όπου η ικανότητα σου να ακούς τι παίζει ο άλλος (μη γελάς, πολλά τα γκρούπ που μοιάζει ο καθένας να παίζει μόνος του). Πρόβες. Ειδικά στα γκρούπ οι ισορροπίες των ανθρώπων είναι κομμάτι της ισορροπίας της μουσικής. Κι αυτά στα λέω επειδή μιλάω για αυτό που σκέφτεσαι κι εσύ για ανθρώπους που παίζουν την δική τους μουσική.
Το ίδιο και για τη γλώσσα, όταν είναι το μεράκι σου δεν αρκεί η έμπνευση, μήπως μπορεί να γινει πιό λυτό ή πιο ακριβές, αυτή η λέξη δεν δίνει την ακριβή χροιά που θέλω/νοιώθω - δεν αντανακλά το συναίσθημα ή το ρυθμό που θέλω ή ακόμα και που πρέπει για το συγκεκριμένο ποίημα/ κείμενο, η ιδέα είναι εκεί αλλά τα υλικά πρέπει πολλές φορές να ψάξεις για να τα βρεις.
Είσαι 18 χρονών και τα ακατέργαστα συναισθήματα έχουν τεράστια αξία όμως υπάρχουν και φάσεις όπου κάποιος αναζητά το βάθος, την τελειότητα, την αλήθεια ή χίλια δύο άλλα που δεν μπορώ να εκφράσω γιατί προσπαθώ να μιλήσω αντ'αυτού.
Και για τους ζωγράφους θα σου πρότεινα να διαβάσεις το "Άγνωστο αριστούργημα" του ονορε ντε μπαλζάκ (είναι πολύ μικρό βιβλιαράκι) για να δεις κάπως τις αγωνίες που μπορεί να έχει ένας ζωγράφος.
Οι καλλιτέχνες, για μένα τουλάχιστον, δεν είναι η έμπνευση τους αλλά η αγωνία τους.
Θες να μιλήσουμε τώρα και για λεφτά... υπάρχουν στον κόσμο χιλιάδες μουσικοί που παίζουν σε δουλειές που δεν γουστάρουν για τα προς το ζειν, άλλοι κάνουν μαθήματα, άλλοι μουσική για σήριαλ ή για διαφημήσεις. Τυχεροί είναι αυτοί που βρίσκουν πατάρι και μουσικούς να παίξουν την μουσική που αγαπούν - είτε παίρνουν 20-30? είτε 500? είτε 1000?. Τυχερότεροι είναι αυτοί που αυτό που αγαπούν να κάνουν έχει κοινό οπότε τα μεροκάματα είναι καλύτερα και πιθανόν δεν χρειάζεται να κάνουν κάτι άλλο παράλληλα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Πουπουλίνα

Επιφανές μέλος

Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος και μας γράφει απο Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 29,143 μηνύματα.
Κρονάκο μου σε συμπαθώ πάρα πολύ!:)
Ξώφαλτση είμαι δίπλα σε όλα αυτά και τα κοιτάω... όμως έχω βρεθεί γύρω και από ονόματα και από μικρά σχήματα και από ανθρώπους που αν και πολύ ξεχωριστοί έχουν ξεβραστεί από το σύστημα.
Πολλές φορές η μελέτη για τους μουσικούς είναι και ψυχική ανάγκη και σωματική. Τα πνευμόνια, οι τένοντες και οι μυς είναι μέρος του οργάνου που παίζεις και τους εξασκείς όπως ο χορευτης το σώμα του. Τα ψαξίματα σε ήχους, αρμονικές, κλπ είναι επίσης μέρος της διαδικασίας. Δύσκολα μετρήματα ή δύσκολα τεχνικά κομμάτια ή αυτοσχεδιαστικά όπου η ικανότητα σου να ακούς τι παίζει ο άλλος (μη γελάς, πολλά τα γκρούπ που μοιάζει ο καθένας να παίζει μόνος του). Πρόβες. Ειδικά στα γκρούπ οι ισορροπίες των ανθρώπων είναι κομμάτι της ισορροπίας της μουσικής. Κι αυτά στα λέω επειδή μιλάω για αυτό που σκέφτεσαι κι εσύ για ανθρώπους που παίζουν την δική τους μουσική.
Το ίδιο και για τη γλώσσα, όταν είναι το μεράκι σου δεν αρκεί η έμπνευση, μήπως μπορεί να γινει πιό λυτό ή πιο ακριβές, αυτή η λέξη δεν δίνει την ακριβή χροιά που θέλω/νοιώθω - δεν αντανακλά το συναίσθημα ή το ρυθμό που θέλω ή ακόμα και που πρέπει για το συγκεκριμένο ποίημα/ κείμενο, η ιδέα είναι εκεί αλλά τα υλικά πρέπει πολλές φορές να ψάξεις για να τα βρεις.
Είσαι 18 χρονών και τα ακατέργαστα συναισθήματα έχουν τεράστια αξία όμως υπάρχουν και φάσεις όπου κάποιος αναζητά το βάθος, την τελειότητα, την αλήθεια ή χίλια δύο άλλα που δεν μπορώ να εκφράσω γιατί προσπαθώ να μιλήσω αντ'αυτού.
Και για τους ζωγράφους θα σου πρότεινα να διαβάσεις το "Άγνωστο αριστούργημα" του ονορε ντε μπαλζάκ (είναι πολύ μικρό βιβλιαράκι) για να δεις κάπως τις αγωνίες που μπορεί να έχει ένας ζωγράφος.
Οι καλλιτέχνες, για μένα τουλάχιστον, δεν είναι η έμπνευση τους αλλά η αγωνία τους.
Θες να μιλήσουμε τώρα και για λεφτά... υπάρχουν στον κόσμο χιλιάδες μουσικοί που παίζουν σε δουλειές που δεν γουστάρουν για τα προς το ζειν, άλλοι κάνουν μαθήματα, άλλοι μουσική για σήριαλ ή για διαφημήσεις. Τυχεροί είναι αυτοί που βρίσκουν πατάρι και μουσικούς να παίξουν την μουσική που αγαπούν - είτε παίρνουν 20-30? είτε 500? είτε 1000?. Τυχερότεροι είναι αυτοί που αυτό που αγαπούν να κάνουν έχει κοινό οπότε τα μεροκάματα είναι καλύτερα και πιθανόν δεν χρειάζεται να κάνουν κάτι άλλο παράλληλα.

θελω να σου πω,οτι συμφωνω με οσα εγραψες ΚΑΙ στο προηγουμενο ποστ σου,αλλα και σε αυτο...και αυτο που ειπες και υπογραμμισα..ειναι ολη η ουσια...:)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 1 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top