Φωτογραφία και ιστορία

[roumana]

Κάποιες φωτογραφίες καταγράφουν στιγμές, συναισθήματα, καταστάσεις… την ζωή μας.
Σε αυτό το θέμα θα μαζέψουμε φωτογραφίες που μας κάνουν εντύπωση, προσθέτοντας πάντα και μια μικρή περιγραφή.

Kukes 1999, Αλβανία, κατασκήνωση προσφύγων.
Ο δίχρονος Akim Shala περνιέται από συρματόπλεγμα για να δώσει ένα φιλάκι στον παππού του. Αργότερα, μετά την λήξη της σύγκρουσης, βρέθηκαν μαζί όλα τα μέλη της οικογένειας Shala.

(Φωτογραφία βραβευμένη με Πούλιτζερ το 2000. Φωτογράφος: Carol Guzy, Washington Post)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Kakerlak]

Πολύ ωραίο θεματάκι



Σιέρα Λεόνε: παιδί βοηθάει τον ανάπηρο πατέρα του να ντυθεί. H φωτογραφία του Γιάννη Κόντου που απέσπασε το 1ο βραβείο στην κατηγορία «Σύγχρονα θέματα»

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nininaou]

H εφτάχρονη πιτσιρίκα που πουλάει τα γλυκά στον δρόμο της Δαμασκού και ταυτόχρονα γράφει τα μαθήματά της (!), δεν άφηνε με τίποτε τον Wasim Kheir Beik να την φωτογραφήσει. Τελικά, ο φωτογράφος του πρακτορείου SANA πήρε αυτό που ήθελε με φακό από 30 μέτρα απόσταση (μαζί και το πρώτο βραβείο για το 2007 από την Ένωση Αραβικών Πρακτορείων Ειδήσεων), χαρίζοντας και σε 'μας τη θαυμάσια αυτή εικόνα με τα συγκινητικά μηνύματα...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Kakerlak]

Η αγωνία της Omayra

Η Omayra Sanchez ήταν ένα νέο θύμα του χιονισμένου ηφαιστείου Ruiz κατά τη διάρκεια της έκρηξης που κατέστρεψε την πόλη Gunsmith, στην Κολομβία το 1985.​

Η Omayra ήταν 3 ημέρες στη λάσπη, το νερό και στα ερείπια του σπιτιού της. Ήταν 13 ετών και κατά τη διάρκεια που ήταν εγκλωβισμένη ήταν επάνω στα πτώματα των συγγενών της. Όταν το άτομο που δίνει τις πρώτες βοήθειες δοκίμασε να τη βοηθήσει, είδε ότι ήταν αδύνατο, δεδομένου ότι για να τη βγάλουν έπρεπε να ακρωτηριάσουν τα πόδια της, εντούτοις στερήθηκε τη χειρουργική επέμβαση και πέθανε. Η άλλη επιλογή ήταν να φέρουν μια μηχανική αντλία για να απορροφήσει την περισσότερη λάσπη στην οποία ήταν βυθισμένη. Η μόνη διαθέσιμη αντλία ήταν μακριά από την περιοχή. Η Omayra ήταν δυνατή μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής της, σύμφωνα με το άτομο που της έδωσε τις πρώτες βοήθειες και τους δημοσιογράφους που την περιέβαλαν. Κατά τη διάρκεια των τριών ημερών, σκεφτόταν μόνο την επιστροφή στο σχολείο και τις εξετάσεις της.

Ο φωτογράφος Frank Fournier, δημιούργησε μια φωτογραφία της Omayra που έκανε αίσθηση στον κόσμο και δημιουργήθηκε αντίδραση για την αδιαφορία της κολομβιανής κυβέρνησης όσον αφορά τα θύματα. Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε μήνες μετά από το θάνατο του κοριτσιού. Πολλοί βλέπουνε σε αυτήν την εικόνα του 1985 την αρχή αυτού που σήμερα ονομάζουμε Παγκοσμιοποίηση, επειδή η αγωνία της φάνηκε μέσα από τις κάμερες της τηλεόρασης σε όλο τον κόσμο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Kakerlak]

