H μάχη της αναθεώρησης του DSM-5

1. Οι σαθρές βάσεις της σύγχρονης ψυχιατρικής

Ο Sigmund Freud, είχε, χωρίς αμφιβολία ένα σημαντικό αντίκτυπο στην ιστορία και την εξέλιξη του δυτικού πολιτισμού και των ιδεών του, γονιμοποιώντας τον με διορατικές παρατηρήσεις σχετικά με τον ανθρώπινο ψυχισμό. Από την άλλη πλευρά, ο πατριάρχης της ψυχανάλυσης εγκαθίδρυσε μια μακρά σειρά από κυρίαρχους θεραπευτές και θεωρητικούς, που ενίσχυσαν και επιστημονικοποίησαν τη φαλλοκρατία και ίδρυσε εκούσια ή ακούσια μια Ψυχαναλυτική λατρεία, μια ερμητικά κλειστή αδελφότητα ¨ειδικών¨.

Υπό τον Φρόιντ, οι γυναίκες αντί για ολοκληρωμένα και τέλεια ανθρώπινα πλάσματα, θεωρήθηκαν δύσμορφες, ατελείς και εγγενώς κομπλεξικές εκδόσεις του άντρα. Η φράση Φθόνος πέους δείχνει ξεκάθαρα το πόσο φαλλοκρατική και προκατειλημμένη η φροϋδική ανάλυση είναι.

Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι κάθε χρόνο κατά μέσο όρο 10 ψυχίατροι αποβάλλονται από την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία για σεξουαλικά παραπτώματα απέναντι σε έναν τουλάχιστον ασθενή τους[1]. Ο θεραπευτής, λίγο πολύ όπως και ο πνευματικός, υποτίθεται ότι είναι πατριαρχικές φιγούρες, απαλλαγμένοι από τη σεξουαλική ¨αμαρτία¨ και τις προβολές της, εξαγνισμένοι από το ¨θηρίο μέσα τους¨, ικανοί να κατανοήσουν και να συγχωρέσουν τα πάντα, φέροντας τη δύναμη να αποκαταστήσουν τα ¨προπατορικά αμάρτημα¨. Τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, τις περισσότερες φορές πρόκειται για συγκαλυμμένη επιβολή ισχύος, για πατριαρχία, για μια εξουσία που παραβιάζει το ιδιωτικό άβατο και το εσωτερικό περιεχόμενο, που ελέγχει τον εσώτερο άνθρωπο, που τον χειρίζεται και τον χειραγωγεί κατά πως την βολεύει. Είναι ένα παιχνίδι που στοχεύει στην άντληση τυφλής εμπιστοσύνης και που- όταν είναι επιτυχές- μεταφέρεται από τον καναπέ ή το εξομολογητήριο στην ευρύτερη κοινωνία, ένα παιχνίδι εξουσίας που εκμεταλλεύεται την απανθρωποίηση των διαπροσωπικών ή κοινωνικών σχέσεων και τα κενά που δημιουργούνται από αντιουμανιστικές πολιτικές, συμπεριφορές και αντιλήψεις, μια ακόμη μορφή παρασιτισμού που οφείλεται στην τυφλή πίστη. Όπως ο Jeffrey Mason σχολίασε: ¨Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ευγενικότερους φίλους και λιγότερους επαγγελματίες.¨[2]

Ο Φρόιντ παρουσίασε ορισμένα επιχειρήματα που ήταν φιλοσοφικά και όχι επιστημονικά και τα ανέμειξε με μυθολογικά στοιχεία που έχουν αναλυθεί εντελώς αυθαίρετα και εντελώς εκτός του ιστορικού και του συμβολικού τους πλαισίου. Ο Οιδίποδας για παράδειγμα στον αρχαίο κόσμο ήταν μάλλον απίθανο να γινόταν αντιληπτός ως κάποιος που διέπεται από πατροκτονικά σεξουαλικά κίνητρα. Ο Οιδίποδας συμβολίζει την τραγωδία γύρω από την εξουσία, και τη διαδοχή της εξουσίας και είναι εξόχως πολιτικό και όχι αμιγώς ψυχολογικό σχόλιο. Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν μια ανοιχτή σεξουαλική κοινωνία και δεν χρειαζόντουσαν να μιλάν υπαινικτικά για το σεξ καθώς αυτό ήταν παρών στο λόγο, στο μύθο στη ζωή. Οι σεξουαλικοί υπαινιγμοί του Φρόιντ για τον Οιδίποδα είναι προβολές μιας λιγότερο απελευθερωμένης σεξουαλικά εποχής και κατά πάσα πιθανότητα ο Φρόιντ διαστρέβλωσε τον Οιδίποδα για να ανακουφίσει δικές του εμμονές. Όπως ο ίδιος αποκαλύπτει:

¨Η μοίρα του μας συγκινεί μόνο και μόνο επειδή θα μπορούσε να είναι η δική μας - διότι το μαντείο μας χρέωσε από γεννησιμιού μας με την ίδια κατάρα που χρέωσε και σε αυτόν: Είναι η μοίρα όλων μας, μάλλον, να κατευθύνουμε την πρώτη μας σεξουαλική ώθηση προς τη μητέρα μας και το πρώτο μας το μίσος και την πρώτη μας δολοφονική ισχύ κατά του πατέρα μας.¨ [3]

Και αλλού:

¨Βρήκα τον εαυτό μου σε μια σταθερή αγάπη για τη μητέρα μου, και ζήλια για τον πατέρα μου. Τώρα θεωρώ ότι αυτό είναι καθολικό γεγονός κατά την παιδική ηλικία¨

Οι εμμονές ενός άνδρα, μια εποχή στην επιστήμη. Ο Φρόιντ προέβαλε την δική του υποκειμενική εμπειρία, τα βιώματα του και τις εμμονές του στην κοινωνία, την επιστήμη και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, και αυτό είναι ένα τυπικό παράδειγμα μεταβίβασης. Οι ιδέες του ήταν περισσότερο φιλοσοφικές παρά επιστημονικές. Παρά ταύτα μια ¨επιστήμη¨ δημιουργήθηκε από αυτές. Αν για παράδειγμα η φροϋδική οιδιπόδεια ερμηνεία έχει σημαντική ισχύ, θα περιμέναμε σε κοινωνίες χωρίς κοινωνικά ή πολιτισμικά ταμπού, όπως είναι οι κοινωνίες των ζώων να βρίσκαμε άπλετα παραδείγματα πατροκτονικών ειδών…

Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη κριτική πάνω στη φροϋδική επιστήμη από το σχόλιο που ο ίδιος ο Φρόιντ διατύπωσε για τη φιλοσοφία και την επιστήμη:

¨ Η φιλοσοφία δεν αντιτίθεται στην επιστήμη, συμπεριφέρεται ως σαν να ήταν η ίδια επιστήμη, και σε κάποιο βαθμό, χρησιμοποιεί τις ίδιες μεθόδους, αλλά διαχωρίζεται από την επιστήμη, στο ότι προσκολλάται στην ψευδαίσθηση ότι μπορεί να παράγει μια πλήρη και συνεκτική εικόνα του σύμπαντος... Το μεθοδολογικό σφάλμα έγκειται στο γεγονός ότι υπερεκτιμά την επιστημολογική αξία των λογικών μας διαδικασιών και σε κάποιο βαθμό, παραδέχεται την εγκυρότητα άλλων πηγών γνώσης, όπως η διαίσθηση¨[4]

Πράγματι, αυτό ακριβώς ο Freud και οι οπαδοί του έκαναν: Παραδέχτηκαν την εγκυρότητα της διαίσθησης του Φρόιντ.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία όχι μιας φιλοσοφίας της ψυχολογίας αλλά μιας ψευδοεπιστήμης. Η ψυχανάλυση θα μπορούσε να εξεταστεί, να επαληθευθεί, να διαψευστεί ή να δημιουργήσει πρόγνωση και προβλεπτικά μοντέλα.

Ο Karl Popper απέδωσε στη ψυχανάλυση χαρακτηριστικά μιας ψευδοεπιστήμης. Ο μεγάλος φιλόσοφος της επιστήμης δήλωσε ότι ¨... Έτσι, αυτό που με ανησύχησε δεν ήταν ούτε το πρόβλημα της αλήθειας, κατά το παρόν στάδιο τουλάχιστον, ούτε το πρόβλημα της ακρίβειας ή της μέτρησης. Ήταν μάλλον ότι είχα την αίσθηση ότι αυτές οι άλλες τρεις θεωρίες, αν και παρουσιάζονταν ως επιστήμη, είχαν στην πραγματικότητα περισσότερα κοινά με τους πρωτόγονους μύθους παρά με την επιστήμη, ότι μοιάζαν με την αστρολογία περισσότερο από ότι με την αστρονομία.
Βρήκα ότι αυτοί οι φίλοι μου οι οποίοι ήταν θαυμαστές του Μαρξ, του Φρόιντ, και του Adler, εντυπωσιάστηκαν από μια σειρά από κοινά σημεία σε αυτές τις θεωρίες, και ιδιαίτερα από την εμφανή ερμηνευτική τους ισχύ. Αυτές οι θεωρίες φαίνεται να είναι σε θέση να εξηγήσουν σχεδόν τα πάντα που συνέβησαν εντός των πεδίων στα οποία αναφέρονταν. Η μελέτη οποιασδήποτε από αυτές έμοιαζε να χει το αποτέλεσμα της πνευματικής μεταστροφής ή της αποκάλυψης και να ανοίγουν τα μάτια σας σε μια νέα πραγματικότητα που παραμένει κρυφή για τους αμύητους. Μόλις τα μάτια ανοίγουν κατά αυτόν τον τρόπο, βλέπουν παντού επιβεβαιώσεις: ο κόσμος έχει ξαφνικά γεμίσει από τις επαληθεύσεις της θεωρίας. Ό, τι συνέβαινε πάντα την επιβεβαίωνε. Κατά αυτόν τον τρόπο εκδηλωνόταν η αλήθεια της και οι άπιστοι ήταν σαφώς άνθρωποι που δεν ήθελαν να δουν την φανερωμένη αλήθεια, που αρνούνταν να την δουν, είτε επειδή ήταν εναντίον των συμφερόντων, ή λόγω των απωθημένων τους που δεν είχαν ακόμη (ψυχ)αναλυθεί και που ζητούσαν απεγνωσμένα θεραπεία...

... Οι δύο ψυχο-αναλυτικές θεωρίες ανήκαν σε διαφορετική κατηγορία. Ήταν απλά μη εξεταστέες, αδιάψευστες. Δεν υπήρχε καμία ανθρώπινη συμπεριφορά του που θα μπορούσε να τις αντικρούσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Freud και Adler δεν βλέπαν κάποια πράγματα σωστά, εγώ προσωπικά δεν αμφιβάλλω ότι πολλά από αυτά που λένε είναι σημαντικά, και ότι κάποια μέρα μπορούν να παίξουν τον ρόλο τους σε μία (μελλοντική) ψυχολογική επιστήμη που θα μπορεί να εξεταστεί. Αυτό που σημαίνει είναι ότι αυτές οι ¨κλινικές παρατηρήσεις¨ που οι (ψυχ)αναλυτές αφελώς πιστεύουν ότι μπορούν να επιβεβαιώσουν τη θεωρία τους, δεν μπορούν στην πραγματικότητα να κάνουν κάτι τέτοιο περισσότερο από ότι κάνουν οι καθημερινές επιβεβαιώσεις που οι αστρολόγοι βρίσκουν στην πρακτική τους. Και όσο για το Φροϋδικό έπος του Εγώ, του Υπερ-εγώ, και του Id (Id: το Αυτό), δεν μπορεί να αξιώσει επιστημονικότητα περισσότερο από όσο μπορούν να θεωρηθούν επιστημονικές οι συλλεγμένες ιστορίες του Ομήρου για τον Όλυμπο. Αυτές οι θεωρίες περιγράφουν ορισμένα γεγονότα, αλλά με την μορφή ή τον τρόπο των μύθων. Περιλαμβάνουν πολύ ενδιαφέρουσες ψυχολογικές προτάσεις, αλλά όχι σε εξεταστέα μορφή¨[5]

Και πάλι, μια επιστήμη δημιουργήθηκε με την αποδοχή της εγκυρότητας των διαισθήσεων του Φρόιντ...

