Πονάει περισσότερο αυτός που χωρίζει ή που τον χωρίζουν;

Νομιζω οτι δεν ειναι καν μετρησιμο μην ξεροντας τις συγκεκριμενες συνθηκες σε καθε περιπτωση.
Σιγουρα το γενικο ''ποναμε και οι 2'' ισχυει στην πλειοψηφια των περιπτωσεων,αλλα αν κατσουμε και εξετασουμε τους λογους για τους οποιους τελειωνει μια σχεση μπορουμε να βγαλουμε πολυ διαφορετικα συμπερασματα για το ποιος πληγωθηκε,ποιος ποναει και ποιος οχι.

Αρχική Δημοσίευση από Γιώργος:

Δεν μπορώ να πω ότι δεν υπάρχει και ένα αντίστοιχο βάρος σ' αυτόν που χωρίζει. Φυσικά και υπάρχει, αλλά το έχει χωνέψει, το έχει αποδεχθεί και έχει περάσει αρκετό καιρό με τη σκέψη αυτή, μέχρι την ημέρα που το ανακοινώνει. Ισομοιράζεται, αν θες, το βάρος σε μεγαλύτερο διάστημα και εν τέλει προκύπτουν λιγότερες ψυχολογικές απώλειες. Και είναι, στην τελική, δική του επιλογή, ενώ ο άλλος δεν έχει κάποια επιλογή. Πρέπει να το αποδεχθεί, είτε του αρέσει είτε όχι.

Click για ανάπτυξη...

Στην αρχή ισομοιράζεται το βάρος. Όσο το αναβάλλεις, τόσο σου δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι καταπιέζεσαι να μην κάνεις κάτι που δικαιούσαι και σε συνδυασμό με το αν δεν εκτιμάς και τον άλλο, τότε βράστα. Όχι μόνο δεν υπάρχει ψυχολογική απώλεια καν, αλλά νιώθεις ανακουφισμένος και περήφανος για το κατόρθωμά σου. Έχει να κάνει με χρόνο λοιπόν, εκτίμηση για τον άλλο, μέγεθος εγωισμού, εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας και για τον άλλο, έχει να κάνει με πολλά. Δεν υπάρχει μια συνταγή. Αυτή η συνταγή που λες είναι μια από τις πολλές.

Αρχική Δημοσίευση από Γιώργος:

Ευτυχώς υπάρχουν και οι θετικές πλευρές τέτοιων τραγικών καταστάσεων. Μαθαίνεις, οπλίζεσαι με περισσότερη πυγμή και ρίχνεσαι στον επόμενο πόλεμο με περισσότερα εφόδια, δύναμη, εμπειρία και υπομονή.

Click για ανάπτυξη...

Αν ήταν έτσι τα πράγματα Γιώργο, δε θα έπαιρνε ποτέ το Skype φωτιά σε χωρισμούς. Το μόνο που μαθαίνεις στους χωρισμούς είναι ποιοί είναι οι φίλοι σου που θα σε στηρίξουν και ποιοί είναι αυτοί που θα αδιαφορήσουν ή και θα χαρούν από τη ζήλια τους.

Όλα τα υπόλοιπα δεν γίνονται παρ' εκτός και αποφασίσεις μέσα σου ότι θα πρέπει να διερευνήσεις τι σου διέφυγε στον χαρακτήρα του άλλου και πήγε στραβά η κατάσταση, και βάλεις μπρος και πεις "Την επόμενη φορά θα είμαι πιό προσεκτικός και θα χω τα μάτια μου δεκατέσσερα" γιατί αν δεν το πεις θα ακολουθεί συνεχώς η επόμενη φράση που είπες:

Αρχική Δημοσίευση από Γιώργος:

After all, all of this has happened before and will happen again.

Click για ανάπτυξη...

Αν δεν αλλάξεις τα κριτήρια με τα οποία "ψωνίζεις" γυναίκα, μια ζωή θα συμβαίνουν αυτά και όχι μόνο δε θα έχεις περισσότερη δύναμη κάθε φορά, αλλά θα σε πιάνει η πικρία "μα γιατί σε μένα, αφού εγώ είμαι όλο και καλύτερος". Συ είπας ότι είσαι καλύτερος. Δείχνεις καλύτερος από πριν. Είσαι όμως;

Η αλλαγή έρχεται από εμάς πρώτα. Πρώτα αλλάζουμε στο μέσα μας, στο τι είμαστε, στο τι θέλουμε από μια γυναίκα, ύστερα βρίσκουμε αυτή τη γυναίκα και προφανώς της φερόμαστε όπως της αξίζει. Και μετά: all of this has happened before but it won't happen again.

Υψηλά νοήματα κολλητέ. Δεν έχουν όλοι τη δύναμη να αλλάξουν τον εαυτό τους αφού κάνουν την αυτοκριτική τους. Είναι πιό εύκολο να ξεφορτωθείς ένα ελάττωμα όταν έχεις κάποιον άλλο να το φορτώσεις. Στο τέλος όμως πάντα σε τρώει, σα το θάνατο. Περιμένει 80-100 χρόνια αλλά στο τέλος πάντα εισπράττει.

Αυτοκριτική, αυτοβελτίωση και τα μάτια συνέχεια ανοικτά και προσεκτικά. Αυτή είναι η συνταγή. Τα άλλα είναι περιγραφή της ανθρώπινης α-ψυχοσύνθεσης.

Αρχική Δημοσίευση από Γιώργος:

Θα πρέπει να το κερδίσει όμως, έτσι; Όχι όλα αβέρτα. Η ερώτηση είναι πώς το γνωρίζεις αυτό, να δείξεις τον σεβασμό που πρέπει, χωρίς να ξέρεις τι έχεις απέναντί σου.

Και την απάντηση νομίζω την γνωρίζουμε και οι δύο: it requires a leap of faith.

And yes, it doesn't have to happen again. Στον άνθρωπο είναι να σπάσει αυτόν τον κύκλο βίας.

Click για ανάπτυξη...

Ε προφανώς ρε αδερφέ. Γι αυτό λέω της φέρεσαι όπως της αξίζει και δε λέω "της φέρεσαι πάντα σαν πριγκήπισσα". Όσο βλέπεις ότι αξίζει, δίνεις αυτό που πρέπει.

Πόσοι όμως σκέφτονται όπως εμείς; Όλοι τρέχουν να κάνουν τους αρρενωπούς άντρακλες "ο άντρας δεν αγαπάει, γαμάει" ή τους βουτυρο-τζέντλεμαν "έλα να σε ταίσω περδικοβλασταρούλα μου στο στόμα" και δε συμμαζεύεται. Όχι. Θέλει ψάξιμο η ιστορία και προπάντων, αυθεντικότητα χαρακτήρα, όχι δηθενιές.

Και φυσικά το "να το κερδίσει" δεν πρέπει να φτάνει στο άλλο άκρο του τύπου "τι πάει να πει θες και κοπλιμέντο; Υποχρεωμένη ήσουν να μου μιλήσεις πρώτη σήμερα!". Πρέπει να επιβραβεύεις τον άλλο με αντίστοιχη κίνηση από την πλευρά σου. Όπως θες εσύ να σε κερδίσει, την ίδια ανάγκη έχει κι αυτή από σένα. Κανείς δε δίνεται τζάμπα επειδή εσύ ή εγώ είμαστε γαμάτοι.