Η μικρή Αφγανή

Η Sharbat Gula φωτογραφίθηκε όταν ήταν 12 ετών από το φωτογράφο Steve McCurry, τον Ιούνιο του 1984. Ήταν στο στρατόπεδο προσφύγων Nasir Bagh του Πακιστάν κατά τη διάρκεια του πολέμου ενάντια στη σοβιετική εισβολή. Η φωτογραφία της δημοσιεύθηκε στο εξώφυλλο του National Geographic τον Ιούνιο του 1985 και, λόγω του εκφραστικού προσώπου των πράσινων ματιών της, το εξώφυλλο έγινε ένα από τα διασημότερα του περιοδικού.
Εντούτοις, εκείνη τη στιγμή κανένας δεν ήξερε το όνομα του κοριτσιού. Ο ίδιος ο άνδρας ο οποιος τη φωτογράφισε, ο Steve McCurry έκανε έρευνα για την ανεύρεση του νεαρού ατόμου που διήρκεσε 17 χρόνια. Ο φωτογράφος έκανε πολυάριθμα ταξίδια στην περιοχή μέχρι που, τον Ιανουάριο του 2002, βρήκε το κορίτσι που ήταν πλέον μια γυναίκα 30 ετών.
Η Sharbat Gula ζούσε σε ένα μακρινό χωριό του Αφγανιστάν, είναι παραδοσιακή γυναίκα pastun, παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών. Είχε επι-στρέψει στο Αφγανιστάν το 1992. Κανένας δεν είχε επιστρέψει με τη φωτογραφία μέχρι τότε και δεν ήξερε ότι το πρόσωπό της είχε γίνει διάσημο. Η ταυτότητα της γυναίκας επιβεβαιώθηκε κατά 99,9% με τη βοήθεια μιας τεχνολογίας αναγνώρισης προσώπου του FBI και της σύγκρισης της ίριδας των ματιών.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Rempeskes]

Nα θυμίσω τη πασίγνωστη φωτογραφία του Νοτιοαφρικανού Κέβιν Κάρτερ, ο οποίος κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ το 1994 για τις φωτογραφίες που τράβηξε από το Σουδάν.


Όχι για λεπτά νεύρα.


Ο ίδιος αυτοκτόνησε αργότερα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γίδι]

Το 1964 ο Don McCullin κάλυπτε τα γεγονότα της Κύπρου για την εφημερίδα The Observer, όταν τράβηξε αυτή τη φωτογραφία μίας τουρκάλας γυναίκας, η οποία είχε μόλις ανακαλύψει το πτώμα του συζύγου της...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[roumana]

Βοστώνη 22 Ιουλίου 1975, ΗΠΑ
Η Diana Bryant και η Tiare Jones(το μικρό κορίτσι) την ώρα που έπεφταν αβοήθητες από το καιγόμενο κτήριο. Το κορίτσι κατάφερε να επιζήσει.

(βραβείο Pulitzer, φωτογράφος: Stanley J. Forman , bbc)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γίδι]

"Dalí Atomicus", Philippe Halsman, 1948


Ο Philippe Halsman ήταν μάλλον ο μόνος φωτογράφος, που στήριξε την καριέρα του στο να φωτογραφίζει ανθρώπους ενώ πηδάνε. Ο ίδιος ισχυριζόταν ότι η τέχνη του άλματος αποκάλυπτε τους αληθινούς εαυτούς των προσώπων που φωτογράφιζε. Κοιτάζοντας το πιο διάσημο άλμα του, "Dalí Atomicus," είναι δύσκολο να διαφωνήσουμε.

Η φωτογραφία αυτή είναι τόσο μία αναφορά του Halsman στη νέα εποχή, της ατομικής ενέργειας (βασισμένη στην τότε πρωτοποριακή αποκάλυψη των φυσικών, ότι το καθετί βρίσκεται σε μία μόνιμη κατάσταση αναστολής), όσο και στο σουρρεαλιστικό αριστούργημα του Νταλί "Leda Atomica" (το οποίο βλέπουμε δεξιά, τότε ακόμα ατελείωτο). Χρειάστηκαν έξι ώρες, 28 άλματα, σε ένα δωμάτιο γεμάτο με βοηθούς που πετούσαν θυμωμένες γάτες και κουβάδες νερό στον αέρα, προκειμένου να επιτευχθεί η τέλεια πόζα.