Κάτι πιο στιβαρό, πιο επιστημονικοφανές από τους χαλαρούς συνειρμούς της ψυχιατρικής χρειαζόταν για να πειστούν οι σκεπτικιστές. Και αυτό εμφανίστηκε με τη μορφή του μπηχεϋβιορισμού (συμπεριφορισμού), μιας ¨επιστήμης¨ που θα μελετούσε τη συμπεριφορά των ζώντων οργανισμών και την αντίδρασή τους σε ερεθίσματα για να αντλήσει συμπεράσματα, να περιγράψει και να ορίσει τους κανόνες που διέπουν τον Εαυτό. Αν και, χωρίς αμφιβολία, χρήσιμες και καρποφόρες παρατηρήσεις προέκυψαν από την συμπεριφορική ψυχολογία, ο μπηχεϋβιορισμός δεν θα μπορούσε να σταθεί από μόνος του ως επιστήμη. Ο μπηχεϋβιορισμός υποφέρει από το ακριβώς αντίθετο εγγενές ελάττωμα από ότι η ψυχανάλυση: Ενώ η ψυχανάλυση υποφέρει από έλλειψη δεδομένων και ακριβούς επιστημονικής ορολογίας, ο μπηχεϋβιορισμός υποφέρει από την έλλειψη μιας βασικής επιστημονικής ή έστω φιλοσοφικής θεωρίας πλαισίου και οι παρατηρήσεις του συσσωματώνονται στο ερμηνευτικό κενό. Ο μπηχεϋβιορισμός είναι σαν τον υπερυπολογιστή Deep Thought που περιγράφεται στο πασίγνωστο βιβλίο Ε.Φ του Douglas Adams. Ο υπερυπολογιστής αυτός δημιουργήθηκε από μια υπερ-ευφυή φυλή η οποία τον τροφοδοτούσε με κάθε διαθέσιμο στοιχείο και δεδομένο μέχρι να βρει την τελική απάντηση στο Ύστατο ερώτημα της Ζωής, του Σύμπαντος, και των Πάντων. Και το έκανε. Η απάντηση ήταν 42 και ήταν χωρίς αμφιβολία η σωστή απάντηση. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι τώρα που τα ευφυή πλάσματα κατείχαν η απάντηση σε όλα και τα πάντα, έπρεπε να δημιουργήσουν έναν ακόμη πιο εξελιγμένο υπερ-υπολογιστή για να μάθουν ποια είναι η σωστή ερώτηση στην Απόλυτη Απάντηση. [6]

Η συμπεριφορική ψυχολογία ήταν το 42 της ψυχιατρικής. Αφού είχαν την απόλυτη απάντηση το μόνο που χρειαζόντουσαν πλέον να βρουν ήταν το σωστό ερώτημα. Και αφού τα μεγάλα κεφάλια σκεφτήκαν και σκεφτήκαν, σκεφτήκαν έπειτα ότι η ερώτησή τους βρίσκεται σε αυτό που παρήγαγε τη σκέψη τους: στον εγκέφαλο. Οι ψυχικές διαταραχές ως εκ τούτου ερμηνεύτηκαν ως δυσλειτουργίες του εγκεφάλου, ως βιοχημικές διαταραχές. Και αν το πρόβλημα ήταν η βιοχημεία, τότε η χημεία θα έπρεπε να είναι η λύση. Με αυτό το σκεπτικό αιτιολογήθηκε ο χημικός πόλεμος κατά του εγκεφάλου, και κατ επέκταση, οι τόνοι νευροτροπικών χημικών ενώσεων που εξαπολύθηκαν κατά των ψυχικά ασθενών ή των δυσλειτουργικών. Ή και κατά των περίεργων- ή των λυπημένων- ή τον αδικαιολόγητα υπερενεργητικών- ή των άγρυπνων- ή των απογοητευμένων- ή των οκνηρών- ή των οργισμένων- ή των ακατάλληλων. Από τη στιγμή που υπήρχε το επιστημονικό επιχείρημα για να στηρίξει την λογική και την αναγκαιότητα της χρήσης των ψυχοφαρμάκων, το ζήτημα του ποιος θα ιδρυματοποιηθεί, ή ποιος θα κακοποιηθεί, ρυθμιστεί και ελεγχθεί χημικά βρισκόταν πλέον στην διακριτική ευχέρεια των ειδικών. Το αν θα είσαι τρελός δεν είχε να κάνει πλέον με την πραγματικότητα αλλά με τον ορισμό τους από τους ειδικούς.

2. DSM: Ο Άρχοντας των Ορισμών, το Στατιστικό Εγχειρίδιο των Ψυχικών Διαταραχών,ο ψυχιατρικός Μωσαϊκός Νόμος:

Η ταξινόμηση κατά DSM είναι ένα εφεύρημα, μια μεροληπτική ψευτοεπιστημονική παρασκευή. Κατά κάποιο τρόπο είναι ένα συμβόλαιο, μια συμφωνία, ένας διακανονισμός μεταξύ του ψυχιατρικού ιερατείου, των αρχών και της κοινωνίας για το ποιος είναι ψυχικά αρκετά ίσος για να ζήσει ανάμεσά μας, χωρίς καταναγκαστική χημική ρύθμιση, ή ψυχιατρική επιτήρηση, ή ιδρυματοποίηση. Είναι ένα ψυχικό καθαρτήριο, μια ψυχιατρική εκκαθάριση, ένα πρόγραμμα ψυχικής υγιεινής παρόμοιο κατά κάποια έννοια με το πρόγραμμα της φυλετικής υγιεινής και εθνοτικών εκκαθαρίσεων των Ναζί. Δεν μας αρέσει; Τον πετάμε όχι πια στο φούρνο αλλά στο χημικό καιάδα ή στα ιδρύματα.

Το DSM δεν έχει να κάνει σε τίποτα με επιστήμη. Η ψυχική ασθένεια αποφασίζεται με μπεχεϋβιοριστικά κριτήρια αλλά και με βάση υπάρχουσες κοινωνικές προκαταλήψεις: Δεν μπορείτε να βρείτε καμία ¨ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή τηλεθέασης¨ παρότι η ποιότητα ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων περιορίζεται από εκτεταμένη, παθητική τηλεθέαση, δε θα βρείτε ¨διαταραχή ποδοσφαιρικού φανατισμού¨ παρότι εκατοντάδες ζωές χάνονται από αυτή, δεν θα βρείτε τον όρο της ¨επιτυχιομανίας¨ ή της ¨διαταραχής του υπερκομφορμισμού¨ ή της ¨ιδεοψυχαναγκαστικής θρησκοληψίας¨. Όλες αυτές οι συμπεριφορές που περιγράφω βρίσκουν τις σύγχρονες κοινωνίες σύμφωνες και πολλές φορές προωθούνται ή επιβάλλονται από αυτές. Όσο περισσότερο μια συμπεριφορά είναι αποδεκτή ή καλά ανεκτή από μια κοινωνία, τόσο λιγότερο ενδέχεται να είναι ταξινομημένοι ως διαταραχή. Το DSM λοιπόν δεν έχει σε τίποτα να κάνει με επιστήμη ή ιατρική μέριμνα. Έχει να κάνει με τους κανόνες του κοινωνικού παιχνιδιού, τις κοινωνικές νόρμες και προκαταλήψεις και για αυτό στοχοποιεί κατ εξοχήν τους κοινωνικά απροσάρμοστους και ανυπόφορους. To DSM είναι ένα προϊόν κοινωνικής και επιστημονικής συναίνεσης.

Ο ψυχολόγος Renée Garfinkel περιέγραψε γλαφυρά τη μέθοδο με την οποία οι διαταραχές και τα διαγνωστικά κριτήρια συμφωνούνται και αποφασίζονται, τον τρόπο με τον οποίο η κοινωνία διαχωρίζεται σε ψυχικά υγιείς και ασθενείς, τη διαδικασία γένεσης του DSM: "το χαμηλό επίπεδο της πνευματικής προσπάθειας ήταν συγκλονιστικό. Διαγνώσεις αναπτύχθηκαν πλειοψηφικά, όπως μια παρέα θα διάλεγε εστιατόριο. Κάποιοι θέλουν να φάνε ιταλικό, κάποιοι κινέζικο, οπότε ας πάμε σε μια καφετέρια. Έπειτα καταγράφουν τη συλλογική σοφία τους στον υπολογιστή. Μπορεί να φταίει οι δικιά μας η αφέλεια και ο επιστημονικός ρομαντισμός μας, αλλά (πριν δούμε τη γέννηση του DSM) θεωρούσαμε ότι θα υπήρχε μια απόπειρα να εξεταστούν τα πράματα επιστημονικά" [7]

Αυτό που περιγράφει ο Garfinkel δεν μοιάζει καθόλου επιστημονικό. Ακούγεται σαν μια συντεχνιακή συμπεριφορά, σαν μια κουβέντα καφενείου ανάμεσα σε ομοϊδεάτες. Δυστυχώς, αυτό το είδος της συναίνεσης έχει τεράστιες κοινωνικές επιπτώσεις. Η ψυχιατρική συναίνεση, όταν αφήνεται ανεξέλεγκτη από την κοινή έστω λογική (που τελικά ούτε τόσο κοινή ούτε τόσο λογική όσο νομίζουμε είναι) εγκαθιστά ένα απολυταρχικό καθεστώς διάγνωσης και θεραπείας που εξυπηρετεί την δική της ατζέντα όπως συνήθως και την ατζέντα της εκάστοτε εξουσίας. Βλέπετε, η ψυχιατρική είναι φίλος της εξουσίας, είναι φίλος του κοινωνικού κατεστημένου. Για αυτό το λόγο, από τη στιγμή που εξάντλησε το νεανικό της σφρίγος, σπανίως έρχεται σε σύγκρουση ή σε ρήξη με την εξουσία ή το κοινωνικό κατεστημένο. Και αυτό οφείλεται και στην αδυναμία της ως επιστήμη: κάθε επιστήμη όταν η γνώση και η αντίληψη που συσσωρεύει ξεπερνάει τις κοινωνικές παραδοχές της εποχής της, όταν δεν μπορεί να τις αναμορφώσει ή να τις εξελίξει, οφείλει να έρθει σε ρήξη με αυτές.

Ένας από τις πιο αναγνωρίσιμους συμπεριφοριστές ήταν ο B.F. Skinner. Ο Skinner υποστήριξε ότι η ελεύθερη βούληση και η αξιοπρέπεια είναι απλά αυταπάτες. Σύμφωνα με τον ίδιο: ¨Το θεμελιώδες λάθος από όλους εκείνους που επιλέγουν αδύναμες μεθόδους ελέγχου είναι να υποθέτουν ότι η ισορροπία του ελέγχου επαφίεται στο άτομο, όταν στην πραγματικότητα επαφίεται σε άλλες συνθήκες¨[8]. Η ψυχιατρική δεν ήταν διατεθειμένη να κάνει αυτό το λάθος. Θα διαιρούσε και θα βασίλευε, θα όριζε και θα έλεγχε. Το επιχείρημα του Skinner πολλές φορές φαίνεται να είναι ο απώτερος στόχος της ψυχιατρικής παρέμβασης: η αναίρεση της ελεύθερης βούλησης, η καταστροφή της ατομικής αξιοπρέπειας. Ο ψυχικά ασθενής οφείλει να συμμορφώνεται με τις ψυχιατρικές υποδείξεις και την ψυχιατρική αναμόρφωσή του. Οφείλει να υπακούει τυφλά, να αποδεχθεί την αδυναμία του να χειριστεί τη δική του κατάσταση, να συμφωνεί με την υπόδειξη του γιατρού ότι δεν είναι καλά και μόνο όταν παραδεχτεί την ήττα του και παραδοθεί απόλυτα στις προθέσεις του ψυχιάτρου μπορεί να ελπίζει ότι θα επιστρέψει σε αυτό που απόμεινε από την πρώην ζωή του. Είναι ένα παιχνίδι εξουσίας, της αναγνώρισης της αδυναμίας σου, της αναγνώρισης της υπεροχής και του ελέγχου άλλων πάνω στη δική σου τη ζωή. Είναι ο ψυχολοκληρωτισμός, η ψυχική Ιερά Εξέταση, ο ψυχοΜακαρθισμός, η ψυχιατρική τρόικα. Η ψυχιατρική, όπως άλλωστε ο Skinner στον τίτλο του βιβλίου του προτείνει, είναι ¨Πέρα από την ελευθερία και την αξιοπρέπεια¨. Είναι ένα ψυχιατρικό καθεστώς στο οποίο, όπως περιγράφεται Thomas Szaz ¨Η χαρά και η θλίψη, ο φόβος και το θάρρος, η οργή, η απληστία-όλες οι ανθρώπινες προσδοκίες και πάθη- ερμηνεύονται από εκδηλώσεις ακούσιων, αμοραλιστικών, βιοχημικών διεργασιών. Σε έναν τέτοιο κόσμο δεν υπάρχει βούληση. Τα πάντα επιτρέπονται¨

Για αυτόν ακριβώς το λόγο ο ψυχίατρος Loren Mosher ορκίστηκε ότι δε θα συμμετείχε ¨…σε μια ψυχιατρική της καταπίεσης και του κοινωνικού ελέγχου¨.[9]

Αυτό το ζοφερό όραμα ενός μπηχεϋβιοριστικού κόσμου ώθησε έναν από τους πιο αξιοσημείωτους ψυχολόγους του 20ου αιώνα, τον Carl Rogers, να μας προειδοποιήσει ότι ¨μπορούμε να επιλέξουμε να χρησιμοποιήσουμε την αυξανόμενη γνώση μας για να υποδουλώσουμε τους ανθρώπους με τρόπους που κανείς ποτέ δεν ονειρεύτηκε πριν, αποπροσωποποιώντας τους, ελέγχοντας τους με μέσα τόσο προσεκτικά επιλεγμένα, που ποτέ δεν θα συνειδητοποιήσουν την απώλεια της προσωπικότητάς τους¨.

Φυσικά, κάποιες φορές, κάποια φάρμακα πρέπει να είναι στη διάθεση του ασθενή και γιατρού όταν οι συνθήκες ξεπερνούν οποιαδήποτε άλλη δυνατότητα χειρισμού τους. Πρέπει πρώτα όμως να εξαντλήσουμε όλες τις άλλες δυνατότητες και προσεγγίσεις πριν φτάσουμε στην έσχατη λύση της χημικής ρύθμισης. Σήμερα, τρώμε τη χημική ρύθμιση για πρωινό, σε έναν επικίνδυνο συνδυασμό άγνοιας και αδιαφορίας. Και φυσικά ορισμένοι επαγγελματίες της ψυχικής υγείας που μπορούν να κατανοήσουν και να συμμερίζονται την ανθρώπινη κατάσταση θα πρέπει να είναι διαθέσιμοι στους πολίτες που χρειάζονται βοήθεια που ο εαυτός τους και ο κοινωνικός του περίγυρος αδυνατεί να τους προσφέρει. Αλλά η ψυχιατρική, στις περισσότερες από τις σημερινές της εκδηλώσεις, και τις περισσότερες φορές, δεν έχει να κάνει με την προσφορά χείρας βοηθείας σε αυτούς που την χρειάζονται αλλά με την εξουσία και την επιβολή, με την ¨αναμόρφωση¨, με τη χημική τιμωρία, και με τη δημιουργία στρατών τοξικομανών και αξιολύπητων μαριονετών. Τις περισσότερες φορές, η ψυχιατρική δεν στοχεύει στο να βοηθήσει τους ανθρώπους να ανακτήσουν τον έλεγχο της ζωής τους και να πατήσουν στα πόδια τους. Αντίθετα τους αποδυναμώνει, τους εμφυσάει ένα αίσθημα μιας συνολικής αδυναμίας, αναξιότητας και πλήρη εθισμού στο ψυχιατρικό σύμπαν. Οι εξαιρέσεις αξιοσημείωτων, άξιων και χρήσιμων επαγγελματιών ψυχικής υγείας δεν είναι σπάνιες. Αλλά δεν αρκούν για να αντισταθμίσουν την απειλή που το ψυχιατρικό κατεστημένο αποτελεί για τις ατομικές ελευθερίες, την ελεύθερη βούληση, την ελευθερία του λόγου και για την ίδια τη δημοκρατία.

