Αμαρτία: Πώς πιστεύετε ότι κρίνει ο θεός;

[αυγή όντος]

Το Σαββάτο 20/02/2021 και ώρα 19:00 μ.μ
θα πραγματοποιηθεί η διαδικτυακή μας ομιλία με θέμα: "Ενοχές και Μετάνοια" με ομιλητή τον
π. Αθανάσιο Τσιαούση.
​

από Χριστιανική Φοιτητική Ένωση (youtube channel: κλικ)

 

[harry akritas]

Ο άνθρωπος είναι ένα ενδιαφέρον ον καθως διαθέτει την διανοητική ικανότητα να καταλάβει την αλήθεια αλλά σπάνια διαθέτει την ικανότητα να την διαχειριστεί. Για παράδειγμα ο άνθρωπος μπορεί σχετικά εύκολα να συλλάβει πως δεν υπάρχει κανένας θεος που τον προσέχει και τον βοηθά και πως δεν υπάρχει καμία δύναμη ή όποια θα συνομωτησει ώστε η ζωή του να έχει αίσιο τέλος.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να δει την αλήθεια ή μάλλον νομίζει ότι μπορεί γιατί βλέπει τη δική του «ανθρώπινη» αλήθεια. Κι αυτό γιατί περιοριζόμαστε από τις αισθήσεις μας και την περιορισμένη διανοητική μας ικανότητα. Η ανθρώπινη σου αλήθεια όταν περπατάς έξω είναι ότι βρίσκεσαι σε ένα κουτί και πας ευθεία σε μία από τις 3 διαστάσεις που αντιλαμβάνεσαι, ενώ στην πραγματικότητα μπορεί να ταλαντώνεσαι σε ν κόσμους με 10 διαστάσεις σε πολλούς από τους οποίους δεν ισχύουν οι φυσικοί νόμοι που γνωρίζεις. Και αυτή την αλήθεια δεν μπορεί να την ανακαλύψει ούτε ο κορυφαίος κοσμολόγος αυτή τη στιγμή και ούτε μάλλον θα μπορέσει να την ανακαλύψει ποτέ αν σκεφτείς πόσα άλυτα ερωτήματα υπάρχουν, πώς η μία κοσμική θεωρία έρχεται συνεχώς να διαψεύσει την προηγούμενη και σε τι αστεία απειροελάχιστο ποσοστό γνώσης για το σύμπαν βρισκόμαστε που μας δε μας δίνει τη δυνατότητα να πάρουμε ποτέ μια καθολική «θεωρία των πάντων».

Αυτή τη μία και μοναδική συμπαντική αντικειμενική αλήθεια έρχεται να συμπληρώσει το υπερφυσικό. Απλά οι θρησκείες έρχονται να περάσουν το ανθρώπινο φίλτρο σε όλο αυτό, γιατί από τη στιγμή που θεωρούμε ότι υπάρχει δημιουργός (και δυναμική αλληλεπίδραση με το δημιούργημά του κατά την παράδοση), υπάρχει και αιτία και σκοπός, που μεταφράζεται σε ηθικό κώδικα για τους ανθρώπους. Όχι βέβαια ότι δεν μπορείς να αρνηθείς ότι υπάρχει το υπερφυσικό, εξάλλου όλα πιθανοτικά είναι στον κόσμο μας. Αλλά τα επιχειρήματα του μέσου άθεου περί ανθρώπου-παντογνώστη και υλισμού είναι για κλάματα.

Ο ήρωας ήταν πάντα εκείνος ο άντρας με την δύναμη του νου και του σώματος έπαιρνε αυτό που ήθελε από την ζωή πολλές φορές πηγαίνοντας κόντρα στους θεούς.

Πάλι ταυτίζεις τον Αχιλλέα και την Ιλιάδα με τον υπόλοιπο αρχαιοελληνικό κόσμο. Ο ήρωας και ο ενάρετος στην αρχαία Ελλάδα ήταν πάντα αυτός που ακολουθούσε τους Θεούς και δεν ήταν απερίσκεπτος στις υποδείξεις τους. Οι βουλές των Θεών κυριολεκτικά καθόριζαν κάθε βήμα των ανθρώπων και η ευσέβεια προς αυτούς ήταν που τους ηρωοποιούσε πέραν των άλλων χαρισμάτων τους στην πλατιά μάζα. Μη συγχέεις τα ομηρικά έπη με τη γενικότερη αρχαιοελληνική ηθική. Δε νομίζω ότι είναι ο τρόπος επιβολής του Θεού αυτός που σε πειράζει (γιατί αυτός είναι λίγο πολύ ο ίδιος), αλλά το ότι προτιμάς τον ηθικό κώδικα του ενός θεού από αυτόν του άλλου.

Ο ορισμός της ύβρεως (από wiki αλλά είναι αρκετά accurate):
Η ύβρις ήταν βασική αντίληψη της κοσμοθεωρίας των αρχαίων Ελλήνων. Όταν κάποιος, υπερεκτιμώντας τις ικανότητες και τη δύναμή του (σωματική, αλλά κυρίως πολιτική, στρατιωτική και οικονομική), συμπεριφερόταν με βίαιο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους άλλους, στους νόμους της πολιτείας και κυρίως απέναντι στον άγραφο θεϊκό νόμο - που επέβαλλαν όρια στην ανθρώπινη δράση -, θεωρούνταν ότι διέπραττε «ὕβριν», δηλαδή παρουσίαζε συμπεριφορά με την οποία επιχειρούσε να υπερβεί τη θνητή φύση του και να εξομοιωθεί με τους θεούς, με συνέπεια την προσβολή και τον εξοργισμό τους.

Η βίαια, αυθάδης και αλαζονική αυτή στάση/συμπεριφορά, που αποτελούσε για τον αρχαίο ελληνικό κόσμο παραβίαση της ηθικής τάξης και απόπειρα ανατροπής της κοινωνικής ισορροπίας και γενικότερα της τάξης του κόσμου, πιστευόταν ότι (επαναλαμβανόμενη, και μάλιστα μετά από προειδοποιήσεις των ίδιων των θεών) οδηγούσε τελικά στην πτώση και καταστροφή του «ὑβριστοῦ»(ὕβρις > ὑβρίζω > ὑβριστής).

Fun fact: ο Αχιλλέας πριν την πολιορκία της Τροίας, πάντα σύμφωνα με τον μύθο, είχε σκοτώσει στην Τένεδο την βασιλική οικογένεια του νησιού που ήταν υποτίθεται εγγόνια του Απόλλωνα, παρά την προειδοποίηση της μητέρας του ότι αν το κάνει θα σκοτωθεί από τον θεό. Ο Αχιλλέας σκοτώθηκε από το βέλος του Πάρι που κατεύθυνε ο Απόλλωνας. Ακόμα και σε ένα έπος, που εξιστορεί μια μυθική περιπέτεια, δηλαδή φαίνεται η αντίληψη της φυσικής πτώσης του υβριστή.

 

[Guest 875331]

Πάλι ταυτίζεις τον Αχιλλέα και την Ιλιάδα με τον υπόλοιπο αρχαιοελληνικό κόσμο. Ο ήρωας και ο ενάρετος στην αρχαία Ελλάδα ήταν πάντα αυτός που ακολουθούσε τους Θεούς και δεν ήταν απερίσκεπτος στις υποδείξεις τους. Οι βουλές των Θεών κυριολεκτικά καθόριζαν κάθε βήμα των ανθρώπων και η ευσέβεια προς αυτούς ήταν που τους ηρωοποιούσε πέραν των άλλων χαρισμάτων τους στην πλατιά μάζα. Μη συγχέεις τα ομηρικά έπη με τη γενικότερη αρχαιοελληνική ηθική. Δε νομίζω ότι είναι ο τρόπος επιβολής του Θεού αυτός που σε πειράζει (γιατί αυτός είναι λίγο πολύ ο ίδιος), αλλά το ότι προτιμάς τον ηθικό κώδικα του ενός θεού από αυτόν του άλλου.

Ο μύθος του Αχιλλέα ασκούσε μακράν τη μεγαλύτερη επιρροή στο ψυχισμό των Ελλήνων, την οποία και γενικά είχε ο 'Ομηρος, με παρόμοιο τρόπο που τα ιερατικά κείμενα ασκούσαν στον ψυχισμό του χριστιανού. Αυτές οι "υποδείξεις των Θεών" που λες είναι κάτι αρκετά αφαιρετικό και δεν απαντάνε σε αυτό. Επίσης, φαίνεσαι γενικά στο μήνυμα σου να πιστεύεις πως οι Αρχαίοι 'Έλληνες πίστευαν στους θεούς τους με τον ίδιο τρόπο που το κάναν οι χριστιανοί, κάτι το οποίο πρώτον δεν ισχύει ούτε κατά διαόλου και δεύτερον είναι πάρα πολύ περίπλοκο ζήτημα για να προσπερνάς έτσι. Στα πλαίσια οπτικής του μονοθεϊστή, κάθε παγανιστής είναι άθεος.

Αυτή τη μία και μοναδική συμπαντική αντικειμενική αλήθεια έρχεται να συμπληρώσει το υπερφυσικό. Απλά οι θρησκείες έρχονται να περάσουν το ανθρώπινο φίλτρο σε όλο αυτό, γιατί από τη στιγμή που θεωρούμε ότι υπάρχει δημιουργός (και δυναμική αλληλεπίδραση με το δημιούργημά του κατά την παράδοση), υπάρχει και αιτία και σκοπός, που μεταφράζεται σε ηθικό κώδικα για τους ανθρώπους. Όχι βέβαια ότι δεν μπορείς να αρνηθείς ότι υπάρχει το υπερφυσικό, εξάλλου όλα πιθανοτικά είναι στον κόσμο μας. Αλλά τα επιχειρήματα του μέσου άθεου περί ανθρώπου-παντογνώστη και υλισμού είναι για κλάματα.

Εγώ συμφωνώ, αλλά αυτό που λες είναι γενικό και δε συνδέεται. 'Οταν χρησιμοποιούμε τη λέξη "αλήθεια" μπορούμε να εννοούμε πολλά διαφορετικά πράγματα και ο χάκερ εννοούσε μάλλον το να είναι κάποιος ειλικρινής με τον εαυτό του και όχι να υιοθετήσει υλιστική κοσμολογία, δλδ για ψυχολογία και όχι για μεταφυσική.

 

[Guest 209912]

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να δει την αλήθεια ή μάλλον νομίζει ότι μπορεί γιατί βλέπει τη δική του «ανθρώπινη» αλήθεια. Κι αυτό γιατί περιοριζόμαστε από τις αισθήσεις μας και την περιορισμένη διανοητική μας ικανότητα. Η ανθρώπινη σου αλήθεια όταν περπατάς έξω είναι ότι βρίσκεσαι σε ένα κουτί και πας ευθεία σε μία από τις 3 διαστάσεις που αντιλαμβάνεσαι, ενώ στην πραγματικότητα μπορεί να ταλαντώνεσαι σε ν κόσμους με 10 διαστάσεις σε πολλούς από τους οποίους δεν ισχύουν οι φυσικοί νόμοι που γνωρίζεις. Και αυτή την αλήθεια δεν μπορεί να την ανακαλύψει ούτε ο κορυφαίος κοσμολόγος αυτή τη στιγμή και ούτε μάλλον θα μπορέσει να την ανακαλύψει ποτέ αν σκεφτείς πόσα άλυτα ερωτήματα υπάρχουν, πώς η μία κοσμική θεωρία έρχεται συνεχώς να διαψεύσει την προηγούμενη και σε τι αστεία απειροελάχιστο ποσοστό γνώσης για το σύμπαν βρισκόμαστε που μας δε μας δίνει τη δυνατότητα να πάρουμε ποτέ μια καθολική «θεωρία των πάντων».

Αυτή τη μία και μοναδική συμπαντική αντικειμενική αλήθεια έρχεται να συμπληρώσει το υπερφυσικό. Απλά οι θρησκείες έρχονται να περάσουν το ανθρώπινο φίλτρο σε όλο αυτό, γιατί από τη στιγμή που θεωρούμε ότι υπάρχει δημιουργός (και δυναμική αλληλεπίδραση με το δημιούργημά του κατά την παράδοση), υπάρχει και αιτία και σκοπός, που μεταφράζεται σε ηθικό κώδικα για τους ανθρώπους. Όχι βέβαια ότι δεν μπορείς να αρνηθείς ότι υπάρχει το υπερφυσικό, εξάλλου όλα πιθανοτικά είναι στον κόσμο μας. Αλλά τα επιχειρήματα του μέσου άθεου περί ανθρώπου-παντογνώστη και υλισμού είναι για κλάματα.

Μπορεί να μην ξέρουμε τι ακριβώς υπάρχει εκεί έξω και γίνεται στην πραγματικότητα, μπορούμε όμως να κάνουμε υποθέσεις βάση της λογικής και αυτών που ήδη γνωρίζουμε και αντιλαμβανόμαστε. Το να πεις πως πιθανότατα δεν υπάρχει καμία ανώτερη δύναμη εκεί έξω και όλο το σύμπαν που παρατηρούμε βασίζεται απλά σε κάποιους νόμους και αρχικές συνθήκες που δημιουργούν αυτή την πολυπλοκότητα και τα patterns που παρατηρούμε στη φύση, είναι μια πολύ πιο grounded και συνετή υπόθεση από το να πεις πως υπάρχει ένας Θεός που έφτιαξε τα πάντα, αυτός ο Θεός μας αγαπάει όλους σαν παιδιά του, αυτός ο Θεός έδωσε 10 εντολές που πρέπει να τηρήσουμε, αυτός ο Θεός θα μας κρίνει ως καλούς και κακούς, θα αναστήσει τους νεκρούς όταν ξαναέρθει στην Γη κτλ. Ακόμα και ένα παιδί μπορεί να δει πως η δεύτερη υπόθεση είναι καθαρά ανθρωποκεντρική και προβάλει στην φύση και τον κόσμο την ατομική και κοινωνική ψυχολογία του ανθρώπου, τους φόβους και τις επιθυμίες του.

Είναι τόσο τραβηγμένο δηλαδή από τα μαλλιά που δεν μπορεί να σταθεί σαν εξήγηση του κόσμου και χρειάζεται "πίστη", δηλαδή να δεχθείς a priori κάποιες σοβαρά ασταθείς υποθέσεις για τον κόσμο, κάτι που ένας σκεπτικιστής νους δεν μπορεί να κάνει, διότι αισθάνεται πως κοροϊδεύει τον εαυτό του.

Πάλι ταυτίζεις τον Αχιλλέα και την Ιλιάδα με τον υπόλοιπο αρχαιοελληνικό κόσμο. Ο ήρωας και ο ενάρετος στην αρχαία Ελλάδα ήταν πάντα αυτός που ακολουθούσε τους Θεούς και δεν ήταν απερίσκεπτος στις υποδείξεις τους. Οι βουλές των Θεών κυριολεκτικά καθόριζαν κάθε βήμα των ανθρώπων και η ευσέβεια προς αυτούς ήταν που τους ηρωοποιούσε πέραν των άλλων χαρισμάτων τους στην πλατιά μάζα. Μη συγχέεις τα ομηρικά έπη με τη γενικότερη αρχαιοελληνική ηθική. Δε νομίζω ότι είναι ο τρόπος επιβολής του Θεού αυτός που σε πειράζει (γιατί αυτός είναι λίγο πολύ ο ίδιος), αλλά το ότι προτιμάς τον ηθικό κώδικα του ενός θεού από αυτόν του άλλου.

Ο ορισμός της ύβρεως (από wiki αλλά είναι αρκετά accurate):
Η ύβρις ήταν βασική αντίληψη της κοσμοθεωρίας των αρχαίων Ελλήνων. Όταν κάποιος, υπερεκτιμώντας τις ικανότητες και τη δύναμή του (σωματική, αλλά κυρίως πολιτική, στρατιωτική και οικονομική), συμπεριφερόταν με βίαιο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους άλλους, στους νόμους της πολιτείας και κυρίως απέναντι στον άγραφο θεϊκό νόμο - που επέβαλλαν όρια στην ανθρώπινη δράση -, θεωρούνταν ότι διέπραττε «ὕβριν», δηλαδή παρουσίαζε συμπεριφορά με την οποία επιχειρούσε να υπερβεί τη θνητή φύση του και να εξομοιωθεί με τους θεούς, με συνέπεια την προσβολή και τον εξοργισμό τους.