Προτού να κατασταλάξει στο "Αtomicus" που γνωρίζουμε σήμερα, ο Halsman απέρριψε ένα μεγάλο αριθμό από άλλες ιδέες για τη φωτογραφία. Η μία ήταν να πετάγεται γάλα αντί νερό, αλλά εγκαταλήφθηκε, από φόβο ότι το κοινό, ευαίσθητο ακόμα από τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και με έντονο σύνδρομο της Κατοχής, θα καταδίκαζε κάτι τέτοιο μεγάλη σπατάλη γάλατος.
Μία άλλη ιδέα ήταν αυτή της εκρηγνόμενης γάτας, ώστε να παρουσιαστεί "σε αναστολή", κάτι που όμως σίγουρα θα αποτελούσε "σπατάλη γατών".


Οι μέθοδοι του Halsman ήταν τόσο μοναδικές όσο και αποτελεσματικές. Τα διάσημα "αλματώδη" πορτρέτα του εμφανίστηκαν στα τελευταία επτά τεύχη του περιοδικού Life και εισήγαγαν μία νέα και πιο περιπετειώδη εποχή στην τέχνη του φωτογραφικού πορτρέτου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[T_Chameleon]

Ότι έχει αρχή έχει και τέλος φωτογραφίες που έκανα το γύρο του κόσμου προκαλώντας ικανοποίηση σε κάποιους και σε άλλους απογοήτευση ιδού
Ο θάνατος του Αδόλφο Χίτλερ και το Μπενιτο Μουσολίνι που νόμιζαν την μεσόγειο μια λίμνη φασιστική...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Η φωτογραφία της Πέμπτης:
​

Βράδυ της 9ης Μαΐου 1960. Η Ann Lightbody και η Cynthia Murfee ποζάρουν στο φακό του Julius Shulman, που, χρησιμοποιώντας μια σουηδική φωτογραφική μηχανή Sinar 4x5, τις απαθανατίζει να συνομιλούν χαλαρά στο καθιστικό ενός εντυπωσιακού κτιρίου σκαρφαλωμένου στους λόφους του Χόλιγουντ με θέα το περίφημο Sunset Boulevard.

Αρχιτέκτονας του κτιρίου αυτού , που είναι κατασκευασμένο εξ ολοκλήρου από ατσάλι, είναι ο Pierre Koenig (1925-2004), ένας από τους μεγαλύτερους πρωτοποριακούς αμερικανούς αρχιτέκτονες, που πέρασε στην ιστορία της Αρχιτεκτονικής με τα Case Study Houses No. 21 and 22.



Η φωτογραφία του ίδιου σπιτιού τη μέρα,
τραβηγμένη όμως 49 χρόνια αργότερα
από την προηγούμενη.

Αλιεύθηκε από τη θάλασσα της Wikipedia.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

foto της Παρασκευής:

Ήμουν δέντρο. Τώρα κολόνα για σύρματα του ηλεκτρισμού.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

φωτ. του Σουκού:

1947.

Μία γυναίκα επιπλέει στην τεχνητή λίμνη του υδάτινου πάρκου Weeki Wachee Spring, στη Florida.
Η καταπληκτική φωτογραφία είναι καρπός της φωτογράφου Antoinette ( Toni) Frissell Bacon ( 1907 - 1988 ), που πέρασε στην ιστορία της φωτογραφικής τέχνης ως " η φωτογράφος της μόδας, του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, των διασημοτήτων και των παιδιών".

Η Frissell ήταν αποκλειστική συνεργάτιδα του μακροβιότερου περιοδικού μόδας των ΗΠΑ
"Harper's Bazaar".

Kαι η φωτογραφία της "κυράς της λίμνης" δημοσιεύτηκε στο τεύχος του Δεκεμβρίου , αλλά δεν ξεχάστηκε, αφού χρησίμευσε πολλά χρόνια αργότερα ως κάλυμμα των παρακάτω τραγουδιστικών άλμπουμ:

1. "Undercurrent" των Bill Evans και Jim Hall,
2. "Tears in Rain" των This Ascension and Osvaldo Golijov's "Oceana,"
και 3. "Whispering Sin" των Beauvilles.

ΠΗΓΕΣ: Shorpy Photo Archives
και Wikipedia

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

φωτό Δευτέρας:

ΧΡΟΝΟΣ : 30 ΙΟΥΝΙΟΥ 1922

ΤΟΠΟΣ: Τεχνητή λίμνη Τidal , Ουάσινγκτον.