[1] Boundary violation and sexual exploitation in psychiatry and psychotherapy: a review

Sameer P. Sarkar Advances in Psychiatric Treatment (2004) 10: 312-320

[2] Against therapy, by Jeffrey Masson, Atheneum 1988.

[3] The Interpretation of Dreams, Sigmund Freud, Avon Books

[4] New Introductory Lectures on Psycho-analysis, Sigmund Freud

[5] Conjectures and Refutations, Karl Popperk, London: Routledge and Keagan Paul, 1963

[6] The hitchhiker’s guide to the galaxy, Douglas Adams, Ballantine books, 1995

[7] https://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,1074806-1,00.html, Battling over Masochism, by John Leo

[8] Beyond freedom and dignity, B.F Skinner, Cape, 1975

[9] https://www.moshersoteria.com/resig.htm Letter of resignation from the American Psychiatric Association, Loren R. Moshen

Αρχική Δημοσίευση από Scandal:

Μεμονωμένες περιπτώσεις ιατρών που κάνουν λάθος διαγνώσεις και φορτώνουν με λάθος φάρμακα "ασθενείς" (εντός και εκτός εισαγωγικών), δεν καθιστούν και την επιστήμη άχρηστη, τέτοια περιστατικά/περιπτώσεις υπάρχουν σε όλους τους τομείς της ιατρικής επιστήμης αλλά και της καθημερινής ζωής.

Click για ανάπτυξη...

Αυτό ακριβώς ψάχνουμε να βρούμε Πέτρο, πόσο μεμονωμένες είναι αυτές οι περιπτώσεις και σε τι βαθμό γίνονται από λάθος, ή από πρόθεση. Εννοείται πως δε καταδικάζουμε συλλήβδην όλη την ψυχιατρική.

Αρχική Δημοσίευση από epote:

δυο πραγματα μαθαινεις για το φρουντ στην ψυχιατρικη 1) ειναι νεκρος 2) ηταν λαθος. Η φρουδικη ψυχαναλιση οπως ειχε φορμαλιστει απο τον φρουδ ηταν λαθος εχει ξεπεραστει, παμε παρακατω τωρα.

Click για ανάπτυξη...

Και στην Ψυχολογία.Σήμερα ο Freud διδάσκεται περισσότερο μέσα στο κόντεξτ της Ιστορίας της Ψυχολογίας/Εισαγωγής στην Ψυχολογία,θεωρήται πεπερασμένος τουλάχιστον για μια σημαντική μερίδα Ψυχολόγων και οι θεωρίες του αντιμετωπίζονται περισσότερο ως εισαγωγικές/ιστορικές. Πάντως για εμένα είναι σίγουρα πεπερασμένος.

Αρχική Δημοσίευση από Πέτρος Αργυρίου:

2. DSM: Ο Άρχοντας των Ορισμών, το Στατιστικό Εγχειρίδιο των Ψυχικών Διαταραχών,ο ψυχιατρικός Μωσαϊκός Νόμος:

Click για ανάπτυξη...

Σε ότι αφορά μια πρώτη ''ακαδημαική'' κριτική του κειμένου του κ.Αργυρίου έχουμε τα εξής:

1.Ο κ.Αργυρίου μας αναφέρει τον Freud,τον Skinner ,έναν παραιτηθέντα ψυχίατρο (από ένα reference με νεκρό λινκ) ,ένα άρθρο από ένα online περιοδικό και 6 ελλειπείς βιβλιογραφικές παραπομπές (κ.Αργυρίου όταν κάνουμε παραπομπή σε ένα βιβλίο δίνουμε chapters και σελίδες πάντα) σε ένα εξαιρετικά αδύναμο ''επιστημονικό/ακαδημαικό'' κείμενο σε ότι αφορά την κριτική του validity and reliability του DSM.Θα με ενδιέφερε ο κ.Αργυρίου να μας παρέξει τις σωστές και πλήρης βιβλιογραφικές παραπομπές για να το κυνηγήσω ακόμα καλύτερα.

2.Τι σχέση μπορεί να έχει ο Skinner και ο Freud καθώς και οι απόψεις ενός παραιτηθέντα Ψυχιάτρου σε ένα critical review του DSM πόσο μάλλον σε ότι αφορά το DSM-5 beats me.Γενικά οι προσπάθειες του μη ειδικού γενικού κοινού (έστω και μη καταρτισμένου στην Ψυχολογία και Ψυχιατρική) είναι πάντα ενδιαφέρουσες αλλά θα μας βοηθούσατε κ.Αργυρίου περισσότερο αν μας δίνατε

α)σωστές και ακριβείς βιβλιογραφικές παραπομπές (references)

β) απαντούσατε με συνοχή,ξεκάθαρα και με δυναμικό τρόπο στο πως μπορεί να συνδέεται ο Freud και ο Skinner και όλα τα άλλα σας αδύναμα σημεία με το critical review του DSM.

3.Το ''ακαδημαικό/επιστημονικό'' κείμενο του κ.Αργυρίου δεν έχει κάποια σχέση τουλάχιστον σε ότι αφορά την ψυχολογική και ψυχιατρική έρευνα.Βρίθει από λάθη ,δείχνει αδυναμία έρευνας σε βάθος (τουλάχιστον σε ότι αφορά την Ψυχολογία/Ψυχιατρική) και εν πάσει περιπτώση θα είχε απορριφθεί/σκοράρει κάτω από τη βάση από κάθε Πανεπιστήμιο του κόσμου ως εργασία σε μάθημα ακόμα και του πρώτου έτους.

Ως υποψήφιος διδάκτορας Ψυχολογίας (σε ένα από τα καλύτερα Πανεπιστήμια στο κόσμο) με 8 δημοσιεύσεις σε διάφορα peer-reviewed ακαδημαικά journals μπορώ να πω με αρκετή σιγουριά οτι το συγκεκριμένο κείμενο που αφορά ας πούμε το ''critical review'' του DSM θα είχε απορριφθεί με μια πρώτη γρήγορη ανάγνωση για δημοσίευση αρκεί να βλέπαμε μόνο τις ελλειπής/ανακριβείς βιβλιογραφικές παραπομπές για αρχή και σε δεύτερο βαθμό τα ασύνδετα κομμάτια χωρίς ''depth'' ερευνητικό.

Τώρα αν το κείμενο απευθύνεται όπως καταλάβαινω σε ένα μικρό μη ειδικό κοινό που ίσως αρέσκεται σε άλλες λογικές φαντάζομαι μπορεί να έχει απήχηση.Για επιστημονικό/ακαδημαικό κείμενο στη Ψυχολογία/Ψυχιατρική it does not stand a chance.

Αυτά ως μια πρώτη τοποθέτηση από μένα σε ότι αφορά την ακαδημαική αξία του κειμένου του κ.Αργυρίου.Θα επανέλθω αν χρειάζεται να κάνω κάποια άλλη παρέμβαση στα γραφόμενα αν και δε νομίζω ότι προς το παρόν υπάρχει λόγος.

Τα φάρμακα έχουν σώσει πολύ κόσμο

Click για ανάπτυξη...

ΊΣως. Αν είσαι σε θέση να μετρήσεις την αναλογία ωφέλους/κόστους εγώ θα δεχτώ το λόγο σου. Γιατί υπάρχουν επαρκείς μαρτυρίες που μιλούν για καταστροφές που έχουν προκληθεί.
Μιλάς για φάρμακα. Για ποια? Για όλα τα ψυχιατρικά που έχουν ποτέ χρησιμοποιηθεί; Για το Λίθιο; Η ψυχιατρική έχει μακρύ αρχείο απάνθρωπων πρακτικών. Δεν είπα "λάθος" , είπα απάνθρωπων. Κρίνε εσύ: Λοβοτομή, ηλεκτροσοκ, πρωτοπόρα για την εποχή τους. ΚΑι πάντα μα πάντα ιδρυματοποίηση.
Και γω μπορώ να πω ότι είσαι τρελός. Αν είμαι ψυχίατρος μπορώ και να στο επιβάλω αν δεν σε προστατεύει κάποιος. Και σε κάθε εποχή οι αποδεκτέ ς συμπεριφορές διαφοροποιούνται. Οπότε για ποια επιστήμη μιλάτε; Για ποια επιστημονικά κριτήρια; Όχι ότι τα κριτήρια παραμένουν αμετάβλητα αλλά άλλο τα κριτήρια να έχουν κάποια ισχύ έστω σχετική και άλλο να είναι ανεμοηγκάστρια επιστημονικοφανών συναινέσεων.
Υπάρχουν σοβαρά θέματα και σοβαρότερα. Και κανείς δεν έχει όλες τις απαντήσεις. Όποιος ισχυρίζεται κάτι τέτοιο .. .κρίνεται αναλόγως

Να σε βοηθήσω. Το κείμενο δεν είναι ακαδημαϊκό. Αλίμονο. Αποτελεί μια γενική εισαγωγή σε κεφάλαιο βιβλίου μου το οποίο δεν έχει σκοπό να προάγει την ακαδημαϊκή έρευνα αλλά να διατυπώσει κάποια εύλογα ερωτηματικά.
Η αναφορά σε Freud και Skinner έγινε γιατί οι δυό τους είναι αντιπροσωπευτικοί και σημαντικότατοι για την ανάπτυξη δύο τάσεων ανάμεσα στις οποίες η ψυχιατριακή παλινδρομεί: Ας ονομάσουμε τη μία υποκειμενή-βιωματική και την άλλη αντικειμενική-βιολογική.
Η πρώτη μας έδωσε το ιερατείο της ψυχανάλυσης που ερμήνευε και επέβαλε συμπεριφορές με βάση την προσωπική ψυχοπαθολογία του ίδιου του ιδρυτή της του Σιγμούνδου. Η άλλη μας έδωσε ομορφιές όπως οι παρεμβάσεις στο βιολογικό πεδίο πρωτίστως στην ανατομία και τη βιοχημεία του εγκεφάλου: Για την πρώτη δεν έχω να πω τίποτα. Για τη δεύτερη που παρουσιάζεται ως επιστημονικότερη παρότι επέβαλε όπως ξανατόνισα ομορφιές όπως το ηλεκτροσοκ και η λοβοτομή, σήμερα παρουσιάζεται με πιο εκλεπτυσμένες μεθόδους χημικής καταστολής. Κανείς δεν είπε ότι η ιατρική είναι "όμορφη " επιστήμη. Θα αρκούσε τουλάσιχτον να είναι επιστήμη. Εικασίες πίσω από τη δράση των ψυχιατρικών φαρμάκων με μια από τις τελευταίες να είναι η σεροτονινεργική υπόθεση, "η μαλακία τυφλώνει" της εποχής μας. Δεν είμαι απολύτα κατά της χρήσης των φαρμάκων. Αρκεί η χρήση τους να αιτιολογείται και να είναι αποδεδειγμένα το ώφελος της χρήσης τους μεγαλύτερο από τον κίνδυνο της χρήσης τους.
Τώρα. Επειδή στο δικό σου πανεπιστήμιο και γενικά σε όλη αυτή την αγγλοσαξωνική βιομηχανική μήτρα παραγωγής γραφειοκρατών- επιστημονικών κλώνων δε θα πατούσα το πόδι μου, πες μας εσύ τους τίτλους των εργασιών σου για να κρίνουν οι αναγνώστες την κοινωνική ή έτσω την επιστημονική ωφελιμότητα του έργου σου. Φαντάζομαι ότι θα είναι λίγο πιο σοβαροφανείς από την "επίπτωση του "Like a virgin" στη νευρολογική επίπτωση των παιδιών στα λονδρέιζκα γκέτο'ς". Αλλά be my quest και πες μας.
Τώρα εσυ΄για ποιο λόγο ταυτίζεις την ψυχολογία με την ψυχιατρική; Σε βολεύει;
Όσο για το DSM, το να μαζεύονται 200 ψυχίατροι μιας "διαρκώς εξελισσόμενης επιστήμης" που δεν έχει φροντίσει καν να έχει επαρκώς επιστημονικούς όρους για τον ίδιο τον αυτοπροσδιορισμό; Ψυχι-ιατρική. Ιατρική μεν, της ψυχής δε; Και τι είναι η ψυχή; Αυτή δεν είναι επιστημονική ερώτηση γιατί ο ορισμός της ψυχής δεν αποτελεί επιστημονικό αντικείμενο. Και τότε πως στο διάολο μια επιστήμη ορίζεται ως η ιατρική της ψυχής, ενός παροχυμένου και σίγουρα μη επιστημονικού όρου; ΜΜΜΜΜΜΜΜΜ. ΝΑ τη συζητήσετε αυτή τη μαλακία στο επόμενο DSM συνέδριο;

Τα επιτέυγματα της ψυχιατρικής είναι ότι ψυχιατρικοποιημένες κοινωνίες, πολλές από τις σύγχρονες δυτικές δηλαδή έχουν πρωτοφανείς ρυθμούς άυξησης νοητικών και συναισθηματικών διαταραχών. Και αυτό είναι ένα ζήτημα δεν βρίσκεις; Δεν κάνετε ούτε τις σωστές ερωτήσεις, ούτε έχετε τις παντήσεις και σίγουρα δεν έχετε τις λύσεις. ΚΑι αυτό είναι επιστήμη επειδή εσιείς το προσδιορίζεται ως τέτοιο;
Πάμε πάλι για το DSM που χρησιμοποιεί τα επιστημονικά κριτήρια τίνος πράματος; Μια μάζωξη το ράβει και το επιβάλει τους πληθυσμούς. Αυτή δεν είναι επιστήμη. Πολιτική είναι. Γιατί δεν β΄ρισκεστε μαζί με τους επίσης επιστήμονες οικονομολόγους του ΔΝΤ και της WORLD BAnk. ΆΛλωστε οι μόνες λύσεις που προτείνετε και εσείς και αυτοί είναι αυτές που χρησιμοποιείται για ίδια οφέλη.