Η βίαια, αυθάδης και αλαζονική αυτή στάση/συμπεριφορά, που αποτελούσε για τον αρχαίο ελληνικό κόσμο παραβίαση της ηθικής τάξης και απόπειρα ανατροπής της κοινωνικής ισορροπίας και γενικότερα της τάξης του κόσμου, πιστευόταν ότι (επαναλαμβανόμενη, και μάλιστα μετά από προειδοποιήσεις των ίδιων των θεών) οδηγούσε τελικά στην πτώση και καταστροφή του «ὑβριστοῦ»(ὕβρις > ὑβρίζω > ὑβριστής).

Fun fact: ο Αχιλλέας πριν την πολιορκία της Τροίας, πάντα σύμφωνα με τον μύθο, είχε σκοτώσει στην Τένεδο την βασιλική οικογένεια του νησιού που ήταν υποτίθεται εγγόνια του Απόλλωνα, παρά την προειδοποίηση της μητέρας του ότι αν το κάνει θα σκοτωθεί από τον θεό. Ο Αχιλλέας σκοτώθηκε από το βέλος του Πάρι που κατεύθυνε ο Απόλλωνας. Ακόμα και σε ένα έπος, που εξιστορεί μια μυθική περιπέτεια, δηλαδή φαίνεται η αντίληψη της φυσικής πτώσης του υβριστή.

Όπως είπα και παραπάνω στην αρχαία Ελλάδα οι θεοί αποτελούσαν κυρίως προβολές της ανθρώπινης ψυχολογίας και θεωρούνταν περισσότερο σαν ανώτερα ανθρώπινα όντα και όχι σαν τον all powerful χριστιανικό Θεό δημιουργό των πάντων. Μοιάζανε περισσότερο με μία τάξη ευγενών, στην οποία οι άνθρωποι μπορούσαν να εισχωρήσουν εάν ήταν αρκετά ηρωικοί όπως για παράδειγμα ο Ηρακλής.

Οι Έλληνες ήταν κατά κύριο λόγο ένας πειρατικός λαός, αποικιακός λαός και οι αξίες τους ήταν πολύ διαφορετικές από αυτές των χριστιανών. Σε τέτοιους λαούς ο ηρωισμός είναι η κύρια αξία που ωθεί κάθε άντρα στην αναζήτηση της περιπέτειας και στο να αναδείξει τον εαυτό του μέσα από τα κατορθώματα του. Αυτό δεν υπάρχει στον χριστιανισμό, όπου οι άγιοι δεν είναι ήρωες. Αυτό που θαυμάζει ο χριστιανός στους αγίους είναι κατά κύριο λόγο το πόσα υπέφεραν εις το όνομα της πίστης τους και όχι στο τι κατάφεραν.

Εν αντιθέσει, εάν δεις του ήρωες της Ελλάδας θα δεις πως όλοι μένουν στην ιστορία διότι καταξιώθηκαν είτε στην μάχη, είτε στην περιπέτεια ή κάνοντας κάποιον άθλο. Αυτό που έχει σημασία δηλαδή στις ιστορίες τους είναι το πόσα πέτυχαν και το πόσο ξεχώρισαν από τον μέσο όρο και όχι το πόσα υπέφεραν και το πόσο υπάκουοι ήταν στις εντολές του Θεού. Ο Αχιλλέας δεν είναι δούλος των θεών όπως είναι ο Άγιος Σπυρίδων. Ο Αχιλλέας είναι ένας ήρωας ο οποίος επιλέγει να σκοτώσει τους υποτακτικούς του Απόλλωνα και εξοργίζει τον θεό ο οποίος και του εναντιώνεται και τον σκοτώνει. Στην ιστορία όμως δεν είναι ο Απόλλωνας ο σημαντικός, γιατί εν τέλη ο Απόλλωνας έγινε απλά μια μαριονέτα στα χέρια του ήρωα. Ο σκοπός του Αχιλλέα δεν ήταν ούτε να ζήσει μια ήρεμη ζωή, ούτε να κατακτήσει την βασιλεία των ουρανών, αλλά να αποκτήσει δόξα και το όνομα του να γίνει ξακουστό και γι αυτό το λόγο δεν έγινε δεκάρα για τον Απόλλωνα η οργή του οποίου το μόνο που έκανε εν τέλη ήταν να αυξήσει την δόξα του Αχιλλέα ως τον ήρωα που αψήφισε τους θεούς.

Το ίδιο μοτίβο θα δεις και στην οδύσσεια, όπου ο Οδυσσέας τα βάζει με τον Ποσειδώνα. Η ύβρις συμβολίζει το κακό που κάνουμε στον εαυτό μας ως συνέπεια κάποιων χαρακτηριστικών μας όπως η αλαζονεία. Για παράδειγμα όταν Οδυσσέας κοροϊδεύει τον Κύκλωπα και μετά ο Ποσειδώνας τον εκδικείται, ή η Αθηνά τον βοηθά επειδή θαυμάζει την εξυπνάδα του. Όπως βλέπεις εδώ οι θεοί έχουν reactionary ρόλο και συμβολίζουν περισσότερο τις φυσικές συνέπειες των πράξεων μας. Ο ήρωας όμως είναι το κέντρο και οι επιλογές του και όχι οι θεοί. Ο Οδυσσέας είναι ήρωας λόγο των κατορθωμάτων του και όχι επειδή αποφάσισε ο Ποσειδώνας ή η Αθηνά πως είναι ήρωας. Είναι ήρωας επίσης γιατί έκανε αυτό ήθελε εκείνος, δεν είναι ήρωας επειδή ακολούθησε όλες τις εντολές του Ποσειδώνα πιστά στην ζωή του και μετά αυτός αντάμειψε.

Οι θεοί λοιπόν τότε είχαν έναν πολύ διαφορετικό ρόλο στις ζωές των ανθρώπων από τον χριστιανικό Θεό. Και μπορείς πολύ εύκολα να δεις πως η μία εποχή έδινε έμφαση στον ηρωισμό, δηλαδή την ελευθερία, την κυριότητα, τον άθλο και η άλλη στην δουλικότητα, δηλαδή την υπακοή στους αφέντες σου, την καρτερικότητα και το πόσο μπορείς να υποφέρεις στο όνομα της πίστης.

Δυο εντελώς διαφορετικοί πολιτισμοί και νοοτροπίες ζωής, ασύμβατες μεταξύ τους.

 

[harry akritas]

Εγώ συμφωνώ, αλλά αυτό που λες είναι γενικό και δε συνδέεται. 'Οταν χρησιμοποιούμε τη λέξη "αλήθεια" μπορούμε να εννοούμε πολλά διαφορετικά πράγματα και ο χάκερ εννοούσε μάλλον το να είναι κάποιος ειλικρινής με τον εαυτό του και όχι να υιοθετήσει υλιστική κοσμολογία, δλδ για ψυχολογία και όχι για μεταφυσική.

Δε νομίζω πως εννοούσε αυτό, βασιζόμενος στην αποκάτω απάντησή του. Αλλά ναι προφανώς η επίκληση στον θεό και η προσευχή πρέπει να γίνονται για να αντληθεί η ψυχική δύναμη ώστε να ενεργοποιήσουμε όλες τις σωματικές και πνευματικές δυνάμεις για να πετύχουμε τον σκοπό μας, όχι να μεμψιμοιρούμε περιμένοντας τη λύση στο πιάτο. Αυτό κάποιος μπορεί να το πετύχει και χωρίς θεό, αλλά η πίστη στον θεό δεν (θα έπρεπε να) καταργεί την αυτο-ενεργοποίηση και δράση.

Μπορεί να μην ξέρουμε τι ακριβώς υπάρχει εκεί έξω και γίνεται στην πραγματικότητα, μπορούμε όμως να κάνουμε υποθέσεις βάση της λογικής και αυτών που ήδη γνωρίζουμε και αντιλαμβανόμαστε. Το να πεις πως πιθανότατα δεν υπάρχει καμία ανώτερη δύναμη εκεί έξω και όλο το σύμπαν που παρατηρούμε βασίζεται απλά σε κάποιους νόμους και αρχικές συνθήκες που δημιουργούν αυτή την πολυπλοκότητα και τα patterns που παρατηρούμε στη φύση, είναι μια πολύ πιο grounded και συνετή υπόθεση από το να πεις πως υπάρχει ένας Θεός που έφτιαξε τα πάντα, αυτός ο Θεός μας αγαπάει όλους σαν παιδιά του, αυτός ο Θεός έδωσε 10 εντολές που πρέπει να τηρήσουμε, αυτός ο Θεός θα μας κρίνει ως καλούς και κακούς, θα αναστήσει τους νεκρούς όταν ξαναέρθει στην Γη κτλ. Ακόμα και ένα παιδί μπορεί να δει πως η δεύτερη υπόθεση είναι καθαρά ανθρωποκεντρική και προβάλει στην φύση και τον κόσμο την ατομική και κοινωνική ψυχολογία του ανθρώπου, τους φόβους και τις επιθυμίες του.

Είναι τόσο τραβηγμένο δηλαδή από τα μαλλιά που δεν μπορεί να σταθεί σαν εξήγηση του κόσμου και χρειάζεται "πίστη", δηλαδή να δεχθείς a priori κάποιες σοβαρά ασταθείς υποθέσεις για τον κόσμο, κάτι που ένας σκεπτικιστής νους δεν μπορεί να κάνει, διότι αισθάνεται πως κοροϊδεύει τον εαυτό του.

Οι ανθρώπινες αισθήσεις είναι αποδεδειγμένο ότι δεν μπορούν να αντιληφθούν σωστά τον κόσμο, ενώ η λογική μας δυστυχώς δεν αντανακλά πάντα την πραγματικότητα. Το ότι είμαστε απλά πιο ανεπτυγμένοι διανοητικά από τα υπόλοιπα είδη δεν μας δίνει κάποια επιβεβαίωση της αλήθειας μας. Απόδειξη είναι ότι συνεχώς νέες ανακαλύψεις ανατρέπουν τα μέχρι πρότεινος δεδομένα που συμβάδιζαν απόλυτα με τη λογική μας, με αποτέλεσμα να χρειάζεται να δημιουργούμε συνεχώς νέα «λογική» από την αρχή.
Μην έχεις μια πρωτόγονη αντίληψη του υπερφυσικού που δημιούργησε τα πάντα. Θεωρώ πως οι όποιες «ενδείξεις»/θέσεις για το υπερφυσικό ξεκινούν από την επιστήμη της κοσμολογίας (όπου έχουμε και τις λιγότερες απαντήσεις και η οποία μας έβγαλε από το καβούκι του πώς βλέπουμε τον «ανθρώπινο» κόσμο) και εκεί πρέπει να στηρίζεται η όποια πεποίθηση υπέρ/κατά του υπερφυσικού. Όλα τα υπόλοιπα περί ηθικής κτλ είναι τα ανθρώπινα παρελκόμενα αφού ύπαρξη δημιουργού- αιτία και σκοπός είναι αλληλένδετα. Σκοπός μου δεν ήταν να συζητήσουμε αυτά, αλλά το κατά πόσο εύκολο είναι για τον μέσο άνθρωπο να κατανοήσει την αντικειμενική αλήθεια κι όχι αυτή που του δίνουν οι αισθήσεις του.

Όπως είπα και παραπάνω στην αρχαία Ελλάδα οι θεοί αποτελούσαν κυρίως προβολές της ανθρώπινης ψυχολογίας και θεωρούνταν περισσότερο σαν ανώτερα ανθρώπινα όντα και όχι σαν τον all powerful χριστιανικό Θεό δημιουργό των πάντων. Μοιάζανε περισσότερο με μία τάξη ευγενών, στην οποία οι άνθρωποι μπορούσαν να εισχωρήσουν εάν ήταν αρκετά ηρωικοί όπως για παράδειγμα ο Ηρακλής.
Οι Έλληνες ήταν κατά κύριο λόγο ένας πειρατικός λαός, αποικιακός λαός και οι αξίες τους ήταν πολύ διαφορετικές από αυτές των χριστιανών. Σε τέτοιους λαούς ο ηρωισμός είναι η κύρια αξία που ωθεί κάθε άντρα στην αναζήτηση της περιπέτειας και στο να αναδείξει τον εαυτό του μέσα από τα κατορθώματα του. Αυτό δεν υπάρχει στον χριστιανισμό, όπου οι άγιοι δεν είναι ήρωες. Αυτό που θαυμάζει ο χριστιανός στους αγίους είναι κατά κύριο λόγο το πόσα υπέφεραν εις το όνομα της πίστης τους και όχι στο τι κατάφεραν.

Εν αντιθέσει, εάν δεις του ήρωες της Ελλάδας θα δεις πως όλοι μένουν στην ιστορία διότι καταξιώθηκαν είτε στην μάχη, είτε στην περιπέτεια ή κάνοντας κάποιον άθλο. Αυτό που έχει σημασία δηλαδή στις ιστορίες τους είναι το πόσα πέτυχαν και το πόσο ξεχώρισαν από τον μέσο όρο και όχι το πόσα υπέφεραν και το πόσο υπάκουοι ήταν στις εντολές του Θεού. Ο Αχιλλέας δεν είναι δούλος των θεών όπως είναι ο Άγιος Σπυρίδων. Ο Αχιλλέας είναι ένας ήρωας ο οποίος επιλέγει να σκοτώσει τους υποτακτικούς του Απόλλωνα και εξοργίζει τον θεό ο οποίος και του εναντιώνεται και τον σκοτώνει. Στην ιστορία όμως δεν είναι ο Απόλλωνας ο σημαντικός, γιατί εν τέλη ο Απόλλωνας έγινε απλά μια μαριονέτα στα χέρια του ήρωα. Ο σκοπός του Αχιλλέα δεν ήταν ούτε να ζήσει μια ήρεμη ζωή, ούτε να κατακτήσει την βασιλεία των ουρανών, αλλά να αποκτήσει δόξα και το όνομα του να γίνει ξακουστό και γι αυτό το λόγο δεν έγινε δεκάρα για τον Απόλλωνα η οργή του οποίου το μόνο που έκανε εν τέλη ήταν να αυξήσει την δόξα του Αχιλλέα ως τον ήρωα που αψήφισε τους θεούς.

Το ίδιο μοτίβο θα δεις και στην οδύσσεια, όπου ο Οδυσσέας τα βάζει με τον Ποσειδώνα. Η ύβρις συμβολίζει το κακό που κάνουμε στον εαυτό μας ως συνέπεια κάποιων χαρακτηριστικών μας όπως η αλαζονεία. Για παράδειγμα όταν Οδυσσέας κοροϊδεύει τον Κύκλωπα και μετά ο Ποσειδώνας τον εκδικείται, ή η Αθηνά τον βοηθά επειδή θαυμάζει την εξυπνάδα του. Όπως βλέπεις εδώ οι θεοί έχουν reactionary ρόλο και συμβολίζουν περισσότερο τις φυσικές συνέπειες των πράξεων μας. Ο ήρωας όμως είναι το κέντρο και οι επιλογές του και όχι οι θεοί. Ο Οδυσσέας είναι ήρωας λόγο των κατορθωμάτων του και όχι επειδή αποφάσισε ο Ποσειδώνας ή η Αθηνά πως είναι ήρωας. Είναι ήρωας επίσης γιατί έκανε αυτό ήθελε εκείνος, δεν είναι ήρωας επειδή ακολούθησε όλες τις εντολές του Ποσειδώνα πιστά στην ζωή του και μετά αυτός αντάμειψε.