Ο Μπιλ Νόρτον, αστυνομικός της πολιτείας της Ουάσινγκτον, μετρά την απόσταση ανάμεσα στο γόνατο και την άκρη από το μπανιερό της εποχής , που φορά μία νεαρή λουομένη, ενώ δίπλα τηςπροτάσσει για να ελεγχθεί το καλλίγραμμο πόδι της μία άλλη Ναϊάδα.

Σύμφωνα με τη διαταγή του Επιθεωρητή Δημόσιων Οικημάτων και Εδαφών, η απόσταση ανάμεσα στο "ένδυμα λουτρού" και στο γόνυ δεν έπρεπε να είναι μεγαλύτερη από 6 ίντσες, δηλαδή 15,24 εκατοστά του μέτρου.

Η εποχή του πουριτανισμού φαντάζει τόσο μακρινή για τον Δυτικό άνθρωπο του σήμερα , αλλά δεν είναι καθόλου ξένη για πάμπολλα φονταμενταλιστικά καθεστώτα που επιβάλλουν μια δημόσια ηθική συμπεριφορά σύμφωνη με τα δικά τους θρησκόληπτα χούγια.

Πηγή: Αmerican National Photo Co και Shorpy Photo Archive.

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ, 1952.

Η πρωτοεμφανιζόμενη τραγουδίστρια Έρθα Κιτ ( 1927-2008 )
ποζάρει σε μία στάση που υποδηλώνει ότι δεν
ήρθε στη μουσική σκηνή μόνο ως ταλαντούχα αοιδός
αλλά και ως "γατούλα" του σεξ, συνδέοντας
συνειρμικά το όνομά της (Kitt)
με τα δύο χαριτωμένα αιλουροειδή (Kitten).

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ηρώ]

https://imageshack.us

Πειραιάς, Ιανουάριος εν έτει 2009.
Άστεγος κοιμάται στην είσοδο εμπορικού κέντρου σε έναν από τους μεγαλύτερους δρόμους του Πειραιά.
Δείχνει τίποτα να μην τον ενοχλεί..

φωτογράφος: Ηρώ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Εδάδ]

ολιβιερο τοσκανι με θέμα την ανορεξία


άσχετο,


ο τυπάς θέλησε να φωτογραφήσει την Ελουανα Ενγκλαρο μετα το θανατο της για να ¨αποθανατισει¨ το γεγονος.

τον ειχα δει σε μια παρουσιαση του το 2005, τι υπεροχη μορφη

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Αυτό είναι το αποτέλεσμα του πιο παλιού "αρνητικού" του κόσμου (1835).

Henry Fox Talbot
​

( 11 Φεβρουαρίου 1800-1877)

Κορυφαίος πιονιέρος της φωτογραφίας ο Χένρι Τάλμποτ
μνημονεύεται συχνά για τις επίμονες προσπάθειές του
να αποτυπώσει τα πάντα, χρησιμοποιώντας
τα πιο ετερόκλητα μέσα.
Προσέξτε το εκπληκτικό αποτέλεσμα
που είχε η έμπνευσή του να εκ-τυπώσει φυτά
που τα είχε απλώσει πάνω σε υπερευαίσθητο χαρτί (φωτο 3).​

1




2
Προτομή του Πατρόκλου (1843).






3
"Φυτά" ( 1838 )






4
To αββαείο του μοναστηριού του Λάκοκ (1844)





5
Ο τάφος του Σερ Ουόλτερ Σκοτ (1844)






6
"Η ανοιχτή πόρτα" (1844)​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γίδι]

Η μικρή Pinky Sonkar χαμογελάει ξανά.
Η μικρή Ινδή Pinky Sonkar χαμογελάει κατά τη διάρκεια μία συνέντευξης τύπου στο Νέο Δελχί, ενώ συζητάει με το γιατρό Dr. Subodh Kumar Singh. Το βραβευμένο με όσκαρ ντοκιμαντέρ "Smile Pinky" παρουσιάζει την ιστορία ενός 6-χρονου κοριτσιού, το οποίο χάρη στη χειρουργική διόρθωση των παραμορφωμένων της χειλιών επανακτά τη δυνατότητα να χαμογελάει.
(Εικόνα: AFP Photo/Prakash Singh)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

Jean Paul Sartre και Simone de Bauvoire στην θρυλική συνάντηση με τον Che. Aπό τις φωτογραφίες που μου'χουν κάνει κάτι, τελείως κολλημένος μ'αυτήν, ερωτευμένος.




​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.