Να σου θυμίσω αγγλοθρεφή "επιστήμονα" ότι η επιστήμη γέννησε την ακαδημία και όχι το αντίθετο. Και ότι η πρακτική να χρησιμοποιείται την πρόφαση της επιστήμης για να επιβάλετε την ακαδημία θα πιάνει τόπο μόνο μέχρι οσότου η κοινή γνώμη δε θα καταλαβαίνει τη διαφορά ανάμεσα στην ακαδημία και την επιστήμη (με τον όρο ακαδημία αναφέρομαι στο academia, τον ακαδημαϊκό κόσμο).

Ας δούμε λοιπόν τι σας κατεβαίνει στο κεφάλι όταν κόβετε και ράβετε το DMS για πολιτικούς και συντεχνιακούς λόγους και το φοράτε σαν ψυχιατρικό κοστουμάκι στους πληθυσμούς..

δ) Τι δε σας λένε οι γιατροί για
την
ADHD




¨Πιάσε¨. Φώναξα γεμάτος ενθουσιασμό αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

Η μπάλα πέρασε από το σκύλο μου και προσγειώθηκε στο γρασίδι μερικά μέτρα μακριά του χωρίς να του κινήσει το ενδιαφέρον. Άντε πάλι τα ίδια, σκέφτηκα.

¨Ποιο είναι το πρόβλημα με σένα βρε αγόρι μου; Γιατί δεν μπορείς να πιάσεις μια μπάλα όπως όλα τα σκυλιά του κόσμου;¨

Ο σκύλος άξαφνα πετάχτηκε ολόκληρος και άρχισε να κυνηγάει μια πεταλούδα. Αυτό ήταν το αγαπημένο του παιχνίδι.

Αυτό το σκυλί δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρει τίποτα το σπουδαίο στη ζωή του. Θα μπορούσε να γίνει ποιητής, αλλά οι σκύλοι δεν μπορούν να γίνουν ποιητές, σκέφτηκα θλιμμένα κρατώντας τις σκέψεις για τον εαυτό μου για να μην τον προσβάλω.

Αλλά δεν ήμουν ο μόνος με προβλήματα ή ο μόνος που κρατούσε τις σκέψεις του για τον εαυτό του για να μην προσβάλει τους άλλους. Δίπλα μου ένας πατέρας προσπαθούσε να μάθει στο γιό του να παίζει ρακέτες αλλά οι μπαλιές προσπερνούσαν το παιδί σαν να ταν άυλο.

Το αγόρι ήταν φανερό ότι δεν ενδιαφερόταν για τις ρακέτες. Φαινόταν να ενδιαφέρεται για οτιδήποτε άλλο, το γρασίδι, το σκυλί, τις πεταλούδες, εμένα, αλλά όχι τις ρακέτες.
Ήταν σαν να μπορούσα να ακούσω την απογοήτευση του πατέρα να ηχεί στο κεφάλι μου: Γιατί δεν μπορείς να παίξεις ρακέτες όπως όλα τα παιδιά του κόσμου;

Και τότε μου ήρθε η επιφοίτηση: Ο σκύλος και το αγόρι ήταν συν-ασθενείς. Εντάξει, μπορεί να μην είμαι ψυχίατρος αλλά το πράγμα έκανε μπαμ: Το αγόρι και ο σκύλος μοιράζονται την ίδια πάθηση: ADHD, διαταραχή ελλειματικής προσοχής με υπερκινητικότητα.

Ήμουν ενθουσιασμένος με το πόρισμα μου. Είχα πιάσει με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια, ή μάλλον όχι δύο τριγόνια αλλά ένα αγόρι και ένα σκύλο.

Έτρεξα στο σπίτι για να ξεσκονίσω το DSM μου, το Στατιστικό εγχειρίδιο των ψυχικών διαταραχών, επί του παρόντος στην τέταρτη έκδοση του. Άνοιξα την ψυχιατρική Βίβλο, το μεγάλο βιβλίο που καθορίζει και διαχωρίζει τους ακέραιους από τους διαταραγμένους, τους φυσιολογικούς από τους σαλεμένους.

Εκεί ήταν, έτοιμο να με λούσει μες το άπλετο φως της ψυχιατρικής γνώσης: Σύμφωνα με το DSMIV, η ADHD, ορίζεται ως:

¨ ένα επίμονο μοτίβο απροσεξίας ή υπερκινητικότητας- παρορμητισμός που εκδηλώνεται πιο συχνά και πιο σοβαρά από ό, τι συνήθως παρατηρείται σε άτομα σε ένα συγκρίσιμο στάδιο ανάπτυξης¨

Στην επιστήμη, είναι κρίσιμο για τους ορισμούς να ορίζουν τις συνθήκες ή τους όρους που επιχειρούν να προσδιορίσουν όσο το δυνατόν πληρέστερα.

Τι από τα δύο είναι η ADHD λοιπόν; Απροσεξία ή υπερκινητικότητα; Και τα δύο; Λίγο από το ένα και λίγο από το άλλο; Ένα ρακεμικό μείγμα τους; Είναι προφανές ότι οι δύο όροι δεν είναι ταυτόσημοι, και ότι συχνά είναι αντίθετοι. Άρα από την πρώτη κι όλας πρόταση ο ορισμός της ¨διαταραχής¨ είναι αντιφατικός. Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει από το να συνεχίζει ακάθεκτος και να μιλάει για ¨.. παρορμιτισμό που εκδηλώνεται πιο συχνά και πιο σοβαρά από ό, τι συνήθως παρατηρείται ..΄

Εκδηλώνεται πιο συχνά ... Δηλαδή; Τι εννοεί ο ποιητής; Πόσο συχνά, κάθε δέκα δευτερόλεπτα, κάθε λεπτό, κάθε ώρα; Υπάρχει κάτι το μετρήσιμο σε αυτήν την ιστορία; Και αν όχι, τότε γιατί παρουσιάζεται σαν να υπάρχει; Και αυτός ο ¨σοβαρός παρορμητισμός;¨ Τι είναι αυτό πάλι; Για να είμαι ειλικρινής δεν άκουσα ποτέ ένα ανθρώπινο πλάσμα να κατηγορεί ένα άλλο ως σοβαρά παρορμητικό. Πολύ παρορμητικός για το δικό του καλό, ίσως, αλλά πολύ παρορμητικός; Και ποιο είναι το χρυσό πρότυπο, ο κανόνας με βάση τον οποίο τα άτομα με ADHD συγκρίνονται; Μα φυσικά, ‘όπως μας λέει και ο ορισμός ο ¨τυπικά παρατηρούμενος¨ παρορμητισμός. Δεν ακούγεται και άσχημο: ο τυπικά παρατηρούμενος παρορμητισμός. Νομίζω ότι είναι γύρω στο μισό κιλό παρορμητισμού. Για το όνομα της επιστήμης, ποια είναι η επιστημονικά ορισμένη τυπική συμπεριφορά; Αυτή που παρατηρείται από τυπικούς παρατηρητές; Μήπως αυτή που τυγχάνει τυπικής αποδοχής από τυπικούς εμπειρογνώμονες σχετικά με το τι αποτελεί την τυπική συμπεριφορά; Που πάνε και τους ψάχνουν τόσο ασθενείς προσδιορισμούς ασθενειών;

Ας δούμε λοιπόν το τι είναι τυπικό και αν πρέπει ντε και καλά να είναι τυπικό: Ήταν ο Einstein τυπικός; Μήπως ο Newton; O Leornado da Vinci; O Galileo; Ή μήπως ο Feynman; Μήπως εσείς είστε πάντα τυπικοί;

Ο τυπικός παρορμητισμός στην νομική σχολή Αθηνών δεν είναι ακριβώς ο ίδιος με τον τυπικό παρορμητισμό στα γήπεδα της Τούμπας ή του Περιστερίου. Η τυπική σύγχρονη συμπεριφορά δεν έχει καμία σχέση με την τυπική συμπεριφορά της Βικτωριανής εποχής. Πράγματα που θεωρούνται σκανδαλώδη ή εντελώς εκτός αποδεχτών ορίων σε κάποιο μέρος του κόσμου σήμερα, θεωρούνταν απολύτως αποδεχτά και ¨τυπικά¨ σε άλλα μέρη σε άλλους χρόνους και το αντίστροφο.
Το τυπικό ισοδυναμεί με το δικτατορικό. Το Τυπικό είναι ένα ισχυρό εργαλείο που χρησιμοποιείται από αρχές και κοινωνίες για να επιβάλει, να συντηρεί και να αναπαράγει τις αποδεκτές και επιθυμητές για αυτές συμπεριφορές, να περιθωριοποιεί τις προβληματικές (για αυτές) και να απομονώνει ενδεχόμενους και πραγματικούς ¨ταραξίες¨. Αλλά είναι δουλειά του νόμου να ασχολείται με τους ταραξίες, όχι της ψυχιατρικής. Η ψυχιατρική έχει να κάνει με τους ανθρώπους που βιώνουν ψυχολογικά προβλήματα και όχι με αυτούς που προκαλούν κοινωνικά.
Το τυπικό δεν έχει σε τίποτα να κάνει με την ψυχική υγεία. Ωστόσο, έχει τα πάντα να κάνει με τον κοινωνικό, πολιτικό και επιστημονικό κομφορμισμό.
Αν το καλοσκεφτούμε ποιος ακριβώς είναι ο ορισμός της ψυχικής υγείας αν όχι το αντίθετο του μη κανονικού, του μη φυσιολογικού του μη τυπικού; Η ψυχιατρική ετεροπροσδιορίζεται, ακριβώς όπως η ιατρική καθορίζεται από την ασθένεια και όχι από την υγεία, η ψυχιατρική προσδιορίζεται από την ψυχική νόσο και όχι από την ψυχική υγεία. Μας λείπει κάτι κρίσιμο εδώ, κάτι κρίσιμο και προφανές. Μας λείπει ένας πλήρης ορισμός της ψυχικής υγείας. Χωρίς αυτόν είμαστε καταδικασμένοι να γινόμαστε βορά παρανοήσεων, στρεβλώσεων, καταχρήσεων και κακοποιήσεων δημόσιας ψυχικής υγείας.

Χαλαροί ορισμοί, ασθενώς καθορισμένοι όροι, επιστημονικοφανείς δημαγωγίες. Ορίστε: η συνταγή για μια επιτυχημένη ψυχιατρική διαταραχή.
Περίπου 3 -4% του γενικού πληθυσμού διαγιγνώσκεται με ADHD. Δυστυχώς τα παιδιά στοχεύονται ιδιαίτερα από αυτή την Made in DSM διαταραχή, αυτήν την επίπλαστη διαταραχή. Σε μερικά από αυτά χορηγείται φαρμακευτική αγωγή για την αντιμετώπιση της κατάστασής τους. Και ποιο είναι το φάρμακο επιλογής; Η μεθυλφαινιδάτη, ένα παράγωγο αμφεταμίνης.

Είναι για να κλαις και να γελάς μαζί…

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια παράνομη ουσία που δημιουργεί σοβαρούς προσωπικούς και κοινωνικούς κινδύνους όταν πωλείται στην πιάτσα αλλά εμείς μες στη σοφία μας επιλέγουμε να τη συνταγογράψουμε και να τη χρησιμοποιήσουμε για τη θεραπεία των παιδιών μας από μια ασθένεια που στην καλύτερη περίπτωση είναι κακώς και ελλειπώς ορισμένη, στην χειρότερη είναι απλά φανταστική και κατασκευασμένη, ώστε να μπορούμε ελαφριά τη καρδία να απαλλαχτούμε από τις δυσκολίες της ανατροφής και της εκπαίδευσης ενός παιδιού. Με κάθε βήμα μας προς αυτήν την κατεύθυνση, την κατεύθυνση του να παραδίδουμε όλο και μεγαλύτερο μέρος της εξουσίας μας και των ευθυνών μας στις αρχές και τους ειδικούς, γινόμαστε ολοένα και πιο αδύναμοι, παροπλισμένοι, ανυπεράσπιστοι γκρινιάρηδες. Και να ξέραν τουλάχιστον οι ειδικοί τι κάναν. Η συμπεριφορά και το συναίσθημα είναι αποτελέσματα και εκδηλώσεις ενός τεράστιου βιοχημικού σύμπαντος του οποίου τους νόμους και τους ρυθμιστικούς μηχανισμούς δεν ξέρουμε ακριβώς, ούτε καν κατά προσέγγιση. Επιπρόσθετα, η συμπεριφορά, η αντίληψη και το συναίσθημα επηρεάζονται βαθύτατα και διαμορφώνονται από εξωσωματικούς παράγοντες όπως η κουλτούρα και η εκπαίδευση.
Ακόμη και αν γνωρίζαμε από βιοχημικής απόψεως ακριβώς το ποιες συνθήκες παράγουν συγκεκριμένες ¨ανεπιθύμητες¨ συμπεριφορές, θα ήμασταν έτοιμοι να εγκαταλείψουμε την ατομικότητα για χάρη μιας ομοιόμορφης, πολιτικής, χημικής ή γενετικής ρυθμιζόμενης συμπεριφοράς; Είμαστε έτοιμοι να μεταμορφωθούμε σε μια κοινωνία-κυψέλη; Και ποιος θα πάρει τις αποφάσεις για το πώς ακριβώς θέλει να του είμαστε;

Και γιατί να σταματήσουμε στις αμφεταμίνες; Δεν θα έπρεπε επίσης να δοκιμάσουμε κοκαΐνη στα παιδιά και να τα μετατρέψουμε σε κρατικά και ψυχιατρικά ελεγχόμενους πρεζάκηδες ώστε να μπορούν να αντεπεξέρχονται (για ένα διάστημα τουλάχιστον) καλύτερα στο σχολείο και στο σπίτι; Δεν θα έπρεπε εμείς, ως κοινωνία να συζητήσουμε σχετικά με τη χρήση και κατάχρηση ουσιών πριν αυτές να επιβληθούν σε μας υπό την αμφίεση ενός επιστημονικού μανδύα;

Αν ξέραμε μονάχα, αν γνωρίζαμε το ποιοι παράγοντες γεννούν τη συμπεριφορά… Αν γνωρίζαμε μονάχα τους ακριβείς υποκείμενους βιοχημικούς μηχανισμούς που είναι υπεύθυνοι για την ADHD, δεν θα ήταν σπουδαία;
Αλλά ποιος είπε ότι οι αιτίες της ADHD είναι βιοχημικές;

Βαριέμαι ...