Οι θεοί λοιπόν τότε είχαν έναν πολύ διαφορετικό ρόλο στις ζωές των ανθρώπων από τον χριστιανικό Θεό. Και μπορείς πολύ εύκολα να δεις πως η μία εποχή έδινε έμφαση στον ηρωισμό, δηλαδή την ελευθερία, την κυριότητα, τον άθλο και η άλλη στην δουλικότητα, δηλαδή την υπακοή στους αφέντες σου, την καρτερικότητα και το πόσο μπορείς να υποφέρεις στο όνομα της πίστης.

Δυο εντελώς διαφορετικοί πολιτισμοί και νοοτροπίες ζωής, ασύμβατες μεταξύ τους.

Δεν λέω ότι οι ήρωες της αρχαίας Ελλάδας είναι όμοιοι με αυτούς του Χριστιανισμού, γιατί προφανώς ο ηθικός κώδικας είναι πολύ διαφορετικός. Τα δύο points μου είναι:
1. Δεν μπορείς να ταυτίσεις την ηθική που πηγάζει από τα Ομηρικά έπη (και συγκεκριμένα την ηθική του Αχιλλέα) με τα πρότυπα ηθικής της κλασικής και ύστερης αρχαίας Ελλάδας, παρόλο που προφανώς υπήρχε επιρροή. Πχ η ατομική επιδίωξη και τιμή που κατευθύνουν σχεδόν αποκλειστικά τον Αχιλλέα είναι σε αντίθεση με τις κλασικές πεποιθήσεις της υποχώρησης για το καλό της πόλης που εν τέλει θα οδηγήσει σε ολική ευημερία των πολιτών.
2. Οι θεοί των αρχαίων Ελλήνων δεν ήθελαν απλά θυσίες και καλοπιάσματα για να κάνουν τις χάρες των ανθρώπων. Υπήρχε η βασική αντίληψη ότι οι άνθρωποι δεν ήταν στην κορυφή του κόσμου, αλλά υπήρχαν ανώτερες οντότητες τις οποίες θα έπρεπε να τιμάς, να σέβεσαι και να υπακούς στα ήθη και τους περιορισμούς που έθεταν. Σε καμία περίπτωση δηλαδή δεν προέτρεπε η αρχαιοελληνική ηθική την κόντρα και την εξομοίωση με τους θεούς για να ηρωοποιηθείς, στο σύνολο της αρχαιοελληνικής εποχής. Μπορείς να το καταλάβεις και από το πόσο εύκολα θεωρούσαν ύβρεις και ασέβεια προς τους θεούς λεγόμενα και πράξεις που πίστευαν ότι διατάρασσαν τη φυσική τάξη των πραγμάτων. Η ανδρεία, η γενναιότητα και οι πολεμικές ικανότητες δεν έρχονται σε αντίθεση με το σεβασμό προς τους θεούς, γιατί προφανώς όλα τα παραπάνω ήταν όχι απλά επιθυμητά αλλά απαραίτητα στον ηθικό κώδικα του ενάρετου της αρχαιότητας.

 

[Guest 772419]

@olga_serb Ας μετανοήσουμε όλοι λοιπόν αδέρφια κι ας μετανιώσουμε για τις αμαρτίες μας για να μπορέσουμε, τελικά, να "ενεργοποιήσουμε τη δυνατότητα αποδοχής της Χάρης"!!

Crap. Stinky messy crap. And make no mistake δεν προσβάλλω εσένα, την πεποίθησή σου κρίνω, μια πεποίθηση που ενισχύει κι αναπαράγει μαλακίες.

Και είναι όντως περίεργο, και πολύ πολύ πολύ τρομακτικό, να βλέπεις at first hand τη συλλογιστική πορεία της θρησκείας με την οποία καταλήγει να σε ελέγχει ΠΛΗΡΩΣ. ΕΝΤΕΛΩΣ ΟΜΩΣ. Και δε μιλάω μόνο για την επιχείρηση καθαυτή, μπορεί να μην ακολουθείς τις μεθόδους της κι όμως πάλι να μην είσαι ελεύθερος. Δεν τίθεται καν θέμα τύπων τελικά, αν πατάς στην εκκλησία, στο τζαμί, στο ναό, whatever. Όχι, καθόλου. Μιλάμε για μια ολόκληρη σχολή ιδεών τόσο συνδεδεμένων μεταξύ τους και τόσο βαθιά ριζωμένων σε brainwashed κεφάλια που μετά από λίγο καταλήγουν κυριολεκτικά μια alternative reality, κάτι που ειλικρινά δεν ξέρω πώς πολεμάς αποτελεσματικά όταν βλέπεις ότι έχει καταπιεί τον άλλο.

Πώς σε καταπίνει? Απλά αφαιρώντας οποιαδήποτε δύναμη απ' τον άνθρωπο και διδάσκοντας ότι τα πάντα που σχετίζονται μ' αυτόν, ακόμα και η ίδια η ελευθερία στις επιλογές του --ω τι ειρωνεία!-- δεν είναι προϊόντα της σκέψης του αλλά δώρα ενός μεγαλόψυχου και παντοδύναμου θεού. Στην τελική ποια ελεύθερη κρίση όταν είμαι δημιούργημα και ξέρω και τις συνέπειες της μιας επιλογής και την επιβράβευση της άλλης και ποια δύναμή μου να κάνω τη ζωή μου όπως τη θέλω? Ποια ζωή ΜΟΥ όταν εκδημιουργίας είμαι τόσο αδύναμος κι αλλοιωμένος με τις πράξεις μου και το "σωστό" ορίζεται από κάποιον άλλο πέρα από μένα?

False dilemmas and empty hopes I say. Μια τεράστια παράδοξη φούσκα, ένα αδιέξοξο που μου δίνει απλά πολλούς δρόμους για να φτάσω στον ίδιο τοίχο. And guess what: στο σωστό τοίχο.

Το θρησκευτικό σύστημα δεν βοηθάει στην κατανόηση του απείρου.Και όσα και αν ακούσουμε για το άπειρο δεν θα μας βοηθήσει να κατάλαβουμε τι είναι.Ένα θρησκευτικό σύστημα που δεν μπορεί να βοηθήσει να κατανοήσουμε τι είναι το άπειρο λογικό ο καθένας να μην καταλαβαίνει τι είναι το άκτιστο και ποια είναι η βασική ερμηνεία του ακτίστου.Δεν είναι το θέμα να μιλήσουμε για το άπειρο αλλά να μιλήσουμε για το θρησκευτικό σύστημα.Και το θέμα είναι ότι αν το θρησκευτικό σύστημα δεν μπορεί να βοηθήσει στην κατανόηση του απείρου τότε πάμε σε μία θρησκεία που να μας κάνει να κατανοήσουμε το άπειρο.Το θρησκευτικό σύστημα δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα σε αυτό το κομμάτι.Εφόσον βλέπουμε ότι το θρησκευτικό σύστημα δεν μας βοηθά στην κατανόηση του απείρου άρα παύουμε να ασχολούμαστε με αυτό και παύουμε να κατηγορούμε το άκτιστο μέσα από το θρησκευτικό σύστημα.Όταν βλέπουμε ότι το θρησκευτικό σύστημα δεν μας λέει τίποτα για το άκτιστο τότε πάμε να αναζητήσουμε την ύπαρξη του ακτίστου κάπου αλλού.Αν λοιπόν αυτό σημαίνει ότι θέλουμε να μάθουμε για την ύπαρξη του ακτίστου θα αναζητήσουμε αυτό που ερμηνεύει το άκτιστο.Οπότε σε αυτό το σημείο θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι.Όταν πάμε να κατηγορήσουμε το άκτιστο μέσω του θρησκευτικού συστήματος τότε αυτό δείχνει ότι δεν θέλουμε να αναζητήσουμε το άκτιστο.Όταν πάμε να ασχοληθούμε με το άκτιστο τότε δεν ασχολούμαστε με το θρησκευτικό σύστημα.Αυτό που θα πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους είναι ότι δεν πρέπει να κατηγορούμε την ύπαρξη του ακτίστου και να βλέπουμε ότι το θρησκευτικό σύστημα είναι αυτό που δημιουργεί πρόβλημα στην κατανόηση του απείρου.

Καταρχάς αυτό που έχω να πω ότι έχουμε πρόβλημα στην κατανόηση του απείρου.Και γιατί έχουμε πρόβλημα στην κατανόηση του απείρου.Γιατί δεν καταλαβαίνουμε ότι έχουμε μπροστά μας ένα θρησκευτικό σύστημα.Όταν έχουμε μπροστά μας ένα θρησκευτικό σύστημα που δεν μας λέει τι είναι το άκτιστο τότε το θρησκευτικό σύστημα μας δημιουργεί πρόβλημα στην έννοια του ακτίστου.Όταν δεν καταλαβαίνουμε την έννοια του απείρου τι κάνουμε σκεφτόμαστε ότι πρώτα έχουμε να κάνουμε με ένα θρησκευτικό σύστημα.Όταν θα έχουμε ένα θρησκευτικό σύστημα αρχικά θα καταλάβουμε ότι μπορεί να υπάρχει πρόβλημα με την έννοια του απείρου.Τι έχουμε λοιπόν?Όταν έχουμε πρόβλημα με την έννοια του απείρου αυτό που θα καταλάβουμε ότι οι απαντήσεις που θα δώσουμε για το άπειρο θα είναι μέσω του θρησκευτικού συστήματος.Όταν λοιπόν πας να μιλήσεις για το άπειρο μέσω του θρησκευτικού συστήματος αυτομάτως καταλαβαίνεις ότι δεν μιλάς για το άπειρο.Δεν δίνεις κάποια απάντηση στην ύπαρξη του απείρου.Το θρησκευτικό σύστημα όταν βλέπεις ότι δημιουργεί πρόβλημα στην έννοια του απείρου δεν θα προσπαθείς να απαντάς για το άπειρο.Αν θα πρέπει να μιλάς για το θρησκευτικό σύστημα θα πρέπει να μιλάς μόνο για το πρόβλημα του απείρου που δημιουργεί και όχι για το άπειρο.Όταν όμως μιλάμε για το πρόβλημα του απείρου από το θρησκευτικό σύστημα και για το άπειρο τότε δεν δίνουμε απαντήσεις ούτε για το θρησκευτικό σύστημα ούτε και για το άπειρο.

Η Ορθοδοξία έχει δείξει ότι δεν έχει σχέση με το θρησκευτικό σύστημα.Και όσο το δείχνει αυτό τόσο δείχνει ποια είναι.Για αυτό και βλέπουμε ότι διαφωνεί με τον Ιουδαϊσμό και το Ισλάμ.Οι θρησκείες που είναι εντός του θρησκευτικού συστήματος και μιλούν για έναν άλλο Ιησού Χριστό δεν είναι δεκτά από την Ορθοδοξία.Η Ορθοδοξία δείχνει ποια είναι η επιλογή της σε σχέση με αυτά που έχει να πει.Όταν βλέπει ότι το θρησκευτικό σύστημα λέει κάποια πράγματα τα οποία δεν συμβαδίζουν με την Ορθοδοξία τότε παίρνει θέση.Οι θρησκείες λοιπόν που μιλούν για τον Ιησού Χριστό και προσπαθούν να τον δείχνουν ως σκοτάδι δείχνουν ένα πρόσωπο το οποίο δεν το θέλει ο άνθρωπος.Αν είχαμε λοιπόν μία Ορθοδοξία που δεν παίρνει θέση για το θρησκευτικό σύστημα δεν θα είχαμε μία Ορθοδοξία που να απαντάει για τον Ιουδαϊσμό και το Ισλάμ.Το θρησκευτικό σύστημα έχει τον Ιουδαϊσμό και το Ισλάμ που δείχνουν ότι δεν μπορούν να διδάξουν στους άλλους αυτά που λένε τα ιερά τους βιβλία.Οι δύο αυτές θρησκείες δεν αφήνουν την επιλογή στον άνθρωπο να μάθουν τον Δημιουργό τους.Η Ορθοδοξία αυτό που κάνει είναι να δείξει ότι αυτές οι θρησκείες που μιλούν για τον Ιησού και για άλλα πρόσωπα δεν είναι θρησκείες που αφήνουν στον άνθρωπο την επιλογή να μάθει τον Δημιουργό του.Βλέπουμε ότι έχουν άλλες γιορτές και άλλα έθιμα που δεν δείχνουν τον Ιησού ως έναν άνθρωπο που δεν έκανε αποστολή.Όταν βλέπουμε ποια είναι η Ορθοδοξία και τι επιλογή δίνει στον άνθρωπο βλέπουμε πως τον βγάζει από το σκοτάδι του θρησκευτικού συστήματος.

Από ότι φαίνεται λοιπόν μιλάς για το Ισλάμ και την Καθολική Εκκλησία.Μιλάμε για μία θρησκεία και για μία αίρεση.Υποθέτω ότι καταλαβαίνεις πως το Ισλάμ δεν είναι μία θρησκεία η οποία βρίσκεται έξω από το θρησκευτικό σύστημα.Είναι εντός του θρησκευτικού συστήματος.Επίσης η Καθολική Εκκλησία είναι μεν στο θρησκευτικό σύστημα αλλά ανήκει στις αιρέσεις.Άρα το να κατηγορείς το άκτιστο την στιγμή που και το Ισλάμ και η Καθολική Εκκλησία βρίσκονται στο θρησκευτικό σύστημα κατηγορείς το άκτιστο σε πράγματα που δεν υπάρχουν.Επειδή λοιπόν μιλάς για την Καθολική Εκκλησία παρακάτω δεν θα αναλύσω αυτά που γράφεις σχετικά με αυτήν ούτε να τα αναλύσω σε σχέση με το γεγονός ότι με αυτά που λες προσπαθείς να κατηγορείς το άκτιστο.Αυτό που θα πω είναι ότι η Καθολική Εκκλησία ανήκει στο αιρετικό σύστημα και στην συνέχεια θα αναλύσω την ύπαρξη του αιρετικού συστήματος.Το θρησκευτικό σύστημα δεν είναι ότι αποτελείται από κάποιες θρησκείες και δόγματα είναι ότι έχει και ένα αιρετικό σύστημα.Το θρησκευτικό σύστημα δεν μπορεί να υπάρχει από μόνο του.Συνοδεύεται πάντοτε και από ένα αιρετικό σύστημα.Είναι λίγο δύσκολο να μην υπάρχουν αιρέσεις από την στιγμή που υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να αποκλίνουν από μία θρησκεία.Το αιρετικό σύστημα συνδέεται με το θρησκευτικό σύστημα επειδή από αυτό προκύπτει.Αρκετές φορές μπορεί να λειτουργεί και αυτόνομα σε περίπτωση που το θρησκευτικό σύστημα καταρρεύσει.Όμως το αιρετικό σύστημα δεν επιβιώνει για πολύ επειδή οι διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των αιρέσων δύσκολα το κάνει να επικρατεί για πολύ καιρό.Οπότε το αιρετικό σύστημα αν δει πως δεν μπορεί να λειτουργήσει τόσο αυτόνομα κρατάει επαφή με το θρησκευτικό σύστημα.Το αιρετικό σύστημα όταν καταλαβαίνει πως δεν μπορεί να επιβιώνει συνδέεται με το θρησκευτικό σύστημα.