Βαρετό ...

Μπορείτε να ακούσετε τα παιδιά να επαναλαμβάνουνε τέτοιες λέξεις ξανά και ξανά.

Ποιος φταίει που τα παιδιά βαριούνται στο σχολείο; Ή για το ότι τα πράματα δεν τους παρουσιάζονται με έναν τρόπο που θα βρουν ενδιαφέροντα ή με τρόπους που προκαλούν κάποια βαθμό ανταπόκρισης από τον αναπτυσσόμενο νεοφλοιό τους; Ίσως αυτό που είναι επιθυμητό και θεωρείται ως ενδιαφέρον για τον ενήλικα καταλήγει μέσω κροκοδείλιων διαδικασιών ως κάτι που φαίνεται εξόχως βαρετό για τα παιδιά. Σε πολλά παιδιά δεν αρέσουν οι επαναλαμβανόμενες εργασίες που κάποιοι ενήλικες βρίσκουν ενδιαφέρουσες.

Βαρετότατο ...

Ποιος είναι υπεύθυνος για την αποτυχία της μετουσίωσης της μαθησιακής εμπειρίας σε μια ελκυστική και προκλητική διαδικασία; Γιατί ταΐζουμε τα παιδιά μας με στείρα γνώση μέσα από μια νεκρολάγνα παιδαγωγική;

O Albert Einstein είναι ένα ιστορικό πρόσωπο που πιθανότατα θα πληρούσε τα διαγνωστικά κριτήρια της ADHD αν αυτά υπήρχαν στην εποχή του. Ο Albert ως παιδί ήταν σχετικά αποτυχημένος μαθητής και οι καθηγητές του διαμαρτύρονταν ότι δεν τους έδινε την δέουσα προσοχή. Ποιος θα μπορούσε να κατηγορήσει τον μικρό Albert, όταν το παιδί είχε ένα διαφορετικό και πιο ενδιαφέρον σύμπαν στο κεφάλι του που περίμενε από αυτόν να το ξεκλειδώσει με τον σωστό αντιληπτικό συνδυασμό; Για ποιο λόγο έπρεπε ο Albert να αφιερώσει όλο του τη διανόηση σε κομφορμιστές δασκάλους που δίδασκαν τη φυσική του 18ου και 19ου αιώνα σαν να ήταν νόμοι και λόγια του Θεού: Αιώνια, αναλλοίωτα, απαρέγκλιτα. Αν είχαμε την ADHD και ποτίζαμε τον νεαρό Albert με Ritalin τότε, προφανώς ο Albert θα μπορούσε να εστιαστεί καλύτερα, να πάρει καλύτερους βαθμούς, οι γονείς του και οι εκπαιδευτικοί του θα ήταν ικανοποιημένοι με την βελτίωση, αλλά πιθανώς θα είχαμε κλείσει την ονειροφαντασία του και την ικανότητά του να μπαινοβγαίνει στον ¨αιθέρα¨ της νόησης. Υποθετικά, για να ¨θεραπεύσουμε¨ ένα άτομο και να κάνουμε μερικούς ανθρώπους τριγύρω του ευτυχέστερους για λίγο, θα μπορούσαμε να είχαμε κρατήσει πίσω τη φυσική για μια δεκαετία, έναν αιώνα ή και ακόμα περισσότερο.

Ένα μυαλό προσανατολισμένο στην ανακάλυψη δεν είναι ένα τυπικό μυαλό. Ένα τέτοιο μυαλό δεν μπορεί να επικεντρωθεί σε επαναλαμβανόμενες εργασίες. Βαριέται γρήγορα με την επανάληψη. Χρειάζεται να κάνει περισσότερα πράγματα και να προχωράει στην διανοητική του περιπέτεια του τροφοδοτούμενο από τη χαρά και τη διασκέδαση της ανακάλυψης. Όταν στερηθεί αυτής της χαράς, η προσοχή του και το ενδιαφέρον του χάνεται ή διασπάται.

Θυμήθηκα το παιδί με τη ρακέτα. Και αν αυτό ήταν ο νέος Αϊνστάιν αναγκασμένος από τον πατέρα του να ενδιαφέρεται για τα αθλήματα ή από τη μητέρα του να παίρνει Ritalin;

Τότε θυμήθηκα κάτι άλλο που είχε να κάνει με το Ritalin, την ADHD ή ADD και παραδόξως το Αμερικάνικο επαγγελματικό μπέιζμπολ.

Μετά την απαγόρευση των χρήσης αμφεταμινών στο αμερικάνικο επαγγελματικό μπέιζμπολ παρουσιάστηκε ένα περίεργο ιατρικό φαινόμενο. Οι αθλητές που παίρναν Ritalin, Adderall και άλλα φάρμακα για να αντιμετωπίσουν την ADD τους από 28 σε μια χρονιά γίναν 103! Το 7,8% των αθλητών του MLB (Major League Baseball) ξαφνικά διαγνώστηκε με ADD (Attention Deficit Disorder) και μπορούσε να κάνει χρήση αμφεταμινών κατά θεραπευτική εξαίρεση . Φυσικά δεν υπάρχει κανένας λόγος να αποδοθεί αυτή η πενταπλάσια αύξηση σε οτιδήποτε άλλο πέρα από την συντονισμένη και εσκεμμένη προσπάθεια από γιατρούς, παράγοντες και αθλητές να παρακάμψουν την απαγόρευση για να συνεχίσουν οι αθλητές να αντλούν τα αμφεταμινικά οφέλη στις αθλητικές τους επιδόσεις.


Λοιπόν, ας είμαστε ειλικρινείς. Κάποιοι από μας χορηγούμε στα παιδιά μας ιατρικώς αποδεκτά ναρκωτικά για να ανεβάσουμε τις επιδόσεις τους επειδή δε μας αρέσει ο τρόπος που συμπεριφέρονται. Έχουμε μετατρέψει φυσιολογικά παιδιά σε ψυχιατρικούς ασθενείς και εμείς εν αγνοία μας γινόμαστε έμποροι νόμιμων ναρκωτικών (τουλάχιστον όσοι από μας συμφωνούμε με τη γνώμη του παιδοψυχιάτρου να δώσει αγωγή για ADHD)


Όταν αρχίσουμε να ξεμακραίνουμε από την ψυχιατρική και φαρμακευτική εικονικότητα και την προπαγάνδα της, αρχίζουμε να βλέπουμε ένα ευρύ φάσμα εναλλακτικών λύσεων εκεί έξω. Πρώτα απ 'όλα μπορούμε να ανατρέξουμε στην αγάπη, την κατανόηση και τη δύναμη να δημιουργούμε ένα δημιουργικό σπινθήρα στα παιδιά που θα τους επιτρέψει να βρουν αυτό στο οποίο μπορούν να ξεχωρίσουν και να αφοσιωθούν. Και υπάρχουν και άλλες λύσεις να υποβοηθήσουν την ανιδιοτέλεια και το ενδιαφέρον.

Ο Δρ John J. Ratey περιγράφει στο Newsweek ότι: ¨Η έντονη σωματική δραστηριότητα προωθεί ένα επίπεδο εστίασης και δέσμευσης που βοηθά τον αθλητή να βελτιώσει τη λειτουργία του εγκεφάλου. Στην πραγματικότητα, ο αθλητικός ανταγωνισμός μπορεί να είναι η καλύτερη θεραπεία για την ADD ¨ .
Και το ίδιο μπορεί να κάνει η διανοητική δραστηριότητα και άσκηση, επίσης. Και τι εξαιρετική ιδέα που θα ήταν αν παίζαμε Mozart στα σχολεία, κάτι που έχει αποδειχθεί ότι αυξάνει τις ικανότητες χωρικής συλλογιστικής.
Ναι, υπάρχουν πολλές αξιόπιστες εναλλακτικές προσεγγίσεις εκεί έξω. Αλλά διαλέγουμε συχνά να βασιζόμαστε σχεδόν εξ ολοκλήρου στη λύση του ¨μαγικού χαπιού¨. Είναι εύκολο, δεν απαιτεί κόπο από μας, οπότε γιατί να μην το χρησιμοποιήσουμε ;

Τώρα που το σκέφτομαι, θα ήταν τόσο βολικό για μένα και για χιλιάδες άλλους αν το λεγόμενο συγγραφικό μπλοκ και το στρες-πριν από-το γράψιμο οριζόντουσαν ως ψυχικές διαταραχές και αποκτούσαμε ελεύθερη πρόσβαση σε ενισχυτικά της επίδοσης φάρμακα όπως το Ritalin. Φαρμακευτικά επαγόμενη έμπνευση, διαύγεια και προσήλωση τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει ένας συγγραφέας; Υπάρχει και κάποιο τίμημα που πρέπει να πληρωθεί για τη χημική τόνωση: Εξάρτηση, εξοικείωση των υποδοχέων και ενίοτε σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες όπως αυτοκτονικές σκέψεις και αλλοιώσεις της προσωπικότητας.
Ναι, έχετε πιθανότατα δίκιο. Τα φάρμακα αυτά είναι πολύ επικίνδυνα για τους συγγραφείς. Ας παραμείνουμε στην παλιά καλή συνταγή και ας δίνουμε το ιατρικό ¨σπιντάκι¨ μόνο στα παιδιά.

Και άλλο από DSM



ε) Τι δε σας λένε οι γιατροί
Για την
ODD και την ψυχιατροποίηση της επαναστατικότητας

Η Μαίρη είναι ένα διαβολάκι. Κάνει τη ζωή των δασκάλων της στο σχολείο πατίνι. Η μητέρα της στο σπίτι περνάει μια κόλαση. Το παιδί της δεν ακούει κανένα και τίποτε, πάντα αντιμιλάει και κάνει πάντα του κεφαλιού της. Το περίεργο με τη Μαίρη είναι ότι παρά την εκνευριστική της συμπεριφορά, την ατίθαση της ιδιοσυγκρασία, τους καυγάδες της με άλλα παιδιά, η Μαίρη έχει εξαιρετικές επιδόσεις στα μαθήματα και είναι μιας πρώτης τάξης αθλήτρια, μια χτυπητή αντίφαση που κάνει τους γονείς της να νιώθουν ακόμα περισσότερο άβολα και αμήχανα. Το παιδί είναι πρώτης τάξεως υλικό, πιστεύουν οι διδάσκοντες, άρα λογικά τα προβλήματα συμπεριφοράς πρέπει να προέρχονται από προβλήματα στο σπίτι. Αλλά οι γονείς δεν έκαναν τίποτα για να την αναστατώσουν ή να της προκαλέσουν τέτοιες αντιδράσεις. Στην πραγματικότητα, οι γονείς της είναι ευυπόληπτοι πολίτες και επαγγελματίες που δεν έχουν δώσει ποτέ δικαιώματα μέσα ή έξω από το σπίτι, υποδείγματα για την τοπική κοινότητα.
Η συναισθηματική ισορροπία της οικογένειας έχει ταραχτεί. Δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή ηρεμίας, τα πάντα βρίσκονται υπό αμφισβήτηση. Μερικές φορές οι γονείς αναρωτιούνται ποιος πραγματικά είναι ο γονέας και ποιος το παιδί σε αυτή τη σχέση. Στην πραγματικότητα, η όλη κατάσταση φαίνεται να είναι εντελώς εκτός ελέγχου. Οι γονείς έχουν ήδη κάνει ότι καλύτερο μπορούσαν για την ανατροφή του παιδιού και τώρα βρίσκονται σε αδιέξοδο. Και δε θα ξέραν τι να κάνουν αν δεν τύχαινε να διαβάσουν για μια περίεργη διαταραχή, τη διαταραχή ODD (Oppositional Defiant Disorder): (σε ελευθ. Μετ) Εναντιωματική Καταφρονητική Διαταραχή. Οι γονείς ανακουφίστηκαν που η Μαίρη δεν είναι ένα τέρας της φύσης, μια παραξενιά της, αλλά απλά ένας ψυχιατρικός ασθενής. 5 έως 15% όλων των παιδιών εμφανίζουν αυτή την διαταραχή. Μετά τη θεραπεία η Μαίρη έγινε άλλο παιδί, ένα υποφερτό παιδί. Έχασε τη διάθεση για καυγάδες και μαζί έχασε και λίγη από τη σπιρτάδα της, αλλά αυτό ήταν ένα μικρό τίμημα μπροστά στα θεραπευτικά οφέλη. Η Μαίρη δεν αισθάνεται μόνη πια, δεν αισθάνεται διαφορετική δεν νιώθει πως έχει πλέον κάτι να υπερασπιστεί ή να υπερασπίσει. Η ψυχιατρική παρέμβαση έκανε θαύματα. Η μάχη για την ψυχή είχε κερδηθεί.

Ο Γιώργος ήταν πολύ περισσότερο ταραξίας από την Μαίρη. Έδερνε άλλα παιδιά, οι κανονικές οικογένειες τον χρησιμοποιούσαν σαν παράδειγμα προς αποφυγή λέγοντας στα δικά τους τα παιδιά σαν το Γιώργο θα καταντήσεις.
Ο συγκεκριμένος Γιώργος ήταν ο Γιώργος ο Καραϊσκάκης και αν τότε υπήρχε η διάγνωση ODD, εγώ σήμερα μπορεί να έγραφα για τη Hurriyet και σεις να τη διαβάζετε.

Η ψυχιατρική θέλει σήμερα το 5 έως 15% των παιδιών να υποφέρουν σήμερα από την εν λόγω διαταραχή. Η επαναστατικότητα ψυχιατροποιείται από τις μικρές ήδη ηλικίες για να παγιωθεί ο κεντρικός έλεγχος. Χωρίς επαναστατικότητα δεν υπάρχει αλλαγή, χωρίς αλλαγή δεν υπάρχει εξέλιξη. Οι ψυχίατροι, στοχεύοντας στα πιο αντιδραστικά στοιχεία της κοινωνίας από την κούνια τους θέλουν να μας καταδικάσουν σε ένα κοινωνικό τέλμα, στο απόλυτο μηδέν της κοινωνικής εξέλιξης, στο κοινωνιοδυναμικό θάνατο. Αλλά ας μην προτρέχουμε. Ας εξετάσουμε προσεκτικά μερικά από τα διαγνωστικά κριτήρια της διαταραχής αυτής. Ένα παιδί είναι ODD όταν επιδεικνύει εκτός των άλλων:
1. συχνά ξεσπάσματα
2. υπερβολική διαφωνία με τους ενήλικες
3. ενεργή αψηφισιά και άρνησή να συμμορφωθεί με τα αιτήματα και τους κανόνες των ενηλίκων
4. εσκεμμένες προσπάθειες να ενοχλήσει ή να αναστατώσει τους ανθρώπους
5. συχνή οργή και απέχθεια
6. επιδιώκει εκδίκηση

Αλλά όλα αυτά τα συμπτώματα είναι μέρος της ψυχικής ιδιαιτερότητας της παιδικής ηλικίας έτσι δεν είναι; Τα μόνα παιδιά που δεν είναι εν μέρει ODD είναι τα νεκρά παιδιά. Τα ζωντανά, από όσο μπορώ να θυμηθώ έχουν αισθήματα, αισθήματα πραγματικά που εμείς οι ενήλικες συχνά φαίνεται να ξεχνάμε πως υπάρχουν μέσα στα πρέπει της καθημερινής ζωής. Αλλά το παιδί, δεν είναι σαν και μας. Το παιδί είναι ένα πολυδύναμο εργαλείο της εξέλιξης, της κοινωνικής, της πνευματικής, της πνευματικής εξέλιξης. Το παιδί είναι καθαρό δυναμικό: μπορεί να γίνει οτιδήποτε. Είναι τόσο φυσικό για ένα παιδί να ρωτά, να διαφωνεί, να αμφισβητεί όλο αυτά που αναμένονται από αυτό, ή προβάλλονται σε αυτό. Είναι φυσιολογικό για ένα παιδί να προσπαθεί να διαλύει τον παγερό, στατικό κόσμο που το περιτριγυρίζει. Τα παιδιά είναι εξ ορισμού επαναστάτες. Πως ή πότε λοιπόν είναι ένα παιδί ODD; Ας δούμε τι μας λένε οι ψυχοειδικοί: Λοιπόν, τα περισσότερα συμπτώματα πρέπει να επαναλαμβάνονται τουλάχιστον 2 με 3 φορές την εβδομάδα. 2 με 3 φορές την εβδομάδα; Αυτό και αν είναι ρεκόρ παθολογικής επαναστατικότητας. Δεν είναι να απορεί κανείς που οι ειδικοί βγάζουν ποσοστά ODD της τάξης του 5 με 15%. Η ODD αγαπά τα παιδιά μέχρι σημείου παιδοφιλίας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν και πραγματικά ακραία ODD περιστατικά σε αυτά τα τεχνητά ποσοστά της τεχνητής διαταραχής στα οποία ίσως η ψυχιατρική, υποτιθέμενα ασχολούμενη με συμπεριφορικές επώδυνες ακρότητες, να είχε λόγο ή θέση. Από την άλλη η ψυχιατρική δεν ασχολείται με το ακριβώς αντίθετο άκρο: Αυτό του υπερβολικού συμβιβασμού ή κομφορμισμού, με ανθρώπους που δε θα πουν ποτέ όχι στη ζωή τους και που δεν μπορούν να δέσουν καν τα κορδόνια τους αν δεν τους πουν οι άλλοι να το κάνουν. Και ο λόγος που κάτι τέτοιο συμβαίνει είναι ότι μια τέτοια συμπεριφορά δεν αναστατώνει τις κοινωνίες. Κανείς δεν ποτέ δε θα παραπονεθεί για ένα πειθήνιο παιδί, κανείς δεν θα ανατρέξει σε ψυχίατρο για αυτό, ακόμη και αν του λείπουν βασικές ποιότητες για την ανάπτυξη του χαρακτήρα, όπως το θάρρος, η περιέργεια, η φαντασία. Τα πειθήνια, υπάκουα παιδιά είναι ονειρεμένα για τους γονείς τους, θα γίνουν βολικοί σύντροφοι, πειθαρχημένοι στρατιώτες, πιστά πρόβατα, καλοί πελάτες, χειραγωγήσιμοι πολίτες. Αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας. Δεν έχει καμιά σημασία ότι μπορεί να μη γίνουν ποτέ χειραφετημένες και ολοκληρωμένες προσωπικότητες, ότι δε θα συμβάλλουν ποτέ σε καμιά καινοτομία, ότι δε θα παράγουν προσωπική έκφραση και κατ επέκταση πολιτισμό. Δέχονται το κοσμοείδωλο όπως ακριβώς τους παραδίδεται και για αυτόν ακριβώς το λόγο έτσι και θα παραμείνει. Αυτό είναι εντάξει με τις κοινωνίες και την ψυχιατρική. Και δεν είπε κανείς ότι πρέπει όλοι να διαφοροποιούνται, να φτιάχνουν τον δικό τους δρόμο- οι κοινωνίες χρειάζονται στοιχεία σταθερότητας για να παραμένουν συμπαγείς. Από την άλλη όμως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να δαιμονοποιεί και να εξολοθρεύει τη διαφορετικότητα, γιατί αυτή παράγει την εξέλιξη. Μόνιμα και διαχρονικά.

Και πραγματικά, όταν ένα παιδί διαφωνεί ή δεν συμμορφώνεται στις υποδείξεις των ενηλίκων, σημαίνει ότι το παιδί είναι εξ ορισμού λάθος; Ότι οι τρόποι μας, οι αντιλήψεις μας, η αισθητική μας είναι σωστές έτσι; Ότι πρέπει να κάνουμε τα παιδιά μας δοχεία μας, μονάδες κοινωνικής αναπαραγωγής, έτσι δεν είναι;

Κάποτε ο λαός μου έλεγε ¨από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια¨. Τώρα στέλνουμε και τις δύο αυτές κατηγορίες στον ψυχίατρο, για ¨μερεμέτια¨.

Τα παιδιά, παρά τον γιγάντιο εγωισμό τους παλεύουν πολύ περισσότερο για τα δίκαια του κόσμου, του κόσμου που βρίσκεται πέρα από το μικρόκοσμό τους. Μετά απλά μεγαλώνουν και γίνονται ο κόσμος. Και μετά έρχονται τα επόμενα παιδιά. Και ο τροχός γυρίζει. Αντ αυτού, η ψυχιατρική θέλει να βάλει τα παιδιά πάνω στον τροχό, να τα στρογγυλέψει, να τα δουλέψει καλά καλά, να τα ωριμάσει πριν την ώρα τους.

Σκεφτείτε ένα παιδί απέναντι σε ένα ψυχίατρο, με τη σύμφωνη γνώμη του γονιού φυσικά – τα μαζικά εγκλήματα δύσκολα γίνονται χωρίς λαϊκή συναίνεση.
Σκεφτείτε τον να το ζυγίζει, με όλη την εξουσία του, να ψάχνει τα σημεία εισόδου και τα αδύναμα σημεία του, να το γειώνει, να δουλεύει τον ψυχικό πηλό του μέχρι να πλάσει τη μορφή που σας αρέσει. Σε καταναλωτική κοινωνία ζούμε, να μην μπορεί κάποιος να παραγγείλει από τους ψυχιάτρους τη συμπεριφορά της αρεσκείας του για το παιδί του;
Μπορείτε να κάνετε ότι θέλετε στο ή με το παιδί σας. Απλά, αν εξολοθρεύσετε όλους τους επαναστάτες από την κούνια τους, ποιος θα πολεμήσει για εσάς απέναντι στους τυράννους; Και σήμερα όπως πάντα, οι τύραννοι είναι πολλοί.

Σήμερα, χιλιάδες αδιάγνωστοι ODD συνέλληνες και εκατόμμυρια αδιάγνωστοι ODD συνάνθρωποι παλεύουν ακόμη σε αντίξοες συνθήκες απέναντι στην ιατρική τυραννία και σε κάθε άλλο είδος τυραννίας συμφωνώντας εν γνώσει τους ή εν αγνοία τους με αυτό που ο Ρήγας Φεραίος κάποτε είπε: ¨Όποιος Ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά¨.
Προφανώς σήμερα διερευνούμε πρωτοφανή ηθικά πεδία και ζητήματα, όπως αυτό του δικαιώματος στην μη σκέψη, του δικαιώματος στην σκλαβιά, και του δικαιώματος του να παλεύει κανείς μέσα από την παθητικότητα και τη συναίνεση να επιβάλλει τη μη σκέψη και τη μη ελευθερία σε όλους.
Πείτε μου ειλικρινά: Να πάρουμε ανάδρομα την ιστορία της κοινωνικής εξέλιξης και της σκέψης, να μιλήσουμε και να συμφωνήσουμε στο δικαίωμα της σκλαβιάς και της βλακείας για εμάς και τα παιδιά μας;

Μέχρι να συμφωνήσουμε σαν κοινωνίες με κάθε ειλικρίνεια ότι θέλουμε να είμαστε σκλάβοι και να παράγουμε σκλάβους εγώ διατηρώ το δικαίωμα να συμφωνώ με τον αφορισμό του Thomas Szasz:
¨Η παιδοψυχολογία και η παιδοψυχιατρική δεν μπορούν να αναμορφωθούν. Θα πρέπει να καταργηθούν.¨

Μεταξύ σοβαρού και αστείου: Τι από τα δύο άραγε; DSM και "Διαταραχή πολιτικής απάθειας"


γ) Τι δε σας λένε οι γιατροί για
την επέκταση των ψυχιατρικών ορισμών στους υγιείς και τους ανυποψίαστους



Το DSM (το εγχειρίδιο ψυχικών διαταραχών) ήταν αρχικά 130 σελίδες καταχώρισης 106 ψυχικών διαταραχών. Σταδιακά επεκτάθηκε. Τα συνεχώς διογκούμενο DSM στην τρέχουσα έκδοσή του έχει καταχωρημένες 297 διαταραχές σε 886 σελίδες. Έχουν οι άνθρωποι γίνει πιο ποικιλόμορφα τρελοί με την πάροδο του χρόνου; Ίσως. Έχει γίνει η ψυχιατρική ψευδοεπιστήμη πιο ακριβής και σοφή; Θα μπορούσε να είναι έτσι. Ή μήπως υπάρχει μια επεκτατική πολιτική, ένας ψυχιατρικός ιμπεριαλισμός που προσπαθεί να αποικίσει και να ελέγξει υγιείς πληθυσμούς; Σίγουρα ναι. Οι ψυχιατρικοί ορισμοί αδηφάγα επεκτείνονται και αν η τάση αυτή αφεθεί ανεξέλεγκτη μπορεί να καταπιεί ένα μεγάλο κομμάτι των κοινωνιών μας.

Κατά τον 18ο και τις αρχές του 19ου αιώνα, η ψυχιατρική στοχοποίησε, μεταξύ άλλων, αυτούς που ονόμαζε ως μικρόνοες (feeble minded). Ποτέ δεν κατάφερα να καταλάβω τι πραγματικά σήμαινε αυτός ο όρος, τόσο αόριστος όσο το κακό αίμα ή ο αιθέρας και θαρρώ πως ούτε και οι ψυχίατροι της εποχής του μπορούσαν να τον κατανοήσουν. Οπότε, εξαιτίας αυτής της ασάφειας, οι ψυχίατροι εκείνης της περιόδου είχαν όλοι την ευχέρεια να στρέψουν αυτόν τον ορισμό προς οποιονδήποτε ήταν τόσο αδύναμος ή τόσο ασήμαντος που δεν μπορούσε να υπερασπίσει τον εαυτό του απέναντί του.

Το ψευδοεπιστημονικό DSM συνήθιζε να ενσωματώνει και τους ομοφυλόφιλους. Η ομοφυλοφιλία θεωρούνταν ως μια ψυχιατρική διαταραχή που έπρεπε να θεραπευτεί. Και μάλλον έτσι θα ήταν μέχρι και σήμερα αν ομοφυλόφιλοι ακτιβιστές αλλά και άλλοι δεν έκαναν αυτό που έπρεπε να κάνουν: να δράσουν έναντι στην ψυχιατροποίηση τους κάτι που ανάγκασε το ιερατείο του DSM να άρει την ομοφυλοφιλία από την ψυχιατρική ¨λίστα για ψώνια¨.