Καταρχάς θα πρέπει να καταλάβεις ότι όταν μιλάς για το θρησκευτικό σύστημα το θρησκευτικό σύστημα μιλά για το σκοτάδι.Και για να μιλά για το σκοτάδι σημαίνει ότι δεν είναι αυτό που δείχνει.Το θρησκευτικό σύστημα αυτό κάνει δείχνει κάτι άλλο από αυτό που είναι.Όταν μιλάμε για το θρησκευτικό σύστημα μιλάμε για σκοτάδι.Χαρακτηριστικό στοιχείο του θρησκευτικού συστήματος είναι το σκοτάδι.Με αυτό λειτουργεί.Αυτό θα πρέπει να το καταλάβει κάποιος.Θα πρέπει να καταλάβεις ποιο είναι το θρησκευτικό σύστημα.Θα πρέπει επίσης να καταλάβεις που λειτουργεί το σκοτάδι.Όταν δεν καταλαβαίνουμε που βρίσκεται η ύπαρξη του σκότους και νομίζουμε ότι το σκοτάδι βρίσκεται και έξω από το θρησκευτικό σύστημα τότε βάζουμε σκοτάδι και στην σκέψη μας.Γιατί μόνο αυτός που έχει σκοτάδι στο νου του θα σκεφτεί ότι το σκοτάδι δεν υπάρχει μόνο στο θρησκευτικό σύστημα.Όταν κάποιος πιστεύει ότι το σκοτάδι που βρίσκεται στο θρησκευτικό σύστημα υπάρχει και στην Ορθοδοξία τότε δεν βλέπει πόσο έξω πέφτει από το σκεπτικό που έχει.Το σκοτάδι δεν χρησιμοποιεί απλώς την έννοια του απείρου αλλά λειτουργεί με το θρησκευτικό σύστημα.Αν το σκοτάδι έχει το θρησκευτικό σύστημα μπορεί το άπειρο και την ύπαρξη του ακτίστου να την χρησιμοποιεί όπως θέλει ανάλογα με τα γεγονότα.

Και για να το κάνω λίγο πιο συγκεκριμένο και να τα συνδέσω όλα κάπως, βαρέθηκα στο κείμενό σου να διαβάζω πόσο αδύναμος κι ανίκανος είμαι μπροστά στο badass θεό. Θα βάλω τα κλάματα σε λίγο απ' το πόσο πνευματικά άχρηστος κατέληξα σε 10 γραμμές. Συνολικά, είμαι αδύναμος, ο θεός δυνατός, και για τα πάντα που χαλάνε τη σχέση μου μαζί του ευθύνομαι εγώ μια και όλα αυτά πηγάζουν απ' τη δική μου αδυναμία ενώ αυτός βρίσκεται πάντα σε μια default φάση μεγαλοψυχίας και υπερικανότητας.

Θα πρέπει να πούμε ποιος είναι ο πνευματικά άχρηστος.Δεν είναι αυτός που μπορεί να πει κάποια πράγματα και να πάρει θέση για κάτι.Αν και τότε μπορεί να είναι πνευματικά άχρηστος δεν είναι αυτός ο άνθρωπος που θα πει κάτι.Μας ενοχλεί το γεγονός πως όταν ακούμε να λέει κάποιος για έναν άνθρωπο ότι είναι πνευματικά άχρηστος αυτό μας προκαλεί να σχολιάσουμε.Και να δείξουμε μάλιστα γιατί δεν ισχύει αυτό.Παίρνουμε θέση για να μιλήσουμε μπορούμε όμως να μιλήσουμε για αυτό?Αν κάποιος είναι πνευματικά άχρηστος για τους λόγους που πρέπει τότε πως μπορούμε να σχολιάσουμε και τι είναι αυτό που θα πούμε πάνω σε αυτό?Όμως πάμε να πούμε ποιος είναι ο πνευματικά άχρηστος για να δούμε τελικά ποια είναι σε αυτά.Ο πνευματικά άχρηστος είναι αυτός που θέλει το σκοτάδι.Γιατί αυτός που θέλει το σκοτάδι δεν μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που ξέρει τι επιλογές κάνει.Και αυτός που επιλέγει το σκοτάδι είναι όντως πνευματικά άχρηστος γιατί δεν μπορεί να καταλάβει ότι το σκοτάδι δεν είναι η επιλογή που πρέπει να κάνει.Ο πνευματικά άχρηστος δεν είναι μόνο αυτός που επιλέγει το σκοτάδι.Είναι και αυτός που δεν θέλει την ύπαρξη του ακτίστου.Αυτό λοιπόν τι δείχνει ότι έχουμε έναν άνθρωπο ο οποίος βλέπει την ύπαρξη του ακτίστου και προτιμάει το σκοτάδι.Και βλέπουμε λοιπόν μία άκτιστη ύπαρξη να προσπαθεί αυτόν τον άνθρωπο να μην το κάνει να είναι πνευματικά άχρηστος,να μην θέλει το σκοτάδι και να μην άνθρωπος που να μην επιλέγει το άκτιστο.Το θέμα δεν είναι τι μπορεί να είναι ένας άνθρωπος μπροστά στην ύπαρξη του ακτίστου το θέμα είναι αν επιλέγει το σκοτάδι.Και από τι θα χαρακτηρίζεται βέβαια ο άνθρωπος που επιλέγει το σκοτάδι.

Η φύση του ακτίστου δεν είναι αυτό που είναι η φύση του σκότους.Αν μπορούμε να καταλάβουμε ότι το άκτιστο είναι αυτό που είναι τότε δεν θα παρουσιάσουμε κάποια σχέση του με το σκοτάδι.Το σκοτάδι είναι αυτό που είναι και είναι κάτι άλλο από το άκτιστο.Δεν είναι μία φύση που έχει σχέση με την δημιουργία ή με κάτι που θα μπορούσε να είναι άπειρο όμως είναι κάτι που δεν συνδέεται με το άκτιστο.Από την στιγμή που δεν βλέπουμε κάποια σύνδεση του ακτίστο με το σκοτάδι τότε βλέπουμε ότι το σκοτάδι είναι αυτό που είναι.Το άκτιστο παραμένει μία ύπαρξη που δεν έχει σχέση με το σκοτάδι.Οπότε αν είναι να το συνδέσουμε με κάτι ας το συνδέσουμε με κάτι που δεν αφορά το σκοτάδι.Το άκτιστο θα πρέπει να έχει σχέση με την δημιουργία.Γιατί μόνο με την δημιουργία μπορεί να σχετίζεται.Μία ύπαρξη που είναι πέρα από το σκοτάδι και δεν έχει σχέση με το σκοτάδι είναι μία ύπαρξη που θέλει να δημιουργεί.Αυτό κάνει.

Το να ξέρει κάποιος ότι υπάρχει κάποιο ον που τον έπλασε για να κάνει μία αποστολή αυτό είναι ένα από τα βασικά πράγματα που πρέπει να κάνει.Όταν ένα πεπερασμένο ον δεν θέλει να είναι γνώστης του σκοπού για τον οποίο δημιουργήθηκε τότε είναι σε έναν κόσμο που δεν γνωρίζει την θέση του.Όταν δεν ξέρει ένας άνθρωπος ποια είναι η αποστολή του αυτό σημαίνει ότι δεν βλέπει ποιοι είναι οι κανονισμοί και οι εντολές που του δείχνουν ποια είναι η θέση του.Όταν είσαι ένα ον και προσπαθείς να μάθεις ποια είναι η θέση σου αυτό που κάνεις είναι να μάθεις ποια είναι η αποστολή σου.Και αν υπάρχει κάποιος ο οποίος σου έθεσε αποστολή για να ξέρεις μετά ποιος είναι ο σκοπός που σε δημιουργησε και να φέρεις το έργο σου στα πλαίσια του κανονισμού και των εντολών που τέθηκε από τον Δημιουργό.Ένα ον που δεν θέλει να μάθει ποιος είναι ο Δημιουργός και ποιος είναι ο σκοπός για τον οποίο τον δημιούργησε ήδη δείχνει ότι βάζει όρια στον εαυτό του.Βλέπουμε ποιες είναι οι επιλογές μας και είμαστε έξω από το σκοτάδι όταν μαθαίνουμε ποια είναι η αποστολή μας και ποιος είναι αυτός που έθεσε την αποστολή για εμάς.Όμως το ζήτημα είναι το εξής.Αυτοί λοιπόν που βάζουν όρια στον εαυτό τους είναι αυτοί που θέλουν να ζουν με πεπερασμένες δυνατότητες.Κανένας δεν έρχεται όμως στον κόσμο για να ζει μέσα στα όρια ή να έρχεται στον κόσμο για να του επιβάλλουν κάποιοι άλλοι τα όρια.

So, 1st step taken: αφαιρέσαμε οποιαδήποτε δύναμη απ' τον άνθρωπο, είναι ο χαμένος της υπόθεσης κι ο θεός ο νικητής. Θυμήσου, αφήσαμε στον άνθρωπο την ελευθερία επιλογής (ή καλύτερα την ψευδαίσθηση της ελευθερίας, το παράδοξο δες πάνω) και κατά συνέπεια τη δυνατότητα στην αμαρτία.

Κι έρχεται το δεύτερο βήμα τώρα. Τι κάνεις αφού έχεις γκρεμίσει τον άνθρωπο και τον έχεις αφήσει με (σχεδόν) τίποτα πέρα απ' όσα εσύ του προσφέρεις? Του δίνεις το χέρι και τον βοηθάς να σηκωθεί. And that's pretty much it, τον ελέγχεις από δω και πέρα λίγο πολύ ολοκληρωτικά. Γιατί? Ε, απ' τη στιγμή που μόνος του ελπίδα δεν έχει λόγω της γενικής ανικανότητάς του σε ποιον θα σταφεί?? Δεν πρέπει να 'σουν Νεύτωνας στο σχολείο, ε..?

So, 2nd step taken: Μη φοβάσαι άνθρωπε! Τι κι αν είσαι ασήμαντος κι αδύναμος κι άχρηστος και δεν έχεις τίποτα παρά μόνο το παράδοξο μιας υποτιθέμενης ελευθερίας στις επιλογές σου? Εγώ είμαι εδώ! Δεν έχεις παρά να μετανοήσεις και αυτόματα "ενεργοποιείς τη δυνατότητα αποδοχής της Χάρης". Υπάρχει λοιπόν λύση στα προβλήματά σου: ΕΓΩ ΚΑΙ ΜΟΝΟ. Φυσικά μπορείς να διαλέξεις άλλο δρόμο και να μην έρθεις σε μένα. Αλλά θυμήσου ότι "είσαι αδύναμος", ότι "η σχέση μας θα χαλάσει απ' τη δική σου αμαρτία", απ' την ίδια σου την επιλογή να μην έρθεις σε μένα και να πας άπο άλλο δρόμο, και "γι' αυτήν την καταστροφή ΔΕ θα ευθύνομαι εγώ γιατί είμαι παντοδύναμος και μεγαλόψυχος" και υπεργαμάτος, θυμάσαι? Οπότε τελικά είσαι ελεύθερος να διαλέξεις αλλά λίγο πολύ τη γάμησες αν πας από άλλο δρόμο κι όχι απ' το δικό μου.

Τους γκρεμίζεις και μετά απλά εμφανίζεσαι σαν η μόνη λύση. Είναι τόσο απλό σαν ιδέα και τόσο προκλητικά εμφανές που, ω ναι, καταλήγει τρομακτικό να βλέπεις ότι δεν το βλέπουν!

Τώρα, είναι ένα πράγμα να μη βλέπουν τι έχουν μπροστά τους οι πιστοί κι άλλο εντελώς διαφορετικό και τραγικά πιο αποτυχημένο/τρομακτικό να μην το βλέπουν άνθρωποι που λένε ότι "δεν υπάρχει θεός".

Η Ορθοδοξία σέβεται την προσωπική επιλογή του ανθρώπου.Έδωσε έναν σκοπό στον άνθρωπο.Του έδωσε λοιπόν την επιλογή για να ξέρει τι να διαλέξει.Δεν θα μπορούσε ποτέ η Ορθοδοξία να έχει θέση ή να είναι πάνω από το θρησκευτικό σύστημα αν δεν σέβεται την επιλογή του ανθρώπου.Εμείς λοιπόν αν θέλουμε να διαλέξουμε να μην ακολουθήσουμε τον σκοπό που προτείνει η Ορθοδοξία δεν θα κατηγορήσουμε την Ορθοδοξία ότι δεν σέβεται την ελεύθερη βούληση.Όταν η Ορθοδοξία είναι πάνω από το θρησκευτικό σύστημα αυτό δείχνει ότι σέβεται την προσωπική επιλογή.Είναι μεγάλο πράγμα να ξέρεις ότι η Ορθοδοξία είναι πάνω από ένα σύστημα και ότι σέβεται την επιλογή του ανθρώπου και το γεγονός ότι επειδή είναι πάνω από ένα θρησκευτικό σύστημα δεν χαρακτηρίζεται και αυτή ως σκοτάδι.Γιατί το θρησκευτικό σύστημα ξέρουμε ότι χαρακτηρίζεται από σκοτάδι.Όταν χαρακτηρίζεται από σκόταδι τότε δεν μπορεί το θρησκευτικό σύστημα να σέβεται την προσωπική επιλογή του ανθρώπου.Όταν μία θρησκεία ή ένα θρησκευτικό σύστημα χαρακτηρίζεται από σκοτάδι δεν μπορεί το σύστημα αυτό να σέβεται την προσωπική επιλογή του ανθρώπου ή να ξέρει τι είναι η επιλογή που έχει ο άνθρωπος.Το γεγονός ότι η Ορθοδοξία δεν χαρακτηρίζεται από σκοτάδι αυτό δεν δείχνει ότι τιμά την ελευθερία του ανθρώπου?Αν ακόμα δεν μας ενδιαφέρει το γεγονός ότι η Ορθοδοξία είναι πάνω από το θρησκευτικό σύστημα ας δούμε το γεγονός ότι η Ορθοδοξία δεν χαρακτηρίζεται από σκοτάδι.Η Ορθοδοξία λόγω του ότι δεν χαρακτηρίζεται από σκοτάδι είναι αυτή που τιμά την ελευθερία του ανθρώπου.

Όταν υπάρχει σκοτάδι εκεί δεν υπάρχει και η ελευθερία βούλησης.Ο Ιησούς πιστεύω ότι έχει μιλήσει για το σκοτάδι.Και πόσο μεγάλο θέμα είναι κάποιος το να μην γνωρίζει την ύπαρξη του ακτίστου.Όταν αναφερόμαστε στο άκτιστο καταλαβαίνουμε ότι το άκτιστο δεν σχετίζεται με την στέρηση της ελεύθερης βούλησης.Η ελευθερία βούλησης υπάρχει όταν ο άνθρωπος γνωρίζει το άκτιστο.Και όταν γνωρίζει το άκτιστο βγαίνει από το σκοτάδι.Για να μιλήσουμε για ελευθερία βούλησης και για το αν ο άνθρωπος έχει ελευθερία βούλησης θα πρέπει να ξέρουμε αν ο άνθρωπος βρίσκεται στο σκοτάδι.Το άκτιστο λοιπόν αυτό που δείχνει είναι να βγάζει τον άνθρωπο από το σκοτάδι.Δεν σταματάει την ελευθερίας βούλησης.Και δεν είναι αυτό που κάνει το άκτιστο.

Αν θέλουμε να μιλήσουμε για το άκτιστο και για την στέρηση της ελέυθερης βούλησης θα πρέπει να μιλήσουμε για τα πρόσωπα της Ορθοδοξίας που έλαβαν την Θεία χάρη και έδειξαν ποια είναι η ελεύθερη βούληση.Ένα από αυτά τα πρόσωπα είναι και το πρόσωπο της Παναγίας.Το πρόσωπο της Παναγίας ποιο είναι.Είναι άτομο που δείχνει την ελευθερία της βούλησης.Και τι σημαίνει ελευθερία βούλησης?Ελευθερία βούλησης σημαίνει να καταλάβω πρώτα ποια είναι η Θεία χάρη.Γιατί υπάρχει το πρόσωπο της Παναγίας στην Ορθοδοξία.Η Παναγία έλαβε την Θεία χάρη και μας δείχνει ότι αν θέλει ο άνθρωπος να καταλαβει τι συμβαίνει με την ελευθερία βούλησης θα πρέπει να λάβει την Θεία χάρη.Η Παναγία έδειξε ότι με το να λάβει την θεία χάρη έδειξε ποια είναι η ελευθερία.Ένας που λαμβάνει την Θεία χάρη τι σημαίνει?Σημαίνει ότι βγάζει τον άλλον από το σκοτάδι.Τα πρόσωπα της Ορθοδοξίας για τα οποία μιλάμε είναι άτομα τα οποία έχουν λάβει την Θεία χάρη.Γιατί την έλαβαν?Γιατί είδαν ότι ο Ιησούς χριστός δεν είναι άνθρωπος που θέλει το σκοτάδι.Στο θέμα της ελεύθερης βούλησης και στα πρόσωπα που έχουν την Θεία χάρη πρέπει να απαντήσουμε στο εξής στο ερώτημα.Μπορεί ο Ιησούς με την Θεία χάρη να βγάλει τον άνθρωπο από την αμαρτία?.Αν ο Ιησούς είναι άνθρωπος που θέλει να βγάλει τον άνθρωπο από το σκοτάδι τότε ξέρουμε ότι υπάρχει ελευθερία βούλησης.Ο Ιησούς χρησιμοποιεί την Θεία χάρη για να βγάλει τον άνθρωπο από την αμαρτία.Όταν η Παναγία το βλέπει αυτό καταλαβαίνουμε ότι επιλέγει την Θεία χάρη.

Το θέμα είναι ότι όταν μιλάμε για το άκτιστο μιλάμε για περιορισμούς.Και δεν ξέρω πόσο σαφές είναι το να μιλά κάποιος για περιορισμούς στο άκτιστο.Και μάλιστα προσπαθεί κάποιος να βρει περιορισμούς την στιγμή που δεν υπάρχουν περιορισμοί.Και το επιχείρημα κάποιων για να στηρίξουν την ύπαρξη του περιορισμού στο άκτιστο ποιο είναι?Δεν υπάρχουν περιορισμοί στο άκτιστο ας σκεφτούμε ποιοι είναι οι περιορισμοί που σκέφτονται ότι θα μπορούσαν να υπάρχουν?Το επίχειρημα που σκέφτονται είναι ότι το άκτιστο έχει περιορισμούς επειδή εμείς το κρίνουμε μέσα από τις θρησκείες.Όταν κρίνουμε τις θρησκείες θεωρούμε ότι βρίσκουμε περιορισμούς στο άκτιστο.Και αυτό είναι το επειχείρημα που βρίσκουν κάποιοι.Όμως εγώ ερωτώ όταν κρίνει κάποιος το άκτιστο μέσω των θρησκειών αυτό συνεπάγεται πως βρίσκουμε επιχειρήματα και πως βρίσκουμε περιορισμούς για το άκτιστο.Το θέμα όμως είναι ότι αν οι θρησκείες δεν μιλούν για το άκτιστο τότε πως θεωρούμε ότι βρίσκουμε το άκτιστο και ότι έχει περιορισμούς το άκτιστο.

Αν το άκτιστο είχε περιορισμούς θα είχε πάθη.Γιατί τα πάθη δείχνουν την ύπαρξη περιορισμών.Αν τα πάθη υπάρχουν στο άκτιστο τότε οι περιορισμοί στο άκτιστο θα υπάρχουν.Μέχρι στιγμής πάθη δεν βλεπουμε.Βλέπουμε ίσως κάποιους ανθρώπους που βλέπουν πάθη στο άκτιστο.Οι περιορισμοί λοιπόν δεν υπάρχουν στο άκτιστο υπάρχει σε αυτούς που βλέπουν πάθη στο άκτιστο.Και αυτοί που βλέπουν πάθη στο άκτιστο είναι αυτοί που έχουν περιορισμο.Απλώς το θέμα είναι να εντοπίσουν που βρίσκεται αυτός ο περιορισμός.Το άκτιστο για ποιο λόγο είναι άκτιστο επειδή δεν έχει περιορισμούς.Αν το άκτιστο είχε περιορισμούς θα είχε πάθη.Το άκτιστο θα είχε πάθη και από τα δόγματα που παρουσιάζει μία θρησκεία.Σε ποια περίπτωση βλέπουμε πάθη στο άκτιστο?Όταν ένα δόγμα δείχνει περιορισμούς στο άκτιστο.Στο άκτιστο βλέπουμε πάθη στην περίπτωση του Ισλάμ.Το δόγμα του έχει στοιχεία που δείχνουν την ύπαρξη παθών στον Αλλάχ.Όταν βλέπουμε την ύπαρξη παθών στο άκτιστο βλέπουμε την ύπαρξη περιορισμών που επιβάλλει το δόγμα στο άκτιστο.

@Eileen "Ο καθένας από εμάς είναι υπεύθυνος για τις πράξεις και τις επιλογές του και οφείλει να ζήσει με τις συνέπειες αυτών. Αυτό είναι το σημαντικότερο μήνυμα που πήρα από τα τόόόόσα χρόνια θρησκευτικών."

Είμαστε σοβαροί? Πραγματικά είμαστε σοβαροί τώρα ή μαλακίες λέμε? Η πίστη στο θεό σού μαθαίνει να ζεις με τις συνέπειες των επιλογών σου?

Η ίδια γαμημένη πίστη που σου λέει ότι "Όταν μετανοούμε εμείς ενεργοποιούμε την δυνατότητα αποδοχής της Χάρης"!?

Η ίδια πίστη σε ένα "παντοδύναμο και μεγαλόψυχο" πράγμα που απλά "συγχωρεί"? Ξανά, είμαστε σοβαροί?

..

Ο πιστός έχει πάντα μα πάντα μα πάντα μα πάντα μα πάντα μα πάντα το αποκούμπι της μετάνοιας. Πάντα. Period. Ό,τι κι αν κάνει, ό,τι κι αν πρέπει να τραβήξει μετά πνευματικά ή σωματικά θα έχει πάντα σε μια γωνία στο μυαλό του ότι μπορεί, στη μοναδική ουσιαστική σχέση στον κόσμο (=αυτή με το θεό) να διορθώσει τα πράγματα και να βρει παρηγοριά/συγχώρεση. Είναι λογικά άτοπο --και πέρα για πέρα ηλίθιο, γι' αυτό τα χάνω λίγο-- να πεις ότι ο θεός σού μαθαίνει να ζεις με τις συνέπειες των πράξεών σου απ' τη στιγμή που, guess what! ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΔΙΑΓΡΑΨΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, Ό,ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ, ΟΠΟΙΟ ΛΑΘΟΣ, ΟΠΟΙΑ ΑΜΑΡΤΙΑ, ΟΠΟΙΑ ΕΝΟΧΗ.

Η ίδια η μετάνοια αυτή την έννοια παίρνει, αφήνω τα προβλήματά μου σε κάτι μεγαλύτερο από μένα και φεύγουν βάρη από πάνω μου που διαφορετικά θα βάραιναν μόνο εμένα (και μιλάω συγκεκριμένα για το πνευματικό κομμάτι εδώ).

Θα έλεγα ότι αυτός που ξέρει το άκτιστο ξέρει και ποια είναι η Ορθοδοξία.Η Ορθοδοξία γνωρίζεται από τον άνθρωπο επειδή ο άνθρωπος γνωρίζει αυτό που πρέπει να ξέρει.Και ξέρει ότι μιλάμε για κάτι που υπάρχει και στο δόγμα.Αυτό που ξέρει ο άνθρωπος του δίνει την δυνατότητα να ξέρει όσα βλέπει.Θα μπορούσαμε ποτέ να πούμε ότι η Ορθοδοξία δεν μιλάει για το άκτιστο?Δεν θα μπορούσαμε να το πούμε αυτό.Θα λέγαμε αυτό που λέγαμε για την Ορθοδοξία αν ο άνθρωπος δεν έβλεπε το άκτιστο.Η συνάντηση του ανθρώπου με το άκτιστο είναι αυτό που φανερώνει η Ορθοδοξία.Και το δείχνει ξεκάθαρα.Δεν μιλάει για κάτι που ο άνθρωπος κάποια στιγμή θα μάθει.Ο άνθρωπος βλέπει αυτό που του δείχνει η Ορθοδοξία.Ας έχουμε λοιπόν υπόψη μας τι είναι αυτό που βλέπουμε στην Ορθοδοξία και τι είναι αυτό που γνωρίζουμε μέσα από το δόγμα και μέσα από αυτό που μας λέει για το άκτιστο.Το να λέμε τι είναι αυτό που η Ορθοδοξία δεν μας δείχνει δεν είναι αυτό που ξέρουμε για την Ορθοδοξία.Και δεν είναι αυτό που θα μπορούσε να δει ο κάθε άνθρωπος για την Ορθοδοξία.Αυτός που ξέρει για την ύπαρξη του ακτίστου δεν μπορεί να λέει ότι η Ορθοδοξία δεν είναι αυτό που θα μπορούσε να γνωρίσει ο άνθρωπος.Αν εμείς δεν θέλουμε την Ορθοδοξία και δεν θέλουμε να μάθουμε τίποτα για αυτήν ούτε για την ύπαρξη του ακτίστου ας μην λέμε όμως ότι δεν μπορεί να δείξει την ύπαρξη του ακτίστου.Γιατί ξέρουμε ότι με το σκοτάδι δεν έχει σχέση.Και με την αναφορά της στο άκτιστο δεν θα μπορούσε να φάνερωνει ότι δεν θέλει να δείξει τι πρέπει να γνωρίζει ο άνθρωπος.

Εμείς δεν είμαστε αυτοί που θέλουμε το θρησκευτικό σύστημα.Πως μπορεί να θέλουμε το θρησκευτικό σύστημα στο οποίο δεν υπάρχει η έννοια του ακτίστου?Το θρησκευτικό σύστημα δεν το θέλουμε γιατί αυτό από εμάς ζητά το σκοτάδι.Μπορούμε εμείς να θέλουμε ένα θρησκευτικό σύστημα το οποίο θέλει να μας βάλει στο σκοτάδι.Αυτό που θέλουμε δεν είναι να πάμε στο θρησκευτικό σύστημα και ούτε θέλουμε κάποια βελτίωση του θρησκευτικού συστήματος.Αν θέλαμε μία βελτίωση του θρησκευτικού συστήματος αυτό σημαίνει ότι θα θέλαμε το σκοτάδι.Το ζήτημα είναι ότι το θρησκευτικό σύστημα δεν το θέλουμε και για έναν ακόμα λόγο.Γιατί δεν θέλουμε να αλλάξει την ερμηνεία του ακτίστου.Επίσης δεν είναι το γεγονός ότι θέλουμε να αποβάλλει το σκοτάδι για να μπορέσει ο άνθρωπος μέσω του θρησκευτικού συστήματος να έρθει στο Θείο.Αυτό που θέλουμε εμείς είναι να μην υπάρχει ούτε βελτίωση του θρησκευτικού συστήματος ούτε να συνεχίσει να υφίσταται με το σκοτάδι που έχει.Θέλουμε να μην υπάρχει το θρησκευτικό σύστημα για να μπορέσει ο άνθρωπος να έρθει στην Ορθοδοξία.

Αυτό που περιγράφεις δεν είναι το άκτιστο.Αν περιέγραφες το άκτιστο σίγουρα δεν θα ήταν οι περιγραφές που δίνεις.Γιατί περιγραφές τέτοιες για το άκτιστο δεν έχουμε και ούτε τέτοια στοιχεία υπάρχουν στην Ορθοδοξία.Αυτό που λες καταρχάς είναι μιλάς για τα πάθη.Στο άκτιστο πάντως δεν υπάρχουν πάθη.Μιλάς για τα πάθη σε κάτι που υπάρχει.Τώρα που υπάρχει αυτό θα το βρούμε.Πάντως τα πάθη είναι αυτά που περιγράφεις και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να βρούμε που υπάρχουν αυτά τα πάθη.Δεν μπορούν να υπάρχουν τα πάθη σε κάτι που δεν υπάρχει.Όταν λοιπόν μιλάμε για τα πάθη θα πρέπει να τα βρεις σε κάτι που υπάρχει.Το άκτιστο υπάρχει για να μας δείξει ότι δεν υπάρχουν τα πάθη και που θα μπορούσε να βρίσκεται η φύση των παθών.Αυτήν την στιγμή αυτό που κάνεις είναι να περιγράφεις πάθη.Και μάλιστα πάθη σε μία φύση που δεν υπάρχουν.Όμως αυτό δεν θα πρέπει να είναι το ζήτημα.Γιατί αν είναι να κάνουμε μια ερμηνευτική περί παθών του ακτίστου δεν θα καταφέρουμε να εντοπίσουμε τα πάθη που υπάρχουν και να μιλήσουμε για την άκτιστη φύση.

Το σκοτάδι δεν είναι στην Ορθοδοξία.Αυτό λοιπόν κάποιοι θα πρέπει να το καταλάβουν.Η Ορθοδοξία για να είναι σκοτάδι θα πρέπει να υποστηρίζει το σκοτάδι?Βλέπουμε εμείς κάτι τέτοιο?Θέλει η Ορθοδοξία η ύπαρξη του ανθρώπου να βρίσκεται στο σκοτάδι?Υπάρχει περίπτωση να έχει υποστηρίξει ποτέ ότι η ύπαρξη του ανθρώπου έχει ζωή μόνο στο σκοτάδι?Το θρησκευτικό σύστημα είναι σκοτάδι.Αν κάποιος λοιπόν υποστηρίζει το σκοτάδι αυτός δεν είναι η Ορθοδοξία αλλά το θρησκευτικό σύστημα.Αν λοιπόν η Ορθοδοξία υποστήριζε το σκοτάδι αυτό σημαίνει ότι θα ήταν μέρος του θρησκευτικού συστήματος.Θα μου πεις ότι για να χαρακτηρίζουμε κάτι ως σκοτάδι δεν χρειάζεται απαραίτητα να υπάρχει ένα θρησκευτικό σύστημα ώστε με βάση αυτό το σύστημα να χαρακτηρίζουμε κάτι με την ύπαρξη του σκότους.Το γεγονός ότι μπορεί μία άλλη θρησκεία να είναι έξω από το θρησκευτικό σύστημα και να μην έχει σχέση με αυτό δεν σημαίνει ότι και αυτή η θρησκεία μπορεί να μην υποστηρίζει το σκοτάδι.Ας υποθέσουμε και αυτό.Ότι θα μπορούσε να υπάρχει μία θρησκεία η οποία να μην βρίσκεται μέσα στο θρησκευτικό σύστημα και όμως να υποστηρίζει το σκοτάδι.Μπορεί να υπάρχει μία τέτοια θρησκεία ή να προκύψει και μία τέτοια περίπτωση.Μαζί με την Ορθοδοξία να υπάρχει και μία άλλη θρησκεία η οποία και αυτή να είναι έξω από το θρησκευτικό σύστημα.Δεν είναι όμως η Ορθοδοξία.Η Ορθοδοξία το ότι μπορεί να είναι έξω από το θρησκευτικό σύστημα δεν σημαίνει ότι θα μπορούσε να χαρακτηρίζεται ως σκοτάδι.

Αν ξέρεις ποιο είναι το θρησκευτικό σύστημα τότε θα ξέρεις και ποια είναι η Ορθοδοξία.Αν δεν ξέρεις ποια η Ορθοδοξία τότε καλό θα είναι να αρχίζεις να ασχολείσαι.Δεν μπορεί λοιπόν να μην ξέρεις τίποτα για το θρησκευτικό σύστημα και την Ορθοδοξία και να λες ότι η Ορθοδοξία είναι μέρος του θρησκευτικού συστήματος.Από που προκύπτει αυτό?Πως θα μπορούσε η Ορθοδοξία να είναι μέρος ενός θρησκευτικού συστήματος που όχι μόνο υπερασπίζεται το σκοτάδι αλλά δεν λέει και τίποτα περί ακτίστου?Η Ορθοδοξία λοιπόν που δεν έχει σχέση με το σκοτάδι δεν θα μπορούσε να είναι μέρος ενός θρησκευτικού συστήματος?Θα λέγαμε ποτέ ότι η Ορθοδοξία θα μπορούσε ποτέ να είναι μέρος ενός θρησκευτικού συστήματος του οποίου ο άπειρος Θεός δεν υπάρχει.Θα μπορούσε ποτέ η Ορθοδοξία να είναι ποτέ μέρος ενός συστήματος που δεν έχει σχέση με την ύπαρξη του Θείου?

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 5 Φεβρουαρίου 2022

@Eileen "Ο καθένας από εμάς είναι υπεύθυνος για τις πράξεις και τις επιλογές του και οφείλει να ζήσει με τις συνέπειες αυτών. Αυτό είναι το σημαντικότερο μήνυμα που πήρα από τα τόόόόσα χρόνια θρησκευτικών."