Και αυτό υποτίθεται ότι είναι επιστημονικό; Οχι, αυτό δεν είναι επιστήμη. Αυτή είναι πολιτική. Όπως επισήμανε και ο Moshen, είναι ¨... ένα θέμα μόδας, πολιτικής και … χρήματος¨
Και ο Moshen έκανε πολλά περισσότερα από το να καταδεικνύει τους βασικούς άξονες του προβλήματος. Άσκησε δριμύτατη κριτική στο επάγγελμα του, τη συντεχνία του και την κυρίαρχη νοοτροπία τους,

¨Εν τέλη, γιατί πρέπει ο APA (ο Αμερικάνικος Ψυχολογικός Σύλλογος) να υποκρίνεται ότι γνωρίζει περισσότερα από όσα πράγματι γνωρίζει; Το DSM IV είναι μια (αυθαίρετη) κατασκευή με βάση την οποία η ψυχιατρική επιδιώκει την αποδοχή της από την ιατρική γενικά. Όσοι κατέχουν τα πράματα από μέσα γνωρίζουν ότι είναι περισσότερο ένα πολιτικό έγγραφο παρά ένα επιστημονικό… To DSM IV έχει γίνει βίβλος και μια μηχανή παραγωγή χρήματος… Αυτό περιορίζει και ορίζει την πρακτική, κάποιοι το παίρνουν στα σοβαρά, άλλοι πιο ρεαλιστικά. Είναι ο τρόπος για να πληρωθείς. Η διαγνωστική αξιοπιστία αποκτάται εύκολα για ερευνητικά σχέδια. Το θέμα είναι τι ακριβώς οι κατηγορίες του DSM μας λένε; Μήπως όντως αντιπροσωπεύουν επακριβώς το πρόσωπο με ένα πρόβλημα; Δεν το κάνουν αυτό, και δεν μπορούν να το κάνουν, διότι δεν υπάρχουν εξωτερικά κριτήρια για την επικύρωση των ψυχιατρικών διαγνώσεων. Δεν υπάρχει ούτε μια εξέταση αίματος ούτε συγκεκριμένες ανατομικές αλλοιώσεις για οποιαδήποτε σημαντική ψυχιατρική διαταραχή. Οπότε, που ακριβώς βρισκόμαστε; Ο APA ως οργανισμός έχει σιωπηρά (και ενίοτε ρητά) υποπέσει σε μια θεωρητική φάρσα. Είναι η ψυχιατρική, μια απάτη - όπως εφαρμόζεται σήμερα; Δυστυχώς, η απάντηση είναι κατά κύριο λόγο: ναι¨

Αφού το DSM είναι κατά βάση ένα πολιτικό μανιφέστο, γιατί να μην στραφεί στην ίδια την πολιτική για να επεκτείνει την επιρροή και την πελατεία του. Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα συζητείται να ενταχθεί στο επερχόμενο DSM, το DSMV ένα καταγέλαστο νέο εφεύρημα, η Διαταραχή της Πολιτικής Απάθειας που στα διαγνωστικά της κριτήρια περιλαμβάνει την αγορά προϊόντων από τη Nike, τα Starbucks και τη Phillip Morris. Ναι δεν υπάρχουν και πολλές αμφιβολίες πλέον: το DSM είναι μια τεράστια φάρσα.
Αυτή η φάρσα έγινε τελικά αντιληπτή από τους γκέι ακτιβιστές που κατάφεραν να απελευθερώσουν την ομοφυλοφιλική προτίμηση από τα κανονιστικά νύχια του DSM. Το DSM, υπό την κοινωνική εξελικτική πίεση έπρεπε και το ίδιο να εξελιχθεί. Αλλά προς ποια κατεύθυνση; Όπως σημειώνει η Louise Armstrong ¨Το να διαβάζετε για την εξέλιξη του DSM είναι το να μαθαίνετε το εξής: Είναι ένα εντελώς πολιτικό έγγραφο. Το τι περιλαμβάνει, το τι δεν περιλαμβάνει, είναι αποτέλεσμα εντατικής εκστρατείας, μακροχρόνιων διαπραγματεύσεων, φαγωμάρας, και παιχνιδιών δύναμης¨

Έχοντας χάσει τόσο μεγάλο πελατολόγιο, (την γκέι κοινότητα), το ιερατείο του DSM έπρεπε να αναπληρώσει τους χαμένους πόρους και την επιρροή του με κάτι νέο, κάτι φρέσκο. Να ψαρέψει μια νέα ομάδα-στόχο.

Λοιπόν, κρίνοντας από τη μείωση του ενδιαφέροντος του σύγχρονου κόσμου στην ανατροφή των παιδιών, τα παιδιά, ναι, γιατί όχι, τα παιδιά θα ήταν απλά τέλεια. Οι τέλειοι ψυχασθενείς. Γιατί όχι; Χωρίς την αιγίδα των γονέων τους, ή εξαιτίας της βλακείας τους, φαίνονται αρκετά ανυπεράσπιστα.

Και κάτι τέτοιο έχει ξαναγίνει στο παρελθόν. Η ψευδοεπιστήμη πάντα ευνοεί το διαχωρισμό, τον αυταρχισμό και την πλήρη περιφρόνηση της αξιοπρέπειας, της ελεύθερης βούλησης, της ατομικότητας και των πολιτικών δικαιωμάτων.

Όπως ο Fuller Torrey περιέγραψε ¨Το DSM-IV, δημοσιευμένο το 1994, περιλαμβάνει ως ψυχικές διαταραχές συμπεριφορές όπως ¨τη διαταραχή της γραπτής έκφρασης,¨ ¨παιδική διαταραχή συμπεριφοράς,¨ ¨παθολογικό τζόγο¨ ¨διαταραχή προσαρμογής με άγχος,¨. Τα όρια αυτών των διαταραχών είναι τόσο ασαφή που θα μπορούσα να βρω κάποια DSM-IV διάγνωση που να ταιριάζει σε οποιονδήποτε γνωρίζω - εκτός, φυσικά, από τη γυναίκα μου.
Ήταν ακριβώς αυτό το συνονθύλευμα των αόριστων ψυχιατρικών κατηγοριών που κατά τη δεκαετία του 1980 επέτρεψε στα Ψυχιατρικά Ιδρύματα της Αμερικής (PIA) και την National Medical Enterprises Inc (που πρόσφατα ξαναγεννήθηκε ως Tenet Healthcare Corp.) να φυλακίζουν εφήβους σε ιδιωτικές ψυχιατρικές κλινικές μέχρι τα λεφτά που εισέπρατταν από την ασφάλεια τους να τελειώσουν (έξοχα χρονικογραφημένο από τον Joe Sharkey στο Bedlam)¨
Ο Joe Sharkley στο βιβλίο του Bedlam περιγράφει περιστατικά που τραυμάτισαν την ανθρωπότητα. Είναι μια ιστορία για το τι συμβαίνει όταν η απληστία συναντά την ψευδοεπιστήμη, την προκατάληψη και την κοινωνική αδιαφορία .

Τα παιδιά στοχεύονται και πληγώνονται βάσανα ίσως και μόνιμα. Συνέβη και πριν, κατά τα τέλη του 18ου και τις αρχές του 19ου αιώνα υπό την ασαφή ορισμό του ¨μικρόνου¨. Συνέβη ξανά κατά τη δεκαετία του 1980. Και συμβαίνει ξανά σήμερα μέσω του DSM IV.

'Οσο για την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια των φαρμάκων και του συστήματος αξιολόγησης τους


Τι δε σας λένε οι γιατροί για την
ασφάλεια των φαρμάκων


Το Fen Phen και τα ξαδερφάκια του δεν είναι κάποιο είδος φαρμακευτικών φρικιών, απομονωμένων από τον υπόλοιπο φαρμακευτικό κόσμο. Δεκάδες χάπια διαίτης πωλούνται χωρίς συνταγή ανά τον κόσμο, καλλιεργώντας στο κοινό την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει ένας εύκολος, τεχνο-μαγικός τρόπος να διαφύγει κανείς από τις προσωπικές του ευθύνες και να φτάνει στον στόχο του ανώδυνα και στιγμιαία. Εφόσον μια τέτοια νοοτροπία έχει εγκαθιδρυθεί στους πολίτες του κόσμου είναι μονάχα αναμενόμενο ότι αυτή η νοοτροπία θα διέπει πολλές από τις φαρμακευτικές εταιρίες και πολλά από τα σκευάσματα που επιδιώκουν ή τελικά επιτυγχάνουν να κυκλοφορήσουν στην αγορά.

Σύμφωνα με τον "ενοποιημένο κατάλογο των προϊόντων των οποίων η κατανάλωση ή / και η πώληση έχει απαγορευτεί, απορριφθεί, έχει αυστηρά περιοριστεί ή δεν έχει καν εγκριθεί από κυβερνήσεις» που συντάχθηκε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (Π.Ο.Υ) το 2008, 27 κυβερνήσεις προέβησαν σε ρυθμιστικές πράξεις για 88 φάρμακα ! Αυτός σίγουρα δεν είναι ένας αριθμός που μπορεί ή πρέπει να αγνοηθεί. Ορισμένα από αυτά τα φάρμακα έχουν γίνει τεράστιες εμπορικά επιτυχίες ή τουλάχιστον χρησιμοποιούνται συχνά στην καθημερινή ιατρική πράξη για χρόνια ή και δεκαετίες. Αναλγητικά-αντιπυρετικά όπως η νιμεσουλίδη, το αντιβηχικό κλομπουτινόλη, οι "σταθεροποιητές διάθεσης" καρβαμαζεπίνη και λαμοτριγίνη, το ρινικό σπρέι της δεσμοπρεσσίνης, η Εφεδρίνη, η ισοτρετινοΐνη για την καταπολέμηση της ακμής, το τοπικό αναισθητικό και αντιαρρυθμικό λιδοκαΐνη, το Λινδάνιο κατά των ψειρών και της ψώρας, τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη λουμιρακοξίμπη, πιροξικάμη, βαλντεκοξίμπη, η αγχολυτική μεπροβαμάτη, τα αντιεμετικά μετοχλοπραμίδη και τριμενθομπενζαμίνη, το "αντι-HIV" νεβιραπίνη, το "αντι-ADHD" πεμολίνη, η αντιπαρκινσονική περγολίδη, η αντιορεκτική rimonabant, η αντι-διαβητική ροσιγλιταζόνη, το αντιψυχωσικό θειοριδαζίνη είναι μονάχα μερικά από τα φάρμακα που περιέχονται στη λίστα. Πρόσφατα, μια ολόκληρη κατηγορία φαρμάκων, αυτή των COX-2 επιλεκτικών αναστολέων τέθηκε υπό αμφισβήτηση ακόμη και δριμύτατη κριτική. Αλλά αυτά τα φάρμακα είχαν εγκριθεί αρχικά, είχαν περάσει την επιστημονική κρησάρα. Από το βήχα στον εμετό, από την νυχτερινή ενούρηση μέχρι τις νυχτερινές κράμπες στα πόδια, από την ακμή μέχρι την ADHD, από την ναυτία μέχρι τον πόνο, οι περισσότερες από τις καταστάσεις υγείας για τις οποίες τα φάρμακα που δέχτηκαν κυβερνητικές ρυθμίσεις συνταγογραφούνται, δεν είναι συνήθως απειλητικές για τη ζωή. Αυτό σημαίνει ότι εταιρίες και φορείς δεν βρίσκονταν υπό την πίεση της κοινής γνώμης ή της επείγουσας ιατρικής και ότι είχαν όλο το χρόνο στα πόδια τους για να εξετάσουν και να επανεξετάσουν τα δεδομένα τους και να αξιολογήσουν αποτελεσματικότερα τη σχέση οφέλους/κινδύνου των φαρμάκων. Ακόμη και αν κάτι διέφυγε από το δίκτυ ασφαλείας των κλινικών δοκιμών και των αξιολογήσεων, φορείς και εταιρίες θα ‘πρεπε να ναι περισσότερο ευαίσθητες στα σήματα παρενεργειών που εκπέμπονταν από τους χρήστες των εν λόγω φαρμάκων σε πραγματικό κοινωνικό χρόνο. Αντιθέτως σε πολλές περιπτώσεις, πέρασαν χρόνια, ακόμη και δεκαετίες μέχρι η κυβερνητική αδράνεια και η εταιρική απροθυμία να καμφθούν και να ληφθούν ρυθμιστικά μέτρα, ή να αποσυρθούν επικίνδυνα φάρμακα που επίσημα κυκλοφορούσαν στην αγορά. Χρόνια και δεκαετίες παρενεργειών που έχουν κοστίσει χιλιάδες ανθρώπινες ζωές παρέμειναν μη αξιολογήσιμα μέχρι ο αριθμός των κρουσμάτων να φτάσει σε μια κρίσιμη μάζα... Μερικά από αυτά τα φάρμακα αποδείχτηκαν εκ των υστέρων όχι μόνο επικίνδυνα αλλά και ¨μη αποτελεσματικά¨! Με άλλα λόγια άχρηστα ή μη αποδεδειγμένης θεραπευτικής αξίας. Μισό λεπτό! Φάρμακα που έχουν ολοκληρώσει επιτυχώς τις κλινικές δοκιμές τους, που κρίθηκαν τόσο ασφαλή όσο και αποτελεσματικά και κάποια στιγμή μετά από χρόνια κυκλοφορίας στο γενικό πληθυσμό έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και αυθεντίες, αρχές και εταιριές απλά αλλάζουν γνώμη. Ουπς, μετά την απομάκρυνση από το ταμείο κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται, τουλάχιστον όχι άμεσα. Μήπως φταίνε οι Ερινύες των κλινικών δοκιμών, ο νόμος του Murphy, οι καλικάντζαροι που ροκανίζουν στοιχεία της ιατρικής βάσης δεδομένων; Ασφαλώς αν θέλουμε να υπάρχουν φάρμακα στην αγορά, δεν μπορούμε να περιμένουμε για την εκδήλωση του πλήρους φάσματος των ενεργειών, των παρενεργειών και των αλληλεπιδράσεων ενός φαρμάκου. Θα έπαιρνε γενιές ολόκληρες και όλο τον πληθυσμό της γης για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα αν ήμασταν τόσο σχολαστικοί. Από την άλλη, οι κατασκευαστές φαρμάκων επενδύουν δυσανάλογα μεγάλο κομμάτι της έρευνας και της ανάπτυξης τους στο να βρουν εκείνο τον έξυπνο φαρμακευτικό μηχανισμό που θα βελτιώσει μια κατάσταση, αγνοώντας ή εθελοτυφλώντας σε σχέση με το πως αυτός ο μηχανισμός μπορεί να αλληλεπιδράσει με άλλους μηχανισμούς προκαλώντας παρενέργειες. Το σύνθημα της Ε & Α (έρευνας και ανάπτυξης) μοιάζει να είναι ¨αρκεί το φάρμακο να δρα στο σώμα¨. Το πως το σώμα αντιδρά, το κάθε ξεχωριστό ανθρώπινο σώμα αντιδρά στο φάρμακο δεν είναι φυσικά κίνητρο επιχειρηματικής ή επιστημονικής δραστηριότητας και ανάπτυξης. Είναι αντικίνητρο, είναι αντιδραστικό... Δεν μιλάμε για μια κερδοφόρα επιστήμη πλέον μιλάμε για μια επιστήμη του κέρδους.