Είμαστε σοβαροί? Πραγματικά είμαστε σοβαροί τώρα ή μαλακίες λέμε? Η πίστη στο θεό σού μαθαίνει να ζεις με τις συνέπειες των επιλογών σου?

Η ίδια γαμημένη πίστη που σου λέει ότι "Όταν μετανοούμε εμείς ενεργοποιούμε την δυνατότητα αποδοχής της Χάρης"!?

Η ίδια πίστη σε ένα "παντοδύναμο και μεγαλόψυχο" πράγμα που απλά "συγχωρεί"? Ξανά, είμαστε σοβαροί?

..

Ο πιστός έχει πάντα μα πάντα μα πάντα μα πάντα μα πάντα μα πάντα το αποκούμπι της μετάνοιας. Πάντα. Period. Ό,τι κι αν κάνει, ό,τι κι αν πρέπει να τραβήξει μετά πνευματικά ή σωματικά θα έχει πάντα σε μια γωνία στο μυαλό του ότι μπορεί, στη μοναδική ουσιαστική σχέση στον κόσμο (=αυτή με το θεό) να διορθώσει τα πράγματα και να βρει παρηγοριά/συγχώρεση. Είναι λογικά άτοπο --και πέρα για πέρα ηλίθιο, γι' αυτό τα χάνω λίγο-- να πεις ότι ο θεός σού μαθαίνει να ζεις με τις συνέπειες των πράξεών σου απ' τη στιγμή που, guess what! ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΔΙΑΓΡΑΨΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, Ό,ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ, ΟΠΟΙΟ ΛΑΘΟΣ, ΟΠΟΙΑ ΑΜΑΡΤΙΑ, ΟΠΟΙΑ ΕΝΟΧΗ.

Η ίδια η μετάνοια αυτή την έννοια παίρνει, αφήνω τα προβλήματά μου σε κάτι μεγαλύτερο από μένα και φεύγουν βάρη από πάνω μου που διαφορετικά θα βάραιναν μόνο εμένα (και μιλάω συγκεκριμένα για το πνευματικό κομμάτι εδώ).

Θα έλεγα ότι αυτός που ξέρει το άκτιστο ξέρει και ποια είναι η Ορθοδοξία.Η Ορθοδοξία γνωρίζεται από τον άνθρωπο επειδή ο άνθρωπος γνωρίζει αυτό που πρέπει να ξέρει.Και ξέρει ότι μιλάμε για κάτι που υπάρχει και στο δόγμα.Αυτό που ξέρει ο άνθρωπος του δίνει την δυνατότητα να ξέρει όσα βλέπει.Θα μπορούσαμε ποτέ να πούμε ότι η Ορθοδοξία δεν μιλάει για το άκτιστο?Δεν θα μπορούσαμε να το πούμε αυτό.Θα λέγαμε αυτό που λέγαμε για την Ορθοδοξία αν ο άνθρωπος δεν έβλεπε το άκτιστο.Η συνάντηση του ανθρώπου με το άκτιστο είναι αυτό που φανερώνει η Ορθοδοξία.Και το δείχνει ξεκάθαρα.Δεν μιλάει για κάτι που ο άνθρωπος κάποια στιγμή θα μάθει.Ο άνθρωπος βλέπει αυτό που του δείχνει η Ορθοδοξία.Ας έχουμε λοιπόν υπόψη μας τι είναι αυτό που βλέπουμε στην Ορθοδοξία και τι είναι αυτό που γνωρίζουμε μέσα από το δόγμα και μέσα από αυτό που μας λέει για το άκτιστο.Το να λέμε τι είναι αυτό που η Ορθοδοξία δεν μας δείχνει δεν είναι αυτό που ξέρουμε για την Ορθοδοξία.Και δεν είναι αυτό που θα μπορούσε να δει ο κάθε άνθρωπος για την Ορθοδοξία.Αυτός που ξέρει για την ύπαρξη του ακτίστου δεν μπορεί να λέει ότι η Ορθοδοξία δεν είναι αυτό που θα μπορούσε να γνωρίσει ο άνθρωπος.Αν εμείς δεν θέλουμε την Ορθοδοξία και δεν θέλουμε να μάθουμε τίποτα για αυτήν ούτε για την ύπαρξη του ακτίστου ας μην λέμε όμως ότι δεν μπορεί να δείξει την ύπαρξη του ακτίστου.Γιατί ξέρουμε ότι με το σκοτάδι δεν έχει σχέση.Και με την αναφορά της στο άκτιστο δεν θα μπορούσε να φάνερωνει ότι δεν θέλει να δείξει τι πρέπει να γνωρίζει ο άνθρωπος.

Εμείς δεν είμαστε αυτοί που θέλουμε το θρησκευτικό σύστημα.Πως μπορεί να θέλουμε το θρησκευτικό σύστημα στο οποίο δεν υπάρχει η έννοια του ακτίστου?Το θρησκευτικό σύστημα δεν το θέλουμε γιατί αυτό από εμάς ζητά το σκοτάδι.Μπορούμε εμείς να θέλουμε ένα θρησκευτικό σύστημα το οποίο θέλει να μας βάλει στο σκοτάδι.Αυτό που θέλουμε δεν είναι να πάμε στο θρησκευτικό σύστημα και ούτε θέλουμε κάποια βελτίωση του θρησκευτικού συστήματος.Αν θέλαμε μία βελτίωση του θρησκευτικού συστήματος αυτό σημαίνει ότι θα θέλαμε το σκοτάδι.Το ζήτημα είναι ότι το θρησκευτικό σύστημα δεν το θέλουμε και για έναν ακόμα λόγο.Γιατί δεν θέλουμε να αλλάξει την ερμηνεία του ακτίστου.Επίσης δεν είναι το γεγονός ότι θέλουμε να αποβάλλει το σκοτάδι για να μπορέσει ο άνθρωπος μέσω του θρησκευτικού συστήματος να έρθει στο Θείο.Αυτό που θέλουμε εμείς είναι να μην υπάρχει ούτε βελτίωση του θρησκευτικού συστήματος ούτε να συνεχίσει να υφίσταται με το σκοτάδι που έχει.Θέλουμε να μην υπάρχει το θρησκευτικό σύστημα για να μπορέσει ο άνθρωπος να έρθει στην Ορθοδοξία.

Αυτό που περιγράφεις δεν είναι το άκτιστο.Αν περιέγραφες το άκτιστο σίγουρα δεν θα ήταν οι περιγραφές που δίνεις.Γιατί περιγραφές τέτοιες για το άκτιστο δεν έχουμε και ούτε τέτοια στοιχεία υπάρχουν στην Ορθοδοξία.Αυτό που λες καταρχάς είναι μιλάς για τα πάθη.Στο άκτιστο πάντως δεν υπάρχουν πάθη.Μιλάς για τα πάθη σε κάτι που υπάρχει.Τώρα που υπάρχει αυτό θα το βρούμε.Πάντως τα πάθη είναι αυτά που περιγράφεις και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να βρούμε που υπάρχουν αυτά τα πάθη.Δεν μπορούν να υπάρχουν τα πάθη σε κάτι που δεν υπάρχει.Όταν λοιπόν μιλάμε για τα πάθη θα πρέπει να τα βρεις σε κάτι που υπάρχει.Το άκτιστο υπάρχει για να μας δείξει ότι δεν υπάρχουν τα πάθη και που θα μπορούσε να βρίσκεται η φύση των παθών.Αυτήν την στιγμή αυτό που κάνεις είναι να περιγράφεις πάθη.Και μάλιστα πάθη σε μία φύση που δεν υπάρχουν.Όμως αυτό δεν θα πρέπει να είναι το ζήτημα.Γιατί αν είναι να κάνουμε μια ερμηνευτική περί παθών του ακτίστου δεν θα καταφέρουμε να εντοπίσουμε τα πάθη που υπάρχουν και να μιλήσουμε για την άκτιστη φύση.

Το σκοτάδι δεν είναι στην Ορθοδοξία.Αυτό λοιπόν κάποιοι θα πρέπει να το καταλάβουν.Η Ορθοδοξία για να είναι σκοτάδι θα πρέπει να υποστηρίζει το σκοτάδι?Βλέπουμε εμείς κάτι τέτοιο?Θέλει η Ορθοδοξία η ύπαρξη του ανθρώπου να βρίσκεται στο σκοτάδι?Υπάρχει περίπτωση να έχει υποστηρίξει ποτέ ότι η ύπαρξη του ανθρώπου έχει ζωή μόνο στο σκοτάδι?Το θρησκευτικό σύστημα είναι σκοτάδι.Αν κάποιος λοιπόν υποστηρίζει το σκοτάδι αυτός δεν είναι η Ορθοδοξία αλλά το θρησκευτικό σύστημα.Αν λοιπόν η Ορθοδοξία υποστήριζε το σκοτάδι αυτό σημαίνει ότι θα ήταν μέρος του θρησκευτικού συστήματος.Θα μου πεις ότι για να χαρακτηρίζουμε κάτι ως σκοτάδι δεν χρειάζεται απαραίτητα να υπάρχει ένα θρησκευτικό σύστημα ώστε με βάση αυτό το σύστημα να χαρακτηρίζουμε κάτι με την ύπαρξη του σκότους.Το γεγονός ότι μπορεί μία άλλη θρησκεία να είναι έξω από το θρησκευτικό σύστημα και να μην έχει σχέση με αυτό δεν σημαίνει ότι και αυτή η θρησκεία μπορεί να μην υποστηρίζει το σκοτάδι.Ας υποθέσουμε και αυτό.Ότι θα μπορούσε να υπάρχει μία θρησκεία η οποία να μην βρίσκεται μέσα στο θρησκευτικό σύστημα και όμως να υποστηρίζει το σκοτάδι.Μπορεί να υπάρχει μία τέτοια θρησκεία ή να προκύψει και μία τέτοια περίπτωση.Μαζί με την Ορθοδοξία να υπάρχει και μία άλλη θρησκεία η οποία και αυτή να είναι έξω από το θρησκευτικό σύστημα.Δεν είναι όμως η Ορθοδοξία.Η Ορθοδοξία το ότι μπορεί να είναι έξω από το θρησκευτικό σύστημα δεν σημαίνει ότι θα μπορούσε να χαρακτηρίζεται ως σκοτάδι.

Αν ξέρεις ποιο είναι το θρησκευτικό σύστημα τότε θα ξέρεις και ποια είναι η Ορθοδοξία.Αν δεν ξέρεις ποια η Ορθοδοξία τότε καλό θα είναι να αρχίζεις να ασχολείσαι.Δεν μπορεί λοιπόν να μην ξέρεις τίποτα για το θρησκευτικό σύστημα και την Ορθοδοξία και να λες ότι η Ορθοδοξία είναι μέρος του θρησκευτικού συστήματος.Από που προκύπτει αυτό?Πως θα μπορούσε η Ορθοδοξία να είναι μέρος ενός θρησκευτικού συστήματος που όχι μόνο υπερασπίζεται το σκοτάδι αλλά δεν λέει και τίποτα περί ακτίστου?Η Ορθοδοξία λοιπόν που δεν έχει σχέση με το σκοτάδι δεν θα μπορούσε να είναι μέρος ενός θρησκευτικού συστήματος?Θα λέγαμε ποτέ ότι η Ορθοδοξία θα μπορούσε ποτέ να είναι μέρος ενός θρησκευτικού συστήματος του οποίου ο άπειρος Θεός δεν υπάρχει.Θα μπορούσε ποτέ η Ορθοδοξία να είναι ποτέ μέρος ενός συστήματος που δεν έχει σχέση με την ύπαρξη του Θείου?

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 5 Φεβρουαρίου 2022

Οι καμικάζι αυτοκτονίας δε γαμάνε τη ζωή τους επειδή γουστάρουν την εμπειρία ή τα αίματα (δικά τους κι άλλων) γενικά. Το κάνουν επειδή ξέρουν ότι οι πράξεις τους όσο λάθος κι αν είναι σύμφωνα με τα συμβατικά ανθρώπινα δεδομένα για το θεό τους δε θα μετρήσουν στην κρίση του. Ίσα ίσα είναι κάτι που επιβάλλεται απ' τη δική τους ερμηνεία της διδασκαλίας του θεού τους κι όσο λάθος κι αν το βρίσκει ακόμα και η ίδια αυτή η διδασκαλία, πέφτει εξαίρεση κι ανταμοιβή, συγχώρεση κι έπαινος σε έναν κόσμο υποθετικά πιο σημαντικό απ' αυτόν εδώ. Τι έχεις λοιπόν, τι ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ λοιπόν καλύτερα? Έναν άνθρωπο που όχι μόνο αδιαφορεί για τις συνέπειες των πράξεών του σε πρώτο στάδιο αλλά και που είναι απαλλαγμένος από κάθε είδους αναστολή σε δεύτερο. Δεν υπάρχει pondering on their actions and growth όπως τα εννοείς εσύ, απλά ο θεός σαν πρόφαση κι ούτε σκέψη για συνέπειες.

Καταρχάς αυτό που κάνουμε είναι να μιλάμε για το άκτιστο.Και μιλάμε για το άκτιστο με βάση το Ισλάμ.Όταν μιλάμε για το άκτιστο με βάση μία θρησκεία που δεν μιλάει για το άκτιστο τότε ξεκινάμε να μιλάει για ένα άκτιστο που δεν υπάρχει ή μιλάμε για το άκτιστο της θρησκείας.Το Ισλάμ είναι όντως η θρησκεία που δεν μιλάει για το άκτιστο.Και βεβαίως είναι σαφές όταν αποδίδουμε την κατηγορία σε ένα άκτιστο που δεν το περιγράφει η θρησκεία όπως πρέπει.Όταν λοιπόν μιλάμε για το άκτιστο δεν θα πρέπει να μιλάμε με βάση το Ισλάμ ή με βάση μία θρησκεία που δεν περιγράφει το άκτιστο.Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι κατηγορήσουμε την θρησκεία για το γεγονός ότι δεν μπορεί να περιγράφει την φύση του ακτίστου και για τα δόγματα που έχει.Αυτό μπορούμε να το κάνουμε.Όχι όμως να ξεκινούμε να μιλάμε για το άκτιστο με βάση μία θρησκεία που δεν μιλάει για το άκτιστο και δεν έχει και το δόγμα για να υποστηρίξει την φύση του ακτίστου.Αν θέλουμε λοιπόν να μιλήσουμε για το άκτιστο αυτό θα πρέπει να μιλήσουμε γενικά για αυτό ή να το κάνουμε με βάση την θρησκεία που μιλάει πραγματικά για το άκτιστο.Είναι προτιμότερο να μιλήσεις γενικά για το άκτιστο και να κάνεις λόγο για αυτό παρά να μιλήσεις για το άκτιστο με βάση μία θρησκεία που δεν το περιγράφει.Αν λοιπόν να μιλήσεις για το άκτιστο με βάση μία θρησκεία και θες οπωσδήποτε να βρεις μία θρησκεία για να πεις αυτό που θες πρέπει να βρεις την θρησκεία που περιγράφει την φύση του ακτίστου.Ξέρεις ποια είναι η θρησκεία αυτή?Αν δεν ξέρεις ποια είναι η θρησκεία για να μπορείς να μιλήσεις για το άκτιστο τότε πως θα μιλήσεις για το άκτιστο?