Ασφαλώς, κάποια πράγματα, κάποια φορές θα διαφύγουν της προσοχής των ερευνητών και των αρχών. Αλλά όταν προφανείς παρενέργειες αγνοούνται ή δεν αναφέρονται είτε λόγω τυφλής εμπιστοσύνης και υποταγής των φαρμακοληπτών στην ιατρική είτε λόγω ιατρικού αναλφαβητισμού, είτε λόγω συγκαλύψεων της φαρμακοβιομηχανίας, τότε, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Φαρμακείας. Πώς μπορεί η ηπατοτοξικότητα, μια πολύ αναμενόμενη και επίφοβη παρενέργεια να διαφεύγει από το άγρυπνο μάτι των ερευνητών; Και γιατί χρειάζεται να περάσουν χρόνια και κάποιες φορές δεκαετίες για να αποφασίσουν οι αρμόδιες αρχές ότι ένα φάρμακο ήταν από την αρχή επικίνδυνο και δυνητικά θανατηφόρο; Γιατί πρέπει να συσσωρευτούν δεκάδες περιπτώσεις αναφερμένων παρενεργειών για να ληφθούν μέτρα; Δεν αποτελεί έστω και μια περίπτωση θανάτου αποδόσιμη σε φάρμακο, ισχυρό δείκτη μιας πιθανής φαρμακευτικής επικινδυνότητας σε μια μεγαλύτερη κλίμακα; Οι αρχές έχουν συστηματικά υπερτονίσει σποραδικές περιπτώσεις θανάτων που αποδίδονται στην μέχρι σήμερα εικασία των "καινών επιδημιών" και σε αλλοπρόσαλλα ιϊκά στελέχη αυξάνοντας άμεσα την επιφυλακή σε επιπέδου συναγερμού. Σπάνια επιδεικνύουν τέτοια ευαισθησία σε θανάτους από την την επιδημία της φαρμακευτικής ανηθικότητας και από τα αλλοπρόσαλλα φάρμακα της, τουλάχιστον όχι μέχρι η σύνδεση συγκεκριμένων φαρμάκων με τον θάνατο να είναι εκτεταμένη και αναντίρρητη, μέχρι δηλαδή δεκάδες- εκατοντάδες άτομα να βλαφτούν ή να πεθάνουν.

Ας μην ξεχνάμε την καταστροφή της θαλιδομίδης που προκάλεσε μία από τις μεγαλύτερες ιατρικές τραγωδίες, για την ακρίβεια μια από τις μεγαλύτερες ιατρογενείς τραγωδίες. Η θαλιδομίδη δεν ήταν ούτε αντικαρκινικό, ούτε αντιρετροϊκό. Ήταν απλά ένα φάρμακο που δινόταν στις εγκύους για την ενοχλητική μεν αλλά όχι τρομακτικά επικίνδυνη πρωινή ναυτία. Πολλές από αυτές τις γυναίκες όταν πρωτοκράτησαν στην αγκαλιά τους τα παιδιά τους ανακάλυψαν ότι κάτι τους είχε κλέψει την αρτιμέλεια τους. Τα νεογέννητα γεννήθηκαν με λειψά μέλη, γεννήθηκαν φωκομελή. Και όλα αυτά από ένα φάρμακο πρωινής ναυτίας που φυσικά είχε δοκιμαστεί, εγκριθεί κ.λ.π. Κάποια από τα παιδιά της θαλιδομίδης, ώριμοι άνθρωποι πλέον, κυκλοφορούν ανάμεσα μας φέροντας με αξιοπρέπεια τη φαρμακολογικά επίκτητη δυσμορφία τους, αποτελώντας ζωντανά μνημεία μιας απάνθρωπης ιατρικής αβλεψίας, αμέλειας, αποτυχίας και εγκληματικότητας. Πότε επιτέλους θα μάθουμε;

Έχουμε ήδη δείξει ότι οι διπλές τυφλές κλινικές δοκιμές είναι από τη φύση τους αναξιόπιστες λόγω της έκτασης και της μεταβλητότητας του φαινομένου placebo. Αν προσθέσουμε σε αυτή τη θεμελιώδη αναξιοπιστία περιστασιακά κακούς σχεδιασμούς κλινικών δοκιμών, περιστασιακά αναξιόπιστες επεξεργασίες δεδομένων, περιστασιακές σχέσεις αμοιβαίων συμφερόντων ανάμεσα στις αρμόδιες αρχές και τη βιομηχανία και μια μόνιμη πίεση της φαρμακοβιομηχανίας προς την επιστήμη, τότε μπορούμε όντως να ισχυριστούμε ότι υπάρχει κάτι το σάπιο στο βασίλειο της Φαρμακείας: Σάπιο και δυστυχώς, δυνητικά θανατηφόρο.

Το σύστημα αξιολόγησης των φαρμάκων έχει πολλά τρωτά σημεία. Μερικά από αυτά είναι αναμενόμενα, άλλα δεν είναι. Ορισμένα από αυτά έχουν γίνει αποδεκτά και άλλα όχι. Ένα ευάλωτο σύστημα αξιολόγησης φαρμάκων καθιστά εμάς, τους πολίτες του κόσμου και τους τελικούς αποδέκτες ενός φαρμάκου εξίσου ευάλωτους. Επίσης καθιστά το όλο σύστημα της ιατρικής αδύναμο. Είναι μια έμφυτη ασθένεια ενός συστήματος που αρχικά εφευρέθηκε, σχεδιάστηκε και εξελίχθηκε με σκοπό την καταπολέμηση της ασθένειας. Αυτό είναι ένα μόνο από τα πολλά οξύμωρα της συμβατικής ιατρικής όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα. Αν αυτή η αντικοινωνική και αντιεπιστημονική λοίμωξη που προσβάλει την επιστήμη της ιατρικής δεν καταπολεμηθεί ριζικά και όχι συμπτωματικά, καμία θεραπεία που αυτή προτείνει δεν θα πρέπει να θεωρείται de facto επιστημονική και ωφέλιμη.

Το να ζητάς από κάποιον να ασκήσει κριτική στη ψυχολογία ή την ψυχιατρική με τους δικούς της όρους είναι σα να αποδέχεσαι εκ των προτέρων ότι αυτές αποτελούν επιστήμη, μια ακόμη παγίδα του επιστημονισμού. Σα να ζητάς να ασκήσεις κριτική στην αστρολογία χρησιμοποιώντας ζωδιακούς χάρτες...¨Εξοχα!!!!!

Επίσης, οποιοδήποτε σώμα μπορεί να εφαρμόσει επιστημονική μεθοδολογία χωρίς αυτό να το κάνει επιστημονικό. Και το "πάμε στοίχημα" στατιστική χρησιμοποιεί...

Αρχική Δημοσίευση από Πέτρος Αργυρίου:

Η αναφορά σε Freud και Skinner

Click για ανάπτυξη...

..είναι προβληματική και ατεκμηρίωτη σε ότι αφορά τη σχέση της τουλάχιστον με τα συμπεράσματα σου για το DSM.Πραγματικά αναφέρεις χωρίς συνοχή τον Behaviorism,Freud,Skinner etc μπλεγμένα με προσωπικές δοξασίες για να κάνεις τι; Critical review στο DSM; Να δείξεις το πόσο κακό είναι; Πολύ εμπορικό φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση και καθόλου επιστημονικό.

Αρχική Δημοσίευση από Πέτρος Αργυρίου:

Τα επιτέυγματα της ψυχιατρικής είναι ότι ψυχιατρικοποιημένες κοινωνίες, πολλές από τις σύγχρονες δυτικές δηλαδή έχουν πρωτοφανείς ρυθμούς άυξησης νοητικών και συναισθηματικών διαταραχών. Και αυτό είναι ένα ζήτημα δεν βρίσκεις; Δεν κάνετε ούτε τις σωστές ερωτήσεις, ούτε έχετε τις παντήσεις και σίγουρα δεν έχετε τις λύσεις. ΚΑι αυτό είναι επιστήμη επειδή εσιείς το προσδιορίζεται ως τέτοιο;

Click για ανάπτυξη...

Τα επιτεύματα τόσο της Ψυχιατρικής όσο και της Ψυχολογίας σε ότι αφορά τουλάχιστον την προσφορά τους στην προαγωγή της ποιότητας της ζωής του ανθρώπου είναι εξαιρετικά σημαντικα.Καμία από τις δύο επιστήμες δεν έχει ανάγκη από απολογητές .Στο κομμάτι που με αφορά πάντως μπορώ να πώ ότι οι θεραπευτικές παρεμβάσεις της Ψυχολογίας και η συστηματική ενασχόληση της με τον άνθρωπο και την καλυτέρευση των συνθηκών ζωής του έχει αποδειχτεί εξαιρετικά χρήσιμη και με πολύτιμα εργαλεία στη φαρέτρα της για την καταπολέμιση των δυσκολιών σε όλες τις σφαίρες της ανθρώπινης δραστηριότητας.Αν θέλεις αυτό σκοπεύει επί της ουσίας να αποκαταστήσει ο αντίλογος μου απέναντι στην εμπορικότητα των επιχειρημάτων σου και χωρίς ίχνος απολογιτισμού να καταδείξει πως συνομωσιολογικές αντιλήψεις όπως οι δικές σου βλάπτουν αντί να προσφέρουν στο γενικό κοινό.Απλά θέλω να ελπίζω πως αυτό το κοινό είναι έξυπνο αρκετά ώστε να δει το ζήτημα στη σωστή του διάσταση.Του έχω εμπιστοσύνη δηλαδή.

Αρχική Δημοσίευση από Πέτρος Αργυρίου:

Πάμε πάλι για το DSM που χρησιμοποιεί τα επιστημονικά κριτήρια τίνος πράματος; Μια μάζωξη το ράβει και το επιβάλει τους πληθυσμούς. Αυτή δεν είναι επιστήμη. Πολιτική είναι

Click για ανάπτυξη...

Εαν όντως είχες κάνει καλή έρευνα γύρω από το DSM θα γνώριζες τις συστηματικές προσπάθειες των ειδικών Ψυχολόγων και Ψυχιάτρων σήμερα στα field trials σε ότι αφορά το validity and reliability του νέου DSM-5 με όλες τις ενδεδειγμένες επιστημονικές μεθόδους έρευνας.Ξέρεις οι κοινότητες των ειδικών ψυχικής υγείας δε πάσχουν από μονομέρια,κάθε άλλο.Αν πρόσεξες τις αρχικές μου αναρτήσεις θα δείς τις διαφορετικές απόψεις που εκφράζονται υγιώς και μέσα από τον επιστημονικό διάλογο.Τόσο ο Αμερικανικός Ψυχολογικός Σύλλογος όσο και ο Αμερικανικός Ψυχιατρικός Σύλλογος καθώς και ο Βρετανικός Ψυχολογικός Σύλλογος συμμετέχουν δυναμικά μέσω της πολυφωνίας των απόψεων τους για μια αναθεώρηση που ως σκοπό έχει να βοηθήσει και όχι να βλάψει την ανθρωπότητα.Είναι αφελές να αρνήσαι τον πλουραλισμό και την δημοκρατικότητα χιλιάδων strong members στο βωμό της ''πολιτικής''.

Αρχική Δημοσίευση από Πέτρος Αργυρίου:

Επίσης, οποιοδήποτε σώμα μπορεί να εφαρμόσει επιστημονική μεθοδολογία χωρίς αυτό να το κάνει επιστημονικό. Και το "πάμε στοίχημα" στατιστική χρησιμοποιεί...

Click για ανάπτυξη...

Χαίρομαι που γνωρίζεις τουλάχιστον ότι η Ψυχολογία χρησιμοποιεί στατιστική θα εκπλαγείς πόσος κόσμος δε το γνωρίζει.Είμαι σίγουρος πως αν βελτιώσεις την προβληματική έρευνα σου γύρω από τις δυο επιστήμες θα μάθεις περισσότερα για τη πληθώρα των επιστημονικών μεδολογιών που και οι δυο χρησιμοποιούν και τις αναγάγουν σε επιστήμες.Επιστήμες που έχουν ως πρωταρχικό μέλημα τη βοήθεια προς τον άνθρωπο σε όλα τα walks of life.