Εμείς ξέρουμε ένα πράγμα.Πως όταν μιλάμε για το Ισλάμ δεν μιλάμε για μία θρησκεία που γνωρίζει την ύπαρξη του ακτίστου.Όταν δεν ξέρει τι είναι το άκτιστο είναι επόμενο να έχουμε μία θρησκεία που δεν ξέρει τι πρέπει να πει για την φύση του ακτίστου.Θα πρέπει να βλέπουμε ότι το Ισλάμ ως θρησκεία δεν έχει μόνο πρόβλημα με την ύπαρξη του ακτίστου.Αυτό που βλέπουμε είναι ότι η ουσία του Ισλάμ είναι ο ιερός πόλεμος.Αν το Ισλάμ είχε ως θέμα την ύπαρξη του ακτίστου δεν θα είχε ως βασική ερμηνεία την ύπαρξη του ιερού πολέμου.Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε.Εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με μία θρησκεία όπου δεν καταλαβαίνουμε ποια είναι η ουσία της.Όταν βλέπουμε μία θρησκεία η οποία μιλάει για την ύπαρξη του ακτίστου και έχει τον ιερό πόλεμο δεν θα μιλήσει για το άκτιστο θα μιλήσει για τον ιερό πόλεμο.Και όταν έχεις ένα δόγμα το οποίο δεν μπορεί να μιλήσει για το άκτιστο φυσικό είναι να φτάνει σε ιερό πόλεμο.Καταρχάς όταν έχουμε μία θρησκεία που μιλάει για την ύπαρξη του ακτίστου ποτέ αυτή η θρησκεία δεν μπορεί να έχει ως ουσία τον ιερό πόλεμο.Όταν έχεις μία θρησκεία η οποία έχει πρόβλημα στο να ερμηνεύει το άκτιστο τότε καταλαβαίνεις ότι αυτή η θρησκεία θα παράγει τρομοκρατικές οργανώσεις.Αυτοί λοιπόν που κάνουν τους ιερούς πολέμους δεν τις κάνουν στο όνομα του ακτίστου.Και αν όντως θα μπορούσε το Ισλάμ να ερμηνεύει την ύπαρξη του ακτίστου ποτέ δεν θα γινόντουσαν πόλεμοι ή να δημιουργούνται τρομοκρατικές ομάδες στο όνομα του ακτίστου.Θα πρέπει λοιπόν να πούμε ότι αυτοί που υποστηρίζουν τον ιερό πόλεμο και αυτοί που δημιουργούν τρομοκρατικές οργανώσεις είναι αυτές που βρίσκονται στο σκοτάδι και δεν γνωρίζουν το άκτιστο.

Το Κοράνι δεν είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίζεται το Ισλάμ.Το σκοτάδι το θεμέλιο στο οποίο στηρίζεται το Ισλάμ.Το Ισλάμ δεν έχει κάποιο Κοράνι που να αποκαλύπτει τον λόγο ενός Δημιουργού.Ο λόγος ενός Δημιουργού δεν μπορεί να αποκαλύπτεται από μία οντότητα που είναι σκοτάδι.Το θεμέλιο του Ισλάμ ποιο είναι να στηρίζεται στο σκοτάδι?Να μιλάει για την αποκάλυψη ενός Δημιουργού που δεν υπάρχει.Το ότι η αποκάλυψη ενός Δημιουργού βασίζεται σε μία σκοτεινή οντότητα.Το Κοράνι δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα σκοτάδι.Δεν μπορεί να αποτελεί θεμέλιο του Ισλάμ.Το γεγονός ότι υπάρχει σκοτάδι στην αποκάλυψη του Δημιουργού αυτό δεν μας προβληματίζει?Δεν μας δημιουργεί απορίες για την ύπαρξη του σκότους στο βιβλίο του Κορανίου?Πως μπορεί το σκοτάδι να αποτελεί αποκάλυψη του Ισλάμ όταν το θεμέλιο του Ισλάμ δεν είναι ο Δημιουργός που περιγράφει.Προτού αποφασίσουμε να μιλήσουμε για το ποιο είναι το θεμέλιο του Ισλάμ θα πρέπει να ξέρουμε ποιο είναι το θεμέλιο στο οποίο στηρίζεται το Ισλάμ και αν το θεμέλιο αυτό όντως είναι αυτό που φανέρωνει ποιο είναι το Ισλάμ.Το Ισλάμ δεν μπορεί να στηρίζεται σε κάτι που δεν ξέρει ποια είναι η φύση του και αν όντως αποτελεί κάποιο στήριγμα το οποίο δείχνει ότι δεν είναι σκοτάδι.Το θεμέλιο δεν είναι το Κοράνι ή ο Δημιουργός αλλά το σκοτάδι το οποίο στηρίζει το Ισλάμ.

Αν ο άνθρωπος πολεμάει για το θρησκευτικό σύστημα τότε ναι έχουμε έναν άνθρωπο ο οποίος δεν λειτουργεί με την συμβατή ηθική.Ο πόλεμος που γίνεται για το θρησκευτικό σύστημα δεν θα μπορούσε να είναι πόλεμος που να συμβαίνει όντως για τους λόγους που μιλάμε.Ουσιαστικά λοιπόν όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που πολεμούν για το θρησκευτικό σύστημα είναι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν το άκτιστο.Αν οι άνθρωποι πολεμούν γιατί θέλουν να αγωνίζονται για το θρησκευτικό σύστημα,για ένα σύστημα που δεν λέει τίποτα για την ύπαρξη του ακτίστου τότε ναι μιλάμε για ανθρώπους που όχι μόνο δεν έχουν σχέση με το άκτιστο αλλά δεν θα μπορούσαν να έχουν σχέση με την Ορθοδοξία.Όταν θα πολεμήσουμε και όταν θα προχωρήσουμε πέρα από την συμβατική ηθική για να προασπίσουμε κάτι θα πρέπει να ξέρουμε ότι δεν είμαστε μέσα στο θρησκευτικό σύστημα.Όταν δεν είμαστε μέσα στο θρησκευτικό σύστημα και όταν το θρησκευτικό σύστημα προσπαθεί να φέρει το σκοτάδι τότε μπορούμε να πούμε ότι γνωρίζουμε και αγωνιζόμαστε για το άκτιστο.Αγωνιζόμαστε για να μπορεί το άκτιστο να διώξει το σκοτάδι και να πολεμήσει το θρησκευτικό σύστημα.Όταν κάποιος πολεμάει για το θρησκευτικό σύστημα δεν είναι κάποιος που πολεμάει για το άκτιστο και θα μπορούσε το άκτιστο να δημιουργήσει έναν πόλεμο μέσα από μία κοινωνική ομάδα που δεν γνωρίζει το άκτιστο και πιστεύει στο θρησκευτικό σύστημα.

Το άκτιστο της Ορθοδοξίας είναι αυτό που απαντάει στο άκτιστο του θρησκευτικού συστήματος που δεν υπάρχει.Όταν το θρησκευτικό σύστημα δεν απαντάει στην ύπαρξη του ακτίστου τότε έρχεται η Ορθοδοξία για να μιλήσει για το άκτιστο.Και για ποιο λόγο το άκτιστο της Ορθοδοξίας απαντάει στο θρησκευτικό σύστημα.Γιατί το άκτιστο υπάρχει στην Ορθοδοξία.Αν το άκτιστο δεν υπήρχε στην Ορθοδοξία δεν θα έκανε λόγο για το άκτιστο και μάλιστα ως προσωπική ύπαρξη και δεν θα προσπαθούσε να αποτελέσει απάντηση απέναντι στο θρησκευτικό σύστημα.Όμως το άκτιστο υπάρχει στην Ορθοδοξία και για αυτό απαντάει στο θρησκευτικό σύστημα και απαντάει για να δείξει τι δεν υπάρχει στο θρησκευτικό σύστημα.Και η Ορθοδοξία θέλει να δείξει ότι αυτό που δεν υπάρχει στο θρησκευτικό σύστημα υπάρχει σε αυτήν.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 5 Φεβρουαρίου 2022

Οι σταυροφόροι μια απ' τα ίδια. Ή μήπως δεν υπήρχαν άτομα που απλά διαφωνούσαν με την ιδέα? Φυσικά και υπήρχαν, και μπορεί μερικοί απ' αυτούς να 'χαν μιλήσει και δυνατά με όποιο κόστος (παρένθεση, ΕΔΩ θα 'βλεπες έναν άνθρωπο που πραγματικά είναι έτοιμος να ζήσει με τις συνέπειες, αυτόν που θα διαφωνούσε με την ιδέα και ή θα στιγματιζόταν ή θα πέθαινε ή ό,τι άλλο). Αλλά δε μίλησαν, και ξέρεις γιατί? Ξέρεις γιατί: επειδή ήταν τυφλοί απ' τον παντοδύναμο θεό τους και την επιθυμία του, όπως την ερμήνευαν αυτοί σαν τους καμικάζι πάνω. Ήταν τυφλοί κι απαλλαγμένοι από οποιαδήποτε ηθική αναστολή με τη μετάνοια στο μυαλό τους. Δεν ήταν άνθρωποι που ζουν με τις συνέπειες, ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ συνέπειες γι' αυτούς απ' τη στιγμή που στην επόμενη ζωή οι πράξεις τους θα συμπεριλαμβάνονταν στην αξιολόγησή τους και το σφαγείο που άλλοτε και με τη συμβατική ανθρώπινη λογική θα τους βάραινε τουλάχιστον ηθικά τώρα τους έσωζε στα μάτια ενός "μεγαλόψυχου θεού".

Το άκτιστο δεν υπάρχει στην Καθολική Εκκλησία.Αν και υπάρχει προσπάθεια από την Καθολική Εκκλησία να μιλήσουν για το άκτιστο αυτό δεν γίνεται γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει κάποια κατήχηση για την ύπαρξη του ακτίστου.Αυτό που ίσως υπάρχει είναι κάποιοι σχολαστικοί Θεολόγοι οι οποίοι έκαναν ερμηνείες περί Θεού.Για το άκτιστο όμως δεν έχουν κάποια ερμηνεία.Όμως όταν υπάρχουν κάποιοι σχολαστικοί θεολόγοι οι οποίοι κάνουν ερμηνείες για την Καθολική Εκκλησία αλλά δεν κάνουν κανένα λόγο για το άκτιστο τότε δεν μπορεί κανείς να μιλάει περί Θεού.Η διδασκαλία περί ακτίστου αν υπήρχε θα φανέρωνε ότι οι θεολόγοι μιλούν για το άκτιστο.Η παράδοση της Καθολικής εκκλησίας είναι διαμορφωμένη με τέτοιο δόγμα ώστε να μην γίνεται κάποια αναφορά στο άκτιστο.Η περιγραφή του Ιησού στην παράδοση της Καθολικής εκκλησίας δείχνει έναν άνθρωπο που δεν ασχολείται με το άκτιστο.Η Καθολική εκκλησία στερεί από το άκτιστο επειδή δεν περιλαμβάνει αυτό το δόγμα που να μιλάει για το άκτιστο.Όταν δεν υπάρχει κατήχηση και δεν υπάρχει παράδοση τότε η διδασκαλία περί Θεού δεν υφίσταται και η σχολαστική θεολογία μαρτυρά αυτήν την ανυπαρξία κατήχησης και παράδοσης.

Η Καθολική Εκκλησία δεν έχει δόγμα.Το έργο της βέβαια είναι η θεολογία σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορεί να πει κάποιος ότι αυτό που διδάσκει είναι δόγμα.Όταν κάποια θρησκευτική ομάδα είναι αίρεση η αίρεση αυτή δεν μπορεί να κάνει θεολογία.Όσο υπάρχει το δόγμα του αλάθητου θα είναι μία αίρεση με χριστιανικό μανδύα.Κανένα δόγμα το οποίο υποδύεται τον χριστιανικό μανδύα θα μπορούσε να μιλάει για διδασκαλία του Ευαγγελίου.Η αίρεση λοιπόν με το δόγμα του αλάθητου συνεχίζει να είναι με ένα δόγμα το οποίο δεν κάνει θεολογία.Αν κάποιος βλέπει δόγμα στην Καθολική εκκλησία αυτό συμβαίνει γιατί δεν την βλέπει ως αίρεση.Ο αθεϊσμός της Καθολικής Εκκλησίας είναι γεγονός.Το γεγονός του αθεϊσμού στην Καθολική Εκκλησία φανερώνει αν η Εκκλησία αυτή είναι θεϊκή.Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι δεν χρειάζεται να κτιστεί κάποιος ναός του αθεϊσμού,ώστε να αποδίδουν κάποια λατρεία.Ο ναός του αθεϊσμού έχει χτιστεί κιόλας.Απλώς κάποιοι δεν το έχουν πάρει είδηση.Οι καθολικοί νομίζουν ότι δεν είναι αθεϊστές.Είναι όμως έτσι?Μπορεί να έχεις έναν ναό στον οποίο θα κάθεσαι σε θρόνο και να θεωρείς ότι αυτή η μορφή βασιλικής εξουσίας είναι όντως αυτό το πρότυπο της χριστιανικής κοινότητας που πρέπει να δείχνει?Βλέπουμε ήδη τον αθεϊσμό και μόνο από αυτό.Ακόμα και να μην υπήρχε οποιοδήποτε άλλο δόγμα το οποίο να έδειχνε κάποια μορφή αθεϊας και μόνο το αλάθητο του πάπα δείχνει πόσο ίδιος είναι με τον αθεϊσμό.Και όταν μάλιστα μία τέτοια ιδιότητα ορίζεται από μία άπειρη οντότητα κιόλας.Νομίζω ότι όσο και αν έχει μεγαλώσει κάποιος μέσα στην Καθολική Εκκλησία δεν νομίζω ότι θα υπάρχει άνθρωπος ο οποίος θα δεχτεί ότι ο πάπας είναι αλάθητος ή ότι μπορεί μία άκτιστη ύπαρξη να έδωσε αλάθητο στον πάπα.Την δυνατότητα να διακονεί στο έργο του Θεού όπως κάνει η ορθοδοξία θα ήταν δεκτό.Από την διακονία μέχρι να φτάσει ο πάπας να είναι αλάθητος έχει διαφορά.

Η Ορθοδοξία όταν αγωνίζεται για το άκτιστο και ξέρει ποια είναι η θρησκεία που μιλάει για αυτό απο εκεί και μετά δεν μπορούμε να μιλάμε για συμβατή ή όχι ηθική.Ο άνθρωπος που δεν είναι στο σκοτάδι πάντοτε λειτουργεί στα πλαίσια της συμβατικής ηθικής και ποτέ δεν κάνεις επιλογές που θα είναι πέρα από το άκτιστο.Όταν αυτοί πολεμούν για το άκτιστο μάχονται απέναντι σε ανθρώπους που είναι στο σκοτάδι και μέσα στο θρησκευτικό σύστημα.Αυτό λοιπόν σημαίνει ότι οι άνθρωποι αυτοί που είναι μέσα στο θρησκευτικό σύστημα και πολέμουν για ένα ακτιστο που δεν γνωρίζουν είναι αυτοί οι άνθρωποι που οι επιλογές τους είναι υπερ του σκότους.Όταν οι επιλογές είναι να υπερασπίζονται το σκοτάδι και να πολεμούν μία Ορθοδοξία που μιλάει για το άκτιστο τότε έχεις ανθρώπους που είναι πέρα από την συμβατή ηθική.Και έχεις ανθρώπους οι οποίοι προσπαθούν να φέρουν το σκοτάδι γνωρίζοντας ότι απέναντι τους έχουν μία Ορθοδοξία που μιλάει για το άκτιστο.Πέρα από την συμβατή ηθική είναι όταν πολεμάς για μία θρησκεία ή για ένα άκτιστο που σε οδηγεί στο σκοτάδι.Γιατί ένα τέτοιο άκτιστο δεν σε κάνει να αγωνίζεσαι σε ένα πλαίσιο για πράγματα που ξέρεις.Και το να έχεις μία θρησκεία η οποία δεν σου μιλάει για το άκτιστο και να πολεμάς ανθρώπους που δεν είναι σκοτάδι αυτό όντως δείχνουν ότι προχωρούν εκτός πλαισίου της ηθικής.Η συμβατή ηθική θα ήταν αν οι άνθρωποι που πολεμούν για το θρησκευτικό σύστημα να ξέρουν ποια είναι η θρησκεία για την οποία αγωνίζονται και να μάθουν ότι η θρησκεία τους είναι σκοτάδι.

Η Εκκλησία αυτό που κάνει είναι να μιλάει για το άκτιστο.Έργο της είναι.Αν η Εκκλησία δεν μιλάει για το άκτιστο τότε ποιος είναι ο ρόλος της.Δεν έχει ρόλο.Αυτό που κάνει είναι να μιλάει για το άκτιστο και να περιγράφει όσο γίνεται την φύση του ακτίστου.Αν Εκκλησία δεν μιλούσε για το άκτιστο τότε γιατί υπάρχει και τι θέλει να πει?Όταν προφανώς μιλάει για το άκτιστο αυτό δεν σημαίνει ότι απορρίπτει το πεπερασμένο.Μιλάει όμως για αυτό το ο οποίο ενδιαφέρει τον άνθρωπο.Τον άνθρωπο τι τον ενδιαφέρει ή τι πρέπει να μάθει?Πρέπει να μάθει τον πεπερασμένο κόσμο?Είναι αυτό που πρέπει να μάθει και αυτό για το οποίο δημιουργήθηκε.Αν η Εκκλησία υπάρχει για να μάθει στον άνθρωπο τον πεπερασμένο κόσμο τότε η Εκκλησία είναι σκοτάδι.Μόνο μία Εκκλησία που υπερασπίζεται το σκοτάδι μπορεί να μιλάει στον άνθρωπο μόνο για το πεπερασμένο.Όμως ο άνθρωπος δεν υπάρχει μόνο για να ξέρει τον πεπερασμένο κόσμο.Και η Εκκλησία για αυτό υπάρχει για να δείξει ποιο είναι το άκτιστο.Για να δείξει στον άνθρωπο ότι αυτό που ψάχνει πέρα από τον πεπερασμένο κόσμο είναι το άκτιστο.Αν λοιπόν η Εκκλησία που είναι ο ρόλος της αυτός δεν μιλήσει για το άκτιστο τότε είναι σκοτάδι.

Θα συμφωνήσουμε στο γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε για να ζει μέσα στο θρησκευτικό σύστημα.Και αν το θρησκευτικό σύστημα είναι σκοτάδι δεν νομίζω ότι ο άνθρωπος θέλει το σκοτάδι.Ο άνθρωπος θέλει να το γνωρίζει το Θείο.Αυτό είναι σαφές.Δεν θέλει να γνωρίζει ή να έχει σχέση με κάτι που δεν αφορά το Θείο.Το θρησκευτικό συστήμα δεν είναι αυτό το οποίο ορίζει τι είναι το άκτιστο.Αν δεν θέλουμε ο άνθρωπος να ζει μέσα στο θρησκευτικό σύστημα και το σκοτάδι τότε καλό θα είναι να μάθουμε που βρίσκεται το άκτιστο.Ξέρουμε επίσης ότι το θρησκευτικό σύστημα δεν δείχνει ποια είναι η θέση του ανθρώπου στον κόσμο.Εφόσον είναι κατανοητό ποιο είναι το θρησκευτικό σύστημα τότε είναι σαφές ότι κανείς δεν θέλει να ζει σε ένα θρησκευτικό σύστημα που δεν εξηγεί ποια είναι η ύπαρξη του ακτίστου.Το θρησκευτικό σύστημα δημιουργήθηκε για να μην ξέρει ο άνθρωπος ποια είναι η θέση του και τι πρέπει να γνωρίζει για βασικά οντολογικά θέματα.Αυτό όμως που θα πρέπει να κάνουμε εμείς να κρίνουμε το θρησκευτικό σύστημα που δεν θέλει να δείξει ποια είναι η θέση του ανθρώπου.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 5 Φεβρουαρίου 2022

Γενικά ο μέσος πιστός δεν είναι παράδειγμα ανθρώπου που ζει με τις συνέπειες. Ακριβώς το αντίθετο, τυπικά δεν ξέρει τι είναι συνέπειες απ' τη στιγμή που η πίστη του στο θεό του δίνει εργαλεία για να τις φορτώνει αλλού πάντα, which is why

@WhiteDrum μπαίνω και στη διαδικασία να "γειώσω κοσμάκη", επειδή για μένα η ιδέα του "εσωτερικού κριτή που συχνά στους θρησκευόμενους είναι συνυφασμένος με την έννοια του Θεού" είναι καρκίνος και κάτι που, προσωπικά πάντα, δε θα ήθελα να βλέπω στον υποθετικό κόσμο όπου θα 'θελα να ζω. Ο εσωτερικός κριτής οφείλει να 'ναι ο ίδιος σου ο εαυτός, η ίδια σου η καθημερινότητα κι εσύ συνολικά σαν άτομο, όχι σύννεφα και κάτι εντελώς απροσδιόριστο.

Γιατί από ένα σημείο και μετά you lose track of what's real and what's not, of what's important here, now, today, not in some other world up in the sky. Τελικά όταν καταλήγεις ο αυστηρότερος κριτής του εαυτού σου μπορείς να ζήσεις με τις συνέπειες των πράξεών σου, μπορείς να αλλάξεις μέσα απ' τα συμπεράσματα που -----


παρένθεση, μόλις έγινε σεισμός (3:35), δε μασάμε συνεχίζουμε


----- ναι, μέσα απ' τα συμπεράσματα που ο ίδιος βγάζεις κρίνοντας τις επιλογές σου και τελικά μπορείς να εξελιχθείς και να πας σε κάτι καινούριο.

Ο υπεύθυνος άνθρωπος ποιος είναι?Αυτός που θέλει τον άλλον να είναι στο σκοτάδι?Αυτόν θεωρούμε ως υπεύθυνο?Αυτός θέλουμε να είναι ο υπεύθυνος?Αυτός που θέλει το σκοτάδι δεν μπορεί να είναι υπεύθυνος.Θα πρέπει να ξέρουμε ότι όταν κάποιος βρίσκεται στο σκοτάδι πρέπει να τον άλλον να τον βγάζουμε?Να του δείχνουμε που πρέπει να πάει?Όταν ο άλλος δεν ξέρει που πρέπει να πάει και εσύ μπορείς να τον βοηθήσεις τότε θα του δείξεις αυτό που πρέπει να γνωρίζει.Ο υπεύθυνος άνθρωπος είναι αυτός που ξέρει ότι ο άλλος δεν πρέπει να βρίσκεται στο σκοτάδι.Ο άνθρωπος που θέλει να είναι ο άλλος στο σκοτάδι δεν είναι υπεύθυνος.Δεν είναι άνθρωπος που μπορεί να ξέρει ότι το λογικό δεν είναι να ρίχνεις τον άλλον στο σκοτάδι αλλά να τον βγάζεις.Η υπευθυνότητα είναι να ξέρεις ότι η Ορθοδοξία θέλει τον άνθρωπο να τον βγάζει από το σκοτάδι και όχι να δείχνεις στον άλλον ότι πρέπει να τον απομακρύνεις από αυτήν.Όταν λοιπόν εμείς είμαστε υπεύθυνοι ξέρουμε τι σημαίνει το να έχουμε την ευθύνη στον άλλο.Όμως το ζήτημα είναι πόσο καταλαβαίνουμε ότι είμαστε υπεύθυνοι για τον άλλον όταν τον απομακρύνουμε από την Ορθοδοξία.Καταλαβαίνουμε ότι όταν εμείς δεν θέλουμε να είμαστε στην Ορθοδοξία και να οδηγούμε τον άλλον στο σκοτάδι ότι δεν είμαστε υπεύθυνοι?Όταν είμαστε σωστοί σε αυτό που κάνουμε τότε ξέρουμε και ποια είναι η στάση μας απέναντι στην Ορθοδοξία.Το σημαντικό είναι να δείξουμε ότι η έννοια της ευθύνης βρίσκεται όταν δεν είμαστε στο σκοτάδι και όταν δείχνουμε στον άλλον την Ορθοδοξία.

Ο Ιησούς αυτό που δείχνει είναι το αγαθό.Για να μπορέσουμε να χαρακτηρίσουμε τι είναι ο Ιησούς θα πρέπει να πούμε τι δεν δείχνει.Τι σημαίνει ότι διδάσκω το αγαθό?Σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν θα πρέπει να πηγαίνει στο σκοτάδι.Θα μπορούσαμε να χαρκατηρίσουμε τον Ιησού με κάτι άλλο πέρα από το αγαθό?Η αναγνώριση του ακτίστου σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν πάει στο σκοτάδι.Για να χαρακτηρίσουμε τον Ιησού και την ύπαρξη του ακτίστου ως κάτι καρκίνος θα πρέπει να ισχυριστούμε ότι δεν διδάσκουν το αγαθό.Ο Ιησούς θα χαρακτηριζόταν ως καρκίνος αν όντως είναι ένας άνθρωπος που δεν μιλούσε για το αγαθό.Γιατί ο άνθρωπος έχει μία εσωτερική αναζήτηση?Γιατί αυτό που αναζητά είναι το αγαθό.Το θέμα είναι γιατί χαρακτηρίζουμε τον Ιησού ως καρκίνο?Επειδή αναφέρεται στο αγαθό?Δεν νομίζω ότι ένας άνθρωπος που διδάσκει το αγαθό και προσπαθεί να βγάλει τον άνθρωπο από το σκοτάδι θα μπορούσε να χαρακτηρίζεται ως καρκίνος.Πότε χαρακτηρίζουμε έναν άνθρωπο ως καρκίνο?Όταν αυτός ο άνθρωπος δεν μας οδηγεί σε καμία αναζήτηση του ακτίστου και μας κρατά στο σκοτάδι.Αυτός ο άνθρωπος όντως είναι ένας καρκίνος.Όταν όμως έχεις έναν άνθρωπο ο οποίος μιλάει για το αγαθό και οδηγεί τον άνθρωπο στην αναζήτηση του ακτίστου δεν μπορείς να λες ότι αυτός ο άνθρωπος αποτελεί καρκίνο.Ο Ιησούς εφόσον μιλάει για την ύπαρξη του ακτίστου τότε γιατί εμείς τον χαρακτηρίζουμε ως καρκίνο?Γιατί εμείς δεν θέλουμε το άκτιστο.Και επειδή εμείς δεν θέλουμε την ύπαρξη του ακτίστου χαρακτηρίζουμε έναν άνθρωπο που βγάζει τον άλλον από το σκοτάδι ως καρκίνο.Δεν μπορείς να μιλάς για έναν άνθρωπο και να λες ότι είναι καρκίνος όταν μιλά για την ύπαρξη του ακτίστου.

Ο λόγος της Ορθοδοξίας πάντοτε θα είναι παρών σε αυτούς που θέλουν την Αγία Γραφή.Αυτοί που δεν θέλουν το σκοτάδι θα βρουν τον λόγο της Ορθοδοξίας.Ο λόγος αυτός ποτέ δεν είναι λόγος σκότους.Είναι λόγος που οδηγεί στο άκτιστο.Ο στόχος αυτού που είναι στο σκοτάδι ποιος είναι?Να μην ακούει τον λόγο της Ορθοδοξίας.Δεν επιθυμεί να βγει έξω από το σκοτάδι και να δει αυτό που πρέπει και αυτό που είναι ωφέλιμο για αυτόν?Τι είναι αυτό που κάνει χαρούμενο τον άνθρωπο όταν βγαίνει από το σκοτάδι.Αυτό που κάνει ελεύθερο την ανθρώπινη ύπαρξη.Ο λόγος της Ορθοδοξίας είναι πάντοτε λόγος σωφροσύνης.Ο άνθρωπος που θέλει το σκοτάδι είναι αυτός που δεν θέλει να είναι σώφρων.Θέλει να κάνει πράγματα που δεν μαθαίνουν στον άλλο τίποτα.Αν θέλουμε λοιπόν τον λόγο της Ορθοδοξίας τον Ιησού χριστό τότε να το δείχνουμε.Όχι να θέλουμε το σκοτάδι και να δείχνουμε ότι θέλουμε να είμαστε συνεπείς ή δεν θέλουμε να είμαστε ρατσιστές.Όταν δεν θες να είσαι ρατσιστής δεν είσαι άνθρωπος του σκότους.Είσαι άνθρωπος που θέλει το σκοτάδι να φεύγει και η δικαιοσύνη να λάμπει.Αυτός που δεν θέλει λοιπόν τον ρατσισμό θα θελήσει να ακολουθήσει τον λόγο της Ορθοδοξίας.Οι φωτογραφίες που δείχνει η σελίδα σας σίγουρα δεν δείχνετε να είστε άτομα που θέλετε να διώξετε το σκοτάδι.Αν το θέλατε σίγουρα δεν θα κάνατε τέτοιες διαφημίσεις έστω και μέσα από το facebook.Και επειδή ξέρετε για ποιες φωτογραφίες μιλάω δεν χρειάζεται να γίνω πιο συγκεκριμένος θα έλεγα να δείτε τι ακριβώς θέλετε και τι προσπαθείτε να υπερασπίζεστε.Αν θέλετε να σταματήσετε τον ρατσισμό και να θέλετε να βάζετε στοπ σε κάποια πράγματα τότε αυτά που κάνετε να συμβαδίζουν με τον λόγο της Ορθοδοξίας.

Ο Ιησούς δεν έπαψε να μιλάει για το θρησκευτικό σύστημα.Για ποιο λόγο μιλούσε για το θρησκευτικό σύστημα.Γιατί το θρησκευτικό σύστημα δεν είναι απλώς ένα σύστημα που εμποδίζει το λόγο του Ιησού είναι και αυτό δημιουργεί το σκοτάδι στον άνθρωπο.Ο Ιησούς μίλησε για το θρησκευτικό σύστημα γιατί το θρησκευτικό σύστημα έχει σκοτάδι.Εμποδίζει την φωνή του Ιησού.Δεν θέλει τον άνθρωπο να φτάσει στον Ιησού και την διδασκαλία.Για αυτό και μιλήσε για το σκοτάδι του θρησκευτικού συστήματος γιατί το θρησκευτικό σύστημα που θα δημιουργηθεί θα έχει ως στόχο να βάλει το σκοτάδι και να φυλακίσει τον άνθρωπο μέσα σε αυτό το σκοτάδι.Γιατί η διδασκαλία του θρησκευτικού συστήματος δεν θα δείχνει το πρόσωπο του Ιησού αλλά το πρόσωπο του σκότους.Ο Ιησούς για αυτό μίλησε για το άκτιστο γιατί η θεωρία του ακτίστου πολεμάει το θρησκευτικό σύστημα.Δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να άφηνε έξω από την διδασκαλία του την ύπαρξη του θρησκευτικού συστήματος και το σκοτάδι του που εναντιώνεται στον λόγο του.Ο Ιησούς ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει το να υπάρχει ένα θρησκευτικό σύστημα το οποίο θα παγιδεύει τον άνθρωπο μέσα στο σκοτάδι.

Όταν καταλαβαίνουμε ποια είναι η φύση των παθών καταλαβαίνουμε ποια είναι η σχέση που έχουν τα πάθη με το άκτιστο.Το άκτιστο δεν έχει σχέση με το σκοτάδι και με τα πάθη.Μόνο αυτός που βρίσκεται στο σκοτάδι έχει και πάθη.Αυτή η προσπάθεια μας που κάνουμε να παρουσιάζουμε πάθη στο άκτιστο δείχνει την αποτυχία μας να ερμηνεύσουμε το άκτιστο.Όταν εμείς ερμηνεύουμε το άκτιστο και θεωρούμε ότι έχει πάθη είναι σαν να λέμε ότι το άκτιστο και το σκοτάδι ταυτίζονται.Και αυτό που κάνουμε είναι να μιλάμε για ένα σκοτάδι που δεν υπάρχει στο άκτιστο.Φαίνεται όμως ότι ενώ η φύση του ακτίστου ξεκαθαρίζει τα πράγματα εμείς δεν θέλουμε να καταλάβουμε ότι το σκοτάδι δεν έχει σχέση με το άκτιστο.Όταν έχουμε να κάνουμε με δύο κατηγορίες όπως είναι το άκτιστο και το πεπερασμένο και βλέπουμε να υπάρχει η φύση του σκότους δεν μπορούμε εμείς να σκεφτόμαστε ότι το σκοτάδι υπάρχει στο άκτιστο.